Μετά τις εκλογές διάβασα πολλές αναλύσεις .Κυρίως όμως οι αναλύσεις αποτύπωσης καταμέτρησης των αποτελεσμάτων που φάνηκαν ελλιπείς. Κυρίως γιατί αντιλαμβάνονται την αποτύπωση στην απλή μαθηματική ανάλυση του 100 % , ή ως ένα ξύλινο μέτρο , στο οποίο κάποιος κόβει κομμάτια και τα συγκρίνει με το παρελθόν. Γίνεται και μια αποτύπωση της αποχής και μετά όλα ανασταθμίζονται.
Η πρόσληψη του πολιτικού παιγνιδιού ως μεταβαλλόμενο εμβαδόν ενός πολυγώνου, μου φαίνεται πιο αντιπροσωπευτική και στοιχειωδώς την περιέγραψα εδώ. Ας συλλάβουμε την κατάσταση ως πολύγωνο τότε τα όλα τα στοιχεία του αλληλοσχετίζονται ανεξάρτητα από την γραμμική θέση, αλλά ταυτόχρονα το εμβαδόν του πολυγώνου δεν είναι σταθερό. Το εμβαδόν σημαίνει την πολιτική ένταση, την σημασία, την ιστορική ένταση των εκλογών . Και στο τοπολογικό σχήμα οι εκλογές έχουν διαφορετικό σχήμα, αλλά και διαφορετικό εμβαδόν σε κάθε ιστορική συγκυρία. Η τοπολογική σχηματοποίηση είναι διαφορετική στις δημοτικές του 2010, από ότι οι δημοτικές του 2006, από τις εθνικές του 2009 κλπ κλπ.
Προφανώς φαίνεται η σύλληψη λίγο αυθαίρετη, αλλά αν την δούμε με κατανόηση της πολιτικής μέσα από το Μπαντιουικό σχήμα της παράστασης- αναπαράστασης (1)(2) τότε ξέρουμε πως κάθε πολιτική συγκυρία αναδεικνύει άνισα ή αποσιωπά ολικά ή ακόμα αντιπροσωπεύει ανύπαρκτα στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας κάθε φορά . Η ίδια η αναπαράσταση της κοινωνίας μέσω εκλογών , ως τέτοια ως ανα-παράσταση, έχει αυτήν την πολλαπλή λειτουργία. Οι εκλογές αναγκαστικά είναι επιμετρικές δράσεις, αναγκαστικά αριθμοποιούν κοινωνικές σχέσεις, τις οποίες «φορμάρουν» σε αριθμούς. Έτσι κοινωνικές λειτουργίες εξαφανίζονται, ή δημιουργούνται αριθμητικά δεδομένα που δεν αντιστοιχούν πουθενά. Τα τοπολογικά σχήματα είναι πιο αντιπροσωπευτικά από τα γραμμικά για λόγους μαθηματικής επάρκειας. Η τοπολογία είναι πιο λειτουργική από την απλή άλγεβρα.
Αν δούμε τις εκλογές τοπολογικά τότε, έχουν σημασία οι αναλύσεις που αναδεικνύουν όχι μόνο τα ποσοστά και τα εκλογικά φαινόμενα , αλλά προσπαθούν να τα καταλάβουν στην ολική συσχέτιση της συγκυρίας.
Περιδιαβάζοντας τα ιστολόγια βρήκα δυο θαυμάσιες αναρτήσεις, που παρότι εκκινούν από δημόσια κατατιθέμενες διαφορετικές θέσεις, προσπαθούν να κατανοήσουν τα αποτελέσματα με ένα δυναμικό παραγωγικό περιστροφικό τρόπο.
Τις παραθέτω αυτούσιες ως προσπάθειες μιας παραγωγικής σκέψης που δεν βολεύεται στα τετριμμένα
Από την προσκείμενη στο ΔΗΑΡΙ Κόκκινη Πιπεριά και από τον «Ανταρσυακό» Gatoulea. Και οι δύο αποδεικνύουν πως εντός αριστεράς δεν μετράει το «που» αλλά κυρίως το «πως» .Και μεταξύ μας υπό το πρόσχημα ενός αριστερού «που» κυκλοφορούν ιστολογικά φρικαλέα «πως»
Στην "Πιπεριά" μου αρέσει η απενοχοποιημένη προσέγγιση της αποχής, γιατί τελικά δεν υπάρχει αποχή ως απουσία ως αφωνία ως κενό, αλλά αποχή «εν γνώσει των συνεπειών» και άρα οι απέχοντες μας έδωσαν και μια αρνητική «εξουσιοδότηση». Αρνητική μεν αλλά εξουσιοδότηση δε. Και ο Red Pepper τα αναλύει μια χαρά.
Στον Gatoulea μου αρέσει η καίρια υπόμνηση πως δεν έχουν σημασία τα σχετικά ποσοστά εντός αριστεράς, αλλά η αποτίμηση της σχέσης των μερίδων εντός αριστεράς. Η γνωμάτευση του Gatoulea περί ρήξεως των μερίδων δεν με βρίσκει σύμφωνο , αλλά υπερθεματίζω στον προβληματισμό. Εντός αριστεράς δεν μπορούν να ευδοκιμούν πρωτοδιεθνιστικές αντιλήψεις ανακάλυψης μιας υποτιθέμενης «συνέπειας» και μετά μια αλγεβρική ενδο-αριστερή έριδα μηδενικού αθροίσματος, αλλά να αναζητηθούν να αναλυθούν οι δυναμικές σχέσεις υφιστάμενων ρευμάτων που δεν αξιολογούνται με το προβληματικό μεθοδολογικά κριτήριο της «συνέπειας». Ακόμη ο Gatouleas δείχνει να έχει μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτιστικών πολιτισμικών παραμέτρων της πολιτικής αποτύπωσης στον Πειραιά. Να πω την αμαρτία μου , μου διαψεύδει την εικόνα που έχω πως ο «αντικαπιταλιστικός» χώρος διακρίνεται από ένα οικονομισμό.
Καλή Ανάγνωση
(1) Being & Event (p 81-111)
(2) Metapolitics (p 141-152)
Gatouleas:Για το «πρασίνισμα» του χάρτη
Το «πρασίνισμα» των δύο κεντρικών δήμων Αθήνας και Θεσσαλονίκης (και, γενικά, του “χάρτη”) κόντρα στη ΝΔ, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που είχα περιγράψει και την περασμένη εβδομάδα:
Η νεοφιλελεύθερη και φιλο-ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει ο κεντρικός «παίχτης» και εκφραστής του κεφαλαίου.
Αυτό που έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο είναι, πως το ΠΑΣΟΚ καθορίζει το πολιτικό πλαίσιο όλου του χώρου από την Κεντροαριστερά του Κουβέλη, διαπερνά τη δεξιά της Μπακογιάννη και βρίσκει ερείσματα μέχρι την άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ. Χωρίς τις αμφίπλευρες διευρύνσεις – στηρίγματα από αυτούς τους χώρους η μάχη των εκλογών δεν θα μπορούσε να κερδηθεί. Γενικεύοντας, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προχωρήσει στην επέκταση της αστικής αντεπίθεσης χωρίς παπαγαλάκια, χωρίς αριστερά και δεξιά δεκανίκια.
Κι αν η ΝΔ αποδέχεται το συμπληρωματικό της ρόλο, αυτό που έχουμε είναι την ενδυνάμωση όλων των απόψεων και ταχτικών της αριστεράς.
Από το ΔΗΑΡΙ ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλοι μπορούν να επικαλεστούν νίκες και επιτυχίες. Είναι προφανές, πως δεν υπάρχει ούτε «το τέλος της κεντροαριστεράς», ούτε ο «μπολσεβικισμός» – που τόσο τρέμουν Γεωργιάδηδες και Ψαριανοί – βρίσκονται εκτός πλαισίου.
Πράγματι, κανένας απ’ όλους δεν μπορεί να επικαλεστεί την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του μέσα στην αριστερά. Μόνο μία αποτυχία έχουμε… Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ ως συνάντηση της αντικαπιταλιστικής με τη μεταρρυθμιστική αριστερά. Αν το 2007 ήταν «της μόδας» και ο κόσμος πριμοδοτούσε το όραμα της ενιαίας αριστεράς, πλέον αυτό ανήκει μόνο σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Πλέον δεν πριμοδοτούνται οι απόψεις του «νέου ΕΑΜ» ή “νέας ΕΔΑ”, αλλά της «ξεκάθαρης» και ντόμπρας στάσης… είτε στην κεντροαριστερά είτε στον αντικαπιταλισμό.
Όλα, λοιπόν, θα κριθούν το επόμενο διάστημα… Όμως το ερώτημα, πάντως, που με απασχολεί είναι για το αν υπάρχει χώρος για την ίδρυση ενός αντικαπιταλιστικού κόμματος που θα εισβάλλει σε υπαρκτά μεγέθη στην πολιτική σκηνή.
Γενικά και στο αφηρημένο ιστορικό μέλλον, προφανώς ναι.. Μέσα σε 5 – 10 – 50 χρόνια, μάλλον θα προκύψει… Υπάρχει, όμως, η ηγεσία που θα αντιληφθεί την ευκαιρία που παρουσιάζεται ΣΗΜΕΡΑ; Ένας χώρος που θα έχει ΩΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ το 2 + 2 ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – ΜΕΤΩΠΟΥ, δίνει ένα μήνυμα που θα αγγίξει πολύ ευρύτερες μάζες.. Ήδη ο όμιλος Λαμπράκη έχει αρχίσει μια υπόγεια επίθεση[1] σε αυτό το όραμα, σκαλίζοντας ιστορίες 20 χρόνων.. Κάτι τους φοβίζει , μάλλον..
Για την ήττα του Μίχα
Ο Μίχας έχασε την δημαρχία στον Πειραιά με ένας αυτοκτονικό τρόπο…. Την ώρα που οι αντίστοιχοι υποψήφιοι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη άνοιγαν μέτωπο με το βρώμικο καθεστώς των ρατσιστών μπάτσων και παπάδων της πόλης τους, αυτός αναλωνόταν σε ηγεμονικές ίντριγκες μέσα στο ίδιο του το κόμμα.
Όταν θέλεις να κερδίσεις τη διαχείριση ενός μεγάλου δήμου δεν αποδομείς τον Φασούλα και τα καπετανάτα του ΠΑΣΟΚ στην πόλη, δεν ανοίγεις υπερφίαλες κόντρες με τον Χατζηνικολάου, μεταφέροντας τη συζήτηση από την «κοινωνία» στην εσωκομματική ίντριγκα. Αντίθετα, «ανοίγεις» τις συμμαχίες σου φέρνοντας στο προσκήνιο τους αγώνες ενάντια στην Cosco, τα πρόστιμα στις παράνομες πέργκολες και επεκτάσεις των βασιλικών γάμων, υψώνοντας το ανάστημα σου στα βρώμικα τρίγωνα της νύχτας που χαράζουν την χωροταξία της πόλης.
Ο Μίχας έδωσε τη μάχη σαν βαθύ, αδιάλλακτο ΠΑΣΟΚ και μαυρίστηκε, χάνοντας το δήμο από ένα περαστικό ακροδεξιό της ΝΔ που έψαχνε άλλο υποψήφιο της ΝΔ μέχρι πριν από ένα μήνα και μόνο του σκοπό είχε ήταν να νικήσει τον Μαντούβαλο. Η πιο εύκολη νίκη μετατράπηκε σε μια απίστευτη και απρόσμενη ήττα.
Οι αριστεροί «μετανάστες» του Πειραιά
Στον Πειραιά έχουμε μια ιδιαίτερη κατηγορία αριστερών πολιτών..
Κατοικούν στον Πειραιά, ίσως δουλεύουν και στον Πειραιά αλλά «ζούνε» Αθήνα… Αηδιασμένοι από το μικροαστικό και σκυλάδικο «πολιτισμό» της πόλης μας, επιλέγουν να απέχουν από τα κοινά…
Έτσι πάνε σινεμά Αθήνα, ψωνίζουν βιβλία από την Αθήνα, πάνε για ποτό ή ταβέρνα Αθήνα… Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και το πολιτικό τους «φίλτρο» καθορίζεται από συζητήσεις των Εξαρχείων.
Αυτοί οι σύντροφοι γνωρίζουν την «άθλια δημαρχία του Κακλαμάνη», το βρώμικο καθεστώς Ψωμιάδη και εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και το ναζί Καζάκο στου Ζωγράφου, τα παραλειπόμενα των αριστερών δημάρχων σε Πετρούπολη και Ελληνικό, αλλά δε σκαμπάζουν γρι από τον Πειραιά.
Γι’ αυτούς ο Γκιουλέκας φαντάζει πιο ακροδεξιός από τον ξάδερφο του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκο, και γι` αυτό πρέπει να μαυριστεί.
Γι’ αυτούς ο Μίχας είναι λαμόγιο που πρέπει να μαυριστεί, λες και ο Μπόλαρης και ο Μπουτάρης που ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ στη Θεσσαλονίκη είναι άδολοι και αγνοί αγωνιστές της αριστεράς.
Γι’ αυτούς δεν υπάρχει παρακράτος της μητρόπολης Πειραιά που έχει τα μισά ακίνητα Πειραιά χτίζοντας και εκκλησίες τη μία απέναντι από την άλλη, καταπατώντας πάρκα.
Γι’ αυτούς δεν υπάρχει τραμπούκικο παρακράτος στον Πειραιά, λες και οι επιθέσεις που είχαν δεχτεί Αλφιέρη και Μπελαβίλας[2] για τις υποθέσεις του Κονώνειου τείχους[3] και της Μαρίνα Ζέας[4] δεν ήταν από τη δημαρχία Αγραπίδη αλλά από «αυθόρμητους» πολίτες.
Γι’ αυτά και γι’ αυτά, θα φάμε στη μάπα Χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν Σκυλιτσικού[5] γκλάμουρ, και καμιά καμπάνια εκκαθάρισης του πεζόδρομου από τους μετανάστες για να παρουσιάσει έργο στους συντηρητικούς μικροαστούς του κέντρου.
Καλώς τον δεχτήκαμε…
Για την αποχή και το άκυρο
Καταλαβαίνω απόλυτα την πάγια θέση για αποχή και άκυρο. Είναι ένα φόκους εκτός εκλογών το οποίο το αποδέχομαι πλήρως και με συντροφικό τρόπο. Εξ άλλου υπάρχουν πολλοί καθημερινοί κοινωνικοί αγώνες για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «καθεστωτισμός» από κάποια πλευρά ή όχι.
Καταλαβαίνω, επίσης, και την αυθόρμητη αποχή και άκυρο. Μια στάση αηδίας και απαξίωσης των υπαρκτών πολιτικών απαντήσεων. Πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι για να αποκτήσει η αριστερά, ξανά, αίγλη έξω από το παραδοσιακό κοινό της, ώστε να «κερδίζει» με θετικό τρόπο τον απογοητευμένο ΠΑΣΟΚο.
Καταλαβαίνω, πάλι, και μια στάση όπως του Ρούση[6] από ένα αριστερό κοινό, να θέλει να «τιμωρήσει» ΚΑΙ την αριστερά για τη μαλθακότητα, την ασάφεια του λόγου της και την παντελή έλλειψη σχέδιου.
Ανάθεμα, πάντως, κι αν μπορώ να καταλάβω το πολιτικό σκεπτικό συντρόφων που ψήφισαν άκυρο στον 1ο γύρο αλλά Μπουτάρη ή Καμίνη στον 2ο. Αν αυτό εντάσσεται στο «παίξιμο» και στο «θόλωμα» της αριστεράς, πάω πάσο. Τα έχουμε χαμένα και κάνουμε «ότι μας φωτίσει» ανάλογα πως ξυπνήσαμε τι πρωί.. Κι αυτό κατανοητό.
Αλλά, ρε γαμώτι, η ανάγκη να «φύγει» ο Κακλαμάνης και ο Γκιουλεκας δεν υπήρχε και στον 1ο γύρο; Μια ψήφο σε οποιοδήποτε σχηματισμό της αριστεράς την πρώτη Κυριακή, δεν θα διευκόλυνε την εκδίωξη τους;
Γι’ αυτό πρέπει να αρχίσει να ανασυντάσσεται με οργανωμένο τρόπο η πολιτική συζήτηση…
Να αρχίσουμε να κόβουμε τα ψυχοφάρμακα…
________________________________________
[1] Ο άγνωστος πόλεμος των πρώην συντρόφων. ΤΟ ΒΗΜΑ 14/11/2010
[2] Δίκη για τα αυθαίρετα της Μαρίνας Ζέας
[3] Δήμος κατά ΣτΕ και υπέρ αυθαιρεσίας. Ελευθεροτυπία 11/7/2006
[4] Και η νομαρχία Πειραιά κατά των έργων στη Ζέα. Ελευθεροτυπία 7/5/2004
[5] Ο χουντικός δήμαρχος Σκυλίτσης με τα πλωτά σιντριβάνια και τους ουρανοξύστες, είναι ιστορικό κέντρο αναφοράς και «όραμα» για το μικροαστικό – δεξιό κοινό του Πειραιά. Στην κηδεία του παρέστησαν ο πρώην και ο νυν Δήμαρχος της ΝΔ, Αγραπίδης και Μιχαλολιάκος και ο μητροπολίτης Πειραιά.
[6] Προς αριστερούς αναποφάσιστους. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7/11/2010
Κόκκινη Πιπεριά: Το παραμύθι της αποχής και το... ΚΚΕ (μ-λ)
Ως αριστερός έχω με απέχθεια (ναι απέχθεια...) για την αποχή από την εκλογική διαδικασία. Ισως επειδή θεωρώ ότι η αποχή που αποφάσισε ο Ζαχαριάδης στις εκλογές του 1946 ήταν η απαρχή των δεινών του ελληνικού αριστερού κινήματος στη πατρίδα μας. Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ποιοι όμως ήταν αυτοί που απείχαν; Είναι άραγε οπαδοί του ΚΚΕ (μ-λ); Δεν κάνω πλάκα. Μόνο η συγκεκριμένη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης καλούσε με καμπάνια σε αποχή από τις εκλογές. Μήπως είναι αναρχικοί & αντιεξουσιαστές; Γιατί οι αναρχικοί έχουν ως άποψη την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Μάλλον απίθανο ξαφνικά το 50% του ελληνικού λαού να ασπάστηκαν τις απόψεις του Μπακούνιν, του Μαλατέστα και του Ντουρούτι. Προφανώς πολίτες με αντισυστημικές ιδεολογικές απόψεις έκαναν αποχή. Διαφωνούν με τις εκλογές, τις θεωρών απάτη και πολύ καλά έκαναν, για τις απόψεις τους, που απείχαν από τις εκλογικες διαδικασίες.
Ομως η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσοι απείχαν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν οι ίδιοι που στις προηγούμενες εκλόγες ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Αυτοί και τα παιδιά τους. ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το πολιτικό σύστηξμα (sic) τους εξαπατά, τους κοροϊδεύει. Μπα; Αλήθεια; Τόσα χρόνια που στήριζαν, με τη ψήφο τους, αυτό το σύστημα ήταν καλά;
Πολύ θα ήθελα η αποχή αυτή να ήταν μαι συνειδητή πολιτική πράξη. Ομως δεν είναι. Είναι πράξη χαβαλέ, αδιαφορίας και ωχαδερφισμού. Πράξη ενός κακομαθημένου λαού που επειδή ήρθε η στιγμή αρκετοί (ίσως και πολλοί...) να ξεβολευτούν αποφάσισαν να "τιμωρήσουν" τα κόμματα που τόσα χρόνια τους βόλευε.
Δεν με ενοχλεί καθόλου που οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες εξελέγησαν με μικρή συμμετοχή, καθόλου δεν με ενοχλεί. Το αντίθετο μπορώ να σας πω. Τόσα χρόνια που ο "λαός" συμμετείχε έβγαιναν δήμαρχοι οι Αβραμόπουλοι και οι Παπαγεωργόπουλοι. Τώρα ψήφισαν μόνο αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τις πόλεις και τις περιφέρειες. Γι' αυτό και άλλαξαν τα πράγματα στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα.
Καλό το παραμύθι της αποχής, βολεύει τα τηλεοπτικά πάνελ όπου κανείς δεν συζητάει την ουσία αλλά την εικόνα. Ομως όπως όλα τα "ψεύτικα" παραμύθια έτσι και αυτό της αποχής δεν έχει... δράκο!!!
Συνδέσεις
Gatouleas
Kόκκινη Πιπεριά
Posts
No comments:
Post a Comment