Ικεσία,Φυσική Καταστροφή,Μεταξάς,Ζαχαριάδης

Μέσα στο γενικό χαμό ,νομίζω πως υπάρχουν δύο διαφορετικής τάξης ζητήματα ,δύο διαφορετικές συζητήσεις που συγχέονται


Το πρώτο είναι η ηθική στάση προς τον Ικέτη .Τι κάνεις απέναντι στους μετανάστες; Σ'αυτό το ερώτημα είμαστε αντιμέτωποι μόνο με τη συνείδηση μας και τις αξίες μας , που δικαιούνται να είναι και τυπικά «παραβατικές».

Στο δεύτερο όλοι είμαστε αντιμέτωποι με την υπόθεση ότι από εμάς εξαρτάται το «γενικό καλό» ,έστω και αν στην έννοια δίνουμε διαφορετικό περιεχόμενο ο καθένας. Τι προτείνεις οτι πρέπει να κάνει το κράτος για τους μετανάστες; Το θέμα σε αυτό το δεύτερο ερώτημα είναι η κρατική διαχείριση ενός περίπλοκου ζητήματος.

Τα δύο ζητήματα έχουν διαφορετικό επίδικο  και διαφορετικούς πρωταγωνιστές

Το πρώτο:

Το ηθικό  ζήτημα που τίθεται από τον   Ικέτη, είτε τίθεται σε μια συλλογικότητα είτε σε ένα πρόσωπο , είναι πάντα ως πράξη , «πέραν» του νόμου, «πέραν» της γενικής πεποίθησης, γιατί τελικά ο μοναδικός κριτής είναι η συνείδηση του Οικοδεσπότη. Αν το αίτημα του  Ικέτη έρθει στην αντίληψη μου , τελικά δεν υπάρχει παρά μόνο η ηθική μου στάση και αυτή μόνο  έχει αξία. Δεν έχει αξία ούτε η έκκληση του Ικέτη  ,γιατί  ο οικοδεσπότης έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη συνείδηση του. Και οι φίλοι των μεταναστών κέρδισαν το ηθικό στοίχημα με τον εαυτό τους. Τελεία και παύλα! Οι μοναδικοί   συνεπείς είναι οι εθελοντές αντι-ρατσιστές που βοήθησαν τους μετανάστες της Κρήτης. Είναι συνεπείς σε σχέση με την ηθική αυτοδέσμευση τους να βοηθήσουν κάθε μετανάστη - ικέτη  και οποιαδήποτε κριτική προς το «Δίκτυο» είναι εκ του πονηρού. Με την ίδια λογική θά έπρεπε να καταδικάσουμε και την εκκλησία που κοινωνεί τους καταδικασμένους παιδεραστές. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι πέραν των νόμων.

Συμπέρασμα:  όποιοι, όπως ,ό,τι και τσαπατσούλικο έκαναν, βοηθώντας μετανάστες, έπραξαν το καθήκον τους και ,εν ονόματι της ελληνικής κοινωνίας , ανέδειξαν μια ηθική στάση που μας αρμόζει ως στάση πολιτισμένης κοινωνίας. Έχω μόνο σεβασμό και ευχαριστίες στους εθελοντές της βοήθειας των μεταναστών.

Το δεύτερο :

Είναι το κρατικό, το  τεχνικό ζήτημα της διαχείρισης αυτού του επεισοδίου. Αυτό το ζήτημα έχει μια ειδική σχέση  με την Ικεσία. Είναι πάντα , γενετικά, δομικά «στενότερο» από το πρώτο , το ηθικό ζήτημα . Γιατί, όποια  τεχνικά και νομικά όρια και αν τεθούν , το ηθικό δίλλημα θα τα υπερβεί. Εξάλλου  αυτή είναι η καταξίωση της ηθικής επιλογής , δηλαδή να  είναι «επέκεινα» του νόμου. Ό,τι και να κάνουν οι νομικοί, οι κρατικοί υπάλληλοι, οι διαχειριστές, οι πολιτικοί, θα  ευρίσκεται πάντοτε  σε  υστέρηση .

Τα δύο αυτά ξεχωριστά επίπεδα ανάλυσης  συμφύρονται στον επίπεδο τηλεοπτικό λόγο και η σύγχυση επιτείνεται. Κατηγορείται το Δίκτυο για αυτό που πρέπει να κάνει- και ορθά έκανε-, γιατί κρίνεται σαν  κρατικός διαχειριστής  και οι κρατικοί διαχειριστές οχυρώνονται πίσω από μια ηθικολογία για να μην αποκαλυφθεί η αδυναμία τους.

Ωστόσο, όταν περνάμε στην τεχνική κρατική διεκπεραίωση υπάρχουν μια σειρά από ερωτήματα :

Υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα;

Όχι υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό. Υπάρχει ανθρωπιστική και γεωπολιτική κρίση σε μια χώρα της Ευρώπης. Μεταναστευτικό είναι το πρόβλημα στην εξωτερική ονομασία του, αλλά η ουσία του είναι ανθρωπιστική και γεωπολιτική. Η περιγραφή είναι περιττή. Οι αριθμοί σαφείς και οι προβλέψεις επίσης. Η Ελληνική επικράτεια βρίσκεται σε συνθήκες Νταρφούρ .Λόγω του μεγέθους του το ζήτημα δεν λύνεται με «έξυπνες» ,«φθηνές» λύσεις, μέσω ενός παραγωγικού management. Καμία από τις προτεινόμενες εθνικές λύσεις δεν το λύνει. Ο τοίχος πιθανόν να λειτουργήσει ως γενική αποθάρρυνση , αλλά θα μεγαλώσει το κόστος «εισόδου» για τους ίδιους τους απελπισμένους. Η γενικευμένη παροχή ασύλου  θα λειτουργήσει σαν  γενική ενθάρρυνση προς ένα τεράστιο, πολλαπλάσιο, δυνητικά ,αριθμό μεταναστών. Τεχνικά ,ολοκληρωμένη λύση της ανθρωπιστικής και γεωπολιτικής κρίσης δεν υπάρχει. Δεν την έχει το Ελληνικό Κράτος. Είναι απλό, όσο απλό είναι ότι οι εφορίες δεν εισπράττουν  και ότι τα αυθαίρετα κτίζονται. Γιατί είναι κακό να το παραδεχθούμε; Τα κράτη είναι μηχανήματα με εξαρτήματα, αυτοματισμούς, ροές, διαδικασίες, μετατροπείς  και "εξόδους". Αν κάτι δεν πάει καλά το μηχάνημα δεν δουλεύει. Ε ,λοιπόν το Ελληνικό μηχάνημα «χάνει λάδια».

Θα ήταν ανοησία , εμείς οι ιστολόγοι, να παριστάνουμε το Ελληνικό Κράτος  και να προτείνουμε λύσεις. Ωστόσο νομίζω ,πως μπορούμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα μέσω μιας μεταφοράς .

Η πρώτη ιδέα που μου έρχεται είναι η μεταφορά  της φυσικής καταστροφής.Η Αυστραλία, μια χώρα με καλύτερη οργάνωση ,σχεδόν, επιβάλλει τρομερούς φόρους για να συνέλθει από μια φυσική καταστροφή. Η καταιγίδα στην Ορλεάνη διάλυσε μια πολιτεία με ΑΕΠ σχεδόν όσο το μισό της Ελλάδας. Η κρατική αδυναμία δεν είναι ταμπού , γι 'αυτό το αδύναμο κράτος καλεί σε βοήθεια τους πάντες.

Από την άλλη πλευρά ,όταν μιλάμε για κρατικές πολιτικές αντιμέτωπες με ανθρωπιστικά και γεωπολιτικά ζητήματα , ασθενεί και η πόλωση δεξιά  - αριστερά. Γιατί αυτή η πόλωση προϋποθέτει την ύπαρξη ρήξης εντός ενός πεδίου που σταθεροποιεί τους πόλους της ρήξης  και το πεδίο αυτό είναι ό,τι εννοούμε "εθνος -κράτος"  Εδώ τίθενται σε αμφιβολία τα όρια και οι δυνατότητες υπεράσπισης αυτού του "έθνους-κράτους". Το υφιστάμενο πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο με μια ακόμα μεταφορά.

Η δεύτερη ,λοιπόν, ιδέα που μου έρχεται είναι η  μεταφορά της «άτυπης συμφωνίας Μεταξά Ζαχαριάδη» και  δεν είναι άλλη από την  άρρητη ,ελάχιστη συναίνεση για την υπεράσπιση του έθνους- κράτους  επί του οποίου διεξάγεται η αντιπαράθεση δεξιάς αριστεράς.

Το λεγόμενο μεταναστευτικό υπερβαίνει τα δικά μου εργαλεία προσέγγισης. Δεν το κατέχω. Ως ηθικό ζήτημα είναι λυμένο από την ηθική στάση των αντιρατσιστών φίλων των μεταναστών. Ως κρατικό ζήτημα , μόνο σαν σεισμό μπορώ να το δω .Σε ό,τι  αφορά την ευρύτερη του διάσταση, το ζήτημα της κυριαρχίας ένος "εθνους κράτους", θα μπορούσα να το δω μέσω της  ειρωνικής, αδιανόητης ταύτισης ενός δικτάτορα και του φυλακισμένου αντίπαλου του ,που τελικά συνεργάστηκαν για την διάσωση του κοινού επίδικου τους.