Η πολιτική οικονομία των βλεμματων της οδου Καποδιστρίου

Η οδός Καποδιστρίου είναι ένας μικρός δρόμος στην Αθήνα,που καταλήγει στην Πλ.Βαθη.Οποιος τον περνάει με αυτoκίνητο,αναγκαστικά έχει πολλές στάσεις καθώς όλοι οι κάθετοι εχουν φανάρια.Είμαι απο αυτούς που αναγκάζονται να περνάνε από τον δρόμο αυτό.
Στις αλλεπάλληλες αναγκαστικές στασεις,συνειδητοποιεί κανείς ,οτι στο τέλος του μικρού δρόμου,σε εργασιμες ώρες στοιβάζονται,δυο κατηγορίες ανθρώπων στα πεξοδρόμια,που απλώς κοιτάνε τα αυτοκίνητα.
Συνάνθρωποι με εξάρτηση στις ουσίες,που επισκέπτονται σωρηδόν το σχετικό γραφείο, και προσφυγες που συνωστίζονται στα γραφεία μη κυβερνητικής οργάνωσης που τους παρέχει μικρή οικονομική βοήθεια,υγειονομικές παροχές και ίσως τροφή.
Σε απόσταση 30 μέτρων,δυο διαφορετικοί πληθυσμοί Homo Sacer ,με διαφορετικές όμως διαδρομές.
Η διαφορά τους αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα.Στο απλανές βλέμμα που κοιτάνε τους οδηγούς.
Οι πρώτοι σχεδόν δεν έχουν βλέμμα.Κάτι κρυστάλλινο αδιόρατο επικαλύπτει τα πρόσωπα τους,και παρότι σε κοιτάνε ή σου μιλάνε δεν βλέπεις παρά ένα κενό στα προσωπα.Μια απουσία οποιουδήποτε νοήματος στα νεύματα ή τις χειρονομίες.
Ακόμη και η πιθανή αίτηση για ψιλά,είναι περίπου μηχανική.
Μερικά μέτρα πιο κάτω τα βλέμματα είναι σαν μυθιστορήματα.Ο καθένας που σε κοιτα μπορεί να σου πει σε τρία δέκατα,μια οδύσεια γεμάτη περιπέτειες αλλά και ένα ουράνιο τόξο με ελπιδες για ζωή.Πίσω από τα κουρασμένα κορμιά,τα παιδιά στις αγγαλιές, βλέπεις να πάλλεται η ζωή,η δίψα το μέλλον.
Η τρέχουσα χονδροειδής ,εκ του δημοσιογραφικού ασφαλούς, προσέγγιση , θρηνωδεί για τους αποκλεισμένους.
Κι’όμως η μορφή και η τροπή του αποκλεισμού είναι διαφορετική
Κάποιοι θύτες και θύματα μιας ψυχολογικής συμπεριφοράς ,εκτος του στατιστικού στερεότυπυ που ονομάζεται «κανονικότητα» ,ανοίγουν την πόρτα και εκβάλουν στο «έξω» τρομαγμένοι από το «εντός» που συλλογικά διαμορφώνουμε.Και η έξοδος τους γίνεται τελετουργικά,με θυμιατά και λιβάνια.
Οι άλλοι ,σύγχρονοι Οδυσσεις ,δεν έχουν ούτε μέσα ούτε έξω.Κοιτάνε τον τόπο ως νομάδες ,και από την τροπικότητα της «στέρησης»,εισβάλουν στην δυνητικότητα του «πλούτου» χωρίς τελετές.Ετσι απλά όπως οι πρόγονοι μας άλλαζαν δένδρα ή ξεφωτα για να συλλέξουν καρπούς.
Στους πρώτους στερούμε συνεχώς την τελετή,και μας τρομάζουν οι αντιδράσεις τους.
Οι δεύτεροι μας τρομάζουν ,με την φυσική τους δύναμη,την «αγρια» διάθεση για το μέλλον ,και επειδή μας θυμίζουν τον «προπολιτιστικό» εαυτό μας,μας σοκάρουν με την αλήθεια τους.
Η κοινωνία δημιουργεί στοιβάδες και μορφώματα εκτός προγράμματος.Γι αυτό και φιάξαμε τα κράτη,για να μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί.Πλην όμως χάνουμε και τις ιδιαιτερότητες το στίγμα της διαφορετικότητας.
Η γνώμη μου μη στερούμε το λιβάνι από τις τελετές ,ας δώσουμε όλα τα χαρτιά και τα δικαιώματα στους Οδυσσεις.Αλλιώς η Καποδιστρίου θα πήξει