Το πνεύμα της εποχής ονομάζεται...

Μετά τις εκλογές είχαμε δυο θεαματικές κινήσεις:

Την άνευ όρων υπεράσπιση της δημοκρατικής διαδικασίας για την εκλογή του Yuncker, από τον Τσίπρα  και την αποπομπή Θεοχάρη από το Σαμαρά.

Η πρώτη σηματοδοτεί την αντιστροφή της συριζαικής αφήγησης για την κρίση: Ο Τσίπρας ως αρχηγός της Ευρωπαικής αριστεράς γίνεται υπερασπιστής των θεσμών και διαδικασιών. Επομένως και η προοπτική του ως πιθανού διαπραγματευτή του χρέους οριοθετείται αυστηρά εντός της θεσμικής και τυπικής συνέχειας της ΕΕ. Ένα ψήγμα μονομέρειας το οποίο δυνητικά θα ενοχλεί τα όρια της υφιστάμενης  τυπικής συνέχειας, όπως αυτό ενίοτε περιγράφεται στην εκφωνούμενη συριζαική αναδιαπραγμάτευση θα υποσκάψει όχι την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά όλη την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Αντί η ελληνική αριστερή ενδυνάμωση να πυροδοτήσει την ευρωπαϊκή αλλαγή, το Ευρωπαϊκό πρωτείο του Τσίπρα οριοθετεί τις όποιες πρωτοβουλίες στο επίπεδο των διεσταλμένων ερμηνειών των υφιστάμενων συμβάσεων. Με την έννοια αυτή η εκλογή των Κατρούγκαλου Χρυσόγονου δεν έχει μόνο συμβολική αξία. Έχουμε μια νομικό τεχνική μάχη. Στην αντίθετη περίπτωση ο Τσίπρας θα γίνει ένας αριστερός Cameron εξ' ονόματος της ευρωπαϊκής αριστεράς. Η συριζαική ευφορία είδε στην αλλαγή κλίμακας προς την Ευρωπαϊκή υποψηφιότητα  μόνο το θετικό σενάριο της πανευρωπαϊκής αριστεράς, ενώ έχει υποτιμήσει την εγκλειστική ικανότητα που έχουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Η θεσμική  Ευρωπαϊκή συμπεριφορά  του Τσίπρα ενταφιάζει την συριζαική αναδιαπραγμάτευση στην λεγόμενη "ριζοσπαστική " πολιτική εκδοχή της, γιατί αυτή μορφολογικά και συγκυριακά είναι το αντεστραμμένο είδωλο των "ριζοσπαστισμών " στην a la Cameron και Le Pen εκδοχή.

Ταυτόχρονα η αποπομπή Θεοχάρη σηματοδοτεί την συμβολική καταστροφή οποιασδήποτε προσπάθειας να γίνει το μνημονιακό μαρτύριο, καταλύτης σε στοιχειώδεις θεσμικές παρεμβάσεις. Η Σαμαρική διακυβέρνηση σε ένα ρεσιτάλ μικροπολιτικής καταργεί την νεότευκτη αυτονομία της θέσης και επαναφέρει τη διοίκηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού στην στενή κομματική οπτική. Στην τυπική "εκσυγχρονιστική " ανάγνωση το μνημόνιο είναι μια αυταρχική συμμόρφωση του ελληνικού κράτος σε στοιχειώδη ενάρετα οικονομικά αλλά και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό , την αυτοδιοίκηση κλπ. Η αποπομπή Θεοχάρη απογυμνώνει τις μνημονιακές παρεμβάσεις από την όποια μεταρρυθμιστική πνοή.

Με τις εξελίξεις αυτές η νεοελληνική πολιτική τελετουργία παροξύνεται:

Εκφωνούνται πολιτικοί λόγοι, γράφονται  κείμενα πολιτικών προβληματισμών με κωδικές συμβολικές ονομασίες οι οποίες παραπέμπουν σε άλλα σημαινόμενα. Για μια σειρά στρατηγικών ζητημάτων είναι δύσκολο να κατανοηθεί τι ακριβώς εννοείται. Μερικούς μήνες πριν τη λεγόμενη ιστορική αναδιαπραγμάτευση του χρέους η συζήτηση γίνεται με ένα πληθωρισμό τεχνικών όρων, αμφίσημων διατυπώσεων ώστε τελικά ο τεχνικός γιγαντισμός να καταντά μια θορυβώδης συνθηματολογία. Είτε μέσω της main stream σαμαρικής αφήγησης της "υπομονής" των "θυσιών" είτε μέσω των έντεχνων συριζαικών υποσχέσεων "χωρίς δημοσιονομικό κόστος" ο ορίζοντας παραπέμπει σε μια μακρά περίοδο οριακών βελτιώσεων.

Η λεγόμενη κεντροαριστερά, δηλαδή ο χώρος μιας νουνεχούς τεχνοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής αφήγησης ευρίσκεται σε δυσμένεια ακριβώς γιατί τα στοιχεία του λόγου της, έχουν μετακομίσει δεξιά και αριστερά κυριολεκτικά. Ο μεν Στουρνάρας ενσαρκώνει τον ιδεότυπο του αυστηρού τεχνοκράτη ο οποίος ισορροπεί δημοσιονομικά την πιο ανισόρροπη οικονομία  παγκοσμίως. Η δε Συριζαική δημοτική και περιφερειακή επιτυχία σε Αθήνα και Αττική οφείλεται σε μια σώρευση θέσεων και προτάσεων, με τεχνικό, επιστημονικό και επιστημονικοφανές περιεχόμενο, τα λειτούργησαν ακριβώς λόγω του τεχνολογικού "ύφους" τους. Ο λόγος και ο όγκος των θέσεων Δούρου αποτελεί" σκοτεινό αντικείμενο του πόθου" του κάθε "πασοκοτεχνοκράτη " της αυτοδιοίκησης των 90's .Όλα ήταν "τεχνικά άρτια". Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι στο Δήμο  Αριστοτέλη (Σκουριές) όπου η πιο hot business icon του κεντρώου  τεχνοφιλελεύθερου χώρου, συγκρούστηκε με τον Πάχτα εκπροσωπώντας μια από τις πιο κινηματικές εκφράσεις της συγκυρίας! Η πολιτική τελετουργία ως συμβάν με μάσκες σε ιερό παροξυσμό: ακροαριστερά κινήματα, πολεμική οικολογία, ολιγαρχίες, χρυσάφια, εκφράζονται στο πολιτικό επίπεδο από παραλλαγές προσωπεία  του τεχνοφιλελευθερισμού με νικητή την αυθεντική οικονομική έκφραση απέναντι στην διαχειριστική εκπροσώπηση.       

Η διαφαινόμενη συριζαική μετακόμιση  στον τεχνοφιλελευθερισμό οδηγεί τη Σαμαρική δεξιά  σε  ένα αδιέξοδο :καθώς δεν μπορεί να διατυπώσει ένα συντηρητικό τεχνοφιλελεύθερο λόγο, οδηγείται "πίσω στις πηγές" :η " παράταξη" , η "ιστορία", η "Βάρκιζα" γίνονται σιγά σιγά στοιχεία μιας νέας αφήγησης. Οι ευρωεκλογές απέδειξαν πως η Σαμαρική αμετροεπεια του 9-12 αποστερεί από την ελληνική δεξιά μια συνεκτική συνηρητική αφήγηση για την μνημονιακή περίοδο.Επομένως οδηγείται σε μια ιστορική δεξιά αφήγηση η οποία συγχρονίζεται  με την χρυσαυγητική ιστορικότητα και φθάνει στην  απόλυτη σύγκρουση. Αν ο Συριζα θελήσει να δώσει ένα χαρακτήρα ιστορικής αριστερής  στροφής, αντί της τεχνοφιλελευθερης  "εθνικής σωτηρίας “ τότε η ανάδειξη "όλης της ιστορίας" ως επίδικο, δηλαδή η αποδοχή του ιστορικού στοιχήματος ως "ανοικτό" μετά από εβδομήντα χρόνια είναι η μόνη λύση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση  το ενδοαριστερό ρήγμα που επιδιώκει το ΚΚΕ έχει θετική επίπτωση. Σε ένα χώρο που παράγει περισσότερη ιστορία  από όση μπορεί να καταναλώσει  μια ιστορική συμπαράταξη όλων των ιστορικών δυνάμεων του εμφυλίου ως αναπαράσταση του παρελθόντος  θα ενεργοποιήσει τους πάντες δηλαδή και τους παρόντες στρατηγούς "επιτήδειους". Όποιος φλερτάρει με ιστορικές ρεβάνς θα πρέπει να αναλάβει όλο το κόστος επιστροφής στο παρελθόν. Η άρνηση του Κκε ως συνιδιοκτήτη της ιστορίας να την αναβιώσει ως τρίτο γύρο καταλογίζεται στη συνολική θεσμική συμπεριφορά του κόμματος αυτού που χαρακτηρίζεται από μια παράδοξη θετικότητα.

Με δεδομένη τη θεσμική συμπεριφορά του Τσίπρα ,η Δημάρ εκκενώθηκε από περιεχόμενο. Αυτό πλέον έχει εντοπισθεί στον Συριζα. Είναι δεύτερη και τελευταία φορά μετά το ΚΚε εσ,  όπου η ανανεωτική αριστερά τροχοδρομεί τις εξελίξεις και εξαϋλώνεται εκλογικά. Η  ιστορική φαρσοκωμωδία  εντος αριστεράς συνεχίζεται. Η εκάστοτε  «ανανεωτική» πτέρυγα διατυπώνει μια πρόταση, την όποια συντριβούν οι «ορθόδοξοι» για να την οικειοποιηθούν χωρίς κόστος αργότερα αφού οι εισηγητές εξαϋλωθούν .Οι Αλαβάνος Δραγασάκης Ανδρουλάκης Δαμανάκη Κοτζιάς αφού «ατσάλωσαν το ατσάλι» ,επευφήμησαν 2 -3  πενταετή προγράμματα σοβιετικού προγραμματισμού, μετά από τρίμηνα ταχύρυθμα σεμινάρια σε «Γκραμσιανες ηγεμονίες» μεταμορφώθηκαν σε ιερείς του «δημοκρατικού δρόμου» .Η Δημαρ δεν εξαϋλώθηκε λόγω της παλινδρόμησης     στην κυβέρνηση (φυσιολογική και όχι άγνωστη στάση σε συστήματα οιονεί απλής αναλογικής) αλλά κυρίως από την αποκρουστική εικόνα συμμαχίας με την πιο καιροσκοπική και ανεύθυνη Πασοκικη πτέρυγα , αυτή του ΓΑΠ.Η  freak εικόνα της Κοππα ως εκπροσώπου της Δημαρ  , η οποία έσπασε τα κοντέρ τηλεπαρουσιας μεμφόμενη το «συμβιβασμένο» Πασοκ του Βενιζέλου  εισήγαγε το κόμμα αυτό στον τηλεκοσμο και τους fun της Ένωσης Κεντρώων και της ΟΑΚΚε. Με εξαϋλωμένη τη Δημαρ ο Σύριζα γίνεται Δημαρ στη θέση της Δημαρ χρησιμοποιώντας τον ίδιο μηχανισμό tax free μεταμόρφωσης με τους Ανδρουλάκη  , Δαμανάκη, Δραγασακη και σια.

Οι διεργασίες στην λεγόμενη κεντροαριστερά προσπαθούν μέσω της διαδικασίας να προσπεράσουν το επίδικο αφόρητο δίλημμα:

Η  συνεχίζεται μια κριτική υποστήριξη του μνημονιακού προγράμματος ή  αναζητιέται ρόλος στην δυνητική «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»  του Τσιπρα με σκοπό να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες ατυχήματος. Με δεδομένη τη παρουσία Βενιζέλου στην κυβέρνηση και τον υπερβατισμό του Θεοδωράκη, δεν υπάρχουν πιθανότητες μιας συγκόλλησης. Οι διαδικασίες θέλουν  αντοχές και ίσως εμπειρίες από αντίστοιχα πειράματα συγκόλλησης ΚΚε μλ και ΜΛ ΚΚε η ρευμάτων και σχισμάτων της Τέταρτης Διεθνούς: το κέντρο ως ακροαριστερή ενδοσκόπηση.

Σε αυτό το περιβάλλον των διαδοχικών μετατοπίσεων δια των άρρητων  διολισθήσεων, η κατάσταση εμφανίζει μια σταθερότητα η οποία εκφράζεται ως θερινή αναμονή και ανακούφιση για την αποφυγή των εκλογών κατακαλόκαιρο. Το πνεύμα της εποχής ονομάζεται Compromesso Storico a la Ελληνικά.