Η τρέχουσα
προεκλογική εκστρατεία έχει μια νέα μορφή .Ο οιονεί κυβερνητικός Συριζα ψηλαφεί
τα απτά ,συγκεκριμένα όρια της κυβερνητικής του πρότασης με καθημερινές αλλαγές
και διευκρινήσεις. Πρόκειται για μια καλοδεχούμενη αναπροσαρμογή η οποία δεν
είναι δίκαιο να κριθεί με κριτήρια "συνέπειας" αλλά με κριτήρια
ευθύνης.Η έγκληση για
ασυνέπεια είναι ύποπτη πρόσκληση για να απομακρυνθεί η αριστερά από οποιαδήποτε
κυβερνητική θέση. Ταυτόχρονα η έγκληση αυτή υποτιμά τις κεκτημένες δομές και την οργανική ενσωμάτωση της Ελληνικής
κοινωνίας στο Ευρωπαϊκό οικονομικό , πολιτιστικό γίγνεσθαι.
Σε μια αριστερή κυβέρνηση ,το πρόβλημα δεν θα είναι η αντίσταση του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα αλλά η κρατική αδράνεια . Είναι τέτοια η λειτουργία του Ελληνικού κράτους, τέτοιος ο κατακερματισμός των συμφερόντων έτσι ώστε τελικά η δυνατότητα κάποιου να κυβερνήσει, είναι αναγκαστικά υπό διαρκείς αιρέσεις. Αν εξαιρέσει κάποιος το ΑΣΕΠ οι θεμελιακές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση την τελευταία τριακονταετία είναι περιορισμένες. Αυτό σημαίνει ότι η σχετική αυτονομία της είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο φαίνεται. Η κομματικοποίηση δεν είναι η ουσία της αλλά το εργαλείο της " αυτονομημένης " διοίκησης. Το βαθύ ελληνικό κράτος είναι έτοιμο να αναμετρηθεί , με μια κυβερνώσα αριστερά μέσω της κλασσικής και πάντα νικηφόρας στρατηγικής του: της συναίνεσης , της οικειοποίησης της επίθεσης φιλίας προς την εκάστοτε επερχόμενη κυβέρνηση .Ήδη η ανάλυση των αποτελεσμάτων αποδεικνύει ότι η ασθμαίνουσα δημόσια διοίκηση ,οι Δεκο , ο ευρύς δημόσιος τομέας, είναι έτοιμοι να ξεπαστρέψουν στο πι και φι, μέσω της επιθετικής συναίνεσης και κολακείας, την επερχόμενη αριστερή διακυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση
της έλλογης αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, Δημαρ με εξωτερική βοήθεια των Οικολόγων και της
πρωτομνημονιακής Κατσέλη ,θα μπορούσε να προσφέρει ένα αναγεννητικό σοκ. Αν δεν
γίνει κανένα ατύχημα του τύπου Greuro ,είναι πιθανόν μια κάποια αναγέννηση να έχει ίσως δρομολογηθεί από τα
κάτω.
Αν υιοθετήσουμε την συρμική ,ακατάλληλη για σοβαρή
κριτική, ορολογία του "νεοφιλελεύθερισμου" τα
μνημόνια είχαν εξαιρετικά «αντινεοφιλευθερα» χαρακτηριστικά :
φορολόγησαν στο πρότυπο της κινέζικης μαγειρικής , όπου " οτιδήποτε
πετάει, περπατάει, έρπει, τρώγεται". Ο
συμβατικός αντιμνημονιασμός θα γίνει ακούσια ένας τυπικά ευρύς φορολογικός φιλελευθερισμός με
ελάφρυνση φόρων προς μεγάλες μερίδες της κοινωνίας και ,τυπικά ,μνημονιακός αλά
Τόμσεν ,όσον αφορά την μαύρη οικονομία.
Οι
διανοούμενοι της συντήρησης που επισείουν σενάρια τρόμου κινούνται με βάση τον
πιο πρωτόγονο ιστορικό ντετερμινισμό των οικονομικών σταδίων αλά Diamat. Δεν μπορούν να δουν εξελίξεις μέσω
ακούσιων συνεπειών , τις τελετουργικές διακηρύξεις που έχουν
κοινωνικοθεραπευτικό και όχι λειτουργικό δεσμευτικό χαρακτήρα, και τις βαθύτερες ροπές της Ελληνικής κοινωνίας
που είναι εγγενώς δημιουργικές ,επεκτατικές. Το βαλκανικό μεταοθωμανικό
ψευδοκράτος ,μετά από το παγκόσμιο ρεκόρ πέντε χρόνων συνεχούς ύφεσης έχει
μεγαλύτερο Αεπ ,από όσο τα ισοδύναμα πληθυσμιακά Ουγγαρία ,Τσεχία που απόλαυσαν
πλήρως τους όλους τους χυμούς της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης σε καθεστώς ασφάλειας
και σταθερών συνόρων. Ο τόπος και οι
άνθρωποι εδώ έχουν ιδιόμορφη πολλαπλή ενέργεια , βέβαια άλλου τύπου από αυτή που φαντασιώνεται η ΧΑ. Το αναγεννησιακό σοκ είναι αδήριτη αναγκαιότητα
πολύ πιο σημαντική από αυτόν που θα την καθοδηγήσει .Έστω και αν αυτός δεν έχει
σαφή κατανόηση για πιο ιστορικό κύμα διαχειρίζεται. Υπάρχει ένα ιστορικό
παράδειγμα που οι εκσυγχρονισμοί δεν έγιναν με στοιχεία ετερογένειας,
ενδεχομενικότητας, αυθόρμητου
συγχρονισμού;
Εικόνα:
Romare Bearden
Posts
47 comments:
ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ ΟΣΑ ΕΥΣΤΟΧΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΟΤΙ Η ΤΡΙΧΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ -ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΗ-ΕΙΝΑΙ Η ''ΕΓΓΥΗΣΗ'' ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ ΟΠΩΣ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ ΣΤΗ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΚΙΜΩΝ
Κιμων
Στην ανάλυση του Μαυρή οι Φιλελεύθεροι του Συριζα είναι περισσότεροι των Κομμουνιστων κατα 50 %....
Οι μετεκλογικές συνελεύσεις τους έχουν χαρακτήρα ενοριακής συνάντησης.
Το ποσοστό τους μεταφορικά "δεν τους ανήκει"
Αν το καταλάβουν θα σώσουν ίσως την χώρα, αν πιστέψουν οτι τους ψήφισαν για το πρόγραμμα τους τότε καλά κρασιά....
Πρόταση γιά τον τίτλο τού επόμενου ποστ τού LLS: "Γιατί επιβάλλεται ο αστός ευρωπαϊστής δημοκράτης δεξιών πεποιθήσεων να υποστηρίξει συριζα"
sans blague
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει τη χώρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ και τους οικολόγους; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αντιδραστική αντιμεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη. Σοσιαλισμό αλβανικού τύπου μπορεί να κάνει εύκολα, και απορώ πως και δεν μπαίνει ώς αίτημα από καμιά συνιστώσα του. Μάλλον κατόπιν συμφωνίας για να μην τρομάξουν τον κόσμο. Ένας νέος Μουσολίνι αναδύεται στη Μεσόγειο Γιάννη και ποιος να βάλει το χέρι του.
Mlog
Προσχεδιο αναρτησης:
Ποιος εξασφαλίζει κοινωνική ειρήνη για ενα χρόνο, δραματική μείωση του μεγαλυτερου ΚΚ στην Ευρώπη, επιζητά επαφές με Holland και SPD, και εν οψει κυβέρνησης αλλάζει διαρκως λεξιλογιο;
Ενας ανοικτομάτης αστος που ξέρει από λατινική αμερική (οχι μέσω διαθλάσεων) μάλλον δεν θα είχε δίλλημα.....
Leo
Παραθέτω γεγονότα
1.-Ο συριζα συγκαλεί λαικές συνελεύσεις όπου παίρνουν τον χαρακτήρα ενοριακων συνάξεων, και στις οποίες λογοδοτεί.Πλειοψηφουν συντηρητικοι πολιτες.Ο Συριζα αναγκαστικά θέλει να λογοδοτήσει σε αυτό το σωμα και οχι στις οργανώσεις του.Γιατί; Γιατί μονο έτσι μπορεί να λυάνει την πολιτική του λόγω "καμένης γης"
2.-Η ασάφεια "μονομερής-απαγκιστρωση-αμεσα- έμεσα κλπ" για το μνημόνιο είναι για να διευκολυνθει η ρεαλιστική στροφή
3.-Το SPD το οποιο επιδιώκει να δει ο Τσιπρας είναι ο ιδρυτης της Γερμανικής εσωτερικης υποτίμησης των μισθων.
4.-Δεν υπάρχει αριστερή κυβέρνηση εκλεγμένη σε συνθήκες μαζικής δημοκρατίας που να μην έχει κάνει ρεαλιστικες επιλογες.Η λατινικη αμερικη κυβερνιεται από τους ανταρτες του 80.Είδες τιποτα εξωφρενικους κρατισμους;
5.-Ο Αντρέας το 81 ήταν ΕΟΚ και Νατο το ιδιο συνδικάτο .Η ταχυτητα της αλλαγης ήταν αστρονομικής κλιμακας
6.-Η Κατσέλη δεν ειναι τυχαίο προσωπο.Ψηφισε μνημονιο και ξερει τον ΟΟΣΑ απ' εξω και ανακατοτά.Προσφέρει την απολυτη συμβολικη μετατωπιση
Τελικα
Αν ο Συριζα ανέβει σε κυβερνηση και εφαρμοσει το 1/3 απο όσα αφηνει να εννοηθεί, δεν εχει ζωη ουτε 40 μερες.Ειναι φανερο αναζητά εναγωνιως αλλοθι για να απαλύνει την γραμμή του.
Σε κυβερνηση Συριζα ,τα υπουργεία αιχμης θα είναι Δημαρ,Οικολογων,Κατσελη.
χαιρετίζω την αισιοδοξία αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τη συμμερίζομαι. Η βασική ανάλυση περί του ρεαλισμού του ΣΥΡΙΖΑ μου φαίνεται ορθή. Το πρόβλημα έγκειται αλλού: η προσαρμογή που απαιτείται δεν εξαντλείται απλώς σε ρεαλισμό αλλά σε μία αυξημένη διανοητική -πολιτική-τεχνοκρατική επάρκεια που το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας δεν την έχει. Και γω δεν έχω την αίσθηση ότι θα μας πετάξει από το ευρώ ο Τσίπρας μέσα σε 2 μήνες, αλλά ότι είναι πολιτικά ανίκανος να διασφαλίσει μια "βιώσιμη συμμετοχή"-το οποίο φυσικά ισχύει και για το Σαμαρά. Κατά τούτο η σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ των 80ς είναι διπλά διαφωτιστική: και για το ρεαλισμό αλλά και για την ανεπάρκεια. Το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα απλά δεν είναι ευρωπαϊκού επιπέδου, μα σε κάθε θέμα το διακύβευμα δε φωτίζεται ποτέ. Να το διατυπώσω διαφορετικά: η μεταπολιτευτική Ελλάδα, έργο των ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, λειτουργεί ως ένα σύστημα που παράγει ανισότητες, αδικίες και είναι δεκτικό κριτικής από μοντέρνες προσεγγίσεις είτε δεξιές είτε αριστερές. Είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει τους όρους συμμετοχής στο σύστημα κατά τρόπο λυτρωτικό όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ του 81, θα αλλάξει όμως τη δομή του συστήματος? Είναι σαφές ότι αν δε γίνει το τελευταίο είμαστε χαμένοι το πολύ σε 5 χρόνια. Γιατί σε αντίθεση με τα 80ς τώρα δεν έχουμε χρόνο. Η "τρόικα" της λογικής που προτείνεις να πλαισιώσει το ΣΥΡΙΖΑ ούτε τόσο "καλή" μου φαίνεται ούτε τόσο κομβικό ρόλο θα παίξει. Σορρυ για την απαισιόδοξη μεταμεσονύκτια παρέμβαση.
Yannis
Γραφεις
"Το πρόβλημα έγκειται αλλού: η προσαρμογή που απαιτείται δεν εξαντλείται απλώς σε ρεαλισμό αλλά σε μία αυξημένη διανοητική -πολιτική-τεχνοκρατική επάρκεια που το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας δεν την έχει."
ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!
Η αισιοδοξία μου είναι η υποχρεωτική αισιοδοξία του στοιχειωδως συμμετεχοντα ενεργου πολίτη.Αλίμονο αν ο Τσιπρας δεν ειδωθεί ως συμβολικη φιγουρα και ειδωθει ως πραγματική που εννοεί αυτά που λέει..Αλίμονο να δουμε πρωθυπουργο τον μοιραίο ανθρωπο της δεξιάς, τον ελάχιστο Σαμαρά.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της απαισιοδοξίας.
Ο Τσιπρας και ο Συριζα ασθμαίνουν να αποδείξουν οτι δεν είναι "τρελοί" αλλα η προεκλογική πολωση δεν μας αφηνουν να το δουμε
Απο την αλλη πλευρά, λεφτά δεν υπάρχουν.Αυξησεις συνταξεων , κρατικοποιήσεις, κλπ αστα για αύριο.
Παταξη της δοαφθοράς, θέλει διακομματικη συναίνεση γιατι οι εκαστοτε διεφθαρμένοι παριστάνουν τους εκάστοτε "ΝΔ","Πασοκ","Συριζα" κλπ.
Ο ρεαλισμός είναι μονόδρομος.Χωρίς αυτόν θα σκάσει η χειροβομβιδα στα χερια του και η Ελλάδα ενίοτε γίνεται Μέση Ανατολή για τους μοιραίους της ιστορίας........
LLS, αν και από λίγο διαφορετική οπτική, συμφωνώ πολύ μαζί σου· κυρίως στο τελευταίο σου σχόλιο.
Η εποχή και ο χώρος, ελλαδικός και ευρωπαικός, μέσα από τα ρήγματά τους ¨ατμίζονται ¨ σε νέες, έστω και σπαμωδικές πραγματικότητες.
Οι απόπειρες για αποτροπή η μετριασμό της εκλογικής δύναμης του Σύριζα, είναι μάταιη. Το παιγνίδι θ' αρχίσει αμέσως μετά...
Η Δημαρ, οι οικολόγοι πρέπει να ηρεμήσουν, αλλά εν εγρηγόρσει, να εγκαταλείψουν την άμυνα και να συμπράξουν ενεργοποιώντας τα δικά τους δυνατά
χαρακτηριστικά. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Και μια πλάγια σκέψη: Η Αριστερά στην εξουσία...!
´Αραγε θα μείνει τίποτα από
Αριστερά;
Ρινα
Η Αριστερά ως σύμβολο αλλαγων θα μείνει στην ιστορία
Η Αριστερά ως ονομαστική αξία αυτων που εννοεί ή αφήνει να εννοηθεί μπορεί να μείνει στην ιστορία αν καταλάβει την συγκυρία και προσγειωθεί.
Εν οψει αλλαγων η καλυτερη συνταγή είναι οι ΔΗΜΑΡ Οικολογοι να βγουν ενισχυμένοι.Αλλιως δεν θα υπάρχουν τα ισχυρά αντερισματα ρεαλισμου για μια νεα διακυβέρνηση.
Οι Δημαρ Οικολογοι θα ¨"σωσουν¨" τον Συριζα από τον Λαφαζάνη.
Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Από τη μια μίντια και πολιτικοί αντίπαλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τα νέα ήθη που εισέρχονται στην πολιτική σκηνή (τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των πολιτών) και από την άλλη έχουμε την ιλαροτραγωδία των τρομοκρατικών διλημμάτων και της διχαστικής ρητορείας του Σαμαρά να παίζουν μονότονα, δε βάρος των πολιτών.
Δείμο
Οντως η Σαμαρικη ρητορεία παραπέμπει μονότονα στο παρελθον.
@LLS χμμ...
"...Ο λαός μάς ζητάει να αποκτήσουμε νέα πολιτική ωριμότητα μέσα σε ένα μήνα και να κάνουμε το άλμα που αντιστοιχεί από το 4,7% στο 30%. Δεν έχουμε δικαίωμα να ολιγωρήσουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να διαψεύσουμε τις ελπίδες. Το κατεστημένο, αν επιχειρήσει να σπεκουλάρει στην αποτυχία και την κρίση, ας γνωρίζει ότι θα ανοίξει έναν κύκλο αστάθμητων εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την έλλογη, δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη εναλλακτική πρόταση, προτού εκραγεί η κοινωνία." καταλήγει το κύριο άρθρο τής Αυγής σήμερα
Mlog
Βάζω ένα πενταστερο "like" στο αποσπασμα.
Μόλις καταλάβουν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, συγγνώμη του Σύριζα ήθελα να γράψω, ότι τους δούλεψε ο μικρός και δυστυχώς λεφτά δεν υπάρχουν, πολύ φοβάμαι ότι θα κινδυνεύσει όχι μόνο το πολιτικό του μέλλον αλλά και η φυσική του κατάσταση.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, συγγνώμη του Σύριζα, είναι ήρεμοι μόνο όταν είναι χορτασμένοι.
Στην επόμενη στάση θα τους περιμένει ο Μιχαλιάκος για να ολοκληρώσουν το ταξείδι που ξεκίνησαν πριν 30 χρόνια με τον Ανδρέα "Δώσταόλα"
Minority Opinion
Ας μην σκεφτομαστε με ορους 1970
Υποτιμάς απολύτως
α.-Τον χαρακτηρα των μαζικων δημοκρατιών
β.-Την αγωνιώδη προσπαθεια του Συριζα να απαγκιστρωθει από τις δεμευσεις του
Ολο το ένοπλο κινημα της Λατινικης Αμερικης σημερα είναι κυβερνωσα αριστερά.Μολις αναλαμβανει την εξουσία έχει νεους καινοφανείς τροπους να την διαχειριστεί
Η προεδρος της Βραζιλιας ήταν στον "ΕΛΑ" της Βραζιλιας.
Ενω οι αντικαπιταλισμοι του Τσαβες είναι για μωρά παιδιά κυριολεκτικά
Ο συριζα δεν αντιφασκει για να εκτιθεται στον καθε μικρονοικο Πρετεντερη αντιφασκει για να μπορεί να διαχειριστεί τις πρωτες 100 ημέρες χωρίς λεφτά
Αν γίνει κυβέρνηση, σε 100 ημέρες θα δεις καταγγελία για τους "Φωτοπουλους" και χειραψία με Δασκαλοπουλο.
Η πολιτικη είναι θεάτρο, τελετουργία
Μην τα παιρνεις ολα στην ονομαστική τους αξία
Η δε εξουσία είναι κατι περαν των κομματων και των προγραμμάτων τους
Εδω αυθεντικές επαναστάσεις (Ρωσια 1917,Ιραν 1977 ) αφομοιωθηκαν σε χρονο dt,εσυ νομίζεις οτι στην Ελλάδα θα ανεβει η αριστερά για να εφαρμοσει αυτα που νόμιζαν οτι ακουαν οι ψηφοφοροι;
Αλιμονο
Συμφωνώ σε όλα τα παραπάνω, παρ' ότι έχω κάπως καλύτερη ιδέα για την ιδεολογική καθαρότητα πολλών στελεχών του Σύριζα.
Το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν είναι στον Σύριζα και τη ρητορική του.
Πιστεύω ότι για πολλούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης, η δανειακή σύμβαση θα σταματήσει με απόφαση της ΕΕ και του ΔΝΤ αμέσως μετά τις εκλογές (Ιούνιος -Ιούλιος), άσχετα με το εκλογικό αποτέλεσμα.
Καμμιά κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να εφαρμόσει το μνημόνιο, άσχετα με τη σύνθεσή της, γιατί θα καταρρεύσει πολιτικά σε μερικές μέρες.
Η θεωρία της επαναδιαπραγμάτευσης, δεν έχει καμμιά απολύτως βάση έξω απο τον πολιτικό μικρόκοσμο της πλατείας συνταγματος.
Πιστεύω απόλυτα ότι είτε με ΣύριζαΔΗΜΑΡ είτε με ΝΔΠΑΣΟΚΔΗΜΑΡ, η χώρα μας θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης και θα χρησιμοποιηθεί σαν αποκρουστικό παράδειγμα για την Ιπανία, Ιταλία, Πορτογαλλία και Ιρλανδία που αποτελούν το βασικό πρόβλημα της ευρωζώνης.
Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών αργεί να πάρει αποφάσεις και να αλλάξει πορεία, απο τη στιγμή όμως που θα το κάνει, μπορεί να εφαρμόσει τις αποφάσεις της πολύ αποτελεσματικά.
Η ευρωζώνη βρίσκεται, λόγω της γενικότερης ευρωπαικής κρίσης χρέους, σε διαδιασία διάλυσης και η μόνη πιθανή σωτηρία είναι η θυσία μιας Ιφιγένειας, με τον πιο βίαιο και σκληρό τρόπο, με στόχο να συμμορφωθούν τα στρατεύματα.
Όποιοι βρεθούν στην εξουσία, όταν σκάσει η βόμβα της αναπόφευκτης στάσης πληρωμών (μισθοί δημοσίου, συντάξεις, προμηθευτές δημοσίου) και της διάλυσης του τραπεζικού συστήματος, θα πληρώσουν πολύ ακριβά (ενδεχομένως και με την ζωή τους) την επιτυχία τους στις εκλογές.
Η επανάληψη των γεγονότων του '22 είναι, απο δω και πέρα, κατα τη γνώμη μου, νομοτελιακή.
Ούτως ή άλλως σε 2-3 μήνες θα μάθουμε πως τελειώνει αυτή η σύγχρονη και ταυτόχρονα τόσο αρχαία ελληνική τραγωδία.
MO
Σωστά
Τωρα θετεις ενα αλλο ζήτημα.
Δεν έχω οικονομικές γνωσεις και ταυτοχρονα δεν εμπιστεύομαι τους οικονομολογους.
Τουτου δοθεντος για γεωπολιτικους λογους, η Ελλαδα δεν μπορεί να αποστεροποιηθεί εστω και αν δεν στεκεται νομισματικά.
Η Αιγυπτος άλλαξε από χθες, η Τουρκία δυναμωνει ανεξέλεγκτη, δεν φανταζομαι ποιος θα ρισκαρει κατάρρευση ;
Μου φαίνεται δυνατό μόνο στο επίπεδο, "ο στρατηγος τρελάθηκε και πυροδότησε τον πυρηνικό πυραυλο".Στατιστικά γινεται, αλλα οι πιθανότητες λιγες.
Ασε που μολις σημερα η Καταλωνία επισημως έγινε "Ελλάδα".Ειμαστε πολλοι στην χρεωκοπεία
Συμφωνούμε στα γεγονότα.
Διαφωνούμε στα συμπεράσματα.
Ανεξάρτητα απο τις επιθυμίες, τις ιδεολογίες και τις αποφάσεις των πολιτικών (και των οικονομολόγων) η οικονομική πραγματικότητα στο τέλος καθορίζει και την έκβαση των γεγονότων ανάμεσα στις ΔΥΝΑΤΕΣ εναλλακτικές λύσεις.
Το σενάριο της ανάπτυξης μέσω κρατικών ελλειμμάτων και δανεισμού, κράτησε περίπου 40 χρόνια και τώρα πια φτάνει στο τέλος του. Σχεδόν όλες οι δυτικές χώρες (και η Γερμανία) έχουν φτάσει το δημόσιο χρέος τους κοντά ή πάνω απο το 100% του ΑΕΠ και το συνολικό χρέος (δημόσιο +ιδιωτικό) κοντά ή πάνω απο το 400% του ΑΕΠ. Η χώρα μας βρίσκεται απλώς 2-3 χρόνια μπροστά απο τις υπόλοιπες.
Στο σημείο αυτό οι εναλλακτικές λύσεις είναι περιορισμένες.
Απο τη μια μεριά υπάρχει η δραστική λιτότητα στους κρατικούς προυπολογισμούς με πραγματικές μειώσεις αμοιβών, υπηρεσιών και επιδομάτων, βίαιος αποπληθωρισμός τιμών και μισθών στον ιδιωτικό τομέα και αύξηση των ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων εις βάρος των φορολογικών εσόδων.
Το σενάριο αυτό έχει πολύ μικρές πιθανότητες επιτυχίας γιατί είναι αδύνατον για οποιαδήποτε δημοκρατική κυβέρνηση να επιβάλει αυτού του είδους την πολιτική χωρίς να καταρρεύσει.
Απο την άλλη υπάρχει το σενάριο να συντηρηθεί η ανισορροπία μεταξύ εσόδων/εξόδων, με την "δημιουργία" χρήματος που θα υποκαταστήσει την έλλειψη πρόθυμων δανειστών είτε εντός είτε εκτός ευρώπης.
Το σενάριο αυτό μπορεί να αναβάλει για ένα-δυό χρόνια την κατάρρευση, αλλά όταν γίνει, το τοπίο θα θυμίζει Γερμανία της δεκαετίας του '30.
Το σενάριο αυτό έχει και τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, γιατί μέχρι και την τελευταία στιγμή, συντηρεί τις φαντασιώσεις των πολιτικών και των ψηφοφόρων, ότι υπάρχει διέξοδος απο την σκληρή πραγματικότητα μέσα απο τις κάλπες.
Mo
Ο ντετερμινισμος σου με τρομάζει.
Έχει κάτι απο ιστορικό υλισμό ΕΣΣΔ ( φιλικός αστεισμος....)
Μα πόσες φορές το παγκόσμιο σύστημα δεν έφτασε στο κράχ και σώθηκε στο τσακ;
Με τέτοια παγκόσμια διαπλοκή και μοχλευση ποιος μπορει να ρισκάρει τέτοιες μακροπροβλέψεις;
Με το σύστημα σε τέτοια " διέγερση" τα πάντα μπορούν να ανατραπούν σε λίγο χρόνο.Δεν λέω μπορει πρός το χειρότερο .
Συνήθως οι φιλελεύθεροι έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες παρά στους ιστορικούς νομούς
Κάπου σε χάνω......
@ Left Liberal Synthesis
"Ο ντετερμινισμος σου με τρομάζει."
Πολύ σωστή παρατήρηση.
Πράγματικά προκύπτει κατα κάποιο τρόπο, απο το σχόλιο μου πιο πάνω και προκύπτει απο την αντίληψη που έχουμε διαμορφώσει στην Ευρώπη τα τελευταία 40-50 χρόνια, για το τι είναι φυσιολογικό και σύνηθες και τι είναι "ανωμαλία της ιστορίας".
Για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, ο πατέρας μου βίωσε 4 καταστροφές στη ζωή του (WW II, εμφύλιο, έξοδο απο Αίγυπτο επι Νάσερ, Εισβολή Τούρκων στην Κύπρο).
Κάθε φορά ξεκινούσε απο το μηδέν σε καινούργια χώρα.
Έβλεπε τις καταστροφές σαν κάτι φυσιολογικό. Θεωρούσε ότι η φυσιολογική "ανθρώπινη κατάσταση" είναι οι διαμάχες, οι εξεγέρσεις, οι καταστροφές κλπ με διαλείμματα ευμάρειας και πολιτισμού για τα οποία ήταν ταυτόχρονα ευγνώμων και υπερήφανος στο βαθμό που συμμετείχε και συνεισέφερε όσο μπορούσε.
Γι αυτό και το πείραμα της ΕΟΚ του φαινόταν ταυτόχρονα υπέροχη ιδέα και μεγάλη ύβρις απέναντι στην ανθρώπινη κατάσταση, στην ανθρώπινη φύση και χαρακτήρα και στον ιστορικό χρόνο που κατα τη γνώμη του είναι πολύ δύσκολο να συμπιεστεί με πολιτικές αποφάσεις.
Προσωπικά έζησα πολύ νέος την κυπριακή τραγωδία και θεωρώ ότι ήταν η αφετηρία για την μετατροπή της Κύπρου σε μια δυναμική οικονομία και κοινωνία για ένα πολύ μεγάλο διάστημα.
Αντίστοιχα, το ίδιο πιστεύω για τον WW II και τις ευρωπαικές χώρες.
Είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε εθνικό, ο πιο ισχυρός, ίσως ο μοναδικός, δάσκαλος είναι η καταστροφή και η ήττα.
Δυστυχώς, όταν οι μνήμες αδυνατίσουν ή διαγραφούν, συνήθως η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τρομακτική ευρωπαική ανάπτυξη σε συνθήκες απόλυτης ειρήνης, των τελευταίων 50 χρόνων, δεν αποτελεί την φυσιολογική συνέχεια κάποιου κανόνα, αλλά μια ευτυχή και περίεργη ιστορική εξαίρεση.
Με αυτό το πρίσμα και με αφετηρία την κρίση χρέους που ακυρώνει αντικειμενικά το μοντέλο των τελευταίων 40 χρόνων, θεωρώ φυσιολογική την επανεκτίμηση και ίσως επανεκκίνηση των κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων και θεσμών, τόσο στη χώρα μας όσο και σε ευρωπαικό επίπεδο.
Φυσικά, το "τελικό" αποτέλεσμα παραμένει πάντοτε ανοικτό.
Αφωτιστε Φιλελλην
Το να γράφεις ένα ασχετο κείμενο, το οποίο μετα αναρτας ως σχολιο, οπου βρεις ιστολόγιο μου φαίνεται κάτι σαν spam.
Για στοιχειωδη αυτοσεβασμο του ιστολογίου και προς διατηρηση της αρχής του μη μετριασμου σχολιων, διέγραψα αυτό το spam.Το σχόλιο σου υπάρχει ετσι και αλλιως σε 3-5 αλλα ιστολογια ως ασχετο σχολιο
Η διαγραφη έχει και παιδευτικό χαρακτηρα.Κάνε ενα ιστολογιο και γραψε οτι θες.
ΜΟ
Σε διαβάζω και τρομάζω
Δεν υπάρχει τελικα ιστορικος ντετερμινισμός αλλά ψυχαναλυτικη "τιμωρία".
Θελεις απόλαυση τοτε "αιμα και δάκρυα" σε κάθε γεννιά.
Η εναργης περιγραφη σου δεν αφήνει περιθωρια παρερμηνείας.
Περιπου λες : Ευρωπαίοι 60 χρόνια περασατε καλά , τώρα τιμωρία.
Γιατι;
Γιατι αλλιώς δεν θα μπορεσει να ξαναυπάρξει απόλαυση.
Αντιλαμβανομαι μια έννοια ανάγκης μεγάλων αλλαγων, τομών ,ισως αλλά ως fine tuning οχι ως δράμα.Η υπόθεση σου, τοσο καλοδιατυπωμένη έχει ένα αταβιστικό στοιχείο μοίρας, πεπρωμένου.
Ελπίζω να εχουμε φτάσει σε ένα σημείο οπου ελλογα μπορουμε να τα βαλουμε με τις μοιρες.
Ειπαμε ελπίζω ....απλά όχι είμαι βεβαιος.......
minority opinion η αναλυση σου με ετυπωσιαζει γιατι δινει μια καθαρη απαντηση σε αυτα που συμβαινουν,ελπιζω ομως πως εχεις αδικο,
@ LLS
Η διαφωνία μας είναι κυρίως σε θέματα ορισμών.
Αν κάποιος πέφτει από τον πέμπτο, το “πεπρωμένο” του είναι να πάθει ζημιά. Επίσης είναι και ο νόμος της βαρύτητας.
Αν κάποιος δανείζεται για 40 χρόνια το πεπρωμένο του είναι κάποια στιγμή να μείνει στον άσσο και να ξεκινήσει από την αρχή. Επίσης είναι και απλά μαθηματικά.
Αν κάποιος πέφτει από τον τεσσαρακοστό όροφο, για ένα μεγάλο διάστημα μπορεί να νομίζει ότι έχει καταφέρει να πετά, ιδιαίτερα αν κάποιος “οικονομολόγος”, για παράδειγμα ο Κέυνς, στηρίξει και φιλοσοφικά αυτή την πλάνη, με μια βολική “θεωρία” που “επιτρέπει” στις κυβερνήσεις να καταργούν τον νόμο της βαρύτητας, μέσα από τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια και την εκτύπωση χρήματος.
Η διαδρομή του χρέους από το 20% στο 100% ή στο 150% του ΑΕΠ ήταν χρονικά πολύ μεγάλη. Κράτησε σχεδόν δύο γενιές. Αυτό είχε σαν συνέπεια να θεωρούμε στην Δύση ότι έχουμε ξεπεράσει τους φυσικούς περιορισμούς και έχουμε ήδη φτάσει στην κοινωνία της αφθονίας.
Άσχετα με τη ρητορική που χρησιμοποιεί ο καθένας μας στις δημόσιες συζητήσεις, όλοι νομίζω κατανοούμε κατ’ ιδίαν, ότι για να βελτιώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, πρέπει υποχρεωτικά να καταναλώνουμε λιγότερα απ’ ότι παράγουμε και τη διαφορά να την επενδύουμε, ούτως ώστε να αυξάνουμε την μελλοντική μας παραγωγικότητα και παραγωγή. Τη σχέση αυτή δεν μπορούμε να την αλλάξουμε ούτε με σοφιστείες, ούτε μέσα από εκλογές. Με αυτή την έννοια αποτελεί ένα είδος “πεπρωμένου”.
Η νομοθετική “εξάλειψη” της ανασφάλειας και του ρίσκου, που είναι εγγενής στην φύση και στις ανθρώπινες κοινωνίες και οικονομίες, με εργαλεία όπως οι κοινωνικές ασφαλίσεις, η εγγύηση των καταθέσεων κλπ είναι μια ακόμα θανάσιμη πλάνη, που οδηγεί σε αναπόφευκτες καταστροφές.
Δεν χρειάζονται πάνω από δέκα λεπτά και ένας υπολογιστής χειρός για να διαπιστώσει οποιοσδήποτε, ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ούτε για τις συντάξεις που έχουν θεσμοθετηθεί, ούτε για τις καταθέσεις που έχουν την “εγγύηση” της όποιας κυβέρνησης.
(συνέχεια)
Η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων στηρίζεται σε παραδοχές που έχουν πλήρως αντιστραφεί τα τελευταία 50 χρόνια, τόσο στον τομέα της διάρκειας και του ύψους των παροχών, όσο και στη δημογραφική δυναμική των δυτικών κοινωνιών. Με αυτή την έννοια η κατάρρευση, κάποια στιγμή, των ασφαλιστικών ταμείων όλων των χωρών της Δύσης αποτελεί ένα είδος “πεπρωμένου”.
Το ίδιο ισχύει με τις καταθέσεις. Από τη στιγμή που οι τράπεζες μπορούν, βάσει της κείμενης νομοθεσίας, να δανείζουν 20 φορές περισσότερα κεφάλαια από τις αντίστοιχες καταθέσεις, η παραμικρή ύφεση στις τιμές των παγίων (πχ real estate), οδηγεί ταχύτατα σε μαζικές τραπεζικές χρεοκοπίες. Η εκτύπωση χρήματος από τις Κεντρικές Τράπεζες, για την κεφαλαιακή υποστήριξη των τραπεζών σε περίπτωση κρίσης, αποτελεί στην ουσία ένα υποχρεωτικό δάνειο από τις επόμενες γενιές και μετά από κάποιο σημείο καταργεί το ρόλο του χρήματος σαν μέσο συναλλαγών, με καταστροφικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
Ένα από τα βασικά μαθήματα που θα διδάξει σε όλους μας η σημερινή κρίση, είναι ότι η ανασφάλεια και το ρίσκο δεν μπορούν να εξαφανιστούν με κανένα τρόπο. Μπορούν να μετακινηθούν χρονικά προς το μέλλον ή προς άλλες πληθυσμιακές ομάδες αλλά δεν εξαφανίζονται. Είναι ασυμπίεστα όπως τα υγρά. Ένα επιπλέον πρόβλημα, είναι ότι κάθε χρονική ή τοπική μετακίνηση μεγαλώνει το μέγεθος τόσο της ανασφάλειας, όσο και του ρίσκου, λόγω του ηθικού κινδύνου και των στρεβλών κινήτρων που περικλείει. Αν όλοι χρησιμοποιούμε κατ’ ιδίαν την ίδια πιστωτική κάρτα, είναι λογικό να την φορτώσουμε πρώτοι, πριν την φορτώσουν οι άλλοι και ξεπεράσει το όριο.
Όταν η κυβέρνηση παρεμβαίνει πχ για να “σώσει” τους καταθέτες και τους μετόχους μιας τράπεζας που έχει χρεοκοπήσει λόγω λάθος επιλογών κλπ, στην ουσία μεταφέρει το ρίσκο και την ανασφάλεια σε ένα πιο κεντρικό και κρίσιμο σημείο. Όταν αυτό επαναληφθεί αρκετές φορές, το κεντρικό σημείο καταρρέει με πολύ πιο καταστρεπτικά αποτελέσματα από τις επί μέρους μικρότερες καταστροφές. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τα δάση. Αν προλαβαίνουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα τις επί μέρους μικρές πυρκαγιές που καίνε τα ξερά φύλλα και τις πευκοβελόνες του καλοκαιριού, διακινδυνεύουμε πολύ πιο καταστρεπτικές πυρκαγιές που έχουν σαν καύσιμο τα ξερά φύλλα και τις πευκοβελόνες μιας εικοσαετίας.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι η επιθυμία για ένα οικονομικό παρών και μέλλον χωρίς ανασφάλεια και χωρίς ρίσκο είναι ισχυρότατη στον καθένα μας. Επίσης και η επιθυμία μας να πετάξουμε. Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να σχεδιάζουμε τις πολιτικές, τους θεσμούς και το μέλλον μας, όχι με βάση τις επιθυμίες, αλλά με βάση τις διαθέσιμες και πραγματοποιήσιμες εναλλακτικές λύσεις που έχουμε κάθε φορά.
Αλλιώς, το πεπρωμένο μας είναι να προσγειωθούμε ανώμαλα.
@ vasilis
Και εγώ το ελπίζω.
Απο την άλλη δεν πρέπει να υποτιμούμε την δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας να ανακάμψει γρήγορα και δυναμικά σε περίπτωση μιας ενδεχόμενης καταστροφής, αν καταλάβει γιατί και πως του προέκυψε.
Το παράδειγμα πχ της Γερμανίας και Ιαπωνίας μετά τον WW II είναι ενδεικτικά.
Mo
Ευχαριστω για τον κοπο να κανεις μια τοσο πυκνη περιγραφή της κατάστασης.
Είνως οντως διαυγαστική.
Καταθέτεις το περίγραμμα της φιλελευθερης προοπτικής όπου αποδεχομαστε τις σταδιακές μίκρεις κρίσεις και καταστροφές ακριβως για να διατηρουμε το συστημα σε λειτουργία.
Δεν διαφωνώ καθολου
Εκεί που δεν μπορω να κρίνω και απλώς σε παρακολουθω όπως παρακολουθω άλλες γνώμες είναι το ακόλουθο:
-Ποιες αποδείξεις υπάρχουν οτι στην τρέχουσα περιοδο γίνεται η τελική μεγάλη κρίση;
Προφανως πρεπει να στηρικτουμε σε καποιες αφαιρέσεις, σε καποιου τυπου εμπιστοσυνη στους ειδικούς.
Αυτη η εμπιστοσυνη σημαίνει μια στάση "πιστης" όσο και αν προσκομίζονται διαφορα μαθηματικά μοντέλα.
Είναι ισως ανθρωπινο να μην αποδεχομαστε οτι είμαστε στα αμπάρια του Τιτανικού.
Πολλά χρονια πριν τα μοντελα του Μαλθους ήταν αμειλικτα: ο υπερπληθυσμός θα μας εξαφανίσει όλους
Πριν σαραντα χρονια αλλα μοντελα προεβλεπαν την ψυξη του πλανητη, για να ανατραπουν σημερα με την υπερθερμανση
Τελικά η αναλυση σου μου δημιουργεί μια απορία
Αν είναι σωστή ποια είναι η λύση για την Ελλάδα και όλους μας;
Να αποδράσουμε στην Αγγλία η Ελβετιά
Ειλικρινά θα ηθελα την αντιστοιχη προταση εξοδου πυ συναδει με την αναλυση σου
Εξακολουθώ να συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου.
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει καν η έννοια της "τελικής κρίσης".
Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε «ειδικούς» οποιουδήποτε είδους.
Θεωρώ ότι τα μαθηματικά μοντέλα δεν έχουν καμιά θέση στην πρόβλεψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπου ο καθένας από μας έχει τις δικές του αξίες, στόχους, προτεραιότητες και σχέδια για να τα πραγματοποιήσει. Γι’ αυτό άλλωστε είμαι εναντίον της κρατικής παρέμβασης σε προσωπικό και οικονομικό επίπεδο, με κανόνες και νομοθετήματα που υποχρεωτικά είναι του τύπου «ένα μέγεθος, ένα χρώμα, ένα σχέδιο για όλους».
Για τον ίδιο λόγο είμαι εναντίον και σε όλους τους μεγαλομανείς τύπου Κέυνς, Μάλθους, Γκόρ, Σουζούζι και σία που θεωρούν τους ανθρώπους σαν ηλεκτρόνια. Ομοιόμορφους και χωρίς ατομική βούληση.
Το ίδιο ισχύει για τα πενταετή οικονομικά πλάνα της τέως ΕΣΣΔ, τον ορισμό των επιτοκίων και της ρευστότητας από τους κεντρικούς τραπεζίτες, την επιλογή των «στρατηγικών αναπτυξιακών τομέων», από διάφορους δυτικούς γραφειοκράτες, την επιλογή των «πολύ μεγάλων για να κλείσουν» τραπεζών από τους συνεταίρους τους στην κυβέρνηση κλπ κλπ
Επιστρέφοντας όμως στο θέμα της τελικής κρίσης, συμφωνώ ότι είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα.
Υπάρχουν όμως μικρότερες και μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις, που ανάλογα με το μέγεθός τους μπορούν να οδηγήσουν σε μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνικές κρίσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν στην αναζήτηση και θεραπεία των αιτιών τους.
Μερικές φορές είναι αναγκαία η πλήρης διάλυση της προηγούμενης δομής, όπως στην Γερμανία και Ιαπωνία μετά τον WW II. Τις πιο πολλές φορές η αντίστροφη διορθωτική πορεία ξεκινά πριν η κατάσταση φτάσει στα άκρα, όπως για παράδειγμα η Σουηδία την δεκαετία του ’90.
Οι κοινωνίες είναι περίπου όπως τα ελατήρια. Όσο πιο πολύ απομακρύνονται από κάποιο σημείο ισορροπίας, τόσο πιο γρήγορα και δυναμικά επανέρχονται. Το σημείο αναφοράς ή ισορροπίας, για την κάθε κοινωνία είναι φυσικά διαφορετικό και μετακινείται πολύ πιο αργά από ότι θα ήθελαν οι ιδεολογικές πρωτοπορίες.
Οι μεταβλητές που καθορίζουν κάθε στιγμή το σημείο αυτό, είναι πάρα πολλές και περιλαμβάνουν παράγοντες όπως: λειτουργικό σύνταγμα, κράτος δικαίου, κοινωνικοί θεσμοί έξω από τον κρατικό έλεγχο, ώριμες συνδικαλιστικές οργανώσεις, απλοί, σταθεροί και αδιάβλητοι κανόνες κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης, υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικό σύστημα, ανεξάρτητο τραπεζικό σύστημα, σταθερό νόμισμα κλπ
(συνέχεια)
Θεωρώ ότι κατά πάσα πιθανότητα τα ευρωπαϊκά κράτη θα ξεπεράσουν τη σημερινή κρίση σχετικά ανώδυνα. Δηλαδή ότι δεν θα έχουμε επανάληψη του '30-‘40. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει παρατεταμένη ύφεση, ανεργία, άνοδος των άκρων κλπ. Αυτό είναι αναπόφευκτο και σίγουρα τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα για όλους τους ευρωπαίους. Σημειώνω ότι η επιστροφή στο βιοτικό επίπεδο πχ του 2000 ή του 1990 δεν το θεωρώ κοσμοϊστορική καταστροφή, αλλά μια αναγκαία διόρθωση με δυνατότητα επιστροφής στο 2008 σε μικρό χρονικό διάστημα. Ταυτόχρονα κατανοώ και την απελπισία όσων βρίσκονται σε μειονεκτική θέση (άνεργοι, συνταξιούχοι, κλπ) για τους οποίους η έλλειψη στοιχειώδους προστασίας (προηγούνται οι εντός του συστήματος), είναι εγκληματική.
Όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της κρίσης, το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ, πολύ πιθανόν να είναι πολύ μικρότερο από το σημερινό. Είναι όμως εξίσου πιθανόν, οι αλλαγές που θα επιφέρει η σημερινή κρίση χρέους, να αποτελέσει και την αφετηρία για την αντίστροφή αυτής της τάσης που εξελίσσεται τα τελευταία 20 χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία 20 χρόνια το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε περίπου κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες.
Τα ευρωπαϊκά κράτη, σχεδόν στο σύνολό τους, έχουν μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη σε τεχνογνωσία, οργάνωση, θεσμούς κλπ που θα βοηθήσουν σημαντικά στην αποκατάσταση τόσο του βιοτικού επίπεδου, όσο και της θέσης της Ευρώπης στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να γίνουν κατανοητές οι αιτίες της κρίσης από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί ο κάθε πολιτικάντης προτείνει κάποιο διαφορετικό σενάριο, στο τέλος όμως η πραγματικότητα βρίσκει τρόπο να επικρατήσει.
Πριν γράψω κάποιες σκέψεις σχετικά με την κρίση στη χώρα μας, θέλω να σημειώσω ότι παρά το λανθασμένο μείγμα πολιτικών των σχεδίων ανασυγκρότησης (μνημόνια 1&2) με την έμφαση που έδιναν σε αυξήσεις φόρων και παρά την αποφυγή όλων των διαρθρωτικών και αναπτυξιακών αλλαγών που προέβλεπαν τα δύο αυτά σχέδια, το πρώτο τρίμηνο η χώρα έφτασε πολύ κοντά σε πρωτογενές πλεόνασμα. Νομίζω ότι αν ολοκληρώνονταν με επιτυχία οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και εφαρμόζονταν και τα διαρθρωτικά μέτρα σχετικά με την επιχειρηματικότητα, τις αποκρατικοποιήσεις, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων κλπ, σήμερα θα κάναμε μια τελείως διαφορετική συζήτηση.
Τελικά αυτό δεν έγινε και η πολιτική κρίση που ακολούθησε την προκήρυξη των εκλογών, επιδείνωσε δραματικά την οικονομική κατάσταση της χώρας, με κατάρρευση των δημοσίων εσόδων και την έλλειψη ρευστότητας των τραπεζών που εξοντώνει συστηματικά τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Αν η χώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρεθεί τον Ιούλιο χωρίς δανειακή σύμβαση, εκτός ευρωζώνης τότε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θα αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα που θα πλησιάζουν τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης για πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Τα παραδείγματα της Ρωσίας και της Σερβίας την δεκαετία του ’90, μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα για τις δοκιμασίες που συνοδεύουν μια άτακτη χρεοκοπία. Όμως, ακόμα και μετά από μια άτακτη χρεοκοπία, κάποια στιγμή η σκόνη κάθεται και η ζωή συνεχίζεται.
(συνέχεια)
Παρά τα πολλά και μεγάλα μειονεκτήματα, ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα της άτακτης χρεοκοπίας, είναι ότι ελλείψει χρημάτων, επιτυγχάνεται άμεση δημοσιονομική προσαρμογή σε ένα σημείο πολύ κάτω των πραγματικών δυνατοτήτων της οικονομίας.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι άσχετα με το εκλογικό αποτέλεσμα θα έχουμε κάποια στιγμή πριν το τέλος του ’12 στάση πληρωμών, ενδεχομένως και τον Ιούλιο-Αύγουστο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα το διαζύγιο με την ΕΕ θα είναι φιλικό. Αυτός που θα βρίσκεται στην εξουσία όταν σταματήσουν οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρώσει τη νύφη και θα αντικατασταθεί ταχύτατα από άλλους, που θα επιδιώξουν και θα πετύχουν ένα συναινετικό διαζύγιο με κάποια οφελήματα.
Ανεξάρτητα όμως από τις εξελίξεις αυτές, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, είτε μέσα στην ΕΖ, είτε εκτός, με μνημόνιο ή μη, η χώρα μας θα χρειαστεί άμεσα να προσαρμόσει, για μερικά χρόνια, τα κρατικά έξοδα στο επίπεδο των κατά πολύ μειωμένων εσόδων της.
Παράλληλα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στα διαθρωτικά μέτρα για να επανακάμψει σε ρυθμούς ανάπτυξης όσο το δυνατόν ταχύτερα. Δυστυχώς, ενώ το κομμάτι των περικοπών θα υλοποιηθεί σε κάθε περίπτωση άμεσα, λόγω έλλειψης δανεικών, οι διαρθρωτικές αλλαγές μπορεί να αναβληθούν λόγω πολιτικών επιλογών, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί η ύφεση για πολύ μεγαλύτερο διάστημα.
Ρίχνοντας μια ματιά στα κονδύλια του προϋπολογισμού, μπορούμε αμέσως να δούμε σε ποιους τομείς πρέπει να γίνουν μειώσεις που θα μειώσουν ουσιαστικά τα έξοδα: μισθοί ΔΥ, επιχορηγήσεις συντάξεων, επιχορηγήσεις ΔΕΚΟ, υγεία, παιδεία, άμυνα, λειτουργικό κόστος γενικής κυβέρνησης.
(τελευταία συνέχεια - το υπόσχομαι)
Ο τρόπος με τον οποίο θα μειωθούν οι δαπάνες σε αυτούς τους τομείς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα αποτελέσει αντικείμενο σκληρών πολιτικών αντιπαραθέσεων. Σε γενικές γραμμές όμως, εκτιμώ ότι θα έχουν τις πιο κάτω κατευθύνσεις:
1. Συντάξεις.
Υποχρεωτική αύξηση ορίων ηλικίας για όλους στα 68-70. Πλήρες κούρεμα σε συντάξεις πάνω από κάποιο ποσό πχ € 1.000. Εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για καταβολή σύνταξης. Κατάργηση επικουρικών και εφάπαξ. Φορολογικά κίνητρα για ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς κλπ
2. Δωρεάν Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη.
Λαμβάνοντας υπόψιν ότι ούτε οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας δεν εργάζονται δωρεάν, ούτε και οι φαρμακοβιομηχανίες προμηθεύουν δωρεάν φάρμακα, είναι αναπόφευκτο να καταλήξουμε σε παρόμοιες λύσεις με το 1. Δηλαδή εισοδηματικά κριτήρια, μεγαλύτερη συμμετοχή στο κόστος επίσκεψης και φαρμάκων κλπ. Μακροπρόθεσμα μετατροπή σε ασφαλιστικό οργανισμό που καλύπτει όλα τα έξοδα σε άπορους και πολύ υψηλού κόστους ασθένειες, επεμβάσεις και φάρμακα στους υπόλοιπους
3. Δωρεάν Παιδεία
Ισχύει ότι και στο 1&2. Για την παιδεία ισχύει επιπλέον ότι πρέπει να ανέβει δραματικά η απόδοση των πόρων που επενδύονται, με παραγωγή στελεχών υψηλής επιστημονικής κατάρτισης με επιχειρηματικό προσανατολισμό, αν θέλουμε να κατευθυνθούμε προς μια οικονομία γνώσης και πληροφορίας, αντί για μια τριτοκοσμική οικονομία χαμηλής τεχνολογίας και χαμηλών αμοιβών. Αν το πετύχουμε, τότε ενδεχομένως αντί για μείωση κονδυλίων να απαιτηθεί αύξηση με μεταφορά κονδυλίων από άλλους λιγότερο παραγωγικούς τομείς των κρατικών δαπανών. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να ισχύουν εισοδηματικά κριτήρια, καθώς και αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια απόδοσης για όσους επωφελούνται από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Επίσης κλείσιμο πανεπιστημιακών σχολών που υπολειτουργών, μείωση εισακτέων με αυστηρότερα ακαδημαϊκά κριτήρια και απελευθέρωση της εκπαιδευτικής αγοράς σε όλα τα επίπεδα.
4. Εργασιακή ασφάλεια και εγγύηση θέσεων εργασίας στο δημόσιο και ΔΕΚΟ.
Το κόστος αυτών των εγγυήσεων μεταφέρεται πολλαπλασιασμένο στον ιδιωτικό τομέα, με καταστροφικά αποτελέσματα. Μετά την σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών, οι πλεονάζοντες εργαζόμενοι, θα πρέπει να επιστρέψουν στον ιδιωτικό τομέα το ταχύτερο δυνατό. Η αναλογία εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, σε σχέση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο, τους συνταξιούχους και τους άνεργους είναι δραματική και μη συντηρήσιμη.
5. Επιχορηγήσεις ΔΕΚΟ.
Κάθε επιχορήγηση πρέπει να σταματήσει άμεσα. Όλες οι ΔΕΚΟ πρέπει να μετοχοποιηθούν στα πλαίσια της απελευθέρωσης των αντίστοιχων αγορών και δραστηριοτήτων και οι μετοχές να μοιρασθούν στους εργαζόμενους για να αποφασίσουν μόνοι τους τι θέλουν να τις κάνουν.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με το τι προβλέπω ή τι ελπίζω ότι θα γίνει τα επόμενα χρόνια στην ελληνική οικονομία, και τι νομίζω ότι πρέπει να γίνει στους ακόμα πιο κρίσιμους τομείς της καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, της φορολογίας, της φοροδιαφυγής, της απελευθέρωσης των αγορών και επαγγελμάτων κλπ αλλά νομίζω ότι πολύ χονδρικά το έχω περιγράψει.
Το τελευταίο κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής:
Αντί για τις απάνθρωπες και θλιβερές προτάσεις μου, δεν είναι καλύτερη η πρόταση του Σύριζα και των άλλων κομμάτων για αυξήσεις μισθών και συντάξεων, για νέες προσλήψεις στο δημόσιο, για αυξήσεις στα κονδύλια για την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια κλπ κλπ;
Πράγματι, το παραδέχομαι χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Δυστυχώς, είναι πολύ καλύτερη.
MO
Κατ' αρχας αισθανομαι μαλλον αβολα, να φιλοξενω ως σχολια παρεμβασεις σου που είναι ολοκληρωμένες στην μορφή μιας πληρους αναρτησης η αρθρου.Μαλιστα αναρωτιεμαι δημοσια γιατι δεν βλεπουμε αυτες τις παρεμβασεις σου στα Ελληνικα, εκτος αν κυκλοφορουν με αλλη υπογραφη.....
Το εκτιμω πραγματικά
Η πλατφορμα που παραθετεις δεν με βρίσκει καθολου αντιθετο σε βασικες παραδοχες της.Στηριζεται στους αδηριτους μηχανισμους της οικονομίας , όπου δεν μπορείς να φουσκωνεις εισοδήματα που τελικά δεν αντιστοιχουν σε υπηρεσιες και προιοντα που κανεις δεν χρησιμοποιεί, παρά μονο ως κρατικό μονοπωλειο. Σύμφωνοι απολύτως.Οι ΔΕΚΟ τα Πανεπιστημια το Δημόσιο θεωρεί οτι εχει το δικαιωμα να κοστίζει όσο θέλει για να πληρώνει όσο θέλει τους υπαλληλους του , και μάλιστα στην έννοια του "εργατικου δικαιώματος",αντλωντας πορους από υποχρεωτικές εισφορες των άλλων
Αυτο είναι παραγοντας χρεοκωπιας μακροπροθεσμα.
Εχει όμως η λογικη πλατφορμα μια άρρητη προυπόθεση:
Να μπορει να λειτουργήσει σε ένα κοινωνικό περιβαλλον όπου η πλειοψηφία πένεται , δεν έχει τα νοητικά εργαλεία να κατανοήσει την έννοια της παροδικής κρίσης, έχει κτίσει συμπαγη συμφεροντα εντος κράτους.
Το ότι δεν λειτουργει ,δεν μπορεί να δημιουργεί την έννοια του "αμορφωτου λαου" η των συντεχνειών κλπ. Πρέπει να λειτουργεί δεδομένων των αντιδράσεων αυτών. Είναι σαν τον παιδιάτρο ,που επειδή το παιδί δεν παίρνει τα φάρμακα και πεθαίνει ισχυριζεται οτι τελικα έφατιγε το "παιδί"
Συνεχεια..
Το προβλημα δεν είναι να διακυρησουμε τον ορθολογισμό της "φιλελευθερης" προτασης, γιατί αυτον θα τον εννοησουν όσοι υιοθετουν το ίδιο κριτηριο.
Το ζήτημα είναι πως αυτη η προταση μπορει να εμπλουτισει τη δημοσια συζητηση εντασομενη στην σκεψη και των "μη ορθολογιστων"
Εδω εισερχεται πραγματικά η έννοια της πολιτικής ως συνθεση, ως οργανική συμπυκνωση της κοινωνίας, τελικά ως "μαγεία" που καθοδηγεί εκεί οπου δεν είναι τελειως κατανοητο σε όλους αλλά είναι για το κοινό καλο
Αν δογματικά εξαιρεσουμε τον αυταρχικό εκσυγχρονισμό (Μετεμφυλιακη Ελλάδα, Σαχης κλπ,Πινοσετ) τότε ολη αυτη η λογικη πλατφορμα χρειαζεται μια αλλη συλληψη
Αν δεις προσεκτικά την ελλογη αριστερά προσπαθει ημιτελως, σπασμωδικά, να κανει αυτό: να εισαγει αυτονόητους εκσυγχρονισμους με την μεγιστη συναινεση
Ως ελλογη αριστερά ορίζω τις διασπαρτες φωνες εντος Πασοκ,Δημαρ,Συν,Ανταρσυα(!) οι οποίες εχουν συλληψη του παγκοσμιου γιγνεσθαι.
Η εκσυγχρονιστικη φιλελευθερη δεξιά εχει πολιτιστικά , ιδεολογικά μπλοκαρισματα τα οποία δεν της παρέχουν περαν της οικονομίας να διατυπωση κανενα επαρκη πολιτικο λογο
Χαιρετω
@LLS
Απο τη πλευρά μου ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την ανταλλαγή απόψεων.
Αυτή την εποχή αποφεύγω τα σχόλια για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση γιατί δεν είμαι σίγουρος για το ποιός κομματικός σχηματισμός μπορεί να είναι λιγότερο ζημιογόνος μακροπρόθεσμα. Μου θυμίζουν έτοιμα, γεμάτα καροτσάκια στο Καρφούρ με ποικιλίες προιόντων που έχει επιλέξει η ίδια η εταιρεία. Θα προτιμούσα να γεμίσω το καρότσι μόνος μου. Δυστυχώς κάποιος πρέπει να πάρει όλο το "πακέτο", έστω κι αν θεωρεί τις μισές πολιτικές λανθασμένες.
Πιστεύω ότι ο κόσμος, γενικά, αντιδρά ορθολογικά στις ευκαιρίες και στα κίνητρα που έχει στη διάθεσή του κάθε φορά. Στο επόμενο διάστημα τόσο οι ευκαιρίες όσο και τα κίνητρα θα είναι, υποχρεωτικά, πολύ διαφορετικά απο το παρελθόν, γι αυτό και είμαι γενικά αισιόδοξος για το μέλλον.
Ανησυχώ μόνο για τον διαιτητή και τους επόπτες.
Mo
Ας κρατησουμε την αισιοδοξία σου και την ελπιδα να δουμε το Minority Opinion blog στα ελληνικά και πιο πολλές παρεμβασεις επικαιροτητας.
Παραμένει παντα πολυτιμη πηγη ακαδημαικής ύλης και προβληματισμου
Μο
Ευτυχης συμπτωση για εμενα να βρεθω εδω.
@Vasilis
Πολλες οι συμπτωσεις....πραγματι.
Μια προβοκατορική ερώτηση:
Προκειμένου να έχουμε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της ταλιμπάν αριστεράς, δε θα ήταν προτιμότερος ένας Έλληνας Πινοτσέτ;
Θεωρώ ότι μπροστά στην ανθρωπιστική καταστροφή που θα προκαλούσε η πρώτη, δυο-τρεις ντουζίνες εκπαραθυρωμένοι ή αυτοκτονημένοι αριστεροταλιμπάν θα ήταν το μικρότερο κακό.
Anonymous
Για λογους αρχης δεν διαγράφω σχολια, εστω και αν αυτά εκφράζουν ένα κόσμο στον οποίο υπάρχουν μονο ταλιμπαν,πινοσετ,αυτοκτονίες και ανθρωποφοβικες υπεραπλουστευσεις.
Ελπιζω, οχι βασιμα , να εγιναν κατανοητος.
@ Anonymous
Μια μικρή ιστορική λεπτομέρεια μπορεί να μας διαφωτίσει γιατί οι δήθεν επιλογές αυτού του τύπου είναι πλασματικές.
Ο πινοσέτ έγινε αρχηγός του στρατού, κατα παράβαση της ιεαραρχίας, με απόφαση του Αλλιέντε, ο οποίος τον θεωρούσε δικό του άνθρωπο.
Ο στρατός της Χιλής, μέχρι τότε δεν είχε αναμειχθεί ποτέ στα πολιτικά πράγματα, αποτελώντας την μοναδική εξαίρεση στην παράδοση της Λανιτινικής Αμερικής.
Όταν κατέρρευσε η οικονομία, ο πινοσέτ αποφάσισε να ρίξει τον αλλιέντε για να σώσει τον εαυτό του απο τα πλήθη που είχαν εξαγριωθεί και έψαχναν εξιλαστήριο θύμα.
Αν κάποιος ψάχνει για "καλούς" και "κακούς" στην πολιτική νομίζω ότι θα απογοητευτεί.
Τις πιο πολλές φορές, ακόμα και καλοπροαίρετοι πολιτικοί λόγω άγνοιας, απο λάθος εκτιμήσεις, προσωπικές φιλοδοξίες και ουτοπικές ιδεολογίες, οδηγούνται σε λάθη τα οποία προκαλούν "απροσδόκητες" καταστροφές.
Στην προσπάθεια τους να σώσουν την κατάσταση, "αναγκάζονται" να πάρουν επιπλέον μέτρα που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα και καταστροφές, έως ότου ο στρατιωτικός νόμος και η δικτατορία να αποτελούν τη μόνη διέξοδο, αν όχι για την "πατρίδα", τουλάχιστον για τους ίδιους.
Εκ των υστέρων η ιστορία τους θεωρεί σχιζοφρενείς και καθαρίζει, χωρίς να χρειάζεται να εξετάσει με ποιό τρόπο και για ποιό λόγο έφτασαν στο παράλογο τέλος.
Το παράδειγμα του αριστούχου της Σορβόννης Πόλ Πότ που ξεκίνησε σαν ανθρωπιστής σοσιαλιστής και κατέληξε σε κατα συρροή δολοφόνο είναι ιδιαίτερα διδακτικό.
Χαίρομαι που βλέπω ότι συμφωνείτε, minority report και που θέτετε τα πράγματα σε μια σωστότερη βάση.
Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στην αναγκαία και περιορισμένη σκληρότητα του παρεξηγημένου στρατηγού Πινοτσέτ και στο όργιο σφαγής του λυσσόδηκτου ακροαριστερού Πολ Ποτ.
Κύριε Παγιασλή, σας παρακαλώ να προσέξετε. Ενας στρατηγός Πινοτσέτ μπορεί να είναι εκ των πραγμάτων η μόνη λύση για να απαλλαγούμε από τη συμμορία της δραχμής.
Ως συνήθως δεν κατάφερα να μεταφέρω σωστά αυτό που ήθελα να πώ.
Ο Πινοσέτ δεν κατάφερε να φτάσει τον Πολ Πότ απο καθαρή σύμπτωση.
Και οι δύο είχαν την ίδια μεθοδολογία, απλώς ο Πινοσέτ σώθηκε γιατί μέσα στην απελπισία του, βρέθηκε ο Φρήντμαν και έβαλε μια τάξη στην οικονομία, σώζωντας τόσο τους χιλιάνους απο τον Πινοσέτ, όσο και τον Πινοσέτ τελικά απο τους Χιλιάνους.
Οι επιλογές μας δεν είναι η συμμορία της δραχμής ενάντια στην συμμορία του Ευρώ.
Η επιλογή μας είναι ανάμεσα στη συμμορία του Ευρώ/Δραχμής που βρίσκεται στην υπηρεσία συντήρησης της υπάρχουσας κατάστασης και στις αναγκαίες και απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Το βασικό επιχείρημα ενάντια στην επιστροφή στη δραχμή είναι ότι εκτός ΕΖ και ΕΕ, η συμμορία του Ευρώ-Δραχμής, χωρίς τους θεσμικούς περιορισμούς της ΕΖ, θα μας αλλάξει τα φώτα τυπώνοντας και μοιράζοντας δραχμές στους φίλους και συγγενείς.
Το πρόβλημα της χώρας δεν έχει άμεση σχέση με το νόμισμα που χρησιμοποιεί. Κατα κύριο λόγο εχει σχέση με τους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς, όπως και με τη λειτουργία και το κόστος του κρατικού μηχανισμού.
Αυτά είναι πιο εύκολα να αντιμετωπιστούν, κατα τη γνώμη μου, μέσα στην θεσμική ομπρέλα της ΕΕ παρά εκτός.
Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος γιατί η εκτίμηση μου δεν στηρίζεται πάνω σε πραγματικά στοιχεία.
Ο Ανδρεας Ανδριανοπουλος γράφει:
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις εκλογές, εκτιμώ πως δεν θα θελήσει να αυτοχειριαστεί. Προεδρεύοντας σε μια χώρα που θα διαλύεται. Θα προτιμήσει να πάρει πίσω όλες του τις υπερβολές. Αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης θα βάλει νερό στο κρασί του και θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Πιθανότατα με λιγότερους φόρους και δίχως περικοπές σε εισοδήματα. Αλλά σίγουρα με πρωτοβουλίες περιορισμού του δημόσιου τομέα. Που βέβαια, λόγω πολλών συνιστωσών, θα προκαλέσει ενδοκομματικό / ενδοκυβερνητικό εμφύλιο. Και πιθανή σύντομη κατάρρευση του τότε σχήματος εξουσίας. Ο λαός θα έχει πλέον μπουχτίσει από ανεδαφικές αερολογίες. Όλες οι εκδοχές του κρατικού παρεμβατισμού θα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Προερχόμενες είτε από την κρατικοδίαιτη Δεξιά είτε από την λαϊκίστικη - γιαλαντζί και γνήσια – Αριστερά. Αν αποφύγουμε μια πιθανή στροφή σε σχήματα φασιστικά, τότε θα έχει έρθει η ώρα μιας πραγματικά φιλελεύθερης διακυβέρνησης. Αύριο ο φιλελευθερισμός, λοιπόν.
@ Ανδρεας Ανδριανοπουλος
Πολύ πιθανόν.
Μερικές φορές όμως οι πολιτικοί εγκλωβίζονται στη ρητορική τους, προσπαθούν να ξεφύγουν με άλματα προς τα εμπρός (στο κενό δηλαδή) και στο τέλος καταλήγουν στον αυταρχισμό.
Στο τέλος - τέλος φυσικά φεύγουν κακήν-κακώς και τα πράγματα ξεκινούν πάλι απο την αρχή
Anonymous
Είδα το κείμενο του ΑΑ ολοκληρο.Το αποσπασμα αυτό είναι ενδιαφερον γιατί σημειώνει πως η κυβερνηση θα "κάνει καλό" σε οποιαδήποτε κυβερνηση
Post a Comment