Παραγωγικότητα οχι ευχαριστώ .Θα πάρω Αυτιά

Ξαφνικά όλος ο δημόσιος διάλογος πήρε πιο μεγαλοπρεπείς διαστάσεις.
Η οικονομική αναστάτωση ,έστρεψε το ενδιαφέρον σε δύο διαφορετικούς πόλους
Ο ένας είναι η μεγάλη εικόνα,η συζήτηση για το «σύστημα»,για την πολύπλοκη κρίση,νοούμενη ως κοσμοιστορικό γεγονός που ζούμε περίπου ως «τυχεροί» αυτής της ιστορικής περιόδου.
Ολοι μιλάνε με όρους 20 ετίας 30 ετίας και βάλε.
Βέβαια λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει.Την ιστορικότητα του 2008 πρέπει να την δούμε σε κάποιο διάστημα αφού καταλαγιάσουν τα πράγματα.
Ο δεύτερος πόλος είναι η μικροκλίμακα του πολίτη,του καταναλωτή του δανειζόμενου.Εδω βεβαίως είναι το προνομιακό πεδίο των αυτιάδων,των ρομπέν των δασων,όλων των τύπων.Η αριστερα πολιτεύεται σωστά αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα της οδυνηρης πραγματικότητας,το άλγος και την αγωνία.Οι κοινωνίες τελικά κρίνονται ακριβώς σε αυτήν την κλίμακα.Οποιαδήποτε μεγα-ανάλυση δεν λεει τίποτα,μπροστά στην οδύνη του οιουδήποτε που προκύπτει ακριβώς από την συλλογική αδυναμία,να παρέξουμε τα στοιχειώδη στον διπλανό εαυτό μας.
Βέβαια ισως ο αγώνας είναι άνισος.Οι αυτιάδες με όπλο το outing φέρνουν αποτελέσμα.Βέβαια στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα ανά εκπομπή.Αλλά η ζημιά έχει γίνει.Αντί της οργανωμένης συμβολαικής κοινότητας που καταχρηστικά λέμε κράτος,και φιάξαμε ακριβώς γι’αυτό,να αλληλοεξυπερετηθούμε ως κοινωνία,αναθέσαμε την «λαντζα» σε μια συντεχνία θλιβερών τσαρλατάνων.
Κι’ομως υπάρχει μια ενδιάμεση κλίμακα ανάλυσης που μας έχει φύγει από το οπτικό πεδίο.Αυτό της παραγωγής (υλικών και άυλων αγαθών) της επιχείρησης.
Στην ενδιάμεση αυτή κλίμακα ,έχει περισέψει ο κλαυθμός για τα επιτόκια δανεισμού των ΜΜΕ,αλλά βεβαίως ανάθεμα αν η κοινή γνώμη καταλαβαίνει γιατί ακριβώς είναι σημαντικός ο δανεισμός των επιχειρήσεων.
Κι’ομως η οικονομία,και το μέλλον όλων των δεικτών θα κριθεί από ένα άλλο δείκτη που μας δείχνει χοντρικά αν όλοι οι πόροι που χρησιμοποιούμε ,για να παράξουμε το οιοδήποτε προιόν έχουν χρησιμοποιηθεί στο κατάλληλο μείγμα.Και αυτός είναι η παραγωγικότητα.
Ο William Lewis ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων που μας αρέσει πολύ.Τους μη ακαδημαικούς,τους «πρακτικούς» διανοούμενους.
Ας μη ξεχνάμε η νεωτερικότητα και μετανεωνερικότητα ιδίως,βασίστηκε σε τρεις μεγάλες μορφές εκτός ακαδημαικής κοινότητας.Marx,Freud,Kierkegaard.Πολιτική οικονομία,Ψυχανάλυση,Υπαρξισμός, γεννήθηκαν εκτός της νυσταλαίας ακαδημαικής ρουτίνας.Να πω την κακία μου , η παράδωση συνεχίζεται.Και παίρνει την πιο γκροτεσκα μορφή στον τύπο του «κριτικού» ακαδημαικού.Ο τύπος είναι γνωστός,ιδίως στην Ελλάδα.Ρητορικές και γραπτές επαναστάσεις διατυπωνονται από το «μετερίζι» της ακαδημαικής έδρας,όπου βεβαίως το ερώτημα αν είναι έδρα ή «εδρα» ή και τα δύο μαζί.Ας είναι.Κι’όμως και στην Ελλάδα,η μη ακαδημαική σκέψη είναι πλούσια,με υποδείγματα τον Π.Κονδύλη,τον Φ.Τερζάκη κλπ κλπ.
Ο Lewis λοιπόν είναι ένας τεχνοκράτης του κερατά ,χωρίς πολλές περιπλοκές που δούλεψε στην McKinsey ως αναλυτής.Για τους μη ειδήμονες η McKinsey είναι κάτι σαν το αξονικό τομογράφο των επιχειρήσεων.Σου δείχνουν αν έχεις νεόπλασμα και δεν του καίγεται δεκάρα.Τα υπολειπα τα αφήνουν στον γιατρό και ασθενή.
Αυτός λοιπόν ο τύπος μαζεύει τα χαρτιά του μετά από 10 χρόνια έρευνας αναλύοντας τις εθνικές οικονομίες σε επίπεδο επιχείρησης ,και τα μάζεψε σε ένα τόμο που ονομάζει “The Power of Productivity”-Wealth Poverty and the Threat to Global Stability 2004.
Ετσι προκαταβολικά και να πιστοποιήσουμε ότι τα στερεότυπα βλάπτουν σοβαρά την υγεία (κυρίως την πνευματική) όποιος φιλο ΚΚΕ,φιλο ΕΣΣΔ,φιλο Στάλιν,φιλο central planning,θέλει να δει τεκμηριωμένη την άποψη ότι ο ένας τύπος καπιταλισμός σε κάποιες συνθήκες είναι κατώτερος του πιο διεφθαρμένου κεντρικού προγραμματισμόυ ανήγει την σελίδα 166 του βιβλίου και ψυχρός τεχνοκράτης Lewis γράφει: «Russia has proved that it is possible for a market economy to have a worse economic performance than a centrally planned economy».
Ετσι στην ψύχρα ,για να ηρεμήσουμε.
Βεβαίως μην βιαζόμαστε για η ανάλυση του δεν είναι η Νεάντερταλ συζήτηση Κεντρικός Προγραμματισμός εναντίον Αγοράς,αλλά λίγο πιο πολύπλοκη.
Παίρνει τις κύριες οικονομίες του κόσμου,τις αναλύει στο επίπεδο της επιχείρησης ,για μας αποκαλύπτει σε ποιους κλάδους και σε ποιες συνθήκες η παραγωγικότητα ανεβαίνει.Ακόμη προσπαθεί να μας δείξει και τρόπους για το πώς ανεβαίνει η πραγωγικότητα και τι επιπτώσεις έχει στο βιωτικό επίπεδο.
Τα αποτελέσματα του,είναι εντυπωσιακά.Και αρκετά ερεριστικά.
Οκ τα περί Ρωσίας τα είδαμε.
Μερικά απλά παραδείγματα.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες θέλουν κεφάλαια ή παιδεία για να αυξήσουν σχετικά την παραγωγικότητα τους.Απάντηση gentlemen βάλτε τα κεφάλαια σας εκεί που φανταζεστε....,θέλουμε εκσυγχρονισμούς στο εκπαιδευτικό σύστημα πριν από όλα.
Οι αναπτυγμένες χώρες θέλουν χαμηλά μεροκάματα για την διατήρηση της παραγωγικότητας.Απάντηση,μωρέ σας δίνουμε τις αυξήσεις που θέλετε και άλλες τόσες ,θέλουμε Capital εδώ και τώρα.
Οι ΗΠΑ έχουν υψηλή παραγωγικότητα στις νέες τεχνολογίες.Εχουν ναι αλλά εκεί που είναι άπιαστες ,σε απόσταση έτων φωτός,είναι το retail,το σουπερμάρκετ δηλαδή.
Είναι αδύνατο να αναφέρω όλες τις εκπλήξεις και αναφορές που αναφέρονται λιτά με την γνωστή αμερικανική κρυάδα του κάθε ξενέρωτου τεχνοκράτη.
Ολα τα στερεότυπα περί παραγωγικότητας ανατρέπονται.
Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας.Ο δημόσιος διάλογος είναι λίγο πιο κάτω από το επίπεδο μεσημεριανάδικου.
Πάρτε 28 δις,που δεν είναι ρευστό,αλλα μας κατηγορούνε ότι είναι,τα οποία δεν θέλετε,ενώ θα έπρεπε να τα θέλετε,γιατί αλλιώς θα πάρουμε στα σοβαρά τον Λένιν Βγενόπουλο που με την υποστήριξη του Αλαβάνου θα εθνικοποιήσουμε τον Αράπογλου,που έπαιξε τα λεφτά μας στην Πόλη.Αδελφες και παληκάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια.Το πως η Ελληνική Οικονομία,θα παράξει καλύτερα και φθηνώτερα υλικά και άυλα αγαθά,στο παρόν και εγγύς μέλλον έτσι που να στηρίξουμε ένα πραγματικό ειδόδημα είναι συζήτηση ομόλογη με το αν o Bella Tar έχει σχέση με τον Αγγελόπουλο,και οι δύο με τον Μικλος Γιάντσο