Η αμηχανία προς το μερικό.Athens Voice,Lifo

Εδώ και πολλές δεκαετίες ένας δημοσιογράφος του αυτοκινήτου κάνει μια πολύ έγκυρη και διεισδυτική κριτική. Ο Κ.Καββαθάς.

Ο Καββαθάς ανέλυε τα πάντα με βάση τις τεχνολογικές και οικονομικές συντεταγμένες όπως αυτές ετεροκαθορίζονται από το αυτοκίνητο. Με αφορμή το αυτοκίνητο, την τεχνολογία του, τους ρυθμούς ζωής και τις οικονομίες που επιβάλλει ο Καββαθάς δημιούργησε μια μικρή πολιτειολογία της νεοελληνικής κοινωνίας με σταθερές κριτικές .Υπέρμαχος του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού ,της ατομικής ευθύνης ,του φθηνού εντυπωσιασμού παραμένει μια πολύ ιδιαίτερη φωνή.

Με μια έννοια ο Καββαθάς πρωτοπόρησε σε μια νέα συνθήκη δημοσιότητας που αναδύθηκε μαζί με τις κοινωνικές αλλαγές. Αυτήν του κοινωνικού καταμερισμού και των απόλυτων διακριτών. ρευμάτων .Μα ματιά στα περιοδικά και ένθετα είναι αποκαλυπτική .Μηχανόβιοι ,κυνηγοί ,αθλητές ,κομμώτριες ,ψαράδες ,κομπουτεράδες, μοντελιστές κλπ έχουν την έκφραση τους. Νέες φυλές και αγέλες της μητρόπολης γεννούνται και δημιουργούν ένα διπλό φαινόμενο. Κατ ’αρχάς επιτείνουν τον κοινωνικό καταμερισμό ,και ταυτόχρονα δημιουργούν και βαθαίνουν την δικιά τους εσωτερική κουλτούρα. Όλες αυτές οι κάστες συνεχώς βαθαίνουν την εσωτερική κουλτούρα τους. Όσο ο καιρός περνάει οι κάστες γίνονται μεγαλύτερες αλλά και πιο ειδικές.

Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο μπορεί να ασκηθεί κριτική σε κάθε από αυτές τις «κάστες». Βέβαια ο πιο απλοϊκός τρόπος είναι να δεις τις συσπειρώσεις αυτές ως τέτοιες , στοχεύοντας το περιεχόμενο τους ως αντικείμενο κριτικής .Ταυτόχρονα έτσι χάνεται το κύριο που είναι το φαινόμενο του παραγωγικού θρυμματισμού που αναδύει όλα αυτά τα ρεύματα.

Το πρόβλημα δεν είναι αν το κυνήγι είναι καλό ή κακό και τι ακριβώς λένε οι κυνηγοί ,αλλά το τι κάνει τόσους πολλούς να αναζητούν ταυτότητα ως κυνηγοί.

Σε μια τέτοιου τύπου αρχιτεκτονική εντάσσεται και η περίπτωση των εβδομαδιαίων δωρεάν εφημερίδων Lifo και Athens Voice.Είναι έντυπα που δεν είναι για τον καθένα αλλά για μια ειδική κοινωνική συνθήκη ,ευρεία αλλά και σχετικά προσδιορισμένη. Οι εφημερίδες αυτές εκπροσωπούν ,αντιπροσωπεύουν ,αναδύονται από μια κοινωνική ορμή που προϋπάρχει πριν από αυτές .Πρόκειται για τον μητροπολιτικό νέο κόσμο που αναζητά να ζήσει θετικά την πόλη ανάμεσα σε μια εβδομάδα.

Τα Lifo και Athens Voice είναι η φωνή του εφήμερου θετικού, του πρόσκαιρου χαμόγελου, της ενεργητικής αποκάλυψης μιας ζώσας Αθήνας των πολλαπλών δράσεων.

Το ιστολόγιο από καιρό έχει καταθέσει ότι μόνο παλαιομοδίτικος αναχωρητισμός της άγνοιας μπορεί να είναι τυφλός που να μην βλέπει ότι εδώ και κάτι χρόνια η Αθήνα είναι μια ελκυστική μητρόπολη ανήσυχη, δημιουργική , κοχλάζουσα από ενέργεια .Ο κάθε πλεγματικός μπορεί να σταθεί στις βρωμιές του κάθε Κακλαμάνη και το ελάχιστο πράσινο ,αλλά ακριβώς πίσω από αυτό κρύβεται μια δημιουργική πόλη που αν την «ψάξεις» μπορεί να σε εκπλήττει διαρκώς. Είπαμε «άμα την ψάξεις» και ως εκ τούτου καταλαβαίνουμε τον καθένα που επειδή βαριέται πάει στην Πράγα ,το λέει και οκτώ φορές την ώρα για τα μπαράκια της, την στιγμή που αντίστοιχοι χώροι υπάρχουν και εδώ. Το μόνο που αλλάζει είναι η αρχιτεκτονική της πόλης, αλλά όχι η πόλη ως λειτουργία ,ροές ,δημιουργία ,αναζήτηση.

Μπουρτζόβλαχοι ζείτε στην πιο in πόλη του κόσμου και σας τρέχουμε τα σάλια σε κάθε τριτοκλασάτη pub της Ευρώπης που στοιβάζονται οι νυσταλέοι συλλέκτες βιομηχανικών τουριστικών αναμνήσεων!!

Διαχειριστές αυτής της θετικότητας είναι τα Lifo και Athens Vocie

Οι εφημερίδες αυτές γεννήθηκαν μαζί με την δημιουργική ανάπτυξη της πόλης. Η καταστατική συνθήκη των περιοδικών της πόλης είναι η ενεργητική ανακάλυψη της, η μεταχείριση της ως αέναου παραγωγού θετικών εκπλήξεων. Και προς έκπληξη μας έχουν δίκιο!

Η μητροπολιτική Αθήνα είναι εδώ ζωντανή με τρομερές συνεχείς εκπλήξεις χώρων δράσεων και ευκολιών. Αλλιώς κανένας δεν θα διάβαζε αυτές τις εφημερίδες ,αφού τα ξέρουμε όλα.

Φαντάζεσαι σε μια εφημερίδα πόλης να αναπνέει με ένα λόγο επερχόμενης κρίσης ,μιας οδύνης του κοινωνικού τραύματος, της επερχόμενης φτώχειας;

Κι ’όμως ναι κάποιοι φαντάζονται!

Και έτσι βρήκαν πολιτικό αντίδικο τους συντάκτες του

Είναι ας πούμε να πας στους τέσσερεις τροχούς, και να αναμένεις ο Καββαθάς να σου αναλύσει ότι το ΙΧ είναι αποτέλεσμα μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που προωθεί την «αυτοκίνηση» και όχι τις δημόσιες μεταφορές .Αυτό είναι αλήθεια ,αλλά στο μεταξύ το αυτοκινητάκι μας το έχουμε σχεδόν όλοι.

Το ίδιο συμβαίνει με τις εβδομαδιαίες εφημερίδες της πόλης.

Διαχειρίζονται το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, αναπνέουν την αισιοδοξία της μιας βραδιάς, την μικρή ανακάλυψη ενός νέου στεκιού, τι περιμένει κανείς να κάνουν; Αυτό το κάνουν άλλοι

Αναγκαστικά λοιπόν οι συντάκτες αυτοί έχουν διαχειριστικό, τεχνικό, και όχι κριτικό λόγο. Αν προσέξουμε καλά όλος ο λόγος τους διαπερνάται από μια λογική του «στυλ»

«Φίλε έχω μερικά Week End να περάσω στην Αθήνα μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις ήσυχο; Καψίματα ανώφελες απεργίες, πνιγηρές απαισιοδοξίες ,δεν με αφορούν.»

Ε αυτόν το εξειδικευμένο ,κατακερματισμένο λόγο, αυτόν τον λόγο που συνοδεύει διαφημίσεις bar,όπως τα μπούτια συνοδεύουν τις αρλούμπες του Κωστόπουλου ,βρήκαμε τώρα να ασχοληθούμε. Λες και αν πας να διαλέξεις καμιά παράσταση για το βράδυ διαβάζεις και κανένα Ριζοσπάστη για ξελεγράρισμα
Πίσω όμως από την προσπάθεια μιας ανάδειξης του συνοδευτικού λόγου του αθηναϊκού life style κρύβεται ,μια βαθύτερη αμηχανία. Η αμηχανία να διαχειριστούμε το μερικό, το ειδικό, το κατακερματισμένο. Και επειδή δεν αντέχουμε ή βαριόμαστε την πραγματική επεξεργασία, διαλέγουμε από τα μερικά αυτά που δεν μας πάνε. Ενώ ότι μερικό μας πάει είμαστε ανέμελοι.


Γνωστός γραφικός καθηγητής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται στο Φως καλεί τον Λούβαρη (!!) σε παρουσιάσεις βιβλίου του, και δίνει συνεντεύξεις στο Φως που καλεί τους χούλιγκαν να ηρεμήσουν για μανατζάρει το μαγαζί ο Κόκκαλης ,όταν το ίδιο πρόσωπο σε ιντερνετικές συνεντεύξεις τους καλεί σε εξέγερση.

Συμπέρασμα .Η διαχείριση του μερικού είναι πολύ πιο δύσκολη από την γενικόλογη ρουτίνα του «καθολικού»