Επί σχεδόν ένα χρόνο τώρα διαβάζουμε βλέπουμε ακούμε τις πιο απλοϊκές σχεδόν χονδροειδείς προτάσεις. Όλες αυτές αντανακλούν δύο βαθύτερες θέσεις
Α.- Υπάρχει μια απλή λύση, η οποία δεν εφαρμόζεται γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος συσχετισμός
Β.-Όσα ανατρέπουν αυτόν το συσχετισμό συμποσούνται αθροιστικά. Είναι θέμα μιας σώρευσης δυνάμεων, μιας φόρας, ενός «μπούγιου»
Ας πούμε η φράση « Να φύγει η Τρόικα» αποσιωπά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας που να υποστηρίζει την διακοπή της επικοινωνίας με τους δανειστές. Ακόμα και η αμφισβητήσιμη διαδικασία του «απεχθούς χρέους» περιλαμβάνει κάποιας μορφή διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Επίσης είναι φανερό πως μινιμαλιστικά συνθήματα του τύπου «Έξω από το Ευρώ» παραγνωρίζουν τις θεμελιώδεις διαφορές που υποκρύπτονται .Θα ήταν ενδιαφέρον κάποιος να μας πει το κοινό σημείο των Ρουμπινί, Αυριανής ,Λαφαζάνη που εντάσσονται σε ένα τέτοιο ρεύμα.
Η οικονομική κρίση λοιπόν δεν αποκαλύπτει μόνο τις ανισότητες στην αντοχή της κρίσης, αλλά και την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Και ενώ με την ανισότητα τα βγάζει κανείς πέρα , με την πολυπλοκότητα είναι σχετικά δύσκολο.
Αυτό που γίνεται με το Σύνταγμα και τα κόμματα αντανακλά ακριβώς αυτήν την δυσκολία να διαχειριστούμε την συνθετότητα. Μια αμηχανία στο νέο και πολυδαίδαλο.
Η αρχική αφήγηση είναι περίπου ως εξής:
Υπάρχει ένα αντιμνημονιακό κίνημα, έκφραση του κινήματος είναι η ακομμάτιστη πλατεία. Ωστόσο η μη ύπαρξη διακριτών κομμάτων ευνοεί de facto τις «πατριωτικές» δυνάμεις του κινήματος, και θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την πολιτική διαμάχη. Πάνω στην αφήγηση αυτή στήνονται πόλοι διαφωνίας με διάφορα επίδικα πχ όλη η ιστορία με την ακομμάτιστη κινητοποίηση είναι αμφισβητήσιμη, η κινητοποίηση είναι καλή αλλά οι πρωτοπορίες καλό είναι να επέμβουν για να την επιδιορθώσουν, αργά ή γρήγορα θα υπάρξει ή ρήξη «Άνω» με «Κάτω» κλπ. Υπόστρωμα της αφήγησης είναι το συνεχές και αδιαμφισβήτητο του αντιμνημονιακού κινήματος , το οποίο γραμμικά οδηγεί στην πλατεία , η οποία οφείλει να ολοκληρωθεί ως δράση με μια πολιτική επιτυχία πχ την ακύρωση του μεσοπρόθεσμου.
Υποστηρίζω πως η «ακομμάτιστη» πλατεία είναι το απροσδόκητο αποτέλεσμα μιας απλοϊκής και αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης του «αντιμνομονίου» , είναι η ποινή που θα πληρώσουν όλοι όσοι «έπαιξαν» με τις βεβαιότητες της συγκυρίας, αλλά και ότι η πλατεία τελικά υπερβαίνει και τους περιορισμούς που επιβάλλονται και τελικά ωφελούν το «Άνω Σύνταγμα».
Με άλλα λόγια , η «αγανάκτηση» είναι το ανάγωγο παιδί της «ευκολίας» το οποίο τώρα δεν αρέσει και στους γονείς του, ένα ιδιαίτερα κακότροπο παιδί που ευνοείται όμως από το χάρισμα της νιότης του.
Και με μαθηματικούς όρους εμπνευσμένους από το απόσπασμα, η πλατεία δεν είναι το άθροισμα των συμμετοχών της, με τους εσωτερικούς συσχετισμούς, και τις εσωτερικές διελκυστίνδες. Η πλατεία δεν καταξιώνεται ως μηχανική σώρευση αγανάκτησης, ως ποσότητα θύμου , ως υδραυλικό σύστημα, ως μοχλός που τα ισοζύγια δυνάμεων θα ορίσουν την φορά. Η πλατεία είναι το άπειρο σύνολο, των πολλαπλών οντοτήτων άλλοτε ατόμων, άλλοτε ομάδων, είναι μη μετρήσιμη με αριθμούς, μη υπολογίσιμη στατικά. Τα υποσύνολα της πλατείας είναι άπειρα και σύμφωνα με τις μαθηματικές αναγνώσεις του Badiou, ξέρουμε ότι αυτά είναι περισσότερα από τα μέλη της πλατείας. Αυτή η δυναμική μορφή όπου τα υποσύνολα είναι περισσότερα από τα μέλη, αυτή η εκκεντρική δυνατότητα των συνόλων , είναι ο παράγοντας που περιορίζει τους κάθε φύσεως συντηρητικούς να επικεντρώνονται στα μέλη, στα στοιχεία της πλατείας, παραγνωρίζοντας την μορφή της ως απειροσύνολο.(Για την χρήση της Θεωρίας Συνόλων ως θεμέλιο πολιτειολογίας εδώ)
Τι αστείο , αυτοί που αντιμετωπίζουν την κοινωνία με αφελή διδακτισμό, αυτοί που έχουν τα πάντα ως ασπρόμαυρα διλλήματα δυσανασχετούν με ένα καθεστώς μινιμαλισμού, που δεν οφείλεται σε υπεροχή της «πατρίδας» αλλά σε έντιμη δυστοκία εύρεσης μιας εφαρμόσιμης λύσης. Αν η «πατρίδα» ωφεληθεί δεν θα οφείλεται σε απαγορεύσεις αλλά ότι αυτή εκφράζει την ελάχιστη μορφή , το minimum σε μια αλυσίδα σκέψης εθισμένης σε ευκολίες, «αντιμνημόνια» και «αντιτρόικες».
Posts
6 comments:
1) "Και ενώ με την ανισότητα τα βγάζει κανείς πέρα , με την πολυπλοκότητα είναι σχετικά δύσκολο."
- Αν μπορούσα να συμπληρώσω, Γιάννη, δεν είναι απλή : "η πολυπλοκότητα".
- η πολυπλοκότητα είναι συνυφασμένη από συνισταμένες δυνάμεις οι οποίες είναι αντρίρροπες σε ορισμένα επίπεδα, αλλά ομόρροπες και αλληλένδετες σε άλλα πεδία.
Έχουμε σύνθεση και αντίθεση των ίδιων δυνάμεων, αλλά σε διάφορετικά επίπεδα.
Άπειρες ο δυνάμεις και τα πεδία, ως εκ τούτου, απροσδιόριστες και οι νέες συνθέσεις ή αντιθέσεις που θα προκύψουν.
Το αναφέρεις πιο κάτω,( αλλά, Badiou)
2)"Τι αστείο , αυτοί που αντιμετωπίζουν την κοινωνία με αφελή διδακτισμό, αυτοί που έχουν τα πάντα ως ασπρόμαυρα διλλήματα δυσανασχετούν με ένα καθεστώς μινιμαλισμού.."
- Δεν αντιμετωπίζουν μόνο με αφελή διδακτικισμό τα κοινωνικά φαινόμενα ή προβλήματα.
Όσο αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα, άλλο τόσο - ευθέως ανάλογα-αυξάνονται οι λαίκισμοί, οι επιθετικές αντιδράσεις και οι φανατισμοί.
Να υποθέσω ότι επειδή δεν υπάρχουν οι ικανές ορατές λύσεις, τότε, αρκετοί προτιμούν να ξορκίσουν τα τεκταινόμενα, "κατά το δοκούν", με ιδεοληψίες που εξυπερετούν τα αναγκαία τους "ζωτικά ψεύδη";
Τίθεται πλέον ζήτημα πολιτιστικό.
Ανασφάλειες και αμυντικά ένστικτα έναντι της θεωρίας των συνεργασιών του Νας, ίσως.
Σπιθα
Το χειρώτερο είναι να επικρατήσου οι τυφλοί αμυντισμοί έναντι των συνεργασιών.
Σωστά το αναφέρεις, και ίσως αυτή είναι η αριστερή οπτική, η συνεργατική.
Γιατί το δίλημμα δεν είναι ναι η οχι στο μνημόνιο, έξοδος χωρίς δανεια δεν υπάρχει,αλλά σε συντηρητικό η αριστερό μνημόνιο
Γιάννη, το μνημόνιο, είναι πλέον υπαρκτό.
Ας μην παρελθοντολογούμε, δεν έχει νόημα, δεν έχουμε χρόνο,ενώ λίγο έως πολύ, είναι γνωστές οι απόψεις μας.
Αν το μνημόνιο, ήταν αναγκαίο, (εν πάσει περιπτώσει και ας το αποδεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης)
τις αντίθετες απόψεις μου για τις λογιστικές πολιτικές τις είχα εκφράσει, εξ αρχής, όταν πολλοί άλλοι πανηγύριζαν και απορούσα, όντως..
Με πρόσχημα το μνημόνιο η κυβέρνηση εκείνο που επεδίωξε, εξε αρχής, ήταν να αλληλοεξοντωθούν οι κοινωνικές ομάδες, μεταξύ τους.
Όποιοι δεν μπόρεσαν να το διακρίνουν, τότε, τι άλλο να πω;
Η αφέλεια, ή πολιτική άγνοια ή άλλες σκοπιμότητες θα είχαν.
Μετά, από αυτό, πολύ σωστά, αναφέρεις:
" Με άλλα λόγια , η «αγανάκτηση» είναι το ανάγωγο παιδί της «ευκολίας» το οποίο τώρα δεν αρέσει και στους γονείς του, ένα ιδιαίτερα κακότροπο παιδί.."
Κατανοώ την αγανάκτηση, ή τον θυμό, αλλά δεν μπορούμε, να επενδύουμε μόνο και μόνο σ'αυτά,
Απαιτούνται, επίσης, ταυτόχρονα και η ψυχραιμία, η σκέψη και οι ουσιαστικές φωνές και όχι υστερίες ή λαϊκισμοί.
Αυτά πρέπει να οδηγήσουν σε συνθετικά στοιχεία. όλα μαζί και όχι το καθένα ξεχωριστά.
Έτσι δεν είναι;
Δεν είμαι ιδιαίτερα, αισιόδοξος, όμως..
Δεν είμαι σύμφωνος με τις ισοπεδωτικές απόψεις ή με απόψεις που εκφράζουν το "όλον". Αυτή είναι η άποψή μου.
Προτάσεις και θέσεις, ναι, πρέπει να έχουμε, αλλά απορώ με απόλυτες απόψεις, ενώ δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε πανάκειες ( έχουν καταρρεύσει, όλες οι ολιστικές αντιλήψεις)
Σπιθα
Συμφωνούμε απολύτως
Γιάννη, να ονομάσουμε τους ξενιστές της μολυνσης στην πλατεία και τους ιδιοτελείς : Βαρουφακης και λοιποί ,με την ανεση θεσεων, αποδοχων αλλά και προβολής ,στρεβλωνουν το αφανες συλλογικό αυτοοργανωσης σε ΔΗΘΕΝ καθοδηγητικό, διοικουμενο προταγμα...Η Πλατεία- το είχα τονισει- δεν ειχε ποτε τα φοντα να γινει Κομμουνα...Ο λόγος ; μα δεν αποτελειται απο ομοιογενές, ομοιοπαθες και συντεταγμενου σκοπου πληθος, δηλαδη δεν αποτελειται απο κομμουναρους... Ποτε φιλε Γιαννη δεν υπηρξε εντος του καπιταλισμου,αλλα και αλλων καθεστωτων αν θελεις,επανασταση που εδραιωθηκε απο τα κατω..Ποτέ...
Οι διαδηλωτες στο Συνταγμα ειναι πολλοι ψυχισμοί, πολλες νευρωσεις, πολλες δικαιες φωνες διαμαρτυριας, πολλες ενσυνειδητα αγανακτισμενες ατομικες προσωπικοτητες,πολλα ομοια αιτηματα...Αλλά δεν είναι Ενα ,δεν ειναι Μοναδικότητα Συλλογικη, δεν υπαρχει Συντεταγμενη Γνωση και Συγκεκριμενος Σκοπος...Δεν υπαρχει εξ αρχης γνησιος Καθοδηγητης,και αυτο ειναι σημαντικό ( απο Ροβεσπιερο,Δαντον, Σαιν Ζυστ επασχε η Κομμουνα και γι αυτο καταπνιγηκε....)... Οταν δεν ξερεις που θελεις να πας, συνηθως πηγαινεις εκει που δεν ηθελες...
Kαι η Πλατεια, φαινεται οτι καταληγει σε αυτό που ειχα γραψει σε προσφατο αρθρο μου(...''θα σταματησει στα τειχη του Κοινοβουλιου που η ιδια ασυνειδητα ιστορικα ειχε υψωσει για να μην χωρανε μεσα ολοι..'')
Η φαρσοκωμωδια του ανασχηματισμου και η ψευδαισθηση ανατροπης/ρηξης που παρειχε για ελαχιστες ωρες το πολιτικο καθεστως, δειχνουν ακριβως τα ορια επιρροης των μηνυματων που εκπεμπει η ασαφης και αστοχη αγανακτηση. Ειμαι υπερ της εννομης βιας, και το γνωριζεις. Υπερ του συγχρονου ανταρτικου πολεων. Οταν ομως εχει μεταφερθει στο facebook και στο twitter η κινητοποιηση και οχι στους χωρους δουλειεας( εδω συμφωνω με Παπαρηγα) τοτε αντι να καταλαβει το δικτυο,το πληθος, το σμηνος , τα μεσα παραγωγης και ειδικα την τηλεοραση και τα ραδιοφωνα, τα sites, καταλαμβανει ακριβως εκεινο το χωρο(πλατεια) στον οποιο ασυνειδητα ξερει οτι δεν μπορει να σπασει(κοινοβουλιο)διοτι εκει στεγαζει την ιδεατη φυλακη του(δημοκρατια)
Ναι φιλε μου, ειμαι υπερ της βιαιης καταληψης στις δομες, στους χωρους εργασιας, στους διαυλους επικοινωνιας,στους πυργους των ιδιωτων και των θεσμοφυλακων τους. Αν δεν μεταφερθει η ψευδαισθητικη πλατεια του facebook και η ανωφελη συνελευσιακη ιεροτελεστια της αληθινης πλατειας, στο μεσο του εχθρου( εικονα,καμερα, τηλεοραση,μμε) δεν μπορει να αλλαξει η κατασταση πολιορκιας...Ειρηνικη επανασταση δεν ειναι επανασταση...
H αποψη μου για την δηθεν τραγικη κατασταση τη χωρας: γελοια πραγματα να μειωνει μια οικονομικη πολιτικη την συνταξη των 700 ευρω και να κατεβαζει στα 500 τον βασικο, οταν μπορει να μαζεψει πορους απο αλλες περικοπες(αμυντικες,ΔΕΚΟ κ.α) για τοκοχρεολυσια που τρεχουν. Αστειο και σαθρο να κυνηγαμε συλληβδην την φοροδιαφυγη και την εισφοροδιαφυγη οταν μπορει να αυξηθει η εμμεση φορολογια στα υψηλα εισοδηματα. Δεν μπαινω καν σε αυτη την ηλιθια πραγματικα λογικη του να μετατρεπουμε ε λογιστικους συμψηφισμους τις αντοχες των εισοδηματικων ταξεων! Μας παρεσυραν εδω και δυο χρονια να μην βλεπουμε το προβλημα της διαχειρισης του χρεους, αλλα να βλεπουμε την δηθεν αληθινη πηγη του χρεους(παρασιτικη καταναλωση ).Οχι Γιαννη, επιμενω εδω και καιρο τωρα: δεν υπαρχει- και σωστα μιλας για ανωφελα ασπρομαυρα διλημματα- μια πηγη χρεους: ουτε ΜΟΝΟ το υπερτροφικο Δημοσιο φταιει, ουτε ΜΟΝΟ η φοροδιαφυγη, ουτε ΜΟΝΟ ο παρασιτικος ιδιωτικος τομεας, ουτε ΜΟΝΟ η υπερεπιθυμια των νεοελληνων για υπερχρεωση...Φταινε ολα αυτα μαζι...Αλλα χωρις μια κομβικη παραμετρο που πυροδοτει αυτη την αλληλουχια αιτιων, δεν ισχυει η προσεγγιση μου. Μιλαω για την κριση υπερπιστωτικου κεφαλαιου και την εμφανη εμπλοκη του εθνικου κυριως και οχι τοσο του διεθνους τραπεζικου καρτελ, να ωθησει Κρατος και Κοινωνια σε σκοπιμη και παρατεταμενη Υφεση,ωστε να εξορθολογισει ισολογισμους και να μειωσει επισφαλειες, να μην χρειαστει δηλαδη να πιστωσει με χρημα την οικονομια διοτι το ποσοστο κερδους του δανειακου αυτου κεφαλαιου δεν φαινεται πλεον να ειναι βιωσιμο στα projections κερδων τους ! Η μεγαλη μπιζνα με τα εθνικα χρεη , στην Ελλαδα ειχε ολιγοπωλιακη δομη(4-5 τραπεζες) και στημενο αντισυμβαλλομενο παιχτη (Δημοσιο). Αφηστε τα υπολοιπα Γιαννη...Σε καθε ευρωπαικη υπερχρεωμενη και ελλειμματικη χωρα, η τοκοφορος ρευστοτητα απο τις τραπεζες στα κρατικα ομολογα κοινωνια ακουμπαει πλεον σε οριακο σημειο τυς ενδοτραπεζικους σταθεροποιητες απο τις επισφαλεις πιστωσεις καταναλωσης/επενδυσης προς τη αγορα. Ζουμε ακραια εποχη χρηματιστικοποιησης του πιστωτικου κεφαλαιου που δεν βλεπει ωφελη και τοκοφορες ευκαιριες στις παραγωγικες επενδυσεις αλλα στα χρεωγραφα των κρατων και των εταιρειων, φτιαχνοντας εκ των προτερων καθεστως τρομου κι ρισκου. Αναρωτηθηκαμε ποτε ολοι αυτοι οι ξενοι παιχτες που αγοραζουν ομολογα στο -40% και με αποδοσεις 18 και 20 % αν ειναι....τρελοι που δεν μετρανε το ρισκο?? Ελεος, γνωριζουν οτι εδω και δυο χρονια και για καιρο ακομη, η πλεον συμφερουσα επενδυση για το ρευστο λεγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ....
Post a Comment