Thursday, July 23, 2009

Α.Ζενάκος.Φιλελεύθεροι και Αριστεροί


Με την αδεια του Α.Ζενάκου δημοσιεύουμε την ανάρτηση του με θέμα την Αριστερά και τον Φιλελευθερισμό



Δύο συζητήσεις – ή μάλλον η ίδια συζήτηση σε δύο δόσεις, με αφορμή αυτή και αυτή την ανάρτηση –, από αυτές που είναι γοητευτικές επειδή εκτείνονται σε πλείστα όσα περιφερειακά και παρελκόμενα, γυρίζουν στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες.

Στη συνέχεια διάβασα την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη του Πάσχου Μανδραβέλη, στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής. Προβληματίστηκα ευχάριστα και εκτίμησα τους συλλογισμούς του. Και έπειτα αναλογίστηκα μια συγκεκριμένη κατηγορία αντιδράσεων σε κείμενα που έχω γράψει τα τελευταία χρόνια για τη διαχείριση και την οικονομία της τέχνης – τις αντιδράσεις εκείνες που θα συνοψίζονταν υπό την επικεφαλίδα «αριστερό μένος».

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάθε χώρος απαιτεί ενός είδους πιστοποιητικό φρονημάτων. Το «ή είσαι με μας ή με τους άλλους» δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κανενός και, για να πούμε την αλήθεια, η αριστερά το έχει εφαρμόσει με περισσή δεξιοτεχνία σε διάφορες στιγμές της ιστορίας της, διασπώντας και κατακερματίζοντας τις τάξεις και τα μέτωπά της.

Όμως, κάτι που συχνά δεν γίνεται κατανοητό, είναι ότι αυτός ακριβώς ο κατακερματισμός προσφέρει κι ένα εργαλείο ερμηνείας του πλούτου και της προσφοράς της, το οποίο συχνά αγνοούν οι από εικοσαετίας θριαμβολογούντες.

Θα επανέλθω σε αυτό, πρώτα από όλα όμως ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οι συζητήσεις που αντιπαραθέτουν τον φιλελευθερισμό με την αριστερά (και έχω παρακολουθήσει πολλές, γίνει αντικείμενο ορισμένων, και συμμετάσχει σε κάποιες, ιδιαιτέρως στην ελληνική διαδικτυακή κοινότητα) δεν διακρίνονται ακριβώς για τη θεωρητική τους ακρίβεια.

Θα μπορούσε να περάσει κανείς ώρα υπενθυμίζοντας περιπλοκότητες, όπως, για να αναφέρω μία από τις ελαφρότερες, το ότι σε μια ξεκάθαρα «φιλελεύθερη» στιγμή – τουλάχιστον για την κατασκευή της μετέπειτα φιλελεύθερης ταυτότητας –, τη Γαλλική Επανάσταση, γεννήθηκε ο όρος «αριστερά» (για εκείνους που κάθονταν, θα θυμάστε, στα αριστερά).

Κανένας λοιπόν σε αυτές τις συζητήσεις δεν ορίζει με ιδιαίτερη ευστοχία σε ποιον φιλελευθερισμό ακριβώς πιστεύει – να θυμίσω ότι ο φιλελευθερισμός είναι ένα πλέγμα ιδεών που αντλεί, με μια εκ των υστέρων εκλογίκευση και επιλεκτική αναθεώρηση, τα βασικά του προτάγματα από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό αλλά διαφοροποιείται έντονα διαμέσου των αιώνων και των γεωγραφικών περιοχών, στο βαθμό που σήμερα μπορεί να περιλάβει με ίση συνέπεια τους αμερικανούς κοινωνικούς φιλελεύθερους και τους ευρωπαίους ελευθεριακούς, όσο και αν οι δεύτεροι θεωρούν τους πρώτους ακραιφνείς κρατιστές, ή ακόμη και τους νεοσυντηρητικούς, που μπορεί να κάνουν τους ευρωπαίους φιλελεύθερους να ανατριχιάζουν, δεν ανήκουν όμως καθόλου σε άλλο πολιτικό χώρο.

Και κανένας δεν ορίζει με ιδιαίτερη ευστοχία ακριβώς σε ποια αριστερά πιστεύει – να θυμίσω και εδώ ότι η «αριστερά» περιλαμβάνει στοχαστικούς «αναθεωρητές» διανοούμενους αλλά και τους νοσταλγούς του πάλαι ποτέ αντάρτικου πόλεων, τους αναρχικούς που διοργανώνουν πάρτι αλλά και τα κοινοβουλευτικά ΚΚ, τους πιο οξείς φιλοσόφους/ανατόμους του σύγχρονου κόσμου αλλά και τους λαϊκιστές/οπορτουνιστές της οικονομικής κρίσης, και κάμποσες ακόμη φυλές που, σύμφωνα με την παλαιά και δοκιμασμένη αριστερή παράδοση, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο ακόμη λιγότερο από ό,τι εμπιστεύονται τους υπόλοιπους.

Και να μην παραλείψω φυσικά να υπενθυμίσω ότι τέτοιοι προσδιορισμοί στερημένοι από την ιστορικότητά τους είναι επισφαλείς: ο Thomas Jefferson, για να καταφύγω σε άλλο ένα ελαφρό παράδειγμα, δεν χρησιμοποίησε κανένα σχήμα λόγου όταν έγραψε «all men are created equal» - εννοούσε τους άνδρες.

Έτσι λοιπόν θα πρότεινα ότι στις συχνές συγκρούσεις – και είναι χαρακτηριστικό ότι τις συναντούμε στα πλέον δραστήρια fora αλλά όχι στα κυρίαρχα, τις βλέπουμε δηλαδή κυρίως στα blogs του διαδικτύου και όχι στις μεγάλες εφημερίδες ή στην τηλεόραση – αποτελεί στόχο η άλλη «παράταξη» μόνο και μόνο επειδή κανένας άλλος δεν ακούει, όχι επειδή συνιστά στ’ αλήθεια το αντίπαλον δέος. (Ίσως εκεί βρίσκεται και μέρος της εξήγησης για την απουσία θεωρητικής ακρίβειας: είναι τόσο παρεξηγημένοι οι δύο χώροι, ο ένας από τον άλλον, που μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να εκλεπτυνθεί το οτιδήποτε.)

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο στόχος τόσο για τους «φιλελεύθερους» όσο και τους «αριστερούς» είναι οι «άλλοι φιλελεύθεροι» και οι «άλλοι αριστεροί», αυτοί δηλαδή που βρίσκονται εκεί έξω και δεν είναι καθόλου φιλελεύθεροι και καθόλου αριστεροί.

Ας αφήσουμε κατά μέρος αυτό καθαυτό το προφανές ότι κανένας από τους δύο χώρους δεν εκπροσωπείται έστω και κατ’ όνομα με αξιοπρεπές ποσοστό στην κεντρική πολιτική σκηνή (η μόνη μοίρα που ξεπερνά σε αθλιότητα αυτή των αριστερών κομμάτων είναι αυτή των φιλελευθέρων, που κάθε φορά διατρανώνουν όσα θα έπρεπε να είναι πλέον προφανή και αυτονόητα περί δικαιωμάτων κτλ και τα παίρνουν ανελλιπώς μαζί τους την επομένη στα εκλογικά τάρταρα) και, χρησιμοποιώντας κι εγώ τους όρους με τον νεφελώδη τρόπο που συνηθίζουμε να τους χρησιμοποιούμε, ας ρωτήσω:

-Ποιος φιλελεύθερος πιστεύει ότι τα ιδεώδη του εκπροσωπούνται στο κυρίαρχο ρεύμα της πολιτικής ζωής – σε μια χώρα όπου το σύνταγμα, η δικαιοσύνη, η εκκλησία, ο στρατός, κτλ, είναι αυτά που είναι –, ώστε να αισθάνεται ταυτισμένος με τον κεντρικό πολιτικό θίασο και να του απομένει ως κύριος αντίπαλος η αριστερά;
-Και ποιος αριστερός αναγνωρίζει στην κρατικοδίαιτη μονοπωλιακή πλουτοκρατία μας τόσες δόσεις φιλελευθερισμού ώστε να θεωρεί ότι στόχος του θα πρέπει να είναι οι φιλελεύθεροι και όχι οι κατέχοντες τα πλούτη;

Τίποτε, νομίζω, δεν αγαπούν περισσότερο οι δύο αυτοί χώροι από το να παρεξηγούν ο ένας τον άλλον. Μέρος της εξήγησης είναι φυσικά οι απλουστεύσεις, η πλημμελής αίσθηση της ιστορίας και ο οπαδισμός που δηλώνεται στην άρνηση αμφοτέρων να παραδεχτούν ότι ο άλλος είναι πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που του αναγνωρίζουν.

Ο φιλελεύθερος που συνοψίζει τον πολιτικό αντίκτυπο της αριστεράς στο εγχείρημα του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τον αριστερό που συνοψίζει τον φιλελευθερισμό στον ατομισμό μιας ασύδοτης ελεύθερης αγοράς.Δεν είναι ούτε έτσι ούτε αλλιώς.

Θα χρειαζόταν μια ανασκόπηση αιώνων για να δείξει κανείς τις ιστορικές συνθέσεις που ίσχυσαν στην πραγματικότητα, για τώρα ωστόσο, ας αρκεστούμε στο εξής: μεγάλο μέρος των κατακτήσεων των δυτικών κοινωνιών μπορούν να συνοψισθούν σε φιλελεύθερα προτάγματα – αν και, όπως είπαμε, μόνο εκ των υστέρων και με μια καλή επιλεκτική αναθεώρηση.

Πράγματι, ο εκ των υστέρων ονομαζόμενος φιλελευθερισμός των βασικών δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης αποτελεί μεγάλο μέρος του πολιτικού πολιτισμού που είναι ίσως ο ανθρωπινότερος που γνωρίσαμε ποτέ.*
Αλλά δεν αποτελεί το όλον.
Η αριστερά δεν είναι το εγχείρημα του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η αριστερά είναι κι αυτή ένα πλέγμα ιδεών που επέδρασε επίσης – ίσως ακόμη και κυρίως – στην καρδιά του καπιταλισμού, εκεί όπου, πιθανώς, οι ιδέες αυτές ήταν και πιο απαραίτητες και βρήκαν πιο αποτελεσματικά τον στόχο.

Όποιος ξεχνά ότι η ιστορία της δυτικής νεοτερικότητας δεν συνδυάζει ούτε εξαρχής ούτε προγραμματικά τον καπιταλισμό με τον πολιτικό φιλελευθερισμό αλλά με κοινωνικές απολυταρχίες και με μονοπώλια προστατευμένα από κεντρικές εξουσίες, διαπράττει ιστορικό σφάλμα.

Η σταδιακή εξισορρόπηση προς τις σημερινές δημοκρατίες είναι αδιανόητη δίχως ένα στοιχείο που ο φιλελευθερισμός σήμερα δεν αποσαφηνίζει όσο θα άρμοζε στη θεώρησή του: τη διεκδίκηση.**

Όχι την ατομική διεκδίκηση στο πλαίσιο των μηχανισμών που προσφέρει η δημοκρατία.
Αλλά τη συλλογική διεκδίκηση με την ταξική έννοια, και σήμερα με την ευρύτερα ταυτοτική έννοια - ακόμη περισσότερο, τη διεκδίκηση ως έκφραση κοινότητας, τη διεκδίκηση ως πολιτική κουλτούρα.

Εκείνη τη διεκδίκηση που προηγείται της δημοκρατίας, όχι χρονικά αλλά εννοιακά, που σηματοδοτεί, λόγου χάριν, τη διαφορά ανάμεσα στη γαλλική ή στην αμερικανική δημοκρατία και στη ρωσική, και που καταδεικνύει γιατί η όποια «εξαγωγή» δημοκρατίας είναι πράξη, εκτός από όλα τα άλλα, ατελέσφορη.

Και η διεκδίκηση ως έκφραση κοινότητας δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου ξένη στον σύγχρονο φιλελευθερισμό, στον βαθμό που αυτοπροσδιορίζεται ως εκείνο το μόρφωμα ιδεών που έλκει την καταγωγή του από τον διαφωτισμό: δεν είναι άλλη από εκείνο το «people» στην αποστροφή

«…whenever any form of government becomes destructive to these ends, it is the right of the people to alter or to abolish it, and to institute new government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their safety and happiness.»

Δεν κρύβω λοιπόν τη χαρά μου με τις διαπιστώσεις του κ. Μανδραβέλη, μολονότι οι θέσεις του υπάγονται στην απαραίτητη «στενότητα» που επιβάλλει μια ελληνική εφημερίδα, στο κείμενό του που ανέφερα στην αρχή, ιδιαίτερα με διατυπώσεις όπως ότι «στη χώρα μας, εκφραστής του πολιτικού φιλελευθερισμού ήταν η ευρύτερη Αριστερά».

Εκεί όπου πλέον άρχισα να γελάω στη σκέψη όλων των φιλελευθέρων και όλων των αριστερών που θα αρχίσουν να αφρίζουν ήταν όταν άκουσα τον, αγαπημένο μου τούτο τον καιρό, Slavoj Žižek να λέει κάτι πολύ παρόμοιο, αν και ευρύτερο και λίγο πιο τολμηρό: «Our lesson to Liberals should be: are you aware that without our radical leftist help, you will not be able even to protect what little we have of democracy? Liberals should be aware that they need our brotherly help to save their own ideas. Only we can save them!»

* Σε μία εκ των προηγούμενων συζητήσεων παρατέθηκε το State of the Future Index. Για όσους καταστροφολογούν αστόχως.

** Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Θεόφιλο Τραμπούλη για τη συζήτησή μας περί διεκδίκησης.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (22/07/2009): Διαβάστε τη φιλελεύθερη ερωτική επιστολή, εμπνευσμένη από την ως άνω ανάρτηση: «Γράμμα από την Αθήνα» - Φιλελευθερισμός και Αριστερά
Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου (LLS)

Monday, July 20, 2009

Indymedia ,MRB,VPRC,etc


Με την ακατανοητη συμφωνια των Συν,ΚΚΕ ο Παυλοπουλος περναει τροπολογια οπου οι Δημοσκοπησεις δεν ειναι δημοσιοποιησιμες 15 ημερες πριν τις εκλογες.Προσοχή δεν απαγορευεται η Δημοσκοπηση αλλα η δημοσιοποιηση.

Δηλαδη o καθε Μαυρής,Παναγόπυλος θα ξερει μονοπωλιακα τι γινεται ,με τις διαθεσεις και τις υποτιθεμενες διαθέσεις του κοσμου,ενω διαφορα διαδρομικα blogs θα πουλανε τρελλα,και ολα αυτα με στην συναινεση της αριστερας!!!!

Ταυτοχρονα ενα portal ενος αντιφατικου μιγματος αυθεντικού αντικονφορμισμου και παλιμπαιδικου αρχαικου Αντικαπιταλισμου , τιθεται σε τεχνικη αβεβαιοτητα γιατι φιλοξενείται διαδυκτικα απο το ΕΜΠ.

Και στις δυο περιπτωσεις μια υπερτατη αρχη , διαφορετικη σε καθε περιπτωση, επιχειρεί ενα περιορισμο των πληροφοριων.

Λες και δεν καταλαβαινουμε απο χειραγωγημενες δημοσκοπησεις και καποιοι αλλοι θα παψουν να αντιμετωπιζουν την κοινωνια ως PC Game.

Συμπτωματα μιας συντηρητικής αναδίπλωσης

Η συντηρηση δεν ειναι η προσκοληση σε δομες και μορφες του παρελθοντος,αλλωστε αυτες διεισδυουν απρόσκλητες και στις πιο καινοφανεις εκδηλωσεις.

Συντηρηση ειναι η αντιληψη μιας κοινωνιας σε ληθαργο,την οποια καποιοι λιγοι σε εγρηγορση αναλαμβάνουν να προστατεψουν.Ο Παυλόπουλος επιβλέπει τον εκμαυλισμό μας,και ο ΟΤΕ την ησυχία μας.

Σε μια ταινια των Monty Paython ο κατα λάθος προφήτης Brian ,προσπαθει να ξυπνησει τον λαο,καλωντας τον απο τον Σταυρο ,να ειναι ο καθενας διαφορετικος.Ο λαος επαναλαμβανει υπνωτισμενος «θα ειμαι διαφορετικός» ,εκτος απο ενα τύπο που μονος του αρνειται να ειναι διαφορετικός.Η πιο κυνική αποσαρθρωση της ιδεολογιας των φωτισμενων.

Στο σημειο αυτο θα ηταν ενδιαφερουσα να αντιδιαστελουμε και την ενδιαφέρουσα ιστορια της Κοινοτητας Αιρεσης των Σοσινιανιστων

Τον 16 αιωνα στην Τοσκανη αναπτυσσεται μια συντεχνια μεταλουργων του μπρουτζου που τεχνολογικα υπερτερει απεναντι σε ολες τις αντιστοιχες.Η Τεχνολογικη τους υπεροχη τους καθιστα κοσμοπολιτες,περιζητητους.
Απο την Τοσκανη μεταφερονται διαδοχικα στην Πραγα,την Πολωνια,την Αγγλια και φτανουν στην Αμερικη.

Ο συνδιασμος της τεχνολογιας και των πολλαπλων παραστασεων,ταυτοχρονα με την καλλιτεχνικη ενοραση του κοσμου που τους δινει η Τεχνη τους,τους οδηγει σε μια ριζοσπαστικη πολιτικη θεση,που στην εποχη τους παιρνει την,μορφη της Αιρεσης.

Οι καλιτεχνες του μπρουτζου διατυπωνουν μια Θεολογια αρνησης της θεικης τριαδικοτητας και αναγνωριζουν το μονο το πρωτειο της ευσπλαχνειας.

Διατυπωνουν την αποψη μιας λογικης αντιφασης στην ιδεα του τριαδικου Θεου.
Η ουσια του Θεολογικου ζητηματος ειναι δευτερευσα.Σημασια εχει η εκρηκτικη συνευρεση Τεχνικης,πληροφορησης ,και καλιτεχνειας που δημιουργει ενα ρευμα αμφισβητησης διαφωτισμου απο τα κατω.

Αν αυτα συμβαινουν στον 16 αιωνα στην Ιταλια,στον 21 στην Ελλαδα κινουμαστε ακομα στην σφαιρα της πατριαρχικης επιτηρησης.

Το επιδικο διακυβευμα ειναι η πληροφορηση,και καποιοι αποφασιζουν την διανομη της, με το προσχημα των υπερβολων.

Η αναπτυξη ,η καινοτομια (τεχνικη ,πολιτικη,ιδεολογικη) δεν προγραμματιζεται,αλλα αναδυεται,εκλυεται μεσα απο την πλαστικοτητα της συγκυριας,του ενδεχομενου του δυνατου.
Οι οπαδοι του Μπράιαν δεν μπορουσαν ποτε να δημιουργησουν κατι γιατι ηταν εγκλωβισμενοι στην στην αντιφαση μιας πατερναλιστικης διαφωτισης.

Αντιθετως οι Χαλκιαδες της Τοσκανης,οι πλανωδιοι καλιτεχνες του κοσμου,ευτηχησαν να αναδυσουν μεσα απο την πυκνη ιστορικη συγκυρια,τα σπερματα μιας ζωντανης αμφισβητησης και δημιουργιας

Με τα συναινετικα εμπαργκο στην πληροφορηση, δεν μας βλεπω ουτε καν φαρσοκωμωδία Monty Paython.


Monty Paython Life of Brian εδω:
http://en.wikipedia.org/wiki/Monty_Python


Socinianism εδω:
http://www.newadvent.org/cathen/14113a.htm


Για την κοινωνικό υπόβαθρο του Σοσινιανισμού
Cesare Casarino & Antonio Negri “In praise of the common”
P 80-81

Wednesday, July 15, 2009

Ανέστιος:Για το περιεχόμενο μιας ζητούμενης πολιτικής......Δημιουργικότητα


Με την άδεια του Ανέστιου αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο.Εμπλουτίζει την προβληματική που ψηλαφούμε και στο LLS.

Έχουμε αφήσει στη μέση μια κουβέντα από το προηγούμενο σημείωμα. Για το περιεχόμενο μιας ζητούμενης πολιτικής γιατην Προοδευτική Αριστερά.Ομολογώ ότι πολλές φορές άρχισα και έσβησα το κείμενο που ξεκινούσα να γράψω, γι αυτό εξάλλου πέρασαν αρκετές ημέρες πριν το κείμενο τούτο αναρτηθεί.
Ο βασικός προβληματισμός ήταν φυσικά, τι να πει κανείς σήμερα για το περιεχόμενο μιας πολιτικής της Αριστεράς. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Τι να θεωρήσει δεδομένο και τι ζητούμενο. Κινδυνεύει το κείμενο να μοιάσει με τις παραδοσιακές «θέσεις» των αριστερών κομμάτων για τα συνέδριά τους που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, παρά μόνο οι περί την κομματική φιλολογία λεπτολογούντες και την τρίχα τριχοτομούντες.Δεν κρίνω εαυτόν κατάλληλο, αλλά και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση.
Θαυμάσια το κείμενο αυτό λοιπόν μπορεί να σταματήσει εδώ, δείγμα τρανό αδυναμίας, παραδοχή ανυπαρξίας περιεχομένου .
Ας το πιάσουμε λοιπόν αλλιώς.Ας διατυπώσουμε μόνο μερικές αδρές γραμμές, τι θα συνιστούσε πρόοδο για την ελληνική κοινωνία στην σημερινή κατάσταση. Ξέρω, ίσως απογοητεύω κάποιους που θα περίμεναν μεγάλα οράματα, στρατηγικές για το «ξερίζωμα του καπιταλισμού» , την άρνηση της αγοράς σαν μεθόδου παραγωγής και διανομής κοινωνικού πλούτου και άλλα τινά.
Ας μιλήσουμε καθαρά. Ακόμα και σχηματικά αν χρειαστεί, αλλά καθαρά.
Δεν έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη της ανθρωπότητας η υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συνακόλουθης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Δεν έχουμε κατά νου κάποιον καλύτερο τρόπο αποδοτικής οργάνωσης της παραγωγής και διανομής πλούτου από την αγορά , με τα όποια προβλήματα η ίδια δημιουργεί (ανισότητες, εκμετάλλευση, κ.λ.π). Προφανώς υπάρχει ακόμα περιθώριο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων υπό τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής.
Η Αριστερά, και το μαρτυρεί αυτό η ιστορία της, περιέχεται μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό σχηματισμό . Η άρνησή του ως ιστορικά τελεσίδικου από την μεριά της, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται και άρνηση συμμετοχής σε αυτόν. Επιδιώκει ακόμα και την ανάληψη πολιτικής διεύθυνσής του , εν γνώσει των ορίων. Τέτοια άρνηση ισοδυναμεί με άρνηση της ύπαρξής της σαν προωθητική δύναμη. Την τοποθετεί είτε σε θέση ενός μεγάλου και ιδιότυπου «συνδικάτου» ,είτε σε θέση θρησκευτικής σέχτας που αναμένει την Δευτέρα παρουσία φροντίζοντας στο μεταξύ να προετοιμαστεί γι αυτήν τη «μεγάλη ώρα» (όπως άλλοι ετοιμάζουν τις ψυχές τους για μια αντίστοιχη ώρα.)
Για να μην αναφερθούμε στην αντίληψη (που ανήκει σε προ μαρξιστικές φάσεις της) περί λειτουργίας της ως «άμμου που χαλάει τα γρανάζια του συστήματος», αντίληψη βαθιά συντηρητική.Η Αριστερά , αν θέλει να είναι Προοδευτική και ζώσα , οφείλει να ασκεί προωθητική πολιτική εκφράζοντας τα τμήματα της κοινωνίας των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτήν την εξέλιξη.
Ανήκει, ή μάλλον οφείλει να ανήκει, στην ροή του ποταμού της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και μάλιστα στα πιο δυναμικά ρεύματα αυτού του ποταμού. Οφείλει να πρωτοπορεί στην βελτίωση των όρων ζωής των ανθρώπων και μάλιστα ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυσχέρεια και σε κατάσταση περιορισμένων ευκαιριών και δικαιωμάτων. Οφείλει συνεπώς να νοιάζεται και να συμμετέχει στην εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, και από πρωτοποριακή θέση μάλιστα , να οδηγεί ή υποστηρίζει την εξέλιξη αυτή.
Αν έπρεπε να συνοψίσω σε μία φράση όλα αυτά που οφείλει να κάνει μια σύγχρονη προοδευτική Αριστερά, θα έλεγα με ίσως αξιωματικό τρόπο ,να είναι δημιουργική και να υποστηρίζει πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους δημιουργικούς.
Γνωρίζω ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα «επαναστατικό» με παραδοσιακούς όρους. Μπορεί να θεωρηθεί ότι φτωχαίνω το περιεχόμενο και τους στόχους μιας Αριστερής πολιτικής.Αλλά ας το ξανασκεφτούμε.
Τι πιο προοδευτικό ΣΉΜΕΡΑ από αυτό σε μια κοινωνία σαν την ελληνική ( και όχι μόνο) , που καθυστερεί, υποβαθμίζεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Που διακρίνεται για την φοβικότητά της σε κάθε μορφής αλλαγή. Που καταναλώνει χωρίς να παράγει. Που απαξιώνει καθημερινά την παιδεία, τις δεξιότητες και τα ταλέντα των μελών της και ιδιαίτερα των νιάτων της. Που επιβραβεύει το βόλεμα, την ιδρυματοποίηση των πολιτών της στις αγκάλες ενός άθλιου κράτους (και που θεωρεί ακόμα χειρότερα προοδευτική την ιδρυματοποίηση αυτή). Που προμοτάρει σαν δήθεν «επιτυχημένους» σε κάθε τομέα, τους πιο τυχάρπαστους και διεφθαρμένους αεριτζήδες . Που ακόμα και η ιθύνουσα τάξη της, φροντίζει για την αναπαραγωγή της όχι μέσα από το επιχειρείν αλλά κυρίως απομυζώντας τους πόρους του κράτους με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο.
Μήπως τελικά ότι πιο προοδευτικό σήμερα στην Ελλάδα θα είναι μια έξαρση δημιουργικότητας:
Φωτογραφια απο το αρχειο του Εθνικου Θεάτρου

Monday, July 13, 2009

Να φύγει το κεφάλαιο να έρθει ο ΛΑΟΣ.Η ρουτίνα της ακρότητας και η απουσία βεβήλωσης

Ενας ακομη παρεμβατισμός εσκασε μυτη,o πατριωτκός.Μαλιστα με απευθειας συνομιλια με την αριστερη ρητορια.
Οι φλογεροί αντικαπιταλιστες του Λαος ,ξεσπαθωσαν και αναμενονται οσονούπω στις διαφορες ακτιβιστικες δρασεις.

Προφανως δεν προκειται για μια μουφα ιδεολογια ,δηλαδη οτι ο Καρατζαφερης παριστάνει τον Τσαβες ,αλλα οι ψηφοφοροι και τα στρωμματα που εκφραζονται ετσι ,εχουν μια αυθεντικη αντιπλουτοκρατικη τοποθετηση με ιδιοσυγκρασιακα χαρακτηρηστικα

Ο δεξιος αντικαπιταλισμος με μια εννοια αποδεικνυει πως η κοινωνικη πολωση ,νουμενη ως γραμμικη ανισοτητα , στις συγχρονες κοινωνιες δεν παραγει στρατοπεδα ,στο σχημα του 20 αιωνα, αλλα φυλες αγελες στην τοπολογια των διαδυκτιακων παιχνιδιων.
Ο Αντικαπιταλισμος μπορει να ειναι κλασικος αριστερος, δεξιός, θρησκευτικος,κλπ κλπ.

Μια μικρη περιηγηση και μονο στο ευρωπαικο Κοινοβουλιο δειχνει πως παραγουμε ιδεολογικες συσπειρωσεις με γεωμετρικη προοδο.Η εννοια των 2 η 3 κοσμων εχει υποκατασταθει απο τα απειρα συμπαντα που αναδυονται.

Οι αναπαντεχνες παραλληλιες δεν ειναι εκπληξεις πια.Και δεν μπορουν να αντιμετωπιζονται ηθικολογικα.
Οταν τον Δεκεμβρη εγινε χαμος,ηταν ενδεικτική μια φαινομενη συμπτωση μεταξυ ΚΚΕ ,Λαος που προφανως δεν μπορει να αξιολογηθεί γραμμικα.Η υστερική εκκληση της ταξεως ,απεχει παρασαγγας απο την ευθυνη για το μελλον των κοινωνικων δρασεων πεζοδρομιου.

Δυστυχώς ευτυχως για την τοποθετηση ενος στιγματος στον πολιτικο χαρτη , χρειαζομαστε πλεον τρισδιαστατα μοντελα ,και εργαλεια αντιστοιχης απεικονισης.

Ο πατριωτικος παρεμβατισμός του Λαος δεν ειναι ουτε ψευδοπατριωτικος ουτε ψευδοπαρεμβατισμος.Τον αντιμετωπιζεις στην ονομαστικη του αξια και μπλεκεις με δυσεπιλυτες περιπλοκες,η τον καταγγείλεις ως κλασσικη ακροδεξιά και χαλαρωνεις μεχρι την επομενη αναμετρηση που σε αναμενουν εκπληξεις.

Τα βασικα στοιχεια Του ΠΠ περιγραφονται εδω

Πατριωτικός Παρεμβατισμός
Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, αναφερόμενος στο πρόγραμμα του κόμματος, είπε ότι φέρνει μια νέα πολιτική θεωρία, αυτή του Πατριωτικού Παρεμβατισμού, που είναι, όπως τόνισε, η απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό και το σοσιαλισμό έχοντας ως προτεραιότητα τον πολίτη.
Στον Πατριωτικό Παρεμβατισμό, είπε, τον έλεγχο θα έχουν οι πολίτες και στόχος θα είναι η καταπολέμηση της φτώχειας. Είπε ότι στην Ελλάδα δεν θα υπάρχει κανένας άνεργος, καθώς όσοι δεν θα έχουν δουλειά, θα κατατάσσονται σε ένα στρατιωτικού τύπου σώμα (όπως η παλιά ΜΟΜΑ), για πέντε χρόνια, με πλήρεις μισθολογικές και ασφαλιστικές παροχές.
Είπε ακόμη ότι το κράτος πρόνοιας θα είναι για όλους, με δωρεάν τα πρώτα κυβικά μέτρα νερού και τις πρώτες εκατό κιλοβατώρες.
Τέλος, ο κ. Καρατζαφέρης κάλεσε όλα τα στελέχη του ΛΑΟΣ να βρίσκονται σε αγωνιστική επαγρύπνηση, ώστε τα ποσοστά του κόμματος να ανέβουν ακόμη περισσότερο στις επόμενες εθνικές εκλογές (πηγη In.gr)

Στο οικονομικο πεδιο,δεν διαφερει σχεδον σε τιποτα απο τις κρατικιστικες νοσταλγιες απο τις οποιες διαπνέονται τα συμπαντα της δημοσιοτητας.
Οπως σωστα επισημανθηκε το νεο στοιχεια των συντηρητικων πολιτικων που επιβραβευθηκαν στις ευρωεκλογες ειναι η αυτοματη υιοθετηση πολιτικων κρατικης παρεμβασης ,που υποτιθεται εχουν αριστερη προοδευτικη προελευση.

Με μια εννοια απο την πολιτικη κουζίνα της αριστερας ολες οι συνταγιες και τα υλικα,εχουν γινει κοινο κτημα ολων.Πριν μερικους μηνες ο Τσιπρας διεκδικουσε 100000 διορισμούς.
Σιγα τα ωά. Με το συστημα ΜΟΜΑ ο καναλαρχης προεδρας θα λυσει καθολικά το προβλημα της ανεργιας.Δεδομενου οτι ειναι και υπερ της καθαριοτας στον Αγ.Παντελεημωνα ,δεν ειναι τυχαίο που πολλοι συνδιαζουν εργασια και λατρα σε συσκευασια Βοριδη.

Αυτο ειναι το πιο νεο στοιχειο της τρεχουσας πολιτικης.

Θεματολογιες,σμπεριφορες,θεωρησεις,αποψεις , που πριν 30 χρονια ταξινομουνταν με ευκρινια,σημερα διασπειρονται σε ολο το φασμα.

Καρατζαφεριοι αντικαπιταλιστες,Αριστεροι Πατριωτες του Καραμπελια,νοικοκυραιοι της Παπαρηγα,εκνευρισμενοι εκπαιδευτικοι του Αλαβανου ,οικολογοι του Καφετζοπουλου,παρουσιαζονται διπλα μας σε εναλασσομενο ρεπερτοριο, με ταχυτητα και ποικιλια μπουλουκιου του 1950.

Βλασφημία αντι ακρότητας

Ο G.Agamben που στοχαζεται στο μεταίχμιο θεολογίας και κριτικης και διατυπωνει το ακολουθο σχημα

Αν θεωρουμε οτι οι συγχρονες κοινωνίες κινουνται σε μια μια διαδικασια διάσπασης νοηματων,λειτουργιων,τοτε αρχεγονικη πρωτολεια διασπαση δημιουργειται με την εννοια του ιερου.Το ιερο εγκαθιστα ενα ρηγμα στην ζωη,αναδυοντας το ανιερο.Με μια εννοια η θεμελιωδης κατατμηση ειναι η αναδυση του ζευγους ιερου ανιερου.Η ανιερη βλασφημία η βεβηλωση λοιπον δεν προσβαλει την ιεροτητα, αλλα αυτή καθεαυτη την διχαστικη ταξινομικη λειτουργία του ζευγους ιερο ανιερο.Η βλασφημια ειναι ενοτητα σε ενα κόσμο διαχωρισμών.

Προκρινει μια αριστερά της βεβηλωσης και οχι μια αριστερα της «εκκοσμικευμένης» ακρότητας.

Η ακροτητα ειναι μια αισθητική του κατεστημένου.

Οι μικρονοίκοί της τρομοκρατίας ,των βανδαλισμων η της ρητορικης οξυτητας,δεν εχουν δει πως το ακραιο ειναι ηδη εγκατεστημένο εντος της mainstream λογικης.Λιγο περιεργος να εισαι ,βρισκεις ολες τις ακροτητες στο πιατο σου.

Το χολυγουντ ζει απο τα σπλατερ,ταριχευμενα ξεκοιλιασμένα πτωματα γινονται επιτυχια επιπεδου Βουγιουκλάκη στην Αθηνα του 2009, και καποιος νομιζει οτι με το να σκοτωνει αστυνομικους ,η να σπαει βιτρινες, η να ουρλιαζει ,σοκαρει την κοινωνία.

Φιλε μου το ακραιο ειναι κονφορμισμος που μπροστα του ο Χριστοδουλος μοιαζει με τρανσεξουαλ αριστεριστη.

Στο ρητορικό επιπεδο λοιπόν ,και ο Καρατζαφύρερ, σου κατεβαζει τους αντινεοφιλευθερισμους με ευκολια που η εκφωνητρια της προεκλογικης συγκεντρωσης της Ανταρσυα, θα ζηλευε.Ο εκνευρισμός,η κοντόθωρη τσαντήλα,η πολιτικολογία της μανούρας, ακόμα και όταν σημαίνονται με τις πόζες του ακραίου,δεν αμφισβητούν κανένα κατεστημένο.Η δημοσιότητα ζει και αναπνέει απο το καθημερινό «σοκ».Μερικές δόσεις παραπάνω δεν προσφέρουν και τίποτα.

Ερχεται λοιπον ο πρόεδρας κάνει ενα συνέδριο νεολαίας,αντικαπιταλισμού,υψηλών τόνων και μηδενικής ανεργίας.Προχωρεί ενα βήμα την ρητορική ακρότητα που άλλοι υιοθέτησαν,κινούμενος με ασφάλεια στον κονφορμισμό του ακραίου.

Ο βλάσφημος λοιπον λειπει ,απο τις ρουτινιαρικες ακροτητες δόξα τω θεώ μπουχτησαμε.

Για την πολιτειολογία της βεβήλωσης
G.Agamben
Βεβηλώσεις (Αγρα 2000)
What is an apparatus (2009)

"Πατριωτικός Παρεμβατισμός.Να φύγει το κεφάλαιο να έρθει ο ΛΑΟΣ".Είναι το σύνθημα που ακούστηκε στο πρόσφατο συνέδριο του ΛΑΟΣ

Φωτογραφία από το αρχείο του Εθνικου Θεάτρου

Thursday, July 9, 2009

Ξεροκέφαλα γεγονότα



Στην πολιτειολογια του A.Negri χρησιμοποιει δυο διαφορετικες εννοιες του Δημοσιου και του Κοινου.Ως δημοσιο οριζει ολες τις λειτουργιες που τυπικα ειναι δημοσιες ,αλλα συναρθρωνονται με την λοιπη οικονομια,και ως Κοινο ολες τις συλλογικες λειτουργιες που δυνητικα αναδυονται εκτος καπιταλιστικής οικονομιας.πχ οι Δεκο, οι Δημοι ειναι δημοσιο,ενω ενα αυτοδιαχειριζομενο εργοστασιο ειναι κοινο.

Στην τρεχουσα δημοσιοτητα οι δυο εννοιες ειναι αδιασπαστες.Η νοηματική αυτη εκπτωχευση ,προκαλει στρεβλωσεις.Η αριστερα στην προσπαθεια να υπερασπιστεί το συλλογικού υπερασπιζεται συλληβδην το κρατικο και δημοσιο και καλλιεργει ελαχιστα την αναδυση του Κοινου.Ετσι στην πολυσυνθετη κοινωνια με τις καθετες και οριζοντιες κατατμησεις,δημιουργει αναπαντεχνες παραλληλιες.Πασης φυσεως κρατικοδιαιτοι καπιταλιστες χρησιμοποιουν με ανεση ακτιβιστη ολο το ιδεολογικο πλεγμα της αριστερης ρητοριας περι δημοσιου.

Η δε επικληση του δημοσιου για ιδιοτελείς λογους ,παιρνει τοσο οξειες λαικιστικες μορφες,που στο τελος καταρρέει.Τα παραδείγματα άπειρα.

Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι ,στην σχετικη διαμαχη περισευουν τα επιχειρηματα και απουσιαζουν τα παραδειγματα.Ο Virtual ρητορικος αντικαπιταλισμος,εχει επικρατησει εναντι οποιασδηποτε επικρατησης των εμπειριων.Ο μεσσιανισμος διασχιζει ολη την αριστερα πολιτικη ως αρρητο υποστρωμα.

Σταρατες κουβεντες .Υστεριες για νεοφιλελευθερες επελασεις που κατατροπωνουν υποτιθέμενες δημοσιες λειτουργιες,δεν μας παραπεμπουν απευθειας και μονοσήμαντα σε αγνες προθεσεις.

Το συλλογικο,δημοσιο,κοινο μπορει να επικρατησει μονο αν επικρατησει εμπειρικα χθες, το αργοτερο σήμερα,και να το δουμε με τα ματακια μας.Αλλιως σε οικονομιες με 50 % του Αεπ δημοσιο,και το 35 % των μισθωτων εμμεσα αμεσα στα κρατικα μισθολογια,η πολιτικη υπερασπιση του δημοσιου εχει περιπλοκες που η βιβλιογραφία της Δημοσιας Επιλογης εχει εξαντλησει.

Τουτων δοθεντων,θα καταθεσουμε με χαρα την συγκριση δυο εκφανσεων του ιδιωτικου και δημοσιου,οπου η συγκριση (υπερ του Δημοσιου) ειναι αποιδεολογικποιημενη,εμπειρικη απτη.Αυτην την υπεροχή θελουμε, την υπεροχη που προκυπτει απο ανταγωνισμο, και οχι την υπεροχη της μεταμορφωμενης συντεχνιας που πουλα «δημοσιο» για να εξασφαλισει μερος του κρατικου ταμειου.

Το International Baccalaureate ειναι το πιο εγκριτο ιδιωτικο μη κρατικο συστημα αξιολογησης υποψηφιων φοιτητών.Προερχεται ιστορικα απο την ανάγκη των παιδιων των διπλωματων ,που δυνητικα εφταναν στην υποψηφιοτητα διασχιζοντας ενα εως τρια διαφορετικα συστηματα δευτεροβαθμιας εθνικης εκπαιδευσης.Ετσι λοιπον φιαχτηκε ενα διεθνες συστημα επιλογής που αποδεχονται τα μεγαλυτερα πανεπιστημια.

Ειναι ενα συστημα ,που απευθυνεται σε κατεχοντες.Ενα συστημα λειτουργικό εγκυρο αποτελεσματικό ,γι αυτο και πανακριβο.

Το συστημα αυτο αποδεικνυεται διαβλητό.Εχει ,οχι μονο ενα τουλαχιατον απατεώνωνα διαχειριστη αλλα και αρκετους μεγαλοαπατωνες πελατες,που ειναι προθυμοι εναντι 10,000 να αγορασουν ενα πιστοποιητικό διαρκείας για την διαπιστωμένη ανεπαρκεια του βλασταριου τους.Μαλιστα εξασφαλιζοντας την πιο ανηθικη εισοδο στην ακαδημαικη ζωη απο την κερκοπορτα της διαφθοράς.

Αυτο ειναι ενα εμπειρικο αδιαμφισβήτητο γεγονος.

Λιγες μερες πριν δημοσιευεται μια δημοσκοπηση για το ανθρωπινο δυναμικο της δημοσιας παιδειας.

Σε αντιθεση με τις μιζερες διακυρηξεις των συνδικαλιστικων φορεων,αλλα και πολιτικους υπερασπιστες ,η ερευνα αναδεικνυει ενα συγχρονο ανθρωπινο δυναμικό που αποζητά την αξιολογηση ,με θετικες και αρνητικες αμεσες συνεπειες..

Ενα ανθρωπινο δυναμικο αυτοπεποιθησης ,γονιμης ανταγωνιστικοτητας , εργατικοτητας στον αντιποδα της κλισε εικονας του βαριεστημενου δημοσιου υπαλληλου γκρινιαρη εκπαιδευτικού που εναγωνιως αναζητα διακοπες για να δραπετευσει απο τις κοπιωδεις 15 ωρες διδασκαλιας την εβδομαδα.

Η ερευνα ειναι εξαιρετικα αισιοδοξη ,γιατι αναδυει μια υπογεια δυναμικη ικανη να ανατρεψει τα δεδομενα.Το δημοσιο σχολειο μπορει να εξελιχθεί μονο αν διεκδικησει το μεγιστο το ποιοτικο για τον χωρο του αξιοποιωντας το υψηλου επιπεδου δυναμικο του, και οχι οταν αναζητα την ασφαλεια του μονοπωλείου (οπως τελειως προσχηματικα πρωχοπροδρομικα γίνεται με τα ΑΕΙ)

Οσοι υποτιθεται αγωνιζονται για μια αυθεντικη αλλαγη προς οφελος των εργαζομενων, δεν μπορει παρα να αντζητουν την εμπρακτη εφαρμογη των αξιων τους.αλλα και την διαψευση των αντιθετων τους.Το ιδιωτικο η Κοινο δεν μπορει να κριθει ως δικανικο η ρητορικο διακυβευμα,αλλα ως αποτελεσμα μιας εμπρακτης επιβεβαιωσης.

Δημοσιες λειτουργιες που διαθετουν αυτο το εκρηκτικο ανθρωπινο δυναμικού,αποκτουν τον σεβασμο.

Αντιθετως ιδιωτικες λειτουργιες που ειναι αποτελεσματικες οσο η εγκυροτητα του διαγωνισμού IB και η εντιμοτητα των πελατων Ζηριδη ειναι απωθητικες οσο και οι λουμπεν αξεστοι υποκλοπεις θεμάτων και εξαθλιωμενοι πελατες τους.

Η επικρατηση των αξιων ειναι παντα ζήτημα πραξης.Αν η αριστερα εχει μελλον τοτε αυτο
ευρισκεται στην εμπρακτη υπεροχη των ιδεων της οταν αυτες επικρατήσουν σε συνθηκες ανταγωνισμού.Αρκει να θελήσει να αξιοποιήσει τα ξεροκέφαλα γεγονότα και να μην ναρκισσεύεται με τις κολακείες των συντεχνιών

Η υπόθεση ΙΒ εδω
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100025_07/07/2009_321283

Η ερευνα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικων εδωhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100059_04/07/2009_320997

(Φωτογραφια απο το αρχειο του Εθνικου Θεάτρου)

Thursday, July 2, 2009

Αντιρατσιστικό Φεστιβαλ 3-5 Ιουλίου



Για 14η χρονιά τo Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει τις πύλες του. Έλληνες και ξένοι, ελληνίδες και ξένες μαζί θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν πλήττει μόνο όσους τον υφίστανται, θίγει εξίσου και όσους τον ανέχονται. Το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων δεν βελτιώνει τη ζωή των ντόπιων, αντίθετα προετοιμάζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων όλων μας, αποκτηνώνει τις κοινωνίες και οπλίζει τη ρατσιστική Ακροδεξιά.


Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα.


Πάνω τους οι κυρίαρχοι μεταθέτουν τα βάρη της δικής τους κρίσης, όπως κάνουν με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, εξαπολύοντας αστυνομίες και στρατούς ενάντια στα θύματα της δικής τους πολιτικής. Μαζί, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο δρόμο της ενότητας ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ανέργων, στο δρόμο της αλληλεγγύης, της ζωής και της αξιοπρέπειας.


Στο χώρο του Φεστιβάλ θα διεξαχθούν κεντρικές συζητήσεις για την ανεργία, την κρίση και το ρατσισμό, για το πολιτικό άσυλο και τα σύνορα, για το no border camp της Λέσβου, για τον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και την καταπίεση των μεταναστριών.


Παράλληλα θα εξελίσσονται εργαστήρια με θεματικές, από τα δικαιώματα και τη βία ως το σεξισμό και την ομοφοβία. Από τους αγώνες των φυλακισμένων ως τα κινήματα για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων της πόλης. Από την άρνηση στράτευσης ως τους αγώνες στο Μεξικό και την Παλαιστίνη.

Για άλλη μια χρονιά, στις δύο μουσικές σκηνές του Φεστιβάλ θα εμφανιστούν έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες. Οι Last Drive, oι Sancturia, o Big Fat Lips, οι Pink Tank Project, οι Melody Vice, η Dorretta Carter, οι Bilbomatiks, καθώς και μεταναστευτικά συγκροτήματα από διάφορες χώρες. Η δεύτερη γενιά μεταναστών συμμετέχει με τους Black Jack (hiphop), Renovatio (hiphop), Άκης (hiphop), Te ver8et , Neoyorubapeople, Minus one και Whos Next. Τέλος η Μάρθα Φριντζήλα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Ματούλα και άλλοι ερμηνευτές και ερμηνεύτριες θα περιηγηθούν, με πλοηγό την ενορχήστρωση του Παναγιώτη Τσεβά, σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

Από το Φεστιβάλ δε θα λείψουν και φέτος, το θέατρο, ο χορός, το κουκλοθέατρο, το διαδραστικό παιχνίδι, οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο χώρο, οι θεματικές εκθέσεις φωτογραφίας και ένα εργαστήρι μουσικής για μικρούς και μεγάλους. Στο χώρο θα λειτουργούν παιδότοπος και πολυεθνικές κουζίνες. Για περισσότερες πληροφορίες και το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ επισκεφτείτε το http://www.antiracistfestival.gr/.

Στο χώρο φτάνουν τα λεωφορεία Β18, Γ18 και το τρόλεϊ 21.


Επίσης, θα υπάρχει δωρεάν μεταφορά από το σταθμό μετρό του Ελαιώνα στο χώρο του φεστιβάλ (λεπτομέρειες και χάρτες στην ενότητα Πρόσβαση).

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΓΗ, ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ Η ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συντονιστικό Μεταναστευτικών, Προσφυγικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων
Τηλ .επικοινωνίας: 210 3813928 (17:00-21:00) και 210 3478 558
Είσοδος για κάθε μέρα: 6€. Για το τριήμερο: 15€