Ευτυχώς υπάρχουν και οι ψύχραιμοι

Το ψυχόδραμα του Compromesso Storico a la Ελληνικά συνεχίζεται . Οι πρωταγωνιστές υποφέρουν από συνεχείς υστερικές κρίσεις. Αδυνατούν να προσαρμοστούν στην ιδέα ότι ή αρχιτεκτονική των επίδικων της συγκυρίας τους οδηγεί σε συνεργασία και όχι οι  πολωτικές εκφωνήσεις τους.

Οι κυρίαρχοι αφηγητές διαχειρίζονται δύο απόλυτα πετυχημένες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στις τράπεζες  και μια επιτυχή έξοδο στις αγορές  μέσω μιας συστηματικής απόκρυψης: Οι χρηματαγορές δεν εμπιστεύονται κυβερνήσεις αλλά πολιτικά συστήματα , δηλαδή κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις και τις προοπτικές τους.

Και τα πιο ριψοκίνδυνα hedge funds  συμμετείχαν στις ΑΜΚ των Alpha και Πειραιώς , εν γνώσει των πιθανοτήτων μιας Συριζαικής ανατροπής. Ενώ προφανώς η αμφισβητούμενη σχεδόν καινοφανής τεχνικά έξοδος στις αγορές, αποτελεί παρακαταθήκη για τον Συριζα, για μια «μη συμβατική» χρηματοδότηση σε μια υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» φάση σε περιβάλλον σύγκρουσης με τον «Μερκελισμό». Με μια έννοια οι χρηματαγορές εμπιστεύθηκαν και το Σύριζα.

Ευτυχώς όμως κυκλοφορούν και οι ψύχραιμοι ανάμεσα μας.

Παραθέτω :

Το κείμενο του κλασσικού “Latsi Boy” Γκ.Χαρδούβελη όπου απλά εντοπίζει το αυτονόητο: Οι αγορές αξιολογούν δυναμικά συστήματα και όχι στατικές κυβερνήσεις με ορίζοντα προεκλογικά  project σαράντα ημερών. Είναι προφανές ότι οι αγορές ψηφίζουν και την αξιοπιστία Δραγασάκη ενώ γνωρίζουν ότι ο Λαφαζάνης είναι για εσωτερική ψυχοθεραπεία.   

Το κείμενο του υποψήφιου ευρωβουλευτή του Σύριζα Ν.Ξυδάκη όπου με παρρησία και εντιμότητα αποδέχεται τη θετική επίδραση από την έξοδο στις αγορές. Προφανώς η θετική επίπτωση δεν αίρεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται για προεκλογικούς λόγους. Φευ, η αξιολόγηση των χρηματοοικονομικών και πολιτικών συγκυριών δεν μπορεί να γίνει μέσω της πολιτικής δεισιδαιμονίας του «καλού» «κακού». Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα συνυπάρχουν.

 
Πηγή :  Capital

 
Του Γκίκα Χαρδούβελη

Τους τελευταίους μήνες η εικόνα στην πραγματική οικονομία βελτιώνεται, αργά αλλά σταθερά.

Το οικονομικό κλίμα σε όλους τους κλάδους (βιομηχανία, λιανικό εμπόριο, υπηρεσίες, κατασκευές, ακόμα και οι καταναλωτές) ανακάμπτει περισσότερο με τον ερχομό του κάθε νέου μήνα, ενώ οι επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που έχουν και τη μεγαλύτερη θετική επίδραση στην παραγωγικότητα και κατά συνέπεια αποτελούν προάγγελο μια γρήγορης ανάκαμψης, αντέστρεψαν την από το 2008 καθοδική τους πορεία και αυξήθηκαν το 2013 όχι μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά και ως απόλυτο μέγεθος. Συγχρόνως οι ενδείξεις ότι η ανεργία έπιασε οροφή τον περασμένο Σεπτέμβριο πολλαπλασιάζονται, αφού έκτοτε το ποσοστό της μειώνεται ελαφρά, ενώ και τα ανεξάρτητα στοιχεία για τους μισθωτούς του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ του Υπουργείου Εργασίας, που από το Νοέμβριο του 2013 περιέχουν αξιόπιστη πληροφόρηση για ολόκληρη τη χώρα, επιβεβαιώνουν την τάση των στοιχείων της Eurostat, αφού δείχνουν ότι για τρεις συνεχείς μήνες οι προσλήψεις ήταν περισσότερες από τις απολύσεις.

Συγχρόνως, το πολιτικό κλίμα δεν φαίνεται να έχει δηλητηριαστεί από τις επερχόμενες ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές, οι ακρότητες έχουν αποφευχθεί ή περιθωριοποιηθεί και πολλοί ξένοι επενδυτές, οι οποίοι βλέπουν την οικονομία να ανακάμπτει και θέλουν να συμμετέχουν στην άνοδο, είναι πλέον ευνοϊκά διακείμενοι στο να τοποθετήσουν για μακρό χρονικό διάστημα τα χρήματά τους στη χώρα μας, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος. Αυτό ήδη φάνηκε στις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, οι οποίες υπερκαλύφτηκαν πολύ γρήγορα και με καλές τιμές σε σχέση με τη λογιστική τους αξία, ενώ φαίνεται και στη μείωση των απαιτούμενων αποδόσεων των πολυετών ομολόγων που εξέδωσαν πέρυσι πολλές ιδιωτικές εταιρείες. Πέρυσι οι ελληνικές εταιρείες δανείζονταν στη διεθνή αγορά με επιτόκιο από 7% έως 9%. Σήμερα οι απαιτούμενες αποδόσεις είναι από 4% έως 6%. Η χώρα μας χτίζει σταδιακά αξιοπιστία και οι προοπτικές της οικονομίας βελτιώνονται. Αυτό φαίνεται στη διαρκή πτώση των απαιτούμενων αποδόσεων των δεκαετών κρατικών ομολόγων, από περίπου 30% τον Μάιο του 2012, σε 10% τον Μάιο του 2013 και 6,1% πριν λίγες μέρες.

Στο θετικό αυτό κλίμα είναι φυσιολογική η προσπάθεια του Υπουργείου Οικονομίας να ξαναβγεί στις αγορές. Πρώτον, διαφοροποιεί τις πηγές χρηματοδότησης του με την προσέλκυση νέων ιδιωτών δανειστών, καθώς και τη γκάμα των λήξεων των εντόκων και ομολόγων με τα οποία δανείζεται φρέσκο χρήμα. Δεύτερον, περνάει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η πρόοδος που επιτεύχθηκε στην οικονομία έχει διάρκεια, ότι η Ελλάδα πιστεύει στην ικανότητα της να τα καταφέρει στο μέλλον και είναι διατεθειμένη να περάσει από το σκληρό τεστ της αγοράς. Η νέα πενταετής έκδοση €2,5 δις, που υπερκαλύφτηκε σε πολλαπλάσιο ποσοστό, και με επιτόκιο κάτω του 5% επιβεβαιώνει την προθυμία των επενδυτών να αναλάβουν ελληνικό ρίσκο, παρά τα όσα συνέβησαν με το PSI+ δύο χρόνια νωρίτερα. Οι επενδυτές αυτοί θεωρούν ότι κανένα είδος νέου PSI δεν θα ξανασυμβεί. Θεωρούν ότι οι μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις θα πληρώσουν τα οφειλόμενα στο ακέραιο και στην ώρα τους. Βλέπουν λοιπόν την Ελλάδα να ορθοποδεί και να αναπτύσσεται, έχοντας το στέρεο υπόβαθρο των κανόνων της Ευρωζώνης στη φαρέτρα της.

Ο αντίλογος στην έκδοση του νέου πενταετούς βασίζεται κυρίως στο αυξημένο κόστος δανεισμού σε σχέση με τα προηγούμενα δάνεια των εταίρων προς τη χώρα μας. Όμως, το επιπλέον κόστος δανεισμού είναι ευτελές σε σχέση με το όφελος από την εύρεση μια νέας πηγής χρηματοδότησης, πέραν των δανείων των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Έτσι η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα όποια «δεσμά» των επίσημων δανειστών, γεγονός που ωφελεί και τις μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού τους παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Μια δεύτερη κριτική αφορά στη χρονική στιγμή της έκδοσης νέων πενταετών. Η σημερινή ικανότητα μας να χρηματοδοτηθούμε από την ελεύθερη αγορά μειώνει την πιθανότητα να πετύχουμε καλύτερους όρους ελάφρυνσης του χρέους, αργότερα τον Σεπτέμβριο όταν πιθανολογείται να ξεκινήσει μια επαναδιαπραγμάτευση. Όμως, στις διαπραγματεύσεις κερδίζεις όταν έχεις εναλλακτικές λύσεις και δεν συμμετέχεις απλώς – για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή έκφραση ορισμένων - με «σκυφτό κεφάλι». Η Ελλάδα σήμερα σέρνει τις αγορές πίσω της, δεν την σέρνουν αυτές.

* Ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Eurobank

Πηγή: vlemma.wordpress

 

Ν.Ξυδάκη

Η έξοδος στις αγορές σχολιάζεται ποικιλοτρόπως από πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, εντός και εκτός συνόρων. Κοινή διαπίστωση: η επιτυχής άντληση 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,95%, μέσω πενταετούς ομολόγου βελτιώνει το ψυχολογικό κλίμα, σημαίνει μια δειλή επιστροφή της χώρας στις χρηματαγορές, με δεδομένο πάντα ότι η πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας παραμένει στα «σκουπίδια», και το αντλούμενο ποσόν είναι μικρό. Η βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος ίσως επίσης διευκολύνει μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να αναζητήσουν κεφάλαια στο εξωτερικό, εφόσον οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να τις δανειοδοτήσουν.

Οικονομικά το ομόλογο δεν αποφέρει άμεσα οφέλη. Επιβαρύνει το χρέος, ήδη υπέρογκο και μη βιώσιμο, με περίπου 75 εκατομμύρια τόκους ετησίως, κατά δε το έτος λήξεως, 2019, τα 3 δισ. θα προστεθούν σε τότε ώριμο πληρωτέο χρέος 8 δισ. Αρα το νέο βάρος δυσχεραίνει την ήδη τιτάνια προσπάθεια εξυπηρέτησης του χρέους. Πολύ περισσότερο που, καθώς φαίνεται, όλη η προσπάθεια αναδιάρθρωσης θα επικεντρωθεί στη μετακύλιση του χρέους. Λογικά, λοιπόν, η πρώτη έκδοση ομολόγου θα έπρεπε να επιχειρηθεί μετά την αναδιάρθωση, την οποία έχει υποσχεθεί η Ευρώπη μετά το καλοκαίρι.

Συνοπτικά: Το ομόλογο αγοράζει πολιτικό χρόνο. Ακριβό. Ισως αποδώσει κάτι, αν διατεθεί για επαναγορά παλαιού χρέους. Πιθανότερο είναι να διατεθεί για πληρωμή των ληγόντων ομολόγων Μαϊου, περ. 9,5 δισ., δεδομένου ότι το Eurogroup χώρισε την οφειλόμενη δόση των 8,3 δισ. σε τρεις υποδόσεις, ζητώντας την εκπλήρωση προαπαιτουμένων. Είναι γνωστό όμως ότι η πολιτική αντοχή της κυβερνήσεως και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απολύτως οριακή· δεν μπορούν να ψηφιστούν άλλα μέτρα.

Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι τόκοι της πενταετίας αφαιρούνται, αφενός, από την ήδη συρρικνωμένη κοινωνική πρόνοια, από τα αφαιμασσόμενα σχολεία, νοσοκομεία, επιδόματα αδυνάμων· αφετέρου, από το ήδη κάτισχνο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας.

Σχετικά:LLS:Το κέντρο ως παράξενος ελκυστής