Μικρομεσαιοι γενικώς....Το απόλυτο αντικείμενο του πόθου όλων των Πολιτικών Κομμάτων

Οι δημοφιλείς ασπρόμαυρες ταινίες του Ελληνικού κινηματογραφου,παρουσιάζουν δύο μεγάλες δημοφιλείς κατηγορίες:
Τα μελό,και τις κωμωδίες
Μια απλή κοινωνιολογική παρατήρηση θα μας αποκαλύψει ότι στα μελο,παρουσιάζεται πάντα μια οικογένεια πλουσίων μεγαλοαστών, ως σύμβολο της ισχύος και της αναλγησίας,ενω στις κωμωδίες παρουσιάζεται ένας μικρομεσαίος μικροεπιχειρηματίας με τα προβλήματα της δουλειάς να μεταφέρονται στο σπίτι.
Ο Τσαγανέας είναι ο σκληρός μεγαλοαστός,ενώ οι Λογοθετίδης,Αυλωνίτης μικροβιοτέχνες,μπακάληδες, «μικρομεσαίοι».
Τα μελό δηλαδή στηρίζονται σε μια φαντασίωση μιας μεγαλοαστικής τάξης ,που ουσιαστικά είναι πάντα αναιμική στην Ελλαδα,και άρα το ένα μέρος της κοινωνικής σύμβασης του δράματος είναι ανύπαρκτο,τροφοδοτώντας τον αιωρούμενο και τελικά γκροτέσκο χαρακτήρα του μελό.
Αντίστροφα ο υπαρκτός «μικρομεσαίος» γίνεται η βάση μιας πειστικής πλοκής,που όμως το συλλογικό υποσεινήδητο μπορεί να αποδεκτεί μόνο στην κωμική έκφραση του.Η «πραγματική» τραυματική εκδοχή του μικρομεσαίου είναι τόσο σκληρή που απωθείται.
Η συλλογική φαντασίωση τροφοδείται από ανύπαρκτους μεγαλοαστούς,και κολακευόμενους μικρομεσαίους.
Από το 60 περάσαν σχεδόν 50 χρόνια και η κολακευτική πρόσληψη του μικρομεσαίου,παραμένει αδιατάραχτη.Θα μπορούσε να πει κανένας αποτελεί ,την ιδεολογική κατασκευή μέσα από την οποία όλο το πολιτικό φάσμα (εννοώ απολύτως όλο) διαχειρίζεται την κοινωνική δυναμική.
Η τρέχουσα οικονομική χρήση,και τα δυνητικά μέτρα προστασίας ,τελικά αφορά τους μικρομεσαίους,έτσι απλά,χωρίς επιθετικό προσδιορισμό,χωρίς διάκριση.
Το ιστολόγιο έχει εμμονές με τις λαικιστικές γενικολογίες,που απονέμονται ή οικειοποιούνται κατα βούληση και έτσι διατηρείται το πολιτικό Marketing από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Η έννοια του μικρομεσαίου που βλακωδως ή με εκούσιο υψηλό ρίσκο χρησιμοποιεί και η Αριστερά ,αποτελεί την ισχυρώτερη ιδεολογική κατασκευή, συντήρησης καθυστέρησης και αναχρονισμού της κοινωνίας.
Ας δούμε προσεκτικά.
Κανένας δεν ορίζει ποσοτικά ποιος είναι αυτός.Ορίζεται με βάση τον κύκλο εργασιών,το απασχολούμενο προσωπικό;Ετσι λοιπόν όλοι εντάσσουν τους εαυτούς τους στους μικρομεσαίους.
Ενώ είναι σαφές ότι ενώ οι μικρομεσαίοι,συμβάλουν ένα σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ,παρα ταύτα είναι η κύρια πηγή των πιο εξαθλιωμένων,αυταρχικών μορφών απασχόλησης.
Ο λόγος είναι απλός.Ο μικρομεσαίος είναι τις περισσότερες φορές οριακός σε παραγωγικότητα,έτσι ώστε ο μοναδικός όρος της επιβίωσης του είναι η εκτεταμένη μαύρη οικονομία,ή λειτουργία του στον απολύτως κατώτερο επίπεδο της επίσημης.
Εδω βέβαια αρχίζει και το ιδεολογικό δράμα της μιας λαικιστικής αριστεράς ή λαικίζουσας δεξιάς.
Διαμαρτύρεται για τους ανασφάλιστους εργαζόμενους,τις αμοιβές των 650 ευρώ,την μερική απασχόληση,αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται συλλήβδην στους μικρομεσαίους ελκυόμενη από το «μικρό».
Ταυτόχρονα ο γενικός αγοραίος «αντικαπιταλισμός» αναφερόμενος κατα της επιχιρηματικότητας του μεγάλου μεγέθους,αποσιωπά ότι αυτές οι επιχειρηματικές μορφές υψηλής παραγωγικότητας , ο καπιταλισμός «βαθους» μπορεί να εξασφαλίσει τις υψηλές αμοιβές, τα εργασιακά δικαιώματα,τον συνδικαλισμό.
Ο λαικισμός ευδοκιμεί στο φυτώριο του μανιχαισμού,και οι παραδοξότητες οι εγγενείς αντιφάσεις τον τρομάζουν.Η ηθική επισκιάζει την κριτική,που μπορεί να μας αποκαλύψει εκρωματικές συμπτώσεις.
Το ότι οι μικρομεσαίοι είναι «μικροί» δεν τους καθιστά αυτομάτως κοντά μας.Ο καπιταλισμός είναι κατ’εξοχήν πολυμορφος,ασύμετρος,νεοπλασματικός χωρίς ένα σαφη όρια.Είναι η δυναμική των μη ορίων.
Η παραδοξότητα έγκειται ότι ενώ κοινωνιολογικά ο «μικρομεσαίος» περπατάει δίπλα στον μισθωτό,λειτουργώντας επιχειρησιακά, σε ορικακή ή μειωμένη παραγωγικότητα,εν τέλει είναι αυτός του «τραβαει» προς τα κάτω το γενικό επίπεδο,ενώ αντίθετα η συγκροτημένη επιχειρηματικότητα είναι αυτή που δημιουργει τις συνθήκες σχετικής ή και απόλυτης βελτίωσης των εργαζομένων,αλλα και την αλά Μαρξ ολική ανατροπή.
Τι κάνουν όμως οι πολιτικές δυνάμεις
Μιλάνε γενικώς για «ταλαιπωρούμενους» μικρομεσαίους.Ετσι μονολιθικά,χωρίς προσδιορισμούς παραγωγικότητας,προσανατολισμού,στοιχειωδών κριτηρίων.
Οι ιδεολογικές επιπτώσεις είναι πολλαπλάσιες
Κολακεύεται η στασιμότητα ,φαντασιώνονται την επιχειρηματικότητα χωρίς μεγένθυνση,και επιβαλλουν με ένα ολοκληρωτικό τρόπο την ενοχική συναίνεση που εμπεδώσει τις σχέσεις ανισότητας εις βάρος των εργαζομένων.
Κολακεύοντας τον μικρομεσαίο, που είναι οριακά παραγωγικός (άρα είναι τέτοιος μόνο αν παρανομεί προς όλους) και ταυτόχρονα διεκδικώντας για τον μισθωτό το μέγιστο ποσό ,οδηγείς τους μισθωτούς στην απόλυτη εξαθλίωση της συναινετικής αυτοκαταστροφής εν τέλει και εν είδει «προδοσίας» προς την τάξη του..Ενα είδος «τουριστικού» εκ του μακρόθεν αντικαπιταλισμού,που γίνεται έγκυρος μόνο ως εκκλησιαστικός ηθικό λόγος από άμβωνος.
Στο ιστολόγιο έχουμε από καιρό διατυπώσει την άποψη ότι η δημιουργική τέχνη στην Ελλάδα είναι ,εξαιρετικά γόνιμη.
Οσοι είδαν τα αριστουργηματικά «Σπιρτόκουτο» και «Η Ψυχή στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη ,θα δουν ότι η κινηματογραφική τέχνη,που προειγείται παρασάγγας της πολιτικής, μετά το εύφορο μπακάλικο του Ζήκου,μας παραδίδουν σε δημόσια θέα,την σύγχρονη φρικαλέα σκληρή μορφή του έλληνα μικρομεσαίου.Οι ήρωες «σφαζονται» στον περίγυρο ενός συνοικειακού ρεστωράν,σε ένα βουλκανιζατέρ,σε μια βιοτεχνία πορτατίφ.
Μπορούμε να ελπίζουμε επειδή κάποιοι έχουν ακριβή αίσθηση του τι συμβαίνει.