Chris Dillow:Οι αγορά ως δημόσιο αγαθό.

Ο Chris Dillow είναι γνωστός οικονομικός δημοσιογράφος που διαχειρίζεται μαζί με άλλους ένα απο τα αγαπημένα ιστολόγια μας το Stumbling and Mumbling.

Το SM έχει μια σαφή αριστεροφιλεύθερη κατεύθυνση.

Ο Dillow έγραψε τελευταία το βιβλίο The End of Politics ,στο οποίο ασκεί μια δρυμία κριτική προς τον Blair και τους Νεους Εργατικούς,στους οποίους προσάπτει απόσυρση από την ιδεολογικοποιημένη πολιτική,και αφυδάτωση σε ένα τεχνοκρατικό διαχειριστικό λογο (managerialism).
Δεν είναι ο Dillow ένας συνήθης σχολιαστής ενός απονευρωμένου αποστεωμένου φιλελευθερισμού,αλλά μιας ιδεολογικά επίμονης αριστεράς.

Με την έννοια αυτή η ανάρτηση του στο SM σήμερα 12/10/08 έχει την αξία της.

Επανατοποθετεί τις αγορές ως «δημόσιο αγαθό» και στην ίδια κατεύθυνση με τον R.Schiller καλεί να αναζητήσουμε όχι μια απόσυρση από τα καινοτόμα σύνθετα προιόντα αλλά να επινοήσουμε θεσμούς αντιστάθμησης ,και προιόντα που εξασφαλίζουν αποτελεσματικά τα κοινωνικά αγαθά (τον μισθό,την σύνταξη,την ιατρική ασφάλεια)

Με κλικ στον τίτλο η ανάρτηση στο SM,και ακολουθεί μια μετάφραση μας.

Η οικονομική κρίση είναι μια αποτυχία της αγοράς που δείχνει την ανάγκη κρατικής παρέμβασης. Η κρίση υφέρπει , επειδή οι αγορές δεν είναι αρκετά αναπτυγμένες.Αυτές οι δύο κρίσεις φαίνονται ίσως αντιφατικες. Αλλά δεν είναι. Είναι συνεπεις. Είναι και οι αγορές δημόσια αγαθά. Και τα δημόσια αγαθά μπορεί να μην παρέχονται επαρκώς από την αγορά.
Εννοώ αυτό σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

1. Μια καλή λειτουργία ρευστότητας στην διατραπεζική αγορά είναι δημόσιο αγαθό, με την έννοια ότι είναι προς όφελος όλων, επιτρέποντας τη ροή των πιστώσεων. Ωστόσο, τώρα κάθε τράπεζα έχει ανεπαρκή κίνητρα για να συνεισφέρει στο κοινό καλό, καθώς θα "κολλήσει" απο ρευστά διαθεσίμα. Κατά την επιδίωξη των δικών της συμφερόντων, κάθε τράπεζα αδυνατεί να συμβάλει σε ένα δημόσιο αγαθό που θα ωφελήσει όλες τις τράπεζες.

2. Η επερχόμενη ύφεση είναι ένα πρόβλημα, διότι ακριβώς οι ασφαλιστικές αγορές είναι ανεπαρκείς. Ας το δούμε καλύτερα.Πώς μπορεί κάποιος να χρηματοδοτήσει μια εβδομάδα διακοπών ,άνευ αποδοχών ,τον επόμενο χρόνο;
Οι απαντήσεις ποικίλουν, υποθέτω, από: "μάλλον δεν θα πάω, έχω δάνειο για να πληρώσω και η πίεση είναι μεγάλη" σε "καλή ιδέα, θέλω να επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου και να κοιτάξω τον κήπο»
Και όμως αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι σημαίνει ύφεση κατά μέσο όρο.
Μία εβδομάδα διακοπών το χρόνο, άνευ αποδοχών, ισοδυναμεί με πτώση 2,2 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος.
Η προοπτική μιας πτώσης στο ΑΕΠ αυτού του μεγέθους είναι κακό πράγμα μόνο επειδή το κόστος της ύφεσης είναι συγκεντρωμένο σε λίγα άτομα.Οι υφεσεις συνήθως παρουσιάζουν το 4% των ανθρώπων να χάνουν το ήμισυ των εσόδων τους , και όχι το 100% να χάνει το 2%. Αλλά ακριβώς απώλειες της μειοψηφίας είναι κατ 'αρχήν, είναι μια περίπτωση ασφαλιστέων κινδύνων.
Γιατί λοιπόν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ασφαλιστικές αγορές; Ένας λόγος είναι ότι πρόκειται για δημόσια αγαθά. Κανένα ατομο δεν μπορεί να προσπορίζεται την γενικευμένη αύξηση που θα προέλθει εάν είχαμε αυτές τις αγορές, έτσι λοιπον έχουμε έχουμε ανεπαρκή χρηματοοικονομική καινοτομία στην κατεύθυνση αυτή.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η προώθηση των αγορών και η κρατική παρέμβαση μπορεί να πάνε χέρι-χέρι.
Χρειαζόμαστε - μερικές φορές - το κράτος να συμβάλει στην προώθηση των αγορών.
Στην περίπτωση της διατραπεζικής αγοράς, θα μπορούσε εύκολα να το κάνετε αυτό, βοηθώντας τις τράπεζες με μια κίνηση αναστροφής σε μια ισορροπία στο οποίο συμφωνούν οι τράπεζες ,για να δανείζουν η μία την άλλη.
Στην περίπτωση των μακροαγορών, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Υποψιάζομαι ότι ένας τρόπος για να τις ωθήσουμε θα είναι το κράτος να επινοήσει παράγωγα ασφαλιστικά προιόντα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ ,και τα οποία πιστώνει στους φτωχούς, προς την κατεύθυνση που πρότεινε ο David MILIBAND να τους πιστώσεις άνθρακα. Αλλά αυτό είναι μια πολιτική για πιο ορθολογικούς καιρούς φορές.
Το βασικό θέμα είναι ότι, μερικές φορές, η κατάσταση διχοτόμησης κράτους είναι ψευδής.