Friday, August 24, 2012

Πόσα εισιτήρια θα κάνει το splatter ;(το αδιέξοδο του κουρέα)



Ολοι αναρωτιώνται για το επερχόμενο φθινόπωρο.Με δεδομένη την περαιτέρω απομείωση του βιoτικού επιπέδου είναι πιθανό να δούμε ένα νέο γύρο διαμαρτυριών με πολύπλευρο στίγμα : μια εμπλουτισμένη ,πολλαπλασιαστική εκδοχή του φαινομένου των δύο "Συνταγμάτων".Ως γνωστόν και οι δύο πλατείες ενίσχυσαν δραματικά τους συγγενείς πολιτικούς τους χώρους στις εκλογές και τελικά διαμόρφωσαν το σημερινό σκηνικό.

Ταυτόχρονα ,είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή περιπλοκή συνεχίζεται και διαμορφώνει ένα, σχεδόν ,χαοτικό περιβάλλον .Ο λατινικός Νότος παρουσιάζει συμπτώματα Ελλάδας του 2009, μόνο που δεν θέλει να έχει σχέση με εμάς.Από την άλλη πλευρά, μάλλον, ο ιός της ασθένειας είναι ο ίδιος και έτσι η ελληνική συμπτωματολογία παραπέμπει σε εντατική θεραπεία, ενω οι υπόλοιποι αναζητούν κατ´οίκον νοσηλεία.Η Ελληνική περίπτωση παρουσιάζει χαρακτηριστικά υγειονομικής απομόνωσης.

Εξ´άλλου , η φύση των χρηματαγορών προυπολογίζει τους κινδύνους με  εσωτερικευμένους μηχανισμούς  και καθιστά το σενάριο "δραχμή" ή διπλό ευρώ απλή άσκηση επί χάρτου.Η υπόθεση επιστροφης στη δραχμή δεν υφίσταται , υφίσταται ως πρόβλημα η  προοπτική  να επιστρέψουμε στη δραχμή.Με άλλα λόγια η στατιστική αύξηση αυτής της πιθανότητας  μπορεί να διαλύσει το χρηματηστηριακό διεθνές πλέγμα ,πολύ πριν καν γίνει πραγματικότητα.Άρα δεν πρόκειται να προκληθεί κανένα σοκ, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, αφού θα έχει διαλυθεί το σύμπαν με τη διακίνηση  της σχετικής πληροφορίας ,ως σοβαρής πιθανότητας.Το δυνητικό , ανύπαρκτο δημοψήφισμα ΓΑΠ μάς έδωσε τη γεύση του τι σημαίνει τιμολόγηση της προοπτικής.Όσοι αναμένουν μια σοβαρή ,νηφάλια συζήτηση για το ευρώ, δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν σε ριάλιτι σόου.Δεν έχει καμία σημασία τι ακριβως λένε οι ειδικοί  ,έχει σημασία ότι το λένε δημόσια και έτσι οι αγορές λειτουργούν ως tele voting.Πριν αποφασίσουν οι ειδικοί τι θα γίνει, οι " τηλεθεατές - αγορές " θα έχουν αποφασίσει για αυτούς.

Η κοινωνική δυσανεξία,η ελληνική  απομόνωση,η ευρωπαϊκή  εσωστρέφεια καθιστούν  την ερχόμενη περίοδο ένα  πολυαναμενόμενο splatter (πηγή) σε πρώτη προβολή.Θα κλάψουνε μανούλες.

Οι προοπτικές είναι δύο , αλλά ουσιαστικά είναι μία, με δύο παραλλαγές:

Ασθμαίνουσα, αγχωτική, εσωτερική υποτίμηση με σπασμωδικές προστασίες διαφόρων mega ή micro insiders, μέσω των ενδοκυβερνητικών lobby .Ταυτόχρονα, όσοι έχουν  το βλέμμα στραμμένο στις Ευρωπαϊκές Πλατείες και την ελπίδα μιας πανευρωπαϊκής αντίδρασης, θα προκαλέσουν μια πρόσθετη εξωτερική παρεμπόδιση.
Και οι δύο προοπτικές παρουσιάζονται δημόσια στη ρετουσαρισμένη τους εκδοχή:Η υποτίμηση υποτίθεται οτι συνοδεύεται με τυπικές, φιλελεύθερες , μεταρρυθμίσεις, ενώ αντίστοιχα η παρεμπόδιση της, υποτίθεται ότι έχει πανευρωπαϊκό ορίζοντα.Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή.Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει φάει δύο μήνες μετρώντας ποιους από τους δικους της θα προστατεύσει από την αναπόφευκτη επιδείνωση ,ενω ο Τσίπρας δεν παρουσίασε κανένα Plan Β, όταν  η Ευρωπαϊκή Δεξιά έγραψε  στα παλιά παπούτσια της τα πρωτόκολα και τους θεσμούς.Και οι δύο δείχνουν τα όρια τους.Ο Σαμαράς αδυνατεί να ξεφύγει από το παλαιοδεξιό σύνδρομο ο δε Τσίπρας εξαρτάται  τελικά απο την αποδοχή της Ευρωπαϊκής Δεξιάς ,η οποία τον αντιμετωπίζει ως παραλλαγή του Ουγγρικου Tzobbig.Και οι δύο είναι μπλεγμένοι στο "παράδοξο του κουρέα"  (πηγή) : ο παλαιοδεξιός που θα κυβερνήσει ως μη παλαιοδεξιός και ο Ευρωπαιστής που δυσαρεστείται γιατί η υπαρκτή  Ευρώπη δεν τον θεωρεί Ευρωπαίο.Επειδή το "παράδοξο του κουρέα" άρθηκε , γιατί αναδιατύπωθηκε η θεωρία του ,τα αντίστοιχα παράδοξα  μπορούν να αρθούν μόνο με μια αντίστοιχη αναδιατύπωση.Ο παλαιοδεξιός Σαμαράς έχει μέλλον μόνο ως μεταμόρφωση - άρνηση του εαυτού του ,ο δε Τσίπρας έχει μέλλον ως ενίσχυση του υπαρκτού Ευρωπαισμού του.

Η συγκυρία δεν θα κριθεί στην ύπαρξη μιας τυπικής συναίνεσης,αλλά στη συμφωνία για τα όρια και τη μορφή της σύγκρουσης

Αν ο Σαμαράς δεν ολοκληρώσει ένα μέρος των μεταρρυθμίσεων και ο Τσίπρας δεν αντιταχθεί ,προσκομίζοντας ένα ρεαλιστικό σχέδιο υπαρκτών ευρωπαϊκών συμμαχιών, τότε κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στο χειρότερο σενάριο της κρίσης: ανολοκλήρωτες ,φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ,υπο την πίεση ενός ανεδαφικού ψευδοευρωπαισμού.Ωστόσο υπάρχουν και καλύτερα σενάρια.Ακόμη και  η ακύρωση των μεταρρυθμίσεων, απο την πίεση ενός ευρωπαϊκού, υπαρκτού κυβερνητικού προγράμματος θα έχει τουλάχιστον υποθήκες ενός υπαρκτού κευνσιανού ρεαλισμού.Όμως ,η  βέλτιστη έξοδος είναι να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις ενάντια, στην πίεση ενός υπαρκτού ευρωπαϊκού ρεαλιστικού αντι - προγράμματος.

Εάν το splatter κάνει εισιτήρια δεν θα εξαρτηθεί από τους παίκτες του κοινοβουλίου.Ωστόσο, αυτοί δημιουργούν ένα αρχικό κλίμα.Παρά τις  κορώνες που προσιδιάζουν περισσότερο σε τηλεοπτικούς ρόλους ,τους οποίους ήδη έχουν καθιερώσει τα κανάλια, οι κύριοι παίκτες δείχνουν να διατηρούν την υπόρρητη συναίνεση.Η κοινωνική δυσανεξία μπορεί να πάρει αναπάντεχες μορφές που δεν αποκλείουν και τον λιτό εσωτερικό γογγυσμό.Είδωμεν

Εικόνα:http://www.djibnet.com/photo/fundoshi/sumo-wrestlers-of-old-japan-a-stable-of-japan-s-finest-in-old-tokyo-2357417893.html

10 comments:

Νοσφεράτος said...

Όσοι αναμένουν μια σοβαρή νηφάλια συζήτηση για το ευρώ, δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν σε ρεάλιτι σόου.''
αυτο προσωπικά το καταλαβα πριν κανα χρονο.. Τωρα ..ξερω

Left Liberal Synthesis said...

Nosfy
Σωστά αλλά τουλάχιστον ψηφιζουμε σε tele voting

ο δείμος του πολίτη said...

Ουσιαστικά είναι αυτό που ο Ζιζέκ, ότι αν υπήρχε μία κεφαλή στο χρηματιστήριο κλπ τότε ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες θα ήταν αισιόδοξος. Όσο όμως ο καπιταλισμός -και δη ο μετανεωτερικός- λειτουργεί ασυνάρτητα και κανιβαλιστικά, κάθε προοπτική είναι απαισιόδοξη τόσο για τη μεσαία τάξη όσο και για τα χαμηλότερα στρώματα.

Left Liberal Synthesis said...

Δειμο
Σωστά , στις σημερινές συνθήκες μόνο η μεγέθυνση σώζει.Σε συνθήκες λιτότητας οι διαχωρισμοί είναι περίπλοκοι.

Anastasios said...

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς ποιες μεταρρυθμίσεις καλείται να κάνει ο Σαμαράς και πως ακριβώς αυτές θα βγάλουν την οικονομία από το τέλμα και θα μειώσουν το δημόσιο χρέος (ως % του Α.Ε.Π.)

Καλημέρα.

Left Liberal Synthesis said...

Αναστάσιο
Κατ'αρχάς ο Σαμαράς και ο κάθε Σαμαράς (πχ Τσίπρας ως πρωθυπουργός)δεν μπορεί να κάνει όσες και όποιες μεταρρυθμίσεις θέλει από μόνος του, εκτός αν έχουμε δικτατορία.

Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν ελάχιστη συναίνεση, έστω και αν δεν λέγεται φανερά.

Αρα λοιπόν το ζητούμενο είναι ποιες μεταρρυθμίσεις μπορόύν να γίνουν με δεδομένη τη δράση μιας αντιπολίτευσης που αντιδρά.Επαναλαμβάνω το ίδιο ερώτημα είναι αν πχ ο Συριζα προσπαθεί να εφαρμοσει το προγραμμα του με δεδομένη μια δεξιά αντιπαλότητα

Αυτό που λέω είναι οτι προτιμώ τον Σαμαρά να προσπαθεί να εφαρμόσει το σύνολο της πολιτικής του με την αντίρρηση του Τσίπρα να δομείται ως ευρωπαική ρεαλιστική προοπτική αντιπρόταση

Με δεδομένο οτι ο Σαμαράς αποκλείεται να κάνει οσα λέει, το θέμα είναι η αντίρρηση η οποία να τον εμποδίζει να έχει ευρωπαικό ρεαλιστικό περιεχόμενο

Τωρα επι της ουσίας για μένα το ζητούμενο είναι αμυντικό:μεταρρυθμίσεις διαφάνειας, λογοδοσίας,λογιστικής τακτοποίησης και ισορροπίας και επιλεγμένες ιδιωτικοποιήσεις για να διατηρηθούμε στον σκληρό πυρήνα


Anastasios said...

ΟΚ. Πάντως η έννοια της μεταρρύθμισης έχει στην Ελλάδα μεταφυσικές διαστάσεις. Όλοι μιλάνε για αυτήν χωρίς να γνωρίζουν την ουσία της. Τελικά η "μεταρρύθμιση" καταντάει η μείωση των μισθών, η πώληση κοψοχρονιάς δημόσιας περιουσίας με τη σχετική μίζα του 10%, άντε και το άνοιγμα του επαγγέλματος του βυτιατζή. Ο Σαμαράς ή ο Στουρνάρας ή οποιοσδήποτε άλλος που έστησε ή τουλάχιστον έβαλε ένα λιθαράκι για να φτιαχτεί αυτό το κράτος που όλοι ξέρουμε θα έπρεπε να ξεκινήσει από τα πολύ βασικά που δεν το βλέπω. Για παράδειγμα πραγματική μεταρρύθμιση θα ήταν το ξεκαθάρισμα της νομοθεσίας με την κατάργηση νόμων, Προεδρικών Διαταγμάτων, τροπολογιών κλπ. Βέβαια αυτό δεν θα έχει άμεσο αντίκτυπο ούτε στο Α.Ε.Π. ούτε στο δημόσιο χρέος. Επίσης θα πρέπει να είναι κουτός αυτός που νομίζει ότι τέτοιες πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος θα τις κάνουν αυτοί που διορίζουν -ακόμα- τα παιδιά, τα ανίψια τους και τα βαφτιστήρια τους στη βουλή. Εν κατακλείδι θέλω να πω ότι εκτιμώ δεν θα γίνει καμία σοβαρή μεταρρύθμιση, είτε υπάρχει ανοχή είτε όχι από την αριστερά, γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις ιδίως από τον Σαμαρά και την παρέα του. Αυτό που κοιτάει μόνο είναι να "κλείσει την τρύπα" που διαρκώς -μέχρι να βγούμε από το Ευρώ- δημιουργεί η ίδια η πολιτική τους η πολιτικής της "λιτότητας"-"μνημονίου".

Left Liberal Synthesis said...

Anastasios

Σωστά φέρνεις ως παράδειγμα την πολυνομία.Αλλά γιατί δεν γίνεται τίποτα;

Μήπως τελικά η αντίσταση σε κάθε μεταρρύθμιση παίρνει την μορφή της συναίνεσης και όχι της αντίδρασης;

Μήπως τελικά οι οποιες μεταρρυθμίσεις παρουσιάζονται με ελλειπτικό τρόπο δημόσια ενω έχουν άλλη αξία για τους εμπλεκόμενους

Ας φέρω ένα άλλο παράδειγμα

πχΗ φορολογική μεταρρύθμιση για τους εφοπλιστές (οχι φοροαπαλλαγές) μπορεί να γίνει ως εάν οι εφοπλιστές θα αποδεχθούν τα πάντα , χωρίς να φύγουν από την Ελλάδα;

Δεν είναι μια αυτονόητη μεταρρύθμιση η οποία μπορεί να πετύχει μόνο αν ενσωματώσει και το σενάριο άρνησης της;

Το κακό με τις μεταρρυθμίσεις έτσι ονομάζονται τα πάντα, χωρίς ταξινομήσεις χωρίς σαφείς στόχους

Οσο για την λιτότητα που αναφέρεις, έξοδος δεν υπάρχει χωρίς λιτότητα.Το ζητημα είναι πως κατανέμεται με ποια αντιστηρίγματα με ποιες προτεραιότητες.

Anastasios said...

Και άλλα παραδείγματα μπορώ να φέρω πραγματικών μεταρρυθμίσεων...π.χ. τα δικαιολογητικά που χρειάζονται για να κατακυρωθεί ένας δημόσιος διαγωνισμός, η χαρτούρα που χρειάζεται για την σύσταση μίας νέας επιχείρησης ή για μία άμεση ξένη επένδυση κλπ. Εγώ ποντάρω τα ρέστα μου ότι τίποτε από αυτά δεν θα γίνει. Εσύ πιστεύεις ότι για αυτό ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό "οι αντιδράσεις" της αντιπολίτευσης, εγώ πιστεύω ότι ευθύνεται η πολιτική ηγεσία λόγω της έλλειψης βούλησης για πραγματικές μεταρρυθμίσεις.
Οι εφοπλιστές είναι μία πονεμένη ιστορία και φυσικά μία ιδιαίτερη περίπτωση εφόσον δεν υπάρχει έδρα ούτε συγκεκριμένη αγορά, αλλά παγκόσμια. Ωστόσο δεν κατάλαβα πολύ τι θέλεις να πεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Για το θέμα της λιτότητας αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε το 1932 στις Η.Π.Α. ή στην μεταπολεμική Γερμανία το 1945 αν υπήρχε εμμονή στη λιτότητα, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση. Πάντως στη Γερμανία της Βαϊμάρης μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών ξέρω τι έγινε λόγω της λιτότητας που επιβλήθηκε στους Γερμανούς για να αποπληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αν βέβαια λιτότητα εννοείς ότι οι Έλληνες δεν θα πρέπει να έχουν τρία κινητά και cayen, εκεί θα με βρεις σύμφωνο, αλλά πόσοι Έλληνες τελικά είναι αυτοί.
Εγώ στο λιτότητα αντιπαραβάλω την παραγωγικότητα. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλη λιτότητα όταν έχει χάσει το 25% του Α.Ε.Π. σε 3 χρόνια…

Left Liberal Synthesis said...

Anastasios
Συμφωνούμε
Ανέφερα τους εφοπλιστές ως τυπικό παράδειγμα μιας εύλογης μεταρρύθμισης με εγγενείς δυσκολίες.
Οι μεταρρυθμίσεις πάντα θίγουν κάποιους άρα χρειάζονται ελιγμοί και συμβιβασμοί.
Αντιλαμβάνομαι την λιτότητα ως αναγκαίο στάδιο αλλαγών.Είναι αδύνατο να κάνεις τόσες αλλαγές σε μια οικονομία χωρίς να μην έχει επίπτωση στην μεγέθυνση.
Αδυνατώ να φανταστω την ελληνική οικονομία σε μια εσαει μεγέθυνση των εισαγωγών και της κατανάλωσης.
Βέβαια αυτό που ζούμε τωρα σπαει τα ρεκορ, αλλά η γνώμη μου είναι οτι η κατάρρευση οφείλεται περισσότερο σε προηγούμενες αγκυλώσεις παρά σε προσπάθειες αλλαγών.