Πολιτική αυτονομία vs Τεχνική διευθέτηση ή γιατί ο Ανδρουλάκης είναι Κιτς

Το LLS είναι σαφώς μπλεγένο σε ένα ανεμόμυλο ιδεών,και οι φίλοι που το παρακολουθούν ,έχουν δίκιο να του καταλογίζουν ,απόλυτη σύγχυση,τρυκιμία κλπ.
Και όμως σκεφτόμαστε κάπως απλά.
Το τεράστιο κοινωνικό δυναμικό που αν εκφορτιστει θα τινάξει τον πλανήτη ,και λέγεται ιστορικά αριστερά,είναι εξοργιστικά κρατικιστικό,και το ιδεολογικό ρεύμα που δημιούργησε τις πιο ανεκτές δημοκρατίες και λέγεται φιλελευθερισμός είναι θλιβερά κοινωνικοφοβικό.Τα έχουμε πει πολλές φορές.Συντεχνίες υποδύονται την αριστερά,μονομανείς των κρατικών αυθεντιών τους κομμουνιστές,και καραφοβισμένοι μεσοαστοί της «ταξης και ηθικής» παριστάνουν τους ριζοσπάστες φιλελεύθερους.Η επιχειρηματικότητα εκχωρείται βλακωδώς ως δραστηριότητα φοροφυγάδων και η κοινωνική δυσφορία νοείται ως «αλητεία των δρόμων».Αλοίμονο στις κοινωνίες που δεν έχουν άτομα να τολμούν και αλήτες να διαμαρτύρωνται,ούτε για την ιστορία δεν αξίζουν.
Σκεφτόμαστε πάντα εντός αριστεράς,και ψιλαφούμε τα πάντα για να εντάξουμε σε ένα κοινωνικό «ρήγμα» ,αξιοποιώντας τη σήμερα.Σιγα τα αυγά δηλαδή.Ολοι στην αριστερά όταν μιλήσεις από κοντα ,αυτά λένε, αλλά όλοι υπακούουν στο πολιτικό μάρκετινγκ.Και αυτή η διανοητική υποκρισία μας βαράει στα νεύρα.
Προκύπτει όμως πάντα ένα αυτονόητο ερώτημα.
Ρε φίλοι ότι λέτε είναι αντιγραφή του «τρίτου δρόμου» του «Σημιτικού Πασοκ» της «φιλο Πασοκ Ανανεωτικής Αριστεράς» και τέλος πάντων τα λέει πιο γλαφυρά,πιο τεκμηριωμένα πιο ωραια από σας ο Μίμης.
Εχετε δίκιο
Είμαστε τόσο ατελείς,και τόσο τσαπατσούληδες,που εύκολα μας παρανοείτε.
Σύντροφοι
Υπάρχει χάος ,ανάμεσα μας και τους προαναφερόμενους.
Για να τα δούμε από την αρχή.
Ζούμε σε μια εποχή,φιλελεύθερης πολιτικής δημοκρατίας,και συνεχούς τεχνικής εξέλιξης.Με απλά λόγια κανένας ή σχεδόν κανένας δεν διώκεται για την πιο τρελλή ιδέα (ως ιδέα) ,και τα πάντα είναι Χαιντεγκεριανό «απόθεμα»,δηλαδή αντικείμενο μελέτης, αξιοποίησης,εκμετάλευσης (οχι αναγκαστικά οικονομικής).
Στις συνθήκες αυτές λοιπόν η «εναλλάκτική» αριστερή αμφισβητισιακή πολιτική της διεύρυνσης ή ανατροπής των αυτονόητων ορίων είναι ,αενάως κυλιώμενη προς το μέλλον.Ακόμα και εκεί που παραβιάζονται χοντρα άρθρα του αστικού κώδικα, με κάποιον τρόπο το αστικό κράτος,κάτι θα κάνει και θα δείξει την επιείκια του.Οπως τσιτάραμε παραπλευρα ,το ήπιο ανεκτικό δημοκρατικό κράτος στομώνει την αυθεντική αριστερή αναίρεση,και την στριμώχνει σε μια οργανωμένη «αναταραχή» εντός του κράτους.
Ακόμη η τεχνικοποίηση της κοινωνίας,τελειώνει ή τέλος πάντων περιορίζει ασφυκτικά την πολιτική νούμενη ως συλλογικό αναπάντεχο ,ως αυθόρμητη επινόηση.
Γιατί;
Για δεστε τι γίνεται στις ανθρωπιστικές σπουδές όλων των Πανεπιστημίων στον δυτικό κόσμο.Ολοι οι αριστεροί,αναδεικνύουν την ιδεολογία τους σε ακαδημαική κατεύθυνση,και την «παλεύουν» εκ των ένδον.
Τα όρια πολιτικής και ακαδημαικής εργασίας μας τελείωσαν εδω και είκοσι τριάντα χρόνια.Υπάρχει πλέον η καινοφανής όσμωση της ακαδημαικής επαγγελματικής κοινωνικής αντίρησης.Εφυγε ο Κονδύλης έφυγε ο Ελεφάντης,και ποιοι έμειναν;Οι καθηγητές,οι δόκτωρες,οι μορφωμένοι αριστεροί χωρίς την δεξιά,οι οποίοι το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι κονδύλια,λεφτά,προγράμματα «για τον λαό και όχι για τα μονοπώλια».
Δεν μιλάμε προσωπικά,είναι όλοι θαυμάσιοι,αλλά αυτές οι «αφηρημένες επικυριαρχίες» είναι αμίληκτες.
Η πιο πρωτοποριακή κοινωνική δράση και ιδέα γίνεται αυτομάτως αντικείμενο μελέτης έρευνας δημοσιότητας,και αυτομάτως διολισθαίνει ως Ντερινταική «διαφωρά» ως κοινωνική δράση υπο μελέτη.
Ετσι σιγά σιγά ο Κομαντατε Μαρκος έγινε Κομεντιανε Μάρκος (το μάθαμε από τον Ζίζεκ) ,ο Μπαντιού το καλύτερο υλικό για διδακτορικό του κάθε νυσταλαίου ,που εν είδει ακαδημαικής «stage» περιφέρεται σε όλες τις διαδηλώσεις της όποιας άκρας αριστεράς,για να εμπλουτίσει το υλικό του.
Σε αυτήν την σκληρή συνθήκη,για την οποία δεν έχουμε μομφή για καμιά αριστερά,γιατί με κάποιον τρόπο υπερβαίνει την πολιτική και γίνεται «μεταπολιτική» (κατα Μπαντιού) διαστροφή,υπεράνω των διαθέσεων των αντιρρησιών.
Το δίλλημα είναι απλό;.
Κρατάμε την πολιτική τραυματική αυτονομία ,το ατελές τσαλαβούτημα ,το ημιτελές εργόχειρο της δύσμορφης ετεροδοξίας ,ή βυθιζόμαστε εντός της τεχνικής διευθέτησης,εντός μιας πολιτικής τεχνολογίας,μιας στρατηγικής των πληροφοριών των κρατικών βελτιστοποιήσεων;
Επαναλαμβάνουμε η πολιτική αυτονομία σήμερα έχει προβλήματα
Το ότι οι τεχνικοί διεκπεραιωτές των βελτιοποιήσεων έχουν δίκιο σε πολλά,αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο στο κύριο.Αντιθέτως είναι φάουλ,οφ σάιντ ,και τους αξίζουν καμία δεκαριά κόκινες κάρτες.
Ερχεται λοιπόν ο Μίμης,και βγάζει κάθε δυο χρονάκια ένα βιβλίο.
Από πληροφορία σχίζει,από πρωτοτυπία ομοίως ,αλλά τι μας λέει κατα βάθος:
Τέλος η πολιτική,τέλος η ατελης διαφωνία,ζήτω η κρατικοτεχνική διευθέτιση,ως άνευρη διαικπεραίωση.
Με ποιον θα κάνεις ρε Ανδρουλάκη τις μεταρρυθμισεις,σε ποιον απευθύνεσαι,από ποια οπτική;
Ωραία είσαι σε ένα μεγάλο κόμμα της κεντροαριστεράς ,με πλειάδα ανιδιοτελών ανθρώπων.Ε και;
Δεν ξέρεις ότι το κράτος στην Ελλαδίτσα έχει αυτονομηθεί,και κτίζει αποικίες εντός κομμάτων;Δεν έχεις συλλάβει ότι στην ισορροπία τρόμου κρατους και κοινωνίας πολιτών,το κράτος κατίσχυσε τα πήρε σβάρνα;
Μιλάς λοιπόν εντός ενός κομματικοκρατικού μορφώματος και το καλείς να αποσυρθεί από τα κεκτημένα του,σαν να πεις στον Βγενόπουλο να παραδώσει το 20 % της MIG στο δίκτυο για τα Πολιτικά Δικαιώματα.Καλή η πρόθεση αλλά μπαζει από πολλές πλευρές.
Μα θα μας πει ο Μιμης η αριστερά είναι κρατικοστρεφής.
Eίναι ρε Μίμη και είναι έτσι γιατι η κάθε Ελιτ ,φιάχνει την αριστερά της.Οι τσάροι φιάξανε τους Στάλιν και οι ξενοδόχοι της Χούντας το ελληνικό τουρλουμπούκι.
Πληροφορίες ,στατιστικά,εξυπνάδες,δημοσιογραφία της επινενοημένης ατάκας,που λειτουργεί ως non paper του υπουργείου Εσωτερικών ή Εμπορίου .Αυτός είναι ο Μίμης,επαναλαμβανόμενος ,ένας καλαμπουρτζής που λέει το ίδιο αστείο πενήντα φορές και τον βαρέθηκε ο κόσμος.
Δεν υπάρχει ηθική μομφή,δεν υπάρχει κατηγορία κατα του Μιμη,δεν έχουμε καταγγελτική διάθεση (γι’αυτά περισεύει η εφηβική αριστερά των αποτιμήσεων),έχουμε αισθητική απαξία για το φαινόμενο.Είναι μπανάλ,είναι ιδεολογικοπολιτικό κιτς.
Στο ιστολογιο τσαλαβουτάμε με τσαπατσουλιά και βιασύνη σε πολλές εκδοχές της αριστεράς (εννοούμε ΟΛΕΣ) και του left liberal ,σε όλες τις μορφές.Χωρίς προκαταλήψεις,χωρίς προαπαιτούμενα.Είναι πιθανόν να κάνουμε λάθος,αλλά δε θα χάσουμε και το γουστο μας.......