Γιωταχής , ένας ασυνεπής θεατής του Dario Fo .Κατασκευαστής δρόμων , ένας ασυνεπής entrepreneur

Τελικά το μοναδικό κίνημα πολιτών που διογκώνεται είναι αυτό των Γιωταχήδων .Με αυθεντικές λειτουργίες αυθόρμητης οργάνωσης εξαπλώνονται παντού και «σηκώνουν μπάρες».


Αν υποθέσουμε ότι Γιωταχής είναι ένας τίτλος που ο καθένας αποκτά αν οδηγά αυτοκίνητο, τότε μπορώ να πω με ασφάλεια πως την βάψαμε. Στατιστικά ο μέσος ανώνυμος Γιωταχής είναι ένα άτομο εγωπαθές στα όρια της παράνοιας, ακοινώνητο , ρυπαρό και αυτοκαταστροφικό. Καταλαβαίνει μόνο από μπάτσους, βρίζει τους πεζούς και τους ποδηλάτες, δεν παραχωρεί προτεραιότητα, πετάει τσιγάρα και αποτσίγαρα στους δρόμους, και οδηγά αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες για να πλουτίσουν τα καταστήματα ειδών αναπηρίας και τα γραφεία τελετών. Ο μέσος ανώνυμος Γιωταχής δεν φτάνει που υπάρχει, θέλει να κάνει και πολιτική…. Αν υποθέσουμε όμως ότι Γιωταχής που δεν πληρώνει είναι ένα υποσύνολο της μεγάλης ομάδας, μια εξαίρεση του κανόνα ,και δεν είναι παρανοϊκός ,ρυπαρός, ακοινώνητος όπως οι λοιποί, τότε μπορούμε να συζητήσουμε την περίπτωση του.

Τυγχάνει να είμαι από αυτούς που δεν πληρώνουν διόδια τακτικά. Εννοείται πως εκουσίως ακουσίως ανήκω στην γενική κατηγορία των Γιωταχήδων .Τα διόδια για μένα είναι ένα έκτακτο έξοδο. Έμαθα όμως προχθές από ένα φίλο μου ότι για την διαδρομή Αθήνα Καλαμάτα , όταν περατωθεί, θα πληρώνει διόδια σε έξι σημεία, και θα έχει συνολικό κόστος περίπου 35 Ευρώ. Καθώς ο φίλος μου πάει τουλάχιστον δυο φορές το μήνα στην Καλαμάτα, τότε ο λογαριασμός του γίνεται αξιοπρόσεκτος καθώς θα θέλει περίπου 1000 Ευρώ τον χρόνο διόδια! Αν υποθέσουμε τώρα ότι πολλοί λόγω εργασίας πληρώνουν διόδια καθημερινά τότε αυξήσεις 20 ή 30 % σημαίνουν σημαντικές δαπάνες επιπλέον .Η αντίδραση είναι εύλογη.

Ακόμα πιο εύλογη γίνεται καθώς οι ροές χρήματος που δημιουργούν οι νέοι δρόμοι είναι περίεργοι. Οι κατασκευαστές με «έξυπνα» συμβόλαια στο χέρι, δηλαδή με συμβόλαιο που εξασφαλίζουν τα έσοδα τους από το κράτος, προσέρχονται στις τράπεζες και δανειοδοτούνται για τα έργα, τα οποία όμως παράλληλα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ με κρατική συμμετοχή. Ωραία «μπίζνα». Το κράτος βάζει ένα μέρος από τα λεφτά, τα υπόλοιπα η ΕΕ, και με το συμβόλαιο ανά χείρας ο κατασκευαστής παίρνει τα υπόλοιπα δάνειο, κατασκευάζει το δρόμο, και ξεπληρώνει σε τριάντα χρόνια. Καπιταλισμός της « καινοτομίας» , της «επινόησης», και των «γνήσιων entrepreneurs» , δηλαδή αλά Ελληνικά. Τα λεφτά βγαίνουν με το τσουβάλι μόνο και μόνο από μια κρατική ρύθμιση και τίποτα άλλο. Τι ακριβώς ρισκάρει ο υποτιθέμενος επενδυτής αδυνατώ να καταλάβω.

Έρχονται λοιπόν οι «καλοί» Γιωταχήδες , ως υποσύνολο του λούμπεν υπόκοσμου που ονομάζεται Γιωταχής και δεν πληρώνουν. Ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ευπρόσδεκτο από την σκοπιά μιας οικονομίας της αγοράς. Εκεί που ο υποτιθέμενος κατασκευαστής «επένδυσε» με ένα ρίσκο Χ (όλοι ξέρουμε ότι είναι μηδέν) οι «δεν πληρώνω» αυξάνουν το ρίσκο αυτό σε Χ+Ψ .Ας πούμε είσαι εισαγωγέας κλιματιστικών έχεις στοκάρει για το καλοκαίρι και το καλοκαιράκι είναι δροσερό. Φίλε τι να κάνουμε “this is business” .Όταν είσαι στην αγορά των κλιματιστικών εξαρτάσαι και από τον καιρό. Ομοίως λοιπόν και οι κατασκευαστές και τελικά ιδιοκτήτες δρόμων , αν θέλουν να παριστάνουν τους σύγχρονους “entrepreneurs” ευρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι αναπάντεχο, απρόβλεπτο, εκτός σεναρίου. Καλούνται λοιπόν να το λύσουν , να το αντιμετωπίσουν.

Το κίνημα των «δεν πληρώνω» έχει μια ιδιαιτερότητα γιατί θα αναδείξει και τα όρια , τις δυνατότητες ενός ολόκληρου πλέγματος συμφερόντων που κινείται γύρω από τον κατασκευαστικό τομέα. Είναι πιθανόν να καταφύγουν σε κλασσικές κλεπτοκρατικές κρατικιστικές λύσεις του τύπου, δεν αυξάνω τα διόδια αλλά αυξάνω τον χρόνο εκμετάλλευσης. Δηλαδή εισπράττουμε τα ίδια, αλλά με μικρή καθυστέρηση. Πρόκειται για την πιο πιθανή λύση γιατί είναι και αυτή που «θα μασήσουν» πιο εύκολα οι Γιωταχήδες. Θα δουν ακυρωμένες αυξήσεις ,δεν θα δουν περίεργους όρους σε νέα συμβόλαια. Εξ’ άλλου οι κλεπτοκρατικές κρατικιστικές λύσεις είναι και οι πιο εύπεπτες από την κοινή γνώμη γιατί είναι εθισμένη σε αυτού του τύπου το «επιχειρείν». Το λιγότερο πιθανό είναι ο «κατασκευαστής επενδυτής» να λειτουργήσει ως σύγχρονος επιχειρηματίας που θα ανασταθμίσει το ρίσκο , θα το επιμερίσει χρονικά, θα ανασχεδιάσει και θα δράσει. Πχ Αν αντί για διόδια έβγαζε συσκευές διοδίων , όπως αυτές της αττικής οδού, που να είχαν ένα πρόγραμμα επιπέδου α δημοτικού για μικρή εταιρείας πληροφορικής όπου το ποσό της κάθε διόδου θα μειωνόταν με αλγόριθμο όσο πυκνές είναι οι δίοδοι σε ένα διάστημα 2 μηνών, τότε θα τα «έπαιρνε» από μένα που ταξιδεύω που και που και δεν θα χρέωνε τον «τακτικό» πελάτη του που διαμαρτύρεται. Έδωσα ένα παράδειγμα, και προφανώς άμα βάλουν το μυαλό τους κάτι θα βρουν.

Ωστόσο όλο το κλίμα, και η τοποθέτηση του ζητήματος από τους «δεν πληρώνω» , δεν ευνοούν καμία ορθολογική λύση. Οσονούπω ο Μπόμπολας θα τα πετάξει κανένα προβοκατόρικο ρεπορτάζ στο Έθνος, θα το αναπαράγει το Mega, ο Ρέπας θα καταλάβει το υπονοούμενο, θα ανακοινώσει το πάγωμα των αυξήσεων, δεν θα ανακοινώσει την επιμήκυνση της σύμβασης και ούτε γάτα ούτε ζημιά.