Saturday, May 18, 2013

Η εθνική ιστορική αφήγηση και η Ομίχλη


 
 
Η κρίση έχει πυροδοτήσει ένα ορμητικό ρεύμα αναστοχασμού. Δημοσιεύονται   αναλύσεις οι οποίες διαυγάζουν τα αίτια και το μηχανισμό της κρίσης με τη χρήση  διαφορετικών εργαλείων   και εννοιολογικών μεθόδων. Ήταν φυσικό  , επομένως, να εισαχθεί στη σχετική  συζήτηση  η ιστορική διάσταση η οποία αναζητά τα αίτια της κρίσης σε ένα προγενέστερο  χρονολογικό όριο και  στους  παράγοντες παλαιοτέρων  εποχών  οι οποίοι δόμησαν τους θεσμούς και τις πρακτικές. Ας χαρτογραφήσουμε μερικά τέτοια εξηγητικά σχήματα.
Ο Π.Γεννηματάς, στο πρόσφατο βιβλίο του "Ελλάς: Δύση ή Ανατολή"  εντοπίζει με σαφήνεια και τεκμηρίωση τις αιτίες της καχεκτικής  σημερινής πολιτικής κοινωνίας στην περίοδο του Βυζαντίου, στις ιδεολογικές συντεταγμένες  που δημιούργησε το ημιθεοκρατικό καθεστώς υπό την επιρροή της κρατούσας ορθοδοξίας.

Στον Σ.Ράμφο  ( Το αδιανόητο Τίποτα) η αιτία  της ιστορικής  ανεπάρκειας αναζητείται σε ένα βαθύτερο επίπεδο: αυτό της θεολογίας του μοναχισμού όπως αυτή αναπτύσσεται στην Φιλοκαλία. Ο Ράμφος εντοπίζει στη Φιλοκαλία την πηγή ενός αυτοναφορικού συναισθηματικού ναρκισσισμού ο οποίος εδράζεται στη θεολογία του Παλαμα.Ο συναισθηματισμός αυτός ταλανίζει την συλλογική έκφραση των ελλήνων και διαμορφώνει ανορθολογικές συμπεριφορές.

Ο  Γ.Καραμπελιάς  διερευνά ένα  πρωτογενές υλικό  και διατυπώνει την ιδέα ότι ο τεχνολογικός και πολιτικός εξορθολογισμός είχε ήδη αρχίσει στο Βυζάντιο πριν την Δ. Ευρώπη  αλλά η επιβολή  του 1204 σταμάτησε τη διαδικασία. Σύμφωνα με τον Καραμπελιά η γεωπολιτική ήττα του 1204 καθόρισε την μετέπειτα πορεία και όχι οι εγγενείς δομές τής Βυζαντινής κοινωνίας οι οποίες ίσως ήταν πιο προωθημένες από τις αντίστοιχες δυτικές.( 1204, η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού)

Ο Χ.Γιανναράς βρίσκει στην δυτική θεολογία το σπέρμα μιας γενικευμένης παρακμής και εντοπίζει το νεοελληνικό πρόβλημα στην υιοθέτηση αυτής της θεολογίας σε μια κρίσιμη στιγμή όπου στο βυζάντιο ήταν δυνατή μια άλλου τύπου εκκοσμίκευση του "προσώπου" και όχι του ατόμου. Αν για τον Ραμφο το πρόβλημα είναι η υιοθέτηση του Παλαμά έναντι του Ακίνατη , στον Γιανναρά είναι ακριβώς το αντίστροφο. (Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα)

Τέλος ο Θ.Ζιακας στο " Έθνος και Παράδοση" εμφανίζει μια ενδιαφέρουσα μετά-αφήγηση με συνθετική οπτική .Σύμφωνα με το ΘΖ χωρίς την  δυτικότροπη διανόηση δεν συγκροτείται νεοελληνικό κράτος αλλά ταυτόχρονα χωρίς τον Παλαμικό μοναχισμό οι αγροτικοί πληθυσμοί των Βαλκανίων θα είχαν ήδη εξισλαμισθεί.
Όλες αυτές οι αφηγήσεις έχουν ως κομβικό σημείο το  ύστερο βυζάντιο και την αναγέννηση στη Δύση. Φαίνεται πως όλοι συμφωνούν στο χρονικό σημείο της κρίσιμης καμπής.

Είναι όμως ενδιαφέρον ότι το ίδιο ακριβώς χρονικό σημείο εντοπίζουν ως κρίσιμο,  δύο σύγχρονες αφηγήσεις που αναπτύσσονται στη "Δύση" .Αναφέρομαι  στο αγγλικανικής προέλευσης θεολογικό ρεύμα Radical Orthodoxy , και την  πρόσφατη εργασία του G.Agamben.Ο προβληματισμός τους είναι παράλληλος και συνοψίζεται ως εξής: Η  "δυτική"  κοινωνική δομή,  όπου υποτίθεται ότι λειτουργεί ως ένα   δίπολο  με ένα πόλο το  εκκοσμικευμένο- ορθολογικό και άλλο πόλο το προσωπικό-  ιερό    , βασίζεται, σε τελευταία ανάλυση , σε μια  πολιτική φιλοσοφία η οποία ουσιαστικά  είναι μια  λανθάνουσα θεολογία. Το εννοιολογικό αυτό σχήμα εκφράζεται  με το απόφθεγμα του Carl Schmitt "όλες οι σύγχρονες έννοιες της πολιτικής φιλοσοφίας προέρχονται από τη θεολογία".

Το θεολογικό   ρεύμα Radical Orthodoxy (εδώ) είναι σχετικά πρόσφατο και διαμορφώθηκε από την πρωτοποριακή εργασία του Αγγλικανού θεολόγου John Millbank. Ο Milbank δημοσίευσε το 1990 το βιβλίο του «Theology and Social Theory: Beyond Secular Reason»   στο οποίο διερευνά όλες τις  άρρητες ή λανθάνουσές  θεολογικές βάσεις του διαφωτισμού.  Ταυτόχρονα ο ίδιος και συνεργάτες του εξοπλισμένοι με ένα πλήρες θεωρητικό οπλοστάσιο διατυπώνουν μια δευτερη βασική θέση: όλη σύγχρονη κριτική θεωρία με τις πιο αμφισβητούμενες εκφράσεις της (Ντερινταική αποδόμηση, Λακανική ψυχανάλυση, Μπαντιουικός μαθηματικός λογισμός, αυτοκρατορικές αναζητήσεις του Negri, κλπ) αποτελούν πεδία θεολογικής διερεύνησης τα οποία ενισχύουν την περιοχή  του ιερού. Σήμερα οι εκπρόσωποι του Radical Orthodoxy ευρίσκονται πολλά φόρουμ συζήτησης όπου συνδιαλέγονται ισότιμα , με δεδομένο ότι κατέχουν και έχουν οικειοποιηθεί πλήρως έννοιες, σχήματα και συμπεράσματα της κριτικής θεωρίας. Με μια έννοια στο Radical Orthodoxy αντιστοιχεί η μετά-αφήγηση του Θ.Ζιάκα.

Τα τελευταία χρονιά ο
G. Agamben κάνει μια συστηματική έρευνα σε πρωτογενές υλικό, με το οποίο καταλήγει σε παρόμοια συμπεράσματα: Ο εννοιολογικός εξοπλισμός της νεωτερικότητας βασίζεται σε έννοιες της θεολογίας: η πολιτική οικονομία εδράζεται σε προκείμενες της θείας πρόνοιας, η εκκλησιαστική δοξολογία είναι το σχήμα για κατανοήσουμε σύγχρονα φαινόμενα πολιτικής ταύτισης και δημοσκοπήσεων, η σύγχρονη γραφειοκρατία αναλύεται μέσω της θεολογίας των αγγέλων κλπ κλπ. Στο έργο του The Kingdom and the Glory παρέχεται ένα τεράστιο πραγματολογικό υλικό, ενώ έχουν τεράστιο ενδιαφέρον τα ζωντανά  μαθήματα του (εδώ)

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η ενθάδε ιστορική αναζήτηση των αιτίων της κρίσης συμπίπτει , ως προς το ιστορικό σημείο καμπής με την εν  εσπερία ιδεοκίνηση. Η ενδιαφέρουσα αντίφαση είναι πως ενώ ο εντόπιος "εκσυγχρονισμός" αναζητά τη λύση "δυτικά" ο δυτικός αναστοχασμός ανακαλύπτει με ενδιαφέρον την "ανατολή".

Όμως εδώ προκύπτει ένα άλλο ζήτημα.

Αν η ιδεοκίνηση αυτή εμπλέκεται σε μια τέτοια μέγα- αφήγηση, είναι φυσικό να παρεισφρέουν και άλλες  αφηγήσεις της κρίσης. Με την έννοια αυτή η ανάγνωση του φαινομένου ΧΑ μπορεί να πάρει μια άλλη διάσταση.

Έχω υποστηρίξει ,πριν την εκλογική της επιτυχία (εδώ), ότι η μορφή  του ιδεολογικού της λόγου, εμφανίζει μια συνεκτικότητα. Η  ΧΑ παρουσιάζει ένα ιδεολόγημα με αρχή μέση τέλος. Το ιδεολόγημα αυτόν μπορεί να συγκροτήσει μια ταυτότητα ενός ιδεολόγου μαχητή. Ταυτόχρονα μπορεί να παρουσιάσει ένα εξηγητικό σχήμα με μεγάλο χρονολογικό εύρος, ακριβώς όσο και οι πιο main stream αναλύσεις. Η γραμμική ανάλυση :κρίση- φτώχεια- απελπισία- εύκολη λύση- επίθεση στον αδύνατο  μπορεί εξηγήσει την απαρχή αλλά όχι την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε μια άλλη σειρά: κρίση - εθνικός ιστορικός αναστοχασμός-χαμηλό επίπεδο ιδεοκίνησης και σύγκρουσης- παρείσφρηση μιας βαρβαρικής μέγα- αφήγησης. Με μια έννοια πίσω από την πρακτική συμμορίας και τους κιτσάτους νεοναζισμούς, υπολανθάνει ως έλλειμμα η συγκροτημένη σύγκρουση για τις μέγα αφηγήσεις του εθνικού ιστορικού.

Υποπτεύομαι ότι το έλλειμμα αυτό, έχει να κάνει με πολλαπλά αίτια: κατ'αρχάς την υπεροχή του"ακαδημαϊκού-κρατικού " έναντι του "αδέσποτου -ατομικού". Η αντικειμενική εμπλοκή των ακαδημαϊκών στους εξαναγκασμούς " σχολών" ,"
micro lobbies" κλπ και η λιποθυμική ασφυξία της θεολογίας στα έγκατα της νεοελληνικής συντήρησης , αποστερούν από το δημόσιο διάλογο τη γονιμότητα μιας βαθύτερης συζήτησης των ειδικών .Δεν είναι τυχαίο ότι στα παραδείγματα οριοθέτησης του ελληνικού διαλόγου, που παρέθεσα  πρωταγωνιστούν διανοούμενοι εκτός ακαδημίας.Θα ήταν μεγάλη αδικία να υποτιμηθούν οι σοβαρές ακαδημαϊκές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται με πραγματική υπέρβαση πόρων και δυνάμεων .Ωστόσο αν αυτή η συζήτηση δεν γίνει πιο έντονη και δημόσια, τόσο το έλλειμμα της θα τροφοδοτεί τη βαρβαρική νεαντερτάλια  εξήγηση

Ταυτόχρονα υποτιμάται η αξία της τηλεοπτικής και ιντερνετικής συζήτησης .Με τα δημόσια ΜΜΕ σε κώμα και τις ιντερνετικές συζητήσεις ανύπαρκτες ο δημόσιος διάλογος ουσιαστικά δεν υπάρχει. Στο έλλειμμα αυτό η παραιστορία που παρήχθη στα διάφορα telecity παραμένει ως κυρία λαϊκή αυτοκατανόηση.

Στην εκκίνηση του δημόσιου διαλόγου δεν λείπει ούτε η διάθεση ούτε ο εξοπλισμός ούτε οι ικανότητες. Εκείνο που λείπει είναι η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και πιθανόν ένα θαύμα για την νεκρανάσταση της ΕΡΤ. Χωρίς ένα δομημένο στοιχειωδώς διάλογο για το εθνικό ιστορικό η  ομίχλη της ακροδεξιάς αφήγησης  θα συνεχίζει να σκοτώνει όπως ακριβώς στο βιβλίο του Stephen King (εδώ)

 

 

21 comments:

Crisis and Critique said...

Η μεγαλύτερη αδυναμία της άποψης πως η Ελλάδα δεν είναι Δύση, “οριακή Ευρώπη" και "στα όρια της Ευρώπης”, αλλά “κάτι εντελώς άλλο”, δεν είναι η απροσδιοριστία της, η “αρνητική διαλεκτική” της (να προσπαθούμε να ορίσουμε τι είμαστε λέγοντας απλώς τι δεν είμαστε). Ούτε και εκείνη η ψευδής εξωευρωπαική συνείδηση του νησιώτη σ' ένα μοναχικό νησί (η αντίστοιχη Βρετανική απάρνηση της Ευρωπαικής ταυτότητας δεν είναι εντελώς ψευδής, αφού η Βρετανία είναι όντως νησί στον ωκεανό). Μεγαλύτερη αδυναμία είναι η έλλειψη ιστορικής αυτογνωσίας, η ελλιπής συνείδηση του ιστορικού βάθους και ταυτόχρονα η άρνηση να βλέπει την ιστορία με επίκαιρο βλέμμα. Υπάρχει μια προσκόλληση στα τετελεσμένα της Οθωμανοκρατίας και του όψιμου Βυζάντιου, όταν ξόδευε τα τελευταία αποθέματα της αντοχής του σε εσωτερικές διαμάχες και στο Σχίσμα των εκκλησιών.
Για να μη μακρηγορούμε: Στη νεότερη εποχή, ακόμη και πριν υπάρξει νέο Ελληνικό κράτος, οι τότε κάτοικοι της Ελλάδας έβλεπαν την Ελλάδα ως Ευρώπη, αλλά και οι λοιποί Ευρωπαίοι τους έβλεπαν ως υπόδουλους και φτωχούς συγγενείς μέν, μέλη της Ευρωπαικής οικογένειας δε. Κατά τον 19ο αιώνα, οι τότε ισχυρές χώρες της Ευρώπης (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία), οι ίδιες χώρες που έβλεπαν την Μέση Ανατολή, την Αφρική ή την Κεντρική Ασία ως τόπους προς αποικισμό, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλυόταν (το Ανατολικό ζήτημα), αντιμετώπισαν τη Βαλκανική Χερσόνησο εντελώς διαφορετικά. Την αντιμετώπισαν ως Ευρώπη, φτωχή και καθυστερημένη μεν, Ευρώπη δε. Η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία, ακόμη και η Αλβανία, έγιναν και πάλι ανεξάρτητες κατά τον 19ο αιώνα ή τις αρχές του 20ού, ακολουθώντας το Ευρωπαικό ρεύμα των αντιαπολυταρχικών και εθνικών επαναστάσεων μετά την Γαλλική Επανάσταση. Αλλά βοηθήθηκαν και επειδή η Ευρώπη έβλεπε τις Βαλκανικές χώρες, όπως και την Ιταλία, που τότε ενοποιήθηκε εθνικά, ως συστατικό μέρος της, και όχι ως "κάτι άλλο", κατάλληλο για αποικισμό (όπως είδε τη Μέση Ανατολή του Λώρενς της Αραβίας). Αναπτύχθηκαν βέβαια αμέσως δεσμοί εξάρτησης και ανισότητας μεταξύ πλούσιων και φτωχών συγγενών, και οι παλιοί πλούσιοι ειρωνευόταν πάντα τους νέους φτωχούς Ευρωπαίους για τη “Βαλκανοποίηση” τους, για “salade Macedoine” κτλ - αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.
Ούτε η πλειοψηφία των Ελλήνων (όπως επίσης των Σέρβων, Βουλγάρων κτλ), ούτε όμως και η λοιπή Ευρώπη θα δεχθεί να είναι η Ελλάδα (ή η Σερβία κτλ) “κάτι άλλο”, έξω απο την κοινή Ευρωπαïκή μοίρα. Είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης: Οι μέν δεν θέλουν την (αυτο)εξορία από τον ευρύτερο τόπο τους, οι δε, ακόμη και όταν μιλούν για "τεμπέληδες" Νότιους ή Βαλκάνιους, δεν θέλουν τον ακρωτηριασμό. Για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι αυτό που ενώνει τόσο διαφορετικά Ευρωπαικά έθνη σε κοινή μοίρα, δεν είναι μόνον μια συνείδηση πολιτισμικής και ιστορικής συγγένειας, αλλά κυρίως κοινά συμφέροντα, που είναι πιό πολλά και πιό κρίσιμα απο τα αντιμαχόμενα συμφέροντα.

Ελλάδα, Ευρώπη και πατριωτισμός
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8.html

Δ`~. said...
This comment has been removed by the author.
Leo Kastanas said...

Γιαννάκη πολύ όμορφο και ενδιαφέρον κείμενο. Το Σύνταγμα τώρα την Άνοιξη είναι ότι πρέπει για ένα σχετικό αναστοχασμό

Δ`~. said...

Πράγματι, θα ήταν γόνιμο να εκκινήσει ένας δημόσιος διάλογος, όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ανάρτησης. Αλλά και οι προβληματισμοί, τόσο στην δυτική Ευρώπη, όσο και στα καθ' ημάς είναι υπαρκτοί όσο αφορά το πρώτο της σκέλος. Το έθεσες ωραία με την αναφορά σου στη διάσταση μιας μέγ/τα-αφήγησης (''μέτα'' υποθέτω εννοείς, γράφεις και ''μέγα'' κάπου στο κείμενο).

Με ενδιαφέρει η αναδημοσίευση του κειμένου. Υπάρχει αυτή η δυνατότητα;

Ευχαριστώ.

Left Liberal Synthesis said...

Aftercrisis

Ευχαριστώ για την συνοψη , η οποία μπαίνει στην ουσια της διαμάχης.Η γνωμη μου είναι πως η κουβεντα αυτή πρέπει να γίνει πιο ορατά αλλιώς η ΧΑ θα παρουσίαζεται ως νομιμη εκδοχή μιας άλλης ιστορικής εκδοχής.

Left Liberal Synthesis said...

Λεο.Τα λεμε.Χαιρετώ

Left Liberal Synthesis said...

Δ.
Κατ'αρχας συγχαρητήρια για το ιστολόγιο σου. Πολύ ενδιαφέρον πραγματικά.
Προφανως τα κείμενα είναι εξ'ορισμού διαθεσιμα για αναδημοσίευση
Η αφήγηση του Ζιακα είναι "μέτα" γιατί όντως ενσωματώνει πολλές οπτικές. Οι άλλες άφηγήσεις είναι "μεγα' γιατί αναφέρονται σε μια μεγάλη ιστορική περίοδο, για την οποία προσπαθούν μια συνεκτική οπτική

Δ`~. said...

Σε ευχαριστω' σε παρακολουθώ κατά διαστήματα αρκετό καιρό τώρα, έχουν ενδιαφέρον οι σκέψεις σου και η συνολικότερη προσέγγιση σου περί πολιτικής θεολογίας και αριστεράς.

Δίχως να εμβαθύνω, απλά να αναφέρω πως δεν τα βλέπω τόσο ρώδινα τα πράγματα όσο ο φίλος παραπάνω, ούτε από άποψη κοινότητας συμφερόντων, ούτε από άποψη αντιμετώπισης ιστορικά. Η «Ευρώπη» (ότι και εάν σημαίνει αυτός ο όρος) δεν έχει μονάχα τη καλή της τη καρδιά και ακριβώς εάν είμαστε «ρεαλιστές» δεν είναι αυτονόητη η κοινότητα συμφερόντων με βάση τις πλανητικές αλλαγές, την γεωιστορία-οικονομία-πολιτική, καθόλου αυτονότητα μάλιστα θα έλεγα.
Καλό μας μεσημέρι.
Αναδημοσιεύω.

Crisis and Critique said...

Φίλε Δ.
Άν αναφέρεστε στο δικό μου σχόλιο: Αφενός υπενθύμισα τους δεσμούς εξάρτησης και ανισότητας (αλλά ποτέ αποικισμού) μεταξύ πλούσιων και φτωχών "Ευρωπαίων συγγενών". Αφετέρου, και σημαντικότερο, εντάσσω την Ελλάδα σε μια μεγαλύτερη ενότητα "φτωχών συγγενών".
Χώρα του Ευρωπαικού Μεσογειακού Νότου, αλλά κυρίως της Βαλκανικής Χερσονήσου (η Νοτιοανατολική Ευρώπη είναι το εύηχο συνώνυμο), η Ελλάδα, απο άποψη κοινότητας συμφερόντων και αντιμετώπισης ιστορικά, έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα "ανήκειν" και "μοίρας" που έχει η Βουλγαρία, η Σερβία, η Ρουμανία, αλλά σε μεγάλο βαθμό και η Κροατία, η Βοσνία, η νότια Ιταλία ή η Ιβηρική.
Το ίδιο ακριβώς απο "συστημική" οπτική - αρκει να αφήσουμε έξω τις ιδεολογικές κατασκευές. Δεν είναι εύκολο ούτε αυτονόητο. Ούτε για μας τους Βαλκάνιους και Νότιους, ούτε για τους λοιπούς, της "ευδαίμονος Ευρώπης".
Γι αυτό ακριβώς είναι κρίσιμη, η επισήμανση που προέρχεται από το Κροατικό εγκυκλοπαιδικό πνεύμα του συγγραφέα Miroslav Krleža, όπως την αναφέρω στο άρθρο για τον "πατριωτισμό".
"Αntemurale Cristianitatis": Τι θ΄απογινόταν η πλούσια Ευρώπη των μεγάλων εθνών στην ιστορική της διαδρομή, χωρίς την μικρή και φτωχή περιφερειακή της ζώνη, στη Βαλκανική ή στη Μεσόγειο; Τι θ' απογινόμασταν εμείς, Βαλκάνιοι και Μεσογειακοί, χωρίς την Ευρώπη των μεγάλων εθνών;
Η μακρά ιστορική διάρκεια είναι η καθοριστική. Η πολιτική και οι ιδεολογικές ερμηνείες είναι "τέχνες" της βραχείας διάρκειας.

Παράκελσος said...

Αγαπητέ Left Liberal,
Εξαιρετικό το κείμενό σου. Ακριβώς όπως το γράφεις: η έλλειψη μιας συνεκτικής εθνικής αφήγησης τροφοδοτεί τη βαρβαρική ακροδεξιά αφήγηση. Όπως, τηρουμένων των αναλογιών, η έλλειψη μιας ευρωπαϊκής αφήγησης τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό και την αναδίπλωση στο έθνος. Η αφήγηση, η ικανότητα να πούμε την ιστορία μας, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μιας συλλογικότητας. Προεκτείνοντας τη σκέψη σου, θα έλεγα πως η νεοελληνική κοινωνία εμφανίζει μια εγγενή αδυναμία να αφηγηθεί τον εαυτό της. Δεν είναι άσχετο, κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι δε γράφτηκε ποτέ μεγάλο μυθιστόρημα στον τόπο μας (ενώ, αντίθετα, γράφτηκε σπουδαία ποίηση). Γιατί η δημιουργία μυθιστορήματος προϋποθέτει την ικανότητα μιας κοινωνίας να αφηγηθεί τον εαυτό της, ακόμα και με διαφορετικούς ή και αντιφατικούς τρόπους.

Left Liberal Synthesis said...

Παράκελσε
Νομίζω ότι είμαστε ένα βήμα πιο πίσω.Δεν έχουμε ούτε καν δομημένο διάλογο για αυτήν την αφήγηση. Ενώ οι πρωτογενείς ιδέες υπάρχουν πλούσιες, από όλες τις οπτικές, δεν υπάρχει ένας στοιχειώδης συγχρονισμός.
Μου αρέσει η αναλογία με την καχεξία του ελληνικού αστικού μυθιστορήματος.

Παράκελσος said...

Ναι, νομίζω πως η απουσία του μυθιστορήματος συνδέεται άμεσα με το θέμα. Αδυνατούμε να δημιουργήσουμε μια μεγάλη αφηγηματική σύνθεση. Υπάρχουν όλων των ειδών τα θραύσματα, όπως λες, αλλά λείπει η μεγάλη σύνθεση.

Μανώλης said...

Πολύ καλή η ανάρτηση!!

Left Liberal Synthesis said...

Μανώλη
Να σαι καλά

χρυσηίς said...

Κι ομως, κατι γραφτηκε τα τελευταια χρονια , η τριλογια του Θεμελη .

Δημήτρης said...

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά των εγχώριων αφηγήσεων. Περιορίζονται κατά κύριο λόγο στην ελληνική κρίση, θεωρώντας ότι διαφέρουμε ριζικά από την δυτική Ευρώπη. Φυσικά υπάρχουν ιδιαιτερότητες και ούτε η υπόλοιπη δυτική Ευρώπη είναι ενιαία.

Left Liberal Synthesis said...

@Χρυσηίς
Νομίζω ότι μάλλον αποτελεί την εξαίρεση.Η υπόθεση της μικρής παρουσίας του μυθιστορήματος δεν είναι καινούργια, και αφορά κυρίως τον 19 αιώνα

Left Liberal Synthesis said...

Δημήτρη
Οντως υπάρχει μια μεγάλη γκαμα αφηγήσεων όπως ενδεικτικά τις ανάφερα

rakis said...

Χαίρετε αγαπητοί,

Όλως τυχαίως και οι τελευταίες μου αναρτήσεις έχουν σχέση με ένα τέτοιο προβληματισμό.

Μία εθνική αφήγηση όπου γίνεται αναφορά στο Βυζάντιο. Δείτε εδώ :
http://rakis1.wordpress.com/2013/04/15/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82/
Κυρίως το υποκεφάλαιο ο Καβάφης σήμερα. Εδώ δείχνεται ότι το Βυζάντιο και η Οθωμανική Αυτοκρατορία πέρασε στο πολιτισμικό μας DNA μία αποστασιοποίηση από το Κράτος και μία στροφή στην οικογένεια και στο πελατολόγιό της.

Δείτε εδώ:
http://rakis1.wordpress.com/
και εδώ:
http://rakis1.wordpress.com/2013/05/16/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CF%84%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-foucault-baudrillard/

Και τα σχόλια κάτω από αυτά τα κείμενα, για το ότι υπό την επιρροή του Σμιτ η φασιστική ιδεολογία εισρέει στη φιλοσοφική σκέψη και στη σημερινή πολιτική πράξη,

αλλά και εδώ:
http://rakis1.wordpress.com/2013/05/22/%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AE-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA/

Για το πώς η χριστιανική σκέψη, το ελάχιστο που μπορούμε να παραδεχτούμε, είναι ότι δεν μπορεί να εξαιρεθεί από ένα διάλογο περί χειραφέτησης.

Σόρρυ για τα λινκς αλλά ούτε συνεννοημένοι να ήμασταν LLS

rakis said...

http://rakis1.wordpress.com/2013/05/12/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA/

Εδώ δείτε για το φασισμό και τη φιλοσοφία και στα σχόλια την ιδιαίτερη συμμετοχή του αγαπητού Δ και Ονειρμού.

Left Liberal Synthesis said...

@rakis
Είναι σημαντικές και οι τέσσερεις αναρτήσεις σου και ο πλούσιος διάλογος που εμπεριέχουν.
Σχετικά με το συγχρονισμό της θεματολογίας μας, θα ήταν στα όρια της " τηλεπάθειας" αν δεν γνωρίζαμε όλοι πως τα θέματα αυτά είναι τόσο επίκαιρα.