Συγχρονισμοί

Ας μην ακουστεί παραδοξολογία. Οι αντιδράσεις για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό δεν είναι δείγμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι αντιδράσεις, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά -θα έλεγα: απροσδόκητα- περιορισμένες.



Δεν λέει κανείς πως οι πολίτες είναι ενθουσιασμένοι. Βαριά προβληματισμένοι, δύσθυμοι και ανήσυχοι είναι. Αλλά η ηπιότητα των αντιδράσεων δείχνει το μέτρο της ευθύνης μιας κοινωνίας που εντέλει, όσα κι αν έχει χρεωθεί για τη συνενοχή της στο σύστημα της διαφθοράς και του βολέματος, εμφανίζεται εξαιρετικά αποφασισμένη να διεκδικήσει ένα μέλλον, να ξαναχτίσει κι αυτή τη φορά να μην είναι πάνω στην άμμο των δανεικών και ξοδεμένων.

Φοίβος Καρζής 23/6/2010

Ο Φ.Καρζής δεν είναι μόνο ψύχραιμος δημοσιογράφος αλλά και καλά πληροφορημένος . Μόλις χθες εκτίμησε ότι οι αντιδράσεις στα μέτρα είναι περιορισμένες. Το οξύμωρο είναι ότι περάσαμε μια μέρα με μοναδικό θέμα τα τεκταινόμενα στον Πειραιά ,όπου υποτίθεται ήταν μια οξεία δράση με πολλαπλές παράπλευρες συνέπειες. Νομίζω πως ο Καρζής έχει δίκιο. Περνάμε μια εξαιρετικά ήπια περίοδο αν λάβουμε υπ’ όψιν την δριμύτητα των μέτρων. Αυτό που έγινε στον Πειραιά είναι μάλλον η κορύφωση παρά η αρχή κινητοποιήσεων.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Στην προδιαγεγραμμένη σχεδόν προκαθορισμένη σειρά των δράσεων και αντιδράσεων. Στο γεγονός ότι οι απεργίες του Παμε στον Πειραιά γίνονται σαν τις απεργίες του κέντρου της Αθήνας. Είναι «προεξοφλημένα» συμβάντα και άρα εξουδετερωμένα ως πολιτικά ρήγματα, ως συμπυκνωμένα σημεία ενός ενιαίου πολιτικού συνεχούς. Είναι διαταραχές μιας ομαλότητας ,εντάσεις και πολώσεις που έχουν ήδη προεγγραφεί στην ροή των πραγμάτων.

Εδώ όμως υπάρχει μια άρρητη, ακούσια συμφωνία μεταξύ των πόλων του παιχνιδιού που αντιμάχονται. Μια δυναμική ταύτιση, ένας συγχρονισμός κυμάτων, και συχνοτήτων. Με κάποιο τρόπο οι αντίμαχοι επιθυμούν την διατήρηση του τύπου και των κανόνων του ανταγωνισμού έτσι ώστε να διατηρηθεί όχι ο συσχετισμός δύναμης , αλλά το πεδίο ,ο χώρος , οι συντεταγμένες αυτής της διελκυστίνδας. Τόσο το Παμε όσο και οι αντίπαλοι του , «έπαιξαν» μια παρτίδα συμφωνημένων κανόνων, και όπως σε όλα τα σωστά παιχνίδια έχει σημασία ή σιωπηλή gentlemen agreement, την οποία όλοι σε ένα πρωτόκολλο τιμής σέβονται, γιατί αλλιώς δεν παίζεται κανένα παιχνίδι.

Η ιδιόμορφη αυτή σύμπτωση έγκειται στην από κοινή ανακήρυξη της δράσης ως τεραστίου γεγονότος, ενός κατακλυσμιαίου συμβάντος. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει μια διαμάχη, μόνο αν υπάρχει τουλάχιστον ένα σημείο συμφωνίας. Και αυτό βρέθηκε ,στην εκτίμηση που με επικεφαλής τον Σκάι έστησαν τα διάφορα ΜΜΕ.

Το Παμε ήξερε πολύ καλά ότι θα «γίνει θύμα» μιας τεράστιας επίθεσης ,με πιθανό νικητή τους συντηρητικούς. Κανένας δεν περίμενε τίποτα διαφορετικό, αλλά δεν επιχείρησε να αλλάξει το ρεπερτόριο της δράσης του. Συνειδητά δεν επεξεργάστηκε ούτε μια εναλλακτική δράση που θα νομιμοποιούσε ευκολότερα το προφανές εργατικό δίκιο ,αλλά αρκέστηκε στα τετριμμένα.

Ας είμαστε ειλικρινείς

Οι οιμωγές του Σκαι είναι για επαρχιώτες. Δεν υπάρχει ούτε ένας τουριστικός ανταγωνιστικός προορισμός που να μην εμπεριέχει εκ των προτέρων σοβαρή πιθανότητα αρρυθμίας. Για λόγους συντομίας παραθέτω μια γραμμική λίστα που δεν χρειάζεται επεξήγηση. Τουρκία –βόμβες PKK,Αίγυπτος απαγωγές τρομοκρατία, Μαρόκο κλοπές, Τυνησία κλοπές, Βουλγαρία ασυνέπεια, Κροατία μόλυνση Αδριατικής. Το απόλυτο υπόδειγμα χώρας με ακμάζοντα τουρισμό και τεράστια αβεβαιότητα είναι η Ταϋλάνδη.Sars ,τσουνάμι ,πολιτική αναταραχή συνυπάρχουν αρμονικά με μια ανθηρή τουριστική βιομηχανία. Το Πάμε δεν κάνει κάτι εκτός προγράμματος. Απλώς αποσπά από τον αναμενόμενο στατιστικό μέσο όρο αρρυθμίας ένα μεγαλύτερο ποσοστό από ότι του ανήκει. Δεν δημιουργεί αρρυθμία, αλλά υποκλέπτει αρρυθμία από όση γενικώς μια χαοτική χώρα έτσι και αλλιώς παράγει.

Πάνω σ’ αυτήν την απολύτως προβλέψιμη αντίδραση οι συνδικαλιστές έστησαν την δράση τους. Ακριβώς για να διαχειριστούν μια μετρημένη, προϋπολογισμένη ένταση .Μπροστά στον κίνδυνο να εμπλακούν σε μια άγνωστη ρευστή δυναμικότητα εξεγέρσεων, προτίμησαν την ρουτίνα μιας δράσης που εξάντλησε την δυναμική της μετά το πρώτο μπλόκο στον Πειραιά.

Η γνωστή «νοικοκυροσύνη» και τάξη των κινητοποιήσεων του ΚΚΕ , λειτούργησε άψογα. Το σενάριο εκτελέστηκε τόσο ομαλά όσο και η αντίδραση του Πρετεντέρη.

Τα όσα έγιναν στον Πειραιά δεν αποτελούν πολιτικό δεδομένο ως περιεχόμενο μιας διαμάχης. Αυτή ήταν δεδομένη και προβλέψιμη στην τελευταία λεπτομέρεια. Η ένταση ήταν μεγάλη αλλά μια ένταση θεατρική, μια κορύφωση σεναρίου, μια έξαρση τελετής. Ότι έγινε σταθεροποιεί τον χώρο και τις συντεταγμένες της σύγκρουσης. Σταθεροποιεί τις θέσεις εκκίνησης των αντιπάλων.

Είναι γεγονός ότι παλαιομοδίοτικες αντιλήψεις εντός αριστεράς εκθαμβώνονται από συμπυκνώσεις έντασης, δύναμης, ρήξης και αναταραχής. Εγκλωβισμένες σε κοινωνικές θεωρήσεις για δομές και ροές που η θραύση ως τέτοια λειτουργεί ιστορικά ,αδυνατούν να δουν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες αναπνέουν αναπαράγονται μέσα στην ένταση. Η αρρυθμία αποσυντονίζει μόνο περιφερειακά υποσυστήματα ,μόνο υποσύνολα μιας χαλαρής δομής που αυτορρυθμίζεται μέσω της αστάθειας της. Γοητευμένοι από το θέαμα μιας στάσης ή μιας εξέγερσης , αποδέχονται το θεαματικό διαμεσολαβημένο χαρακτήρα και πολώνονται εντός της συνθήκης που και οι αντίπαλοι αποδέχονται ως «τόπο» της σύγκρουσης.

Το Πάμε έπαιξε μια θαυμάσια παρτίδα με τον Σκαι , με σταθερούς κανόνες, όπου μάλλον ζητούμενο ήταν να εκφωνηθούν προαποφασισμένα και μη διαπραγματεύσιμα προτάγματα. Ο Σκαι ανακοίνωσε την «συντέλεια του κόσμου» και το ΚΚΕ εκφώνησε τα συνθήματα τους. Σιωπηλή παραδοχή : έγινε κάτι σημαντικό.