Απλή αναλογική - Συμφωνία για ένα σχήμα σύγκρουσης

Η οφθαλμολογική περιπλοκή του Σαμαρά τελικά μάλλον είναι ακούσια ευνοική. Ουσιαστικά παρατείνει το καθεστώς ληθαργικής διακυβέρνησης το οποίο ρέπει προς ολική κατάρρευση .Η συνθήκη τήξης και των πιο σκληρών υποσυστημάτων του κράτους εγκαθιδρύει μια ισορροπία τρόμου η οποία συγκροτεί μια νέα σταθερότητα. Το παράδοξο συνίσταται στο ότι κανείς  δεν είναι διατεθειμένος να διαχειριστεί ένα τετηγμένο ψευδοκράτος των Αθηνών , επομένως όλοι συμφωνούν στη διατήρηση του, ακόμη και στην κατάσταση κώματος.

Την πρώτη φορά που το  κώμα του κράτους  έγινε ορατό ήταν το διήμερο της αποπομπής του Γαπ από τους Μετκοζύ. Τότε ουσιαστικά καταλύεται, με ξεκάθαρη εξωτερική ,προσβλητική παρέμβαση,  η κυβέρνηση  εν μέσω μιας εκκωφαντικής αμηχανίας και της αντιπολίτευσης. Το ρευστοποιημένο κράτος είναι αφόρητο ακόμη και γι' αυτούς που το έχουν προβλέψει. Η μικροκομματική οπτική δεν είδε στην αποκαθήλωση Γαπ τη συμβολική κατάρρευση της εθνικής συγκρότησης.

Τα ίδια συμπτώματα παράλυσης εμφανίζονται στο μεσοδιάστημα των εκλογών Μαΐου- Ιουνίου .Την ίδια περίοδο η επίσκεψη των υπευθύνων του ΣΥΡΙΖΑ στο εθνικό λογιστήριο παραμένει σε μια ιδιότυπη αφάνεια με τους αριθμούς που αποκαλύφθηκαν ταμπού. Σήμερα ξέρουμε πως στον Μάιο έφυγαν από τις τράπεζες 10 δις. Η ελληνική τήξη δεν είναι ρητορικό σχήμα. Αυτή όμως η συνθήκη αποκαλύπτει και τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες συναινέσεις: δεν υπάρχει κανένας υποψήφιος να διακυβερνήσει ένα οιονεί  κράτος σε τοξική αποσύνθεση. Η  εσπευσμένη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την αξιωματική αντιπολίτευση έχει και μια άλλη ανάγνωση: κάντε κυβέρνηση γιατί το κράτος και η κοινωνία διαλύονται και αυτό δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε ούτε και εμείς .

Πάνω ακριβώς σε αυτό το όριο συγκροτείται μια αφανής σταθερότητα. Η τελετουργία της καχεκτικής δημοκρατίας και της ξέψυχης οικονομίας είναι σταθερότερη από ποτέ.

Ωστόσο αυτή η σταθερότητα έχει μια αντίφαση. Στηρίζεται σε μια πόλωση δικομματικού τύπου ενώ διαπνέεται από ένα πνεύμα απλής αναλογικής. Η πόλωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ενώ φαίνεται ως αντανάκλαση του ρήγματος μνημόνιο - αντιμνημόνιο ,κατά βάθος υποσκάπτει τον Σύριζα. Τον μετατρέπει σε μηχανικό υποδοχέα ενός υδραυλικού ,"φυσικού", παλιρροϊκού κύματος δυσαρέσκειας ,χωρίς καμία δυνατότητα διαμόρφωσης του .Η απλή αναλογική θα διαμόρφωνε θετικές στάσεις, θα τεμάχιζε το μνημόνιο στα συστατικά του, θα έκανε ευδιάκριτα τα διαφορετικά επίδικά του. Η πλοκή που διαμορφώνεται με κυβέρνηση μνημονίου και αντιπολίτευση αντιμνημονίου ,αποτελεί τη βεβαιωμένη συνταγή ώστε η  ΧΑ να φτάσει σε  διψήφια ποσοστά. Τέτοια πλοκή διαμορφώνει μια γενικευμένη ρουτίνα αδρότητας, ως πρότυπο ερμηνευτικό σχήμα  , που είναι  το ιδεολογικό καλούπι μέσα από το  οποίο αποκρυσταλλώνεται το θεμέλιο της αυταρχικής ρατσιστικής νεοδεξιάς. Μνημόνιο - αντιμνημόνιο, Έλληνες - λαθρομετανάστες , νεοφιλελευθερισμος - αντινεοφιλελευθερισμος :συνταγές να εθιστεί η κοινή γνώμη στις πιο εύπεπτες εξηγήσεις

Η απλή αναλογική θα ήταν η καλύτερη διέξοδος για τη συγκυρία.

Διέξοδος για τη συγκυρία σημαίνει τη διαχείριση της πολιτικής σύγκρουσης ,με το μικρότερο κόστος. Δεν υπάρχει σενάριο ευρείας συναίνεσης για πολιτικές τύπου Μόντι, γιατί δεν υπάρχουν οι αστικές συντεταγμένες " τύπου Μόντι" .Η ελληνική συναίνεση όμως μπορεί να πάρει μια άλλη μορφή ,η οποία προέκυψε ακριβώς στο μεσοδιάστημα των εκλογών ,όπου το ψευδοκράτος των Αθηνών φλερτάρισε με την εξάχνωση του.

Η σύγκρουση έχει μορφή τελετουργικής πρόσκλησης  από τον νικητή Σύριζα: κάντε τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να παραμείνουμε στο Ευρώ, αλλά επιτρέψτε μας να τις αμφισβητούμε μέχρι του σημείου όπου δεν απειλείται η στοιχειώδης ροή του συστήματος. Καθώς ,όμως ,τα πάντα είναι στο κατώφλι της οριακής τήξης ,ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δύναται , οργανικά, λόγω της καταστατικής του θέσης στο  οριακό παίγνιο, έστω και αν το διακηρύσσει ρητορικά ,να μπλοκάρει τις επίδικες μεταρρυθμίσεις, όπως ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμούς αχρήστων υπηρεσιών ,μετατάξεις .Η    επόμενη διακυβέρνηση  δεν μπορεί να κινηθεί ως σπινθήρας πανευρωπαϊκής επανάστασης χωρίς κυβερνητικούς συμμάχους .Ταυτόχρονα  ,όταν  ταξινομεί τις τυπικές  πολιτικές λιτότητας Μόντι - Ραχόϊ ,με βάση τη μορφή της διαπραγματευτικής  τους τακτικής, έχει  μια πολιτική στάση που διαχωρίζει εκκεντρικά τη μορφή από το περιεχόμενο. Πολύ πιο εκβιαστικός είναι ο Κάμερον ,ωστόσο αυτό δεν είναι ζήτημα βούλησης αλλά ισχύος.
Η προτεραιότητα της απλής αναλογικής θα σταθεροποιήσει  την αφανή συμφωνία, όχι στο πρόγραμμα της ελληνικής τρόικας αλλά στο σχήμα και την ένταση της πολιτικής σύγκρουσης. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να παραμείνουμε εντός των ευρωπαϊκών εξελίξεων ,χωρίς να αποσιωπηθεί τεχνητά η ουσία του κοινωνικού γίγνεσθαι ,το οποίο είναι βαθύτατα πολωτικό.

Εικόνα: Pasolini Oedipus Rex – Sophocles