Ενδιαφέρουσες ,ευπρόσδεκτες μετακυλήσεις "παραγωγικής ανασυγκρότησης"

Παρακολουθώ πάντα με προσοχή τον Κ.Λαπαβίτσα για πολλούς λόγους.Εκφρασε και εκφράζει με εσωτερική συνεκτικότητα το θεώρημα της "εσωτερικής λογικής διάλυσης της ΕΕ" το οποίο δεν είναι το χονδροειδές "επιστροφή στη Δραχμή". Ο ΚΛ αναπτύσει μια macro θεώρηση η οποία κωδικά λέει ότι "αν η ΕΕ βαδίζει μέσω των αντιφάσεων σε διάλυση τότε ας είναι η πρωτοβουλία δικιά μας".

Το θέωρημα αυτό διαφέρει ουσιωδώς από την Συριζαική οπτική η οποία βλέπει σε αυτές τις αντιφάσεις δυνατότητες ανάπλασης- αναγέννησης της Ευρωπαικής δομής προς ένα σοσιαλδημοκρατικό φεντεραλισμό και βεβαίως είναι στον αντίποδα της τρέχουσας ορθοδοξίας η οποία προσπαθεί μέσω "ενάρετων" δημοσιονομικών να εξυγειάνει την Ευρωπαική δομή για να αντιμετωπίσει τον διεθνή ανταγωνισμό

Η εισαγωγή είναι απαραίτητη για να οριοθετήσουμε μια εύλογη κριτική προς τον ΚΛ εκτός του "εγγράματου Μουρουτισμού".

Εδώ και καιρό τα κείμενα του ΚΛ παρουσιάζουν υφολογικές και πραγματολογικές διολησθήσεις προς ενδιαφέρουσες πλευρές:

Εδώ εντυπωσιάστηκα από την πολύ προσεγμένη αλλαγή ύφους και περιεχομένου όταν απευθύνεται σε διαφορετικά ακροατήρια.Η διαφορά είναι τόσο εμφανής στα όρια ενός επιστημονικού ακραίου πολυσυλλεκτισμού.

Εδώ εντυπωσιάστηκα από την ψυχρή, ορθολογική διαχείριση του πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο αρρήτως αλλά σαφώς είναι υπαρκτό, βιώσιμο, έτσι ώστε γίνεται βάθρο μιας δυνητικής αριστερής πολιτικής.Η θέση αυτή που δημοσιεύτηκε στην Ισκρα ( !!!) είναι εκείθεν ( προς τα "δεξια") της Συριζαικής εκτίμησης για την ουσία του λεγόμενου πλεονάσματος

Τώρα ο ΚΛ μας εκπλήσει θετικά  πάλι.

Δημοσιεύει ένα κείμενο προσωπικής υπεράσπισης ένος ακαδημαικού γνωστού του, για την αμφίεση του οποίου αφιερώνει μια ολόκληρη παράγραφο.Γίνεται μια νύξη δηλαδή στα όρια αποδοχής ενός παλιμπαιδικού αριστερού life style όπου ο alternative οικονομολόγος δεν φορά γραβάτα

Στο ίδιο κείμενο αφηγείται την κρίση της Αργεντινής με ένα σχήμα ζικ ζακ όπου επικροτείται η αρχική αντι ΔΝΤ - πολιτική ,όμως θεωρείται ημιτελής γιατί δεν προχώρησε σε "ανασυγκρότηση".Η αφήγηση είναι κλασσικά αιωρούμενη , όπως όλες οι μεγάλες οικονομικές αφηγήσεις, γιατί απλώς ερμηνεύει χωρίς δυνατότητα διαψευσιμότητας.Δηλαδή για το σημερινό πρόβλημα της Αργεντινής , αφηγητικά και ισοδύναμα στέκει και το ορθόδοξο αφήγημα ότι η αντι ΔΝΤ διαχείριση είναι υπαίτια για την νέα κρίση της Αργεντινής.

Εκεί όμως που ο ΚΛ πρωτοπορεί είναι στην κύρια τεκμηρίωση του για τις δυνατότητες του φίλου του.Ας τον παρακολουθήσουμε:

Η κίνηση που κατέδειξε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης ήταν φυσικά η εθνικοποίηση το 2012 της εταιρείας πετρελαίου YPF που πλέον ανήκε στον ισπανικό γίγαντα REPSOL. Η Αργεντινή έχει τεράστια κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου (shale gas) που μπορούν να αξιοποιηθούν για να στηρίξουν την αναδιάρθρωση του παραγωγικού τομέα, αλλά απαιτούν μεγάλες επενδύσεις. Η REPSOL για χρόνια ενδιαφερόταν περισσότερο να πληρώνει μερίσματα, παρά να επενδύει στην παραγωγή. Με πρωτοβουλία του Κισιλόφ – και φυσικά απόφαση της Κίρχνερ – η Αργεντινή εθνικοποίησε τη YPF κάνοντας ένα σημαντικό βήμα προς την παραγωγική αναδιάρθρωση.


Με μια εύστοχη επιλογή ο ΚΛ προτιμά τον ήπιο όρο Shale Gas αντί του γνωστού ήδη, ολίγον τρομοκρατικού Fracking Gas. Το εντυπωσιακό , σχεδόν ριζοσπαστικό είναι η άνευ όρων αποδοχή του ΚΛ ,στην οικονομική σημασία του σχιστολιθικού αερίου, αποσιωπώντας τελείως τις περιβαντολογικές ενστάσεις που δεν είναι μονο της Οικολογίας.

Η στοιχειώδης εγκυκλοπαιδική γνώση του θέματος μας οδηγεί να συγκρίνουμε την τεχνολογία εξόρυξης και εμπλουτισμού του Χρυσού στις Σκουριές και το σχιστολιθικό αέριο, όπου ο Χρυσός σε σχέση με το σχιστολιθικό Αέριο έχει "υπολογισμένο κίνδυνο" 'οση ο λιγνίτης με το πυρηνικό εργοστάσιο.

Το συμπέρασμα δεν είναι ότι ο ΚΛ δεν είναι οικολόγος ,είναι ότι κατα βάθος προκρίνει μια ποσοτική ανάπτυξη, ως όρο επιβίωσης μιας οικονομίας.Απλούστατα το "εξωτικό του θέματος, του επιτρέπει να διατηρεί το επιστημονικό του κύρος και την πολιτικο-κοινωνική του πλευρά.

Τα πράγματα θα ήταν λίγο ενδιαφέροντα, αν το άρθρο του ΚΛ δεν δημοσιευόταν άνευ σχολιασμού στην Ισκρα, την αυτο-οριζόμενη "αριστερά" πλευρά του Σύριζα.

Εδώ έχω διατυπώσει την εκτίμηση ότι εντός Συριζα διαμορφώνονται παράλληλες γλώσσες οι οποίες δημιουργούν ένα φαινόμενο συμφυρμού, ο οποίος τελικά σε περίπτωση διακυβέρνησης θα διευκολύνει προσαρμογές προς την εξουσία παρά υποτιθέμενες ρήξεις.Στην συγκεκριμένη περίπτωση η ελαστικότητα των αξιών ή διατυπώσεων που αναδύονται είναι εντυπωσιακή.Αναπτύσεται ένα γενικό λεξιλόγιο σκληρών διατυπώσεων, εσωτερικής κατανάλωσης, οι οποίες όμως αφήνουν ένα τεράστιο περιθώρειο ελιγμών, διαθλάσεων, μετακυλήσεων.Εδώ ο εξωτισμός της περίπτωσης , τό κύρος του Λαπαβίτσα επισκιάζει οποιαδήποτε κρίση για το περιεχόμενο του άρθρου.Ένας εύλογος αναλογικός συλλογισμός είναι ότι αν το σχιστολιθικό αέριο "σώζοι" την Αργεντινή, τότε ο Χρυσός στις Σκουριές με κατάλληλες ρυθμίσεις κρατικοποίησης, οι οποίες στο Ευρωπαικό δίκαιο είναι πάντα συναινετικές...... θα σώσει την Ελλάδα.

Όπως πάνε τα πράγματα στην ενδεχόμενη εθνική κυβέρνηση "ιστορικού συμβιβασμού" θα προτείνω Λαπαβίτσα.Διεθνείς γνωριμίες, αποδοχή από την Αριστερά, οικονομική ψυχραιμία, αδογμάτιστες απόψεις, τέλειoς.......

Το κείμενο του Κ.Λαπαβίτσα εδώ
Μια πρώτη εκτίμηση είχε δημοσιευθεί στο LLS Minor εδώ