Ζιζεκ στις 9 Οκτωβρίου:Dont just do something,Talk

Το κείμενο είναι σχετικά νέο 6 εβδομάδων.
Ευρίσκεται ολοκληρο κάτω από τον τίτλο
Μεταφραστικές ατέλειες βαρύνουν το ιστολόγιο αποκλειστικά.

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με την αντίδραση στην τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση είναι ότι, όπως ένας από τους συμμετέχοντες το έθεσε: «Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει."
Ο λόγος είναι ότι οι προσδοκίες είναι μέρος του παιχνιδιού: το πώς αντιδρά η αγορά σε μια συγκεκριμένη παρέμβαση δεν εξαρτάται μόνον από το πόσο τραπεζίτες και εμπόροι εμπιστεύονται τις παρεμβάσεις, αλλά ακόμη περισσότερο για το πόσο νομίζουν ότι οι άλλοι θα τους εμπιστευτούν. Ο Keynes συνέκρινε το χρηματηστήριο με τον ανταγωνισμό στις οποίες οι συμμετέχοντες υποχρεούνται να διαλέξουν αρκετά όμορφα κορίτσια από εκατό φωτογραφίες: «Δεν πρόκειται να επιλέξει εκείνα τα οποία, , είναι πραγματικά τα ομορφότερα, ούτε εκείνα που κατά μέσο όρο η κοινή γνώμη πραγματικά πιστεύει ότι είναι ομορφες. Έχουμε φτάσει στο τρίτο επίπεδο, όταν αφιερώνουμε την διάνοια για να προβλέπουμε το τι μέσο όρο η κοινή γνώμη αναμένει να αποφανθεί. Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε επιλογές για τις οποίες δεν έχουμε την γνώση που θα μας επιτρέψει να τις κάνουμε. Ή, όπως ο John Gray έχει το πει: «Είμαστε αναγκασμένοι να ζουν σαν να είμαστε ελεύθεροι."

Ο Joseph Stiglitz πρόσφατα έγραψε ότι, ενώ υπάρχει μια αυξανόμενη συναίνεση μεταξύ των οικονομολόγων ότι κάθε προγραμμα διάσωσης με βάση το σχέδιο του Henry Poulse δεν θα λειτουργήσει, «είναι αδύνατο για τους πολιτικούς να μην κάνουν τίποτα σε μια τέτοια κρίση. Γι 'αυτό και μπορεί να πρέπει να προσευχηθούμε ότι μια συμφωνία σχηματισμένη από το τοξικό μείγμα ειδικών συμφερόντων, άστοχων οικονομικών και δεξιόστροφων ιδεολογιών που παρήγεγαν την κρίση μπορεί να παρέξουν με κάποιο τρόπο ένα λειτουργικό σχέδιο διάσωσης - ή τελικά η αποτυχία δεν κάνει μεγάλη ζημιά. Εχει δίκιο: δεδομένου ότι οι αγορές βασίζονται στις πεποιθήσεις (ακόμα και σε πεποιθήσεις σχετικά με τις πεποιθήσεις των άλλων), για το πώς οι αγορές αντιδρούν στα προγράμματα διάσωσης δεν εξαρτάται μόνο από τις πραγματικές συνέπειες, αλλά στην πίστη των αγορών στην αποτελεσματικότητα του σχέδιου διάσωσης. Το προγραμμα διάσωσης μπορεί να είναι λειτουργικό ακόμη και όταν είναι λάθος οικονομικά.

Υπάρχει στενή ομοιότητα μεταξύ των ομιλιών Τζορτζ Μπους έχει δώσει για την οικονομική κρίση ,και τα γεγονότα της 9 / 11. Και στις δύο περιπτώσεις , επέσυρε την απειλή για τον αμερικανικό τρόπο ζωής και την ανάγκη ταχείας και αποφασιστικής δράσης για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.
Και τις δύο φορές, κάλεσε για την μερική αναστολή των αμερικανικών αξιών (εγγυήσεις της ατομικής ελευθερίας, του καπιταλισμού της αγοράς) προκειμένου να σώσουν τις ίδιες αξίες. Αντιμέτωποι με μια καταστροφή για την οποία δεν έχουμε πραγματική επιρροή, οι άνθρωποι συχνά λένε, βλακωδώς, «Να μην μιλάμε μόνο , να κάνουμε κάτι!" Ίσως, το τελευταίο διάστημα, έχουμε κάνει πάρα πολλά. Ίσως είναι καιρός να κάνουμε πίσω, να σκεφτόμαστε και να λέμε το σωστό. Είναι αλήθεια, λέμε συχνά αντί να κάνουμε κάτι αλλά μερικές φορές κάνουμε πράγματα για να αποφύγουμε να μιλάμε και να σκεφτόμαστε αυτά. Όπως γρήγορα πετάμε 700 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα πρόβλημα, αντί να στοχαστούμε τον τρόπο με τον οποίο προήλθε.

Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Bunning αποκάλεσε το σχέδιο διάσωσης για το μεγαλύτερο οικονομικό πρόγραμμα διάσωσης ,του Υπουργείο Οικονομικών, μετά την Μεγάλη Ύφεση ως «αντι-αμερικανικό»: Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτές τις απώλειες. Μπορούμε είτε να αφήσουμε αυτούς που πήραν λανθασμένες αποφάσεις να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους, ή μπορούμε να μεταφέρουμε αυτό το βάρος στους άλλους. Και αυτό ακριβώς είναι που ο υπουργός προτείνει να γίνει: Ας πάρουμε απο την Wall Street όλα τα βάρη ας τα εξπλώσουμε στην πλάτη των φορολογουμένων. . . Αυτή το σχέδιο δεν είναι η λύση, είναι οικονομικός σοσιαλισμός, και είναι αντιαμερικανικό. Ο Bunning ήταν ο πρωτος που δημόσια ανέπτυξε ένα σκεπτικό γαι την εξέγερση των γερουσιαστών κατά του σχεδίου , η οποία κλιμακώθηκε στην απόρριψη, της 29ης Σεπτεμβρίου. Η αντίσταση διαμορφώθηκε ρητορικά ως «ταξικός πόλεμος", Wall Street κατά Main Street: Γιατί θα πρέπει να βοηθήσουμε τους υπεύθυνους ( «Wall Street») και να αφήσουμε τους απλούς δανειολήπτες (για την "Main Street") για να πληρώσουν το τίμημα γι 'αυτό; Δεν είναι αυτό μια σαφή περίπτωση αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «ηθικό κινδύνο»; Αυτός είναι ο κίνδυνος όπου κάποιος θα συμπεριφέρεται ανηθικα διασφαλίζεται από νόμους ή δράσεις άλλων παραγόντων,έναντι όλων των κινδύνων που η δική του συμεπριφορά θα δημιουργούσε: αν είμαι ασφαλισμένος κατά της φωτιάς, για παράδειγμα, θα μπορούσε να λάβω λιγότερες προφυλάξεις (ή ακόμη και καίω χώρους μου αν είναι να πάρω χρήματα ). Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες προστατεύονται από μεγάλες απώλειες ακόμη είναι σε θέση να διατηρήσουν τα κέρδη τους.

Ότι η κριτική του σχέδιου προήλθε από συντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους όσο και απο την αριστερά θα πρέπει να μας κάνει να στοχαστούμε. Αυτό που αριστερά και δεξιά συμμερίζονται σε αυτή την περίπτωση είναι η αποστροφή τους για τους μεγάλους κερδοσκόπους και τις διοίκησεις των επιχειρήσεων που επωφελούνται από ριψοκίνδυνες αποφάσεις, αλλά προστατεύονται από τις αποτυχίες τους με «χρυσά αλεξίπτωτα». Από την άποψη αυτή, το σκάνδαλο Enron του Ιανουαρίου του 2002 μπορεί να ερμηνευθεί ως ειρωνικό σχόλιο σχετικά με την έννοια της κοινωνίας της διακυνδύνευσης. Χιλιάδες εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους και την ασφάλιση τους εκτέθηκαν σε κίνδυνο, και είχαν παρά ελάχιστες επιλογές σ’αυτήν την περίπτωση. Ωστόσο, τα διευθυντικά στελέχη, οι οποίοι γνώριζαν για τους κινδύνους και είχαν επίσης την ευκαιρία να παρέμβουν στην κατάσταση, ελαχιστοποιλησαν την έκθεσή σε κίνδυνο από τη ρευστοποίηση των μετοχών τους ακριβώς πριν από την πτώχευση.

Έτσι, ενώ είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία που απαιτεί ριψοκίνδυνες επιλογές, οι ισχυροί κάνουν την επιλογή, ενώ άλλοι αναλαμβάνουν τον κίνδυνο Εάν το σχέδιο πραγματικά είναι «σοσιαλιστικό» μέτρο, είναι πολύ περίεργο: ένα «σοσιαλιστικό» μέτρο, στόχος του οποίου δεν είναι να βοηθήσει τους φτωχούς, αλλά τους πλούσιους, εκείνους που δεν δανείζονται, αλλά αυτοί που δανείζουν. Ο Σοσιαλισμός είναι ΟΚ, όπως φαίνεται, όταν χρησιμεύει για να σώσει τον καπιταλισμό. Τι γίνεται όμως όταν «ηθικός κίνδυνος» είναι εγχαραγμένος στη βασική δομή του καπιταλισμού; Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να διαχωρίστουν η ευημερία της Main Street από ότι της Wall Street. Η σχέση τους είναι μη μεταβιβάσιμη: ότι είναι καλό για την Wall Street δεν είναι απαραίτητα καλό για την Main Street, αλλά η Main Street δεν μπορεί να ευδοκιμήσει εάν Wall Street δεν πάει καλά - και αυτή η ασυμμετρία δίνει ενα των προτέρων πλεονέκτημα για την Wall Street.

Το συνήθες trickle down επιχείρημα κατά της ανακατανομής (με την προοδευτική φορολογία, κλπ) είναι ότι αντί να κάνουν τους φτωχούς πλουσιότερους, θα κάνει τους πλούσιους φτωχότερους. Ωστόσο, αυτή η αντι-παρεμβατική στάση στην πραγματικότητα περιέχει ένα επιχείρημα για τη σημερινή παρέμβαση του κράτους: αν και θέλουμε όλοι το καλύτερο για τους φτωχούς , είναι αντιπαραγωγικό να τους βοηθήσουν άμεσα, εφόσον δεν είναι δυναμικό και παραγωγικό στοιχείο. Η μόνο παρέμβαση χρειάζεται είναι να βοηθηθούν οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και, στη συνέχεια, τα κέρδη αυτομάτως θα εξαπλωθούν στους φτωχούς. Πέτα αρκετά χρήματα στη Wall Street, και τελικά θα φθάσουν τους Main Street. Αν θέλετε οι άνθρωποι να έχουν χρήματα για την οικοδομή , μην τα δώσετε σε αυτούς άμεσα, να βοηθήσουμε αυτούς που δανείζουν σε οικοδομές. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί πραγματική ευημερία - άλλως, το κράτος είναι απλώς διανέμει χρήματα στους απόρους σε βάρος εκείνων που δημιουργούν πλούτο. Είναι πολύ εύκολο να απορρίψει αυτό το σκεπτικό ως υποκριτική υπεράσπιση των πλουσίων. Το πρόβλημα είναι ότι όσο καιρό είμαστε κολλημενοι με τον καπιταλισμό, υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό: η κατάρρευση της Wall Street πραγματικά θα χτυπήσει απλούς εργαζόμενους. Γι 'αυτό οι Δημοκρατικοί που υποστήριξαν το σχέδιο οι δεν αντιβαίνουν προς τις αριστερές τους καταβολές . Θα αρκετά αντιφατικοί μόνο αν δεχθούμε το σκεπτικό των Ρεπουμπλικανων λαϊκιστών ότι ο καπιταλισμός και η ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι μια λαϊκή, εργατική λαϊκή υπόθεση, ενώ οι κρατικές παρεμβάσεις αποτελούν την στρατηγική της άρχουσας τάξης για την εκμετάλευση των σκληρά εργαζόμενων απλών ανθρώπων.

Δεν υπάρχει τίποτα νέο στην ισχυρή κρατική παρεμβάση στο τραπεζικό σύστημα και την οικονομία γενικότερα. Η ίδια η κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας παρέμβασης: όταν, το 2001, το φουσκα dotcom σκάσει, αποφασίστηκε να γίνει το πιο εύκολο να τα ανακατευθύνθεί η τραπεζική πίστη στην ανάπτυξη προερχόμενη από την στέγαση. Πράγματι, οι πολιτικές αποφάσεις είναι υπεύθυνες για την υφή των διεθνών οικονομικών σχέσεων γενικότερα.

Πριν από μερικά χρόνια, μια έκθεση του CNN σχετικά με CNN Μάλι περιγράφει την πραγματικότητα της διεθνούς «ελεύθερης αγοράς». Οι δύο πυλώνες της οικονομίας του Μαλι ό ένας είναι βαμβάκι στα νότια και τα βοοειδή στο βορρά, και οι δύο έχουν πρόβλημα, λόγω του τρόπου ότι οι δυτικές δυνάμεις παραβιάζουν τους ίδιους κανόνες που επιβάλλουν τόσο βάναυσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου .Το Μάλι παράγει βαμβάκι από υψηλής ποιότητας, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά περισσότερα χρήματα για να στηρίξει το βαμβάκι, από το σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού του Μαλί, επομένως είναι μικρή έκπληξη το γεγονός ότι το Μάλι, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Στο βορρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο ένοχος: η ΕΕ επιδοτεί κάθε αγελάδα με πεντακόσια ευρώ ετησίως. Στο Μάλι ο υπουργός Οικονομίας δήλωσε: δεν χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας ή τις συμβουλές ή διαλέξεις για τα ευεργετικά αποτελέσματα της κατάργησης των υπερβολικών κρατικών κανονισμών. Μόνο, παρακαλώ, να τηρήσουμε τους δικούς σας κανόνες για την ελεύθερη αγορά και ενοχλήσεις μας θα τελειώσουν Πού είναι οι Ρεπουμπλικάνοι υπερασπιστές της ελεύθερης αγοράς εδώ;
Πουθενά, γιατί η κατάρρευση του Μάλι είναι συνέπεια του τι σημαίνει για τις ΗΠΑ η φράση «Η χώρα μας πρώτη ».

Ολα αυτά δείχνουν ότι η αγορά δεν είναι ποτέ ουδέτερη: οι πράξεις πάντα ρυθμίζονται από πολιτικές αποφάσεις. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «ναι ή όχι κρατική παρέμβαση" αλλά "τι είδους κρατική παρέμβαση" Και αυτό είναι αλήθεια: είναι η μάχη για να καθορίσουμε τους όρους που διέπουν τη ζωή μας. Η συζήτηση για το σχέδιο ασχολείται με αποφάσεις σχετικά με τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, ακόμη και κινητοποιώντας το φάντασμα του ταξικού αγώνα. Όπως και με πολλά πραγματικά πολιτικά ζητήματα, αυτό είναι μη μεροληπτικό. Δεν υπάρχει «αντικειμενικά» μια θέση του ειδικού που απλώς να εφαρμόζεται: πρέπει κανείς να λάβει μία πολιτική απόφαση.

Στις 24 Σεπτεμβρίου, ο John McCain αναστέλει την εκστρατεία του και πηγαίνει στην Ουάσιγκτον, διακηρύσσοντας ότι ήταν καιρός να παραμερίσουν τις κομματικές διαφορές. Αυτή η κίνηση ήταν πραγματικά ένα σημάδι την ετοιμότητά του να βαλει ένα τέλος στην κομματική πολιτική, προκειμένου να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα που μας αφορούν όλους;

Σίγουρα Οχι.Ηταν ένας ελιγμός που κωδικά λέμε «Ο κ. McCain πηγαίνει στην Ουάσινγκτον». Η πολιτική είναι ακριβώς ο αγώνας να καθορίσει το "ουδέτερο" έδαφος, γι 'αυτό και η πρόταση McCain για να φθάσει σε όλες κομματικές γραμμές ήταν απόλυτη πολιτικη δράση, μια κομματική πολιτική με το πρόσχημα της μη κομματισμό, μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επιβάλει τη θέση του ως καθολικά -απολιτική. Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο από το "κομματική πολιτική» είναι μια κομματική πολιτική που προσπαθεί να καλύψει τον εαυτό του ως μη κομματική: επιβάλλοντας τον εαυτό της ως η φωνή της ως Ολον, μια τέτοια πολιτική, απομειώνει τους αντίπαλους καθιστώντας τους απλούς εκπροσώπους ειδικών συμεφερόντων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ομπάμα είχε δικαίωμα να απορρίψει την έκκληση του McCain να αναβάλει την πρώτη προεδρική συζήτηση και να επισημάνει ότι η κρίση την πολιτική συζήτηση για το πώς οι δύο υποψήφιοι θα την χειριστουν ακόμη πιο επείγουσα. Στις εκλογές του 1992, Κλίντον κέρδισε με το σύνθημα «Ιτ’ς the economy stupid" Οι Δημοκράτες πρέπει να λάβει νέο μήνυμα: «Ιt’ς the POLITICAL ECONOMY stupid" Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται λιγότερο πολιτική, χρειάζεται περισσότερο.