Marcel Gauchet : o Επαναστατικός Σοσιαλισμός ως έσχατο όριο της Φιλελεύθερης Ανατροπής

Παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα γιατί ακριβώς υπογραμμίζει



α.- Την απαιτούμενη διαρκή επιμονή και ακρίβεια για την οριοθέτηση των όρων του φιλελευθερισμού αλλά κυρίως


β.-την κατανόηση των ρευμάτων της αριστεράς ως δυνάμεις που τουλάχιστον δεν αναιρούν το φιλελευθερισμό αλλά τον ωθούν στα έσχατα όρια


Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές , ο υπολειμματικός «φιλελευθερισμός» των Ελληνικών συντηρητικών κομμάτων παρόλη την φιλελεύθερη ρητορεία τους , ανακλαστικά δημιουργεί ένα σύνδρομο αντιφιλελευθερισμού εντός αριστεράς. Παραλλάσσεται και διαστρέφεται λοιπόν η πολιτική πόλωση. Αντί να καταγγέλλονται οι συντηρητικές δυνάμεις γιατί δεν είναι φιλελεύθερες , καταγγέλλεται ο φιλελευθερισμός. Η σχετική προβληματική του Zizek για το «φιλελεύθερο παράδοξο» (εδώ) και την «αδελφική βοήθεια της ριζοσπαστικής αριστεράς προς τον φιλελευθερισμό» (εδώ) περνάει απαρατήρητη.


Πρέπει να κατανοήσουμε καλά, ακόμα μια φορά, το νόημα του όρου «φιλελευθερισμός» .

Πρέπει να επανερχόμαστε διαρκώς σε αυτό, επειδή το θέμα είναι τόσο συγκεχυμένο, από την φύση του, και έχει στρατηγική σημασία για την εξέλιξη που προσπαθούμε να περιγράψουμε. Αναφέρεται στο όνομα μιας παράταξης αλλά και στο αλλά και στο φαινόμενο-πηγή ,τη φιλελεύθερη ανατροπή ,δηλαδή την είσοδο της ελευθερίας στην οργάνωση της ανθρώπινης συγκρότησης ως αποτέλεσμα του ιστορικού προσανατολισμού.

Περιλαμβάνει τρεις διαστάσεις : τη χειραφέτηση της κοινωνίας των πολιτών ,τη χειραφέτηση των μελών αυτής της κοινωνίας (και της αγοράς που τα συνδέει) , την αντιστροφή της σχέσης ανάμεσα στην εξουσία και τη συλλογικότητα. Στον φιλελευθερισμό ανήκουν κυρίως, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο , οι υποστηρικτές της φιλελεύθερης ανατροπής ,εκείνοι που επιδιώκουν την καθιέρωση της και την ανάπτυξη των συνεπειών της, εκείνοι που πιστεύουν ότι ορίζει με πλήρη και αξεπέραστο τρόπο τις βάσεις μιας κοινωνικής και πολιτικής συνθήκης , τους όρους της οποίας θα πρέπει στη συνέχεια να διαμορφώσουμε.

Αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό εκείνοι που αρνούνται να συμβιβαστούν με τη φιλελεύθερη ανατροπή, είτε γιατί θέλουν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους, είτε γιατί επιδιώκουν να την ξεπεράσουν. Οι συντηρητικοί ονειρεύονται την αποκατάσταση της αρχαίας πρωτοκαθεδρίας της εξουσίας και της ιεραρχικής οργανικότητας που τη συνόδευε: οι σοσιαλιστές επιθυμούν να δημιουργήσουν μια κοινότητα ίσων χάρη στην οργανωμένη ένωση των ατομικών ιδιοκτησιών και ενεργειών.

Θα πρέπει ωστόσο πρέπει να κάνουμε ορισμένες λεπτές διακρίσεις και να αναγνωρίσουμε την περιπλοκότητα των πραγμάτων. Υπάρχει ένας μετριοπαθής συντηρητισμός που επιθυμεί τον συμβιβασμό με την φιλελεύθερη ανατροπή. Υπάρχει ομοίως και μεταρρυθμιστικός σοσιαλισμός που θέτει ως στόχο να περιορίσει τις συνέπειες της φιλελεύθερης ανατροπής χωρίς να την αναιρέσει. Υπάρχει επίσης ,ένας επαναστατικός σοσιαλισμός που πηγάζει κατευθείαν από την ριζοσπαστικοποίηση της φιλελεύθερης ανατροπής και απλώς ωθεί τις ιδέες της στα έσχατα όρια τους.


Marcel Gauchet : Η άνοδος της Δημοκρατίας .Εκδόσεις Πόλις σελ 185,186


Ο Marcel Gauchet είναι διευθυντής στην Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών EHESS της Γαλλίας. Υπήρξε μαζί με τον Κ.Καστοριάδη συνιδρυτής του περιοδικού Libre, και μαθητής του Κλωντ Λεφόρ.

Το ιστολόγιο του Marcel Guachet εδώ

Εικόνα Richard Lindner