Επίδικα "Οικονομικού Μπουταρισμού" εν Πειραιεί

 

 

 

Η υποψηφιότητα Μώραλη Μαρινάκη στον Πειραιά έχει αντιμετωπισθεί με την κλασσική γνωμάτευση ότι είναι τυπικός «Μπερλουσκονισμός». Όπως , όμως, σωστά εντοπίζει ο Γ.Παντελάκης στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) το θέμα περνάει σχετικά ασχολίαστο. Το θέμα είναι στα όρια του σκανδάλου

Είναι , όντως, η πρώτη φορά όπου ένας εκλογικός σχηματισμός με τόσο ισχυρή οικονομική επιφάνεια διεκδικεί ένα δήμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα πολιτικό εγχείρημα το οποίο φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως καταλύτης fast track σε ένα οικονομικό project .Ο Μπερλουσκόνι δεν διεκδίκησε την Ιταλική κυβέρνηση για να διευκολύνει νέες επενδύσεις του, αλλά περισσότερο λειτούργησε ως αυθεντική αστική πολιτική λύση σε μια περίοδο όπου το Ιταλικό σύστημα είχε στομωθεί. Εξ’ άλλου η θεσμική θωράκιση της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι τέτοια ώστε ο Μπερλουσκόνι λειτούργησε κάτω από μια σχεδόν ασφυκτική επίβλεψη της Δικαιοσύνης.

Αντίθετα  η περίπτωση Μαρινάκη έχει μια άλλη προοπτική:

Ο Πειραιάς και οι ευρύτερη περιοχή μαστίζεται από ανεργία και οικονομική κρίση. To σύμπλεγμα ΟΛΠ-Cosco αποτελεί εκ των πραγμάτων μια μοναδική εξαίρεση οικονομικής μεγέθυνσης .Ο Μαρινάκης υπονοεί ότι η δημαρχία Μώραλη θα υλοποιήσει σε ορατό ορίζοντα την οικονομική μεγέθυνση στην ευρύτερη περιοχή μέσω σχεδίων  real estate, συγχρονισμού με ναυτιλιακές εταιρίες, περαιτέρω ανάπτυξης του Ολπ-Cosco.Ταυτόχρονα λειτουργεί εντός του momentum του συγκεκριμένου δημοσιονομικού υποτιθέμενου success  story . Καμία άλλη δημοτική αρχή δεν μπορεί να υπονοήσει , και να μπορεί στοιχειωδώς να το αποδείξει ότι μπορεί να διευρύνει τις οικονομίες και της αγορές της περιοχής. Τυπικά δεν πρόκειται για Μπερλουσκονισμό αλλά για "οικονομικό Μπουταρισμό". Αν ο Μπουτάρης επέτυχε μια μεταμόρφωση στο πολιτικό ύφος και την ατμόσφαιρα μιας πόλης ο Μαρινάκης υπονοεί μια οικονομική μεταμόρφωση. Στην ουσία υπονοεί πως «θέλει» τον Δήμο για να ελαττώσει τις αδράνειες και να τον χρησιμοποιήσει ως καταλύτη στο ευρύτερο οικονομικό σχέδιο.

Η copy paste ανάλυση περί Μπερλουσκόνι εδράζεται σε πραγματικούς φόβους. Ένα σενάριο νίκης Μαρινάκη φαντάζει εφιαλτικό αν συνδυασθεί με τον Ολυμπιακό και μια προοπτική για μια στατική Δημαρχία κλασσικού τύπου ( σκουπίδια, ενάρετα οικονομικά, δομές αλληλεγγύης). Ταυτόχρονα εκφράζει μια ανάλυση ρουτίνας η οποία «διαβάζει» την συγκυρία προκαταβολικά με οικονομική στασιμότητα. Επομένως εντός ενός στάσιμου μέλλοντος η «κατάληψη» του Δήμου από τους εφοπλιστές προσομοιάζει προς τις μορφές πολιτικής λειτουργίας της περιοχής του Καυκάσου ή του Κόσσοβου. Η ανάλυση ρουτίνας καταδεικνύει  το εφιάλτη μιας επερχόμενης Μαφίας. Όμως η ανάλυση εκφράζει και μια ραστώνη. Γιατί το πραγματικό και όντως δύσκολο πρόβλημα τίθεται ως εξής:

Ο Μαρινάκης εκφράζει ένα απτό , ορατό ,σχέδιο οικονομικής μεγέθυνσης το οποίο απευθύνει σε μια ευρύτερη περιοχή με ανεργία 40 %.Ποιο είναι το ισοδύναμο σε ρεαλισμό, μικρό ορίζοντα αντίπαλο σχέδιο;      

Αν με το Μαρινάκη στη δημαρχία υποτίθεται πως θα ενισχυθεί ο ναυτιλιακός Πειραιάς, θα υλοποιηθούν Real Estate projects στη Δραπετσώνα, θα επιταχυνθεί η μεγέθυνση του Ολπ –Cosco με τον Μιχαλολιάκο και τον Δρίτσα τι ακριβώς θα γίνει οικονομικά ;

Για όσους αναφέρονται στον ευρύτερο Πειραιά και έχουν βιωματική σχέση με την ανεργία και την δυσπραγία η απάντηση δεν είναι απλή.

Βέβαια για ένα ορισμένο τύπο αριστερόφωνης κριτικής ,με ακαδημαϊκή προέλευση και ικανή απόσταση από τα τεκταινόμενα , η απάντηση είναι εξ’ ίσου απλή: Τα πάντα και παντού είναι εν δυνάμει υποψήφια θύματα εκμετάλλευσης , ως εκ τούτου εκτός από τον Μαρινάκη εντός  2014 υπάρχει μια πλειάδα σοβαρών , ηθικών και αισθητικά άρτιων επενδυτών. Οπότε το πραγματικό πρόβλημα είναι πως θα επιλέξουμε την πιο συμφέρουσα πρόταση αντί να περιπέσουμε στην Βαλκανική Μαφία του Μώραλη. Με βάση αυτό το επίδικο γίνεται ένας σκληρός διαγωνισμός με ευγενέστατα κίνητρα. Για τους ιδαλγούς που κινούνται με βάση αυτή την άρρητη προϋπόθεση θα ήταν αγένεια να τους καταδείξουμε την βάναυση τραυματική πραγματικότητα: εκτός του Μαρινάκη την Cosco και τους περί την Cosco κανείς άλλος δεν έχει απτά επενδυτικά σχέδια σήμερα.       

Στο ευρύτερο Πειραϊκό μυστήριο , υπάρχουν πολλά επίδικα.

Τι γίνεται με τον Ολπ;

Πως εξηγείται η σαφής διαφοροποίηση του Μαρινάκη από την κυβέρνηση;

Εδώ θα άξιζε να θυμηθούμε ότι κατά της Cosco τάχθηκαν οι ευνοημένοι του τυπικού καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο δημιούργησε το Πασοκ για τις «Δέκο του» , αυθεντικοί ιδεαλιστές της αριστεράς ενώ το Ινστιτούτο της Γσεε (πηγή) είχε ταχθεί εναντίον όλων των υπερφορτωμένων συμπλεγμάτων logistics  (αλήθεια γιατί χάθηκε από τα ηλεκτρονικά αρχεία η σχετική έκθεση , μνημείο αστοχίας και διάψευσης;) Ταυτόχρονα πίσω από τις περίτεχνες διατυπώσεις  του Συριζα δεν διαφαίνεται κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα επιστροφής στην προ Cosco εποχή, και μάλλον δεν υπάρχει.

Στην συνέντευξη του στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) ο ήπιος Δρίτσας, επιφυλάσσει μια μετριασμένη ισοδύναμη κριτική προς Μιχαλολιάκο και  Μώραλη. Αν υποθέσουμε ότι σε συγκρουσιακά μοντέλα δημοκρατίας οι πολίτες κατά βάθος δεν επιλέγουν διοικήσεις αλλά συγκρουσιακά αρχιτεκτονήματα: Δημαρχία Μιχαλολιάκου με αντιπολίτευση Δρίτσα θα θυμίζει επιτάφιο. Η Δημαρχία Δρίτσα , παρά το ρεαλισμό του ανδρός ,κινδυνεύει να εμπλέξει τον Πειραιά  ως υπομόχλιο σε μια ανιστόρητη πόλωση «μνημονιακής» κυβέρνησης «αντιμνημονιακού» δήμου. Ενώ μια δημαρχία Μώραλη και αντιπολίτευση Δρίτσα, θα εξασφαλίσει το δυναμικό συγκρουσιακό πεδίο που αρμόζει στην συγκυρία. Μια αστική φιλόδοξη δημαρχία σε επαφή με πραγματικά κεφάλαια  θα ωθήσει τους πάντες σε μια επιθυμητή οικονομική διέγερση έχοντας ως αντιπολίτευση  μια συνετή λογική δύναμη , η οποία εκτός από τις τελετουργικές εκφωνήσεις κατά βάθος ξέρει πως ο υπαρκτός Πειραιάς και  η περιοχή έχει ανάγκη από οικονομική διέγερση τώρα. Η αριστερά ήταν πάντα μια αναντικατάστατη ιστορική πλευρά που λειτουργεί  ως ελεγκτική δύναμη ενός υπαρκτού δυναμικού καπιταλισμού.