Τι "λείπει" απο τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών.Ο Chris Dillow προσφέρει και άλλες παραγωγικές σκέψεις εκτός συρμού

Στο αριστεροφιλελευθερο Stumbling and Mubling οι αναζητήσεις τους Chris Dillow συνεχίζονται.

Παραθέτουμε μεταφρασμένη την χθεσινή ανάρτηση,που προσφέρει μερικές χρήσιμες σκέψεις

Η ιδέα ότι οι τράπεζες κατέρρευσαν γιατι οργανωτικά, λειτούργησαν ως σχηματισμοί ¨κεντρικού σχεδιασμού¨,και ο αναζητούμενος στόχος μιας αναμόρφωσης του τραπεζικού συστήματος ,είναι πέραν της παιδικής αφέλειας της επιστροφής του κράτους.

Το ζήτημα είναι ποιο κράτος επιστρέφει και τι κάνει.

Βέβαια είναι σαφές ότι κάθε παρασιτική κρατικοπροστατευμένη δραστηριότητα εκμεταλευόμενη την ιδεολογική αναταραχή ,θα επανέλθει με δεκάδες προσχήματα για να καθήσει στα αυγά της με την ευρύτερη συναίνεση.

Με κλικ στον τίτλο ,απ`ευθείας στο Stumbling and Mubling που συνεχίζει με νέους ερεθιστικους διαλόγους

Κινδυνεύοντας να ακουστώ σαν αριστεριστής το πρόβλημα με την μερική εθνικοποίηση των τραπεζών είναι ότι δεν προχωρούν αρκετά. Δεν αντιμετωπίζουν τα δομικά μειονεκτήματα του συστήματος που δημιούργησαν αυτό το χάος.

Ο υπουργός Darling λέει: Θέλουμε να επιστρέψουμε τις τραπεζες στον ιδιωτικό τομέα, διότι δεν νομίζω ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να λειτουργούν τράπεζες σε μακροπρόθεσμη βάση.

Όμως το μάθημα των τελευταίων εβδομάδων είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να διοικήσει τις τράπεζες, τουλάχιστον, όταν η ιδιοκτησία τους αποτελείται από διάσπαρτους μετόχους ,κανένας εκ των οποίων δεν ασκεί επαρκή έλεγχο σε ανώτερα στελέχη.

Και ο Darling κάνει ελάχιστα για να αλλάξει αυτό.

Οπως είναι κάποιες δεσμεύσεις ,όπως η διασφάλιση των χορηγήσεων των στεγαστικών δανείων και το δανεισμό μικρών επιχειρήσεων σε επίπεδα του 2007 - η οποία είναι παράλογη, δεδομένου ότι η ζήτηση δεν θα είναι σε επίπεδα του 2007.

Αλλά αυτές οι παραλλαγές δεν αλλάζουν τη βασική δομή του ελέγχου των τραπεζών. O Darling υπόσχεται να «τρέξει» την RBS "εξ’αποστάσεως" - που αντικαθιστά απλώς μία μορφή παθητικής ιδιοκτηκσίας με μια άλλη ιδιοκτησία.

Ειδικότερα, η περιστολή των αμοιβών των τραπεζικών στελεχών προσλαμβάνει το σύμπτωμα ως νόσο. Η ασθένεια είναι ότι οι ιδιοκτήτες έχουν δώσει πάρα πολλη μεγάλη αυτονομία στα διευθυντικά στελέχη με την πεποίθηση – που τώρα αποδειχθεί ότι ψευδής - ότι ένα μόνο άτομο, ή μικρή ομάδα, διαθέτει την τεχνογνωσία για τον έλεγχο ενός σύνθετου οργανισμού.

Μεγάλες αμοιβές για τα διευθυντικά στελέχη είναι μόνο το αποτέλεσμα της εκχώρησης ,σε αυτούς, υπερβολικής εξουσίας.

Όλοι γνωρίζουν οτι οι κεντρικά κατευθυνόμενες οικονομίες είναι μια αφόρητα κακή ιδέα. Το δίδαγμα από την κατάρρευση πολλών τραπεζών κεντρικού σχεδιασμού είναι ότι για τις εταιρείες είναι επίσης κακή ιδέα. Και ότι είναι μια κακή ιδέα για τον ίδιο λόγο όπου , σε σύνθετους οργανισμούς, όπως η οικονομία ή μεγάλες επιχειρήσεις,όπου οι άρρητες ή αποσπασματικές γνώσεις δεν μπορούν να διαχειριστουν συγκεντρωτικά, και η "ηγεσία" συχνά εκφυλίζεται σε απλή κερδοσκοπία.

Εδώ έγκειται η ευκαιρία που παρουσιάζεται η εθνικοποίηση.

Μας δίνει μια μικρή ανάπαυλα για να διρωτηθούμε: ποια είναι η καλύτερη (ή λιγότερο κακή) οργανωτική μορφή για την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των τραπεζών; Είναι μια Ιεραρχία ανεξέλγκτη από μετόχους ή την κυβέρνηση ανώτερη απο συμμετοχικά σχήματα , ή άλλες μορφές οργάνωσης;

Ο φόβος μου είναι ότι οι κυρίαρχες ιδεολογίες θα τους εμποδίζουν να συζητήσουν αυτό το ερώτημα. Στην καλύτερη περίπτωση, μόνο που θα μας δώσει ένα νέο καθεστώς για τη ρύθμιση των τραπεζών που θα είναι απόλυτα ικανό να αποτρέψει αυτή την κρίση να επαναληφθεί , και δεν είναι ιακνό να μην αποτρέψει μια άλλου τύπου κρίση. Υποπτεύομαι πως, σε μερικά χρόνια, η κρατική συμμετοχή στις τράπεζες θα πωληθεί και από μια Συντηρητική Κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει την μείωση των φόρων για τους πλούσιους, και οι RBS, HBOS, Lloyds και θα επιστρέψουν στην ίδια οργανωτική μορφή που μας ενέπλεξε σε αυτό το πρόβλημα στην αρχική του μορφή