H μονομανία των διλημμάτων

Μερικές ώρες πριν τις δημοτικές εκλογές , είναι σαφές ότι μπροστά από τον κίνδυνο μιας εκλογικής συντριβής ο ΓΑΠ υιοθέτησε την λαϊκιστική εύπεπτη ατζέντα του μνημονίου. Αποτέλεσμα άνοδος των spreads, διάλυση της πολιτικής. Η κλασσική φόρμουλα της ανάδειξης ενός θεμελιακού διλήμματος , τελικά δεν λειτούργησε. Γιατί κανένας μα κανένας μνημονιακός ή αντιμνημονιακός δεν μπορεί να δώσει ένα ακριβή ορισμό ,μαθηματικά μετρήσιμο της νίκης ή ήττας.



Ενώ οι εκλογές είναι μοναδική ένδειξη δυσφορίας, και ήταν μοναδική ευκαιρία να καταδειχθεί αυτή μέσω μιας ήττας των Πασοκικών επιλογών ο δεξιός λαϊκισμός έκανε το θαύμα του.


Αν δεν είχε δοθεί ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας τότε η ήττα Πασοκικών ή Πασοκογεννών ψηφοδελτίων θα εμφανιζόταν από τον ΓΑΠ ως φυσιολογική φθορά χωρίς επιπτώσεις. Μια φθορά εντός προγράμματος ,εντός προδιαγραφών, εντός αντοχών ΓΑΠ. Η δεξιά λαϊκιστική μαξιμαλιστική ατζέντα ,χωρίς υπαρκτή αντιπρόταση , υπολόγιζε στις ανύπαρκτες αντοχές του ΓΑΠ ,και τελικά τζίφος. Ο ΓΑΠ δεν έχει αντοχές, πήρε την μπλόφα στα σοβαρά και τραβάει στα άκρα. Αντί η φθορά του να γίνει διαχειρίσιμη ως αυτοδιοικητικό επεισόδιο, γίνεται πλήγμα ,και ο ΓΑΠ κάνει contra relance ανεβάζοντας το ποντάρισμα.


Η αριστερά σε όλες τις εκφράσεις, αιφνιδιάζεται και η ίδια από τις εξελίξεις. Χάνει την αντιμνημονιακή πρωτοπορία, και βρίσκεται αμήχανη στο ποντάρισμα του ΓΑΠ. «Είπαμε να σε καταψηφίσουμε στις εκλογές ,αλλά όχι και να το πάρεις σοβαρά κύριε ΓΑΠ»


Το μνημονιακό δίλημμα στις εκλογές είναι λάθος, πολιτικής εκτίμησης που τελικά θα βλάψει την αριστερά και τους εργαζόμενους.


Δεν είναι όλες οι συγκυρίες κατάλληλες για ανάδειξη διλημμάτων μαύρων άσπρων. Είναι μυθολογία ότι το Ναι – Όχι είναι ένδειξη αποφασιστικότητας, και αγωνιστικότητας .Η κατάχρηση του διλλήματος είναι ένδειξη ανεπεξέργαστης πολιτικής , απερίσκεπτης πρωτοβουλίας.


Υπάρχει και μια μυθολογία ότι οι πολιτικές των αποχρώσεων είναι ίδιον των πιο μεταρρυθμιστικών των πιο συστηματικών των πιο «ήπιων» αριστερών εκφράσεων. Πρόκειται για ιδεοληψίες προ-πολιτικού περιεχομένου. Ας δούμε τι μας λέει και κάποιος που δηλώνει Μαοϊκός, που δεν συμμετέχει στην «απάτη» των εκλογών ,τέλος πάντων δεν προέρχεται από την χλωρίδα του μεταρρυθμιστικού δάσους.




Η διαλεκτική του «περισσότερο ή λιγότερο» κανονίζει μια ορισμένη μορφή της συλλογικής σκοπιμότητας ή της συλλογικής δέσμευσης ,αλλά δεν οδηγεί τα πράγματα σε μια διπολική λογική.

Θα έλεγα χρησιμοποιώντας μια μεταφορά από την άλγεβρα δεν είναι αναγκαίο να εμφανίζονται με μια λογική δύο τιμών. Όλοι πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξη ενδιάμεσων αποχρώσεων.

Ο ίδιος ο Μαο –και ένας θεός ξέρει πόσο βίαιη ήταν η πολιτιστική επανάσταση- ανέπτυξε ένα αρκετά περίπλοκο δόγμα σχετικά με τις διαφορές μεταξύ αντιφάσεων μεταξύ ανθρώπων αλλά και μεταξύ ανταγωνιστικών αντιφάσεων που υφίστανται σε κάθε διαδικασία της αριστεράς του κέντρου και της δεξιάς. Ποτέ δεν σταμάτησε να υποστηρίζει ότι στις διαδικασίες υπάρχει πάντα μια ευάριθμη πολλαπλότητα αποχρώσεων ,και αν δεν αξιοποιήσουμε αυτήν την πολλαπλότητα , τότε οδηγούμαστε αναπόδραστα στην διάλυση της διαδικασίας.

Είναι αλήθεια ότι πολλές πολιτικές διαδικασίες ενσωματώνουν ως νόμο την διπολική λογική, αλλά χρειαζόμαστε να αναρωτιόμαστε σε κάθε ειδική περίπτωση πως αυτή η διπολικότητα συνδέεται με την μοναδικότητα της συγκυρίας. Δεν είναι πρόβλημα της διαδικασίας της αλήθειας.

A.Badiou “Ethics” p 119