Περί κινδύνου (περί προ-πολιτικής)

Με την οικονομική κρίση να θεριεύει, με την ιδεολογική σύγχυση να διαχέεται, υπάρχει μια ενστικτώδης αντίδραση με εμφανή προ-πολιτικά χαρακτηριστικά.

Προ-πολιτική σημαίνει υποβιβασμός της διανοητικής επεξεργασίας, προσκόλληση στα φαινόμενα έστω και αν αυτά είναι προσωρινά βολικά. Προ-πολιτική σημαίνει επικράτηση του μανιχαισμού στην ανάλυση, βεβιασμένη προσχώρηση στην βεβαιότητα, αβασάνιστη ταξινόμηση. Προ-πολιτική σημαίνει κανένας ορατός κίνδυνος στην θεωρία . Άραγε υπάρχει αναζήτηση χωρίς κίνδυνο;


Μάλλον όχι LLS

Όταν ο Μαρξ λέει ότι το κεφάλαιο διαλύει όλους τους παλαιούς δεσμούς , όλους τους αρχαίους ιερούς σχηματισμούς, ότι διαλύει τα πάντα στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού, το λέει με κάποιον θαυμασμό. Ο Μαρξ είχε ήδη πάρει αποστάσεις από όλους όσοι είχαν ονειρευτεί νοσταλγικά μια αντίσταση του κεφαλαίου ριζωμένη σε αρχαίες παραδώσεις και αρχαίους τόπους. Αποκαλούσε αυτό το αντιδραστικό φαινόμενο «φεουδαρχικό σοσιαλισμό». Ο Μαρξ ήταν ριζικά κριτικός σε αυτήν την ιδέα, και αυτό γιατί είχε δεχθεί ότι υπάρχουν τυπικές ομοιότητες μεταξύ των φιλοδοξιών μιας χειραφετικής πολιτικής και τις δράσεις του κεφαλαίου. Γιατί δεν μπορούμε να επιστρέφουμε στην οικουμενικότητα. Δεν υφίσταται ένα κάλεσμα για μια τοπική προστασία ή τοπική ανάκτηση. Το κρίσιμο σημείο ότι οι διαφορές είτε μετατοπίζονται είτε συντηρούνται είτε ακυρώνονται ταυτόχρονα ,ευρίσκονται εκτός των παγωμένων υδάτων του εγωιστικού υπολογισμού.

Προφανώς αυτό είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο πρόβλημα το οποίο μερικές φορές μας εκθέτει ,το παραδέχομαι, στον κίνδυνο να γίνουμε ασυνείδητοι φορείς του κεφαλαίου.

Θυμάμαι τις ημέρες όταν το προοδευτικό κίνημα – με την συμπαράσταση του Deleuze- υπερασπίστηκε την δημιουργία των ελεύθερων (των ιδιωτικών συμπεριλαμβανομένων ) ραδιοφωνικών σταθμών. Εκείνη την εποχή το Γαλλικό ραδιόφωνο ήταν κρατικό. Η δημιουργία του ελεύθερου ραδιοφώνου ήταν η κατάκτηση μιας πολύμορφης κατακερματισμένης τοπικότητας. Ο Deleuze είχε δίκιο. Αλλά τελικά αυτό που έγινε ήταν η κατάκτηση του ραδιόφωνου από το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Γιατί σε αυτό το σημείο γινόμαστε αντίπαλοι του κεφαλαίου και όχι απλώς αντιδρούμε σε αυτό. Είναι η διαμάχη δυο οικουμενισμών και όχι η διαμάχη του μερικού απέναντι στο οικουμενικό

Alain Babiou “Ethics” Appendix p 113-4 (μτφ LLS)