Μια νέα σταθερότητα

Η μετεκλογική συμπεριφορά όλων των κομμάτων άνοιξε μια γλυκόξινη χαραμάδα αισιοδοξίας.

Ο νικητής ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε, σχεδόν βιαστικά , να καλέσει  τους υπόλοιπους να κάνουν κυβέρνηση πριν καν ο Σαμαράς συνειδητοποιήσει  την τυπική του νίκη . Ταυτόχρονα  εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο δύο νέες έννοιες κλειδί : αυτή της "υπεύθυνης "  αντιπολίτευσης και αυτή της "διαφορικής" αντιπολίτευσης ανάλογα με  το ποσοστό. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ αναθεμελιώνει την λεγόμενη αντιμνημονιακή πολιτική στην προϋπόθεση ότι υπάρχει μια σταθερή κυβέρνηση . Το αποτέλεσμα της 6 Μάιου ανέδυσε την συγκροτητική συνθήκη του πετυχημένου συριζαικου αντιμνημονιασμού: την ύπαρξη σταθερής κυβέρνησης. Σε συνθήκες τυπικής κρίσης ,ακυβερνησίας ,παράλυσης των κρατικών μηχανισμών δεν υπάρχει σενάριο αριστερής διακυβέρνησης. Η λεγόμενη ομαλότητα προϋπάρχει της μεγάλης αλλαγής. Ο ίδιος λοιπόν  σχετικοποίησε την ένταση και έκταση της αντιπολίτευσης του υποτάσσοντας την στο πρόταγμα ενός σταθερού δημοκρατικού συμβολαίου.Πρόκειται  για κίνηση υποχρεωτική για την συγκυρία. Χωρίς τον σύριζα στην αντιπολίτευση όλη η κοινωνική δυσανεξία θα μεταβιβαστεί μεγεθυμένη και μεταλλαγμένη στην Χρυσή Αυγή.

Η ΧΑ δημιουργεί μια νεκρή ζώνη

Στην ουσία η ΧΑ δημιουργεί τη  μοναδική πολιτική απαγορευμένη περιοχή η οποία ορίζεται ως εξωτερική του συστήματος. Η επιβράβευση μιας πολιτικής ηθικής της βίας, της βαναυσότητας δεν αναδεικνύει απλά ένα κόμμα αλλά περιφράζει όλα τα άλλα κόμματα σε μια περιοχή πολιτικού πολιτισμού. Η ΧΑ δεν απειλεί μέσω εκλογικών ποσοστών αλλά μέσω της δημιουργίας ενός πεδίου ανταγωνισμού καθαρής γυμνής βίας εντός του οποίου δεν μπορεί κανείς να εισέλθει. Αυτός ο τόπος βίας ουσιαστικά πολώνει την πολιτική σε μια γνώριμη συνθήκη με νέα αριθμητική:  επτά κόμματα δύο πολιτικές .Η οργανική βία της ΧΑ δεν εισφέρει μια ακροδεξιά πλευρά στο τυπικό ευθύγραμμο άξονα , αλλά εγκαθιδρύει ένα πεδίο εντός του οποίου κυριαρχεί επειδή ουδείς άλλος  εισέρχεται .Το σύστημα αποκτά μια τομή η οποία λειτουργεί ως ενεργοβόρος ζώνη ως παράσιτο που απομυζά θρεπτική ύλη. Καμία αριστερή πολιτική δεν μπορεί πλέον παρά να υπολογίζει σε μια έννοια πολιτικής αντιβίας που συγκροτεί όλους εναντίον της γυμνής βίας της ΧΑ.Ο οργανικός συστημισμός της ΧΑ δεν έγκειται σε μια πρωτόγονη σύλληψη της, ως ακροδεξιού στηρίγματος του κεφαλαίου εναντίον της αριστεράς ,σύμφωνα με τις γνωστές αναλύσεις του 30.Αντιθέτως η ΧΑ αναδιοργανώνει το σύστημα βαθύτερα καθώς εκφράζει ως σύμπτωμα την οργανική του δυνατότητα να πολλαπλασιάζει τα επίπεδα αυτοσυγκρότησης του. Η ανεργία δεν δημιουργεί απλά εφεδρικούς στρατούς μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης αλλά βιοπολιτικά πλεονάσματα που εκλύονται στον δημόσιο χώρο ως νέα locus διεξεγωγής του ανταγωνισμού. Η ΧΑ εμφανίζεται φέροντας οργανικά μαζί της και τον βιόκοσμο ΧΑ σε απόλυτη αντιστοιχία του γνωστού μηχανισμού της βιολογίας που αποκαλείται " αυτοποίηση " .Σύμφωνα με τον μηχανισμό αυτό τα κύτταρα δεν πολλαπλασιάζονται απλώς αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν από μόνα τους τις βιολογικές συνθήκες πολλαπλασιασμού της .Η ΧΑ εισέρχεται συνοδευόμενη από τον Χρυσαυγισμό το οποίο συγκρότησε από τα μεγάλα θραύσματα που αφήνει η κοινωνική δυσπραγία αλλά και από τα μικρά αλλά απαραίτητα συγκολλητικά υλικά ενός ήθους της δύναμης που προϋπήρξε διάσπαρτο σε όλη την προηγούμενη περίοδο σε όλους τους χώρους. Δημιουργείται λοιπόν μια πολιτική συνθήκη σχεδόν παράδοξη. Η αριστερά καλείται ακουσίως να συμπορευτεί με τη δεξιά σε μια συμφωνία κυρίων μη αποδοχής της γυμνής βίας της ΧΑ. Με άλλα λόγια η πολιτική ομαλότητα γίνεται σε κάθε περίπτωση εκ των ων ουκ άνευ για μια αριστερόστροφη αλλαγή.

Ο φαύλος κύκλος της ομαλότητας

Περισσότερα και από την συγκρότηση της κυβέρνησης η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είναι όρος συγκρότησης και λειτουργίας του νέου πολιτικού παιγνίου. Η επερχόμενη αριστερή διακυβέρνηση ανέδειξε τα συστημικά όρια της. Υφίσταται μόνο αν οι αντίπαλοι της την αποδέχονται και παρέχουν εγγυήσεις ομαλότητας. Ο φαύλος κύκλος είναι σαφής : η αριστερά καλεί  αμέσως σε μια ομαλή διακυβέρνηση η οποία εξασφαλίζει και τελικά συγκροτεί την Συριζαική υπόσχεση . Η υπόσχεση όμως ,  δεν υφίσταται σε συνθήκες τυπικής ακυβερνησίας , ουσιαστικού κενού εξουσίας , επομένως αυτοσυγκροτείται   ταυτόχρονα και ισοδύναμα    με την τριπλή συγκυβέρνηση.Με όρους μηχανικής σταθερότητας το σύστημα δείχνει πιο σταθερό απο ποτέ.(1)Μετά από αυτές υψηλού συμβολισμού πρωτοβουλίες  , η τρικομματική κυβέρνηση (ελληνική τρόικα) ήταν φυσιολογική. Με εγγυημένη  μια " υπεύθυνη" αντιπολίτευση , όλοι οι άλλοι συγχρονίζονται σχεδόν αυθόρμητα .

Η νομιμοποίηση και ευθύνη της Δημάρ

Η  Δημαρ υλοποιεί με απόλυτη συνέπεια τις ιστορικές προοπτικές του χώρου και ευλόγως συμμετέχει. Οι  έννοιες της υπεύθυνης και διαφορικής αντιπολίτευσης που εισάγει ο Συριζα  συγκροτούν ουσιαστικά και τη πολιτική της νομιμοποίηση της Δημαρ σε σχέση με τον ιστορικό της προσδιορισμό της ως αριστεράς. Η έγκληση για την συμμετοχή της  στην διακυβέρνηση με βάση το κριτήριο της " αριστερής συνέπειας" έχει ελάχιστη αξία καθώς το ίδιο ακριβώς κριτήριο έχει σχετικοποιηθεί συναρτώμενο από ευθύνη και ποσοστά. Άλλωστε είναι ενδιαφέρον ότι δεν εγκαλείται για συμμαχία με την δεξιά αλλά για μια αναποτελεσματική επιλογή. Αντίθετα η διόγκωση της ΧΑ δίνει μια μοναδική ευθύνη σε μια κυβερνώσα Δημαρ: να απαιτήσει και να υλοποιήσει την δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης αποκλεισμού της ΧΑ από τους μηχανισμούς της Αστυνομίας. Επιπρόσθετα μια τεράστια ατζέντα «μαλακών» μεταρρυθμίσεων (διαφάνεια, αξιοκρατία, στοιχειώδης ορθολογισμός) μπορούν να γίνουν κυβερνητικοί στόχοι και άρα ευθύνη και σημεία ελέγχου της Δημαρ. Είναι προφανές πως μια επιτυχής επιρροή της Δημαρ σε ζητήματα διακυβέρνησης, προφανώς ευνοεί τον επερχόμενο κυβερνητικό ρόλο της Σύριζα .Μακροπρόθεσμα  η Δημαρ καλείται να παίξει το ρόλο μπαλαντέρ ο οποίος λειτουργεί σε περιβάλλοντα απλής αναλογικής και όχι σε συνθήκες διπολισμού. Η επιλογή της , λοιπόν , έχει προοπτική μόνο αν αλλάξει το εκλογικό σύστημα προς το αναλογικότερο και   κατοχυρωθεί ως ένα κόμμα τύπου Γκενσερ στην Γερμανία ή Liberal Democrats στην Αγγλία.

Με  εγγυημένα τα όρια της  έντασης και έκτασης  της σύγκρουσης εντος του νέου συμφωνημένου πλαισίου  η κυβέρνηση της Ελληνικής τρόικας έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει παρά να αποτύχει. Επιτυχία σημαίνει εφαρμογή μιας εκδοχής της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ σε μια  διασταλτατική ερμηνεία της όπως αυτή κατατίθεται μέσω της οργανικής πολυγλωσσίας του μετά την 6 Μαίου. Στην διασταλτική αυτή ερμηνεία το μνημόνιο τεμαχίζεται σε εφαρμοστικους νόμους και δανειακή σύμβαση και μέσω περίτεχνων μετωνυμιών ο άμεσος αντιμηνονιασμος γίνεται κατάργηση της μετενέργειας, αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και διπλασιασμός του χρόνου των επιδομάτων ανεργείας. Ακριβώς αυτός είναι και ο κοντοπρόθεσμος καμβάς της κυβέρνησης της Ελληνικής τρόικας.

Πέραν μικροπολιτικών αναλύσεων ποιος , τι ,   γιατί, κλπ,  η κυβέρνηση της τρόικας έχει ένα απλό καθήκον:  Να κερδίσει χρόνο προσπαθώντας να κρατήσει την χώρα στο πεδίο των εξελίξεων με το μικρότερο κόστος. Αν ο Συριζα βάζει ως στόχο να πυροδοτήσει από την Ελλάδα μια Ευρωπαϊκή αλλαγή, η κυβέρνηση της τρόικας  θέτει προφανώς ένα ηπιότερο και πιο αμυντικό σκοπό αλλά ουσιαστικά μοιάζουν σαν παραλλαγές μιας πολιτικής παρά σαν δυο διαφορετικές πολιτικές.

 (1) Μια μαθηματική προσέγγιση του βαθύτερου επιπέδου σταθερότητας του αντιπροσωπευτικού συστήματος εδώ

Εικόνα: http://www.davidbordwell.net/blog/2009/02/18/an-old-fashioned-sentimental-avant-garde-film/