Ο φορολογικός "ψευδοφιλευθερισμός" της νέας Ακροδεξιάς

 Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία πως τελικά την πιο αναπάντεχη κίνηση στο πολιτικό παίγνιο την έχει κάνει ο Σαμαράς. Παρά τις πιέσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό παραμένει σε μια γραμμή απόστασης από την κυρίαρχη πολιτική της Τρόικας. Μια επιθυμητή φωτογραφία με χαμογελαστούς τους Παπανδρέου και Σαμαρά και λεζάντα «πολιτική συναίνεση» δεν πρόκειται να την δούμε σύντομα.

Η επίσημη δικαιολογία της απόστασης Σαμαρά είναι ότι τα προγράμματα αυτά βασίζονται σε μεγάλη φορολογία ,εξ ορισμού μια μη φιλελεύθερη πολιτική , η οποία στραγγαλίζει την ιδιωτική οικονομία. Το επιχείρημα είναι λογικά και πραγματολογικά ορθό, και έτσι ακούγεται εύλογο στα αυτιά ενός πιο επεξεργασμένου ακροατηρίου κυρίως της οικονομίας. Ωστόσο είναι φανερό πως το επιχείρημα χρησιμοποιείται, σχεδόν επινοείται για να επικυρώσει μια προειλημμένη απόφαση. Αυτό γίνεται φανερό γιατί στο άλλο σκέλος του λογικού ισχυρισμού , δηλαδή αποκρατικοποιήσεις, καταργήσεις οργανισμών, μειώσεις δαπανών η ΝΔ απλώς παθητικά συναινεί ή παρακολουθεί και δεν «έχει στριμώξει» την κυβέρνηση με αντιπροτάσεις, προγράμματα ιεραρχήσεις κλπ.

Η στάση Σαμαρά περιέχει ένα ριζοσπαστικό χαρακτήρα όχι γιατί το περιεχόμενο της οικονομικής αντιπρότασης έχει ένα «νεοφιλελεύθερο» χαρακτήρα , γιατί λειτουργεί ως εναλλακτική διέξοδος ως τεχνικό συνεκτικό πλαίσιο μιας εναλλαγής διαχείρισης, αλλά γιατί είναι μια καθαρή «πολιτική» αποστειρωμένη από οποιοδήποτε διαχειριστικό περιεχόμενο. Υποστηρίζω πως ο Σαμαράς δεν είναι συντηρητικός γιατί προωθεί μια φορολογική αντιπρόταση χαμηλών συντελεστών, αλλά γιατί χρησιμοποιεί τεχνητά και αποσπασματικά ένα τέτοιο πλαίσιο, απλώς για να διακοσμήσει μια καθαρή πολιτική στάση με έντονα χαρακτηριστικά νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Το μέλημα του είναι η πολιτική ρήξη, η καταγραφή ως λαϊκού ρεύματος δυσαρέσκειας, η μετατόπιση του πολιτικού επίδικου από την διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην ταχύτατη μετατροπή της σε πολιτική κρίση.

Η κατανόηση του «φορολογικού» φιλελευθερισμού του Σαμαρά έχει σημασία. Αυτός δεν υφίσταται ως υπόστρωμα ,ως βάθρο, ως θεμέλιο μιας πολιτικής ατζέντας, αλλά αναδύεται ως εκ των υστέρων ως τέχνασμα, ως επίθεμα μιας πολιτικής ρητορείας η οποία χρειάζεται και μερικές δόσεις οικονομικού λόγου. Η ρηχότητα της φορολογικής αντίρρησης του Σαμαρά, φαίνεται από τα εξής.

-Αν η φορολογία είναι το κλειδί μιας διορθωτικής κίνησης «σωτηρίας της πατρίδας» τότε γιατί δεν αναζητά συμμαχίες συνταυτίσεις με τους κλασσικούς και συνεπείς πολιτικούς εκφραστές τέτοιων ιδεών πχ Ανδριανόπουλο , Μάνο αλλά και την Μπακογιάννη;

-Όλες οι πολιτικές χαμηλών συντελεστών γίνονται κατανοητές και αποτελεσματικές (και γιατί όχι συζητήσιμες από την Αριστερά) σε πολύ αυστηρά νομικά πλαίσια. Η χαμηλή φορολογία είναι αποδοτική μόνο σε συνθήκες αυστηρότητας, ασφυκτικών ελέγχων. Η χαμηλή φορολογία δεν είναι η νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής ως επικύρωση φοροκλοπής, αλλά η συρρίκνωση της ως ατομικής επιλογής μέσω πλέγματος ρυθμίσεων που ισορροπούν τους συντελεστές με πολύ αυστηρότερες ποινές και τελικά αυξάνουν τους φόρους. Έχει συλλάβει κανείς καμία περιρρέουσα διάθεση από πλευράς ΝΔ, για ένα αυστηρότερο πλαίσιο φορολογικής συμπεριφοράς ή απλώς η ρητορεία περί φορολογίας είναι το κλείσιμο του ματιού στην ανομία; Έχει συλλάβει κανείς κανένα από τους πληθωρικούς βουλευτές του να επισημαίνει την απαραίτητη άρθρωση «χαμηλοί συντελεστές-άτεγκτοι έλεγχοι»;

Ο φορολογικός φιλελευθερισμός του Σαμαρά είναι μεταμφιεσμένος κολακευτικός λαϊκισμός προς τις υφιστάμενες ανομικές ρουτίνες. Γίνεται βέβαια σε ένα χρόνο και μια συγκυρία που το εγχείρημα του είναι εύλογο. Κάνει όμως «μπαμ» ότι διαχειρίζεται με οξύνοια μια διαχειριστική αστοχία της Τρόικας, με σκοπό να εμπλουτίσει μια τυπική δεξιά ριζοσπαστική πολιτική ατζέντα, και όχι για να επιδιορθώσει το διαχειριστικό εγχείρημα του μνημονίου.

Η πολιτική του Σαμαρά είναι σχεδόν ιδιοφυής, αρκετά επεξεργασμένη και θυμίζει κάτι από Λεπεν ή Χάιντερ. Είναι τυπικά ακροδεξιά όχι στο περιεχόμενο , και τις ποικιλίες που εμπεριέχει το πολιτικό του χαρτοφυλάκιο , αλλά στην απολυτοποίηση του πολιτικού επίδικου της εξουσίας, την αγωνία για τη διατήρηση της πόλωσης, την επιμέλεια για την διατήρηση θεμελιωδών διλημμάτων.

Είναι προφανές ότι η παραλυτική ανικανότητα του Παπανδρέου δημιουργεί κενά. Ωστόσο είναι πολύ ανησυχητικό πως η Ελληνική δεξιά μετά την λαϊκιστική παθητική διαχείριση Καραμανλή, οδεύει προς ένα ακροδεξιό «ψευδοφιλελευθερισμό» βαλκανικού τύπου.

Την ώρα που οι συνέπειες της κρίσης οδηγούν ακόμα και το τελετουργικό ΚΚΕ , στις περίτεχνες διατυπώσεις μιας στοχευόμενης σύγχυσης περί Δραχμής, ακριβώς για να προστατευτεί από το ενδεχόμενο σενάριο, η Ελληνική δεξιά εξαντλεί την επινοητικότητα της στο να υιοθετήσει τις πιο σύγχρονες εκδοχές της Ευρωπαϊκής Άκρας δεξιάς, και τελικά ίσως και να πρωτοπορήσει. Η ΝΔ του Σαμαρά θα είναι το πρώτο αυθεντικά ακροδεξιό κόμμα ,με βαλκανικές ιδιομορφίες, που θα καταλάβει την εξουσία στην Ευρώπη .

Αν η θεωρία της Ελλάδος ως «ασθενή κρίκου του νεοφιλευθερισμού» είναι ισχυρή , οι γνωστοί θιασώτες της, έχουν υποτιμήσει την αντοχή και την πολιτική δημιουργικότητα της Ελληνικής δεξιάς, που θα μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία μετατόπισης όλης της Ελληνικής κοινωνίας στα πιο δεξιά του Ευρωπαϊκού πολιτικού τόξου. Οι εργατικοί αναλυτές των φαινομένων της πλατείας, δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πολιτική καινοτομία στην Ελλάδα της κρίσης έρχεται σιωπηρά και πολύ γρήγορα όχι από την Αριστερά αλλά από την Νέα Άκρα Δεξιά.