Απεργία- Δημόσιος Λόγος

Ο συνδικαλισμός, ως εκπροσώπηση των επαγγελματικών συμφερόντων κοινωνικών ομάδων, είναι ιδιοτελής και εγωιστικός θεσμός, αφού λόγος της ύπαρξής του είναι να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα που εκπροσωπεί απέναντι σε άλλες ομάδες. Για τον λόγο αυτόν δεν μπορούμε (εύκολα) να απαιτήσουμε από τους συνδικαλιστικούς φορείς όταν δρουν (ή «αγωνίζονται») να λάβουν υπόψη τους τα συμφέροντα άλλων ομάδων: ας φροντίσουν οι αντίστοιχοι συνδικαλιστές να τα υπερασπιστούν, αυτή είναι η δουλειά τους. Επίσης είναι δύσκολο να ζητήσει κανείς από τον συνδικαλισμό να λάβει υπόψη του τα συμφέροντα ανώτερης συλλογικότητας, για παράδειγμα της πόλης ή της χώρας: η απαίτηση κατάργησης του «υπερεγώ» επί μέρους ομάδων στο όνομα ακόμα ανώτερων συλλογικοτήτων είναι κατά κανόνα ίδιον αυταρχικών καθεστώτων, αυτό συνέβαινε στα φασιστικά και κομμουνιστικά κράτη (και στις παραδοσιακές ελληνικές κοινότητες) και δεν αποτελούν παρά δικαιολογία για διαιώνιση της εξουσίας συγκεκριμένων ομάδων.



Βεβαίως το ΚΚΕ βρίσκει και κάνει: η ελληνική πολιτική ιδεολογία είναι εγκλωβισμένη ιδεολογικά στη βία, από την Ακρα Δεξιά και ως την Ακρα Αριστερά όλα τα κόμματα αγωνίζονται επικαλούμενα παλαιότερους αγώνες. Η δεξιά αγωνιστική φαντασίωση ξεκινά από το Ονομα και το Κυπριακό, για να καταλήξει στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα, με ενδιάμεσους κρίκους τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Νικήτα Τουρκοφάγο. Η αριστερή ξεκινά από τον Δεκέμβρη 2008, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη 1944- και μετά ενώνεται με την άλλη: αριστερός ή δεξιός, ο αγωνιστικός εθνικισμός είναι ενιαίος. Κάθε διαδηλωτής αισθάνεται συνέχεια κρίκων που επιλέγει κατά το συμφέρον του- ήτοι το όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας. Συμπεραίνω: πρέπει επειγόντως να αποδομήσουμε τη βάρβαρη εθνική αγωνιστική κουλτούρα που παρηγορεί για τη μιζέρια, καλλιεργεί τη βιαιότητα και υποκαθιστά τη δημοκρατική διαπραγμάτευση με το δίκιο του ισχυρότερου αγωνιστή- συνδικαλιστή του ΚΚΕ, διεφθαρμένου πολιτικού ή μαυραγορίτη επιχειρηματία. Ελεος,όχι άλλους αγώνες.
                                                                                                                                    Δ.Ψυχογιος

Η ενορχηστρωμένη επίθεση που εκτυλίσσεται σήμερα ενάντια στη συνδικαλιστική ελευθερία είναι θλιβερή αλλά δεν εκπλήσσει. Έχοντας ειδικευτεί στη μελέτη του φασισμού γνωρίζω με πόση ευκολία τον υποστήριξαν στον Μεσοπόλεμο πολλοί ως τότε φιλελεύθεροι, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την άνοδο των εργατικών διεκδικήσεων και της Αριστεράς. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να απεργεί. Κανείς δεν απεργεί αν δεν είναι αναγκασμένος να απεργήσει. Ύστατο όπλο άμυνας των εργαζομένων• αν την περιορίσεις, έχεις τελικά εξέγερση. Το απεργιακό κύμα οφείλεται στο ότι οι εργαζόμενοι δέχονται πρωτοφανείς επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο και βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει το στοιχειώδες κράτος προνοίας και να καταργεί δικαιώματα κερδισμένα με αίμα, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευθεί ότι θα έκανε ακριβώς τα αντίθετα.

                                                                                                                                   Σ.Μαρκετος
 
Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία που προκαλούν. Πιστεύουν ακράδαντα πως τα οράματά τους προηγούνται έναντι οποιασδήποτε υποχρέωσης προς τους νόμους, τους συμπολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων αποκτά σημασία για τους φονταμενταλιστές μόνο εάν εξυπηρετεί τους «ιερούς σκοπούς» τους. Ετσι ενώ, για παράδειγμα, το δικαίωμα διαδηλωτών να κλείνουν τους δρόμους, εμποδίζοντας πολλαπλάσιους άλλους ανθρώπους να κινηθούν ελεύθερα, θεωρείται ιερό, το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης αντιμετωπίζεται ως ένα δευτερεύον δικαίωμα, σχεδόν μια πολυτέλεια• όπως και το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εφόσον τα παραπάνω δεν υπηρετούν τους σκοπούς των «ιερών κειμένων» της Βιβλικής Αριστεράς
 
                                                                                                                                    Ν.Μαραντζιδης
 
Στο Βήμα της Κυριακής (6/6/2010) δημοσιεύτηκαν τρία άρθρα σχετικά με τα όρια του συνδικαλιστικού ακτιβισμού .Το ζήτημα έχει εγερθεί κυρίως από την υπόθεση Zenith και τις παράπλευρες επιπτώσεις.


Στα άρθρα των Μαραντζιδη , Ψυχογιού ,Μαρκετου αντικατοπτρίζονται μερικές από τις κυρίαρχες χαρακτηριστικές αντιλήψεις και οπτικές που επικρατούν στον δημόσιο λόγο.

Συνοπτικά οι αντιλήψεις είναι

Ψυχογιός :Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού εγωιστικός. Ταυτόχρονα μια εθνική ψύχωση αγωνιστικότητας ενσωματώνεται στην αυτοαναφορικη αυτή δράση και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Συμπέρασμα σταματήστε επιτέλους

Μαρκετος: Δεν υπάρχει πρόβλημα με τις απεργιες. Ολες είναι νομιμοποιημένες από την κοινωνική ανισότητα που καλπάζει επίθεση για την μορφή τους είναι προσχηματικη ,κατά βάθος πλήττονται οι εργαζόμενοι.

Μαραντζιδης : Το πρόβλημα υπάρχει γιατί οι απεργίες οργανώνονται από την Αριστερά που είναι εξορισμού ιδεοληπτική και ανορθολογική .Άρα οι παράπλευρες απώλειες θεωρούνται ως ελάσσονα ζητήματα σε σχέση προς το μείζων ιδεολογικό πρόσταγμα.

Α.-Ανανέωση του συντηρητικού κρυπτοφασισιτικου «ησυχία- τάξις- ασφάλεια »

Εδώ ο Ψυχογιός βασίζεται σε μια σειρά από ανεξέλεγκτες προϋποθέσεις οι οποίες αφοριστικά και εκ του πονηρού καταλήγουν στο αφοπλιστικό μην κινείστε.

Με αυθαίρετο τρόπο ο συνδικαλισμός κατατάσσεται εκ προοιμίου στο μερικό στο καταστατικά μη καθολικό ,σε σημείο ώστε να είναι περιττό να του ζητήσουμε και ευθύνες.

Ο συλλογισμός είναι απίστευτα κυνικός

Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού μερικός δεν ενδιαφέρεται για κανένα κοινό κάλο και αυτό σε συνδυασμό με μια εθνική ψυχοπαθολογία περί αέναου αγώνα ,καταλήγει σε μια διαστροφή .Αρά πλήρες αδιέξοδο .Μάλιστα η απαίτηση από τον συνδικαλισμό να λάβει υπ’ όψιν του το καθολικό κάλο θεωρείται ως αναχρονισμός του μεσοπόλεμου και χαρακτηριστικό των φασιστικών καθεστώτων

Ο αντιδραστικός συντηρητισμός έχει εισβάλει στον δημόσιο λόγο καλυμμένος με το πιο εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο

Αυτό που με επιμέλεια υποκρύπτει ο Ψυχογιός είναι ότι ο συνδικαλισμός είναι ένδειξη ωριμότητας και ανάπτυξης είναι ίδιον των πιο ανεπτυγμένων κοινωνιών. Ανάπτυξη χωρίς συνδικαλισμό, σύγκρουση και πόλωση δεν υπάρχει πουθενά σε καμία ανεπτυγμένη κοινωνία. Η αποδοχή των ανταγωνισμών είναι προϋπόθεση κοινωνικής ανάπτυξης και ισορροπίας. Απλούστατα η λύση θεμελιωδών ανταγωνισμών έχει επιτευχθεί σε παλαιοτέρα ιστορικά στάδια είτε επιμελώς κλείνουμε τα μάτια σε σύγχρονες πολώσεις. Απεργίες γίνονται παντού σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, με οξείες μορφές αλλά κανένας δεν διανοήθηκε να καλέσει στην αναστολή τους

Β.- Φιλάνθρωπος αποστασιοποίηση .

Εδώ έχουμε μια άλλο ρεύμα ιδεών που περιέχει χαρακτηριστικά υποκριτικής φιλανθρωπίας. Ως γνωστόν η φιλανθρωπία εμπεριέχει καταστατικά μια εγγενή ανισότητα ,την όποια και ασυνείδητα επιτείνει.

Η φιλανθρωπία εδράζεται στα υψηλό αισθήματα του «ισχυρού» ο όποιος αντιλαμβάνεται την ανισότητα και από την θέση του προσεγγίζει τον αδύνατο για να απαλύνει τον πόνο του.

Ο φιλάνθρωπος δεν ασκεί κριτική ούτε στις συνθήκες που γεννούν την αδικία αλλά και στον υφιστάμενο αυτην. Απλώς τον συμπονά

Ο Μαρκετός από θέση «φιλάνθρωπου» προς τους εργαζόμενους τους συμπονά για την κατάσταση τους και δεν διανοείται ισότιμα με σεβασμό και αξιοπρέπεια να απευθύνει κανένα κριτικό λόγο προς τις δράσεις τους.

Υπό το πρόσχημα της αλληλεγγύης ,αίρεται η ισοδυναμία η όποια επιβάλει την κριτική ως διάλογο ισοτίμων ,ο σεβασμός της διαφωνίας αντικαθίσταται από μια «κατανόηση» του αδύναμου, με αποτέλεσμα οι μορφές και οι τεχνικές διευθετήσεις των κινητοποιήσεων να εξαφανίζονται ως επίδικο.

‘Έτσι όλες οι δράσεις ανεξαρτήτως οργάνωσης, σχεδιασμού ,συμμαχιών, είναι υπεράνω κριτικής ως εάν να μην υπάρχουν ακούσιες συνέπειες, ως εάν ο συσχετισμός να αποτυπώνεται γραμμικά σε μια συνθήκη «συν πλην» .Ο Μαρκέτος στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τους συνδικαλιστικούς αγώνες τελικά υπερασπίζεται το θέαμα των αγώνων, εξορίζοντας το πολύπλοκο διακύβευμα στον χώρο ενός ηθικού διλήμματος που τίθεται μόνο εκ των «έξω».Είμαι εκτός άρα στο θέαμα που παρατηρώ απλώς διαλέγω μονομάχο.

Γ.-Η Λατρεία του «ορθολογισμού»

Ο Μαραντζιδης επιστρατεύει ενα γνωστό επιχείρημα για τον ανορθολογισμο τηςΑριστερας. Το επιχειρημα στηρίζεται στην υπόθεση εργασίας ότι όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι «ορθολογικες» και ότι γενικώς η πολιτική είναι μια εμμενως ορθολογική διαδικασία ένα πεδίο όπου ορθολογιζομενα υποκείμενα απελευθερομενα από ασυνειδητες ροές , από προκαταλήψεις , και ιδεολογικές εμμονές δρουν.

Το ενδιαφέρον στο επιχειρημα είναι ότι ως γενική αντίληψη διαπερνά όλους τους ιδεολογικούς χώρους όπου οι αλληλοκατηγορίες εκτοξεύονται για έλλειψη λογικής

Προφανώς υπάρχει μια μυθολογία μιας «Αριστερης» υποσχεσης ενός υπολανθανοντος σεναρίου ολικής ανατροπής που αρθωνεται σε μια αλληλουχία δράσεων με ενα τροπο που οι δράσεις νομιμοποιουνται εκ των υστέρων .Αυτό ομως το θεώρημα δεν είναι κλασσικά αριστερό. Με μια έννοια είναι θεώρημα όλων των ιδεολογικών πολιτικών.

Αν σε κάποια μυαλά οι απεργίες έχουν προσδοκίες μιας εκ των υστέρων νομιμοποίησης σε αλλά μυαλά τα μέτρα λιτότητας έχουν την έννοια θρησκευτικού μαρτυρίου όπου οι μάρτυρες θα σώσουν με την οδύνη τους ηακόμα με και την ζωή ετους ενα ευρύτερο καθολικό αγαθό όπως η «Εθνική οικονομία ».

Όλες οι πολιτικές τελικά έχουν το δικό τους ψεύδο εσχατολογικο στοιχείο μια υποσχεση που αυτοεκπληρωνεται πριν το μέλλον προσέλθει. Η «βιβλικότητα» δεν είναι ούτε προς κατηγορία ούτε ίδιον της αριστεράς ,και επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει κα κατηγορία. Ο Μαραντζίδης απλώς ανακυκλώνει ένα δημοσιογραφικό στερεότυπο το οποίο είναι και τελείως άστοχο. Αλίμονο αν η πολιτική δεν είχε στοιχεία «υπόσχεσης» και ιδεολογικού «τέλους».Δεν θα ήταν πολιτική δράση ,θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση “Monopoly”

Συνδεσεις
Δ.Ψυχογιος
Σπ.Μαρκετος
Ν.Μαραντζιδης