Thursday, January 28, 2010

Πρώτη Μαρτίου 2010-24 ώρες χωρίς εμάς


Η «Πρώτη Μαρτίου 2010-24 ώρες χωρίς εμάς», είναι ένα ειρηνικό κίνημα, που συσπειρώνει ανθρώπους κάθε εθνικότητας, καταγωγής, πίστης, εκπαίδευσης και πολιτικού προσανατολισμού. Είμαστε μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς και Έλληνες πολίτες. Αυτό που μας ενώνει είναι η άρνηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας της έλλειψης ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Έχουμε συναίσθηση της σημασίας της μετανάστευσης (όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο) και μας εξοργίζουν οι συκοφαντικές και ξενοφοβικές φωνές που ακούγονται κυρίως τώρα τελευταία με την ευκαιρία της ψήφισης του νόμου που ρυθμίζει τα θέματα της ιθαγένειας και του δικαιώματος ψήφου σε μερίδα μεταναστών.
Καταδικάζουμε και αρνούμαστε τα στερεότυπα, τη γλώσσα των διακρίσεων και τις πρακτικές αποκλεισμού. Μας τρομάζει η επίκληση των πολιτισμικών και θρησκευτικών μας ριζών, που μας θυμίζουν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της χούντας.
Υπενθυμίζουμε ότι το δικαίωμα στη μετανάστευση αναγνωρίζεται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κι ότι η ανθρώπινη ιστορία υπήρξε πάντοτε ιστορία μετανάστευσης. Χωρίς μετανάστευση δεν θα είχε υπάρξει καμία διαδικασία οικοδόμησης των πολιτισμών. Η καταπάτηση αυτού κι άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου βλάπτει και προσβάλλει την κοινωνία στο σύνολό της.
Το να αντιμετωπίζονται οι μετανάστες ως μια άμορφη μάζα παρασίτων ή μια ανεξάντλητη πηγή φτηνής εργατικής δύναμης, αποτελεί κατά την γνώμη μας θέση ανήθικη, παράλογη και επικίνδυνη. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα εργάζονται σκληρά και συμβάλλουν καθοριστικά στην διατήρηση και την ανάπτυξη της πολυπολιτισμικής πλέον κοινωνίας μας. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της σημερινής Ελλάδας.
Η αντίθεση μεταξύ του «εμείς» και του «εκείνοι», του «αυτόχθονες» και «ξένοι» είναι αναχρονιστική. Τη θέση της παίρνει η συνειδητοποίηση ότι σήμερα είμαστε «μαζί», παλιοί και νέοι πολίτες που παλεύουμε για την πρόοδο της χώρας και για την οικοδόμηση του μέλλοντός της και του μέλλοντός μας.
Στόχος μας είναι η διοργάνωση, την 1η Μαρτίου 2010, ειρηνικών κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τη Γαλλία, πέρασε στην Ιταλία, την Ισπανία, σε μας και σταδιακά απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Θέλουμε η μέρα αυτή να σηματοδοτήσει δυναμικά την έναρξη μιας συζήτησης, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, για το τι θα συνέβαινε αν πραγματικά, τα εκατομμύρια των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους ή τις χώρες μας.
Την 1η Μαρτίου η φωνή μας θα ακουστεί με διαφορετικούς τρόπους.
Κεντρικός άξονας θα είναι η αποχή μας από κάθε οικονομική συναλλαγή για 24 ώρες. Σε συνεργασία με όλους τους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας και με βάση τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις επί μέρους ιδιαιτερότητες, θα οριστικοποιηθούν και μια σειρά άλλες εκδηλώσεις. Όλες οι ιδέες και οι πρωτοβουλίες είναι καλοδεχούμενες, αρκεί να κινούνται στα πλαίσια της νομιμότητας και της μη βίας. Σας καλούμε όλες και όλους να υφάνουμε μαζί ένα όμορφο πολύμορφο πολυπολιτισμικό πέπλο που θα σκεπάσει όλη την Ελλάδα.

email: 1martiou2010@gmail.com Ιστοσελίδα: http://protimartiou2010.blogspot.com Facebook http://www.facebook.com/?ref=home#/group.php?gid=257686146592&ref=mf

Wednesday, January 27, 2010

Ζει ανάμεσα μας:η "αφηρημένη" εργασία


To 1988 o John Carpenter J.Carpenter γυρίζει την ταινία “They live” που κυκλοφορησε στην Ελλαδα με τον προλιακοπουλικό τίτλο "Ζουν Αναμέσα" μας.
Πρόκειται για ενα από τα πιο Μαρξιστικά φιλμ.

Ο ήρωας βιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό ,ζει στα προάστια της πόλης και προσπαθώντας να καταλάβει το γιατί αυτής της αδικίας,αντιλαμβάνεται ότι αυτή δεν προέρχεται από την απτή κοινωνική λειτουργία,από την εμπειρική ανάλυση της παργματικότητας,αλλά από βαθύτερα αίτια,κάτι αόρατο που όμως εχει δική του δομή και δικούς τους νόμους.
Α καλά τώρα ,το 1988 στην Αμερική ,ο σκηνοθέτης δεν θα έκανε σοσιαλιστικό ρεάλισμο.Το ρίχνει στην μαυρη κωμωδία,και μας αποκαλύπτει κάτι τερατώδεις κυρίαρχους του κόσμου,που αποκαλύπτονται μόνο με τα ειδικά μαύρα γυαλιά.Και ακολουθει ενα τρομερό ντελίριο αποκαλύψεων καθώς οι μίσοι κάτοικοι είναι επικυρίαρχοι.Ο μπακάλης ο τραπεζίτης,αλλα και οι ερωτικός σύντροφος (σε μια ξεκαρδιστική σκηνή) εμφανίζεται ως τερατάκι ακριβώς την ώρα της συνεύρεσης....
Ωστόσο το υπόβαθρο της ταινίας είναι ομόλογο του «Κεφαλαίου».
Η ανάλυση της κοινωνικής αδικίας δεν μπορεί να γίνει αν την προσεγγίζεις με τους όρους που αυτή σου παρουσιάζεται.Γιατί αν και αδικία θα σου παρουσιάζεται κάπως «φυσική».Αν λοιπόν θέλεις να την δεις τότε πρέπει να ανακλύψεις (τουλάχιστον να προσπαθήσεις) κάποιους νόμους που διέπουν την κοινωνία,και κάνουν τα πράγματα να φαίνονται αυτά που φαίνονται.
Σε ιστολογική αυθαιρεσία αυτό περίπου γίνεται στο «Κεφάλαιο».Και από εκέι και πέρα αρχίζει τη ατέρμων συζήτηση.
Οι νόμοι του Κεφαλάιου είναι «βαθύτεροι » αλλα τα φαινόμενα τους ορατά.Οι νόμοι όμως αυτοί βασίζονται σε έννοιες που δεν μας είναι ομοίως ορατές απτές.Αρα οικοδομείται ενα σύστημα εννοιών που λειτουργούν και ελέγχονται μόνο εντός του εργου του Μαρξ.Οι έννοιες του Κεφαλάιου δεν είναι έννοιες της τρέχουσας ακαδημαικής οικονομίας.
Αν πείς σε κάποιον κλασσικό οικονομολόγο οτι η «αφηρημένη» εργασία δημιουργεί «υπεραξία» και όχι η «συγκεκριμμένη» τότε ή θα σε κοιτάξει με συμπόνια θα σε ρωτήσει τι ακριβώς είναι η «αφηρημένη» .Στην πρώτη περίπτωση η συμπόνια είναι δυσάρεστο συναίσθημα για οποίον το εισπραττει ,αλλα στην δεύτερη τα πράγματα είναι ακόμα χειρώτερα γιατι δεν μπορείς με μια λέξη να πείς τι είναι η «αφηρημένη» εργασία αλλά πρέπει να την ορίσει μέσα με μια σειρά από ορισμούς (αξία,χρήμα, κλπ) εντός του έργου του Μαρξ.
Ξαναείδα μερικά διαβάσματα μου για τον Μαρξ καθώς είδα την τελευταία ανάρτηση του "koblopoulos" και συνειδητοποίησα οτι ο Μαρξισμός είναι πλέον ακαδημαικό αντικείμενο.Από κριτική θεώρηση ενός αδέσποτου διανοούμενου,από εργαλείο αμφισβήτησης,και αφού για καμιά πεντηκοταετία έγινε νυσταλαία και καταπιεστική ιδεολογία κάποιων επιτήδειων καρεκλοκενταυρων σε ακαδημιές της ΕΣΣΔ ή της Πνομ Πνεχ ,εγινε και εξάμηνο στο Οικονομικό Πανεπιστημιο.
Πω πω φαντάσου ο καθηγητής να είναι και ενεργός αριστερός πολίτης.Εχει μπλέξει σε τυπικό βραχυκύκλωμα.Ασκείται επαγγελματικά με κάτι που το κράτος τον χρηματοδοτεί ,για να αποδείξει την εγγενή του αδικία (του αστικού κράτους) ,το οποίο όμως μεταχειρίζεται τον συγκεκριμμένο ως αποδειξη οτι το αστικό κρατος είναι large ενω ο ίδιος το καταπολεμά κατα την μη επαγγελματική του ζωή.Αγνοώ αν η φράση μου είναι σωστή συντακτικά αλλα το παράδοξο είναι εκεί.Τελικά οι περισσότεροι αριστεροί διανοούμενοι εχουν αποφασίσει να πολεμούν το σύστημα από «μεσα»,και αυτο τους ξηγιέται αναλόγως.Τους «χώνει» όλο και πιο «μέσα» .
Κατα την ταπεινή μου γνώμη ο Μαρξ είναι μια ιδιοφυία,του οποίου το έργο είναι τόσο σημαντικό όσο λίγα.Αλλά τα ιδιοφυή έργα γίνονται παρωδία στα χέρια του κάθε τσαρλατάνου από πολλές απόψεις.
Η μεγαλύτερη κακοπιστία είναι να πείς οτι ο Μαρξ πέθανε γιατί ο Πολ Ποτ κάτι ψιλοδιάβασε στο Παρίσι και μετά πήγε και μάντρωνε τα δεκαπενταχρονα στην Καμπότζη,αλλά και η αφέλεια είναι να πεις ότι το έργο του είναι αλάνθαστο και η μοναδική ανάγνωση του κόσμου.
Σήμερα όμως αποτελεί την πιο εναλλακτική ριζοσπαστική ματά στα τεκταινομενα της οικονομίας,αλλά είναι περίπου σαν την ψυχανάλυση.Αν έχεις κανένα βαρύ ψυχικό νόσημα συνίσταται να παίρνεις τα χάπια σου γιατί , ενω η ψυχανάλυση μπορεί να ερμηνεύσει το πρόβλημα σου ,μπορεί να στο λύσει στο σχετικά απώτερο μέλλον, και υπο πολλες προυποθέσεις.
Εκείνο που δεν μου αρέσει στον Μαρξ είναι οτι πριν το διαβάσεις καλο είναι να ξέρεις λιγη φιλοσοφία,δεύτερον το Κεφάλαιο και το Grundrisse είναι πυκνά,αφηρημένα και περίπου τρεις χιλιάδες σελίδες.Δύσκολα πραγματα.
Εκείνο που μου αρέσει είναι οτι υπάρχουν δεκάδες αλλοι που τον ερμηνεύουν οι οποίοι αφου διαφωνήσουν μεταξύ τους, τελικά δεν αντιδιαλέγονται με τους «αστούς» ,Ο Μαρξισμός παραμένει ενδοαριστερη υπόθεση.
Το βασικό όμως είναι ότι ο Μαρξ επινοεί,δημιουργεί έννοιες (κατηγορίες τις λένε οι φιλόσοφοι) δεν αναλύει τον κόσμο με τις έννοιες που βρίσκει.

Αυτή η επινοητικότητα είναι η δύναμη του.Αλλωστε και οι μόνες σοβαρές κριτικές εναντίον του δεν είναι ότι κάνει γενικώς λάθος,αλλα ότι το σύστημα εννοιών που δημιουργεί είναι αντιφατικό,ατελές.Η σοβαρή αντίρρηση στον Μαρξ από τον Bοhm-Bawerk παραμένει ισχυρή και άλλωστε απ’αυτής διεξάγεται συνεχώς η συζήτηση,και αφορά μια υποτιθέμενη η πραγματική διαφορά ανάμεσα στον πρωτο και τρίοτο τόμο του Κεφαλάιου.Να σημειωθεί πως ο Γ.Μηλιός στο βιβλίο του " Η θεωρία του Μαρξ για τον καπιταλισμό", αποδέχται μια πλευρά της κριτικής («αξίες» στον πρωτο τόμο , «τιμές» στον τρίτο) την οποία αποδίδει σε μια θεωρητική παλινδόμηση του ίδιου του Μαρξ εντός της διαδρομής του έργου του.
Εκείνη η εννοια που πραγματικά με εντυπωσιάζει είναι η έννοια της «αφηρημένης» εργασίας
Και επειδή δεν κινδυνεύω να κοπω από το εξάμηνο στο Οικονομικό,,αποφάσισα να γραψω το μάθημα μου

Δεν είναι να κατανοηθούν οι έννοιες του Μαρξ αν δεν συμφωνηθούν μερικά βασικά προαπαιτούμενα

  • Οι έννοιες αναφέρονται σε μια ολότητα,σε μια αντιμετώπιση της οικονομίας ως ολον και αφού κλείνονται οι κύκλοι της καπιταλιστικής οικονομίας.Τα εμπορεύματα παράγονται ως προιόντα προς πώληση,οι εργαζόμενοι που τα παρήγαγαν τα αγοράζουν,για να συνεχισθεί ο κύκλος
  • Οι έννοιες ουσιαστικά αναδύονται ως εξέταση εμβαθυνση της εμπειρικής πραγματικότητας,και δεν προκύπτουν άμεσα από αυτή. Πχ Η έννοια της υπεραξίας δεν προκύπτει απο πουθενά,παρά από μετά από μια ανάλυση,ενω η έννοια της ανισότητας είναι ορατή.
  • Οι έννοιες είναι ιστορικά καθορισμένες.Δηλαδή οταν λέμε εργασία στον καπιταλισμό αυτή δεν είναι η ίδια στην πρωτόγοννη κοινωνία.
  • Στην ουσία ο εννοιακός κόσμος του Κεφαλαίου είναι ένας κόσμος ανάλυσης των μορφών που ουσιαστικά αποκρύπτουν το περιεχόμενο τους

Ας δούμε μια σειρά

Η τιμή των εμπορευμάτων δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης αλλα είναι ένα σύμβολο,ενας κωδικός ενός συνόλου σχέσεων που πλέκονται ακριβώς για να παραχθεί το προιόν.Ο Μαρξ μας αποκαλύπτει ακριβως την σύμβαση που βλέπουμε ως τιμή αποκρύπτει μια βαθύτερη και τελικά την μοναδική ισορροπία που κρύβεται από κάτω.

Η μαγική αυλη διαδικασία που μετατρέπει σχέσεις σε σύμβολα ,τα οποία εμείς όμως δεν βλέπουμε αναλύεται στον Μαρξ ως ανάλυση της «αξίας».Ο τύπος απεκάλυψε οτι αυτό που λέμε το παντελόνι «αξίζει» πενηντα ευρώ ,είναι ψιλοαπάτη.Γιατί πριν απο αυτό, προυπάρχει μια οικονομία και μια κοινωνία που παράγει προιόντα για να «αξίζουν».Αυτή είναι η μαγκιά της αξίας.Ο τύπος «σκοτωθηκε» και ανελυσε την αξία από πολλές πλευρές.Ορισε την μορφή της,το περιεχόμενο,και το μέγεθος της.Αμα μιλήσεις με κανένα Μαρξιστή οικονομολόγο για την αξία,θα μιλάει πεντε μέρες και αν μιλήσεις με κανένα κλασσικό θα σε ξεπετάξει σε δέκα λεπτάκια.

Η «αξία» λοιπόν κάνει ενα magic αλά David Copperfield και μετατρέπει την εργασία που έχει στερεοποιηθεί κρυσταλλωθεί στα προιόντα σε ένα σύμβολο,και εμείς μετά παίζουμε με τα σύμβολα.Αλλά για να μην μπλεκόμαστε με τα πολλά σύμβολα,φιάξαμε ένα που περίπου τα αντιπροσωπεύει και αυτό είναι το χρήμα.

Το χρήμα κατα Μαρξ από μόνο του ,εκ των προτερων,δεν είναι αξία,δεν υποκρύπτει γενικώς αξία,απλώς είναι το σύμβολο των συμβόλων που χρησιμοποιούμε για να ανταλλασουμε εμπορεύματα.Η δύναμη του είναι εκ των υστέρων την εχει γιατί εμείς του την συμφωνήσαμε.
Εκείνο όμως που στην πραγματικότητα κάνει το συμβολάκι αυτό είναι να μεταφέρει σχέσεις,που έχουν μεταμορφωθεί μέσω της μηχανής της «αξίας».Δηλαδή το χρήμα μας κοροιδεύει στα μούτρα μας,και ενω νομίζουμε οτι διακινεί πλούτο αυτό διακινεί σχέσεις.Ποιες σχέσεις ;οχι βεβαια σαν και αυτές μεταξύ Αλεξανδρατου και Ψωμόπουλου,αλλά ας πουμε αυτές που εχει ο κάθε εργαζόμενος με τον ιδιοκτήτη της εταιρείας που δουλεύει.
Μα καλα αν το χρήμα δεν εχει αξία,τότε γιατί γίνεται ο καυγάς;
Εμ εδω σε θέλω
Γιατί αυτές οι σχέσεις που το χρήμα αντιπροσωπεύει,από μόνες τους ετσι φυσικά και αβίαστα αναδιανεμουν τον πλούτο λάθος.Το εκάστοτε αφεντικό του κλέβει και δεν το ξέρει,και ο κάθε εργαζόμενος επίσης χάνει και δεν το ξέρει.Αυτο που δεν είναι ορατό και κανένας δεν βλέπει και δημιουργει την ανισότητα στον πλούτο ονομάζεται «υπεραξία».Το λεπτό σημείο είναι οτι σε οποιαδήποτε συνθήκη μισθωτής εργασίας (που την βλέπουμε ολικά,χωρίς αυτονόητες εξαιρέσεις) υπεραξία αντλείται εστω και αν οι αμοιβές είναι οι μεγιστες.Μονο σε κοινωνίες που δεν λειτουργεί ο νόμος της αξίας δεν έχουμε «υπεραξία».
Εδω λοιπον σε αυτην την ανάλυση εισέρχεται η έννοια της αφηρημένης εργασίας.
Οπως είπαμε στην αναλυση μας το χρήμα δεν είναι «λεφτά» αλλά είναι σύμβολο σχεσεων, η αξία είναι μια αυλη κοινωνική διαδικασία τυπου Copperfield,τότε και η εργασία του μισθωτού δεν είναι γενικώς εργασία αλλά είναι «διπλής όψεως» κάτι σαν φωτοαντίγραφο.
Το κακό είναι οτι και οι δυο πλευρές της είναι «υλικές» απτές αλλά εμείς βλέπουμε μονο την μία.
Ε καλά τώρα δεν ειναι η πρωτη φορά που σε κατι διπλό βλέπουμε μονο την μια όψη.
Το πιο απλό παράδειγμα είναι αυτό της σχέσης θερμοκρασίας και ενέργειας.Το ότι ένα ντουλάπι και μια ενα μαχαίρι έχουν την ίδια θερμοκρασία δεν σημαίνει οτι έχουν την ίδια ενέργεια.Παρα ταύτα αν καποιος εμπορεύεται ντουλάπια και μαχαίρια με βάση το βάρος και την θερμοκρασία,δεν νοιάζεται για την ενέργεια που κρύβουν.Ενω για την θερμοκρασία και το βάρος χρειάζεσαι μόνο ένα θερμομετρο και μια ζυγαριά για την ενέργεια που κρύβεται τα πραγματα δυσκολεύουν.Δηλαδή δεν είναι μοναδικό το φαινόμενο η εμπειρική πραγματικότητα να υποκρύτει πραγματικότητες που είναι γνωστές αλλά χρειαζόμαστε αλλες διαδικασίες για να τις αποκαλύψουμε.

Ετσι και με την εργασία,βλεπεις βιώνεις και τελικά πληρώνεσαι για κάτι συγκεκριμμενο ,αλλα η δουλειά σου έχει και ενα κρυμμένο χαρακτήρα.
Ποιος είναι αυτός;μα να είναι γενικώς και αορίστως δουλειά,να υπάρχει παντού στον κόσμο (σε αυτο το σύστημα) η εργασία ως μια γενικεύμενη «υλη» η οποία παντου και παντα εισέρχεται στο σύστημα της αξίας για να μετασχηματισθεί ως χρηματική αποτίμσηση εμπορεύματος.Πριν να βρεις μια συγκεκριμμένη δουλειά (στο σημερινο σύστημα) αυτή υπάρχει ως υλική πραγματικότητα ως γενική κατηγορία.
Ο τρομερός Ρωσος οικονομολόγος Isaac Rubin (που τον καθαρίσανε στις ωραίες δίκες της Μοσχας σχετικά μικρό),μας εξηγεί πολύ ωραία οτι η «αφηρημένη» εργασία δεν είναι η φυσιολογική ικανότητα προς εργασία,ούτε το σύνολο όλων των εργασιών όλων των μισθωτών,αλλά είναι η «υλική» η «πραγματική» υπόσταση της εργασίας ως λειτουργίας στο συγκεκριμμένο σύστημα και μόνο σ’αυτό,που επιτρέπει στην φοβερή μηχανή της «αξίας» να μετατρέπει την δουλειά σε σύμβολο.
Χωρίς αυτο τον κρυμμένο χαρακτήρα δεν δουλεύει το σύστημα.
Χωρίς «αφηρημένη» εργασία το μηχανημα της «αξίας» δεν παράγει ανταλλάξιμα προιόντα,που διακινούνται μέσω συμβόλων.
Αυτή είναι λοιπόν η «αφηρημένη» εργασία.
Η κρυμμένη πραγματική υλική πλευρα της εργασίας που δεν είναι φυσιολογία,δεν είναι ολική κοινωνική εργασία ,αλλά είναι η μορφή της εργασίας που ανωνυμα, γενικά ,ομοιογεννώς εισέρχεται στην magic συσκευη της «αξίας» και επιτρέπει να δουλέψει το συστημα.
Ψαχνοντας τα σχετικα σε ενα πολύ εγκυρο ιστολόγιο διάβασα ένα αρθρο ενός από τους πιο σημαντικούς Μαρξιστές του John Holloway οποίος φαίνεται να μην έχει παρει πρέφα απο αφηρημένη εργασία.
Ευτυχώς που υπάρχουν τα ιστολόγια για να μπορεί ο κάθε αδέσποτος ιστολόγος να εκφρζαζει τις αντιρρήσεις του.Λοιπον οποιος διαβάσει το αρθρο του θα καταλάβει πως ο John Holloway αντιδιαστέλει την συγκεκριμμένη εργασία με την αφηρημένη ως εαν ειναι έννοιες του ίδιου επιπέδου.Θεωρεί την συγκεκριμμένη ως δημιουργική και την αφηρημένη ως αλλοτριωση.Κάνει δε και ενα αλλο λάθος θεωρεί οτι μπορούμε τοπικά αποσπασπατικά να απομειώσουμε την αφηρημένη εργασία ,ενω αυτή είναι μια έννοια της «ολότητας».Σύντροφε Holloway μόνο στην καθολικη κοινωνία των συνεταιρισμένων παραγωγών γίνονται αυτά τα πράγματα,μόνο τότε δεν θα λειτουργεί ο «ολικος» νόμος της «αξίας».
Αγνοώ αν η αφηρημένη εργασία γινε κατανοητή.

Ελπίζω ομως να φανηκε γαιτί είναι τοσο ελκυστικό το έργο του Μαρξ για την αξία.Προκειται για μια θεωρία διεπιστημονική για την οποια καποιος εγραψε οτι είναι σχεδόν μια αισθητική θεωρία των μορφών,καθώς όλες οι έννοιες αποτυπώνουν σχέσεις μορφων και περιεχομένου,ουσίας και εκφρασης.
Σαν τον ήρωα του
Carpenter για να δεις την πραγματικότητα πρέπει να βάλεις γυαλιά και όχι να βγάλεις .

Tuesday, January 19, 2010

Ενοχικός συμβιβασμός στην ΕΡΤ και τα "διαμαντια" του 902


Μετα τον θόρυβο για τις αμοιβές στην Ερτ ο Γερουλάνος με ταχύτητα Uri Geller καταφέρνει και εξοικονομεί 10 εκ ευρω.


Απίστευτα πράγματα.Οι πιο εθνικά σκεφτομενοι Ελληνες κυκλοφορούν στηνΑγία Παρασκευή.Σε δεκα λεπτά κατανούν το εθνικό πρόβλημα με τα ελλείματα και τα spreads ,κάνουν τον πόνο τους καημό και εξοικονομούν τα εκατομμύρια

Αν υπήρχε αναλογία τότε εφαρμόζοντας την ίδια ταχύτητα σε όλες τις δημόσιες δαπάνες ,τότε θα είχαμε λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα από τα Χριστούγεννα.


Στην είδηση αναφέρεται

Ήδη όπως ανέφερε ο κ. Γερουλάνος, έχουν γίνει περικοπές αμοιβών της τάξης του 30% σε όλα τα διευθυντικά στελέχη, ενώ καταργήθηκαν πλήρως οι θέσεις των ειδικών και εντεταλμένων συμβούλων του προέδρου.

Από την κίνηση της κατάργησης των 14 ειδικών συμβούλων του προέδρου, εξοικονομήθηκε το ποσό του 1,08 εκατ. ευρώ. Επίσης από την κατάργηση των δύο θέσεων εντεταλμένων συμβούλων εξοικονομήθηκε το ποσό των 450.000 ευρώ. Από την κατάργηση των επιτροπών εξοικονομήθηκε το ποσό των 400.000 ευρώ, ενώ όπως αναφέρθηκε δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις 68 ατόμων λόγω μη παροχής έργου ή αργομισθίας. Από την πράξη αυτή εξοικονομήθηκαν 2,34 εκατ. ευρώ.

Παράλληλα μειώθηκαν κατά 10% οι αμοιβές του προσωπικού ειδικών θέσεων (εξοικονόμηση 140.000 ευρώ), μειώθηκαν από 3% έως 25% οι αμοιβές στις αποκλειστικές συμβάσεις 108 δημοσιογράφων (εξοικονόμηση 560.000 ευρώ) και μειώθηκαν από 5% έως 50% οι μεικτές αποδοχές των υπολοίπων εργαζομένων (εξοικονόμηση 1.585.000 ευρώ). Από τη μείωση των μισθών των γενικών διευθυντών κατά 30% -που προαναφέρθηκε- εξοικονομήθηκε το ποσό των 350.000 ευρώ.

Επειδή όμως μάγια δεν γίνονται και η εθνική συνείδηση δεν έχει εταιρική εντοπιότητα,αυτό που έγινε προφανώς είναι εκφράστηκε χρηματικά η αυτογνωσία του ιστορικού συνβιβασμού της ΕΡΤ.

Ο συμβιβασμός έγκειται στο οτι όλοι συμφωνούμε να πληρώνουμε μια εταιρεία για υπηρεσίες που δεν θέλουμε να αποτιμήσουμε.Ο συμβιβιασμός είναι διακομματικός διαιδεολογικός δηλαδή απόλυτος.

Δηλαδή μεταξύ μας ξέρουμε ότι η ΕΡΤ θα παράξει το ίδιο περίπου προιόν με πλέον κόστος 30 % ή και μείον 40 %.Δεν υπάρχει διαφορά.Αυτό το ξέρουν όλοι και οι εργαζόμενοι της.Ετσι λοιπόν οτι και να τους ζητησει ο εκάστοτε Γερουλάνος δεν θα αντιδράσουν και πολύ.Η διαπραγματευση γίνεται σε καθεστώς συνενοχής.

Προφανώς ο λόγος που όλοι θέλουμε μια ουδέτερη δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι ο εφιάλτης να είχαμε μόνο ιδωτική.Δηλαδή ραδιοτηλεοπτικό προιόν που παράγεται όσο είναι χρήσιμο για διαλειμα μεταξύ διαφημήσεων.

Η Ερτ είναι λειτουργική και χρήσιμη μόνο ως ιδιαιτερότητα ,ως συστηματική απόσταση από τις μετρήσεις της AGB και της Focus,οι οποίες θα την επιβραβεύουν με υψηλα νούμερα σχετικά αραιά.Οποτε δηλαδή παράγονται αριστουργήματα που συνδιάζουν αποδοχή και ποιότητα.

Αυτη την καταστατική θέση έχουμε αποδεχθεί όλοι,και μέσω της αδράνειας πληρώνουμε κανονικά τις ειφορές,δεχόμαστε ο υπουργός να δίνει στην ΕΡΤ αναλογικά και την κρατική διαφήμηση.Τέλος για να εχει και καμιά τηλεθέαση ανεχόμαστε η ΕΡΤ να πλρώνει επι πλέον μισθους τηλεσταρ.

Προσωπικά πιστεύω οτι η δημόσια τηλεόραση είναι μια απαραίτητη πολυτέλεια που επιφυλάσσουν για τον ευατό τους οι ανεπτυγμένες κοινωνίες. Δεν μπορεί να κριθεί ως συμβατική παροχή υπηρεσιών.Οποιαδήποτε συζήτηση για τον περιορισμό της είναι αναχρονισμός.

Ωστόσο εδω επανεμφανίζεται το άλυτο πρόβλημα της χρήσης των απαραίτητων δημόσιων υπηρεσιών.Η ιδιαιτερότητα γίνεται πρόσχημα ,και η υπηρεσία μετασχηματίζεται σε ΟΑΕΔ.Το θέμα είναι εξαντλημένο ως περιγραφή και βαρετό.Δεν κυκλοφορόυν στην σημερινή ιδεοκίνηση παρά κοινοτοπίες και επαναλήψεις.

Το τι ακριβως κάνει η πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΡΤ και σε μερικές δημόσιες υπηρεσιες είναι γνωστό ,πριν από όλους στους ίδιους.Σημαντικά ποσοστά εργαζομένων στρεσσάρονται καθημερινά παίζοντας μακροπροθεσμα με την ψυχική τους υγεία.Η ανία στην εργασία είναι κάποτε τόσο ψυχοφθόρα που δεν πληρώνεται με τίποτα.

Απέναντι στην ΕΡΤ του διακομματικού συνενοχικού συμβιβασμού υπάρχει όμως μια ραδιοτηλεόραση που ημιτελώς και σχεδόν ασυνείδητα αποτελεί το ορατό (κυριολεκτικά) αντιπαράδειγμα.

Πρόκειται για την τηλεόραση του ΚΚΕ,το 902

Σε μια σειρά από αναρτήσεις έχουμε αναλύσει τις σκέψεις μας για το κόμμα αυτό.Εχουμε σοβαρές διαφορές για την σκέψη του,αλλά δεν ασπαζόμαστε τον σειρμό για υποτιθέμενο Σταλινισιμό (ο όρος είναι η μεγαλύτερη ενδοαριστερή αρλούμπα του 20 αιώνα) και βρίσκουμε σοβαρά αντικρατικιστικά ανανεωτικά στοιχεία στην πολιτική του πράξη.Στην ανάλυση μας το ΚΚΕ δεν είναι περισσότερο δογματικό από άλλες πλευρες της Αριστεράς.

Μια σερά αναρτήσεων για την φυσιογνωμία του ΚΚΕ και την στρεβλή αντιμετωπιση του υπάρχουν εδω

Ο τηλεοπτικός 902,αποτελεί (ισως και παρά την θέληση των οργανωτών του) μια πραγματοποιημένη αλλα ημιτελή προσπαθεια που αναδεικνύει οχι ρητορικά αλλά απτά ,ορατα την συνενοχική αναποτελεσματικότητα της ΕΡΤ.

Προφανώς πρόκειται για τηλεόραση Super Low Budget

Είναι φανερό λειτουργεί με κλάσμα των όσων ο Γερουλάνος περικόπτει σε δέκα λεπτά.Οι διαφημήσεις του είναι λίγες σχεδόν γραφικές,(με την εξαίρεση του Jumbo την ωρα που το

Παμε πλακωνόταν με τους μπράβους του) και μια αναλογική κρατική διαφήμηση του ΟΠΑΠ.
Κι’ομως αυτή η Low Budget τηλεόραση παραδίδει μερικά «διαμάντια».Οι ίδιες εκπομπες στην ΕΡΤ θα κόστιζαν πολλαπλάσια και οι πρωταγωνιστές τους θα φλερτάριζαν με υπερσυμβόλαια.

Απαριθμω

«Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα» με τον Παρη Μήτσου.

Πρόκειται για μουσική εκπομπή αρχειακής αξίας όπου δεν παρουσιάζεται απλά η λαική μουσική,αλλα παρουσιάζονται μικρές συναυλίες,άγνωστοι δημιουργοί ,και γίνονται μουσικολογικές αναλύσεις.Ο Μητσου φαίνεται να παίζει το θέμα στα δάκτυλα,είναι οικείος με τους φιλοξενουμένους του και όχι σαλιάρης ψευτοδήθεν οπως ο υπερκτιμημενος Παπαδόπυλος των Σαββατόβραδων της ΝΕΤ.Είμαι σίγουρος οτι η εκπομπή αυτή θα αποτελέσει υλικό μελέτης μετά από είκοσι χρόνια.

«Μικροπροοπτική» με τον Θαναση Μπαλοδήμο

Προκειται για την μοναδική αξιόλολογη εκπομπή για το σινεμά σε όλη την Ελληνική τηλεόραση.Εμφανίζεται όλο το φοβερό πλήθος των μικρομηκάδων,με τις ιδέες του,παρουσιάζονται αποσπάσματα ταινιών που θα παραμείνουν στην αφάνεια.Ο οικοδεσπότης συνδιαλεγεται με μοναδική άνεση,πληρη γνώση του αντικειμένου,και οι θεατές καταλαβαίνουμε από πρωτο χέρι τι θα παραχθεί σε πεντε δεκα χρόναι από το σημερινά ταλέντα του σινεμά

«Φωταψίες» με τον Αλεξανδρο Λαμπρίδη

Η μαγεία της δημοτικής κυρίως ηπειρώτικής παράδωσης.Πληθος συγκροτημάτων,ποιητικά σχόλια,και μουσικολογικές αναλυσεις.Μάλιστα η εκπομπή γίνεται με μια ιδιαίτερη αισθητική οταν παρουσιάζει το θέμα του ο Λαμπρίδης.


Δεν έχω σκοπό να παραθέσω όλοτο το προγραμμα του 902,Αλλωστε δεν είναι όλο τόσο ελκυστικό.Βρίσκω δε την αυστηρά πολιτική του θεματολογία αναχρονιστικά προπαγανδιστική.(λχ θα μπορούσε να εχει δικάδες εκπομπές διαλογου με τους αντιπάλους του ,χωρίς το αγχος της ατάκας ,αλλά προτιμά τους μονολογους).

Οι εκπομπες που παρέθεσα με την υψηλή τους ποιοτητα εκθετουν το μαμουθ της ΕΡΤ,του οποίου την ακριβή διάιτα πληρωνουμε όλοι.


Wednesday, January 13, 2010

1930-2010.Η επικαιρότητα των ιδεών του Κ.Δ.Καραβιδα




Χρωστάω την αναψηλάφιση στην σκέψη του Κ.Δ.Καραβίδα στον φίλο μου και συμπασχοντα σε πολλες Κυριακάτικες αγωνίες Δημήτρη Βεντούρη,που είχε την πολυτιμη μέριμνα να μου δωρίσει ένα απο τελευταία ανάτυπα της εκδοσης του 1981 των αρθρων του Καραβίδα μια πληρη φωτοτυπία των αρχικών εκδόσεων του 1930!!!!!
Προκειται για συλλεκτική έκδοση,με το τίτλο «Το πρόβλημα της Αυτονομίας-Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός»
Ο ΚΔΚ είχε μια πολιτική δράση,αλλα μεγάλη θεωρητική αναζήτηση.Η συμμετοχή του ήταν εθελοντική σε εθνικούς αγώνες στις αρχες του 20 αιώνα,αλλα και αντικατοχική δράση στην περίοδο 1941-44.
Ωστόσο δεν θα σχοληθούμε με το προσωπο ,αλλα με τις ιδέες του.
Δεν είναι περίεργο οτι αυτή η κοφτερη σκέψη δεν ταξινομήθηκε στις κλασικές συντεταγμένες της πολιτικής του 20 αιώνα.Αν δεν κάνω τρομερό λάθος το μοναδικό κόμμα που ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του,ως μια μορφή οικειοποίησης ήταν το ΚΟΔΗΣΟ (Πεσμαζογλου,Πρωτοπαππας, κλπ), και προφανως η περιορισμένη απηχηση του κομματος παρέσυρε και τον ΚΔΚ στην άκρη του φάσματος.
Ποια είναι η πρωτοτυπία του εργου του ΚΔΚ;
Συνοπτικά
Ο Καραβίδας αναπτύσσει μια πολιτειολογία που ονομάζει Κοινοτισμό.Η θεμελίωση της γίνεται ορθολογικά ως πολιτική λύση στην ιδιομορφία της Ελληνικής κοινωνίας,την οποία εξετάζει πολύ διεισδυτικά.
Το ενδιαφέρον ομως είναι οτι η οπτική του είναι εξαιρετικά δηκτική προς τις Ελιτ της εποχής του,είναι κριτικώτατη προς τον Βενιζελισμό,οκειοποιείται τον Μαρξ,αλλα αποστρέφεται τα τετελεσμενα της τότε ΕΣΣΔ,και διαπνέεται από μια διάθεση συνολικών ολιστικων λύσεων που στην σημερινή ορολογία ονομάζουμε «οικολογικές».
Στην εργασία του ο ΚΔΚ επινοεί «έννοιες κλειδιά» με τις οποίες προχωρεί στην αναπτυξη της θεματολογίας του.
Πολύ χοντρικά υποστηρίζει
Στην Ελλάδα δεν εχουμε αναπτυγμενο απρόσωπο καπιταλισμό ,αλλα μια νησίδες καπιταλισμου που επιπλέουν σε ενα υβριδιακό αγροτικό αστικο χώρο της ελληνικής περιφέρεις τον οποίο ονομάζει «αστοχωρική» κοινωνία.Η Κοινωνία αυτή χαρακηρίζεται από το λεγόμενο «πολυωνυμο» δηλαδή την διαρκή ρευστοτητα και πολυμέρεια ρόλλων (ο Τσουκαλάς το αποκαλεί «πολυσθένεια»)
Το «πολυώνυμο» δεν λειτουργεί εντος της φιλελευθερης καπιταλιστικής αγοράς,αλλά εντός της νεοελληνικής ιδιότυπης «πιατσας».Ως εκ τουτου η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας πρέπει να γίνει ενισχύοντας τα ισχυρά στοιχεία της «αστοχωρικής» κοινωνίας που είναι οικονομικά αλλα και ιδεολογικά –ηθικά.Το ρεύμα αυτό που δεν είναι απλός αγροτικός συνεταιρισμός αλλά μια ηγεμονία επι της οποίας θα λειτουργήσουν οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί είναι ο κοινοτισμός.Ο κοινοτισμός δεν είναι ίδιο της Ελληνικης κοινωνίας και ιστορίας αλλά αφορά κυρίως τις Μεσογειακές οικονομίες.
Προκειται για μια σύλληψη της οποίας η επικαιρότητα προκαλεί αναμικτα συναισθηματα.
Η η Ελλάδα είναι καθηλωμένη 80 χρόνια ,η ο Καραβίδας πρέπει να αναγνωρισθεί ως μια πολιτική διάνοια.
Θα ήταν αδικο να συμπυκνωσουμε εμείς την σκέψη του ,αλλα τουλάχιστον για την ανάδειξη της θα παραθέσουμε ορισμένα αποσπασματα ταξινομημένα ανα θεματολογιά
Η Ρωσία δεν είναι σοσιαλιστική αλλά ιδιοτυπος Καπιταλισμός
Και αυτό είναι γεγονός που μπορεί κανείς να το διαπιστώση και στην σημερινή προσπάθεια της Ρωσσίας και δημιουργεί γοργά το κεφάλαιο της με πρωτοφανείς θυσίες του λαού της καθως και στις παλαιές αρχικές προσπάθειες των βορειοαμερικανών,αν και οι δυο αυτές χώρες εχουν εκ φύσεως πλούσιον απο γεωοικονομική αποψι,προικισμό σε καπιταλιστικες πρωτες υλες:δυστυχώς αυγα με πορδές δεν βαφονται ουτε στις πιο πλουσιες και μυθικά προικισμένες χώρες. Σελ 65
Υπερασπιση μεθοδου Marx
Αυτα ολα καθιστουν λεπτότατο το ζήτημα της μεθόδου.Ο ίδιος ο Marx που εσεις δίκαια θαυμάζετε ,πέτυχε κυρίως χάρις στην μέθοδο του.Βεβαια δεν συνυπελόγισε καθόλου το ειδικό γεωοικονομικό ατλαντικό περιβάλλον οπου ερριζωσε και εγιγαντώθηκε η βιομηχανία και η κεφαλαιοκρατία κι’ετσι αν και ανηκε στην ιστορική και διαλεκτική σχολή,εδωσε την εντύπωση,οτι επραγματεύθη το θέμα του εξω τόπου.Κατα τα άλλα ομως δεν εγλύστρησε στις επιφάνειες οπως οι οικομονολόγοι και δεν εμιμηθη κανενα οπως κάνουν οι θιασωται των θεωριών του,αλλα επέσπασε σύρριζον τον μηχανισμό της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και τον επέδειξε,υπο το αγγλικό κυρίως πρότυπο του,σε ολες τις διαστασεις τιυ,σε όλες τις πιο μικρές και μεγάλες λειτουργίες του.Φυσικά μίλησε οχι ως παπαγάλος αλλα με το ανατομικό μαχαίρι μεσα εις το μεγαλύτερο κεφαλαιοκρατικό κεντρο της εποχής του.σελ 26
Επιλεκτική υπεράσπιση του ιστορικού υλισμού
Μονο οι επιπόλαιαοι και οι κατωτεροι των δυνατοτοτητων του τόπου πολιτικοί μας καθως και οι ανίκανοι και δειλοί επιστήμονες και όλοι οι σνομπ του ιστορικού υλισμού ,οι οποίοι κυριαρχούν σήμερα στην πιατσα....... Σε΄λ 35
Κριτική προς «υπαρκτό»
Οσο για τον κομμουνισμό,είναι γνωστές οι θεσεις που πέρνει :ως προς τον ανθρωπο θα τον μαζοποιήσει και θα τον πολτοποιήσει ακόμα πιο πολύ.Ως προς την παραγωγή θα την κάμη πιο μηχανική,οι δε φτωχές χώρες η θα ερημωθούν η θα φυτοζωούν γεμάτες ψήρα και κασίδα. Σελ 69
Ο Κοινοτισμός ως αυθεντική υλοποίηση τουΚομμουνιστικού Ιδεωδους
Μηπως επι τέλους ο κοινοτισμός,ο εταιρισμός,ο συντροφισμός δεν είναι εν εσχάτη αναλύσει,και η απωτέρα μετακαταστροφή,μετακαπιταλιστική ή αταξική σύλληψις και η μόνη,τελος πάντων,ηθική δικαίωσις του κομμουνισμού,απεναντι των αιματηρων και κατακυριολεξία τραγικών δια το γένος των ανθρώπων παγκοσμίων εμφυλίων πολέμων. Σελ 60
Κριτική προς αστική ταξη
Η αστική ταξις αν και αγκαθίδρυσε τυπικως πολιτεύματα φιλελευθερα εξελισσετο οπμως ουσιαστικά προς μιαν ανευ προηγουμένου βαρύτατη δικτατορία των οικονομικων δυναμεων του καπιταλισμού,,ο οποίος,ανάμικτοςμε μια ιδιορρυθμη αναρχία εμπορευτηκε την εργατική δύναμη με ατεγκτη σκληρότητα και εταπείνωσε το ατομο με ένα εμμεσον ,υπουλο και θανασιμο τρόπο. Σελ 43
Κριτική προς εκκλησία
Ανεξάρτητα απο την διαγωγή της Μοναρχίας στο Βυζάντιο,είναι αλήθεια οτι η εκκλησία αν και από άλλων απόψεων ωφέλησε τον λαό ομως,ως σχηματισμός φεουδαρχικά οργανωμένος ,κατέφερε καίρια τραυματα κατα των οικονομικών ,των κοινωνικών και των πολιτικων λειτουργιών του κοινοτισμού,οταν ηδη το αρχαιο σημοκρατικό πνευμα είχεν εκφυλισθει κι’εγινε φιλελευθερη ρητορική είτε και απλή αναρχική αρνηση καθε ιεραρχίας.σελ 55
Κοινοτισμος ως διεθνικό κίνημα στην Μεσογειο
Ο κοινοτισμός δεν είναι προνομιο η και ελαττωμα εστω ,του ελληνικού μόνον τοπίου.Ειναι στη θεση του και σε αλλα μερη της Μεσογείου.Η Νότια Γαλλία και Ιταλία εχουν κοινοτικό παρελθον και μελλον επίσης.Το ενετικό πολιτευμα ειχε αρκετο κοινοτικό πνευμα.:επίσης το πνευμα αυτό πέρασε αλλοτε στην Θεσσαλονική ,στην εποχή των ζηλωτων,αναμικτο ομως με πολλά αλλοτρια στοιχεία.σελ 61
Η Ελλάδα ως ειδικη «αστοχωρική» κοινωνία
Θα δητε οτι υπό το κρατος ορισμενων γεωοικονομικών νομων τοπικων (Πελοποννησος,Νοτια Γαλλία κι’αλλου) διαμορφωθηκε εδω μια ειδική αστοχωρική συνθετική κοινωνία,οπου,καιτοι υπάρχει ισχυρό κεφαλαιο προσωπικό,ο καπιταλίσμός οπως ως συστημα δεν μπορεσε να εισδύση αποφασιστικά,δεν μπορεσε να κυριαρχίσει εξ ολοκλήρου βαλλοντας τον ανθρωπο σε υποτελή μοιραν,δηλαδή δεν μπορεσε να διαμελίσει με το συνηθισμένο processus του διαμελισμού της μεσης ταξεως,που απωθεί ενα μικρό μέρος της προς την αρχουσα ταξη,και ολο το αλλο προς το προλεταριατο σελ 15
Οξύτατη κριτική προς Βενιζέλο
Απόδειξις οτι ο Βενιζέλος δεν εφερε κανενα νεο οργανικό στοιχείο ζωντανης πείρας και βιώσεως οτι δεν ανοιξε κανενα νεον προσανατολισμόν στον τόπο και οτι γενικά δεν προσεθεσε νεες δημιουργικές δυνάμεις σ’αυτόν,αλλ’ εξεδαπάνησς μονον τας υπάρχουσας κι’επι των πατροπαράδοτων ,των ουδέποτε αλλως κατανοηθεισων πλήρως,παλιαων εθνικών μας επιδιώξεων ,που εδημιουργηθηκαν αυτόματα .....σελ 36


Αχαλινωτος καπιταλισμός ως πυρήνας συγκεντρωτισμού
Οσο για τον καπιταλισμό εξήγησα σε πολλά σημεία της μελέτης μου οτι παρά την φιλελευθερη επιφαση του,ειναι από την φύση του συγκεντρωτικός και εκ αναγκης εκτύπησε και παρέλυσε και απερρόφησε ιδιως στο οικονομικό επίπεδο ολους τους αλλους σχηματισμους. Σελ 52
Η Ελληνική ως ατελής «επιπολαια» φιλελευθερη κοινωνία.
Μονο σε κράτη της εσχατης λιμπεραλιστικής επιπολαιότητος,οπως στην Ελλάδα,εχουμε το φαινόμενο κυβερνήσεων που φιλοδοξούν να αναδιοργανωσουν τα παντα χωρίς να κατανούν κανένα ζήτημα στην ουσία του.Ετσι ακούμε να λενε οτι η Κυβέρνησις διανόμου ανεγνωρισε τις χωρικές συνιδιοκτησίες της Αττικής.Φυσικά θα επρεπε να μη εχει δουλιά κανείς και να κάθεται να ψηφίζει σοβαρά τετοιους νόμους.σελ 53
Η ηθική και πoλιτιστική Αριστοκρατία σε αντίστηξη προς τον πλούτο
Εκτος από τις αλλες τις τιμοκρατικές αριστοκρατιες του πλούτου οπως της καταγωγής ,πρεπει ναχετε υπ’οψιν σας ,οτι υπάρχει και η αριστοκρατία των συνθετικών ανθρώπινων τύπων και των χαρακτήρων που καταρτίζουν και διατηρούν το κύρος των και την εξουσία δια του ηθους αυτων.Φυσικά οι τύποι αυτοί δεν μπορούν να επιπλεύσουν στην ευρεία περιφέρεια και στην κοινοβουλευτική οχλαγωγία. Σελ 57
Ο μακροπροθεσμος κίνδυνος του κρατικού Δανεισμού
Ολος ο σημερινός δυτικός πολιτισμός είναι καπιταλιστικός,δηλαδή το καθε τι εις το οποίον ο πολιτισμός αυτός εμφανίζει (σιδηροδρομοι,κινηματογραφοι,ενδυματα ,σπίτια) είναι ενσαρκωση και δημιουργημα του καπιταλιστικού κεφαλαίου.Δεν μπορεί κατα ταύτα να παρίσταται ως πολιτισμένη-κατα την σημερινή βεβαίως έννοια-η χώρα που δεν εχει καπιταλιστικα κεφαλαια και μαλιστα γηγενή κι’οχι δανεικα.Το αντίθετο είναι διακωμωδησις και γελεοιοποίησις είναι και συγχρόνως κίνδυνος υποδουλώσεως. Σελ 21
Η κενότητα της αυτοδιοίκησης χωρίς την ηγεμονία του κοινοτισμού
Και ως προς την αυτοδιοικηση που όλοι εχουν προχειρο εμπλαστρο,είναι ευνόητο ,οτι χωρίς τον κοινοτισμό γιοκ αυτοδιοικησησις γιατι αυτοδιοικησις θα πη δημιουργία προκοπής στην περιφέρεια δηλαδή θα πη :υπερεργασία,συστηματική κεφαλαιοποίησις των εξ’αυτης προσόδων και απίμονη συγχρονως και υπομονετική τοποθετησις αυτων μεσας στον ίδιο τόπο,θα πη με αλλα λόγια φωτισμενος οικονομικός ρεζιοναλισμός
Κριτική προς τον μιμητικό νεοελληνικο μικροαστισμό
Το ίδιο συμβαίνει σημερα οταν οι ανοργανωτοι,ατομιστικά αναρχικοί και αμορφωτοι μικροαστοί της Αθήνας ,ζητούν κια καλα να παριστανουν τον ελληνα και επιδεικνύονται στην οδο Σταδίου ως να ήταν εγγλέζοι μετοχοι μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων διαβατική δήθεν εις την λεπτόγειαν και λιτήν Αττική.σελ 76
Προβληματισμός για υπαναπτυκτες χώρες.
Οπωσδηποτε είναι φανερό οτι ο πολιτισμός των υποκειμένων χωρών δεν είναι δυνατόν να παρει μορφην θετική,αν οι χώρες αυτές δεν βγουν από την υποτέλειαν της ατλαντικής κεφαλαιοκρατικής οικονομίας απο την θεση των ως κυτταρων παθητικών:είναι πραγμα που θα το επιτυχουν είτε αναπτύσσοντας τις πιθανες βιομηχανικές των δυνατότητες και μια ολόκληρη φυσικά τεχνική επανασταση είτε και ανασυνθέτοντας την γεωργική τους οικονομία σε μορφές ομως οργανωσεων τετοιες οι οποίες ως προς μεν τα αδυνατα οικονομικώς προιόντα ν’αποβλέπουν με υπεργασία εις τα προς αυτεπαρκειαν απλως καλλιέργειας (οχι για το εμπόριο αλλα για να ζουν οι ίδιοι) ως προς δε τα τυχόν ισχυρα οικονομικώς ωστε να μπορούν να βγουν στην αγορά με ελπίδα θετικού κέρδους (σταφίδα,καπνός) και να καλλιεργούν με απόλυτη συγκεντρωτική ειδίκευση.σελ 9


Κρατική Σπατάλη
Γνωριζομεν αλλως τε εκ πείρας την αναρχίαν και την σπατάλη που φέρει η εκ των ανω η και η θυραθεν επιβολή των εξουσιαστικων λειτουργιών.Διότι πολλακις παρέστημεν εις το κωμικόν θέαμα της αναδιοργανωσεως υπουργείων ελληνικών ,κεκορεσμένων ως εαν ήσαν υπουργεία μεγάλου κράτους,απο αχρείαστες αρμοδιότητες επι ζητημάτων φανταστικών με πολυάριθμους διευθλυνσεις και τμήματα ,που ευρέθησαν εν τουτοις εις το τέλος εις το κενόν χωρίς εργασίαν και χωρίς επαφήν των πραγματων. Σελ 12

Friday, January 8, 2010

Την Πεμπτη 14 Ιανουαριου η συνάντηση για την ιδρυση "Ηθικής Τράπεζας" στην Ελλάδα


Με χαρά μας σας ενημερώνουμε ότι την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου θα είναι και πάλι κοντά μας ο Mauro Meggiolaro. Αυτή τη φορά μαζί με τον πρόεδρο της Banca Etica κ. Fabio Salviato.
Η εκδήλωση, που θα γίνει στην αίθουσα της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Ακαδημίας 20 στις 18,30, συνδιοργανώνεται από την ομάδα Ιταλών Ελλάδας Bellaciao, το Fair Trade Hellas (Δίκαιο και Αλληλέγγυο Εμπόριο) και την στήριξη της Σ.Υ.Τ.Ε και της Ο.Τ.Ο.Ε.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα συζητηθούν και οι προοπτικές ίδρυσης μιας αντίστοιχης τράπεζας και στην Ελλάδα.
Σας περιμένουμε.
Ο Fabio Salviato γεννήθηκε το 1958 στην Padova. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Padova και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Parma. Ιδρυτικό μέλος της Banca Etica, είναι Πρόεδρος τόσο της Τράπεζας όσο και της Sefea (Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ηθικού και Εναλλακτικού Χρηματοπιστωτικού συστήματος).

Tuesday, January 5, 2010

H λατρεία της σταθερής ταυτότητας και της επανάληψης.Οι αντιρρήσεις προς την πατριωτική αριστερά.


Η πιθανότητα να δωθεί ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών που γενιούνται στην Ελλάδα από γονείς χωρίς «χαρτιά» δημιούργησε αντιρρήσεις στους χώρους του Λαος,των συντηρητικών και στον χώρο της Πατριωτικής Αριστεράς
Χρησιμοποιώ τον όρο ΠΑ αναφερόμενος σε ιστολόγια απόψεις που είναι αναγνωρίσιμα και αυτοαναφέρονται ως τέτοια .Προφανώς είναι η ναυαρχίδα του χώρου Αρδην-Ρηξη , ο φίλος μου ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΙΠΕΡΙΑ ο Σ.Λυγερος που διατυπώνουν αντιρρήσεις .Στο χώρο προφανως ανήκουν και πολλοί άλλοι που δεν θα ληθελα να αδικήσω (ο Σταθης-Ναυτίλος της Ελευθεροτυπίας ,το φιλόξενο Ελληνικό ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα τους ευξαπτους νέους φίλους μου του Ποντος και Αριστερά κλπ)
Εισαγωγικά δηλώνω πως είμαι αξιωματικά υπέρ των μεταμοντέρνων συνθετικών ιδεολογικών ρευμάτων οτι και να πρεσβεύουν, και δεν ασπάζομαι την θεωρία των «αντικειμενικών» συνεπειών η ταξινομήσεων.Η Πατριωτική Αριστερά κρίνεται ως τέτοια με βάση τις δικές της αναφορές .Η θεωρία των φαιοκόκιννων μετώπων είναι φαιά όσο και το πρώτο συνθετικό του χρώματος της.Αλλωστε είμαστε κραυγαλέα περίπτωση ώσμωσης ρευμάτων και ιδεών.

Το ρεύμα λοιπόν αυτό διατυπώνει ,χοντρικά,το ακόλουθο πλαίσιο
Ο σύγχρονος καπιταλισμός,μέσω παγκοσμιοποίησης,δημιουργεί καταναλωτές που για να αναπαραχθούν ως τέτοιοι «ανακατασκεύαζονται» αενάως μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος ως ρευστά άνευρα υπερεθνικά υποκείμενα.Το κεφάλαιο για να αναπαραχθεί στην μακροκλίμακα ,ομογενοποιεί τους ανθρώπους ,και τους αποσπά από τις συλλογικές δομές που τους συγκρότησαν μέχρι τώρα.Αρα η υπεράσπιση της πατρίδας,της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας δεν είναι ιδεαλιστική εθνικιστική παλινδρόμηση αρά αντικαταναλωτική στάση.Το πλαίσιο εμπλουτίζεται με γεωπολιτικές αναλύσεις της συγκυρίας που αναδεικνύουν την Τουρκία ως κρυπτομιλιταριστική και επεκτατική υπρδύναμη που εποφθαλμιά τον ελληνικό χώρο και βαλκανικό χώρο.Στο ίδιο πλαίσιο οι κυρίαρχες Ελληνικές Ελιτ θεωρούνται παρασιτικές ηθικά και πολιτικά αδύναμες και για να διασωθούν οι ίδιες προβαίνουν σε υποχωρήσεις. Τέλος το ίδιο ρεύμα διατυπώνει την ευλογη παρατήρηση ότι στα θέματα «πατρίδας» η Αριστερά ολιγωρεία έχοντας αφήσει ένα προνομιακό πεδίο στην Ακρα ή συντηρητική δεξιά.
Μεταξύ μας το πλαίσιο αυτό εχει ένα λογικο ειρμό και μια σταθερότητα.Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πέριξ αυτού του ιδεολογικοπολιτικού κορμού η βιβλιογραφία συνεχώς αυξάνεται σε όγκο και ποιότητα.
Θα ήθελα να διατυπώσω τις αντιρρήσεις μου για το πλέγμα των ιδεών αυτών σεβόμενος απόλυτα τις δικές του συντεταγμένες ,γιατί δεν έχει σημασία αν πλευρές του έχουν φαινόμενες ή πραγματικές παραλληλίες με άλλους χώρους.
Αντίρρηση 1.Πόση σημασία έχει το ερώτημα για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού;
Μια από τις συντεταγμένες του ρεύματος είναι η έννοια της εθνικής συνέχεια ,ως συγκροτητική της κοινωνίας.Στο πολύ ενδιαφέρον έργο του « το 1204 και η διαμόρφωση του νεου Ελληνισμού» ο Καραμπελιάς,βασιζόμενος κυρίως στον Σβορωνο διατυπώνει και επεκτείνει την έννοια της συνέχειας του Ελληνικου Εθνους,ως ιδεολογικής πνευματικής κοινωνικής οντότητας,και μάλιστα αποκαθιστά το Βυζάντιο από σκοταδιστικό θρησκόληπτικό πολίτευμα ως επικράτεια όπου νεωτερικά εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα διακόπησαν βιαίως από τους Δυτικούς.
Αν υποθεσουμε οτι ο Καραμπελιάς έχει δίκιο (η υπόθεση έχει την έννοια ότι δεν μπορώ να έχω τεκμηριωμένη αντίρρηση ή συμφωνία) τότε αυτό μειώνει το γεγονός ότι το ελληνικο έθνος «ανακατασκευάζεται» συνεχώς μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης;
Δηλαδή το «όντως συνεχές Ελληνικό εθνος» δεν χρησιμοποιεί την παιδεία,τους κρατικούς μηχανισμούς για να διασφαλίσει περαιτέρω την «συνέχεια» και να αυξήσει «καθαρότητα» του;
Γιατί η αποκάλυψη των «κατασκευαστικών» ιδεοληψιών (κρυφό σχολιό,ενιαία γεωγραφική κάλυψη του ελλαδικού χώρου,υποβάθμιση υβριδιακών εθνογλωσσικών κοινοτήτων) συνιστά απόρριψη της πραγματικής συνέχειας;
Και τότε προκύπτει το ερώτημα.
Σε μια κοινωνία που η ιστορική έρευνα εντίμως αποκαλύπτει συνέχεια,αυτό που βιώνουμε σε τι ποσοστό είναι αυθεντικά «συνεχές» και σε τι ποσοστό είναι «κατασκευή»;
Μήπως τελικά η γόνιμη ιστορική αντιμαχία έχει νόημα μονο ως τέτοια ,ως επιστημονική διαμάχη;

Αντίρρηση 2 Η εθνογλωσσική υβδριδιακότητα γιατί είναι ταμπού;
Δεν υπάρχει έντιμος λαογράφος εθνολόγος που να μην διαπιστώνει σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες ,σε όλες τις χώρες ,κοινότητες με εθνολογικά,γλωσσικά,πολιτιστικά χαρακτηρηστικά που να μη διαταράσσουν την κυρίαρχη εθνική αφήγηση σε κάθε χώρα.Δηλαδή η εκ των υστέρων ταξινόμηση τους είναι αντικειμενικά αμφιλεγόμενη.
Δεν παραθέτω παρα κωδικά παραδείγματα ,γιατί είναι μιλάμε για κοινό τόπο
(Ελλάδα, αρβανίτες ,βλάχοι ,τσαμηδες ,γκαγκαούζοι, καραμανλήδες ,τουρκοκρητικο ί,πομάκοι ,σλαβομακεδόνες ,βουλγαρομακεδόνες .Ιταλία σλοβενοι , αυστριακοί , ελληνόφωνοι , αλβανόφωνοι .Γαλία κορσικανοί, νορμανδοί, βρετανοί. Ισπανία ,Βάσκοι,Καταλανοί,Γαλικιανοι Βλαχόφωνοι σε Ελβετία ,Αυστρία ,Βελγιο κλπ)
Δηλαδή παντού προκύπτουν κοινωνικές ομάδες που στο παρελθόν διατηρούν καινοφανή (για την εκ των υστέρων ανάλυση) χαρακτηρηστικά τα οποία δεν σημειώνουν σαφή εθνική κληση ή προτίμηση ,στα υφιστάμενα έθνη κράτη.

Γιατί πρέπει σώνει και καλά να ταξινομήσουμε όλες αυτές τις ομάδες στους κορσέδες των σημερινών αφηγήσεων,και να μην δεχθούμε ότι τα εθνικά κράτη συγκροτούνται από τις πιο ισχυρές ομάδες που τελικά προσπαθούν να αφομοιώσουν τους πληθυσμιακά ή συγκυριακά αδύναμους;

Αρα μήπως η εθνική συγκρότηση φέρει αφ’εαυτής χαρακτηριστικά «σύμβασης»;
Πόσο αντιπατριωτικό είναι να γνωρίσουμε την «συμβαση» μας αντί να την εξωβελίσουμε ως ανύπαρκτη;
Αντίρρηση 3 .Τα συμφραζόμενα .Αριστερή Γεωπολιτική ή Αριστερός Καπιταλισμός;
Η γεωπολιτική θεώρηση έχει δικές της έννοιες και μεθοδολογία.Αναλύει πάντα σταθερές περίκλειστες οντότητες ειδωμένες εξωτερικά ως παίκτες που κινούνται στο γεωγραφικό πεδίο.
Στην γεωπολιτική η Κίνα σχετίζεται με την Ιαπωνία,το Θιβέτ,τον Ειρηνικό ,τις ΗΠΑ,τους θαλάσσιους δρόμους προς τον ΟΛΠ κλπ κλπ
Το ρητορικό,εννοιακό αυτό πλαίσιο είναι αυστηρό γιατί αναφέρεται στην ταύτηση γης,εδάφους και ομάδας.Η Τουρκία η Συρία πχ γεωπολιτικά είναι οντότητες έννοιες πακτωμένες στα εδάφη τους και υπόκεινται σε νόμους σταθερούς από τον καιρό του Θουκιδίδη.
Από την άλλη πλευρά η γεωπολιτική διερεύνηση προυποθέτει ρητα ή άρρητα την πολεμική σύγκρουση.Είναι η θεωρία του δυνητικού πολέμου,σε καιρό ειρήνης.
Απο την άλλη η οικονομική ανάλυση στην εποχή του σημερινού καπιταλισμού,λειτουργεί σε ένα αλλο ρητορικό πλαίσιο.Συνεργασίες,συνέργειες,αμοιβαία κέρδη αλλά και απώλειες,αντιπαλότητες ,ανταγωνισμοί
Κοιτώντας τον περίγυρο της λοιπον η Αριστερά ,μπορεί να δει τον κόσμο μέσα από το Πεντάγωνο ή το μέσα Εμπορικό Επιμελητήριο.
Και στις δύο περιπτώσεις κάθεται άβολα.
Είτε φορώντας το στρατιωτικό πιλήκιο ή το κουστουμάκι του Βγενόπουλου ,μιλάει μια ξένη γλώσσα.
Οι αναλύσεις της ΠΑ ,καθώς επιμετρούν τα πάντα μέσα από την ισχύ ,γεωπολιτική οικονομική,εγκλωβίζεται σε ένα λεξιλόγιο ,μια ρητορία που δεν επιτρέπει την κριτική, την αμφισβήτηση.Χαρακτηριστικό το τελευταίο βιβλίο του Καραμπελιά εδω.
Αν οπως πιστεύει η ΠΑ θέλει να ανακτήσει τον «πατριωτισμό» από την Ακρα Δεξιά,μπορεί να το κάνει με το λεξιλόγιο της κινούμενη μεσα στα συμφραζόμενα της;
Αντίρρηση 4 Για την συγκυρία.Πόσο επικύνδυνη είναι η ρύθμιση για τους Μετανάστες;

Οι πιο ισχυρές αντίρρησεις για την ρύθμιση του Πασοκ είναι οι ακόλουθες:
1.-Μια σχετικά αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των «παρανόμων» δημιουργήσει μια καινοφανή γενιά «παρανόμων» με παιδιά ‘Ελληνες ,και άρα το μεταναστατευτικό ρεύμα θα διογκωθεί,καθώς μια στοιχειώδης αναλυση κοστους οφέλους θα δικαιολογήσει το ρίσκο της παρανομης εισόδου.Οσο ο βαθμός δυσκολίας απόκτησης ιθαγένειας μεγαλώνει τότε το ρεύμα αναγκαστικά θα μειώνεται.
2.-Τα μεταναστευτικά ρεύματα προέρχονται από πληθυσμούς με διαπιστωμένη χαμηλή προσαρμοστικότητα,και άρα ο ιστορικός κίνδυνος μιας ανισορροπίας στο απώτερο μέλλον αυξάνει.Το ρίσκο είναι μεγάλο.
Το πρωτο επιχείρημα είναι δεν θεμιτό ιδεολογικά .Είναι αμφιλεγόμενο αν η Αριστερά εχει δικαίωμα ή λόγο στην διατύπωση τεχνικών λύσεων που μεγαλώνουν τον κίνδυνο για την ζωή του απελπισμένου.Αλλα ας υποθέσουμε οτι αυτό λύνεται και προτείνουμε την τεχνολογικά άριστη λύση που εμπεριέχει μηδενικό κίνδυνο,τότε προκύπτει το ακόλουθο ζήτημα.
Τι ποσοστό μείωσης σε ένα υπαρκτό μεταναστευτικό ρεύμα ,επιφέρει η διαπίστωση μιας «δύσκολης» εισόδου;Μήπως τελικά αυτό είναι αμελητέο.Πχ αν γίνει πόλεμος στο Κουρδιστάν το μεταναστευτικό ρεύμα δεν θα αυξηθεί επειδή δεν δίνουμε ιθαγένεια;Μήπως τελικα αυτό είναι ψευδοπρόβλημα
Το δεύτερο επιχείρημα παραπέμπει στην ιστορική αδράνεια,και ακαμψία,και αφοπλίζει την κοινωνία από την έννοια του στοιχήματος
Αν η μεταναστευτική ροή,ειδωθεί στο πλαίσιο μιας σταθερής κοινωνίας που τελεολογικά σκληραίνει τότε αυτό σημαίνει ότι η ίδια η Αριστερά παραιτείται από τον ρόλο της να αναδείξει την πλαστικότητα και ευρυχωρία της κοινωνικής ζωής.
Τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν είναι επαναλαμβανόμενα,ειναι ιστορικά προσδιορισμένα.Κανένας δεν δικαούται να μην διανοηθεί οτι ακριβως η μεταναστευτική ροή του 21 αιώνα ,μπορεί να αναδείξει τις θετικές πλευρές ,τις αφομοιωτικές δυνάμεις μιας κοινωνίας που αλλάζει και η ίδια.
Τα επιχειρηματα της ΠΑ για το μεταναστευτικό,αρρητα στηρίζονται στην πεσιμιστική αποδοχή των επαναλαμβανόμενων ιστορικών ρουτινών,και ευνουχίζουν την Αριστερά από το καθήκον να επινοήσει,να διανοηθεί θετικά για τις ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την θετική συνύπαρξη με τους μετανάστες.

Monday, January 4, 2010

Ηλίας Καραγιάννης:Τα 50 χρόνια από τον θάνατο του «Άγιου Πέτρου» του ποδοσφαίρου, Καμύ



Εδω και μερικές εβδομάδες ανακαλύψαμε «χωμένη» στις εσωτερικές σελίδες του «Φωτός» μια στήλη που είναι πραγματικά διαφορετική.
Είναι περιττό να εξηγήσουμε το γιατί.
Απλά με την άδεια του Ηλία,δημοσιεύουμε το κείμενο του της 4/1/10 με τις φωτογραφίες όπως τις επέλεξε αυτός.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η αθλητική δημοσιογραφία παράγει υψηλή ποιότητα.


Τα 50 χρόνια από τον θάνατο του «Άγιου Πέτρου» του ποδοσφαίρου, Καμύ

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης
iliaskaragiannis@hotmail.com

«Πώς είναι οι Κυριακές ενός ποδοσφαιριστή που δεν μπορεί να παίξει;» αναρωτιόταν ο Αλμπέρ Καμύ στα «Carnets»(«Σημειωματάρια») του εν τω μέσω του Δευτέρου Παγκοσμίου Κυπέλλου. «Πλήττει τις Κυριακές από τότε που απαγορεύτηκαν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες. Σέρνεται στους δρόμους, κλωτσάει τα χαλίκια προσπαθώντας να τα στείλει κατευθείαν στους υπονόμους. («Ένα μηδέν», λέει. Και προσθέτει ότι η ζωή είναι σκληρή). Επεμβαίνει στα παιχνίδια των παιδιών, όπου υπάρχει μπάλα. Πετάει τις γόπες και τις ξαναπιάνει με μια κλωτσιά. (Στην αρχή, φυσικά, κατόπιν τις κρατάει)». Ο νεανικός έρωτας για το ποδόσφαιρο κόλλησε στο ασθενικό πετσί του Αλμπέρ Καμύ για πολλά χρόνια. Οι αναμνήσεις του χαμένου παραδείσου τον συνόδευαν μέχρι την ακροτελεύτια ημέρα της ύπαρξης του. Την 4η Ιανουαρίου του 1960 όταν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ ήταν μόλις 46 ετών. Ακριβώς 50 χρόνια μετά τον θάνατο του το πνευματικό εκτόπισμα του Καμύ παραμένει εντυπωσιακό. Η σκέψη του συνεχίζει να κυριαρχεί σε έναν κόσμο, όπου τίποτα δεν υπογραμμίζει το κύρος του περισσότερο από την σιωπή του. Ο αλησμόνητος «Ξένος», αυτός ο φορέας της «Πανούκλας» που περιέγραφε τον «μύθο του Σίσυφου» «απ’ την καλή και την ανάποδη» θα υποστήριζε στα «γράμματα σ’ ένα Γερμανό Φίλο» πως η μοναδική του «πτώση» προήλθε από την αναγκαστική του απόσυρση από το ποδόσφαιρο. Το απαρασάλευτο πάθος του για την μπάλα έχει καταγραφεί στα έργα του, όπου «ανθίζουν» αποφθέγματα όπως το: «όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο».

Ο «Άγιος Πέτρος», η αυστηρή γιαγιά και οι τίτλοι

Η ζωή του Αλμπέρ Καμύ άλλαζε με ραγδαίο ρυθμό από την χρονιά που γεννήθηκε, το 1913, στον μαυρισμένο και ανάπηρο εξωτισμό της Αλγερίας, που σπαρασσόταν από την ζοφερή γαλλική αποικιοκρατία. Τον πατέρα του, Λουσιάν δεν τον γνώρισε ποτέ. Επιστρατεύθηκε όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και σκοτώθηκε στη μάχη του Μάρνη το 1914. Σε συνθήκες άφατης ανέχειας η μητέρα του Καθρίν ανέθρεψε τον Αλμπέρ και τον μεγαλύτερο αδελφό του Λουσιάν(έλαβε το όνομα του πατέρα τους) δουλεύοντας ως καθαρίστρια. Σε εκείνο το ξεχαρβαλωμένο Αλγέρι με τους πετσοκομμένους ζητιάνους που μόρφαζαν με απαράμιλλη φρικαλεότητα, ο Αλμπέρ Καμύ άρχισε να διαβάζει και να παίζει ποδόσφαιρο. Αμφότερες οι επιδόσεις του ήταν αξιομνημόνευτες και στα 17 του όταν εισήχθη στο πανεπιστήμιο του Αλγερίου για να σπουδάσει φιλοσοφία εξελίχθηκε παράλληλα στον «Άγιο Πέτρο που φύλαγε την πύλη της ποδοσφαιρικής ομάδας του πανεπιστημίου», όπως γράφει στα «Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου» ο Ουρουγουανός συγγραφέας, Εδουάρδο Γκαλεάνο. Ο Καμύ άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο από την παιδική του ηλικία, ως τερματοφύλακας γιατί ήταν η θέση που χάλαγαν λιγότερο τα παπούτσια. Η αυστηρή γιαγιά του, με την τελειοθηρία Ιεροεξεταστή, ήλεγχε σχολαστικά τις σόλες των παπουτσιών του καθημερινά και όταν τις έβρισκε φθαρμένες ο Καμύ ένιωθε την οργή της. Η αναπόδραστη μοίρα του λοιπόν βρισκόταν κάτω από τα γκολπόστ. Το 1928 άρχισε να παίζει οργανωμένα. Στο εφηβικό τμήμα της ποδοσφαιρικής ομάδας που διατηρούσε το πανεπιστήμιο του Αλγερίου ο Αλμπέρ Καμύ ήταν ο βασικός τερματοφύλακας. Αποτέλεσε τον κύριο λόγο, που η «RUA» (Racing Universitaire Algerois) κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο της Βορείου Αφρικής. Το 1930, στα 17 του βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι και η φυματίωση από την οποία προσβλήθηκε έμελλε να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει.


Το θέατρο, το μέσο που εξηγεί την ζωή και ο «διόλου υποδειγματικός άνθρωπος»

Το τόσο εύθραυστο σώμα του Αλμπέρ Καμύ αποδείχθηκε στα επόμενα χρόνια ότι έκρυβε μια πολύ δυναμική ψυχή. Μόνο που εκείνη την εποχή το σώμα του αποδείχθηκε πυξίδα ζωής του. Σε ηλικία 17 ετών εγκαταλείπει αμετάκλητα το ποδόσφαιρο. Η φυματίωση μπορεί να «σκόραρε» αλλά δεν θα διέγραψε τις αναμνήσεις που τον συντρόφευαν μέχρι να πεθάνει. Κάποτε ο φίλος του Σαρλ Πονσέ τον ρώτησε, αναζητώντας την επιβεβαίωση αυτού που ήδη γνώριζε, αν προτιμούσε το «θέατρο ή το ποδόσφαιρο». Ο Καμύ απάντησε ακαριαία. «Ποδόσφαιρο, χωρίς ενδοιασμό». Το ράγισμα για την απόσυρση του από την μπάλα το κρατούσε καλά κρυμμένο μέσα του. Συνήθιζε να προσεγγίζει το οικουμενικό αυτό φαινόμενο σαν ένα μέσο για να εξηγήσει την ζωή. «Είναι ένα παιχνίδι που επιτρέπει καλύτερα από κάθε τι άλλο να καταλάβεις τον χαρακτήρα των ανθρώπων» υποστήριζε ο πάγιος εραστής του αθλήματος, που μετανάστευσε στο Παρίσι το 1940, εργαζόμενος ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα «Paris Soir». Παράλληλα δημοσίευε τον «Ξένο», τον «Μύθο του Σίσυφου» και γινόταν παγκοσμίως γνωστός για τις φιλοσοφικές του θέσεις. Ένας συγγραφέας διάστικτος από αντιθέσεις, ένας διόλου «υποδειγματικός άνθρωπος» όπως θα υποστηρίξει ο βιογράφος του Ολιβιέ Τοντ που «σε ωθεί να σκεφτείς». Η πείσμονα αδυναμία του για τις όμορφες γυναίκες συμπορευόταν με το πάθος του για το γράψιμο και τις ατελείωτες συζητήσεις του για την ανθρώπινη φύση. Το 1957 ο Καμύ θα λάβει το Νόμπελ Λογοτεχνία για την «Πτώση», την καταβύθιση του στον σηπτικό κόσμο της υποκριτικής ηθικής και των επίπλαστων αξιών και το κάδρο του στην πινακοθήκη των ηρώων της Γαλλίας θα λάβει κεντρική θέση…

Τα διδακτικά χρόνια, η σοφία που δεν αποκτάται εύκολα και το ίχνος

Τα χρόνια που αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας ήταν τα πιο διδακτικά για τον Καμύ γιατί έκανε τις πρώτες του «βουτιές» στα αχανή βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. «Στο ποδόσφαιρο έμαθα ότι η μπάλα ποτέ δεν πάει εκεί που την περιμένεις. Αυτό με βοήθησε πολύ στη ζωή, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, όπου οι άνθρωποι δεν συνηθίζεται να είναι αυτό που λέμε ευθείς». Το 1950 ένα αθλητικό περιοδικό ζήτησε να καταγράψει τις αναμνήσεις του από την περίοδο που υπερασπίστηκε την εστία της ομάδας του Πανεπιστημίου του Αλγερίου. Ο Καμύ είπε το περίφημο: «όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο», που μέχρι σήμερα έχει χρησιμοποιηθεί σε χιλιάδες κείμενα που αφορούν το άθλημα που λάτρεψε. Ο Γκαλεάνο που θέλησε να φέρει την λογοτεχνία κοντά στο ποδόσφαιρο αφιέρωσε ένα μικρό αλλά περιεκτικό κεφάλαιο στο βιβλίο του για την ενασχόληση του Καμύ με το άθλημα. «Έμαθε χάρη στο ποδόσφαιρο να κερδίζει χωρίς να αισθάνεται Θεός και να χάνει χωρίς να αισθάνεται σκουπίδι – σοφία που δεν αποκτάται εύκολα- και έμαθε και μερικά μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής, στους λαβύρινθους της οποίας έμαθε να κυκλοφορεί αργότερα κάνοντας επικίνδυνα ταξίδια μέσα από τα βιβλία του» έγραφε ο Ουρουγουανός συγγραφέας για τον Αλμπέρ Καμύ που «χάθηκε» σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια. «Οι άνθρωποι όπως εγώ δεν φοβούνται τον θάνατο. Είναι ένα ατύχημα που τους δικαιώνει» έγραφε κάποτε ο Καμύ, ο οποίος στις 4 Ιανουαρίου του 1960 συνταξίδευε με τον εκδότη και στενό του φίλο, Μισέλ Γκαλιμάρ σε ένα σπορ κουπέ, «Φασέλ Βεγκά» όταν το αυτοκίνητο, με υπερβολική ταχύτητα, παρέκκλινε από την πορεία του και προσέκρουσε σε ένα δένδρο. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος αλλά το ίχνος που άφησε πίσω του διαρκές και ανεξίτηλο…

Saturday, January 2, 2010

Roberto Unger : «Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά»

Το ιστολόγιο έχει μια ειδική σχέση με την σκέψη του R.Unger.Ταυτόχρονα σχεδόν με την δημιουργία του το LLS είχε το διδυμο αδελφακι του με τον φιγουρατζίδικο τίτλο Left agora towards a superliberalism και το οποίο είχε τον σκοπό να διαδόσει την σκέψη του RU.



Η προσπάθεια έμεινε στην καλή πρόθεση αλλα το ιστολόγιο παραμένει στην θέση του.


Ο φιγουρατζίδικος τίτλος του αδελφού ιστολογίου αποδίδει συνοπτικά και τους λόγους που βρήκαμε τόσο ερεθιστικό το έργο του UR.Συνοπτικά είναι


1.Η καταστατική οπτική από την πλευρά μιας αυτόνομης Αριστεράς των κινημάτων ,των εργαζομένων ,και των εκάστοτε αδυνάτων (1)(2)(3)(7)(20)


2.-Η αμφισβήτηση μιας «φυσικής» έννοιας της αγοράς,της δημοκρατίας και η διερεύνηση όλων των πειραματικών μορφών τους,στο αξιακό πλαίσιο της αριστεράς(4)(12)(13)


3.-Η στόχευση μιας ιδέας που οικειοποιείται «από τα αριστερά» τον φιλελευθερισμό ,και την οποία ονομάζει «υπερ φιλελευθερισμό»(16)


Ευτυχώς το πρώτο βιβλίο του Unger μεταφράστηκε στα Ελληνικά και η ημιτελείς προσπάθειες του κάθε ιστολόγου ίσως περισεύουν.Κυκλοφόρησε λοιπόν το «Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά» και θα προσπαθήσουμε όμως να αναλύσουμε γιατί το βιβλίο και η σκέψη του Unger είναι τόσο σημαντικά.


Ο Αμερικανοβραζιλιάνος γερμανικής καταγωγής Unger,είναι τυπικά καθηγητής της Νομικής σχολής στο Harward.Τα τελευταία όμως δέκα χρόνια κατόπιν πρόσκλησης του Loula βρέθηκε στην Βραζιλία ώς οικονομικό στέλεχος στην Κυβέρνηση.Πρόσφατα επέστρεψε στις ΗΠΑ.


Ο RU έχει διατυπώσει μια συνεκτική ιδιοσυγκρασιακή θεωρία που περιλαμβάνει την φιλοσοφία, την νομική,το διεθνές εμπόριο και την Αριστερά.Υπερβαίνει τις δυνατότητες μας να την παρουσιάσουμε όλη ,αλλα οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στο πρόσφατο βιβλίο του Ξ.Παπαρηγόπουλου «Η Πολιτική και Νομική Σκέψη του Roberto Unger» (2008).Στην περίπτωση μας όμως δεν ενδιαφέρει η ακαδημαική αποτίμηση ,αλλά η σκέψη ως εμπλουτισμός στον προβληματισμό και την πράξη πολιτών.


Κύριο μοτίβο στον Unger είναι η αμφισβήτηση της «φυσικότητας» των κοινωνικών δομών,διαδικασιών,και τυχαιοτήτων.Αμφισβητεί τις «βαθιές δομές» , τους «νόμους» ως αντικείμενο έρευνας.Μοιάζει με τον Marx στην κριτική αποκάλυψη της πραγματικότητας,και έτσι διανοείται με τις έννοιες των τάξεων,της θεωρίας της αξίας,αλλά είναι στην αντίθετη πλευρά οταν αναφέρεται σε συστήματα ,ιστορικές αναγκαιότητες κλπ.Ταυτόχρονα με την δυσπιστία του στις γενικές αφηρημένες έννοιες (καπιταλισμός,σοσιαλισμόςκλπ) εμβαθύνει και αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες των οικονομιών εντός του πλαισίου του εθνικού κράτους.


Ο RU διαπραγματεύεται μια θεωρία για την αριστερά , και την έμπρακτη αμφισβήτηση,με βάση δύο αρχές.Την πλουραλιστική συνύπαρξη όλων των μορφών οικονομικής δράσης,και την δυνατότητα δημοκρατικού και θεσμικού πειραματισμού.(5)Προκρίνει την οικειοποίηση απο την αριστερά του μετασχηματισμού ως αυταξία (15)Με βάση αυτές τις αρχές εμβανθύνει τα τρέχοντα ζητήματα. Οι αρχές αυτές επανέρχονται συνεχώς στον προβληματισμό του και «φωτιζουν» τις προτάσεις του.


Συνοψίζουμε, αντιμετώπιση της κοινωνίας ως «τεχνούργημα» (articraft) ,δυσανεξία στις μεγα έννοιες,μέριμνα για τον πλουραρισμό,και επιθετική αναζήτηση της θεσμικής καινοτομίας.(6)


Στο φόντο αυτό ,ο Unger διατυπώνει την έννοια της «δημοκρατίας υψηλής ενέργειας» (ζέουσα ή κινητοποιούσα δημοκρατία) την οποία προβάλει ως κλειδί.


Ο RU ξεκινά με την διαπίστωση ότι σε καιρό κρίσεων ή πολέμου οι οικονομίες,κινητοποιούν όλους τους πόρους του υπερβαίνοντας όλες τις ιδεολογικές εκκινήσεις.ΠΧ οι ΗΠΑ ενώ είναι το πιο «φιλελύθερο» κράτος προ της κρίσης ,αμέσως μετά στην περίοδο Roosevelt πολύ πετυχημένα εμπλέκει το κράτος στην οικονομία,σε ένα πλέγμα πολύ πιο εκτεταμένο και από την κλασσική Ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία.Αυτό υποδηλώνει ότι η κινητοποίηση των πόρων είναι αναπάντεχα αποτελεσματική όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προυποθέσεις.Αρα ζητούμενο είναι η εντατική κινητοποίηση των πόρων «ως εαν» να είμαστε σε πόλεμο.


Προκρίνεται λοπόν η ανάγκη μιας ριζικού εμπλουτισμού της Δημοκρατίας με νέους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς ,τόσο άμεσους όσο και έμμεσους.


Στην έννοια αυτή ο UR αναδεικνύει την σημασία της καινοτομίας και στην οικονομία.Ταξινομεί τις οικονομίες με βάση τον βαθμό παραγωγής και διασποράς της καινοτομίας,και προκρίνει την με την εμπλοκή του κράτους στην οικονομία ως παράγοντα εμβάνθυνσης της δημοκρατικής λειτουργίας της ,και ενθάρυνσης των καινοτομιών.


Ενω όλα αυτά προσομοιάζουν προς την σύγχρονη ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία ο UR στοχάζεται αενάως με βάση την ταξική διαφορά και τους ανταγωνισμούς της.(8)(9)(10)Δεν αναζητείται ένα συμβόλαιο στατικής ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων ,αλλά μια επιθετική πολιτική ταξικής αναστροφής που με όπλο το κράτος εμβαθύνει τις αγορές και διασπείρει τις θετικές εξωτερικότητες.(11)(14)



Προκειται κυριολεκτικά για μια αριστεροφιλεύθερη σύνθεση.


Καθώς όλες οι εμπειρίες και θεωρητικές καταβολές του UR είναι κλασσικά αμερικανικές (παρότι οι μελετητές του βρίσκουν επιρροές ακόμη και από τον Gramsci)(20) το βιβλίο του κινείται σε ένα βαθμό αφαίρεσης που δεν κάνει ορατές τις πρακτικές άμεσες πλευρές του.Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε δύο ενότητες που σχετίζονται σε πιο οικεία θέματα.


Παγκοσμιοποίηση και ανεπίστρεπτος καταμερισμός


O UR είναι κριτικός για την πορεία της παγκοσμιοποίσης, διαχωρίζοντας την «ανοικτότητα»από το ελεύθερο διεθνές εμπόριο. Είναι ξεκάθαρα υπερ της ανοικτότητας ,της μεταφοράς κεφαλαίων,ανθρώπων,προιόντων αλλα διαπιστώνει την αδράνεια του συστήματος προς ένα παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας,που εμπεδώνεται ως δόγμα.


Πολύ χοντρικά είναι στα «αριστερά» καθώς διαπιστώνει τον περιορισμό της ελευθερίας κίνησης ανθρώπων,αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ενιστάμενος για τον αναδυόμενο στατικό καταμερισμό εργασίας που μορεί να καθηλώσει τις οικονομίες ανεπιστρεπτί.


Ο UR θεωρεί πως τα πετυχημένα παραδείγματα ενσωμάτωσης στην παγκοσμιοποίηση,προέρχονται ακριβώς απο τις οικονομίες των προσαρμοσμένων «εξαιρέσεων» .Πεδίο λοιπόν πολιτικής επέμβασης στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι δεν είναι η αναστροφή προς τον προστατευτισμό ,αλλά η μέριμνα για μια διατήρηση ενός οικονομικού πλουραλισμού η οποία δυνητικά θα αυξήσει τις παγκόσμιες συναλλαγές.


Προκρίνει την ανάδειξη των διαφορικοτήτων,και την διασπορά της καινοτομίας.Υπογραμμίζει τις διαφορές στα υποδείγματα των οικονομικών της Β.Αμερικής της Ευρώπης και της Ασίας (18),αλλά και το διαφορετικό πλέγμα λύσεων στην κάθε μία από αυτές (19)


Π.χ.Δεν διστάζει να ασκεί κριτική προς τον διεθνή ρόλο της Νορβηγίας ως οικονομίας που θα μπορούσε να διαχειριστεί τα πετρελαικά κεφάλαια της αντι για αποταμίευση για την χρηματοδότηση νέων τεχνολογιών.(17)


Φορολογία,δημόσιες παροχές και ταξική χαρτογράφηση


Το θέμα της φορολογίας δεν αντιμετωπίζεται κανονιστικά αλλα εργαλειακά μέσα από δύο υποτιθέμενες αντίθετες οπτικές.


-Απο την απόρριψη της κλασσικής αναδρομικής φορολογίας για να δημιουργούνται πόροι διανεμούμενοι μέσω από απρόσωπους μηχανισμούς «αναδιανομής» ,οι οποίοι και έφτασαν στα όρια τους μετά το 70 στην σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη (22).Η απρόσωπη γενικευμένη αναδιανομή όπως εκφράζεται μέσω τυποποιημέων δημόσιων υπηρεσιών αντιστοιχείται προς τις παρωχημένες οικονομικές δομές.Η ανταποδοτικές η αναδιανεμητικές κρατικές παροχές πρέπει να αντιστοιχηθουν με την συγχρονη οικονομία των εξειδικεύσεων και των μικροδομών


-Την υιοθέτηση σχημάτων επιλεκτικής φορολογίας που αναδιανέμουν πόρους κυρίως για να διασπείρουν καλύτερα την καινοτομία,από τους χώρους όπου η οικονομική αδράνεια σωρεύει εγκλειστικά.Προκρίνονται οι φόροι τύπου ΦΠΑ με διάφορες κλιμακώσεις και χρονικούς ορίζοντες.


Ο RU ταυτόχρονα επιχειρεί μια κατα το δυνατόν χαρτογράφηση των κοινωνικών δυνάμεων έτσι ώστε να τις αποτυπώσει στις πραγματικές τους διαστάσεις,διαθέσεις,στοχεύσεις και προσανατολισμούς (24)Εντοπίζονται οι διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό των εργαζομένων που δημιουργούν το έδαφος αυτών των προσανατολισμών.


Κοινωνία Πολιτών ,νοηματοδότηση του κοινωνικού βίου


Στον Unger επανέρχεται μια κλασσική θεματολογία του φιλελευθερισμού σχετικά με την αναπτυγμένη κοινωνία των πολιτών,των θεσμων αλληλεγγύης ,και την νοηματοδότηση του κοινωνικού βίου.Στην περίπτωση του αυτή δεν αντιδιαστέλεται καθαρά ως αντίβαρο στην κρατική σμίκρινση (πχ Hayek) αλλά εντάσσεται στον ευρύτερο προβλήματισμό του για το νοηματικό πλούτο εντος της κοινωνίας. (23)



Info
Roberto Unger « Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά (2009)» μτφ Θ.Τασσης
Ξ.Παπαρρηγόπουλος « Η πολιτική και νομική σκέψη του Roberto Unger» (2008)
Roberto Unger «The self Awakened» 2007
Roberto Unger “ Free Trade reimagined” 2007

Παραπομπές (με βαση τις σελίδες της Ελληνικής μετάφρασης)


1.-
Μια μεταρρύθμιση της παγκοσμιοποίησης δεν θα προσφερθεί ποτέ από μια διεθνή ελίτ μεταρρυθμιστών στις ευγνωμονούσες υπάκουες μάζες των συνηθισμένων αντρών και γυνακικών. Πρέπει να είναι το αποτέλεσμα ενός αγώνα ριζωμένου σ’εκείνο που αποτελεί το πιο σημαντικό πλιαίσο για την αναζήτηση εναλλακτικών:τα εθνη κράτη και οι τοπικοί συνασπισμοί του κόσμου. σ.145
2.-
Δεν είναι συμβατή με οποιαδήποτε στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης οπως δηλώνεται από την μείωση του μεριδίου των μισθών στο εθνικό εισόδημα.σ 44
3.-
Μορφες μεθοδεύσεων μέσω των οποίων είναι δυνατόν να αμβλυνθεί η διαφοροποίηση των αποδοχών και να αντιμετωπισθεί η παρακμή του ποσοστού της εργασίας στο εθνικό εισόδημα,μπορούν να αποτελέσουν τα ακόλουθα.Η γενίκευση της αρχής της συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη εταιρειών:η ενίσχυση μιας οργανωμένης μειοψηφίας εργαζομένων για να αντιπροσωπεύσουν τα συμφέροντα των οργανωμένων στους οικονομικούς τομείς ,στους οποίους εργάζονται προσφέροντας συγχρόνως αμεση νομική προστασία στους εποχικούς εργαζόμενους :η προσφορά με δημόσια έξοδα ευκαιριών για δια βίου μάθηση τόσο γενικές ικανότητες όσο και επαγγελματικές δεξιότητες:η διάδοση τόσο με δημόσια όσο με και με ιδιωτικά μέσα των πιο προχωρημέων ,πειραματικών πρακτικών της παραγωγής αποτρέποντας τη συγκέντρωση τους σε απομονωμένες οικονομικές πρωτοπορίες:η επιχορήγηση μέσω του φορολογικού συστήματος της ιδιωτικής απασχόλησης και της εκπαίδευσης στο χώρο εργασίας των φτωχότερων και λιγότερο καταρτισμένων εργαζομένων:η επιβολή αμεσων νομικων περιορισμών στην επιδείνωση της ανισότηας των αποδοχών και νομής κερδών εντός των επιχειρήσεων. σ 137
4.-
Οι αριστεροί δεν πρέπει να είναι εκείνοι που επιχειρούν την κατάργηση της αγοράς ή ακόμη απλώς τη ρύθμιση της η την συγκράτηση των ανισοτήτων μέσω της αναδρομικής αντισταθμιστικής διανομής.Πρέπει να είναι εκείνοι που προτείνουν την επανεφεύρεση και τον εκδημοκρατισμό της αγοράς μέσω της διεύρυνσης του φάσματος των νομίμων και θεσμικών μορφών της.Πρέπει να μετατρέψουν την ελευθερία συνδιασμού τομέων της παραγωγής σε μια μεγαλύτερη ελευθερία για πειραματισμό με τις ρυθμίσεις που καθορίζουν το θεσμικό πλαίσιο της παραγωγής και του εμπορίου. Σ 105
5.-
Η κρατική υποστήριξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο στη βάση της διεύρυνσης των ευκαιριών:περισσότερες ευκαιρίες για περισσότερους φορείς υπο πληθώρα όρων.Αυτό που μοιάζει αν το δει κανείς υπο ένα στατικό πρίσμα ,με κυβερνητικές επιχορηγήσεις ιδιωτικών συμφερόντων ,μπορεί να αποδειχθεί αν το δει κανείς δυναμικά,ενα χρ΄σηιμο εργαλείο στην προσπάθεια διεύρυνσης της αγοράς μέσω του επανασχεδιασμού των θεσμικών ρυθμι΄σεων που την καθορίζουν. Σ 90
6.-
Δεν μπορούμε να υποθέσουμε πλέον,οπως υπέθεταν οι σοσιαλιστές και οι φιλελευθεροι του 19 αιώνα υπο την επίδραση ενός αναξιόπιστου σήμερα δόγματος ότι οι θεσμικές προυποθέσεις της υλικής προόδου φυσικώς και αναγκάιως συγκλίνουν με τις θεσμικές συναντήσεις για την χειραφέτηση των υποκειμένων από την θεμελιωμένη διαίρεση και ιεραρχία.Παρα ταύτα θα λαθευαμε εξ’ίσου οτι αυτά τα δύο σύνολα προυποθέσεων συγκρούονται αναπόφευκτα.Η Αριστερά πρέπει να εντοπίσει την περιοχή οπού τα δύο σύνολα προυποθέσεων είναι δυνατόν να τέμνονται και να προσπαθήσει να κατευθύνει την κοινωνία σε εκείνη την προοπτική.σ 56
7.-
Το σχολείο πρέπει να είναι το η φωνή του μέλλοντος.Θα πρέπει να διασώζει το παιδί από την οικογένεια του,από την τάξη του,από την κουλτούρα του,από την ιστορική του περίοδο.Συνεπώς δεν πρέπει να είναι ενα παθητικό εργαλείο είτε της τοπικής κοινότητας είτε της κρατικής γραφειοκρατίας. σ 85
8.-
Η κινητήριος δύναμη αυτής της Αριστεράς δεν είναι η αναδιανεμητική αμβλυνση της ανισότητας και του αποκλεισμού είναι η αύξηση των ικανοτήτων και των ευκαιριών συνηθισμένων αντρών και γυναικών στη βάση μιας σταδιακής αλλά συσσωρευτικής αναδιοργάνωσης του κράτους και της οικονομίας.σ 40
9.-
Ωστόσο η επικέντρωση του στην ανάπτυξη των ρυθμιστικών και αναδιανεμητικών δυνάμεων της εθνικής κυβέρνησης αντί της στον εκδημοκρατισμό της αγοράς ή την εμβάθυνση της δημοκρατίας ,και στην οικονομική ασφάλεια αντι της οικονομικής ενίσχυσης δεν είναι πλέον κατάλληλη για την αντιμέτωπιση των σημερινών ζητήματων σ 119
10.-
Το ζητούμενο είναι η εφαρμογή της κρατικής εξουσίας οχι για να καταπιεστεί η εφαρμογή της κρατικής εξουσίας η να εξισορροπηθεί η αγορά αλλά για να δημιουργηθούν οι προυποθέσεις για την οργάνωση των περισσότερων αγορών με περισσότερους τρόπους-τελικά με διαφορετικά καθεστώτα ιδιοκτησίας και συμβολαίών-ικανών να συνυπάρχουν πειραματικά στην ίδια εθνική και παγκόσμια οικονομία.σ 44
11.-
Δεν επαρκει να ρυθμιστεί η αγορά ή να αποζημιώσει για τις ανισότητες που δημιουργεί προσφεύγοντας στην αναδιανεμητική φορολόγηση και τα επιδόματα.Είναι αναγκαίο να επινοήσουμε εκ νέου την αγορά:να επαναπροσδιορίσουμε το θεσμικό πλαίσιο που την κάνει αυτό που είναι.σ87
12.-
Δεν μπορούμε να διευρύνουμε τις ευκαιρίες συμμετοχής στις δραστηριότητες της αγοράς δίχως συγχρόνως να οργανώσουμε ξανά την οικεία θεσμική μορφή μιας οικονομίας της αγοράς σ.87
13.-
Από την οπτική μιας αφηρημένης ιδέας της αγοράς είναι εντελώς αυθαίρετο πότε και πως τραβά κανείς την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των επιτρεπτών και μη επιτρεπτών μορφών συνεργασίας μεταξύ του κράτους και των ιδιωτικών επιχειρήσεων. σ 148.
14.-
Οι πρωτοβουλίες για την δημιουργία αγορών δεν πρέπει να συγχέονται με την εκχώρηση πόρων σε βάρος της αγοράς.σ 150.
15.-
Εκείνο που η κλασική κοινωνική θεωρία λανθασμένα θεώρησε ως ένα χαρακτηριστικό της ιστορικής εμπειρίας –την ύπαρξη μιας εγγενούς δυναμικής μετασχηματισμού-αποτελεί στην πραγματικότητα ένα στόχο.Αποτελεί στόχο με αυταξία,επιδή εκφράζει την εξουσία ενός φορέα που μπορεί να συμμετάσχει με όλη του την καρδιά στα δρώμενα του κόσμου,δίχως να παραδίδει σάυτά τις δικές του δυνάμεις αντίστασης και υπέρβασης.σελ 55
16.-
Η διέγερση της παραγωγικής δραστηριότητας μέσω της διεύρυνσης των ευκαιριών τόσο στον τομέα της ζήτησης όσο και στον τομέα της προσφοράς πρέπει να συνοδεύεται διαρκώς από τη ριζοσπαστικοποίηση του ανταγωνισμού.Σε κάθε τομέα των μεγάλων επιχειρήσεων τα λεγόμενα “sweet deals” μεταξύ κυβέρνησης και ιδιωτικών συμφερόντων πρέπει να σταματήσουν και ο «καπιταλισμός» πρεπει να επιβληθεί στους «καπιταλιστές».Ο συνδιασμός της παραγωγικότητας στην οικονομική δραστηριότητα και ενός αυστηρού μηχανισμού ανταγωνιστικλης επιλογής είναι η συνταγή για ταχεία και διαρκή πρόοδο. Σελ 92
17.-
Η Νορβηγική κυβέρνηση θα μπορούσε να βοηθήσει στην προετοιμασία των πρόθυμαων τμημάτων του νορβηγικού λαού,ώστε να καταστεί πρωτοπόρος διεθνώς στην παροχή υπηρεσιών έχοντας ολόκληρο τον κόσμο ως ορίζοντας της για ένα ευρύ φάσμα επιχειρηματικών επγγελαμτικών και φιλανθρωπικών δράσεων.σ 109
18.-
Το αμερικανικό μοντέλο της χαλαρής ρύθμισης της επιχειρηματικής δραστηριότητας ,δεν μπορεί να πετύχει οπως επίσης δεν μπορεί να πετύχει η βορειοασιατική μέθοδος η οποία αναθέτει σε μια γραφιοκρατία να διαμορφώσει την εμπορική και βιομηχανική πολιτική εκ των άνω.σελ 104
19.-
Η ποικιλία των εργαλείων της οικονομικής ευρωστίας στις ΗΠΑ είναι τέτοια –με την μακρόχρονη αποκέντρωση της πίστωσης ,τη διαθεσιμότητα για ρίσκο και καινοτομία,την παράδοση πρακτικής επινοητικότητας και την απουσία σημαντικών εμποδίων για τις καινούργιες επιχειρήσεις –ώστε ακόμη και οι πλέον τολημρές πρωτοβουλίες στον τομέα της προσφοράς δεν θα επέφεραν παραδόξως καμία διαφοροποίηση σε αυτήν την πιο άνιση από όλες τις οικονομίες.Αυτό που στο ευρωπαικό πλαίσιο προσδιόρισα ως το μέγιστο στόχο-τη χρήση των εξουσιών του κράτους για την προώθηση πειραματικών πρακτικών παραγωγής εκτός του αγαπημένου και συνιθισμένου τους τομέα στις κεφαλιααγορές και στους τομείς έντασης γνώσης και τεχνολογίας-θα πρέπει εδω να θεωρηθεί ως ο ελάχιστος.σελ 133
20.-
Τόσο μακροπρόθεσμα όσο και βραχυπρόθεσμα τίποτε δεν θα υπονομεύσει τις παγιωμένες ανισότητες οσο μια δημοκρατική αντι-ελίτ εξοπλισμένη να νικήσει και να απαλλοτριώσει την ελίτ των κληρονόμων.Αυτή η αντι-ελιτ ισως αποδειχθεί εξισου ιδιοτελής οσο και οι προκάτοχοι της.Ισως να ευεργείται απο ανισότητες οι οποίες δεν θα είναι δικαιότερες ,αλλα ωφελιμότερες.Οπως κι αν είναι η άνοδος της θα σηματοδοτήσει μια νέα σειρά συγκρούσεων που μπορούν να βοηθήσουν στην προώθηση ενος προγράμματος σαν και αυτό που σκιαγραφήσαμε.σελ 86
21.-
Ωστόσο σήμερα οι πολιτικές της αναδρομικής αντισταθμιστικήςαναδιανομής αδυνατούν να αντιμετωπίσσουν ικανοποιητικά τα μείζονα προβλήματα της Ευρώπης ή ακριβέστερα,οποιασδήποτε ανεπτυγμένης κοινωνίας.σελ 98
22.-
Το μοντέλο των τυποποιημένων υπηρεσιών που προσφέρονται από μια γραφειοκρατία εξειδικευμένη στην εκπαίδευση ,την υγεία ή την κοινωνική πρόνοια είναι το διοικητικά αντιστοιχο μιας μορφής βιομηχανικής παραγωγής που έχει πλέον ξεπεραστεί:την παραγωγή τυποποιημένων προιόντων με μηχανές ξαι διαδικασίες παραγωγής στη βάση μιας πλήρως ιεραρχικής οργάνωσης της εργασίας και μιας άκαμπτης εξειδίκευσης των λειτουργιών. Σελ 99
23.-
Η κοινωνική εστίαση της εθελοντικής δράσης πρέπει να οξυνθεί.Καμία εστίαση δεν είναι πιο σημαντική απο την ανάληψη ευθύνης για την φροντίδα όσων βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης.Η αρχή οτι καθε σωματικά ικανός ενήλικας θα πρέπει να καταλαμβάνει μια θέση στην οικονομία της φροντίδας οσο και στο σύστημα παραγωγής δημιουργεί μια άμεση πρόκληση στην κοινωνία των πολιτών και την ικανότητα αυτοργάνωσης της.Η κοινωνία θα υποχρεωνόταν να οργανώσει ,εκτός των πλαισίων του κράτους και των ιδιωτικών επιχειρήσεων ,ν’αναπτύξει και να εφαρμόσει αυτή την αρχή με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε καινούργιες μορφές δημοσίων υπηρεσιών και κοινοτικής οργάνωσης .σελ 138
24.-
Ολόκληρο το κεφάλαιο σελίδες 59-64 με τίτλο «Ενας φορέας:οι εργαζόμενοι που θέλουν να γίνουν μικροαστοί».