Δημοκρατικη Αριστερά : Ποιό κλικ;

Ένα από τα ισχυρά κλισέ της αριστεράς είναι ότι υπάρχουν διασπάσεις με αρνητικό πρόσημο. Ως αρνητικά συμβάντα οπισθοχώρησης από μια προσδιορισμένη διαδρομή, ως φρενάρισμα σε μια κούρσα ταχύτητας.

 

Όμως σε εθελοντικές πολιτικές οργανώσεις με θεμέλιο την κριτική, οι ομαδοποιήσεις είναι η πιο φυσική εξέλιξη. Γιατί εξασφαλίζουν ακριβώς μια συμπαγή κρίσιμη μάζα ικανή να σχηματίσει ένα συνεκτικό λόγο. Αλλιώς η εθελοντική πολιτική γίνεται μαζοχισμός.

 

Ο γαλαξίας των αριστερών ομάδων, συσπειρώσεων, κινήσεων ,οργανώσεων ,κομμάτων, αποτελεί ένδειξη υγείας μιας αυθεντικής ιδεολογικής αναζήτησης που ασφυκτιά σε πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια ευρύτερων σχηματισμών. Η κόκκινη φαντασίωση του μεγάλου λενινιστικού κόμματος μπορεί να παραμείνει ζωντανή στα ντοκιμαντέρ για τον Οκτώβρη, αλλά έχει ενταφιασθεί από καιρό και μόνο από τον κατακερματισμό των εργαζομένων σε ένα τεράστιο πλήθος ετερόμορφων μορφών και προοπτικών απασχόλησης.

 

Η αριστερή πανσπερμία δεν αντανακλά παρά την νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που δεν δημιουργεί μόνο εγκλεισμένα εγωιστικά άτομα (individuals) , αλλά και το αντίδοτο τους που δεν είναι οι φανταστικές ρετρό συλλογικότητες αλλά οι νέες δημιουργικές μοναδικότητες (singularities) που ανασυντίθεται σποραδικά σε νομαδικές πλαστικές ομαδικότητες σε δυναμικά «πλήθη».

 

Επομένως οι αριστερές διχοστασίες και τα σχίσματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά νέα, είναι φυσιολογικά νέα, και αναμένονται να πληθύνουν όσο δημιουργούνται νέες πιο κατακερματισμένες συνθήκες εργασίας, ζωής και φαντασίας.Με μια έννοια οι διασπάσεις είναι αδιαπραγμάτευτες, είναι αναπόδραστες ρήξεις που παράγουν πολιτική από μόνες τους.

 

Υπάρχει λοιπόν εντός αριστεράς ένας δυναμικός καταμερισμός «εργασίας» ,μια εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευση διαφορετικών ρευμάτων που συνυπάρχουν εντός μιας ευρύτερης ροής.

 

Η κατανόηση του δυναμικού καταμερισμού «εργασίας» αυτομάτως ακυρώνει ενστάσεις και κριτικές που εδράζονται στην εύρεση ,υιοθέτηση, και τελικά αξιολόγηση με βάση υποτιθέμενα κριτήρια «αριστεροσύνης».

 

Αποτελεί χάσιμο χρόνου να ζητήσουμε από την Ανταρσύα ρεαλιστικές προτάσεις για το ασφαλιστικό, από το ΚΚΕ πρόγραμμα ρεαλιστικών συνεργασιών , από την ΔΑ το πρόγραμμα των καταλήψεων και κινητοποιήσεων της. Απλούστατα εντός αριστεράς συνυπάρχουν και ο οξύς ρητορικός αντικαπιταλισμός, και η αναζήτηση της «ορθοδοξίας» και η ανάγκη των προτάσεων .Έκαστος στο είδος του.

 

Στο πρίσμα αυτό κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί ή να επαινέσει τους «ανανεωτικούς» για την πρωτοβουλία τους. Οι τύποι δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους, και την συνείδηση τους.

 

Τούτου δοθέντος όμως προκύπτει το ζήτημα.

 

Άραγε ποιας κοινωνικής ροής και δυναμικής είναι απότοκο η ΔΑ; Ποιες διακριτές πολιτικές και κοινωνικές ροπές παρέχουν την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τέτοιο εγχείρημα;

 

Όσοι πήρανε πρέφα τα τεκταινόμενα κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για μια κίνηση κορυφής. Η χαζοχαρούμενη ανάλυση ότι είναι μια κίνηση αριστερών πολιτευτών και βουλευτών είναι εκτός πραγματικότητας .Το αντίθετο έχει γίνει . Ένας οργισμένος «λαός της ανανέωσης» παρέσυρε μια σειρά από στελέχη και βουλευτές που το «τράβαγαν» όσο αντέξουν, και τους παρέσυρε στην έξοδο. Η φιλολογία για βουλευτικές ιδιοτέλειες και σενάρια πασοκολογίας ταυτίζει δύο ανόμοια πράγματα. Την προγραμματική συνάφεια των ανανεωτικών με την συνεργασία και την έμπρακτη δυσανεξία καμιά τριακοσιαράς στελεχών του ΣΥΝ που τα «έφτυσαν» με την διαδρομή του Συριζα.

 

Αυτοί οι τριάκοσοι λοιπόν παρουσιάζουν μια σειρά από δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που τους νομιμοποιούν να δημιουργήσουν το κόμμα τους. Με μια έννοια μπορούν να συνεισφέρουν κάτι που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορεί. Η δυναμικότητα τους αυτή δεν είναι προϊόν καθήκοντος ,προστάγματος ηθικής επιταγής ή ορθολογισμού .Είναι αυθεντική έκφραση , πρωτογενούς κοινωνικού πλάσματος, αδιαμεσολάβητη πολιτική απαίτηση.

 

Είναι η αυθεντική φωνή των ανώτερων εισοδηματικών και μορφωτικών στρωμάτων της αριστεράς ,που γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το παιχνίδι της ιδιοτελούς χρήσης του λόγου της αριστεράς από τα μεσαία στρώματα , θέλει να τα καταγγείλει .

 

Πρόκειται για τους δραπέτες από την μικρομεσαία αριστερόφωνη νομενκλατούρα που λυμαίνεται μέσω του αριστερογενούς λαϊκισμού , το κοινωνικό κράτος, και την αριστερά. Οι πιο έντιμοι και οι πιο γνώστες του παιγνίου αυτού , θέλουν να εκφέρουν ένα λόγο της αλήθειας τους και να πορευτούν με το όποιο κόστος.

 

Αυτή είναι η δικιά μας ανάγνωση για την ΔΑ.

 

Μπορεί να γίνει η πιο πειστική αντιλαικιστική αριστερά ακριβώς γιατί κοινωνικά προέρχεται από αυτές της μερίδες της κοινωνίας που διεκδικούν πολιτική συμμετοχή, και πόρους μέσω μιας αριστερόφωνης ρητορείας.

 

Η δισυπόστατη αυτή φύση της ΔΑ θα την φέρει με πολλαπλά μέτωπα

 

Κατ’ αρχάς όσο πιο αντιλαικιστική γίνεται θα αντιμετωπίζει την δυσπιστία του κύριου φορέα του αριστερόφωνου λαϊκισμού δηλαδή του κρατικοδίαιτου Πασόκ. Το «λαικότροπο» Πασοκ θα κριτικάρει από τα αριστερά την ΔΑ

 

Δεύτερον η κοινωνική της διαστρωμάτωση με την υπερφόρτωση σε επαγγέλματα λευκού κολάρου, επιστημονικού προσωπικού και τέχνης θα την κατατάξει στην λιγότερο κινηματική πλευρά της αριστεράς . Η κριτική από την υπόλοιπη αριστερά θα γίνει με βάση το κριτήριου του «δρόμου»

 

Ο αντιλαικισμός της θα την απομακρύνει από το λαικό Πασοκ , θα την φέρει πιο κοντά σε μια τεχνική κυβερνητική ρητορεία ,την στιγμή που η επίσημη γλώσσα της θα επιδιώξει το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά στον ρητορικό πληθωρισμό της Συριζικής αριστεράς η εγγενής εγκράτεια της θα μοιάζει με τον καλό χριστιανό που γυρίζει το δεύτερο μάγουλο.

Αυτή η ιδιόμορφη ισορροπία της ΔΑ έχει τους κινδύνους της.

 

Με κλικ ρεαλισμού θα βρεθεί στην πορεία των Ανδρουλάκη Μπίστη μάλιστα με αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Με κλικ ιδεολογικής αναζήτησης όμως μπορεί να πυροδοτήσει και άλλες απελευθερώσεις από τον αριστερόφωνο λαϊκισμό.

 

Η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι η ΔΑ μπορεί να επιβιώσει όσο πιο αυθεντικά εκφράσει τον κοινό τόπο της συγκρότησης της.

 

Τον αριστερό αντιλαικισμό

 

• Τον λόγο της κριτικής της κοινωνικής αδικίας και των μηχανισμών της , με την γνώση ότι αυτό πλέον δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και ότι στο όνομα της αριστεράς διακινούνται ιδιοτελείς και συντεχνιακές ιδέες.
• Τον λόγο της αριστεράς που είναι αποκαθαρμένος από εθνικές , τοπικές αρχαϊκές ιδιομορφίες .
• Τον λόγο της αριστεράς που γνωρίζει τις ακούσιες συνέπειες σε ένα πολύπλοκο σύμπαν επιρροών όπου η ηθική εκκίνηση δεν αρκεί από μόνη της να αναπαράγει ηθικά αποτελέσματα.
• Τον λόγο της αριστεράς που αντιλαμβάνεται την σύγχρονη συνθήκη επικοινωνίας που κρατικοποιεί και μεταλλάσει όλα τα συμβάντα του ακραίου , σε ένα συνεχές κυνικού θεάματος.

 

Το θέμα δεν είναι ότι τα στοιχεία τα έχει ανάγκη κάποια υπερβατική υπεριστορική αριστερά, ούτε ότι αυτά απαιτεί η συγκυρία ,αλλά ότι αυτά ξέρει να κάνει καλά ο ιστορικός πυρήνας της ΔΑ. Οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει να κάνει θα το κάνει με μειωμένη απόδοση.

 

Alain Badiou : ΄Ενας φιλόσοφος των Αρετών;

Μια από τις πιο ιδιοσυγκαρσιακές σκέψεις είναι αυτή του Α.Badiou.


Το ενδιαφέρον είναι ότι από πολλούς η σκέψη αντιμετωπίζεται ως μια συνεκτική θεωρία ένας «Βαντιουσμός» με συνεκτικότητα. Ωστόσο το σύνολο του έργου του ΑΒ είναι πολύπλευρο με πλευρές οντολογίας, φιλοσοφίας των μαθηματικών, μια βαθύτατη ανάλυση του Πλάτωνα, πολιτικές αναφορές στην συγκυρία, και μια Ηθική.

Η αλήθεια είναι ότι η επιμονή φίλων του μας ενέπνευσε την ιδέα (και όχι την Ιδέα…) να δούμε στο μέτρο το δυνατού λίγο πιο προσεκτικά την σκέψη αυτή.

Μας πήρε λίγο καιρό ,και μια σιωπηλή περίοδο, αλλά με την αναίδεια που δίνουν τα ιστολόγια μπορούμε να διαγράψουμε μερικά πορίσματα

-Για το δικό μας μέσο επίπεδο εξοικείωσης με την φιλοσοφία , η συνεκτικότητα του έργου του ΑΒ είναι απροσπέλαστη.

-Η οντολογία του και η μαθηματικοποίηση της υπερβαίνει τις δυνατότητες μας

-Η πολιτική φιλοσοφία του που στηρίζεται σε μια επανανάγνωση του Πλάτωνα είναι ενδιαφέρουσα αλλά δεν βρίσκουμε παρά μια θερμή σχεδόν ρομαντική επαναβεβαίωση της κομμουνιστικής υπόθεσης.

-Οι παρεμβάσεις του για την συγκυρία με την σχεδόν αφοριστική απόσταση από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες μας είναι σχεδόν απαγορευτική να τον παρακολουθήσουμε.

Κι’ όμως μια τεράστια θετική έκπληξη ήρθε από μια πλευρά του έργου του, που και με ευθύνη των φίλων του είναι ίσως λίγο απαρατήρητη. Αυτή είναι η Ηθική του φιλοσοφία, και η αναδιατύπωση ενός πλέγματος κωδίκων και Αρετών. Πρόκειται μια κατεύθυνση σχεδόν συγκλονιστική ,σύγχρονη ευρηματική .Είναι ίσως η μοναδική αριστερή Ηθική φιλοσοφία που βρήκαμε τόσο δροσερή, υβριδική με μια αίσθηση σύγχρονης θεολογίας.

Την ανακάλυψη αυτής της πλευράς την χρωστάμε σε ένα μέτρο στους Radical Desire , και γι’ αυτό τους αφιερώνουμε μια μικρή μετάφραση ενός αποσπάσματος από το “The meaning of Sarkozy”.

Με αυτήν την θαυμάσια πλευρά του ΑΒ θα ασχοληθούμε και αργότερα κρατώντας όλες τις επιφυλάξεις μας που δεν είναι και λίγες


Πρέπει να ξανά επινοήσουμε και απλά να υπερασπιστούμε την αγάπη


Η αγάπη , μια διαδικασία που στηρίζεται στην δυαδικότητα στη διάφορα , και ως διάφορα απειλείται από παντού Απειλείται από την Αριστερά , αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο εδώ , από την ελευθεριότητα , η οποία την υποβιβάζει σε παραλλαγές της θεματολογίας του sex , και από την φιλελεύθερη αντίληψη που την περιορίζει σε συμΒολαιακο επίπεδο . Οι ελευθεριακοι και οι φιλελεύθεροι εστιάζουν στην ερειπιωδη και συνδυασμένη επίθεση τους στην αγάπη .


Οι πρώτοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα του ατόμου στην απόλαυση σε όλες της τις μορφές χωρίς να διακρίνουν ότι σε ένα κόσμο ευρισκόμενο υπό την δικτατορία της αγοράς , σε τελευταία ανάλυση λειτουργούν ως έλκηθρο της πορνογραφίας που είναι μια από μεγαλύτερες παγκόσμιες βιομηχανίες


Οι δεύτεροι θεωρούν την αγάπη ως ένα συμβόλαιο μεταξύ δυο ίσων και ελεύθερων ατόμων και τελικά τα πάντα ανάγονται στην διερώτηση για το αν τα πλεονεκτήματα που το ένα άτομο κατακτά , με την αγάπη , εξισορροπούνται με όσα αποκτά άλλος. Σε κάθε περίπτωση παραμένουμε σε ένα δόγμα όπου όλα υφίστανται ως ζήτημα διαπραγμάτευσης μεταξύ ατομικών συμφερόντων .Η μοναδική διάφορα μεταξύ ελευθεριακών και φιλελευθέρων , οι οποίοι αντιλαμβάνονται την ικανοποίηση ως μοναδική νόρμα , είναι ότι οι ελευθέριοι αναφέρονται σε επιθυμία και οι φιλελεύθεροι σε απαίτηση


Επιμένουμε σε αντίθεση με τις κυρίαρχες αντιλήψεις ότι η αγάπη εκκινεί πέραν της επιθυμίας και της απαίτησης αν και τις περιλαμβάνει . Είναι μια διερώτηση του κόσμου από την πλευρά της δυαδικότητας με εύρημα ότι το περιεχόμενο του κόσμου του δεν είναι σε καμία περίπτωση το άτομο


Εάν η αγάπη έχει ένα υποκείμενο , είναι ακριβώς γιατί είναι πειθαρχημενη κατασκευή που δεν μπορεί να αναχθεί ούτε στην ικανοποίηση των επιθυμιών ούτε σε εξισωτικά συμβόλαια μεταξύ υπευθύνων ατόμων


Η αγάπη είναι βίαιη ανεύθυνη δημιουργική


Η αντοχή της αγάπης δεν μπορεί να περιοριστεί σε αυτή της ιδιωτικής ικανοποίησης Δημιουργεί μια νέα σκέψη της οποίας το περιεχόμενο βασίζεται στην αποσάθρωση και τις συνέπειες της


Το να βασιζόμαστε στην αγάπη είναι μια εκπαιδευτική άσκηση όπως ο ακρωτηριασμός που επιβάλλει η υποτιθέμενη κυριαρχία στην ανθρώπινη ύπαρξη.


Η αγάπη διδάσκει ότι το άτομο ως τέτοιο είναι κάτι κενό και ασήμαντο


Από μόνη της αυτή η διδαχή απαιτεί από μας, να θεωρήσουμε την αγάπη ως ένα ευγενή και δύσκολο αγώνα στους σύγχρονους καιρούς

Μτφ LLS από το αγγλικό κείμενο “The meaning of Sarkozy” p 48,49
Δικαιώματα Εικαστικού
http://bajan.wordpress.com/2009/04/19/is-barbados-at-the-tipping-point-morality/

Ο πόλεμος για ένα κέλυφος ή για την χρήση ενός κελύφους. Ένα κείμενο του Ν.Σεβαστάκη

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία ένα κείμενο πολεμικής του Ν.Σεβαστάκη απέναντι σε συγκεκριμένους πολίτες που εκφέρουν δημόσιο λόγο. Για λόγους τακτ ο ΝΣ δεν ανέφερε παρά κωδικά τους αποδέκτες της κριτικής του ,αλλά αυτό περιέπλεξε τα πράγματα. Στην δικιά μου ανάγνωση διέκρινα τον Κανέλη (Athens Review) και Θεοδωρόπουλο (Εκεβι) τον Ψυχογιό αλλά δεν κατάλαβα τα άλλα υπονοούμενα.


Αγνοώ αν όλοι αυτοί επικοινωνούν μεταξύ τους, και κανείς από τους ανωτέρω δεν μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής. Ειδικά ο Κανέλης μου φαίνεται πως εξυπνακίζει τόσο κυνικά, που σε λίγο καιρό θα μπορεί να συμμετάσχει στο ΟΛΑ 10,όσο για τον ημιφασιστικό κλαυθμό του Ψυχογιού έχουμε αναφερθεί αναλόγως.

Ενώ ευχαρίστως θα προσυπέγραφα την δυσανεξία προς φορείς ενός άνευρου μεταρρυθμισμού μιας τεχνοκρατίας των μεταρρυθμίσεων, η κριτική του ΝΣ εγείρει τρία ζητήματα για τα οποία νομίζω ότι ο ίδιος αστοχεί.

Αυτά είναι

Η αρνητική σήμανση ιδεολογικών ρευμάτων που διαπερνούν εγκάρσια το πολιτικό τόξο και αναιρούν σε ένα βαθμό την γραμμική κατάταξη


Η εκχώρηση του φιλελευθερισμού


Η ασαφής θέση για τον λαϊκισμό

Στο κείμενο αναδύεται μια ταξινόμηση, σε μια προϋπολογισμένη γεωγραφία λόγων, ρευμάτων ιδεών, αντιλήψεων που είναι απόλυτα γραμμική. Ως όλα να λειτουργούν μόνο στον άξονα δεξιά αριστερά ο οποίος επικαθορίζει τα πάντα . Έτσι λοιπόν αφού κατά συνθήκη δημιουργείται μια ομάδα των «νέων φιλελευθέρων» αυτή τελικά κατατάσσεται στο κέντρο. Με τον τρόπο αυτό έμμεσα οποιαδήποτε υιοθέτηση ιδεών αντιλαικισμού αυτομάτως σε οδηγεί σε προκαθορισμένη θέση.

Αυτή όμως η γραμμικότητα δεν μπορεί να αποτυπώσει τα ρεύματα ιδεών και τις αλληλοδράσεις τους στην ιδεοκίνηση.Ακόμη και το ίδιο το γοητευτικό έργο του Σεβαστάκη δεν μπορεί να ταξινομηθεί με ευκολία σε ένα μόνο άξονα.

Στο πολύ ενδιαφέρον αυτό έργο έχουμε να κάνουμε με μια επανατοποθέτηση του «πνευματικού» κόσμου ως αίτημα εμπλουτισμού μιας αριστερής πολιτικής. Η επιχειρηματολογία αναπτύσσεται σε μια σειρά από κείμενα με αναφορές στον Nietzche στον μαθητή του Heidegger Patocka. Ο συγκερασμός φαινομενολογίας αριστεράς είναι ελκυστικός , αλλά και ριψοκίνδυνος ,πράγμα που και ο ίδιος άλλωστε παραδέχεται ,αλλά αυτομάτως αίρει την ίδια την φύση μιας γραμμικής ταξινόμησης .

Αν οι προαναφερθέντες είναι οι κεντρώοι φιλελεύθεροι, τότε ο Σεβαστάκης κατατάσσεται με την ομάδα σε οποιοδήποτε ρεύμα κριτικής της «αποπνευμάτωσης» του σύγχρονου κόσμου;


Δεν θα ήταν κάπως παραπλανητικό κάποιος να ομαδοποιήσει τους Ράμφο, Σεβεστάκη ,Ζουμπουλάκη και αφού τους συγκροτήσει τότε να ασκήσει μια πολεμική κατά ενός ρεύματος «πνευματικής ανάταξης»;

Προφανώς το γραμμικό ταξινομητικό σχήμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με επάρκεια. Γιατί υπάρχουν δέσμες αξιών , πλοκές ιδεών, γεννήτριες γνωμών που διαπερνούν εγκάρσια τον άξονα και αυτό απαιτεί μια πιο σύνθετη ανάλυση και μια πιο δυναμική μη γραμμική ταξινόμηση.

Η εκχώρηση του φιλελευθερισμού σε μια ανύπαρκτη ομάδα, και η γενικευμένη αρνητική υποδήλωση του, μάλλον συσκοτίζει παρά διευκολύνει. Η συμβολική αποτύπωση προφανώς λειτούργησε ως κώδικας ευγένειας αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε μια «κατασκευή» με αυστηρή δομή περίπου ως συγκροτημένο κόμμα ,στο οποίο ελαφρά τη καρδία εκχωρείται και ο φιλελευθερισμός.

Βέβαια ως οξυδερκής και αναλυτικός ο Σεβαστάκης ταξινομεί νέο φιλελευθερισμό και νεοφιλευθερισμό και με ευθύτητα επιτίθεται στους κατά συνθήκη «νέους φιλελεύθερους»

Το πρόβλημα δεν είναι, ότι υπάρχει ένας επικυρίαρχος φιλελευθερισμός, αλλά ότι οι συντηρητικές κυρίαρχες ελιτ, έχουν ενσωματώσει θετικά ,έχουν οικειοποιηθεί στοιχεία ενός ιδεολογικού ρεύματος. Η αριστερά δεν μπορεί να είναι αντί-φιλευθερη αλλά να είναι μετά-φιλελευθερη (Wallerstein) ή υπερ-φιλελευθερη (Unger). Το ιδεολογικό ρεύμα δεν μπορεί να αξιολογηθεί ως συμπαγές πλέγμα θεωρίας πράξης αλλά ως «κέλυφος» ως «σκεύος» ιδεολογικής χρήσης συγκεκριμένων κοινωνικών σχηματισμών. Αντιλαμβάνεται κανείς αν ομοίως δει τον Marx ως συμπαγές ιστορικό μόρφωμα θεωρίας πράξης, τότε τα πάντα τελείωσαν στον Πολ Ποτ.

Αν ένα πράγμα δίδαξε η πρόσφατη κρίση είναι ακριβώς η χαλαρότητα σχέσεων πράξης και ιδεολογημάτων, η ολική αποδέσμευση των κυρίαρχων από οποιαδήποτε καταστατική ιδεολογική παρακαταθήκη. Το σφάλμα της αριστεράς να διαχειρίζεται την συγκυρία μέσω της εννοίας του «νέο φιλελευθερισμού» ως μονοσήμαντου ελλείποντος κράτους ,δεν επέτρεψε να αντιμετωπίσει την ακαριαία υιοθέτηση των πιο «αντι-νεοφιλευθερων» μεθόδων κρατικής παρέμβασης από τις Ελιτ. Οι Ομπάμα ,Μέρκελ, Σαμαράς,Καρατζαφύρερ ρητορικά είναι «αντι-νέο φιλελευθεροι»

Η κυριαρχία των Ελιτ δεν εδράζεται σε αρμονικά σχήματα ενιαίας ιδεολογίας του τύπου «Μαρξισμός Λενισμός» της δεξιάς, αλλά από την απουσία την διαχείριση ενός κενού ιδεών που υποτάσσεται στην διαχείριση ,την καθημερινότητα. Οι Ελιτ δεν έχουν ανάγκη συμπαγείς ιδεολογίες ,αλλά διαχειρίζονται όλες τις ιδεολογίες, όλα τα ρεύματα ιδεών εργαλειακά .Οι Ελιτ μάλλον «παίζουν» με την αισθητική παρά με την ιδεολογία. Μια ιδεολογική θετική διερεύνηση του φιλελευθερισμού αποτελεί πράξη εντός του ιδεολογικού χώρου, είναι δηλαδή μια εκτός διαχείρισης ,εκτός αυτονόητης πράξης του καθημερινού ,και άρα εξ’ορισμού ανατοποθέτηση της πολιτικής επικυριαρχίας απέναντι στην φυσικότητα της σημερινής θηριωδίας. Η επανοικειοποίηση ου φιλελευθερισμού από την αριστερά είναι το ζητούμενο.

Το πρόβλημα δεν είναι θεωρητικό. Είναι βαθύτατα καθημερινό. Αν οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ του «υπεύθυνου ατομικισμού και του μεγάλου κράτους» τότε ο αντι φιλελευθερισμός της αριστεράς είναι κατά της ευθύνης , ή υπέρ ενός μεγάλου κράτους; Στο ιστολόγιο πιστεύουμε ότι καμία έξοδος από καμία κρίση δεν μπορεί να γίνει πολεμώντας το κέλυφος την ονομαστική αξία , το face value του φιλελευθερισμού ακόμα και σε πιο σύγχρονες εκδοχές του, αλλά αν αναλυθεί το project αυτό και ανα οικοιοποιηθούν τα στοιχεία του. Χρειαζόμαστε «αριστερές» αγορές, «αριστερές» επιχειρήσεις, «αριστερά» χρηματιστήρια, «αριστερό» χρήμα κλπ κλπ, ακριβώς σε αντιστοιχία αυτού που ο Σεβαστάκης επιχειρεί, , όταν θέλει να αποσυνδέσει το αίτημα για την «πνευμάτωση» του κόσμου από τις συντηρητικές ανησυχίες.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αντίπαλοι του Σεβαστάκη διακρίνουν και αντιμάχονται ένα νέο λαϊκισμό ,μια υπερβολική ρητορεία αιτημάτων .Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά «Η νεοελληνική μιζέρια, οι συναισθηματικές υπερβολές, ο λαϊκισμός των διαδηλώσεων, η κοινωνική βία, η ξύλινη γλώσσα: ιδού οι αιτίες της κρίσης» Αν αυτό το κάνουν εξοπλίζοντας μια συντηρητική ροπή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα ως αντικείμενο απόστασης ή αποστροφής από μια βιομηχανία της μιζέριας. Το ζήτημα με τους κρινόμενους δεν είναι ότι στο όνομα του αντιλαικισμού διακινούν δεξιές ή άλλες ιδέες, το πρόβλημα είναι ότι ο ΝΣ από την δική του οπτική δεν προσκομίζει στοιχεία μιας δικής του απόστασης από το φαινόμενο. Όπως φαίνεται ο ΝΣ υποστηρίζει ότι λαϊκισμός αντιμετωπίζεται ως παράγωγο του κοινωνικού προβλήματος ,και παράπλευρο συμβάν μιας καθεστωτικής «νοικοκυροσύνης» πράγμα για το οποίο οι «νέοι φιλελεύθεροι» αποσιωπούν. Η μετριοπαθής καθεστηκυία μεσότητα τροφοδοτεί ως απόρριμμα ένα χονδροειδή λαϊκισμό. Και ο ΝΣ έχει δίκιο στην ανάλυση. Ωστόσο το πρόβλημα περιπλέκεται από την ανάποδη.

Αν ο αντιλαικισμός είναι πολιτική πλατφόρμα ενός νέου συντηρητισμού αυτός είναι λόγος να μην διατυπώνεται παρά μόνο μια εξήγηση και όχι απόσταση από το φαινόμενο; Η κριτική για μια κομφορμιστική απόσταση από μια βιομηχανία της μιζέριας προϋποθέτει την ρητή απόσταση από αυτήν ως εκκίνηση μιας κριτικής. Αλλιώς η επιχειρηματολογία γίνεται αφόρητα διαζευκτική. Αν οι ξύλινες διαδηλώσεις είναι αφόρητες για τους δεξιούς τότε καλώς γίνονται.

Το διανοητικό αυτό σχήμα δεν είναι περιφερειακό ,σε κύκλους της αριστεράς. Αποτελεί μια στάση που αρνείται να εντοπίσει στοιχεία «ακρότητας» σε λαϊκές εκφράσεις διαμαρτυρίας, ακριβώς γιατί προκρίνει την κινηματική έξαρση ως πρωτεύον. Πρόκειται για μια περίπτωση αντι-αντι-λαικισμού.

Ωστόσο όμως εδώ προκύπτουν και μια σειρά από προβλήματα που εντάσσονται στην ίδια την προβληματική του Σεβαστάκη. Την προβληματική των τεμνόμενων κόσμων.

Ανεξάρτητα αν το ακραίο παράγεται από μια καθεστηκυία νοικοκυροσύνη, δεν παύει με την σειρά του να ανακυκλώνει , όλα τα ομοειδή του παράγωγα. Η ξύλινη διαδήλωση, βιομηχανία της μιζέριας, ανεξάρτητα με την κοινωνική της προέλευση δημιουργεί και αναδημιουργείται εντός ενός νέου χώρου του ακραίου στο οποίο συνυπάρχουν πλάσματα μιας κυνικής δυναμικής. Σεξισμός ,βερμπαλισμός ,βία όλα αυτά δημιουργούν ένα ρίζωμα μια πλαστική δομή με διακλαδώσεις χωρίς ρίζες που εκτείνεται σε όλο το φάσμα. Τα γεγονότα της Marfin ανέδειξαν το ανεξέλεγκτο και ανατροφοδοτούμενο του φαινομένου.

Με μια έννοια ο Σεβαστάκης στην προσπάθεια του να αναμετρηθεί με συντηρητικές επιλογές αδικεί τον εαυτό του , μην ορίζοντας τον θετικό σχεδόν αξιωματικό ,από πλευράς αριστεράς, διαχωρισμό από τον λαϊκισμό.

Οι κρινόμενοι από τον Σεβαστάκη ασκούνται σε μια αντιλαικιστική ρητορεία ,ακριβώς γιατί υπάρχει ένα κενό από τα αριστερά. Και αυτό προφανώς δεν είναι απλό, αλλά πολύ φοβάμαι ότι ο ΝΣ επιλέγει την πιο βολική λύση. Οι αντιλαικιστές δεν είναι ρητά «αριστεροί» άρα ο αντιλαικισμός είναι ανεπίκαιρος ή ύποπτος.

Συνδέσεις
Ν.Σεβαστάκη: Οι νέοι φιλελεύθεροι
LLS :Σεβαστάκης,Heidegger,ΚΚΕ εσωτερικού
LLS:Ψυχογιός,"Ησυχία,Τάξις,Ασφάλεια"

Εικαστική σύνθεση από το http://www.ira.usf.edu/CAM/exhibitions/2007_04_MFA/Larry4.jpg

Συγχρονισμοί

Ας μην ακουστεί παραδοξολογία. Οι αντιδράσεις για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό δεν είναι δείγμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι αντιδράσεις, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά -θα έλεγα: απροσδόκητα- περιορισμένες.



Δεν λέει κανείς πως οι πολίτες είναι ενθουσιασμένοι. Βαριά προβληματισμένοι, δύσθυμοι και ανήσυχοι είναι. Αλλά η ηπιότητα των αντιδράσεων δείχνει το μέτρο της ευθύνης μιας κοινωνίας που εντέλει, όσα κι αν έχει χρεωθεί για τη συνενοχή της στο σύστημα της διαφθοράς και του βολέματος, εμφανίζεται εξαιρετικά αποφασισμένη να διεκδικήσει ένα μέλλον, να ξαναχτίσει κι αυτή τη φορά να μην είναι πάνω στην άμμο των δανεικών και ξοδεμένων.

Φοίβος Καρζής 23/6/2010

Ο Φ.Καρζής δεν είναι μόνο ψύχραιμος δημοσιογράφος αλλά και καλά πληροφορημένος . Μόλις χθες εκτίμησε ότι οι αντιδράσεις στα μέτρα είναι περιορισμένες. Το οξύμωρο είναι ότι περάσαμε μια μέρα με μοναδικό θέμα τα τεκταινόμενα στον Πειραιά ,όπου υποτίθεται ήταν μια οξεία δράση με πολλαπλές παράπλευρες συνέπειες. Νομίζω πως ο Καρζής έχει δίκιο. Περνάμε μια εξαιρετικά ήπια περίοδο αν λάβουμε υπ’ όψιν την δριμύτητα των μέτρων. Αυτό που έγινε στον Πειραιά είναι μάλλον η κορύφωση παρά η αρχή κινητοποιήσεων.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Στην προδιαγεγραμμένη σχεδόν προκαθορισμένη σειρά των δράσεων και αντιδράσεων. Στο γεγονός ότι οι απεργίες του Παμε στον Πειραιά γίνονται σαν τις απεργίες του κέντρου της Αθήνας. Είναι «προεξοφλημένα» συμβάντα και άρα εξουδετερωμένα ως πολιτικά ρήγματα, ως συμπυκνωμένα σημεία ενός ενιαίου πολιτικού συνεχούς. Είναι διαταραχές μιας ομαλότητας ,εντάσεις και πολώσεις που έχουν ήδη προεγγραφεί στην ροή των πραγμάτων.

Εδώ όμως υπάρχει μια άρρητη, ακούσια συμφωνία μεταξύ των πόλων του παιχνιδιού που αντιμάχονται. Μια δυναμική ταύτιση, ένας συγχρονισμός κυμάτων, και συχνοτήτων. Με κάποιο τρόπο οι αντίμαχοι επιθυμούν την διατήρηση του τύπου και των κανόνων του ανταγωνισμού έτσι ώστε να διατηρηθεί όχι ο συσχετισμός δύναμης , αλλά το πεδίο ,ο χώρος , οι συντεταγμένες αυτής της διελκυστίνδας. Τόσο το Παμε όσο και οι αντίπαλοι του , «έπαιξαν» μια παρτίδα συμφωνημένων κανόνων, και όπως σε όλα τα σωστά παιχνίδια έχει σημασία ή σιωπηλή gentlemen agreement, την οποία όλοι σε ένα πρωτόκολλο τιμής σέβονται, γιατί αλλιώς δεν παίζεται κανένα παιχνίδι.

Η ιδιόμορφη αυτή σύμπτωση έγκειται στην από κοινή ανακήρυξη της δράσης ως τεραστίου γεγονότος, ενός κατακλυσμιαίου συμβάντος. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει μια διαμάχη, μόνο αν υπάρχει τουλάχιστον ένα σημείο συμφωνίας. Και αυτό βρέθηκε ,στην εκτίμηση που με επικεφαλής τον Σκάι έστησαν τα διάφορα ΜΜΕ.

Το Παμε ήξερε πολύ καλά ότι θα «γίνει θύμα» μιας τεράστιας επίθεσης ,με πιθανό νικητή τους συντηρητικούς. Κανένας δεν περίμενε τίποτα διαφορετικό, αλλά δεν επιχείρησε να αλλάξει το ρεπερτόριο της δράσης του. Συνειδητά δεν επεξεργάστηκε ούτε μια εναλλακτική δράση που θα νομιμοποιούσε ευκολότερα το προφανές εργατικό δίκιο ,αλλά αρκέστηκε στα τετριμμένα.

Ας είμαστε ειλικρινείς

Οι οιμωγές του Σκαι είναι για επαρχιώτες. Δεν υπάρχει ούτε ένας τουριστικός ανταγωνιστικός προορισμός που να μην εμπεριέχει εκ των προτέρων σοβαρή πιθανότητα αρρυθμίας. Για λόγους συντομίας παραθέτω μια γραμμική λίστα που δεν χρειάζεται επεξήγηση. Τουρκία –βόμβες PKK,Αίγυπτος απαγωγές τρομοκρατία, Μαρόκο κλοπές, Τυνησία κλοπές, Βουλγαρία ασυνέπεια, Κροατία μόλυνση Αδριατικής. Το απόλυτο υπόδειγμα χώρας με ακμάζοντα τουρισμό και τεράστια αβεβαιότητα είναι η Ταϋλάνδη.Sars ,τσουνάμι ,πολιτική αναταραχή συνυπάρχουν αρμονικά με μια ανθηρή τουριστική βιομηχανία. Το Πάμε δεν κάνει κάτι εκτός προγράμματος. Απλώς αποσπά από τον αναμενόμενο στατιστικό μέσο όρο αρρυθμίας ένα μεγαλύτερο ποσοστό από ότι του ανήκει. Δεν δημιουργεί αρρυθμία, αλλά υποκλέπτει αρρυθμία από όση γενικώς μια χαοτική χώρα έτσι και αλλιώς παράγει.

Πάνω σ’ αυτήν την απολύτως προβλέψιμη αντίδραση οι συνδικαλιστές έστησαν την δράση τους. Ακριβώς για να διαχειριστούν μια μετρημένη, προϋπολογισμένη ένταση .Μπροστά στον κίνδυνο να εμπλακούν σε μια άγνωστη ρευστή δυναμικότητα εξεγέρσεων, προτίμησαν την ρουτίνα μιας δράσης που εξάντλησε την δυναμική της μετά το πρώτο μπλόκο στον Πειραιά.

Η γνωστή «νοικοκυροσύνη» και τάξη των κινητοποιήσεων του ΚΚΕ , λειτούργησε άψογα. Το σενάριο εκτελέστηκε τόσο ομαλά όσο και η αντίδραση του Πρετεντέρη.

Τα όσα έγιναν στον Πειραιά δεν αποτελούν πολιτικό δεδομένο ως περιεχόμενο μιας διαμάχης. Αυτή ήταν δεδομένη και προβλέψιμη στην τελευταία λεπτομέρεια. Η ένταση ήταν μεγάλη αλλά μια ένταση θεατρική, μια κορύφωση σεναρίου, μια έξαρση τελετής. Ότι έγινε σταθεροποιεί τον χώρο και τις συντεταγμένες της σύγκρουσης. Σταθεροποιεί τις θέσεις εκκίνησης των αντιπάλων.

Είναι γεγονός ότι παλαιομοδίοτικες αντιλήψεις εντός αριστεράς εκθαμβώνονται από συμπυκνώσεις έντασης, δύναμης, ρήξης και αναταραχής. Εγκλωβισμένες σε κοινωνικές θεωρήσεις για δομές και ροές που η θραύση ως τέτοια λειτουργεί ιστορικά ,αδυνατούν να δουν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες αναπνέουν αναπαράγονται μέσα στην ένταση. Η αρρυθμία αποσυντονίζει μόνο περιφερειακά υποσυστήματα ,μόνο υποσύνολα μιας χαλαρής δομής που αυτορρυθμίζεται μέσω της αστάθειας της. Γοητευμένοι από το θέαμα μιας στάσης ή μιας εξέγερσης , αποδέχονται το θεαματικό διαμεσολαβημένο χαρακτήρα και πολώνονται εντός της συνθήκης που και οι αντίπαλοι αποδέχονται ως «τόπο» της σύγκρουσης.

Το Πάμε έπαιξε μια θαυμάσια παρτίδα με τον Σκαι , με σταθερούς κανόνες, όπου μάλλον ζητούμενο ήταν να εκφωνηθούν προαποφασισμένα και μη διαπραγματεύσιμα προτάγματα. Ο Σκαι ανακοίνωσε την «συντέλεια του κόσμου» και το ΚΚΕ εκφώνησε τα συνθήματα τους. Σιωπηλή παραδοχή : έγινε κάτι σημαντικό.

 

Trash Elite, Trash TV και «ιερά»

Τα όσα έγιναν με το γάμο της Χουρσαλα και το Αβέρωφ έχουν πολύενδιαφέρον. Όπως έχουν μεγάλο ενδιαφέρον όλα όσα σχετίζονται με τηλεπερσονες.

Οποίος νομίζει ότι τα τεκταινόμενα με την trash η soft tv είναι αμελητέα δεν έχουν αντιληφθεί ότι η διαμόρφωση συνείδησης και τελικά η πολιτική είναι αποτέλεσμα όλων των ροών ιδεών παραστάσεων νευμάτων χειρονομιών στυλ ύφους ρητοριων φαντασιώσεων που διακινούνται από τις σύγχρονες «μηχανές» παραγωγής συνείδησης.

Οποίος δεν ξέρει η κάνει ότι δεν ξέρει την Χουρσαλα και τον Πατιτσα και νομίζει ότι μπορεί να ξέρει τον πρετεντερη και τον Marx δεν θα καταλάβει τι ακριβώς γίνεται με την αντιμετώπιση της κρίσης από αυτούς που κυρίως πλήττονται. Όχι γιατί η trash TV υπνώνει κανένα ως εξαίρεση ενός χώρου που ξυπνά τους υπόλοιπους αλλά γιατί στην σύγχρονη μιντιακη συνθήκη τα όρια ύπνωσης έγερσης είναι ασαφή Η Χουρσαλα και κάθε Χουρσαλα με την τηλεζωη της αφορά όλους μας ευρισκομένους στην ενδιάμεση ζώνη της διαμεσολαβημενης από τα μιντια ζωής όσο και η αντίστοιχη τηλεζωη του Γαπ του Σαμαρά της Παπαρήγα

Τα μιντια δεν είναι τόπος ενός επικοινωνιακού γίγνεσθαι είναι μέρος ενός συνεχούς είναι άρθρωση μιας βιοπολιτικης μηχανής μιας γλώσσας που πάλλεται και άρα δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε ως μια αυτόνομη περιοχή κριτικής

Άρα ο γάμος της Χουρσαλα είναι γεγονός από την στιγμή που απασχολεί

Ε τώρα μπλέκεται και ο Αβέρωφ στην μέση και το πράγμα χοντραίνει

Υπάρχουν δυο zητήματα στην υπόθεση

Καταρχάς η ζοφερή τελικά επίδειξη πλούτου με το παρατεταμένο γαμήλιο πάρτι που κράτησε περίπου μια βδομάδα σε τρεις δόσεις Και αυτό την ώρα που οι συντάξεις των 600 ευρώ ευρίσκονται κομμένες

Ο κόσμος της Χουρσαλα δείχνει όχι μόνο τον κοινωνικό εγκλεισμό την αισθητική και την σύλληψη του κόσμου που έχει πριν από όλα δείχνει μια βαθύτερη υπαρξιακή φτώχεια μια τραυματική στέρηση μια ανείπωτη ηδονοβλεψία προς την ζωή την οποία εκδηλώνει με την πρεμούρα να δημιουργήσει μια τελετή της αφόρητης επανάληψης. Τα πάρτι του γάμου δεν είναι εκδήλωση χλιδής είναι η χρησιμοποίηση της χλιδής ως μηχανισμού εξορκισμού της παγιωμένης φτώχειας της συμπαγούς και τρομακτικής στέρησης νοημάτων και αισθημάτων ενός κόσμου μονομανίας διανοητικού μινιμαλισμού και τελικά αποβλάκωσης Η θλίψη η κατάθλιψη του γάμου αυτού είναι αφόρητη Ως νοηματικά ενδεής και τραυματισμένος ψυχικά ο στερημένος κόσμος των Πατιτσα Λαιμου μεταφέρει την δουλόπρεπη επαναληψιμοτητα του όπου μπορεί o τόπος του μανιακά στερημένου διαστέλλεται

Το σύνδρομο της συναισθηματικής φτώχειας είναι τόσο τραυματικό που δεν μπορεί παρά να απαλυνθεί πρόσκαιρη παρά μόνο ας εισβάλει σε χώρους που προσλαμβάνει ως «ιερούς» Οι λούμπεν εφοπλιστές δεν έχουν πρόθεση να βεβηλώσουν κανένα χώρο Δεν είναι αναίδεις Είναι υπαρξιακά ικέτες πένητες και δούλοι του κόσμου τους Άρα ορμούν στο Αβέρωφ ως νοηματικό πλιάτσικο ως συναισθηματικοί homo sacer ως zombi που εισβάλουν σε σούπερ μάρκετ στις ταινία του Ρομερο Οι τύποι δεν βεβηλώνουν Οι τύποι είναι ανίκανοι να βεβηλώσουν.  Είναι ευνουχισμένοι για να κάνουν το οτιδήποτε

Η τελετή στο Αβέρωφ είναι μια ανιμιστική τελετή επικύρωσης και εξορκισμού ενός τελεσθέντος ανεπίστρεπτου ευνουχισμού

Μιας τελετής με αναφορές στον Μεσαίωνα και τις Οθωμανικές αυλές Μόνο που αναφέρεται όχι σε ένα φυσικό πρόσωπο που αποστερείται φύλο και ηδονή αλλά σε μια κοινωνική ομάδα που εορτάζει σε μια θρησκευτική υστερία τον κοινωνικό της συλλογικό ευνουχισμό Οποίος δει προσεκτικά τις φωτογραφίες και τα video θα διακρίνει τον τρόμο του ευνουχισμένου την απόλυτη υποδούλωση σε μια ζωή χωρίς ηδονή που εξορκίζεται από την απόλυτη έκταση του γαμήλιου γλεντιού σε έκταση και χρόνο Ο έντρομος μεγαλοαστός παρασέρνει στην έλλειψη ορίων και μεταφέρει ως cargo την ψυχοσωματική πενιά του στα καταστρώματα του Αβέρωφ Μα ο συμβολισμός είναι σαφής Οι φαλλοί κανόνια του Αβερωφ υποκαθιστούν όλες τις ψυχαναλυτικές ελλείψεις των εξαθλιωμένων που ηδονίζονται προσωρινά από τον χορό κάτω από το σύμβολο μιας ηδονής που για αυτούς δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ

Κι όμως αντί να δούμε αυτήν την τελετή στην σοκαριστηκη ένδεια και στέρηση την είδαμε στην ονομαστική της αξία ως βεβήλωση ενός άβατου ενός «ιερού»

Μα η ιερότητα ποτέ δεν ήταν ζήτημα μιας τυπικής θέσπισης Το ιερό είναι ιερό μόνο αν είναι ιερό από πριν στην εμπλοκή των ανθρώπων με το συγκεκριμένο χώρο Το ιερό είναι κατάσταση συμμετοχής είναι γίγνεσθαι κοινωνικής δράσης και σηματοδότησης Οποίος ζει εντός ενός κόσμου του «ιερού» θα αναζητήσει θα βρει και τελικά θα θεσπίσει το ιερό του Άρα το Αβέρωφ η Βουλή ο «άγνωστος στρατιώτης» ο Άγιος Φίλιας Αρκαδίας και η Αγία Σκεπή Καλύμνου είναι ιεροί μόνο για όσους προσέρχονται ήδη ως εάν να είναι ιεροί Το ζήτημα είναι λοιπόν αν ξέρουμε ότι ένας χώρος είναι ιερός για κάποιον πως τον μεταχειριζόμαστε έστω και αν για μας δεν είναι τίποτα Η προσβολή του ιερού προϋποθέτει γνώση ότι το ιερό υφίσταται

Τώρα ζητάμε από τους λουμπενοαγραμματους να έχουν κάποιες πληροφορίες ιστορίας Γ λυκείου Ακόμη τους ζητάμε αν έχουν αυτή την πληροφορία να συμπεριφερθούν αναλόγως Μα για αυτούς δεν υφίσταται ιστορικό ιερό υφίσταται εφοπλιστικό ιερό υφίσταται ιδιοκτησιακό τοτέμ Το Αβέρωφ δεν είναι πολεμικό είναι πλοίο που κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει Είναι ιερό ιδιαίτερο μόνο ως απαγορευμένο μόνο ως απαγορευμένος καρπός Οι ενδεείς λουμπενοεφοπλιστες δεν βεβηλώνουν το ιστορικό πλοίο θέλουν να βεβηλώσουν το αδιαπραγμάτευτο βαπόρι το σκαρί που και να θέλουν δεν μπορούν να αποκτήσουν

Δεν υφίσταται λοιπόν αντικειμενική βεβήλωση.Υπάρχει μια τελετουργική πράξη εντός του δικού τους κόσμου που ενέχει μια «λειτουργία ευνουχισμού » εντός του δικού τους κώδικα και η πρόσληψη αυτής της τελετής ως ιστορικής ύβρεως ενός ιστορικού πλοίο

Δυο διαφορετικά πράγματα που μας παρουσιάζονται σε συσκευασία ενός

Για όλους αυτούς τους λόγους λυπήθηκα με τους εξαθλιωμένους του Αβέρωφ και χαμογέλασα με τους προστάτες του έθνους

Δικαιώματα φωτογραφίας
http://anina.typepad.com/photos/uncategorized/glamor_people.jpg

Απεργία- Δημόσιος Λόγος

Ο συνδικαλισμός, ως εκπροσώπηση των επαγγελματικών συμφερόντων κοινωνικών ομάδων, είναι ιδιοτελής και εγωιστικός θεσμός, αφού λόγος της ύπαρξής του είναι να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα που εκπροσωπεί απέναντι σε άλλες ομάδες. Για τον λόγο αυτόν δεν μπορούμε (εύκολα) να απαιτήσουμε από τους συνδικαλιστικούς φορείς όταν δρουν (ή «αγωνίζονται») να λάβουν υπόψη τους τα συμφέροντα άλλων ομάδων: ας φροντίσουν οι αντίστοιχοι συνδικαλιστές να τα υπερασπιστούν, αυτή είναι η δουλειά τους. Επίσης είναι δύσκολο να ζητήσει κανείς από τον συνδικαλισμό να λάβει υπόψη του τα συμφέροντα ανώτερης συλλογικότητας, για παράδειγμα της πόλης ή της χώρας: η απαίτηση κατάργησης του «υπερεγώ» επί μέρους ομάδων στο όνομα ακόμα ανώτερων συλλογικοτήτων είναι κατά κανόνα ίδιον αυταρχικών καθεστώτων, αυτό συνέβαινε στα φασιστικά και κομμουνιστικά κράτη (και στις παραδοσιακές ελληνικές κοινότητες) και δεν αποτελούν παρά δικαιολογία για διαιώνιση της εξουσίας συγκεκριμένων ομάδων.



Βεβαίως το ΚΚΕ βρίσκει και κάνει: η ελληνική πολιτική ιδεολογία είναι εγκλωβισμένη ιδεολογικά στη βία, από την Ακρα Δεξιά και ως την Ακρα Αριστερά όλα τα κόμματα αγωνίζονται επικαλούμενα παλαιότερους αγώνες. Η δεξιά αγωνιστική φαντασίωση ξεκινά από το Ονομα και το Κυπριακό, για να καταλήξει στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα, με ενδιάμεσους κρίκους τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Νικήτα Τουρκοφάγο. Η αριστερή ξεκινά από τον Δεκέμβρη 2008, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη 1944- και μετά ενώνεται με την άλλη: αριστερός ή δεξιός, ο αγωνιστικός εθνικισμός είναι ενιαίος. Κάθε διαδηλωτής αισθάνεται συνέχεια κρίκων που επιλέγει κατά το συμφέρον του- ήτοι το όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας. Συμπεραίνω: πρέπει επειγόντως να αποδομήσουμε τη βάρβαρη εθνική αγωνιστική κουλτούρα που παρηγορεί για τη μιζέρια, καλλιεργεί τη βιαιότητα και υποκαθιστά τη δημοκρατική διαπραγμάτευση με το δίκιο του ισχυρότερου αγωνιστή- συνδικαλιστή του ΚΚΕ, διεφθαρμένου πολιτικού ή μαυραγορίτη επιχειρηματία. Ελεος,όχι άλλους αγώνες.
                                                                                                                                    Δ.Ψυχογιος

Η ενορχηστρωμένη επίθεση που εκτυλίσσεται σήμερα ενάντια στη συνδικαλιστική ελευθερία είναι θλιβερή αλλά δεν εκπλήσσει. Έχοντας ειδικευτεί στη μελέτη του φασισμού γνωρίζω με πόση ευκολία τον υποστήριξαν στον Μεσοπόλεμο πολλοί ως τότε φιλελεύθεροι, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την άνοδο των εργατικών διεκδικήσεων και της Αριστεράς. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να απεργεί. Κανείς δεν απεργεί αν δεν είναι αναγκασμένος να απεργήσει. Ύστατο όπλο άμυνας των εργαζομένων• αν την περιορίσεις, έχεις τελικά εξέγερση. Το απεργιακό κύμα οφείλεται στο ότι οι εργαζόμενοι δέχονται πρωτοφανείς επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο και βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει το στοιχειώδες κράτος προνοίας και να καταργεί δικαιώματα κερδισμένα με αίμα, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευθεί ότι θα έκανε ακριβώς τα αντίθετα.

                                                                                                                                   Σ.Μαρκετος
 
Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία που προκαλούν. Πιστεύουν ακράδαντα πως τα οράματά τους προηγούνται έναντι οποιασδήποτε υποχρέωσης προς τους νόμους, τους συμπολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων αποκτά σημασία για τους φονταμενταλιστές μόνο εάν εξυπηρετεί τους «ιερούς σκοπούς» τους. Ετσι ενώ, για παράδειγμα, το δικαίωμα διαδηλωτών να κλείνουν τους δρόμους, εμποδίζοντας πολλαπλάσιους άλλους ανθρώπους να κινηθούν ελεύθερα, θεωρείται ιερό, το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης αντιμετωπίζεται ως ένα δευτερεύον δικαίωμα, σχεδόν μια πολυτέλεια• όπως και το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εφόσον τα παραπάνω δεν υπηρετούν τους σκοπούς των «ιερών κειμένων» της Βιβλικής Αριστεράς
 
                                                                                                                                    Ν.Μαραντζιδης
 
Στο Βήμα της Κυριακής (6/6/2010) δημοσιεύτηκαν τρία άρθρα σχετικά με τα όρια του συνδικαλιστικού ακτιβισμού .Το ζήτημα έχει εγερθεί κυρίως από την υπόθεση Zenith και τις παράπλευρες επιπτώσεις.


Στα άρθρα των Μαραντζιδη , Ψυχογιού ,Μαρκετου αντικατοπτρίζονται μερικές από τις κυρίαρχες χαρακτηριστικές αντιλήψεις και οπτικές που επικρατούν στον δημόσιο λόγο.

Συνοπτικά οι αντιλήψεις είναι

Ψυχογιός :Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού εγωιστικός. Ταυτόχρονα μια εθνική ψύχωση αγωνιστικότητας ενσωματώνεται στην αυτοαναφορικη αυτή δράση και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Συμπέρασμα σταματήστε επιτέλους

Μαρκετος: Δεν υπάρχει πρόβλημα με τις απεργιες. Ολες είναι νομιμοποιημένες από την κοινωνική ανισότητα που καλπάζει επίθεση για την μορφή τους είναι προσχηματικη ,κατά βάθος πλήττονται οι εργαζόμενοι.

Μαραντζιδης : Το πρόβλημα υπάρχει γιατί οι απεργίες οργανώνονται από την Αριστερά που είναι εξορισμού ιδεοληπτική και ανορθολογική .Άρα οι παράπλευρες απώλειες θεωρούνται ως ελάσσονα ζητήματα σε σχέση προς το μείζων ιδεολογικό πρόσταγμα.

Α.-Ανανέωση του συντηρητικού κρυπτοφασισιτικου «ησυχία- τάξις- ασφάλεια »

Εδώ ο Ψυχογιός βασίζεται σε μια σειρά από ανεξέλεγκτες προϋποθέσεις οι οποίες αφοριστικά και εκ του πονηρού καταλήγουν στο αφοπλιστικό μην κινείστε.

Με αυθαίρετο τρόπο ο συνδικαλισμός κατατάσσεται εκ προοιμίου στο μερικό στο καταστατικά μη καθολικό ,σε σημείο ώστε να είναι περιττό να του ζητήσουμε και ευθύνες.

Ο συλλογισμός είναι απίστευτα κυνικός

Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού μερικός δεν ενδιαφέρεται για κανένα κοινό κάλο και αυτό σε συνδυασμό με μια εθνική ψυχοπαθολογία περί αέναου αγώνα ,καταλήγει σε μια διαστροφή .Αρά πλήρες αδιέξοδο .Μάλιστα η απαίτηση από τον συνδικαλισμό να λάβει υπ’ όψιν του το καθολικό κάλο θεωρείται ως αναχρονισμός του μεσοπόλεμου και χαρακτηριστικό των φασιστικών καθεστώτων

Ο αντιδραστικός συντηρητισμός έχει εισβάλει στον δημόσιο λόγο καλυμμένος με το πιο εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο

Αυτό που με επιμέλεια υποκρύπτει ο Ψυχογιός είναι ότι ο συνδικαλισμός είναι ένδειξη ωριμότητας και ανάπτυξης είναι ίδιον των πιο ανεπτυγμένων κοινωνιών. Ανάπτυξη χωρίς συνδικαλισμό, σύγκρουση και πόλωση δεν υπάρχει πουθενά σε καμία ανεπτυγμένη κοινωνία. Η αποδοχή των ανταγωνισμών είναι προϋπόθεση κοινωνικής ανάπτυξης και ισορροπίας. Απλούστατα η λύση θεμελιωδών ανταγωνισμών έχει επιτευχθεί σε παλαιοτέρα ιστορικά στάδια είτε επιμελώς κλείνουμε τα μάτια σε σύγχρονες πολώσεις. Απεργίες γίνονται παντού σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, με οξείες μορφές αλλά κανένας δεν διανοήθηκε να καλέσει στην αναστολή τους

Β.- Φιλάνθρωπος αποστασιοποίηση .

Εδώ έχουμε μια άλλο ρεύμα ιδεών που περιέχει χαρακτηριστικά υποκριτικής φιλανθρωπίας. Ως γνωστόν η φιλανθρωπία εμπεριέχει καταστατικά μια εγγενή ανισότητα ,την όποια και ασυνείδητα επιτείνει.

Η φιλανθρωπία εδράζεται στα υψηλό αισθήματα του «ισχυρού» ο όποιος αντιλαμβάνεται την ανισότητα και από την θέση του προσεγγίζει τον αδύνατο για να απαλύνει τον πόνο του.

Ο φιλάνθρωπος δεν ασκεί κριτική ούτε στις συνθήκες που γεννούν την αδικία αλλά και στον υφιστάμενο αυτην. Απλώς τον συμπονά

Ο Μαρκετός από θέση «φιλάνθρωπου» προς τους εργαζόμενους τους συμπονά για την κατάσταση τους και δεν διανοείται ισότιμα με σεβασμό και αξιοπρέπεια να απευθύνει κανένα κριτικό λόγο προς τις δράσεις τους.

Υπό το πρόσχημα της αλληλεγγύης ,αίρεται η ισοδυναμία η όποια επιβάλει την κριτική ως διάλογο ισοτίμων ,ο σεβασμός της διαφωνίας αντικαθίσταται από μια «κατανόηση» του αδύναμου, με αποτέλεσμα οι μορφές και οι τεχνικές διευθετήσεις των κινητοποιήσεων να εξαφανίζονται ως επίδικο.

‘Έτσι όλες οι δράσεις ανεξαρτήτως οργάνωσης, σχεδιασμού ,συμμαχιών, είναι υπεράνω κριτικής ως εάν να μην υπάρχουν ακούσιες συνέπειες, ως εάν ο συσχετισμός να αποτυπώνεται γραμμικά σε μια συνθήκη «συν πλην» .Ο Μαρκέτος στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τους συνδικαλιστικούς αγώνες τελικά υπερασπίζεται το θέαμα των αγώνων, εξορίζοντας το πολύπλοκο διακύβευμα στον χώρο ενός ηθικού διλήμματος που τίθεται μόνο εκ των «έξω».Είμαι εκτός άρα στο θέαμα που παρατηρώ απλώς διαλέγω μονομάχο.

Γ.-Η Λατρεία του «ορθολογισμού»

Ο Μαραντζιδης επιστρατεύει ενα γνωστό επιχείρημα για τον ανορθολογισμο τηςΑριστερας. Το επιχειρημα στηρίζεται στην υπόθεση εργασίας ότι όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι «ορθολογικες» και ότι γενικώς η πολιτική είναι μια εμμενως ορθολογική διαδικασία ένα πεδίο όπου ορθολογιζομενα υποκείμενα απελευθερομενα από ασυνειδητες ροές , από προκαταλήψεις , και ιδεολογικές εμμονές δρουν.

Το ενδιαφέρον στο επιχειρημα είναι ότι ως γενική αντίληψη διαπερνά όλους τους ιδεολογικούς χώρους όπου οι αλληλοκατηγορίες εκτοξεύονται για έλλειψη λογικής

Προφανώς υπάρχει μια μυθολογία μιας «Αριστερης» υποσχεσης ενός υπολανθανοντος σεναρίου ολικής ανατροπής που αρθωνεται σε μια αλληλουχία δράσεων με ενα τροπο που οι δράσεις νομιμοποιουνται εκ των υστέρων .Αυτό ομως το θεώρημα δεν είναι κλασσικά αριστερό. Με μια έννοια είναι θεώρημα όλων των ιδεολογικών πολιτικών.

Αν σε κάποια μυαλά οι απεργίες έχουν προσδοκίες μιας εκ των υστέρων νομιμοποίησης σε αλλά μυαλά τα μέτρα λιτότητας έχουν την έννοια θρησκευτικού μαρτυρίου όπου οι μάρτυρες θα σώσουν με την οδύνη τους ηακόμα με και την ζωή ετους ενα ευρύτερο καθολικό αγαθό όπως η «Εθνική οικονομία ».

Όλες οι πολιτικές τελικά έχουν το δικό τους ψεύδο εσχατολογικο στοιχείο μια υποσχεση που αυτοεκπληρωνεται πριν το μέλλον προσέλθει. Η «βιβλικότητα» δεν είναι ούτε προς κατηγορία ούτε ίδιον της αριστεράς ,και επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει κα κατηγορία. Ο Μαραντζίδης απλώς ανακυκλώνει ένα δημοσιογραφικό στερεότυπο το οποίο είναι και τελείως άστοχο. Αλίμονο αν η πολιτική δεν είχε στοιχεία «υπόσχεσης» και ιδεολογικού «τέλους».Δεν θα ήταν πολιτική δράση ,θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση “Monopoly”

Συνδεσεις
Δ.Ψυχογιος
Σπ.Μαρκετος
Ν.Μαραντζιδης

Κυνήγι Φαντασμάτων

Όταν πριν περίπου είκοσι χρόνια το KKE ες διαλύεται με την πρωτοβουλία του Κύρκου, παρατηρείται ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Εκτός από τους «τυπικά» αριστερούς αντιδρούν οξύτατα μια σειρά από μέλη και οπαδοί που ασπάζονται πλήρως μια πολιτική πλατφόρμα αριστερού ευρωπαϊκού μεταρρυθμισμού, μάλιστα ενίοτε με προτάσεις πολύ τεχνοκρατικές, αλλά δεν διανοούνται την αυτοδιάλυση του ιδεολογικού προτάγματος του «Εσ» .


Επρόκειτο για μια πολύ συγκροτημένη στάση που προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει τα δύο επίπεδα ,τα δύο «σύμπαντα» της αριστερής πράξης. Στις συνθήκες της εποχής η αριστερά οφείλει να δίνει λύσεις αλλά ταυτόχρονα πρέπει να παραμείνει αριστερά. Υπήρξε λοιπόν ένα κομμάτι που συμβολικά συσπειρώθηκε με τον Ελεφάντη και διεκδίκησε την συγχρονία μιας «τεχνικής» αρτιότητας των αριστερών προτάσεων με την ζωή εντός του «κομμουνιστικού φαντάσματος» που φοβίζει την υπάρχουσα τάξη .Οι αντιρρησίες για τον Κύρκο δεν αμφισβητούσαν την διατύπωση εκσυγχρονιστικών ιδεών ,αμφισβητούσαν την λειτουργικότητα αυτών των ιδεών ως μονοσήμαντο στόχο της Αριστεράς .

Τα υπόλοιπα είναι γνωστή ιστορία. Εκείνο που τελικά έγινε δεν ήταν να επικρατήσουν μόνο οι «ρεαλιστικές» προτάσεις του Κύρκου, ήταν να επικρατήσει ένας τεχνολογικός θα έλεγα μονοσήμαντος υδραυλικός τρόπος σκέπτεσθαι που τελικά κατέρρευσε τον Ιούνιο του 2010 στο συνέδριο του Συν.

Ο υδραυλικός μηχανικός τρόπος δεν είναι ίδιον των «μεταρρυθμιστών» αλλά είναι και η κυρίαρχη ανάλυση των «αριστερών» που συνυπήρξαν σε διάφορες περιόδους στον Συν ,και αυτόν θα ήθελα να αναλύσω.

Ο Ανδρουλάκης και ο Αλαβάνος είναι οι εκφραστές αυτού του τρόπου, αυτής της οπτικής και είναι η οπτική την οποία με μια διαβολεμένη επιμονή εισήγαγε ο Κύρκος.

Εξηγούμαστε.

Η αριστερά στις ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι καταστατικά πολυμορφική, πληθυντική, πολυδαίδαλη, πολυκεντρική ,είναι «σαλάτα» δεν είναι «μαγιονέζα». Ε, δεν είναι και πρωτοτυπία να πούμε ότι αυτό γίνεται γιατί τα ιστορικά κοινωνικά υποκείμενα που εκφράζονται μέσα από αυτή είναι ήδη σε «ένταση» και μεταξύ τους. Σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική με μεγάλο βάρος αυτοαποσχολουμένων υψηλή μικρομεσαία φοροδιαφυγή πελατειακό κράτος και καχεκτική κοινωνία πολιτών , η «σαλάτα» είναι πολύχρωμη.

Ιδιωτικοί υπάλληλοι της flexicurity ,με κοινωνικές προστασίες από οικογένειες υψηλής ιδιοκατοίκησης, δημόσιου υπάλληλοι με διάφορους βαθμούς προστασίας και συνταξιούχοι ΔΕΚΟ, αυτοαπασχολούμενοι που τα βγάζουν «πέρα» με κάθε φύσεως εισφοροδιαφυγές, μικροεισοδηματίες, αυθεντικοί μετανάστες ,μικροεπιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί διαφόρων ποιοτήτων ,άνεργοι ,φοιτητές ,συνωστίζονται εδώ και σαράντα χρόνια εντός αριστεράς και φαντασιώνονται πως είναι το «προλεταριάτο» σε μια χώρα με βιομηχανικές δομές “Mickey Mouse”.Όποιος πέρασε από αριστερά και έκανε στοιχειώδη κοινωνιολογία ΣΤ Δημοτικού καταλαβαίνει τι λέμε.

Αυτό το κοκταίηλ είτε θέλουμε είτε όχι είναι υποχρεωμένο για να είναι αριστερό να επινοήσει την «αριστεροσύνη» του. Το παιχνιδάκι με τις αυτοπαρουσιάσεις είναι και παλιό και άνοστο και βαρετό.

Ο μοναδικός συνεκτικός κρίκος αυτού του ετερόκλητου πλήθους είναι η ιδεολογική του πλεονασματική του κατάθεση, μια ανορθολογική πίστη προς ένα «μεσσιανισμό χωρίς μεσσία» μια υγιής επιθυμία να κρατηθεί στην διφυή απρόσμενη «ζωή» του το «φάντασμα» του κομμουνισμού. Η αριστερά εδώ και δεκάδες χρόνια είναι «κατάσταση» «συγχρονία» «άθεη πίστη» μια λειτουργία μιας εσχατολογίας χωρίς «έσχατα».

Η αριστερά είναι ο πλεονασματικός θετικός υπερβάλλων ζήλος που γεννά η κοινωνία στην ροπή της να αναγεννηθεί.

Ωστόσο το ίδιο το αριστερό πλήθος έχει ρόλο μόνο αν ασκήσει ως έλλογο συλλογικό υποκείμενο μια ορθολογική, τεχνική δράση που είναι η πολιτική της ημέρας. Η άσκηση πιέσεων, πολώσεων, μηχανισμών σε όλο το φάσμα του κράτους και της κοινωνίας που να αλλάζουν τον συσχετισμό κατανομής των πόρων του διαθέσιμου πλούτου.

Ο υποτιμημένος ως πολιτικός φιλόσοφος Derrida μας τα ανέλυσε ωραιότατα όλα αυτά στα «φαντάσματα» του, και έδειξε και την πηγή του διφυούς παιγνίου αλλά και παγίδας στον Μαρξ. Παίζουμε με ένα «φάντασμα» με μια οντότητα που αρνείται να μην υπάρξει, με μια οντότητα εκτός χρόνου, για να αποκαλύψουμε την απάτη ενός «πνεύματος» του παρόντος που συσκοτίζει τις συνειδήσεις των εργαζομένων.

Υπάρχει λοιπόν μια «φαντασματική» και μια «τεχνική» υπόσταση της αριστεράς.

Ε , λοιπόν το με ΚΚΕ έχει λύσει το πρόβλημα καθώς σε αυτό όλα τα στοιχεία παγιώνονται σε μια ιδεολογική ιστορική έννοια του «κομμουνιστή» ,και άρα δεν απασχολείται από υπαρξιακές ανησυχίες ,αλλά στην υπόλοιπη αριστερά η πόλωση «φαντασματικών» «τεχνικών» είναι αέναη.

Εδώ χρειάζεται όμως μια διευκρίνιση

Οι «τεχνικοί» της αριστεράς είναι όλων των αποχρώσεων .Είναι όλοι όσοι σκέφτονται σε ένα στεγνό επίπεδο συσχετισμών ,σε μια αντίληψη της κοινωνίας ως διελκυστίνδας, υπό το προκάλυμμα της «ταξικής πάλης» ή του «γενικού συμφέροντος»

Μεταξύ της ΕΑΡ του Κύρκου και του μετώπου του Αλαβάνου δεν υπάρχει καμία μα καμία διαφορά. Γιατί είναι απότοκοι συλλογισμού του τύπου «τρεις το λάδι τρεις το ξύδι», απλώς στην ορθολογική εξίσωση μπαίνουν διαφορετικά δεδομένα.

Η «τεχνική» της αριστεράς ως σύλληψη ορθολογικών αποφάσεων βγάζει αποτελέσματα διαφορετικών τιμών αλλά κατά βάθος ισοδύναμων δράσεων.

Οι Ανδρουλάκης Δαμανάκη Κουναλάκης δεν κάνουν τίποτα περίεργο. Ορθολογίζονται κανονικά.

Ομοίως ούτε ο Αλαβάνος και οι συνιστώσες του. Ορθολογίζονται άψογα.

Επανέρχομαι στον Ελεφάντης του ΚΚΕ ες ΑΑ.

Νομίζω κανείς σαν και αυτόν δεν είχε την μοναδική ικανότητα ,να αναπνεύσει και τις δύο αυτές ζωές με ισορροπία. Δεν υπήρξε τεχνική εκσυγχρονιστική λύση την οποία δεν διερεύνησε με ενδελέχεια . Η σχεδόν απόλυτη εμπιστοσύνη του στους ειδικούς ,ήταν παροιμιώδης. Απομονωμένες μερικές απόψεις του θα μπορούσαν να σταθούν στο ρεπερτόριο ενός στοιχειώδους αστικού εξορθολογισμού. Αλλά είχε την μοναδική έμφυτη ικανότητα να μετασχηματίζει αυτόν τον ορθολογισμό σε μια δυναμική πρόταση ένα σχήμα που να αρδεύεται από την ιδεολογική αριστερά.

Καταθέτουμε αυτές τις σκέψεις καθώς οι Ανανεωτικοί φεύγουν για άλλες πολιτείες.

Αν το κάνουν αυτό από ένα πολιτικό ορθολογισμό του στυλ, το Πασόκ διαλύεται οι Συριζαίοι είναι «αλλού» υπάρχει πολιτικό κενό, τότε νομίζω όταν κάνουν μια κίνηση πολύ μεγάλου ρίσκου.

Γιατί κινδυνεύουν να εμπλακούν σε μια αλληλουχία ορθολογικών ,τεχνικών , δράσεων ποντάροντας στον ορθολογισμό των ψηφοφόρων , ο οποίος όμως είναι στεγνός.

Το ιστολόγιο είναι αφόρητα «αντιλαικό» «αντιυπερβολικό» και αρέσκεται σε όλες τις τεχνικές λύσεις που με βάση την κοινή λογική βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής σήμερα . Στο τεχνικό επίπεδο δεν κωλώνουμε πουθενά να υιοθετήσουμε τις πιο ρεαλιστικές λύσεις που κυκλοφορούν είμαστε Liberal με L κεφαλαίο. Το λέμε γιατί «τεχνικά» είμαστε διαυγείς και straight. Με απλά λόγια δεν "πουλάμε" demek και tax free αριστεροσύνη. Ωστόσο βιώνουμε την αέναη αιώρηση για την ταυτοποίηση μιας πολιτικής που αναπνέει ταυτόχρονα με τα «φαντάσματα» που προκαλούν φόβο.

Με απλά λόγια ,η τεχνική διαύγεια, η αναζήτηση του ρεαλιστικά ορθού είναι ποιότητα που η αριστερά σε πολύπλοκες ανοικτές και ετεροκαθοριζόμενες κοινωνίες δεν μπορεί παρά να αναζητά.

Ωστόσο το αίνιγμα παραμένει.

Από ποιο σημείο και μετά η ορθολογική αναζήτηση δεν γίνεται αποστεωμένο brain storming ενός έξυπνου πολιτικού;

Προφανώς η ερώτηση είναι κομπίνα γιατί παραμένει αενάως αναπάντητη

Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς

Αν οι ανανεωτικοί προσπαθήσουν να ανασυγκροτήσουν ένα κόμμα συλλογικού αριστερού ορθολογισμού, θα επαναλάβουν το πείραμα της ΕΑΡ είκοσι χρόνια μετά μόνο αντί για Φλωράκη θα δούμε Σακοράφα και ίσως Χρυσόγελο

Αν οι ανανεωτικοί ξαναρίξουν την τράπουλα αναζητώντας την λύση του αινίγματος της αυτοεπινόησης της αριστεράς, της αυτοκατανόησης της σε συνθήκες 21 αιώνα, ανοίγοντας τους ορίζοντες τότε η παρτίδα τους θα έχει πολύ ενδιαφέρον.

Πνευματικά δικαιώματα φωτογραφίας : www.jimhollowayart.com/id8.htm
 
Συνδέσεις από το LLS
 
Γιατί ο Ανδρουλάκης είναι Κιτς;
 
Δεκαπέντε χρόνια από την έκδοση των "Φαντασματων" του Derrida
 
ΚΚΕ εσωτερικού
 
LLS προς ανανεωτική πτέρυγα

United Steelworkers - Mondragon.Οι δυνάμεις της εργασίας, της συμμετοχής, συνεργάζονται, πειραματίζονται,τολμούν.

Στο ιστολόγιο μας αρέσει η Πολιτική Θεολογία ,αλλά δεν τα πάμε καλά ούτε με την Αριστερά της «Δευτέρας Παρουσίας» ούτε με την Αριστερά της «Πεντηκοστής

Από τον R.Wolff συνήθως μαθαίνουμε πολλά ενδιαφέροντα θεωρητικά αλλά σήμερα (Αυγή 6/6/2010) μάθαμε και κάτι πρακτικό.

Το μέλλον για τις δυνάμεις της εργασίας είναι ,η συμμετοχή η αυτοδιαχείριση, η ενδυνάμωση στο εταιρικό επίπεδο, η διεθνής συνεργασία και το κυριότερο το μέλλον για τους τολμηρούς είναι ήδη εδώ

Μεταφράσαμε την ανακοίνωση που εξέδωσαν από την 27/10 2009 οι United Steel Workers και Mondragon στο Πιτσμπουργκ.

Η προσφορά τους είναι για έμπνευση

Συνάδελφοι :Καλές Δουλειές!!!


ΠΙΤΣΜΠΟΥΡΓΚ - Οι United Steelworks (USW) και Mondragon Internacional, SA ανακοίνωσαν σήμερα μια συμφωνία-πλαίσιο για συνεργασία σε ίδρυση συνεταιρισμού του τομέα της μεταποίησης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Η USW και Mondragon θα εργαστούν για τη δημιουργία συνεταιρισμών παραγωγής που υιοθετούν τις συλλογικές αρχές διαπραγμάτευσης και διοίκησης σύμφωνα μοντέλο συλλογικής κυριότητας «Mondragon» που κωδικά αποτυπώνεται στην φράση «ένας εργαζόμενος, μία ψήφος».

«Βλέπουμε τη σημερινή συμφωνία ως ένα ιστορικό πρώτο βήμα για να καταστεί ένωση συνεταιρισμών ένα βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο που μπορεί να δημιουργήσει καλές θέσεις εργασίας, που δίδουν εξουσία στους εργαζομένους , καθώς στηρίζουν τις κοινοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά», δήλωσε ο Πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου USW Leo W. Gerard. "Πάρα πολύ συχνά έχουμε δει την Wall Street να στεγνώνει τις επιχειρήσεις με την αποστράγγιση από μετρητά και περιουσιακά στοιχεία τους και τις κοινότητές με κατάργηση θέσεων εργασίας και την διάλυση επιχειρήσεων. Χρειαζόμαστε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο, που επενδύει σε εργαζόμενους και να επενδύει στις κοινότητες. "

Ο Josu Ugarte, Πρόεδρος της MONDGRAGON Internacional πρόσθεσε:

«Αυτό που ανακοινώνουμε σήμερα αποτελεί μια ιστορική πρωτιά - συνδυάζοντας τον μεγαλύτερο βιομηχανικό συνεταιρισμό στον κόσμο με ένα από τα πιο προοδευτικά και εξωστρεφή συνδικάτα στο χώρο των κατασκευών έτσι ώστε να εργαστούν από κοινού ώστε με συνδυασμό των Know How και την συμπληρωματικότητα των επιχειρησιακών οραμάτων να μπορούν να μετατρέψουν την όλη την κατασκευαστική πρακτική στη Βόρεια Αμερική. "

Ο Leo W. Gerard υπογράμμισε


"Έχουμε πολλή εμπειρία με ESOPs (προγράμματα κατοχής μετοχών από εργαζόμενους) , αλλά έχουμε διαπιστώσει ότι δεν απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα για την Wall Street να πιέσουν τους εργαζόμενους ατομικά , και να λάβουν και πάλι τον εταιρικό έλεγχο. Βλέπουμε στους συνεταιρισμούς τύπου Mondragn με το σύστημα «ένας εργαζόμενος, μία ψήφος» ένα μέσο για την περαιτέρω ενδυνάμωση των εργαζομένων και των επιχειρήσεων έτσι ώστε να λογοδοτούν στην Main Street, αντί της Wall Street ".


Τόσο η USW και Μοντραγκόν υπογράμμισαν τις κοινές αξίες που θα οδηγήσουν αυτή η συνεργασία. Ο κ. Ugarte σχολίασε σχετικά:

«Είμαστε εμπνευσμένοι για να κάνουμε αυτό το βήμα που βασίζεται στο κοινό σύστημα αξιών μας με την Steelworders να έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι το μέλλον ανήκει σε αυτούς που συνδέουν το όραμα τις αξίες και τους εργαζόμενους . Είμαστε ενθουσιασμένοι για τη συνεργασία με την Μοντραγκόν, λόγω των κοινών αξιών μας, πεισμένοι ότι η οι εργασία που θα ενδυναμώσει τους εργαζόμενους και να στηρίξει τις οικογένειες και τις κοινότητες ",.


Κατά τους προσεχείς μήνες, η USW και Μοντραγκόν θα αναζητήσουν ευκαιρίες για την εφαρμογή αυτής της υβριδικής προσέγγισης με την συμμετοχή στις κοινές αξίες που προβάλλουν οι USW και MONDGRAGON λειτουργώντας παρεμφερή τμήματα παραγωγής στην οποία τόσο οι USW και Μοντραγκόν ήδη συμμετέχουν.

Συνδέσεις
H ανακοίνωση απο τους United Steelworkers
 
Η ιστοσελίδα της Mondragon
 
O R.Wolff στην Αυγή για την συνεργασία USW Mondragon

Καταγγελία : Η Forthnet "ανακαλύπτει" απλήρωτους λογαριασμούς προ τετραετίας σέ όσους διακόπτουν την σύμβαση.

Μας ήρθε η εξής πρωτοφανής καταγγελία




Όποιος διακόπτει την σύμβαση με την Forthnet λαμβάνει έγγραφο μέσω "Νομικής Εταιρείας" όπου του ζητάνε να προσκομίσει αποδείξεις πληρωμών της συνδρομής ετών 2006 η 2007



Αυτό γίνεται παρότι δεν έχει διακοπή της παροχής, και θεωρούνται κανονικές οι παροχές του 2008 ή 2009



Επειδή κανείς δεν έχει κρατήσει αποδείξεις πληρωμών προ τριετίας, η Forthnet ποντάρει στον εκφοβισμό και την νομική εμπλοκή που θα χρειαστεί για να αποδεικτεί το αυτονόητο .Κανένας πάροχος δεν δίνει δωρεάν υπηρεσίες.



Αν η πρακτική αυτή περάσει τότε όλοι οι πάροχοi υπηρεσιών ΔΕΗ,ΟΤΕ,ΕΥΔΑΠ θα νομιμοποιούνται να ζητήσουν αναδρομικά οποιοδήποτε ποσό ,αν δεν προσκομιστούν αποδείξεις ή εξοφλημένοι λογαριασμοί

Αν είναι δυνατόν!!!

Η αμηχανία προς το μερικό.Athens Voice,Lifo

Εδώ και πολλές δεκαετίες ένας δημοσιογράφος του αυτοκινήτου κάνει μια πολύ έγκυρη και διεισδυτική κριτική. Ο Κ.Καββαθάς.

Ο Καββαθάς ανέλυε τα πάντα με βάση τις τεχνολογικές και οικονομικές συντεταγμένες όπως αυτές ετεροκαθορίζονται από το αυτοκίνητο. Με αφορμή το αυτοκίνητο, την τεχνολογία του, τους ρυθμούς ζωής και τις οικονομίες που επιβάλλει ο Καββαθάς δημιούργησε μια μικρή πολιτειολογία της νεοελληνικής κοινωνίας με σταθερές κριτικές .Υπέρμαχος του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού ,της ατομικής ευθύνης ,του φθηνού εντυπωσιασμού παραμένει μια πολύ ιδιαίτερη φωνή.

Με μια έννοια ο Καββαθάς πρωτοπόρησε σε μια νέα συνθήκη δημοσιότητας που αναδύθηκε μαζί με τις κοινωνικές αλλαγές. Αυτήν του κοινωνικού καταμερισμού και των απόλυτων διακριτών. ρευμάτων .Μα ματιά στα περιοδικά και ένθετα είναι αποκαλυπτική .Μηχανόβιοι ,κυνηγοί ,αθλητές ,κομμώτριες ,ψαράδες ,κομπουτεράδες, μοντελιστές κλπ έχουν την έκφραση τους. Νέες φυλές και αγέλες της μητρόπολης γεννούνται και δημιουργούν ένα διπλό φαινόμενο. Κατ ’αρχάς επιτείνουν τον κοινωνικό καταμερισμό ,και ταυτόχρονα δημιουργούν και βαθαίνουν την δικιά τους εσωτερική κουλτούρα. Όλες αυτές οι κάστες συνεχώς βαθαίνουν την εσωτερική κουλτούρα τους. Όσο ο καιρός περνάει οι κάστες γίνονται μεγαλύτερες αλλά και πιο ειδικές.

Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο μπορεί να ασκηθεί κριτική σε κάθε από αυτές τις «κάστες». Βέβαια ο πιο απλοϊκός τρόπος είναι να δεις τις συσπειρώσεις αυτές ως τέτοιες , στοχεύοντας το περιεχόμενο τους ως αντικείμενο κριτικής .Ταυτόχρονα έτσι χάνεται το κύριο που είναι το φαινόμενο του παραγωγικού θρυμματισμού που αναδύει όλα αυτά τα ρεύματα.

Το πρόβλημα δεν είναι αν το κυνήγι είναι καλό ή κακό και τι ακριβώς λένε οι κυνηγοί ,αλλά το τι κάνει τόσους πολλούς να αναζητούν ταυτότητα ως κυνηγοί.

Σε μια τέτοιου τύπου αρχιτεκτονική εντάσσεται και η περίπτωση των εβδομαδιαίων δωρεάν εφημερίδων Lifo και Athens Voice.Είναι έντυπα που δεν είναι για τον καθένα αλλά για μια ειδική κοινωνική συνθήκη ,ευρεία αλλά και σχετικά προσδιορισμένη. Οι εφημερίδες αυτές εκπροσωπούν ,αντιπροσωπεύουν ,αναδύονται από μια κοινωνική ορμή που προϋπάρχει πριν από αυτές .Πρόκειται για τον μητροπολιτικό νέο κόσμο που αναζητά να ζήσει θετικά την πόλη ανάμεσα σε μια εβδομάδα.

Τα Lifo και Athens Voice είναι η φωνή του εφήμερου θετικού, του πρόσκαιρου χαμόγελου, της ενεργητικής αποκάλυψης μιας ζώσας Αθήνας των πολλαπλών δράσεων.

Το ιστολόγιο από καιρό έχει καταθέσει ότι μόνο παλαιομοδίτικος αναχωρητισμός της άγνοιας μπορεί να είναι τυφλός που να μην βλέπει ότι εδώ και κάτι χρόνια η Αθήνα είναι μια ελκυστική μητρόπολη ανήσυχη, δημιουργική , κοχλάζουσα από ενέργεια .Ο κάθε πλεγματικός μπορεί να σταθεί στις βρωμιές του κάθε Κακλαμάνη και το ελάχιστο πράσινο ,αλλά ακριβώς πίσω από αυτό κρύβεται μια δημιουργική πόλη που αν την «ψάξεις» μπορεί να σε εκπλήττει διαρκώς. Είπαμε «άμα την ψάξεις» και ως εκ τούτου καταλαβαίνουμε τον καθένα που επειδή βαριέται πάει στην Πράγα ,το λέει και οκτώ φορές την ώρα για τα μπαράκια της, την στιγμή που αντίστοιχοι χώροι υπάρχουν και εδώ. Το μόνο που αλλάζει είναι η αρχιτεκτονική της πόλης, αλλά όχι η πόλη ως λειτουργία ,ροές ,δημιουργία ,αναζήτηση.

Μπουρτζόβλαχοι ζείτε στην πιο in πόλη του κόσμου και σας τρέχουμε τα σάλια σε κάθε τριτοκλασάτη pub της Ευρώπης που στοιβάζονται οι νυσταλέοι συλλέκτες βιομηχανικών τουριστικών αναμνήσεων!!

Διαχειριστές αυτής της θετικότητας είναι τα Lifo και Athens Vocie

Οι εφημερίδες αυτές γεννήθηκαν μαζί με την δημιουργική ανάπτυξη της πόλης. Η καταστατική συνθήκη των περιοδικών της πόλης είναι η ενεργητική ανακάλυψη της, η μεταχείριση της ως αέναου παραγωγού θετικών εκπλήξεων. Και προς έκπληξη μας έχουν δίκιο!

Η μητροπολιτική Αθήνα είναι εδώ ζωντανή με τρομερές συνεχείς εκπλήξεις χώρων δράσεων και ευκολιών. Αλλιώς κανένας δεν θα διάβαζε αυτές τις εφημερίδες ,αφού τα ξέρουμε όλα.

Φαντάζεσαι σε μια εφημερίδα πόλης να αναπνέει με ένα λόγο επερχόμενης κρίσης ,μιας οδύνης του κοινωνικού τραύματος, της επερχόμενης φτώχειας;

Κι ’όμως ναι κάποιοι φαντάζονται!

Και έτσι βρήκαν πολιτικό αντίδικο τους συντάκτες του

Είναι ας πούμε να πας στους τέσσερεις τροχούς, και να αναμένεις ο Καββαθάς να σου αναλύσει ότι το ΙΧ είναι αποτέλεσμα μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που προωθεί την «αυτοκίνηση» και όχι τις δημόσιες μεταφορές .Αυτό είναι αλήθεια ,αλλά στο μεταξύ το αυτοκινητάκι μας το έχουμε σχεδόν όλοι.

Το ίδιο συμβαίνει με τις εβδομαδιαίες εφημερίδες της πόλης.

Διαχειρίζονται το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, αναπνέουν την αισιοδοξία της μιας βραδιάς, την μικρή ανακάλυψη ενός νέου στεκιού, τι περιμένει κανείς να κάνουν; Αυτό το κάνουν άλλοι

Αναγκαστικά λοιπόν οι συντάκτες αυτοί έχουν διαχειριστικό, τεχνικό, και όχι κριτικό λόγο. Αν προσέξουμε καλά όλος ο λόγος τους διαπερνάται από μια λογική του «στυλ»

«Φίλε έχω μερικά Week End να περάσω στην Αθήνα μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις ήσυχο; Καψίματα ανώφελες απεργίες, πνιγηρές απαισιοδοξίες ,δεν με αφορούν.»

Ε αυτόν το εξειδικευμένο ,κατακερματισμένο λόγο, αυτόν τον λόγο που συνοδεύει διαφημίσεις bar,όπως τα μπούτια συνοδεύουν τις αρλούμπες του Κωστόπουλου ,βρήκαμε τώρα να ασχοληθούμε. Λες και αν πας να διαλέξεις καμιά παράσταση για το βράδυ διαβάζεις και κανένα Ριζοσπάστη για ξελεγράρισμα
Πίσω όμως από την προσπάθεια μιας ανάδειξης του συνοδευτικού λόγου του αθηναϊκού life style κρύβεται ,μια βαθύτερη αμηχανία. Η αμηχανία να διαχειριστούμε το μερικό, το ειδικό, το κατακερματισμένο. Και επειδή δεν αντέχουμε ή βαριόμαστε την πραγματική επεξεργασία, διαλέγουμε από τα μερικά αυτά που δεν μας πάνε. Ενώ ότι μερικό μας πάει είμαστε ανέμελοι.


Γνωστός γραφικός καθηγητής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται στο Φως καλεί τον Λούβαρη (!!) σε παρουσιάσεις βιβλίου του, και δίνει συνεντεύξεις στο Φως που καλεί τους χούλιγκαν να ηρεμήσουν για μανατζάρει το μαγαζί ο Κόκκαλης ,όταν το ίδιο πρόσωπο σε ιντερνετικές συνεντεύξεις τους καλεί σε εξέγερση.

Συμπέρασμα .Η διαχείριση του μερικού είναι πολύ πιο δύσκολη από την γενικόλογη ρουτίνα του «καθολικού»

Σκέψεις από ενα χαμόγελο.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχουμε επισημάνει ότι ανεξάρτητα από την βιαιότητα της κρίσης ,εκτός από την αντίδραση της οργής του θυμού πάντα ενυπάρχει μια ροπή μιας μαχητικής αισιοδοξίας, μιας «επιθετικής» άμυνας των εργαζομένων .Ούτε η παράδοση της κοινωνικής ευρείας αριστεράς ούτε ο στοιχειώδης ορθολογισμός επιβεβαιώνουν μια στάση «μαρτυρικής» αυτοκαταστροφικής απελπισίας. Το «έπος» της κοινωνικής αριστεράς της δεκαετίας του 50 δείχνει την επιτυχία της διπλής αντεπίθεσης που μάλλον απλοϊκά η ΚΝΕ συμπύκνωσε 25 χρόνια μετά με το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στους αγώνες».


Η αριστερά και η πολιτική δεν συμβιώνουν με τις αισθητικές στάσεις ενός «θεάματος» του ανθρώπινου άλγους ,μιας διαστολής του άγχους ως αυτόνομου πόλου μιας νέου τύπου πολιτικής .Η αυτονόμηση του τηλεοπτικο εργολαβικου πλέγματος στην Ελληνική κοινωνία, η λειτουργία του όχι μόνο ως εντολοδόχου συμφερόντων αλλά και ως αυτόνομου κέντρου αναπαραγωγής ενός πεδίου ανταγωνισμών που αναπαράγεται από διαφορετικές πλευρές του ακραίου, δημιουργεί ένα νέο πρόβλημα .Όσο ύποπτος είναι ο Πρετεντέρης στις 8 με τις δηλητηριώδεις αποσιωπήσεις του, τόσο ύποπτη είναι και η Τρίτη Διεθνής της πρωινής ζώνης που ο Λενιν Αυτιάς και ο Τρότσκυ Παπαδάκης εξεγείρουν τους συνταξιούχους. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να μεταλλάξει καλύτερα την λαϊκή δυσφορία σε εγκλειστική θρηνωδία καλύτερα από την πρωινή Τρίτη Διεθνή κάνει λάθος. Και στο λάθος αυτό αφελώς συμμετέχουν άπαντες και υποτιθέμενοι αριστεροί.

Η πολιτική ο συνδικαλισμός δεν λύνουν απλώς προβλήματα και ούτε εκφράζουν αδιαμεσολάβητα τον θυμό. Η πολιτική που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολάβησης δηλαδή και της «παραλλαγής» του λαϊκού αισθήματος, επιβάλλει το στοιχείο μιας σύλληψης εκ των «εξω» ,ανήκει στο νέο πεδίο της μαζικής τηλε πολιτικής όπου ήδη οι κυρίαρχοι έχουν θέση.

Με τις σκέψεις αυτές δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα αναπαραγόμενο αυτοοικτιρμό που υπό την μορφή μιας λαϊκής δυσαρέσκειας απλώς ανακυκλώνει την αίσθηση αδιεξόδου. Η εκκωφαντική αδυναμία της αριστεράς να διαχειριστεί υλικά και νοηματικά την υπόθεση Μαρφίν οφείλεται και σε μια ροπή λατρείας του πρωτογενούς «λαϊκού» που με κάποιο τρόπο θεωρείται αυθεντικό. Δυστυχώς τίποτε δεν είναι οντολογικά «αυθεντικό». Ζούμε κάτι χιλιάδες χρόνια σε αναπαραστάσεις.

Όταν λοιπόν γράφαμε για την μαχητική αισιοδοξία, την οποία τα αφελή θύματα της τηλεπολιτικής κατέτασσαν σε μια λογική χαζοχαρούμενου life style εννοούσαμε κάτι σαν και αυτό που συνέβη και θα περάσει ίσως απαρατήρητο.

Οι εργαζόμενοι της Vodafone σε συνθήκης κρίσης και εκβιασμών επέτυχαν μια μοναδική σύμβαση εργασίας η οποία σε κάποιες περιπτώσεις εργαζομένων ξεπερνά αυξήσεις του 50 %

Η ιστορία είναι περίπου ως εξής (πλήρης περιγραφή στον Δρόμο τεύχος 29/5)

• Η εταιρεία είχε ατομικές συμβάσεις με όλους τους εργαζόμενους.

• Η δημιουργία σωματείου γίνεται με πολύ μαζικό τρόπο

• Μετά την δημιουργία του η εταιρεία υπαναχωρεί και ζητά σύμβαση στα πλαίσια μιας κλαδικής σύμβασης και όχι επιχειρησιακής

• Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται κάνοντας μια καμπάνια που βλάπτει την εταιρεία εκεί που πραγματικά πονάει στην λεγόμενη «εταιρική εικόνα»

• Η εταιρεία υπαναχωρεί και υπογράφει την σύμβαση που κατά την εκτίμηση είναι από τις καλύτερες ,με πολλές ρήτρες προστασίας (Αναλυτικό ρεπορτάζ στον Δρόμο)

Υπάρχου πολλά και ενδιαφέροντα για την ιστορία της Vodafone. Πολλά από αυτά ίσως σκοντάφτουν και σε παραδοχές. Ας τα απαριθμήσουμε

Κατ’ αρχάς η απεργία είναι μαζική και πετυχημένη γιατί βλάπτει εκεί που πονάει ο αντίδικος και δεν γίνεται με μοχλό μεταφέροντας την πίεση μέσω τρίτου

Δεύτερον η απεργία πετυχαίνει γιατί οι εργαζόμενοι ΟΙΚΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ θετικά μια κατ’ αρχάς προβληματική ρύθμιση και αρνούνται την ευρύτερη κλαδική προστασία ,η οποία σημειωτέον προσφερόταν από το Παμε

Τρίτον σπάνε ένα ευρύτερο πλέγμα ιδεών που αναδύεται από σκοτεινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς πομπούς μιας «φυσικής» κατάθλιψης. Ένα πλέγμα ιδεών που ύστεροι και υστερικοί αριστεροί τύπου Κανέλη διασπείρουν μέσα στην ιδεολογική τους σύγχυση.

Τέλος μας καλούν να σκεφτούμε αν ο τύπος και η βαθύτητα της επιχειρηματικότητας είναι αδιάφορη για την αριστερά, όπως μέσω των γενικεύσεων αφήνεται να φανεί.

Η επιτυχία στην Vodafone σχετίζεται με την εκπαίδευση την επάρκεια και το επίπεδο των εργαζομένων. Η ίδια επιτυχία θα ήταν αδύνατη σε ένα ξενοδοχείο, όπου απλώς αναζητούνται ανειδίκευτοι. Η τραγωδία στο banquet είναι πρόσφατη.

Η μορφή και το επίπεδο ανάπτυξης μιας οικονομίας λοιπόν δημιουργεί διαφορετικά ερείσματα για τους εργαζόμενους. Και η Φιλανδία έχει καπιταλισμό, οι ελαστικές σχέσεις είναι πολλαπλάσιες ,αλλά με τόση υψηλή εξειδίκευση οι «νησίδες» και οι δομές εργασιακές ασφάλειας είναι πολλαπλάσιες.

Οι συνάδελφοι λοιπόν στην Vodafone επέτυχαν κάτι σημαντικό, όχι μόνο για αυτούς αλλά για όλους μας.

Μαχητική αισιοδοξία, ακριβής στόχευση ,ανοικτό μυαλό ,αλληλεγγύη.

Το ρεπορταζτου Δρόμου εδώ,αλλά καλύτερα να τον αγοράζουμε ε;