Βιοηθική και ο χρονισμός της κρίσης.

Η υπόθεση είναι πραγματική(1) : Το 1973 γίνεται μια ληστεία όπου την συμπλοκή πυροβολείται το θύμα , με αποτέλεσμα να παραμείνει σε κώμα με τη σφαίρα εγκλωβισμένη στον εγκέφαλο του. Το θύμα παραμένει μήνες στην ιδιόμορφη κατάσταση μέχρι την στιγμή όπου ο θεράπων ιατρός προχωρεί στην αφαίρεση της καρδιάς του ασθενή για μεταμόσχευση. Ο θάνατος του θύματος συμπίπτει χρονολογικά με την δίκη του ληστή και τότε συμβαίνει η ενδιαφέρουσα περιπλοκή: ο δικηγόρος υπεράσπισης του ληστή ονομάζει ως υπεύθυνο θανάτου το χειρούργο και όχι τον ληστή. Ο ληστής επέφερε βαριά βλάβη αλλά όχι το θάνατο. Η δίκη μετατρέπεται σε ενδελεχή ανάλυση για την φύση του κώματος, τον αυστηρό νομικό προσδιορισμό του θανάτου και τα ζητήματα βιοηθικής. Η διαφορά μεταξύ κώματος και θανάτου λοιπόν δεν είναι απλή. Η συνθήκη  του λεγόμενου εγκεφαλικού θανάτου είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι ο ορισμός του θανάτου είναι σε τελική ανάλυση " πολιτική απόφαση ".Το ζήτημα προκύπτει από το γεγονός ,ότι είναι τεχνολογικά δυνατό να διατηρηθεί το σώμα σε μια υποτυπώδη κατάσταση φυτικής ζωής,  αν τελικά το θέλουμε. Η ίδια η ιατρική τεχνολογία σχετικοποιεί το όριο της ζωής, όπως σχετικοποιεί την έννοια της μητρότητας κλπ.

Οι τρέχουσες αφηγήσεις της κρίσης χρησιμοποιούν τις ιατρικές και βιολογικές μεταφορές κατά κόρον: οι κυρίαρχες αφηγήσεις αναφέρονται σε ασθενείς οικονομίες, σωστές ή λάθος συνταγές κλπ ενω οι εναλλακτικές σε ζωντανά πειράματα ,πειραματόζωα που επαναστατούν κλπ. Όμως ,έστω και αν ,οι αναλογίες είναι χονδροειδείς, υπάρχει τελικά ένα ζήτημα για το ποιος αποφασίζει να ορίσει τα θεμελιώδη : ποιό είναι το κατώφλι πέραν του οποίου κατανοούμε την κατάσταση ως κώμα ή θάνατο; Ποιά ύφεση είναι το όριο, ποια ανεργία, πόσες αυτοκτονίες την ημέρα ορίζουν το "μη παρέκει"; Ο κίνδυνος είναι να περιπέσει όλη η κοινωνία σε μια κατάσταση "φυτικής ζωής" όπου μπορούν να λειτουργούν όλα στοιχειωδώς με μηχανική υποστήριξη μέχρι κάποιος να αποφασίσει το τέλος. Όπως και στην περίπτωση του ιατρικού κώματος, ο νέος παράγων που περιπλέκει τα πράγματα είναι η τεχνολογία, η δυνατότητα μετακίνησης των ορίων κανονικότητας τα οποία πρότινος θεωρούνται αμετακίνητα.

Η ανεργία είναι 23% η ύφεση 7% και οι ημερήσιες αυτοκτονίες 2.Θεωρητικά υπάρχει η πιθανότητα αυτά να αποτελούν αποδέκτες "τιμές " μιας συνθήκης κοινωνικής συμβίωσης για το επόμενο ακαθόριστο διάστημα , δεδομένου ότι υπάρχει η νέου τύπου μηχανική υποστήριξη. Τα χρόνια της κρίσης παρέρχονται και " οι καλές μέρες " γίνονται ανάμνηση και ο λόγος περί κρίσης αντί για εργαλείο εξόδου γίνεται ένα ηχητικό υπόστρωμα μια φωνητική συνοδεία του παρόντος. Η μηχανική υποστήριξη της καινοφανούς συνθήκης κώματος της κοινωνίας είναι πολλαπλή. Ο ίδιος ο μηχανισμός παροχής ευρώ στην οικονομία είναι από μηχανική άποψη μια τυπική ελεγχόμενη σταγονομετρία με εντολή ιατρού. Ταυτόχρονα διακινείται ένας παραφθαρμένος πληθωρικός τηλεοπτικός λόγος  άλλοτε περιγραφής, άλλοτε ανοχής ,άλλοτε καταγγελίας της κρίσης ,με προφανή στοιχεία κατασκευής και σκηνοθεσίας ο οποίος λειτουργεί ως ψυχοτροπική αγωγή .Ο  τρόπος με τον οποίο η επίθεση Κασιδιάρη κατανοήθηκε   ως "τηλεοπτικό συμβάν Κασιδιάρη Κανέλη " του είδους "τσακώθηκε ο Μάκης στην Ζούγκλα" είναι χαρακτηριστικός. Η κρίση γίνεται κατανοητή  ομαλότητα με την αφομοίωση ενός τύπου εκφοράς λόγου περι κρίσης ,  μιας σειράς εικόνων καταστροφής και απόγνωσης  οι οποίες λειτουργούν ως φυσικό συστατικό του ρέοντος ενεστώτα. Η πιθανότητα η νέα ομαλότητα να είναι τύπου Βαγδάτης όπου η ζωή συνεχίζεται εν μέσω βομβιστών αυτοκτονίας δεν είναι μικρή, μόνο αντί για βόμβες θα έχουμε αυτοκτονίες, καθημερινές θραύσεις των στοιχειωδών κανόνων συμβίωσης, αέναη μετατόπιση των ορίων παραβατικότητας.

Η νέα κυβέρνηση έχει μια ψυχολογική παρακαταθήκη , μια εντολή να " κάνει κάτι" για να σταματήσει η πτωτική τάση παντού .Η αντιπολίτευση συμπεριφέρεται εντός των αποδεκτών κανόνων τελετουργικής οξύτητας που απαιτεί η δημοκρατική πόλωση. Το δημοκρατικό παιχνίδι απαιτεί και μια υπερβάλλουσα ένταση από την συστημική αντιπολίτευση αλλιώς η ΧΑ θα εκτοξευτεί στα διψήφια. Οποίος δει τις πιο εγγράμματες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ θα διακρίνει αμέσως την παρεχόμενη συναίνεση. Ακόμα και στο επίδικο των ιδιωτικοποιήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ παρέχει μια ευδιάκριτη  ανοχή αποδεχόμενος τα Σδιτ με εύλογα ανταλλάγματα. Είναι θέμα μιας απλής ονοματολογικής αλλαγής από ιδιωτικοποίηση σε Σδιτ  και η κυβέρνηση θα έχει μοναδικό επίδικο το τίμημα και όχι την φύση των συμφωνίας.

Ωστόσο αν αναλογιστούμε την ελαύνουσα ευρωπαϊκή κρίση, απλώς και μόνο η εμπέδωση του παρόντος ως απόλυτου ορίου της κρίσης αποτελεί ,δυστυχώς, τομή .Φαίνεται απαισιόδοξο ,αλλά αν κατανοηθεί η πλαστικότητα με την οποία έχει ορισθεί η κρίση την τελευταία τριετία και οι αποτελεσματικοί τρόποι μέσω των οποίων αυτή αφομοιώνεται ως ενεργό παρόν , τότε η ευρεία αποδοχή του Ιουνίου 2012 ως κατωφλίου του " μη παρέκει" αποτελεί ίσως την πρώτη βάση ανάκαμψης. Δεν λείπουν τεχνικές αναγνώσεις που διαβλέπουν το παρόν ως έσχατο σημείο κρίσης (2). Ωστόσο είναι σημαντικό να εμπεδωθεί το αυτονόητο που τελικά είναι " κατασκευάσιμο" "συμβατικό " ότι με αφετηρία τον Ιούνιο του 2012 , μπορεί να υπάρξει μια αναστροφή. Αυτή η αυτοδέσμευση μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα παρά και ίσως εναντίον των τεχνικών παραμέτρων της κρίσης.

 (1) Αναφέρεται στο G.Agamben : Homo Sacer

Εικόνα :http://listverse.com/2011/02/15/top-10-reasons-we-should-revive-the-dark-ages/