Δημοκρατικη Αριστερά : Ποιό κλικ;

Ένα από τα ισχυρά κλισέ της αριστεράς είναι ότι υπάρχουν διασπάσεις με αρνητικό πρόσημο. Ως αρνητικά συμβάντα οπισθοχώρησης από μια προσδιορισμένη διαδρομή, ως φρενάρισμα σε μια κούρσα ταχύτητας.

 

Όμως σε εθελοντικές πολιτικές οργανώσεις με θεμέλιο την κριτική, οι ομαδοποιήσεις είναι η πιο φυσική εξέλιξη. Γιατί εξασφαλίζουν ακριβώς μια συμπαγή κρίσιμη μάζα ικανή να σχηματίσει ένα συνεκτικό λόγο. Αλλιώς η εθελοντική πολιτική γίνεται μαζοχισμός.

 

Ο γαλαξίας των αριστερών ομάδων, συσπειρώσεων, κινήσεων ,οργανώσεων ,κομμάτων, αποτελεί ένδειξη υγείας μιας αυθεντικής ιδεολογικής αναζήτησης που ασφυκτιά σε πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια ευρύτερων σχηματισμών. Η κόκκινη φαντασίωση του μεγάλου λενινιστικού κόμματος μπορεί να παραμείνει ζωντανή στα ντοκιμαντέρ για τον Οκτώβρη, αλλά έχει ενταφιασθεί από καιρό και μόνο από τον κατακερματισμό των εργαζομένων σε ένα τεράστιο πλήθος ετερόμορφων μορφών και προοπτικών απασχόλησης.

 

Η αριστερή πανσπερμία δεν αντανακλά παρά την νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που δεν δημιουργεί μόνο εγκλεισμένα εγωιστικά άτομα (individuals) , αλλά και το αντίδοτο τους που δεν είναι οι φανταστικές ρετρό συλλογικότητες αλλά οι νέες δημιουργικές μοναδικότητες (singularities) που ανασυντίθεται σποραδικά σε νομαδικές πλαστικές ομαδικότητες σε δυναμικά «πλήθη».

 

Επομένως οι αριστερές διχοστασίες και τα σχίσματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά νέα, είναι φυσιολογικά νέα, και αναμένονται να πληθύνουν όσο δημιουργούνται νέες πιο κατακερματισμένες συνθήκες εργασίας, ζωής και φαντασίας.Με μια έννοια οι διασπάσεις είναι αδιαπραγμάτευτες, είναι αναπόδραστες ρήξεις που παράγουν πολιτική από μόνες τους.

 

Υπάρχει λοιπόν εντός αριστεράς ένας δυναμικός καταμερισμός «εργασίας» ,μια εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευση διαφορετικών ρευμάτων που συνυπάρχουν εντός μιας ευρύτερης ροής.

 

Η κατανόηση του δυναμικού καταμερισμού «εργασίας» αυτομάτως ακυρώνει ενστάσεις και κριτικές που εδράζονται στην εύρεση ,υιοθέτηση, και τελικά αξιολόγηση με βάση υποτιθέμενα κριτήρια «αριστεροσύνης».

 

Αποτελεί χάσιμο χρόνου να ζητήσουμε από την Ανταρσύα ρεαλιστικές προτάσεις για το ασφαλιστικό, από το ΚΚΕ πρόγραμμα ρεαλιστικών συνεργασιών , από την ΔΑ το πρόγραμμα των καταλήψεων και κινητοποιήσεων της. Απλούστατα εντός αριστεράς συνυπάρχουν και ο οξύς ρητορικός αντικαπιταλισμός, και η αναζήτηση της «ορθοδοξίας» και η ανάγκη των προτάσεων .Έκαστος στο είδος του.

 

Στο πρίσμα αυτό κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί ή να επαινέσει τους «ανανεωτικούς» για την πρωτοβουλία τους. Οι τύποι δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους, και την συνείδηση τους.

 

Τούτου δοθέντος όμως προκύπτει το ζήτημα.

 

Άραγε ποιας κοινωνικής ροής και δυναμικής είναι απότοκο η ΔΑ; Ποιες διακριτές πολιτικές και κοινωνικές ροπές παρέχουν την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τέτοιο εγχείρημα;

 

Όσοι πήρανε πρέφα τα τεκταινόμενα κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για μια κίνηση κορυφής. Η χαζοχαρούμενη ανάλυση ότι είναι μια κίνηση αριστερών πολιτευτών και βουλευτών είναι εκτός πραγματικότητας .Το αντίθετο έχει γίνει . Ένας οργισμένος «λαός της ανανέωσης» παρέσυρε μια σειρά από στελέχη και βουλευτές που το «τράβαγαν» όσο αντέξουν, και τους παρέσυρε στην έξοδο. Η φιλολογία για βουλευτικές ιδιοτέλειες και σενάρια πασοκολογίας ταυτίζει δύο ανόμοια πράγματα. Την προγραμματική συνάφεια των ανανεωτικών με την συνεργασία και την έμπρακτη δυσανεξία καμιά τριακοσιαράς στελεχών του ΣΥΝ που τα «έφτυσαν» με την διαδρομή του Συριζα.

 

Αυτοί οι τριάκοσοι λοιπόν παρουσιάζουν μια σειρά από δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που τους νομιμοποιούν να δημιουργήσουν το κόμμα τους. Με μια έννοια μπορούν να συνεισφέρουν κάτι που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορεί. Η δυναμικότητα τους αυτή δεν είναι προϊόν καθήκοντος ,προστάγματος ηθικής επιταγής ή ορθολογισμού .Είναι αυθεντική έκφραση , πρωτογενούς κοινωνικού πλάσματος, αδιαμεσολάβητη πολιτική απαίτηση.

 

Είναι η αυθεντική φωνή των ανώτερων εισοδηματικών και μορφωτικών στρωμάτων της αριστεράς ,που γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το παιχνίδι της ιδιοτελούς χρήσης του λόγου της αριστεράς από τα μεσαία στρώματα , θέλει να τα καταγγείλει .

 

Πρόκειται για τους δραπέτες από την μικρομεσαία αριστερόφωνη νομενκλατούρα που λυμαίνεται μέσω του αριστερογενούς λαϊκισμού , το κοινωνικό κράτος, και την αριστερά. Οι πιο έντιμοι και οι πιο γνώστες του παιγνίου αυτού , θέλουν να εκφέρουν ένα λόγο της αλήθειας τους και να πορευτούν με το όποιο κόστος.

 

Αυτή είναι η δικιά μας ανάγνωση για την ΔΑ.

 

Μπορεί να γίνει η πιο πειστική αντιλαικιστική αριστερά ακριβώς γιατί κοινωνικά προέρχεται από αυτές της μερίδες της κοινωνίας που διεκδικούν πολιτική συμμετοχή, και πόρους μέσω μιας αριστερόφωνης ρητορείας.

 

Η δισυπόστατη αυτή φύση της ΔΑ θα την φέρει με πολλαπλά μέτωπα

 

Κατ’ αρχάς όσο πιο αντιλαικιστική γίνεται θα αντιμετωπίζει την δυσπιστία του κύριου φορέα του αριστερόφωνου λαϊκισμού δηλαδή του κρατικοδίαιτου Πασόκ. Το «λαικότροπο» Πασοκ θα κριτικάρει από τα αριστερά την ΔΑ

 

Δεύτερον η κοινωνική της διαστρωμάτωση με την υπερφόρτωση σε επαγγέλματα λευκού κολάρου, επιστημονικού προσωπικού και τέχνης θα την κατατάξει στην λιγότερο κινηματική πλευρά της αριστεράς . Η κριτική από την υπόλοιπη αριστερά θα γίνει με βάση το κριτήριου του «δρόμου»

 

Ο αντιλαικισμός της θα την απομακρύνει από το λαικό Πασοκ , θα την φέρει πιο κοντά σε μια τεχνική κυβερνητική ρητορεία ,την στιγμή που η επίσημη γλώσσα της θα επιδιώξει το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά στον ρητορικό πληθωρισμό της Συριζικής αριστεράς η εγγενής εγκράτεια της θα μοιάζει με τον καλό χριστιανό που γυρίζει το δεύτερο μάγουλο.

Αυτή η ιδιόμορφη ισορροπία της ΔΑ έχει τους κινδύνους της.

 

Με κλικ ρεαλισμού θα βρεθεί στην πορεία των Ανδρουλάκη Μπίστη μάλιστα με αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Με κλικ ιδεολογικής αναζήτησης όμως μπορεί να πυροδοτήσει και άλλες απελευθερώσεις από τον αριστερόφωνο λαϊκισμό.

 

Η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι η ΔΑ μπορεί να επιβιώσει όσο πιο αυθεντικά εκφράσει τον κοινό τόπο της συγκρότησης της.

 

Τον αριστερό αντιλαικισμό

 

• Τον λόγο της κριτικής της κοινωνικής αδικίας και των μηχανισμών της , με την γνώση ότι αυτό πλέον δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και ότι στο όνομα της αριστεράς διακινούνται ιδιοτελείς και συντεχνιακές ιδέες.
• Τον λόγο της αριστεράς που είναι αποκαθαρμένος από εθνικές , τοπικές αρχαϊκές ιδιομορφίες .
• Τον λόγο της αριστεράς που γνωρίζει τις ακούσιες συνέπειες σε ένα πολύπλοκο σύμπαν επιρροών όπου η ηθική εκκίνηση δεν αρκεί από μόνη της να αναπαράγει ηθικά αποτελέσματα.
• Τον λόγο της αριστεράς που αντιλαμβάνεται την σύγχρονη συνθήκη επικοινωνίας που κρατικοποιεί και μεταλλάσει όλα τα συμβάντα του ακραίου , σε ένα συνεχές κυνικού θεάματος.

 

Το θέμα δεν είναι ότι τα στοιχεία τα έχει ανάγκη κάποια υπερβατική υπεριστορική αριστερά, ούτε ότι αυτά απαιτεί η συγκυρία ,αλλά ότι αυτά ξέρει να κάνει καλά ο ιστορικός πυρήνας της ΔΑ. Οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει να κάνει θα το κάνει με μειωμένη απόδοση.