Σκέψεις από ενα χαμόγελο.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχουμε επισημάνει ότι ανεξάρτητα από την βιαιότητα της κρίσης ,εκτός από την αντίδραση της οργής του θυμού πάντα ενυπάρχει μια ροπή μιας μαχητικής αισιοδοξίας, μιας «επιθετικής» άμυνας των εργαζομένων .Ούτε η παράδοση της κοινωνικής ευρείας αριστεράς ούτε ο στοιχειώδης ορθολογισμός επιβεβαιώνουν μια στάση «μαρτυρικής» αυτοκαταστροφικής απελπισίας. Το «έπος» της κοινωνικής αριστεράς της δεκαετίας του 50 δείχνει την επιτυχία της διπλής αντεπίθεσης που μάλλον απλοϊκά η ΚΝΕ συμπύκνωσε 25 χρόνια μετά με το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στους αγώνες».


Η αριστερά και η πολιτική δεν συμβιώνουν με τις αισθητικές στάσεις ενός «θεάματος» του ανθρώπινου άλγους ,μιας διαστολής του άγχους ως αυτόνομου πόλου μιας νέου τύπου πολιτικής .Η αυτονόμηση του τηλεοπτικο εργολαβικου πλέγματος στην Ελληνική κοινωνία, η λειτουργία του όχι μόνο ως εντολοδόχου συμφερόντων αλλά και ως αυτόνομου κέντρου αναπαραγωγής ενός πεδίου ανταγωνισμών που αναπαράγεται από διαφορετικές πλευρές του ακραίου, δημιουργεί ένα νέο πρόβλημα .Όσο ύποπτος είναι ο Πρετεντέρης στις 8 με τις δηλητηριώδεις αποσιωπήσεις του, τόσο ύποπτη είναι και η Τρίτη Διεθνής της πρωινής ζώνης που ο Λενιν Αυτιάς και ο Τρότσκυ Παπαδάκης εξεγείρουν τους συνταξιούχους. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να μεταλλάξει καλύτερα την λαϊκή δυσφορία σε εγκλειστική θρηνωδία καλύτερα από την πρωινή Τρίτη Διεθνή κάνει λάθος. Και στο λάθος αυτό αφελώς συμμετέχουν άπαντες και υποτιθέμενοι αριστεροί.

Η πολιτική ο συνδικαλισμός δεν λύνουν απλώς προβλήματα και ούτε εκφράζουν αδιαμεσολάβητα τον θυμό. Η πολιτική που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολάβησης δηλαδή και της «παραλλαγής» του λαϊκού αισθήματος, επιβάλλει το στοιχείο μιας σύλληψης εκ των «εξω» ,ανήκει στο νέο πεδίο της μαζικής τηλε πολιτικής όπου ήδη οι κυρίαρχοι έχουν θέση.

Με τις σκέψεις αυτές δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα αναπαραγόμενο αυτοοικτιρμό που υπό την μορφή μιας λαϊκής δυσαρέσκειας απλώς ανακυκλώνει την αίσθηση αδιεξόδου. Η εκκωφαντική αδυναμία της αριστεράς να διαχειριστεί υλικά και νοηματικά την υπόθεση Μαρφίν οφείλεται και σε μια ροπή λατρείας του πρωτογενούς «λαϊκού» που με κάποιο τρόπο θεωρείται αυθεντικό. Δυστυχώς τίποτε δεν είναι οντολογικά «αυθεντικό». Ζούμε κάτι χιλιάδες χρόνια σε αναπαραστάσεις.

Όταν λοιπόν γράφαμε για την μαχητική αισιοδοξία, την οποία τα αφελή θύματα της τηλεπολιτικής κατέτασσαν σε μια λογική χαζοχαρούμενου life style εννοούσαμε κάτι σαν και αυτό που συνέβη και θα περάσει ίσως απαρατήρητο.

Οι εργαζόμενοι της Vodafone σε συνθήκης κρίσης και εκβιασμών επέτυχαν μια μοναδική σύμβαση εργασίας η οποία σε κάποιες περιπτώσεις εργαζομένων ξεπερνά αυξήσεις του 50 %

Η ιστορία είναι περίπου ως εξής (πλήρης περιγραφή στον Δρόμο τεύχος 29/5)

• Η εταιρεία είχε ατομικές συμβάσεις με όλους τους εργαζόμενους.

• Η δημιουργία σωματείου γίνεται με πολύ μαζικό τρόπο

• Μετά την δημιουργία του η εταιρεία υπαναχωρεί και ζητά σύμβαση στα πλαίσια μιας κλαδικής σύμβασης και όχι επιχειρησιακής

• Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται κάνοντας μια καμπάνια που βλάπτει την εταιρεία εκεί που πραγματικά πονάει στην λεγόμενη «εταιρική εικόνα»

• Η εταιρεία υπαναχωρεί και υπογράφει την σύμβαση που κατά την εκτίμηση είναι από τις καλύτερες ,με πολλές ρήτρες προστασίας (Αναλυτικό ρεπορτάζ στον Δρόμο)

Υπάρχου πολλά και ενδιαφέροντα για την ιστορία της Vodafone. Πολλά από αυτά ίσως σκοντάφτουν και σε παραδοχές. Ας τα απαριθμήσουμε

Κατ’ αρχάς η απεργία είναι μαζική και πετυχημένη γιατί βλάπτει εκεί που πονάει ο αντίδικος και δεν γίνεται με μοχλό μεταφέροντας την πίεση μέσω τρίτου

Δεύτερον η απεργία πετυχαίνει γιατί οι εργαζόμενοι ΟΙΚΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ θετικά μια κατ’ αρχάς προβληματική ρύθμιση και αρνούνται την ευρύτερη κλαδική προστασία ,η οποία σημειωτέον προσφερόταν από το Παμε

Τρίτον σπάνε ένα ευρύτερο πλέγμα ιδεών που αναδύεται από σκοτεινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς πομπούς μιας «φυσικής» κατάθλιψης. Ένα πλέγμα ιδεών που ύστεροι και υστερικοί αριστεροί τύπου Κανέλη διασπείρουν μέσα στην ιδεολογική τους σύγχυση.

Τέλος μας καλούν να σκεφτούμε αν ο τύπος και η βαθύτητα της επιχειρηματικότητας είναι αδιάφορη για την αριστερά, όπως μέσω των γενικεύσεων αφήνεται να φανεί.

Η επιτυχία στην Vodafone σχετίζεται με την εκπαίδευση την επάρκεια και το επίπεδο των εργαζομένων. Η ίδια επιτυχία θα ήταν αδύνατη σε ένα ξενοδοχείο, όπου απλώς αναζητούνται ανειδίκευτοι. Η τραγωδία στο banquet είναι πρόσφατη.

Η μορφή και το επίπεδο ανάπτυξης μιας οικονομίας λοιπόν δημιουργεί διαφορετικά ερείσματα για τους εργαζόμενους. Και η Φιλανδία έχει καπιταλισμό, οι ελαστικές σχέσεις είναι πολλαπλάσιες ,αλλά με τόση υψηλή εξειδίκευση οι «νησίδες» και οι δομές εργασιακές ασφάλειας είναι πολλαπλάσιες.

Οι συνάδελφοι λοιπόν στην Vodafone επέτυχαν κάτι σημαντικό, όχι μόνο για αυτούς αλλά για όλους μας.

Μαχητική αισιοδοξία, ακριβής στόχευση ,ανοικτό μυαλό ,αλληλεγγύη.

Το ρεπορταζτου Δρόμου εδώ,αλλά καλύτερα να τον αγοράζουμε ε;