Μετάνοιες και αγάπες

«Εάν μετανιώσουν, εάν αλλάξουν στάση, και θελήσουν να βοηθήσουν μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί όχι;» Ερωτηθείς σχετικά, ο ίδιος είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναζητήσει συνεργασίες με όλα τα κόμματα -εκτός της Χρυσής Αυγής όπως σημείωσε- συμπεριλαμβανομένων των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Με τη δήλωση αυτή ο Μ.Γλέζος αποτύπωσε με ευκρίνεια την αρχιτεκτονική με την οποία πλέκονται τα επίδικα της συγκυρίας. Ο ιστορικός ορίζοντας της σημερινής φάσης είναι ο Ιστορικός Συμβιβασμός  a la Ελληνικά (πηγή)

Ο συμβιβασμός είναι δυσδιάκριτος γιατί επικαλύπτεται από τη ρητορική πόλωση , η οποία είναι η πολιτιστική ιστορική μορφή με την οποία εκφράζονται οι πολιτικές δυνάμεις. Η πόλωση ποτέ δεν απαγόρευσε στην Ελληνική δομή να αποτελέσει ιστορικά success story από το 1821. Αντιστρόφως η πόλωση δεν είναι αυτή που δυσκολεύει τη μεταμνημονιακή ή αντιμνημονιακή προσαρμογή.

Η δήλωση του Γλέζου έχει σημασία, καθώς ορίζει το Συριζαικό αντιμνημόνιο ως εθνικό διαταξικό πρόταγμα εντός του οποίου με  ένα ρητορικό  αντιμερκελισμό εισέρχεται ο πάσα είς πχ ο Σαμαράς του 10-12 είναι ευπρόσδεκτος ενώ ο Σαμαράς του 12-14 είναι "ασυνεπής". Σωστή ταξινόμηση, μόνο που ο Σαμαράς μπορούσε να είναι tax free αντιμνημονιακός γιατί ακριβώς αρδεύεται από τη πιο δεξιά λιμνοθάλασσα του συντηρητικού βιότοπου. Με μια έννοια ο Γκλέζος διέστειλε το πεδίο της εθνικής συνεννόησης στα έσχατα τοπολογικά του όρια.

Αν κάποιος έχει στοιχειώδη σχέση με την ιδιωτική οικονομία και προσβλέπει σε μια κατάρρευση της κυβέρνησης ,εκλογές τον Ιούνιο, όπου ταυτόχρονα θα διατηρηθεί η τουριστική αύξηση 30 %, θα συνεχισθεί η εισαγωγή πάσης φύσεως κεφαλαίων , μέχρι σήμερα, περίπου 14 δις μπορεί να υποβάλει αίτηση για το νέο Νόμπελ οικονομίας. Εδώ και ο Βαρουφάκης προβλέπει φυγή καταθέσεων (πηγή)  Η δήλωση Γλέζου προσπαθεί να λύσει αυτό το αίνιγμα: Πως μπορεί να γίνει μια "ριζική " αλλαγή σε μια εύθραυστη χρηματοποιημένη οικονομία των παραγώγων  , χωρίς το αναπόφευκτο  ξεφούσκωμα της να μην επηρεάσει αρνητικά την λεγόμενη "πραγματική" οικονομία σε όποιο επίπεδο ευρίσκεται αυτή ;Μα μόνο αν η λεγόμενη "ανατροπή" είναι ουδέτερη προς τη χρηματοποιημένη "φούσκα" και επενδύει στη θεσμική δημοκρατική συμπεριφορά των ηττημένων .Ο Γλέζος ακριβώς προσβλέπει ακριβώς σε αυτή τη συνθήκη και την εξευμενίζει μέσω της υπόθεσης εργασίας.

Εκτός από την θετική εκστρατεία του Σαμαρά  όλοι οι άλλοι επενδύουν περισσότερο να εκφράσουν την υπαρκτή κοινωνική δυσπραγία, την οποία φιλοδοξούν να άρουν διάφορες εκδοχές μεταμνημονίου ή αντιμνημονίου. Αν οι εκλογές τιμωρούν τότε ας ετοιμαστούμε για καλοκαιρινές εκλογές. Αν  οι εκλογές σηματοδοτούν προοπτικές τότε χρειάζεται υπομονή. Ο οδικός χάρτης του αντιμνημόνιου δεν είναι απλός. Όπως και ο  υπομονετικός Σαμαρικός Μερκελισμός  με τις αχνές ενδείξεις ανάκαμψης  , προσβλέπει σε ανατροπή, νέες εκλογές, νέες διαπραγματεύσεις σε περιβάλλον ευρωπαϊκής φυγοκέντρησης,  όπου η ανάπτυξη θα έρθει μετά τη διαγραφή χρέους,δηλαδή σε ένα δυσδιάκριτο μεσοδιάστημα.  

Κατά πάσα πιθανότητα ο λαός θα επιδείξει τη "σοφία" του μέσω πολλαπλών μηνυμάτων: Δυσανεξία προς την κυβέρνηση, χωρίς ρίσκο μιας καλοκαιρινής περιπέτειας. Η δήλωση Γλέζου εμπεδώνει ακριβώς αυτό το κλίμα, μέσω μιας μελλοντολογικής υπόθεσης εργασίας. Γιατί η μελλοντολογική υπόθεση είναι παροντική παρέμβαση που δημιουργεί προσδοκίες Γιατί ας πούμε , δε γίνεται η υπόθεση να συνεργαστούμε με την ΧΑ αν μετανοήσει για τη δολοφονική , ναζιστική ιδεολογία της; Ποιο αισθητήριο νομιμοποιεί την δυνητική αντιμνημονιακή μετάνοια του φίλου του Μπαλτάκου   και απονομιμοποιεί την δυνητική αντιναζιστική μετάνοια της ΧΑ;

Την ίδια ώρα ο Στουρνάρας ως άλλος Freud αποκαλύπτει το μυστικό αντικείμενο του πόθου της Συριζαικής αριστεράς

" Κατά βάθος μας αγαπάτε" δήλωσε στη Βουλή.

Με ψυχανάλυση α δημοτικού, συμπεραίνουμε ότι δήλωσε : "Κατά βάθος σας αγαπάω". Αντίστροφα από ότι ο Στουρνάρας δήλωσε , ο ίδιος γουστάρει Σύριζα σαν τρελός. Γιατί γνωρίζει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι να αναζητηθεί μια ανιστόρητη μεταφυσική συναίνεση, αλλά πως η δεδομένη παραγωγική σύγκρουση θα έχει την κατάλληλη πόλωση. Και στην περίπτωση αυτή η Συριζαική pseudodimar εκδοχή είναι ότι καλύτερο. Η ευρωπαϊκή  πολιτική του Συριζα με τους αστερίσκους της , διαμορφώνει αενάως μια αίσθηση δυνητικής αστάθειας και καθιστά τον Σαμαρικό Μερκελισμό  βάναυσο μεν , σταθερό δε οδικό χάρτη. Το " κατά βάθος "του τεχνοκράτη Στουρνάρα είναι πολύ πιο οξυδερκές από τις πολιτικές αναλύσεις copy paste, γιατί όντως το ελληνικό πρόβλημα έχει ένα άλλο "βαθύτερο" επίπεδο κατανόησης. Τι ακριβώς γίνεται «κατά βάθος», that's the question.

Με τις υποθέσεις εργασίας του Γλέζου και τους έρωτες του Στουρνάρα, βαδίζουμε ολοταχώς προς εκλογές πολλαπλών μηνυμάτων. Όλοι αναμένονται νικητές.

Παρέκβαση:

Η σύγχρονη χρηματοποιημένη οικονομία των παραγώγων λειτουργεί μόνο όταν ελκύει κεφάλαια. Δεν υπάρχει καμία «πραγματική» οικονομία εκτός του κυκλώματος του αφηρημένου κεφαλαίου. Επομένως το επίδικο είναι αν το πολιτικό τέχνημα « Συριζα -Κυβέρνηση  και Σαμαρική ακροδεξιά αντιπολίτευση» θα λειτουργήσει καλύτερα από το αντίστροφο σημερινό. Το αφηρημένο κεφάλαιο επενδύει σε πολιτικά συστήματα και όχι σε κυβερνήσεις. Το δίλλημα είναι ποιο συγκρουσιακό υπόδειγμα είναι το πιο αναπτυξιακό. Απέναντι στο τραυματικό δίλλημα  η αμήχανη αντίδραση που επικρατεί είναι «εδαφική». Διακινείται ένας αντιπλουτοκρατικός λόγος του 19 αιώνα , όπου οι πλούσιοι είναι «τσιφλικάδες» η αρχιτεκτονική της σύγκρουσης είναι εδαφική με άφθονη αναφορά στην «Βάρκιζα», το έσχατο πλεονέκτημα είναι γεωπολιτικό οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι νέοι  Κωλέττηδες του «Γερμανικού»   κόμματος κλπ .  Ο Στουρνάρας ευτύχησε να έχει αντίπαλο τον Δραγασάκη. Επομένως η παρέμβαση Γλέζου προσπαθεί δια της επίκλησης πνευμάτων  να αναζητήσει τον «Δραγασάκη» του Δραγασάκη. Εις μάτην, ο «Δραγασάκης» του Δραγασάκη μπορεί να προέρχεται από το περιβάλλον Μπαλτάκου. Και αυτό είναι το πραγματικό ιστορικό πρόβλημα.