Μπενάλτι ρεεε Μπενάλτι

Η κριτική στον Κωνσταντόπουλο είναι προφανής


Είναι δυνατόν μια προσωπικότητα της Πολιτικής και τόσο καθορισμένο στίγμα εντός Αριστεράς και χωρίς σκιές στην διαδρομή του να γίνεται πρόεδρος μιας Ιδιωτικής Ανώνυμης Εταιρείας και ταυτόχρονα να διατηρεί την οργανική του θέση στην Αριστερά;

Γιατί όχι;

Το εύρος των στάσεων, αντιλήψεων ,στρατηγικών, βιωμάτων εντός αριστεράς είναι και πρέπει να είναι μεγάλο. Γιατί ενώ σε καιρούς πολιτικής περιστολής ή εκτάκτων αναγκών τα διλλήματα είναι απλά ,σε περίοδο ομαλής τυπικά δημοκρατίας οι επιλογές είναι πιο πολύπλοκες όσο και αν αναλύσεις μπορούν να αποδείξουν ότι διάγουμε περιόδους ολοκληρωτισμού. Η αριστερά στηρίζεται στον ανώνυμο εθελοντή ακτιβιστή ,αλλά ζούμε σε πολύπλοκες κοινωνίες ,με πολλές εμπλοκές και δεν είναι ασύνηθες να βλέπουμε πρόσωπα σε ενδιαφέρουσες ισορροπίες. Αν κοιτάξουμε την ανθρωπολογία της αριστεράς σε όλο το φάσμα από την Αναρχία ως την μεταρρυθμιστική πτέρυγα θα δούμε σχεδόν εξωφρενικές περιπτώσεις. Μόνο για να αποφύγω ένα κατάλογο τύπου outing δεν καταγράφω ονόματα με τυπικά «αστική» θέση λειτουργία προοπτική και αυτοκαθορισμό στα αριστερά.

Άρα αν αύριο ο Αλαβάνος αναλάβει πρόεδρος της Τράπεζας Αττικής ,δηλαδή μιας Τράπεζας με δεσμούς με το ΤΕΕ , και το εξηγήσει , θα πούμε ότι κάνει κακώς; Μπορώ να απαριθμήσω δεκάδες ανώνυμες εταιρείες όπου η θέση του προέδρου δεν μπορεί να αποτελεί άβατο για πολιτικούς της αριστεράς. Αν η Παπαρήγα αύριο αναλάβει πρόεδρος της Τυποεκδοτικής θα κάνει κακώς, ή θα μεμφθούμε τον Τσίπρα αν αύριο τα παρατήσει και αναλάβει διευθυντική θέση σε μια Τεχνική Εταιρεία;

Όταν επώνυμοι αριστεροί καταλαμβάνουν ανώτατες θεσμικές θέσεις στο Κράτος ,σε Πανεπιστήμια, σε Επιμελητήρια, σε πάσης φύσεως οργανικές θέσεις, ξεχνάμε τα αυτονόητα ,και ονοματίζουμε το Κράτος δημόσιο;

Η συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν δεχθούμε με «ολική» κριτική του συστήματος τότε οποιαδήποτε θέση με κλικ ιεραρχίας και δικαιώματα άσκησης εξουσίας είναι προσχώρηση σ’αυτό. Αν δεχθούμε μια πιο σύνθετη ανάγνωση τότε οι επιλογές πρέπει να αξιολογούνται κατά περίπτωση.

Άρα ο Κωνσταντόπουλος δεν μπορεί να ελεγχθεί a priori για την επιλογή του.

Μεταξύ μας οι απόστρατοι καφενόβιοι που ασχολούνται με εγγονάκια και περιβόλια μου προκαλούν μια ελαφρά κατάθλιψη. Παραπέμπουν στο αντιδραστικό όνειρο περασμένων δεκαετιών για την τρίτη ηλικία νοούμενης ως απόσυρσης ,και αράγματος.

Αν στα 68 έχει όρεξη να ασχολείται με τον Μπέο, τον Βασάρα, και να γίνεται σχόλιο στις βραδινές εκπομπές του Δ ,μαγκιά του, μακάρι όλοι οι συνομήλικοι του να ξεκινάνε πράγματα .

Εκεί που ο Κωνσταντόπουλος ελέγχεται είναι ότι δεν πάει ως Πρόεδρος σε μια καπιταλιστική επιχείρηση , ως υπάλληλος μιας εργοδοσίας .Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση.

Εκεί που ελέγχεται ο Κωνσταντόπουλος είναι ότι πήγε Πρόεδρος σε ένα άλλο κόμμα. Πήγε πρόεδρος σε ένα υβριδικό πολιτειακό μόρφωμα που προσιδιάζει περισσότερο με κόμμα παρά με εταιρεία. Μια ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι ποτέ εταιρεία, δεν βασίζεται αυστηρά σε ροές εξόδων εσόδων είναι περισσότερο κίνημα.

Το θέμα για την δισυπόστατη φύση του ποδοσφαίρου είναι εξαντλημένο. Το ποδόσφαιρο δεν ανήκει στην περιοχή της οικονομίας, αλλά στην περιοχή της κοσμικής λατρείας. Έχει τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις αλλά δεν θεμελιώνεται στην εμπορευματική σχέση. Καμία ομάδα δεν είναι προϊόν, πωλείται ως προϊόν.

Το ποδόσφαιρο όπως και τα θρησκευτικά κινήματα, τα κινήματα ηθικής ,κινούνται αντίστροφα από την ροή του καπιταλισμό. Το όνειρο του προϊόντος στον καπιταλισμό είναι να γίνει brand ,μάρκα με ισχύ, ενώ το ποδόσφαιρο είναι brand πριν εμπορευματοποιηθεί. Εμείς οι μανιακοί του ποδοσφαίρου το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα. Η «λατρεία» προϋπάρχει και είναι τελικά υπεράνω της εμπορευματοποίησης της Παε του στοιχήματος.

Ο ΝΚ λοιπόν δεν πήγε για να ασκήσει διοικητικές ικανότητες ,δεξιότητες συντονισμού , management , δεν πήγε για να «πουλήσει» την εργασία του, όπως μπορεί και δικαιούται , πήγε για να συνεχίσει την πολιτική με άλλους τρόπους.

Πήγε ως δημόσιο πρόσωπο ,ως σύμβολο, ως κώδικας αξιών και ιδεών. Απλούστατα η «Παναθηναική» Ιδέα που θα μπορούσε να ήταν η ιδέα του , της Προοδευτικής, της Ελλάδας Ποντίων και της Σπίθας , εντάσσει τον ΝΚ όχι ως διοικητή αλλά ως Αριστερά.

Καραμπινάτη ιδεολογική επιλογή. Από την περιπέτεια της Αριστεράς στην διαχείριση μιας «λατρείας». Γι ’αυτό και ως ένοχος το πρώτο που δηλώνει είναι «Είμαι Βάζελος από παιδί»


Υποστηρίζω πως η ατασθαλία του ΝΚ δεν είναι ότι εκχωρεί την αριστερή του ταυτότητα στον Βαρδινογιάννη ως πολιτική αποστασία ή ιδιοτέλεια . Πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο, την εκχωρεί σε μια άλλη ιδεολογία στον Παναθηναϊκό .

Είναι πολύ βαρύτερο ολίσθημα γιατί μεταλλάσει την Ιδέα του ως πυρήνα μιας συλλογικής συγκρότησης .Γιατί αλλοίμονο αν δεχθούμε ότι μπορούμε να δεχθούμε ένα ιερέα να λειτουργεί δύο δόγματα. Και δεν είναι το ίδιο με τον οπαδό που είναι αριστερός και οπαδός. Γιατί αυτός δεν συμβολίζει δεν προσωποποιεί τις Ιδέες, αλλά συμμετέχει σε δύο διαφορετικές τελετές αλληλοσυμπληρούμενες. Ο «αρχηγός» της φυλής όμως δεν μπορεί να κάνει τέτοιες νοθείες. Δεσμεύεται από συμβολικούς κανόνες.

Ο ΝΚ δεν εγκαλείται γιατί θα ασκήσει τα καθήκοντα του προέδρου ,αλλά γιατί ενσυνείδητα μεταφέρει το κύρος του ως πολιτικός της Αριστεράς να επικουρήσει μια άλλη ιδεολογία. Μια άλλη Ιδέα με την πιο ευρύχωρη ανάγνωση του όρου.

Ας το πω αλλιώς

Αν ο ΝΚ πήγαινε πρόεδρος της Μοτορ Οιλ θα ήταν πιο έντιμο και παραγωγικό .Θα λειτουργούσε και ως εγγύηση για τις θέσεις εργασίας τις αμοιβές ,καθώς ανά πάσα στιγμή θα εγκαλείτο για το προφανές. Η Αριστερή του αποσκευή θα ήταν το διαβατήριο αλλά και το δικαστήριο της επιλογής του. Τα κριτήρια επιτυχίας αποτυχίας θα ήταν σαφή, ορισμένα, δημόσια ,κατανοητά. Δεν θα μπορούσε να πει «είμαι Μοτορ Οιλ από παιδί»

Εδώ όμως προσέρχεται με τις Αριστερές αποσκευές του οι οποίες δεν μπορούν να εγγυηθούν τίποτα απολύτως αλλά και δεν ορίζουν κανένα κριτήριο επιτυχίας. Πρόκειται Το μόνο που εγγυώνται είναι ότι το λογιστήριο της Παε δεν θα κάνει ατασθαλίες. Αλλά οι ίδιες αποσκευές , η φήμη του παρέχονται αφελώς ως υπεραξία κύρους σε μια άλλη φήμη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι φανατικοί οπαδοί έχουν δίκιο. Γιατί η αντίρρηση τους είναι ιδεολογική και μάλιστα κατά βάθος πολύ επεξεργασμένη. Γιατί στηρίζονται στην κατανόηση ότι εδώ έχουμε μια τρομερή συμβολική ατασθαλία, μια «ιεροσυλία»

«Μα εσύ δεν είσαι δικός μας, δεν μας νοιάζει τι είσαι αλλά δεν σε ξέρουμε στο κόμμα Παναθηναϊκός .Άντε τρέχα στο κόμμα σου τον Συν»

Πρόκειται για την πιο πολιτική και βαθιά αντιμετώπιση του ζητήματος ,που προέρχεται από τους λιγότερο στοχαστικούς φιλάθλους. Και είναι πολιτική γιατί ο ΝΚ τελικά κάνει μια ιδεολογική επιλογή.

Και επειδή μπήκε στο ποδόσφαιρο μπορούμε να του πούμε με την σωστή ποδοσφαιρική προφορά .

«Μπενάλτι ρεεε, Μπενάλτι»