Τι ψηφίζει ο «Μαχαιροβγάλτης». Τρίτο και τέταρτο τεταρτημόριο στις Δημοτικές εκλογές.

Δημοσιεύθηκε εδώ μια ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η αξία της ανάλυσης είναι ότι εξετάζει τα αποτελέσματα σε μια συσχέτιση με τα κοινωνικά ταξικά χαρακτηριστικά των δήμων οι οποίοι ταξινομούνται σε τέσσερεις κατηγορίες: «Υψηλοί» «Υψηλοί Μεσαίοι» «Μεσαίοι» και « Μισθωτοί Εργατικοί» Όποιος όμως την εξετάσει προσεκτικά, θα δει ένα ενδιαφέρον εύρημα:


Με βάση το κριτήριο εκλογής δημάρχων η αριστερά είναι δυο φορές πιο ισχυρή στους «Μεσαίους» από ότι στους «Μισθωτούς Εργατικούς». Ακόμη βλέπουμε το σύμπλεγμα ΝΔ ΠΑΣΟΚ να είναι πιο ισχυρό στους «Μισθωτούς Εργατικούς» κατά δύο φορές από ότι στους «Μεσαίους» υπερισχύοντας της Αριστεράς.

Με κάποιο διαγώνιο τρόπο, η δημοτική εκπροσώπευση επανατοποθετεί τα ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής συσχέτισης ,τα οποία μια τρέχουσα χύδην διαπραγμάτευση θεωρεί δεδομένα.

Στο ιστολόγιο έχουμε αναδείξει πως ενώ η αριστερά εκκινεί από μια καταστατική θέση εκπροσώπευσης των πληβειακών ασθενών κοινωνικών στρωμάτων, παραμένοντας θεωρητικά σε μια καθυστέρηση, επιτυγχάνει το εξής παράδοξο : Αντιπροσωπεύει μικροαστικά μικροιδιοκτησιακά ρεύματα, μέσω ενός θεωρητικού και ιδεολογικού εξοπλισμού το ιστορικά αναφέρεται σε μια διαφορετική κοινωνιολογική συνθήκη. Η αριστερή ρητορική δομείται «ως εάν» να εκπροσωπεί αμεσολάβητα οργανικά αυτόματα τις πιο ασθενείς τάξεις, ενώ η ίδια στελεχώνεται από μικρομεσαία στρώματα τα οποία τοποθετούνται σε μια άλλη καταστατική θέση.

Ο ενεργός «λαός» της αριστεράς είναι οι μικροιδιοκτήτες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οποίοι ως αδυνατώντας να ορίσουν συνεκτικά, το μεσοπρόθεσμο μέλλον τους, καταφεύγουν σε μια τροχιά μιας πραγματικής απόδρασης από το τραυματικό «πραγματικό» στην υιοθέτηση ενός πολιτικού ιδεολογικού ρεπερτορίου το οποίο είναι συνεκτικό σε μια άλλη συνθήκη αντιπροσώπευσης. Το χάσμα αυτό, δημιουργεί όλα τα παράδοξα φαινόμενα, τα οποία μια πρώιμη ανάγνωση αποδίδει σε πολιτικές ή αγωνιστικές ανεπάρκειες.

-Γιατί το ΚΚΕ είναι τόσο «νοικοκυρεμένο» στις διαδηλώσεις;

-Γιατί ο Συριζα /Συν δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί ιδεολογικά;

-Γιατί έχουμε τόσο ασύμμετρες κινητοποιήσεις, άλλοτε υπερβολικές άλλοτε υποτονικές;

Η εύκολη απάντηση δίδεται μέσω μια ηθικής ή τεχνικής ταξινόμησης, του επιπέδου «το ΚΚΕ δεν είναι πολύ επαναστατικό» , ο «Συν/Συριζα είναι οππορτουνιστές» , «καλό είναι η Ανταρσύα να τρέχει πιο πολύ» κλπ κλπ. Όλα τα ερωτήματα αδυνατούν να συλλάβουν την θεατρική σχεδόν μπαρόκ πολιτική σύμβαση , στην οποία οι «μικρομεσαίοι» αδυνατώντας να επεξεργαστούν μια αυθεντική αριστερή πολιτική των συμφερόντων τους, υποδύονται τους «μισθωτούς-εργατικούς» και εφορμούν. Και όταν τα αποτελέσματα είναι περίεργα επιστρατεύονται γνωστές τεχνικές από τα πανάρχαια χρόνια: η ηθικολογία και η εργασιοθεραπεία .

Τα «χυδαία» μαθηματικά της οικονομίας μας προσγειώνουν : Οι μικροιδιοκτήτες αυτοπασχολούμενοι έχουν μεσοπρόθεσμο μέλλον μέσω μιας ανάπτυξης της κατανάλωσης, οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να εξασφαλίσουν αμοιβές όσο ένας ιδιωτικός τομέας αναπτύσσεται και φορολογείται, οι δε μορφωμένοι έχουν πιθανότητες απασχόλησης μόνο αν υπάρχουν εξωστρεφείς δυναμικές δομές. Όλο αυτό το μεσοπρόθεσμο δυναμικό ελπίδων , δεν μπορεί να σχηματοποιηθεί σε ένα αυθεντικό αριστερό ρεύμα, και είτε στρέφεται αναγκαστικά σε διαχειριστικές λογικές, είτε αναζητώντας τον ριζοσπαστισμό σε μια συνθήκη συμπεριφοράς «ως εάν».

Όσοι έχουν πραγματική και όχι εικονική σχέση με την Αριστερά και τα κινήματα ξέρουν πολύ καλά τι ακριβώς διαμείβεται ,και με τον τρόπο που τα πάντα τελικά μορφοποιούνται στην θεατρική σύμβαση της αναπαράστασης .Υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός «θεατρικότητας» σε πολλές μορφές του πολιτικού γίγνεσθαι.

Φαίνεται ότι η Ελληνική πολιτική αριστερά στις αρχές του 21 αιώνα δομείται στην ύπαρξη ενός μορφωτικού και πολιτικού κεφαλαίου το οποίο είναι κατακτημένο προνόμιο ορισμένων μόνο μερίδων της εργασίας και της βιοπάλης .Χωρίς αυτό το ελάχιστο πνευματικό κεφάλαιο, υπάρχει ένα κοινωνικό αρχιπέλαγος οικονομικής και πολιτιστικής ανέχειας το οποίο παρουσιάζει χαρακτηριστικά ενός φαινομένου το οποίο οι βιολόγοι ονομάζουν «αυτοποίηση». Δηλαδή η ανέχεια μπορεί να αναπαράγεται ,χωρίς προοπτικές εξόδου, καθώς η ίδια αναπαράγει και το περιβάλλον αναπαραγωγής της.

Όσο η αριστερά αρνείται να δει κατάματα τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, εντός της πραγματικής συνθήκης, δεν έχουμε απ’ ευθείας κάποια αρνητική εξέλιξη για αυτές. Γιατί οι δυνάμεις της εργασίας θα βρουν άλλους παράδρομους για να διεκδικήσουν τις ανάγκες τους εκτός αριστεράς. Ακόμη και η αριστερά θα αναπαράγεται εντός της «θεατρικής» δομής, παριστάνοντας τις πληβειακές μάζες. Το θέμα είναι ότι έτσι το σύστημα στην πιο ευρύτερη του ανάγνωση ως τελικό σύνολο λειτουργιών ,θα διαιωνίζεται με όλους τελικά ευχαριστημένους όπως περίπου έγινε στις δημοτικές εκλογές.

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι και τόσο άσχημα

Η «νοήμων Αριστερά» που ευρίσκεται παντού, παρά την πολύ περιορισμένη πολιτική της εκπροσώπηση ,προσπαθεί. Ως «νοήμων Αριστερά» δεν εννοώ την μόνο την μεταρρυθμιστική αριστερά, αλλά όλες εκείνες τις πλευρές που αντιλαμβάνονται το κυκλικό αδιέξοδο της θεατρικής σύμβασης και αναζητούν εναγωνίως . Θα ήθελα να παραθέσω μερικά σπαράγματα αυτής της «νοημοσύνης» όπως έχουν καταγραφεί στο LLS .πχ

1.-Το πρόγραμμα του ΣΥΝ , το οποίο έχει περάσει απαρατήρητο από τον ίδιο τον Συν είναι ένα κείμενο που μακριά από ρουτινιάρικους κρατισμούς προσπαθούσε να αναδείξει μια προγραμματική συνθήκη των πραγματικών και όχι των φαντασιακών κοινωνικών δυνάμεων. Είχε ατυχείς δυσπιστίες προς την Ευρώπη , αλλά γενικά είχε πολλά θετικά στοιχεία αυτά που εμείς αποκαλούμε Αρ Φιλ, δηλαδή την οικειοποίηση από τα αριστερά και τελικά μεταμόρφωση μηχανισμών και θεσμών όπως η αγορά , το επιχειρείν κλπ.

Η τύχη του στα αζήτητα εκφράζει ακριβώς την ισχυρή ρουτίνα που έχει επιβάλει η θεατρική σύμβαση και δεν έχει καμία όρεξη για νεωτερισμούς.

2.-Η πλατφόρμα της Δημαρ, η οποία ευθαρσώς χωρίς υποκρισίες και πλέγματα διεκδίκησε πολιτικό χώρο όχι για αυτό που ένα αριστερό μάρκετινγκ επιβάλει να φανεί ως αριστερά (πχ Αλαβάνος ,Μητρόπουλος, Λαφαζάνης, ΚΚΕ) αλλά για αυτό που πραγματικά σκέπτεται, δρα και φαντάζεται ένα υπαρκτό κομμάτι των αυτό οριζομένων ως αριστερών. Το εθελοντικό τεστ αληθείας που υπέβαλε στον εαυτό της η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι πετυχημένο και έντιμο. Η Δημαρ δεν παριστάνει την «Αριστερά» είναι μια συγκεκριμένη , απτή εκδοχή της Αριστεράς που δεν αντέχει άλλο τις παραστάσεις .Ο ρεφορμισμός της είναι ευθύς και διαυγής σε αντίθεση με άλλα ρεύματα της αριστεράς που πίσω από ρητορικές εξαλοσύνες υποκρύπτουν ένα αυθεντικό κονφορμισμό της στασιμότητας.

3.- Ο τρόπος που έλλογες πλευρές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς προσπαθούν να θεμελιώσουν το εγχείρημα, είναι επίσης ενθαρρυντικός. Οι παρεμβάσεις του Παπακωνσταντίνου για την διατύπωση ενός «ηγεμονικού αντικαπιταλισμού» σε γείωση με την πραγματικότητα, μακριά από ανώφελες ασκήσεις γυμναστικής προσφέρουν ελπίδες ότι και αυτός ο χώρος στα πλαίσια ενός de facto καταμερισμού εργασίας εντός αριστεράς, αναζητά μια πολιτική σύμβαση εκτός ενός θεάματος του «αντικαπιταλισμού».

Η ανάλυση του Βερναρδάκη είναι αφοπλιστική, και κοντά που σε αυτό όλοι αντιλαμβανόμαστε. Ο γαλαξίας των λαϊκών μορφών και δομών σχηματίζει ένα σύμπαν νοημάτων, αντιλήψεων, αυτοκατανοήσεων, αισθητικών και ηθικών στάσεων που δεν είναι ευδιάκριτο στα αριστερά τηλεσκόπια .Γιατί γίνεται εξ’ αποστάσεως μελέτη και όχι εκ του σύνεγγυς συμβίωση.

Ο Γ.Οικονομίδης μας προσφέρει μια πολύ διεισδυτική ματιά του περιφερειακού, δυνητικά περιθωριακού, λαϊκού σύμπαντος μέσω των τριών ταινιών του (Σπιρτόκουτο, Με την ψυχή στο στόμα, ο Μαχαιροβγάλτης).

Η κοινωνιολογία του ΓΟ είναι χειρουργική. Οριακοί επιχειρηματίες της ταβέρνας, της βιοτεχνίας πολύφωτων, του βουλκανιζατέρ, της κάβας, ταλαιπωρούν τους εργαζόμενους που είναι φίλοι και συγγενείς, ταλαιπωρούνται και οι ίδιοι, σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πολιτιστικής και οικονομικής στέρησης. Ο λόγος είναι βίαιος , κοφτός, ελλειπτικός. Ισχυρότερα είναι τα νεύματα, τα βλέμματα οι χειρονομίες ,και βέβαια η ένταση ενίοτε εκφορτίζεται με την απόλυτη στάση της δολοφονίας.

Στο σινεμά αυτό, λόγω της παρατηρητικότητας του Οικονομίδη, αναδεικνύεται και η πολιτική οικονομία της βιοπάλης, του καθημερινού αγώνα. Μέσα στο αποπνικτικό κόσμο φαίνεται εκ πρώτης όψεως να μην υπάρχει καν ο κόσμος της πολιτικής. Οι δε τόποι των ηρώων παραπέμπουν σε δήμους του τελευταίου τεταρτημορίου.

Βλέποντας τον «Μαχαιροβγάλτη», που στην ειρωνεία της ζωής βγήκε τρεις μέρες πριν τις πρώτες εκλογές, είδαμε τον ήρωα με το πρωτότυπο επάγγελμα του «φύλακα σκύλων» έναντι 700 ευρώ «μαύρα». Μια επιλογή σχεδόν αναγκαστική όταν η εναλλακτική λύση είναι η ανία στην Πτολεμαΐδα. Μήπως τελικά όμως αυτός δεν είναι ο δυνητικός ψηφοφόρος της Αριστεράς, αυτός δεν έχει το τυπικό προφίλ της γενιάς της κρίσης;

Άραγε πως ψηφίζουν αν ψηφίζουν όλοι αυτοί οι ήρωες;

Στον «Μαχαιροβγάλτη» υπάρχει μια νότα κοινωνικού προβληματισμού στην μορφή ενός διαλόγου που ακούγεται ως λαθρακρόαση. Το θέμα πόσο λαϊκός είναι ο Καζαντζίδης και πόσο ο Bob Marley. Ενδιαφέρουσα παρεμβολή.

Τα στοιχεία του Βερναρδάκη όμως επιμένουν. Οι ψηφοφόροι του τρίτου τεταρτημορίου ,είναι πιο εξοικειωμένοι με την αριστερά, ενώ το τέταρτο τεταρτημόριο ανακυκλώνεται σε μια συνθήκη πολιτιστικής επανάληψης. Μιας επανάληψης ισότιμης με την επανάληψη στις ταινίες του Οικονομίδη. Όσο τις βλέπεις αντιλαμβάνεσαι ένα κόσμο με δυνητικούς μαχαιροβγάλτες, που ασφυκτιά στα σπιρτόκουτα της περιφέρειας ζώντας τελικά με την ψυχή στο στόμα.

Συνδέσεις
Κριτική για το "αφαντο" προγραμμα του Συν
Υπεύθυνος Αντικαπιταλισμός
Διαγράμματα δημοτικών εκλογών
Μικρομεσαίοι και πολιτική΄"Με την ψυχή στο στόμα"