Η κοινωνία είναι έτοιμη να δεχτεί και την lgbt ατζέντα, η Πολιτική αντέχει;

Πηγή :"Εποχή 31/110"
Η Ειρήνη Πετροπούλου είναι ακτιβίστρια για τα ίσα δικαιώματα των λεσβιών, γκέι, αμφί, τρανς και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό της Ανοιχτής Πόλης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6/02/1959 και σπούδασε αγγλική φιλολογία και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, όπου συνέχισε και σε μεταπτυχιακές σπουδές. Εργάζεται ως επιστημονική μεταφράστρια. Είναι ενεργό μέλος του lgbt κινήματος από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 με συμμετοχή σε διάφορες ομάδες και οργανώσεις του χώρου σε Αγγλία και Ελλάδα. Μεταξύ άλλων ήταν υπεύθυνη έκδοσης του περιοδικού ΑΜΦΙ του Αυτόνομου Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ) από το 1987 μέχρι το 1991, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και σήμερα μέλος του ΔΣ της Ομοφυλοφιλικής, Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ).


Τη συνέντευξη πήρε ο Κωστής Σπηλιώτης

Αν και είσαι εδώ και δεκαετείες μέλος του λεσβιακού, γκέι, αμφί, τρανς κινήματος, είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνεις σε εκλογές ως υποψήφια. Τι σε έκανε να το αποφασίσεις;

Είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνω σε εκλογές, αν και πρόταση μου είχε γίνει και στις Βουλευτικές το 1993 από τον Συνασπισμό. Τότε είχα αρνηθεί γιατί ήταν πρόσφατη η αθώωση του περιοδικού ΑΜΦΙ και εμού για προσβολή της δημοσίας αιδούς και δεν ήθελα να ερμηνευτεί ως τυχοδιωκτισμός από πλευράς μου. Απ’ όλα τα γιατί που πέρασαν απ’ το μυαλό μου ένα μέτρησε περισσότερο: η ορατότητα. Η δυνατότητα να βγεις ανοικτά ως lgbt και να δείξεις ότι έχεις άποψη, αιτήματα, επιχειρήματα και διεκδικήσεις. Ότι υπάρχεις, δεν κρύβεσαι και δεν έχεις καμία σχέση με το «φαντεζί» θέαμα της τηλεόρασης.


Αρκεί πιστεύεις η συμπερίληψη μιας ανοιχτά λεσβίας σε ένα ψηφοδέλτιο, για να ανοίξει η συζήτηση σχετικά με την ισότητα των λεσβιών, γκέι, αμφί και τρανς;

Δεν περιμένεις μια υποψηφιότητα σε κάποιο ψηφοδέλτιο για ν’ ανοιχτεί μια συζήτηση για κάτι που είναι ζωτικής σημασίας όπως είναι η ισότητα των lgbt ή η θεσμοθέτηση των δικαιωμάτων τους ή οι διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά. Η συζήτηση αυτή έχει ανοίξει εδώ και καιρό. Ένα μέρος της Αριστεράς έδειξε τη δέουσα ευαισθησία και φρόντισε να περιλάβει αιτήματα που αφορούσαν τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τη ταυτότητα φύλου στην ατζέντα του τη στιγμή που οι υπόλοιπες πολιτικές παρατάξεις απλά κωφεύουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Σήμερα είμαστε σε μια κρίσιμη καμπή όπου ή θα πάμε τη συζήτηση παραπέρα ή θα αφήσουμε να εκτονωθεί η όποια καλή πρόθεση υπάρχει ένθεν και ένθεν.

Πώς νομίζεις ότι θα μπορούσε να βελτιωθεί η καθημερινότητα και να ενδυναμωθεί η αξιοπρέπεια των λεσβιών, γκέι, αμφί και τρανς στο Δήμο της Αθήνας; Ποια αιτήματα προτάσσεις;

Πίστεψε με, δεν έχουμε χάσει την αξιοπρέπεια μας παρόλο που η δημοτική αρχή της Αθήνας έχει μια κλειστοφοβική αντίληψη σε ότι αφορά τη τίληψη. Η Αθήνα δεν είναι μόνο για τα στρέιτ ζευγάρια ή μόνο για τις ελληνίδες και τους έλληνες. Υπάρχει χώρος για όλες και όλους άσχετα από σεξουαλικό προσανατολισμό, ταυτότητα φύλου, φυλή, εθνικότητα, θρησκεία...

Αν δεν τα σεβαστούμε όλα αυτά τότε τί κάνουμε; Αν δεν αντιδράσουμε στα αυξανόμενα κρούσματα ομοφοβικών επιθέσεων στο Γκάζι για ποια ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε; Στο Athens Pride πριν δύο χρόνια φάγαμε αυγά και γιαούρτια κατά τη διάρκεια της πορείας. Μόνο στείρα μπορεί να είναι μια τέτοια συμπεριφορά. Θα υπήρχε χώρος για τέτοια φαινόμενα αν ο δήμαρχος είχε πάρει το θεσμό υπό την αιγίδα του; Θα ζητούσα πολλά αν ήθελα το Δήμαρχο να κατεβαίνει στη πορεία αγκαζέ με τη γυναίκα του Πρωθυπουργού όπως έκανε πέρυσι η σύζυγος του Γκόρντον Μπράουν και ο Δήμαρχος του Λονδίνου στο London Pride Parade;


Κάποιες/οι στην Αριστερά κάνουν κριτική στα κινήματα δικαιωμάτων (και συγκεκριμένα στο λεσβιακό, γκέι, αμφί, τρανς) ότι είναι απολίτικα και δε συμβάλλουν με σοβαρό τρόπο στην κοινωνική αλλαγή. Πιο συγκεκριμένα, στον καιρό του Μνημονίου και του ΔΝΤ άλλα είναι τα φλέγοντα ζητήματα, λένε. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό, τι θα τους απαντούσες;

Θεωρώ έωλο το επιχείρημα ότι τα lgbt κινήματα είναι τελείως απολιτίκ. Ειδικά όταν έχουν να προβάλουν θεσμικά αιτήματα. Έχουμε και άποψη, μπορούμε να ασκήσουμε κριτική ανά πάσα ώρα και στιγμή και αποδείξαμε ότι δεν μασάμε τα λόγια μας. Αντί, λοιπόν, να μιλάμε έτσι γενικά και αόριστα για την όποια κοινωνική αλλαγή ή να εξαπολύουμε κατηγορίες περί μη σοβαρότητας, μήπως θα ήταν πιο συνετό να μιλήσουμε για πρακτικές που θα συμβάλουν θετικά στην άρση του θεσμικού ρατσισμού, της ομοφοβίας, του ετεροσεξισμού και του κοινωνικού ρατσισμού; Μήπως όλα αυτά είναι η κοινωνική αλλαγή;

Σειρά μου να θέσω κι εγώ ένα ερώτημα που πραγματικά πιστεύω ότι θα πονέσει: πού είναι η πολιτική βούληση όταν σε καιρούς χαλεπούς η lgbt ατζέντα μιας παράταξης «εξαφανίζεται» ως δια μαγείας είτε γιατί έχουμε να σκεφτούμε το μνημόνιο ή γιατί μας έρχεται η επιτροπή ελέγχου του ΔΝΤ ή γιατί κάτι άλλο μας προέκυψε; Τα προβλήματα ενός τόπου, ειδικά όταν βρίσκεται σε οικονομική ύφεση, ποτέ δεν τελειώνουν. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εσαεί ως δικαιολογία για να μετατίθενται οι λύσεις στα δικά μας αιτήματα...

Μια τελευταία, κάπως δύσκολη ερώτηση. Κάποιες/οι στο λεσβιακό, γκέι, αμφί, τρανς κίνημα θεωρούν πως η Αριστερά έχει υπάρξει είτε εχθρική, είτε τυχοδιωκτική μαζί μας και αναφέρουν ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίπτωση των γάμων της Τήλου, όπου ο Συνασπισμός υποσχέθηκε να προσφέρει μία/ένα δήμαρχό του, αλλά δεν το έπραξε τελικά. Συμμερίζεσαι αυτές τις επιφυλάξεις; Σε αποθάρρυναν καθόλου από το να συμμετάσχεις σε ένα ψηφοδέλτιο της Αριστεράς, όπως αυτό της Ανοιχτής Πόλης;

Σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν φερθεί το ίδιο ή χειρότερα. Λογικό να εκφράζονται επιφυλάξεις, αλλά μην τα βάζουμε μόνο με τον Συνασπισμό ή μόνο με την Αριστερά. Θα έκανα κατάχρηση χώρου αν άρχιζα ν’ απαριθμώ περιπτώσεις όπου εισπράξαμε έπεα πτερόεντα και χωρίς συνέπεια λόγου και έργου. Δυστυχώς, η πολιτική έχει μια τάση να φλερτάρει με την lgbtq κοινότητα, αλλά όταν το φλερτ πάει να εξελιχθεί σε σχέση δεν ξέρει πώς να το χειριστεί και τί να κάνει. Αυτό εμένα μου λέει πολλά. Η κοινωνία είναι έτοιμη να δεχτεί και την lgbt ατζέντα, η Πολιτική αντέχει;