Κυνήγι Φαντασμάτων

Όταν πριν περίπου είκοσι χρόνια το KKE ες διαλύεται με την πρωτοβουλία του Κύρκου, παρατηρείται ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Εκτός από τους «τυπικά» αριστερούς αντιδρούν οξύτατα μια σειρά από μέλη και οπαδοί που ασπάζονται πλήρως μια πολιτική πλατφόρμα αριστερού ευρωπαϊκού μεταρρυθμισμού, μάλιστα ενίοτε με προτάσεις πολύ τεχνοκρατικές, αλλά δεν διανοούνται την αυτοδιάλυση του ιδεολογικού προτάγματος του «Εσ» .


Επρόκειτο για μια πολύ συγκροτημένη στάση που προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει τα δύο επίπεδα ,τα δύο «σύμπαντα» της αριστερής πράξης. Στις συνθήκες της εποχής η αριστερά οφείλει να δίνει λύσεις αλλά ταυτόχρονα πρέπει να παραμείνει αριστερά. Υπήρξε λοιπόν ένα κομμάτι που συμβολικά συσπειρώθηκε με τον Ελεφάντη και διεκδίκησε την συγχρονία μιας «τεχνικής» αρτιότητας των αριστερών προτάσεων με την ζωή εντός του «κομμουνιστικού φαντάσματος» που φοβίζει την υπάρχουσα τάξη .Οι αντιρρησίες για τον Κύρκο δεν αμφισβητούσαν την διατύπωση εκσυγχρονιστικών ιδεών ,αμφισβητούσαν την λειτουργικότητα αυτών των ιδεών ως μονοσήμαντο στόχο της Αριστεράς .

Τα υπόλοιπα είναι γνωστή ιστορία. Εκείνο που τελικά έγινε δεν ήταν να επικρατήσουν μόνο οι «ρεαλιστικές» προτάσεις του Κύρκου, ήταν να επικρατήσει ένας τεχνολογικός θα έλεγα μονοσήμαντος υδραυλικός τρόπος σκέπτεσθαι που τελικά κατέρρευσε τον Ιούνιο του 2010 στο συνέδριο του Συν.

Ο υδραυλικός μηχανικός τρόπος δεν είναι ίδιον των «μεταρρυθμιστών» αλλά είναι και η κυρίαρχη ανάλυση των «αριστερών» που συνυπήρξαν σε διάφορες περιόδους στον Συν ,και αυτόν θα ήθελα να αναλύσω.

Ο Ανδρουλάκης και ο Αλαβάνος είναι οι εκφραστές αυτού του τρόπου, αυτής της οπτικής και είναι η οπτική την οποία με μια διαβολεμένη επιμονή εισήγαγε ο Κύρκος.

Εξηγούμαστε.

Η αριστερά στις ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι καταστατικά πολυμορφική, πληθυντική, πολυδαίδαλη, πολυκεντρική ,είναι «σαλάτα» δεν είναι «μαγιονέζα». Ε, δεν είναι και πρωτοτυπία να πούμε ότι αυτό γίνεται γιατί τα ιστορικά κοινωνικά υποκείμενα που εκφράζονται μέσα από αυτή είναι ήδη σε «ένταση» και μεταξύ τους. Σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική με μεγάλο βάρος αυτοαποσχολουμένων υψηλή μικρομεσαία φοροδιαφυγή πελατειακό κράτος και καχεκτική κοινωνία πολιτών , η «σαλάτα» είναι πολύχρωμη.

Ιδιωτικοί υπάλληλοι της flexicurity ,με κοινωνικές προστασίες από οικογένειες υψηλής ιδιοκατοίκησης, δημόσιου υπάλληλοι με διάφορους βαθμούς προστασίας και συνταξιούχοι ΔΕΚΟ, αυτοαπασχολούμενοι που τα βγάζουν «πέρα» με κάθε φύσεως εισφοροδιαφυγές, μικροεισοδηματίες, αυθεντικοί μετανάστες ,μικροεπιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί διαφόρων ποιοτήτων ,άνεργοι ,φοιτητές ,συνωστίζονται εδώ και σαράντα χρόνια εντός αριστεράς και φαντασιώνονται πως είναι το «προλεταριάτο» σε μια χώρα με βιομηχανικές δομές “Mickey Mouse”.Όποιος πέρασε από αριστερά και έκανε στοιχειώδη κοινωνιολογία ΣΤ Δημοτικού καταλαβαίνει τι λέμε.

Αυτό το κοκταίηλ είτε θέλουμε είτε όχι είναι υποχρεωμένο για να είναι αριστερό να επινοήσει την «αριστεροσύνη» του. Το παιχνιδάκι με τις αυτοπαρουσιάσεις είναι και παλιό και άνοστο και βαρετό.

Ο μοναδικός συνεκτικός κρίκος αυτού του ετερόκλητου πλήθους είναι η ιδεολογική του πλεονασματική του κατάθεση, μια ανορθολογική πίστη προς ένα «μεσσιανισμό χωρίς μεσσία» μια υγιής επιθυμία να κρατηθεί στην διφυή απρόσμενη «ζωή» του το «φάντασμα» του κομμουνισμού. Η αριστερά εδώ και δεκάδες χρόνια είναι «κατάσταση» «συγχρονία» «άθεη πίστη» μια λειτουργία μιας εσχατολογίας χωρίς «έσχατα».

Η αριστερά είναι ο πλεονασματικός θετικός υπερβάλλων ζήλος που γεννά η κοινωνία στην ροπή της να αναγεννηθεί.

Ωστόσο το ίδιο το αριστερό πλήθος έχει ρόλο μόνο αν ασκήσει ως έλλογο συλλογικό υποκείμενο μια ορθολογική, τεχνική δράση που είναι η πολιτική της ημέρας. Η άσκηση πιέσεων, πολώσεων, μηχανισμών σε όλο το φάσμα του κράτους και της κοινωνίας που να αλλάζουν τον συσχετισμό κατανομής των πόρων του διαθέσιμου πλούτου.

Ο υποτιμημένος ως πολιτικός φιλόσοφος Derrida μας τα ανέλυσε ωραιότατα όλα αυτά στα «φαντάσματα» του, και έδειξε και την πηγή του διφυούς παιγνίου αλλά και παγίδας στον Μαρξ. Παίζουμε με ένα «φάντασμα» με μια οντότητα που αρνείται να μην υπάρξει, με μια οντότητα εκτός χρόνου, για να αποκαλύψουμε την απάτη ενός «πνεύματος» του παρόντος που συσκοτίζει τις συνειδήσεις των εργαζομένων.

Υπάρχει λοιπόν μια «φαντασματική» και μια «τεχνική» υπόσταση της αριστεράς.

Ε , λοιπόν το με ΚΚΕ έχει λύσει το πρόβλημα καθώς σε αυτό όλα τα στοιχεία παγιώνονται σε μια ιδεολογική ιστορική έννοια του «κομμουνιστή» ,και άρα δεν απασχολείται από υπαρξιακές ανησυχίες ,αλλά στην υπόλοιπη αριστερά η πόλωση «φαντασματικών» «τεχνικών» είναι αέναη.

Εδώ χρειάζεται όμως μια διευκρίνιση

Οι «τεχνικοί» της αριστεράς είναι όλων των αποχρώσεων .Είναι όλοι όσοι σκέφτονται σε ένα στεγνό επίπεδο συσχετισμών ,σε μια αντίληψη της κοινωνίας ως διελκυστίνδας, υπό το προκάλυμμα της «ταξικής πάλης» ή του «γενικού συμφέροντος»

Μεταξύ της ΕΑΡ του Κύρκου και του μετώπου του Αλαβάνου δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά. Γιατί είναι απότοκοι συλλογισμού του τύπου «τρεις το λάδι τρεις το ξύδι», απλώς στην ορθολογική εξίσωση μπαίνουν διαφορετικά δεδομένα.

Η «τεχνική» της αριστεράς ως σύλληψη ορθολογικών αποφάσεων βγάζει αποτελέσματα διαφορετικών τιμών αλλά κατά βάθος ισοδύναμων δράσεων.

Οι Ανδρουλάκης Δαμανάκη Κουναλάκης δεν κάνουν τίποτα περίεργο. Ορθολογίζονται κανονικά.

Ομοίως ούτε ο Αλαβάνος και οι συνιστώσες του. Ορθολογίζονται άψογα.

Επανέρχομαι στον Ελεφάντης του ΚΚΕ ες ΑΑ.

Νομίζω κανείς σαν και αυτόν δεν είχε την μοναδική ικανότητα ,να αναπνεύσει και τις δύο αυτές ζωές με ισορροπία. Δεν υπήρξε τεχνική εκσυγχρονιστική λύση την οποία δεν διερεύνησε με ενδελέχεια . Η σχεδόν απόλυτη εμπιστοσύνη του στους ειδικούς ,ήταν παροιμιώδης. Απομονωμένες μερικές απόψεις του θα μπορούσαν να σταθούν στο ρεπερτόριο ενός στοιχειώδους αστικού εξορθολογισμού. Αλλά είχε την μοναδική έμφυτη ικανότητα να μετασχηματίζει αυτόν τον ορθολογισμό σε μια δυναμική πρόταση ένα σχήμα που να αρδεύεται από την ιδεολογική αριστερά.

Καταθέτουμε αυτές τις σκέψεις καθώς οι Ανανεωτικοί φεύγουν για άλλες πολιτείες.

Αν το κάνουν αυτό από ένα πολιτικό ορθολογισμό του στυλ, το Πασόκ διαλύεται οι Συριζαίοι είναι «αλλού» υπάρχει πολιτικό κενό, τότε νομίζω όταν κάνουν μια κίνηση πολύ μεγάλου ρίσκου.

Γιατί κινδυνεύουν να εμπλακούν σε μια αλληλουχία ορθολογικών ,τεχνικών , δράσεων ποντάροντας στον ορθολογισμό των ψηφοφόρων , ο οποίος όμως είναι στεγνός.

Το ιστολόγιο είναι αφόρητα «αντιλαικό» «αντιυπερβολικό» και αρέσκεται σε όλες τις τεχνικές λύσεις που με βάση την κοινή λογική βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής σήμερα . Στο τεχνικό επίπεδο δεν κωλώνουμε πουθενά να υιοθετήσουμε τις πιο ρεαλιστικές λύσεις που κυκλοφορούν είμαστε Liberal με L κεφαλαίο. Το λέμε γιατί «τεχνικά» είμαστε διαυγείς και straight. Με απλά λόγια δεν "πουλάμε" demek και tax free αριστεροσύνη. Ωστόσο βιώνουμε την αέναη αιώρηση για την ταυτοποίηση μιας πολιτικής που αναπνέει ταυτόχρονα με τα «φαντάσματα» που προκαλούν φόβο.

Με απλά λόγια ,η τεχνική διαύγεια, η αναζήτηση του ρεαλιστικά ορθού είναι ποιότητα που η αριστερά σε πολύπλοκες ανοικτές και ετεροκαθοριζόμενες κοινωνίες δεν μπορεί παρά να αναζητά.

Ωστόσο το αίνιγμα παραμένει.

Από ποιο σημείο και μετά η ορθολογική αναζήτηση δεν γίνεται αποστεωμένο brain storming ενός έξυπνου πολιτικού;

Προφανώς η ερώτηση είναι κομπίνα γιατί παραμένει αενάως αναπάντητη

Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς

Αν οι ανανεωτικοί προσπαθήσουν να ανασυγκροτήσουν ένα κόμμα συλλογικού αριστερού ορθολογισμού, θα επαναλάβουν το πείραμα της ΕΑΡ είκοσι χρόνια μετά μόνο αντί για Φλωράκη θα δούμε Σακοράφα και ίσως Χρυσόγελο

Αν οι ανανεωτικοί ξαναρίξουν την τράπουλα αναζητώντας την λύση του αινίγματος της αυτοεπινόησης της αριστεράς, της αυτοκατανόησης της σε συνθήκες 21 αιώνα, ανοίγοντας τους ορίζοντες τότε η παρτίδα τους θα έχει πολύ ενδιαφέρον.

Πνευματικά δικαιώματα φωτογραφίας : www.jimhollowayart.com/id8.htm
 
Συνδέσεις από το LLS
 
Γιατί ο Ανδρουλάκης είναι Κιτς;
 
Δεκαπέντε χρόνια από την έκδοση των "Φαντασματων" του Derrida
 
ΚΚΕ εσωτερικού
 
LLS προς ανανεωτική πτέρυγα