Τραυματική εσωτερίκευση της συναίνεσης

Δεν ήταν ανάγκη να επέμβουν  τα Ματ  στην Χαλυβουργική για να πυροδοτηθεί  ο μηχανισμός  διαμόρφωσης τηλεοπτικής  πραγματικότητας όπου σχηματίστηκαν οι δύο κλασσικοί πόλοι: από τη μια πλευρά ένας τυπικός λόγος " νόμου τάξης και ιερών δικαιωμάτων" και από την άλλη ο λόγος αντίστασης και καταγγελίας.

Ωστόσο ξεχάστηκε το επίδικο: τα αιτήματα της απεργίας.

Στο επίπεδο αυτό έχει γίνει μια μετατόπιση  που αντανακλά μια βαθύτερη σταθερότητα και συναίνεση. Τον Οκτώβρη η απεργία δεν δέχεται ούτε μία απόλυση  ,  τον Ιούλιο αποδέχεται ογδόντα  και υιοθετεί μια σταδιακή απορρόφηση   η οποία συσχετίζει απασχόληση με πωλήσεις (εδώ). Δεν  θέλω να δω το στοιχείο αυτό, με βάση ένα τυπικό κριτήριο συνέπειας και αγωνιστικότητας, γιατί αυτό αποτελεί αντικείμενο συζήτησης των ιδίων των απεργών και όσων αναφέρονται σε αυτούς. Το ζήτημα είναι πως πολύ γρήγορα, σιωπηλά ανασχηματίζονται αντιλήψεις, ιδέες, αιτήματα ,προοπτικές .Αυτό που σήμερα  είναι αποδεκτό ήταν εννέα μήνες πριν αδιανόητο. Ποιος μπορεί να ορίσει τα όρια του αποδεκτού εννέα μήνες αργότερα;

Ο χαρακτήρας της καθ´ ημάς συναίνεσης είναι συγκρουσιακός, πολωτικός, ιονισμένος. Διαμορφώνονται βαθύτερες , ουσιαστικότερες συμφωνίες και συντονισμοί , σε ένα φόντο ,σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που σχηματίζεται από δίπολα και πολύγωνα έντασης με δομικό  το στοιχείο της τελετουργίας. Παρά τα επιφαινόμενα οι κομματικές εκφράσεις είναι πιο περίπλοκες και επεξεργασμένες από ότι νομίζουμε. Λειτουργούν σε πολλαπλά επίπεδα με διαφορετικά λόγους-πλαίσια κατάλληλα για τις διαφορετικές ομάδες που αντιπροσωπεύονται. Η έγκληση για μια συναίνεση τύπου Ιταλίας, Ιρλανδίας είναι παραπλανητική, γιατί η αντίστοιχη συναίνεση ορίζεται με τον  ιδιόρρυθμο ελληνικό τρόπο μιας ονομαστικής πόλωσης. Τα κόμματα και οι παρατάξεις εκφράζονται με διαφορετικές ψυχές και γλώσσες που δημιουργούν μια εικόνα πολλών επιπέδων: επιφάνειες συναινέσεως  επικαλύπτονται από άλλες φαινομενικής σύγκρουσης.

Η πιο  σκληρή, λοιπόν ,  σχεδόν εμβληματική  κινητοποίηση μιας ιστορικής φάσης,  με πρωταγωνιστές αυθεντικούς εκπροσώπους του πιο χειμαζόμενου μέρους της εργασίας , μεταλλάσσεται σε ένα μακρύ χρονικό διάστημα θραύοντας τα τυπικά όρια της συγκρότησης της .Η εικόνα της , όμως, παραμένει αναλλοίωτη γιατί αυτή η εικόνα τροφοδοτεί ως γεννήτρια τον μηχανισμό πόλωσης. Η τραγική μετατόπιση από το μηδέν στο ογδόντα βεβαίως αντανακλά ένα συσχετισμό ισχύος που άλλαξε. Η εκτίμηση των εκάστοτε συσχετισμών είναι ευθύνη των απ´ ευθείας πρωταγωνιστών αλλά και όσων διαμόρφωσαν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Θα μπορούσαν εκ των υστέρων να ειπωθούν πολλά: Μήπως  το απεργιακό γεγονός εγκλωβίστηκε στο θέαμα του; Μήπως υποτιμήθηκε η ικανότητα της μιντιακής μηχανής να πολτοποιεί τα γεγονότα; Η ψυχολογική ανάγκη των δυνάμεων της εργασίας να συμπυκνώσουν συμβολικά τον ταξικό αγώνα σε μια κλίμακα πέραν του ελέγχου τους, τελικά το κατάφερε,  μόνο η συμβολοποίηση επεκράτησε του αγώνα. Το σενάριο του θεάματος του αγώνα προέβλεπε μια  εξέλιξη η οποία απέκλινε από την ραγδαία μεταβαλλόμενη ισορροπία ισχύος. Σήμερα αυτή η ισορροπία είναι δυσμενέστερη από ότι πριν εννέα μήνες και αυτό αποτυπώνεται στην συναίνεση του ογδόντα .Ωστόσο η συναίνεση αυτή παρουσιάζεται στην μορφή της πόλωσης.

Η ελληνική συναίνεση είναι ενεργοβόρα και αυτοκαταστροφική. Απαιτεί μια τελετουργία , μια συμφωνημένη διαδικασία έντασης χωρίς την οποία η συμφωνία είναι ακατόρθωτη. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της διαμάχης  στο διάστημα των εννέα μηνών συντελέστηκαν ιδεολογικές  μεταβολές οι οποίες δεν είναι αμελητέες: η αποδοχή της συσχέτισης εργασίας κύκλου εργασιών , αυτή την στιγμή ,σε αυτό τον τόπο, είναι μια ρήξη με τα θεμέλια των διακηρυγμένων συνδικαλιστικών παραδόσεων. Κινείται  πέραν των ορίων των πιο μετριοπαθών δυνάμεων συνδικαλιστικής έκφρασης της εργασίας και  εφάπτεται  με τον ιδεολογικό πυρήνα του κλασσικού φιλελευθερισμού. Σε άλλα συμφραζόμενα θα αναφερόμασταν σε ουσιώδεις ιδεολογικές υπαναχωρήσεις ,σε άρρητες θεμελιακές αναθεωρήσεις οι οποίες , ως ταμπού δεν είναι δυνατό να διατυπωθούν δημοσίως και παραμένουν ως μικρές δευτερεύουσες προτάσεις στα   ρεπορτάζ.

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι προφανώς γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Ας τους ευχηθούμε το καλύτεροι .Συνειδητοποιούμε όμως ακόμη μια ακόμη φορά: η συναίνεση στην Ελληνική κοινωνία υπάρχει αλλά είναι αφόρητα ενεργοβόρα και πολλαπλά τραυματική.

Εικόνα:http://salbert8.wordpress.com/2010/11/12/breaking-the-cycle-feminism-and-postmodern-art/