1960-2010.Ελεγχος στα αυτονόητα.Οχι στις εμμονές

Ισως η κλασσική σπαρταριστη σκηνή του ελληνικού σινεμά είναι στα Κίτρινα Γάντια.
Ακριβώς 50 χρόνια (γθρισμένη το 1960) πρίν ο Ορέστης (Σταυρίδης) συναντά τον Μπρίλη (Γκιωνάκη) και από εκεί οι διάλογοι επέχουν θέση «ευαγγελίου».
Γιατί όμως η σκηνή έγινε κλασσική.
Οποιος την μελετήσει καλά θα διαπιστώσει πως έχουμε κωμωδία γιατί συγκρούεται ενας αυθεντικά ορθολογικά άνθρωπός ο Μπρίλης,με ένα εμμονικό παρανοικό Ορέστη.
Ναι φίλε μου ο Γκιωνάκης Μπρίλης είναι ο ορθολογιστής,ο ήρεμος,ο υγειής.Είναι λίγο βραδύνους,αλλά το μυστικό είναι ότι ξέρει,γνωρίζει καλά την βραδύτητα του.Και τι κάνει;
Ελέγχει διαρκώς τα αυτονόητα,τις στερεοτυπικές προυποθέσεις,τα άρρητα προαπαιτούμενα.
Δεν έχει σημασία η ιδιορρυθμία του,η «φάση» του,έχει σημασία ότι έχει πλήρη συνείδηση της κατάστασης του και γι΄αυτό προσπαθεί να αποφύγει το λάθος.
Από την άλλη ο φουρίοζος,ο εμμονικός,ο ξερόλας Ορέστης.Τα έχει όλα φιαγμένα στο κεφάλι του πριν αυτά συμβούν.
Η κλασσική σκηνή είναι αυθεντική γιατί δεν θίγει τον γλυκύ Μπρίλλη,αλλά τον δύστροπο Ορέστη.Το γέλιο δεν προέρχεται από τον νεοκυνισμό του συρμού που προσπαθεί να διασείρει τον θεωρητικά αδύνατο (είδος που απογείωσε η λουμπενοκουλτούρα Αναστασιάδη,Περρή,Reality Show κλπ) αλλά από την ιδιοφυή αντίστιξη του ράθυμου ορθολογισμού με τον αστικό εγκλεισμό
Δεν παραθέτω το video που ευρίσκεται εύκολα στο Youtube,αλλα τον αυθεντικό διάλογο.

Καλή Χρονιά !!! σε όλους με τα μυαλά του Μπρίλλη απέναντι στα αυτονόητα του Ορέστη.
ΟΡΕΣΤΗΣ (ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ): Ποιος είναι εδώ;
ΜΠΡΙΛΗΣ (ΓΚΙΩΝΑΚΗΣ): Εμείς οι δύο!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Να και οι τσαχπινιές...
ΜΠΡΙΛΗΣ: Τι θέτε; Θέτε τίποτα;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ναι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Από πορτοκάλια;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Όχι, από μούσμουλα.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Καλό!!!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Να που το ρίξαμε κι οι δυο στις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη. Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πορτοκαλάδα, λεμονάδα...
ΜΠΡΙΛΗΣ: Λεμονάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Άντε, λεμονάδα.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Από λεμόνια;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ώρε τι θα γίνω εγώ με δαύτον! Ρε, έχεις μια γκαζόζα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Γκαζόζα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Γκαζόζα, σόδα ό,τι να΄ναι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Σόδα θετε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Βρε τι θα γίνω εγώ με σένα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Μια μου λέτε πορτοκαλάδα, μια λεμονάδα, μια σόδα, τι θέτε τέλος πάντων;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Άκου εδώ. Μια κι έξω: πορτοκαλάδα!
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Α!...σταμάτα μην το πάμε πάλι απ΄την αρχή.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Να σας δώκω...
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ρε, συ. Ποιός καθόταν εδώ;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πού;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Κανένας. Κάθονται στο τραπέζι οι άνθρωποι;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ποιός καθόταν εδώ μωρέ;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Στο τραπέζι;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Όχι, στις καρέκλες.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Α, στις καρέκλες, μάλιστα. Αλλά εσείς μου λέτε στο τραπέζι. Στο τραπέζι δεν κάθονται οι άνθρωποι.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Βρε πανάθεμα τον. Βρε λεβέντη μου, σ' αυτές εδώ τις καρέκλες, που είναι και οι δύο πορτοκαλάδες, ποιοί κάθονταν;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Ποιοί κάθονταν;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ναι!
ΜΠΡΙΛΗΣ: Δεν ξέρω.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πώς δεν ξέρεις;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Που θέλετε να ξέρω. Δεν ήμουνα εδώ... Αλλά πάλι, δυο πορτοκαλάδες... Ε, δυο θα ήτανε... ζευγαράκι θα 'τανε!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Και δε μου λες; Αυτό το ζευγαράκι που καθότανε εδώ, που στο διάλο έχει πάει τώρα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Ε, ζευγαράκι είναι. Θα έχει πάει κατά τα πευκάκια. Τα ζευγαράκια τραβάνε τη μέρα κάτω από τα πευκακια και το βράδυ κατά την αμμουδιά.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ώστε έτσι λοιπόν τα ζευγαράκια. Είτε μέρα είναι είτε νύχτα, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουνε...

Η αντισυνταγματικότητα και η σιωπή

Με ενα τεραστιο πρωτοσελιδο και μερικες ωρες τηλεσχολιασμου σε ωρες υψηλης τηλεθέασης , η δημοσιοτητα υποδεχθηκε μια αμφιλεγομη δικαστικη αποφαση.

Η εκτακτη εισφορα για τα εισοδηματα του 2008 εναι παρανομη.

Το ενδιαφέρον ειναι οτι το κράτος (λεγε με Πασοκ) απουσίασε από την διαδικασία ο Ριζοσπάστης αφιέρωσε ενα μικρό σχολιο η δε Αυγη δεν ασχολήθηκε καν οι δε εμπνευστές του μέτρου σφύριξαν αδιάφορα.

Η περιπλοκή ειναι φανερή.

Η έκτακτη εισφορά αφορά οσους αποκτούν εισοδηματα και τα δηλώνουν ενω το φορολογικό πρόβλημα ειναι ότι πολλοί δεν δηλωνουν τίποτα η ελάχιστα.
Αρα υπάρχει μια ισχυρη ηθικη βαση για να προσβληθεί νομικα η έκτακτη φορολογία.

Από την άλλη η σιωπή δεν είναι χρυσός.

Η αφωνία τι σημαίνει;

-Μη εμπλοκή στην δικαστική εκκαθάριση;
-Εκλεκτική συμπάθεια προς τους εντιμους φορολογούμενους;

Στην πρώτη περίπτωση της δικαστικής ουδετερότητας μάλλον έχουμε μια ολική απουσία,ουτε κάν σχολιασμό.Το πιο φυσιολογικό θα ήταν να είχαμε μια καταγγελία της ανεπαρκούς νομικοτεχνικής προεργασίας από τους παρατρεχάμενους του Παπαθανασίου,αλλά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.

Αν η εισφορά ήταν δίκαια,τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις μιας φορολογικής δικαιοσύνης.θα έπρεπε να πολιτικοποιήσουν το θέμα.

Αλλα η σιωπή βασιλεύει μάλλον ως υπόρρητη συμπάθεια προς τους φορολογούμενους χωρίς διέξοδο φοροαποφυγής,ως σιωπηλή αντίστιξη τους προς τους άλλους τους καραμπινάτους φοροφυγάδες.

Γιατί ο συμπολίτης που δηλώνει πάνω από 60,000 ευρώ εισόδημα (άρα πλήρωσε εισφορά) είναι ο διπλανός που συμβολοποιεί τις νεοελληνικές αντιφάσεις.
Εχει ένα εισόδημα που με Ευρωπαικά δεδομένα δεν είναι και μεγάλο,αλλά έχει φορολογηθεί ήδη και έχει αποκτηθεί ίσως με πολλή δουλειά.

Τα περί φορολογίας στην Ελλάδα έχουν εξαντληθεί ,μέσα στο αυτονότο τους.
Οι μισθωτοί και ελάχιστα ελευθερα επαγγέλματα καταβάλουν το 95 % των φόρων,για να χρηματοδοτήσουν μια κυβερνητική δομή που λειτουργεί ως χρηματοικονομική χωματερή.

Αυτό το αυτονόητο δημιουργεί δυο αντίρροπες αντιδράσεις

-Την κλασσική «δεν πληρώνω,δεν πληρώνω» που νομιμοποιεί ιδεολογικά την φοροαποφυγή

-Την επίσης κλασσική δυσανεξία του «κερατά και δαρμένου» που τα σκάει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Και οι δύο στάσεις έχουν μια ερμαφρόσιτη φύση,και λειτουργούν ως περίπου «ψευδοφιλελευθερισμός» και «καταναγκαστική συνέπεια» αντιστοίχως.

Η ιδεολογικοποιημένη φοροαποφυγή αλλά Ελληνικά είναι κολοβή τόσο στην θεωρητική της τεκμηρίωση,όσο στην συνολική λειτουργία της.Οι ιδεατές κοινωνίες λίγων η μικρών φόρων προυποθέτουν ανεπτυγμένες κοινωνίες πολιτών ως εμπλουτισμό του κράτους ,ισχυρές ηθικές και ιδεολογικές σταθερές αλληλεγγύης (Hayek) ,και θεσμοθετημένους οικονομικούς μηχανισμούς στήριξης των αδυνάτων (Friedman).Οι κοινωνίες λίγων φόρων χωρίς αντιστηρίγματα είναι τερατογεννέσεις.

H νεοελληνική φοροαποφυγή είναι τέτοιου τύπου τερατογέννεση.

Είναι στρεβλή κυνική γιατί είναι ιδεολογικοποίηση ενός εγκλειστικού ατομισμού,δεν είναι εφαρμογή έστω ατελής μιας συνολικής ιδεολογικής πολιτικής στάσης.Ο «φοροαποφυγάς» είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τις κρατικές υπηρεσίες ,τις διαφθείρει,τις κανιβαλίζει.Ο φορολογικός «φιλελευθερισμός» του είναι ατελής,ανομικός,και συμβιώνει αρμονικά με το μεγάλο «κούφιο» κράτος.
Ως εκ τούτου η ιδεολογική αυτή στάση είναι διαχυμμένη παντού,είναι άρρητη,και λειτουργεί ως αυτονόητο.Πρόκειται για ιδεολογία στην αλα Ζιζεκ ανάλυση ως «δεν ξέρω τι ξέρω» ως ασυνείδητος αυτοματισμός.

Από την άλλη η «καταναγκαστική συνέπεια» λειτουργεί εντός ενός κλίματος φθόνου,εντός μιας φορολογικής ορθότητας ως ποινή επιτυχίας.Οι «συνεπείς» εποφθαλμιούν τους «φυγάδες» αλλά υφίστανται την σχετική ανέλιξη τους ως βάρος.

Ο μικρός σχετικά αριθμός των δηλωμένων εισοδημάτων δεν αντιπροσωπεύει τόσο πολύ την φοροαποφυγή όσο την καχεξία του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει αξιόλογες θέσεις εργασίας.Οι «καταναγκαστικά συνεπείς» είναι οι ελάχιστοι μιας παραγωγικής δομής που επιβιώνει στο αρχιπέλαγος μιας καθυστερημένης οικονομίας.Γενικεύοντας αυθαίρετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και αυτοί αντιμετωπίζουν την σχετική επιτυχία τους στατικά,κοιτώντας πίσω και όχι δυναμικά.Ο ενοχικός συμπλεγματικός τρόπος που αντιμετώπισαν όλοι την τελευταία «εθελούσια» στον ΟΛΠ είναι χαρακτηριστικός ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αδυνατεί να ορίσει και τα θετικά οικονομικά της υποδείγματα.Οταν ενοχοποιείται και η ικανοποιητικά αμοιβόμενη έμμισθη εργασία,τότε ο «ψευδοφιλελευθερισμός» επικρατεί.

Στην συνθήκη αυτή λοιπόν έρχονται οι πολιτικοί μας και σιωπούν,για την αντισυνταγματικότητα της εισφοράς,ακριβώς γιατί ταυτίζονται με τις συντεταγμές της ιδεολογικής ρουτίνας.

Κι΄’όμως

Η έκτακτη εισφορά αποτελεί μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας.

Με σχετικά χαμηλό κόστος ,και στατιστικά αποδεκτές αδικίες, νοηματοδοτεί την οικονομική κρίση,και την ανάγκη υπέρβασης της.Η εισφορά δεν λύνει οικονομικά ζητήματα αλλά δημιουργεί κλίμα,ατμόσφαιρα,συμπεριφορές που θα επιτρέψουν την έξοδο από την κρίση.Η αναίρεση της δεν πληττει το ταμείο του Παπακωνσταντίνου πλήττει την ικανότητα του Τσίπρα,της Παπαρήγα να πολιτικοποιήσουν την συζήτηση.Να μετατρέψουν την οικονομική αποτίμηση σε πολιτική δηλαδή σε συνείδηση.

Η συνήθης τσαπατσουλιά της ΝΔ κινδυνεύει να διαλύσει ένα σωστό μέτρο,το οποίο όμως στην αμφισβήτηση του δεν στηρίζεται από πουθενά!!!!

Οταν ο χρόνος δεν δημιουργεί επέτειο,αλλά μέτρο αναισθησίας

Με κλικ στον τίτλο ,μια υπενθύμιση

Παύλος Ντόμης 1955-2009

Ζωγράφος,καλλιτέχνης,ευαισθητοποιημένος πολίτης ,γλυκός φίλος έφυγε.

Ετσι τον απαχαιρέτησαν οι φίλοι του:

Τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση,μιά παρέα από νεαρά αγόρια και κορίτσια του Κορυδαλλού, μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες,συναντηθήκαμε στα στέκια, στις πλατείες, στα θερινά σινεμά,στα σπιτικά πάρτι,στις εκδρομές με πούλμαν, στους συλλόγους,στις εκδηλώσεις, στις διαδηλώσεις, στο κόμμα...
Η παρέα ήταν μεγάλη και ανοιχτή.Μερικοί/ές έφευγαν και ξαναγύριζαν.Άλλοι/ες τράβηξαν γιά άλλες γειτονιές.Κάποιοι/ες ταξίδεψαν γιά μέρη που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν.Ένας χάθηκε γιά πάντα πολύ νωρίς. Ήταν Οκτώβρης του 1984 που χάσαμε γιά πάντα τον Γιώργο Μενεϊδη σε ηλικία 26 ετών.
Ήταν τότε που αποχαιρετούσαμε την παρατεταμένη εφηβεία και επιχειρούσαμε τα μετέωρα βήματά μας στην ζωή.Από το Allouette,τον Ρήγα, το Ε.Δ.Ω ,την Έκφραση και την Παρέμβαση βαδίσαμε σιγά-σιγά στα Πτυχία, στην δουλειά,στη ρουτίνα, στην ένταξη...αλλά και στην δημιουργία!!!
Γιά πολλά χρόνια όμως,μπορεί ακόμα και σήμερα, μας ακολουθεί εκείνο το άρωμα της πρώτης μας νιότης... Ένας από μας ήταν και ο Παύλος Ντόμης.
Προσωπικά τον γνώρισα μαζί με την μετέπειτα γυναίκα του, Βέτα, από τον Γιώργο Μενεϊδη,την Μαρία και Κατερίνα Παρίση.Ήταν λίγο μεγαλύτερος από μας και ως φοιτητής έζησε από κοντά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 73, μέσα από εκείνη τη διάχυτη ριζοσπαστικότητα της εποχής και της γενιάς μας.
Ήταν τότε που οι ορίζοντες ήταν ανοιχτοί και οι προσδοκίες μεγάλες.Σαν παρέα,άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο,εμπνευστήκαμε όχι μόνο από το " Αλλάζω την κοινωνία,Αλλάζω την ζωή μου",αλλά και από τις αναλύσεις του Νίκου Πουλαντζά γιά τις διαρθρωτικές αλλαγές και ρήξεις στην κοινωνία,που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή των συσχετισμών με δημοκρατία και ελευθερία και όχι μόνο ...
Καλό ταξίδι φίλε Παύλο και χαιρετίσματα εκεί που πας...
Καίτη Κυλάκου

http://pamealliws.blogspot.com/2009/12/70-80.html

Προς Ανανεωτική Πτέρυγα

Τον τελευταίο καιρό η Ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού προβληματίζεται για τους τρόπους παραμονής και συγκατοίκησης στον Σύριζα.
Οι σχετικές συζητήσεις αναπτύσσονται στην αριστερή στρουθοκάμηλο και στην ιστοσελία της ανανεωτικής πτέρυγας
Οι σκέψεις που ακολουθούν περιέχουν δυο καραμπινάτες ατασθαλίες.
Προέρχονται απο κάποιον που συμβάλει περιφερειακά αλλά χωρίς συνέπεια στον «χώρο».
Ακόμη προέρχονται από ένα ιστολόγιο που κινείται ιδεολογικά σε μια τροχιά που διερευνά μια ακόμη πιο ριζική απόσυρση της αριστεράς από την παντοδυναμία του κράτους πιο πέρα και από τις συντεταγμένες της Ανανεωτικής Πτέρυγας .
Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία.
Η ιστορική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς περιέχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.
Είναι η γραμμή της ορθολογικής κρίσης που γίνεται «αναθεωρητική» γιατί ακριβώς είναι ριζοσπαστική.Είναι υπεύθυνη γιατί είναι επαναστατική.Συνδιαλέγεται με τους θεσμούς γιατί οραματίζεται τον κομμουνισμό.Η Ανανεωτική αριστερά είναι ιστορικά αντικονφορμιστική,εικονοκλαστική,ασυμβίβαστη,ως εκ τούτου χωρίς συμπλέγματα αναζητά τις θεσμικές λύσεις,τις κοντοπρόθεσμες παρεμβάσεις .
Στην πρόσφατη ιστορία,είδαμε το Πασόκ της 3ης Σεπτέμβρη,να υπερφαλαγγίζει απο τα «αριστερά» του ΚΚΕ ες,για να μεταβληθεί σε μετασοβιετικό κόμμα κράτος του οποίου τα «κερατάτικα» πληρώνουμε το 2010,,και το ΚΚΕ να διοργανώνει προσκοπικά τζάμπορι στον Γράμμο υπονοώντας τον ένοπλο αγώνα (!!!) ,διαγκωνιζόμενο με την εκκλησία για την υιοθέτηση των πιο κονφορμιστικων ιδεολογιών.
Η Ελληνική δημοσιότητα υπερκυριαρχείται από την ακρότητα.Μια ακρότητα της ρητορίας,του συμπλεγματικού αποπροσανατολισμού,της τζαμπα μαγκιάς.Ε καλά τώρα ξέρουμε πως οι εκ του ασφαλούς επιθέσεις στα «Ανάκτορα» μεταμόρφωσαν τους εξαγριωμένους σε θυρωρούς,καμαριέρες,και αξιωματικούς των «Τσάρων».Ο κόσμος είναι τόσο μικρός....
Ωστόσο φαίνεται η συγκατοίκηση εντός του Σύριζα,μαζί με δυνάμεις μιας πιο εξωστρεφούς διακηρυκτικής συμπεριφοράς προφανώς κουράζει,εκνευρίζει.
Το συναίσθημα είναι γνωστό.
Δεν ενοχλεί η ριζοσπαστικότητα ενοχλεί η μερικότητα,η θέαση μέσα από το μικρό κάτοπτρο,το κενό που επενδύεται με την στολή της ρητορικής επανάστασης.
Ωστόσο άραγε σε πιο περιβόλι είναι γόνιμη η σπορά της ΑΑ;
Μήπως στο μεγάλο χωράφι που συνορεύει με το Πασοκ;Στο δημοσκοπικό εικοσάρι της έναρξης Τσίπρα;

Το ερώτημα δεν είναι άστοχο,γιατί ιστορικά η ΑΑ περιλαμβάνει ένα ανθρώπινο δυναμικό πληροφορημένο,κατηρτησμένο,κοσμοπολιτικό,που θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναδιοργάνωση μιας «εγγράματης» ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ακόμα ένας αόρατος κόσμος αντιλαμβάνεται την συνάφεια αυτή και την επιδοκιμάζει οταν την βρεί σε δημοτικές εκλογές.
Ωστόσο η τεχνική επάρκεια,το ορθολογικό πολιτικό management ,δεν αποτελεί πολιτική για να γονιμοποιήσει.Η περίπτωση των Ανδρουλάκη Κοτζιά είναι χαρακτηριστική.Η προσέγγιση στο Πασόκ ως κίνηση τεχνικοπολιτικού εμπλουτισμού του καταλήγει σε ελαφρά γελειοποίηση.Αλλωστε το πολιτικό είναι ο τόπος της απόλυτης διαφοράς.
Η ρίζα ,η οικογένεια της ΑΑ είναι η κομμουνιστική παράδωση.
Δεν κάνω πλάκα,εγω ένας ιστολόγος του Liberal μιλώντας για κομμουνισμό.Απλούστατα ο κομμουνισμός από μεταφυσική ιδέα αλά Badiou κατάλληλη για ακαδημαικά διδακτορικά, από θρησκοληψία αλα ΚΚΕ,πρέπει να γίνει σύγχρονο πρόταγμα καθημερινότητας σημερινών εργαζομένων της Ελληνικής κοινωνίας των τραυματικών αντιφάσεων.
-Της υπερχρεωμένης οικονομίας που φιγουράρει στην 30άδα των πιο ανεπτυγμένων σε όλους τους δείκτες χώρας.
-Της κεκρυμμένης ατομικότητας των πολλαπλών συλλογικοτήτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης
Είναι σαφές ότι εντός Σύριζα πολλοί ζούν το 2010 διανοούμενοι με τα εργαλεία του 1950.Και να συμβιώνεις με τον ιδεολογικά παππού σου,κάποτε σε κουράζει.Αλλά ως χώρος της καινοτομίας ,δεν μπορει να αποκλήσει την δυνατότητα των σύγχρονων γονιδιακών θεραπειών.
Ο κομμουνισμός της κατακερματισμένης τραγελαφικής κοινωνίας του 2010 είναι το ιδεολογικό και ηθικό στοίχημα της ΑΑ.Εκτός αυτών των ορίων δεν είναι ουτε Ανανεωτική ούτε Αριστερά.

Η φάρσα του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα

Το παράδοξο είναι οτι ο φιλελευθερισμός δεν είναι αρκετά ισχυρός για να σώσει τις πυρηνικές αξίες του απο την φουνταμεταντιλιστική επέλαση.Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να σταθεί μόνος του ,κάτι λείπει από το φιλελεύθερο οικοδόμημα.Ο Φιλελευθερισμός στην έννοια του είναι «παρασιτικός» καθώς βασίζεται σε ένα προυποτιθέμενο δίκτυο κοινωνικών αξιών,το οποίο υποσκάπτει στην ανάπτυξη του .Ο φουνταμενταλισμός είναι μια αντίδραση –προφανώς λανθασμένη μυστικιστική- απέναντι σε μια εγγενή ροπή του φιλελευθερισμού,και γι’αυτό ο φουνταμενταλισμός αναπαράγεται από τον φιλελευθερισμό.Αφημένος μόνος του ο φιλελευθερισμός θα υποσκάψει την υπόσταση του ,και η μόνη δύναμη που μπορεί να τον διασώσει είναι η ανανεωμένη αριστερά ή για να το διατυπώσουμε με όρους του 1968,για να επιβιώσει ο φιλελευθερισμός θα αναζητήσει την αδελφική βοήθεια από την ριζοσπαστική αριστερά.
S.Zizek First as Tragedy then as Farce p 76-77

Στο τελευταίο βιβλίο του ο Ζιζεκ διατυπώνει την θέση ότι παρά τις κοινές δοξασίες,το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα είναι σε θέση να επιλύσει δύο κυρίαρχα ζητήματα της εποχής ,το οικολογικό και της πνευματικής ιδιοκτησίας,και οδηγούμαστε σε μια εποχή καινοφανούς υβριδιακού πολιτεύματος τύπου «Κίνας».Οδηγούμαστε σε μια νεο αυταρχική δομή όπου το κλασσικό φιλελευθερο θεώρημα οτι οι αγορές αργά η γρήγορα φέρνουν δημοκρατία δεν ισχύει.Αρα ο φιλελευθερισμός στην ονομαστική του αξία έχει ένα «αριστερό» περιεχόμενο,και μόνο η Αριστερά μπορεί να τον διασώσει.Στην νέα αυτή συνθήκη η αριστερή θεωρία και πολιτική γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη. (Συνοπτική κακατοπιστική συνέντευξη εδω)

Βρίσκω το σ.Ζιζεκ μάλλον ξεπερασμένο.Στα ελληνικά πράγματα η περιπλοκή είναι ακόμη μεγαλύτερη .

Η αριστερά ξιφουλκεί κατά πολιτικών που θεωρεί «νεοφιλελεύθερες» και δημιούργησαν το δημοσιονομικό έμφραγμα την στιγμή που οι Ελληνικές Ελίτ,έχουν τόση σχέση με το Φιλελευθερισμό όση ο Αλέφαντος με το ποδόσφαιρο.Δηλαδή αιωνίως αμφιλεγόμενη αλλά διασκεδαστική.

Η τίτλος Liberal στο Ιστολόγιο υπoδηλώνει την κατεύθυνση μας ότι στον ελληνικό σχηματισμό,η υιοθέτηση φιλελεύθερων πολιτικών (και των οικονομικών συμπεραλαμβανομένων) αποτελεί αριστερή προοδευτική πολιτική γιατί το πεδίο,και ο τόπος αναπαραγωγής των Ελίτ γίνεται μέσω του κράτους ενεργητικά και επεκτατικά.

Η ετικέτα «νεοφιλελευθερισμός» είναι τόσο ανούσια,και απατηλή για την αριστερά,έτσι ώστε δημιουργεί μια τεράστια σύγχιση.Εχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στο θέμα,καθώς και την αντίστοιχη ετικέτα του «Σταλινισμού».Και οι δύο κυριαρχούν στον αριστερό δημόσιο λόγο και το μόνο που κάνουν είναι να συσκοτίζουν τα πράγματα,και να δημιουργούν ένα συνεχές της δημοσιότητας όπου τελικά επικρατούν οι εξαχρειωμένοι λαικιστές δημοσιογράφοι και πολιτικοί.

Οποιος νομίζει οτι το τερατώδες δημόσιο χρέος είναι μια τεχνική ανωμαλία ,μιας κατά τα άλλα «νεοφιλελευθερη» πολιτικής κάνει ένα λογικό άλμα.Δεν έχει δει τα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας ,τα οποία επιφυλάσουν μερικές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους οπαδούς της ευκολίας.

Μιλώντας στην τρεχουσα δημοσιογραφική τυπολογία,δεν είχαμε ποτέ επιθετική «νεοφιλελεύθερη» επέλαση,αλλά μ παθητικές πολιτικές προσαρμογής στο παγκόσμιο περιβάλλον,απλούστατα γιατι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των Ελίτ,παρέμειναν προσδεδεμένα στην επέκταση του κράτους.Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» λειτουργεί οργανικά μόνο σε μια μερίδα των Ελίτ ,και όσο ασκείται έχει θετικά αποτελέσματα.!!

Αραδιάζω χύμα τα στοιχεία του συλλογισμού μου

-Ιστορικά απο το 1974 το Ελληνικό κράτος ως εργοδότης ,και διαμομέας πόρων διογκώνεται συνεχώς.Και αυτό δεν γίνεται από αφηρημάδα.Οι τεχνικές εταιρείες οι «νταβαντζήδες» είναι γνησιο τέκνο της κρατικοδίαιτης αναπαραγωγής.

-Η πιο «νεοφιλελευθερη» ελιτ της ελληνικής οικονομίας,δηλαδή δεν γουστάρει κανενός κρατικούς ελέγχους,περιορισμούς,αλλά επιβιώνει στην απόλυτη ασυδοσία είναι οι εφοπλιστές.Δεν παράγουν σχεδόν καμία απασχόληση,και άρα δεν αντλούν παρά ελάχιστη σχετικά υπεραξία εντός Ελλάδος,αλλα παρέχουν το 35 % των συναλλαγματικών διαθεσίμων.Η αφωνία της αριστεράς στο φαινόμενο και η συνεχής ενασχόληση με τους περιθωριακούς Αγούδημους και την Ακτοπλοία,είναι χαρακτηριστική.Με απλά λόγια ο απόλυτος «νεοφιλελευθερισμός» μας συμφέρει μερικά ως οικονομία,ως μακροικονομικό μέγεθος που στηρίζει το όποιο βιωτικό επίπεδο.Εκτός αν κάποιος μου ανακοινώσει πως η Αριστερα είναι έτοιμη να απεμπολήσει 13-15 δις Ευρώ τον χρόνο από τα διαθέσιμα της χώρας.

-Μέτρα ελαστικής εργασίας,ευέλικτης μορφής,καινοφανείς μορφές απασχόλησης, απο μόνα τους δεν μπορούν να αξιολογηθούν.Πχ στην Δανία με την μεγαλύτερη κοινωνική προστασία,τα μέτρα αυτά ισχύουν χωρίς καμία αρνητική επίπτωση.Αρα το ζήτημα είναι σε πιο περιβάλλον εφαρμόζονται.Προφανώς στην Ελλάδα των εργοδοτών της Κούνεβα,η ευέλικτη εργασία παράγει τραγωδίες,ωστόσο η ίδια κάστα εργοδοτών σε καθεστώς σταθερών μορφών απασχόλησης θα εύρισκε άλλους τρόπους να ασκήσει την τερατώδη σκληρότητα τους.Η ιστορία του εργατικού κινήματος είναι γεμάτη από τραγωδίες εργαζομένων,που συνέβησαν πολύ πρίν την υιοθέτηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

-Οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα ποτέ δεν αποτέλεσαν επέκταση του ιδιωτικού στον δημόσιο χώρο.Δεν εμπορευματοποιήθηκε κάτι που ήταν δημόσιο,κοινό εκτός συναλλαγών.Αλλά άλλαξε η μεταμορφώθηκε η μερίδα κεφαλαίου που τα απομυζούσε.Η διαφορά μεταξύ του ΟΤΕ των Siemens-Κόκαλη και του OTE της DT,δεν είναι ποιοτική είναι δευτερέουσα.Και αν θέλουμε τον κοινωνικό έλεγχο,καλό είναι να βρόυμε και να συντονιστούμε με τους εργαζομένους και τους εμπλεκόμενους στο παγκόσμιο δίκτυο της DT.

-H περιπλοκή μας είναι ότι δεν είχαμε ποτέ κλασσική φιλελεύθερη Ελίτ,των “Entrepreneurs” η οποία για να αυξήσει κερδοφορία εμπορευματοποιεί τα πάντα,και διαλύει κοινωνικά δικαιώματα.Εχουμε μια κρατικοδίαιτη κάστα που σύρεται ασθμαίνουσα στις εξελίξεις.Ωστόσο όλοι συμπεριφέρονται ως εάν να υπήρξε φιλελεύθερη .Οι μεν θλιβεροί κρατικοδιάιτοι για να παριστάνουν τους «καινοτόμους» οι δε σύντροφοι για να κάνουν πολιτική από το Manual.

-Αντιπαρέρχομαι την οφθαλομφανή δυσανεξία της Ελληνικής δεξιάς προς τον Φιλελευθερισμό.

-Το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε από τις Ελίτ και αυτές πρέπει να πληρώσουν,αλλα η αντινομία είναι ότι αυτο έγινε εφαρμόζοντας μια «αριστερή» πολιτική.Κρατική επέκταση,ελλείμματα,το κράτος ως εργοδότης. Φαίνεται οξύμωρο,αλλά αυτό δημιουργεί μια σοβαρή δυσκολία στην Αριστερά.

-Το ιδιόμορφο της ελληνικής δομής οδηγεί την Αριστερά ,περίπου ως απόδραση από το πρόβλημα,σε δυό διαφορετικές στρατηγικές που επιζητούν ισότιμα την συνεκτικότητα.Απο την μια ενας ολοκληρωτικός αντικαπιταλισμός όπου θεωρεί τις Ελληνικές ιδιομορφίες δευτερεύουσες ,και απο την άλλη ενας μεταρρυθμισμός που αλοιθωρίζει προς το Πασόκ.Και στις δύο περιπτώσεις η αγχωτική ανάγκη μιας συνεκτικότητας,παραβλέπει τις αντιφάσεις.Ο ριζικός αντικαπιταλισμός,δεν μπορεί να αναζητήσει κοινωνικές συμμαχίες,ο δε μεταρρυθμισμός αποσιωπά τον χαρακτήρα του Πασόκ ως κύριου εκφραστή των κρατικοδίαιτων Ελίτ.

-Οι προτάσεις εντός αριστεράς είναι συνεκτικές ,λογικές,τίμιες αλλά λειτουργούν περίπου ως ψυχαναλυτική αποστροφή του νεοελληνικού «πραγματικού».

Η κυνική,σχεδόν αιωρούμενη σκέψη του Ζίζεκ,με τα προβλήματα που βάζει μπορεί να χρησιμεύσει για την αναζήτηση.Οταν διανοείται στην αδελφική βοήθεια ριζοσπαστικής αριστεράς προς φιλελευθερισμό αισθανόμαστε κάπως..............................

Η μήτρα του χρήματος

Η υπηρεσία μελετων της Εθνικής Τράπεζας κυκλοφόρησε την μελέτη της για τα Ιδιωτικά Νοσοκομεία.(εδω στο τμημα ανακοινώσεις εκδόσεις-κλαδικες μελέτες)
Το τεχνικό κείμενο από μόνο του αποτελεί την πιο τεκημριωμένη απόδειξη για την ύπαρξη ενός ολιγοπωλίου το οποίο κυριολεκτικά ζει από την φοροδιαφυγή.Επειδή δε η έκθεση αναλύει το φαινόμενο από την πλευρά του επενδυτή,θριαμβολογεί για την ύπαρξη ενός χρυσορυχείου που ευρίσκεται κυριολεκτικά στα πόδια μας.
Το οικονομικό υπόβαθρο του ολιγοπωλείου είναι περίπου αυτό
-Στην Ελλάδα οι ανεξέλεγκτες προσωπικές πληρωμές αποτελούν το 40 % όλων των δαπανών ,ενω στον ΟΟΣΑ το 20 %.Οι δαπάνες αυτές διογκώνονται συνεχώς καθώς αποτελούν το τίμημα της ανισότιμης σχέσης γιατρού ασθενούς και ορίζονται από την βούληση του παρόχου των ιατρικών υπηρεσιών.
-Η κρατική παρέμβαση προσπαθώντας να ορίσει αυστηρές προδιαγραφές για την δημιουργία ιδιωτικών νοσοκομείων ,ανεβάζει το «κοστος εισόδου» στην αγορά αυτή,ευνοώντας τους υφιστάμενους παίκτες.
-Ο δομικός παραλογισμός στην αξιοποίηση των δημόσιων πόρων στα δημόσια νοσοκομεία,διογκώνει την δυσλειτουργία τους καθώς αυτά αναλαμβάνουν τις λιγώτερο κερδοφόρες επεμβάσεις.
-Η συμμετοχή της οργανωμένης ιδιωτικής ασφάλισης που δρά εξισορροποιητικά στις αμοιβές των νοσοκομείων (ως οργανωμένος διαπραγματευτής αντί της προσωπικής δουλείας του φακέλου) είναι σχετικά μικρή στην Ελλάδα 3 %, έναντι 7 % στον ΟΟΣΑ.
-Η κερδοφορία των ιδιωτικών νοσοκομείων τους εξασφαλίζει πόρους για τεχνολογικές αναβαθμήσεις και καθώς η υγεία εξαρτάται από μηχανολογικούς εξοπλισμούς (το 90 % των νεων επενδύσεων κατευθυνεται στον εξοπλισμό) ,τους δίδει τεχνολογικό πλεονέκτημα έναντι των δημοσίων. (μόνο το 30 % των νεων επεδύσεων κατευθύνεται στον εξοπλισμό)
Η Εθνική Τράπεζα είναι σαφής.
Ο ιδιωτικός τομέας των Νοσοκομείων είναι τόσο «προστατευμένος» που δεν υφίσταται κρίση αλλά αντιθέτως αυξάνεται αντικυκλικά.
Φοροδιαφυγή ,ανισοτιμία χρήστη- παρόχου υπηρεσιών,καρτέλ.
Αυτός είναι ο ιδωτικός νοσοκομειακός τομέας στην Ελλάδα.
Δεν πρόκειται για μια απλή ανισοτιμία ιδιωτικού δημοσίου πρόκειται για οικονομική δομή τύπου Καυκάσου,όπου μια Μαφία επικρατεί με την ανοχή όλων.Μια εγκληματική οργάνωση κυριολεκτικά και μεταφορικά λευκού χρώματος,που απολαμβάνει μιας καθολικής ασυλίας.Δεν πρόκειται ούτε καν για την γνωστή ανισορροπία τύπου ΗΠΑ γιατί εκεί τουλάχιστον επικρατούν οι ασφαλιστικές εταιρείες που δεν φοροδιαφεύγουν και δημιουργούν στοιχειώδη ανταγωνισμό τιμών.
Εκεί που όμως η έκθεση αποκαλύπτει μια αποκρουστική καθυστέρηση είναι ο τομέας των μαιευτηρίων.
Εκεί παίζεται το μεγαλύτερο βιοπολιτικό σκάνδαλο,στο οποίο σύμπασα η Ιατρική κοινότητα συμμετέχει χασκογελώντας πίσω από το υποτιθέμενο επιστημονικό κύρος
1.-Το ποσοστό καισαρικών στην Ελλάδα πλησιάζει το 50 % ,ενω ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι περίπου στο 20 %.
2.-Ταυτόχρονα η κερδοφορία ανά κλίνη είναι διπλάσια στα μαιευτήρια σε σχέση με τα νοσοκομεία
3.-Τέλος ο αριθμός γιατρών ανα κάτοικο είναι τετραπλάσιος σε σχεση με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ.
Πρόκειται για μια οικονομική δομή που παρέχει κερδοφορία, «μαύρα» εισοδήματα, με μοναδικό πάροχο την υγεία και φυσιολογία των γυναικών.
Δεν πρόκειται για απλό οικονομικό κύκλωμα αλλά μια βιοπολιτική ολότητα η οποία δημιουργεί «κατασκευάζει» ιδεολογικά το υποκείμενο της εκμετάλευσης της.Η έγγυος δεν είναι απλά μια βιολογική οντότητα ούτε καν μια οικονομική μονάδα,είναι μια φιγούρα που διαμορφώνεται καθώς εντάσσεται μέσα σε μια δομή που την προσεγγίζει ως πρωταγωνίστρια.
Με τέτοιες θηριώδεις αποκλήσεις από τους μέσους όρους η έγγυος της στατιτσικής απεικόνισης προσειδιάζει με ενα υγεινομικό Homo Sacer.Μια φιγούρα που έχει αξία ως «γυμνή ζωή» στην απόλυτη διάσταση της ,ως αναπαραγωγική μονάδα , η οποία όμως εντέλει αποτελεί το βάθρο για ενα ολόκληρο πλέγμα εξουσιών.Η υποτιθέμενη προστασία αυτής της διπλής «γυμνής ζωής» διαμορφώνει ένα πεδίο επιλογών όπου η απόφαση για την καισαρική γίνεται «φυσικά».
Προφανώς η επιλογή δομείται ως ορθολογική ωστόσο θα έιχε ενδιαφέρον να εξετασθούν οι ροές ιδεών,σημασιών που καθιστούν αυτή την επιλογή φυσική.
Κυκλοφόρησε το 2007 το βιβλίο της Α.Χαλκιά «Το άδειο λίκνο της δημοκρατίας.Σεξ,εκτρωση και εθνικισμός στη συγχρονη Ελλάδα» το οποίο εξετάζει τους ιδεολογικούς μηχανισμους μέσα από τους οποίους οι ελληνίδες προσερχονται στις ρουτίνες της αναπαραγωγής.
Αν και αφορά μιά άλλη στατιστική πρωτιά (τις εκτρώσεις) η ΑΧ μέσω μιας διαδικασίας ερωτηματολογίων αποκαλύπτει πως ο κυρίαρχος εθνικιστικός πατριαρχικός λόγος λειτουργεί ως υπόστρωμμα μιας συμπεριφοράς πουκινείται στα όρια των παγκόσμιων στατιστικών της υγείας.Τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της ελληνικής ιδιαιτερότητας,της τεκνοποιίας ως καταξίωση έχουν ήδη διαμορφώσει το υποκειμενο της εσπευσμένης τεχνικής.
Από ότι αποκαλύπτεται στο βιβλίο της ΑΧ η ελληνίδα προσέρχεται ενοχοποιημένη ,βεβαρυμμένη από τις εθνικές αφηγήσεις της ιδιαιτερότητας,και τα στερεότυπα της «καταξίωσης» έτσι ωστε οι ρουτίνες αναπαράγονται εύκολα,και φυσικά.
Η μαυραγορίτικη οικονομική δομή της αναπαρωγής μας ,συνταιριάζει απόλυτα με τις παρωχημένες ιδεοληψίες μας για το έθνος και τους ρόλους των φύλλων.


Info A.Χαλκιά «Το άδειο λίκνο της δημοκρατίας.Σεξ,εκτρωση και εθνικισμός στη συγχρονη Ελλάδα»2007

Πλεονασμάτων απόδειξη.Οι εκλογεις της ΝΔ και ο σ.Αλαβάνος

Κυκλοφόρησε ο τελευταίος τόμος της τριλογίας των Negri , Hardt με τίτλο Common Wealth.Είναι η συνέχεια των Embire 2000 ,Multitude 2004 .
Το ερεθιστικό με τον Negri είναι η φιλοσοφική και πολιτική διαδρομή.Σοβαρή υποδομή στον Καθολικισμό,διαγώνια ανάγνωση του Marx,επέκταση της ανθρωπολογίας του Spinoza,αλλά ακτιβισμός στα εργατικά συμβούλια,υποτιθέμενες (τελικά αναπόδεικτες) σχέσεις με την τρομοκρατία,εθελούσια εξορία,εναλλακτική φυλάκιση και διαρκής αναζήτηση.
Στο τελευταίο του έργο ολοκληρώνει την εμβάθυνση του Spinoza,αναπτύσσοντας οχι μόνο αυστηρές πολιτικές έννοιες (πλήθος,συνταγματοποιούσα δύναμη ,άυλη εργασία,κοινό,αυτκρατορία κλπ) αλλα προχωρόντας προς μια μεταμοντέρνα πολιτική θεολογία (έχουμε αναδείξει εδω) με πυρήνα την ανθρώπινη πλεονασματικότητα και την οντολογική διάσταση της αγάπης.Δυστυχώς – ευτυχώς είναι υπεράνω των ικανοτήτων του ιστολογίου να αναδείξει την γοητεία ,την γόνιμη συνθετότητα ,το εικονοκλαστικό ριζοσπαστικό περιεχόμενο ,αλλά και την βαθύτατη αισιοδοξία του έργου του Negri.
Ενα από τα θέματα που επανέρχονται στο έργο αυτό είναι η ανθρώπινη πλεονασματικότητα,η υπερχειλίζουσα προσπάθεια που μεταφορφώνεται σε επιθυμία και σταθεροποιείται ως αγάπη.
Δεν υπάρχει κανένα κλειστό σύστημα ,καμία θέσμιση που είναι ικανή να τα βάλει με το ανθρώπινο πλεόνασμα.Ακόμη και οι ακραίες πραγματοποιήσεις του σύγχρονου «κακού» που βιώνουμε (πόλεμος,φτώχεια,λιμός,παραλυτική ανασφάλεια κλπ) ορίζονται ως παραφθορές ,διαφθορές του «καλού» και όχι αποτελεσματα μιας φυσικής ή υπερβατικής κακότητας αντιπαλότητας που αποτελούν την βάση απαισίοδοξων θεωρήσεων (Hobbes, Agamben) .Ο Negri είναι αφοπλιστικά αισιόδοξος.
Μόλις χθες έγιναν δύο πολιτικά συμβάντα άσχετα μεταξύ τους
Η ΝΔ εκλέγει αρχηγό και ο Σύριζα διαλέγεται για την προοπτική του.
Και στις δύο περιπτώσεις οι εξελίξεις διαμορφώνονται από ανθρωπολογικούς,παράγοντες που διαψεύδουν κλισέ και μια «μηχανική» αντίληψη των κοινωνικών αλλαγών.
Στο υποτιθέμενο απόλυτο απολίτικο κόμμα του φάσματος συρρέουν 700,000 ψηφοφόροι,και αφού συνωστιστούν μερικά δύωρα εκλέγουν αρχηγό.Δεν με αφορά ποιον και γιατί.Με αφορά η αυθόρμητη ενεργητική συμμετοχή,η στρατευμένη εθελοντική ψήφος,που αναπτύσσεται με αποτελεσματικότητα κοβας του ΚΚΕ.Και όλα αυτά χωρίς την υποτιθέμενη ανταποδοτικότητα ενός ρουσφετιού,μιας άρρητης ή κρυφής συναλλαγής.Ο συντηρητικός χώρος υπερβαίνεται από μια συμμετοχή «αριστερού» ρεπερτορίου,μερικές εβδομάδες μετά από μια ήττα.
Στην δεύτερη περίπτωση στον χώρο της πιο δηλωμένης συλλογικότητας ,μιας ιστορικότητας που ξεχειλίζει από αφανείς δραματικές ιστορίες για ένα «κιβώτιο» ,μια ανθρώπινη φιγούρα επινοώντας (με τρομερή ικανότητα αλήθεια) μια σειρά πολιτικών μη διαψεύσιμων συλλογισμών,καταθέτει με ένα σχεδόν θεατρικό τρόπο την ανάγκη αυτοβεβαίωσης.Σε ένα αυθεντικό συναισθηματικό μονόλογο,ο Αλαβάνος κάτω από την αυστηρή πολιτική ορολογία,επιλύει με αφοπλιστικό τρόπο το αρχαικό αριστερό δίλλημα αν άτομο ή ή κοινωνία παράγουν ιστορία.Και μέσα στο περιβάλλον της απόλυτης συλλογικότητας,προβάλει τον Αλέκο ως υποκείμενο,πρωταγωνιστή μιας συγκυρίας.
Είμαι και με τους δύο.
Και με την αναπάντεχη στρατευμένη εθελοντική νεοδημοκρατική μαζικότητα,και την αριστερόλογη ατομική παλινδρόμηση του Αλέκου.Και τα δύο φαινόμενα μου αρέσουν γιατί διαταράσσουν βεβαιότητες,κλισέ,ρουτίνες.
Ο Negri έχει δίκιο.Στα ανθρώπινα και τα κοινωνικά πάντα οι επιθυμίες υπερχειλίζουν

Info:A.Negri,M,Hardt, "Common Wealth" 2009

Κατάρρευση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα; Μυθολογίες και πραγματικά προβλήματα

Το Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ δημοσίευσε μια εκτεταμένη μελέτη για την κατάσταση της εκπαίδευσης.
Ολη η μελέτη ευρίσκεται εδώ
Οπως όλες οι εμπεριστατωμένες μελέτες περιέχουν πλήθος στοιχεία που περνούν απαρατήρητα,ενω η δημοσιότητα αναλώνεται σε χιλιομασημένα κλισέ.
Οποιος διαβάζει εφημερίδες,ιστολόγια,βλέπει τηλεοράσεις έχει την παραμικρή αμφιβολία οτι το εκπαιδευτικό σύστημα «υποχρηματοδοτείται» και χρειάζεται μια «τομή» ; Βεβαίως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα,αλοίμονο,αλλά από τον εντοπισμό των προβλημάτων έως την θρηνωδία υπάρχει διαφορά.
Η υστερική καταστροφολογία,που ενσπείρει πανικό,αυτοταπείνωση,παραλυσία είναι στάση που ανήκει ολοκληρωτικά στο ρεπερτόριο κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας.Και μόνο οι εγκλειστικές ελίτ των ΜΜΕ έχουν την πολυτέλεια να ασκούνται στο σπορ αυτό.Ετσι και στην παιδεία,διάφοροι ιδιοτελείς αλλά και ανιδιοτελείς ασκούνται στην θρηνωδία χωρίς να ταξινομούν ακριβώς τα προβλήματα.
Ψάξαμε την μελέτη λίγο πιο αναλυτικά (από το κεφάλαιο «η ελληνική εκπαίδευση στην Ευρώπη των 27»)και βρήκαμε μερικά ενδιαφέροντα που διαψεύδουν αρκετούς μύθους,αλλά και αναδεικνύουν σοβαρά προβλήματα.
Ας τους δούμε αναλυτικά
Μύθος 1 .Εχουμε σχολική διαρροή.
Η σχολική διαρροή στην Ελλάδα από το 2000 εως το 2007 μειώνεται σταθερά.Σήμερα είναι στο 12,4 % με μέσο Ευρωπαικό όρο στο 14,8%.Θέλετε και μερικά στοιχεία διαρροής από αναπτυγμένες χώρες;
Λουξεμβούργο 15,1 %,Δανία 12,4 % ,Ισπανία 31 % (!!!),Ιταλία 19,3 %
Μύθος 2.Η σχολική διαρροή είναι μεγάλη στην δευτεροβάθμια
Τα στοιχεία του ποσοστού των αποφοίτων είναι συντριπτικά.
Μέσος όρος των 27 78,1% ,Ελλάδα 82,1 %,Δανία 70,8 %,Ιταλία 76,3 %,Γερμανία 72,5 %,Ολλανδία 76,2 %,Ηνωμένο Βασίλειο 78,1 % κλπ κλπ
Μύθος 3.Η συμμετοχή των γυναικών στις Τεχνολογικές σπουδές
Ηρεμία....
Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής γυναικών στις λεγόμενες MST σπουδές 40, 9 %!!!.Δανία 34,1 % ,Γερμανία 28,6 %,κλπ κλπ.
(MST =maths ,science, technology)
Μύθος 4.Οι ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία στην Ελλάδα είναι δυσανάλογα υψηλές
Καρδιοπαθείς το υπογλώσιο,παρακαλώ....
Η Ελλάδα έχει από τις χαμηλώτερες (!!) ιδιωτικές δαπάνες παιδείας ως ποσοστό του ΑΕΠ.Αυτό γίνεται γιατί σε όλα τα σοβαρά κράτη οι υψηλές δημόσιες δαπάνες συμπαρασύρουν αντίστοιχες ιδιωτικές επενδύσεις.Το ιδεολόγημα ότι οι δημόσιες δαπάνες μειώνουν τις ιδιωτικές είναι οφθαλμαπάτη,η πραγματικότητα είναι οτι τις μετατοπίζουν (ανά τομέα) αλλά σαφώς τις διογκώνουν αναλογικά.
Να μερικά χαρακτηριστικά δεδομένα.
Μέσος ορος των 27 0,6 %,Ελλάδα 0,22 %, Δανία 0,60 %, Γερμανία 0,9 %, Σουηδία 0,2 %, Βέλγιο 0,35 %, Γαλλία 0,6 %, Ελβετία 0,6 %
Μύθος 5.Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι εξωφρενικά χαμηλές
Δεν είμαστε οι καλύτεροι αλλά οχι και τόσο μακρυά
Μέσος όρος των 27 5 %,Ελλάδα 4 %,Ιταλία 4,5 %,Λουξεμβούργο 3,8 %,Αυστρία 5,2 %,Γερμανία 4,2 %,Φιλανδία 6 %,Ηνωμένο Βασίλειο 5,2 % κλπ κλπ
Μύθος 6 .Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν αυξάνονται
Το διάστημα 2000 2005 η Ελλάδα καταγράφει ποσοστιαία αύξηση δημοσίων κατά 15 % ετησίως στη τρίτη θέση μετά την Βουλγαρία 20 %,Ην Βασίλειο 15 %,Κύπρος 15 %.
Από τις 27 χώρες μόνο δέκα αυξάνουν τα ποσοστά ετησίως,ενω οι υπολειπες 17 μειώνουν ετήσια ποσοστά.Είμαστε στις πέντε χωρες που υπολείπονται του μέσου όρου αλλα συγκλείνουν διαρκώς.
Αυτοί είναι μερικοί μύθοι που δεν στέκουν,ας δούμε όμως και μερικούς ανησυχητικούς δείκτες
Υπολογιστές στα σχολεία
Πρόκειται για όλεθρο
Σε τρείς δείκτες (αριθμός Η/Υ ανα 100 μαθητές,broad band συνδέσεις σε σχολεία,εκπαιδευτικοί που χρησιμοποιουν Η/Υ ) είμαστε στο πάτω της σχετικής λίστας και μακράν από τους μέσους όρους
Η/Υ ανα 100 μαθητές :Μεσος ορος 9,9 % ,Ελλάδα 5,9%
% σχολείων με broadband:Μεσος όρος 67% ,Ελλάδα 13 %
% εκπαιδευτικών που χρησιμοποιούν Η/Υ: Μέσος όρος 74,3% Ελλάδα 35,6%
Χαμηλές δεξιότητες στην Ανάγνωση
Ο Ευρωπαικός μέσος όρος είναι 24,1 % και η Ελλάδα έχει 27,7 %.
Η επίδοση είναι ανυσηχητική γιατί ο μέσος όρος διαμορφώνεται με μερικές χώρες με απαράδεκτα ποσοστά (Τουρκία Βουλγαρία) και ο σχετικός δείκτης επιδεινώνεται συνέχεια (2000,24,4%,2003 25,2 %,2005 27,7 %)
Δια βίου μάθηση
Ο Ευρωπαικός μέσος όρος για την συμμετοχή στην δια βίου μάθηση είναι 9,7 % ο αντίστοιχος Ελληνικός δείκτης είναι 2,1 %,κατατασσόμενοι στον πάτο του σχετικού καταλόγου.

Συμπέρασμα

Η περιδιάβαση στην μελέτη προσφέρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για όλη την εκπαίδευση ,που όμως εντοπίζουν διαφορετικά ζητήματα από ότι η κοινή δοξασία επιτρέπει.
Φαίνεται να πάσχουμε κυρίως στρεβλές κατανομές δαπανών,δράσεις χωρίς αξιολόγηση,και άφθονες ιδεοληψίες.

Ακαδημαική Αριστερά και Τρομοκρατία.Μεταξύ μελό και στρουθοκαμηλισμού

Το παλαιό σύνθημα του 68 «ας είμαστε ρεαλιστές,ας αναζητήσουμε το αδύνατο» αποκτά σήμερα ένα κυνικό αριστερό νόημα το οποίο πιθανώς αναδυκνείει την αλήθεια: «Ας είμαστε ρεαλιστές εμείς η Ακαδημαική Αριστερά,θέλουμε να φαινόμαστε κριτικοί,απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα προνόμια που το σύστημα μας προσφέρει.Τότε ας βομβαρδίσουμε το σύστημα με αδύνατα αιτήματα:όλοι ξέρουμε οτι αυτά τα αιτήματα είναι αδύνατον να εκπληρωθούν ,ετσι ωστε να είμαστε σίγουροι ότι τίποτε δεν θα αλλάξει και θα διατηρήσουμε το προνομιακό μας status quo».S.Zizek Theology and the Political (Duke University Press 2005) p.59-60

Από ότι φαίνεται η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ παίρνει μια αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία.Την διοργάνωση ενός συλλαλητηρίου για την καταδίκη των τρομοκρατικών ενεργειών .
Η πρωτοβουλία συναντά την αντίδραση των πανεπιστημιακών της «Συσπείρωσης» ,που μειοψηφούν εντός Ποσδεπ,και το θέμα αποκτά μια ενδιαφέρουσα πολυπλοκότητα.

Οι περιπλοκές αναδύονται ανάγλυφες στην ανακοίνωση της ΑΡΜΕ και την ανακοίνωση της "Συσπείρωσης"

Προκαταβολικά καταθέτω την καχυποψία μου για όσες πρωτοβουλίες εκκινούν απο τα Πανεπιστήμια.Από καιρό έχουν χάσει το πλεονέκτημα της διανοητικής εγρήγορσης ή παίζεται κάτι χειρώτερο οπως αναφέρει ο σ.Ζίζεκ στην αρχή.

H Αρμε ισχυρίζεται

« Η γραμμή που χωρίζει την ελευθερία από το σκοτάδι των ποικίλων ολοκληρωτισμών περνά και μέσα από την αποφασιστική καταδίκη της τρομοκρατίας, χωρίς «ναι μεν αλλά».Η πρωτοβουλία της ΠΟΣΔΕΠ επιδιώκει τη στηλίτευση της βίας, την καθολική απομόνωση των τρομοκρατών, την τόνωση των δημοκρατικών ανακλαστικών της κοινωνίας που μέχρι στιγμής παρακολουθεί άφωνη τον εφιάλτη»

Να με συγχωρούν οι σύντροφοι της Αρμε αλλά η γενική ελευθερία ως αντιτιθέμενη στο «σκοτάδι»,είναι εικαστικό σχήμα που προέρχεται από την παλέτα της Παναγιωταρέα,και του Σαμαρά. Ακόμη και ο «εφιάλτης» της τρομοκρατίας που δημιουργεί αφωνία,μου θυμίζει ρεπορτάζ μετά τους δίδυμους πύργους.

Αντιστοίχως η συσπείρωση αναφέρει

«Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κλιμάκωση των φαινομένων βίας στην κοινωνία μας. Οι διανοούμενοι, και μάλιστα οι πανεπιστημιακοί και τα συλλογικά τους όργανα, οφείλουν να αναδείξουν τα αίτια αυτών των φαινομένων. Τόσο η εξήγησή τους μόνον ως πόλεμο μυστικών υπηρεσιών, όσο και ο απλός εστιασμός στα πρόσωπα των δραστών, εφόσον περιορίζονται στα συμπτώματα χωρίς να ζητούν τις βαθύτερες αιτίες, είναι τελείως άχρηστα και συχνά εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Αντίθετα, αυτές οι αντιλήψεις, κυρίαρχες στη σημερινή κοινωνία του θεάματος, διαιωνίζουν τα φαινόμενα και συσκοτίζουν τους παράγοντες που τα προκαλούν»

Ε καλά ρε παιδιά κοινωνιολογία άνευ διδασκάλου και ανάγνωση κυριακάτικων εφημερίδων να κάνεις,μπορείς να αναφέρεις οτι η ανισότητα η φτώχεια ο πνευματικός εγκλεισμός δημιουργούν υπόστρωμα για να αναπτυχθούν φαινόμενα βίας.Δηλαδή θα περιμένουμε η συσπείρωση να εκδώσει καμιά πενηνταριά διδακτορικά ,για να αναλύσουμε την μητροπολιτική βία στην Αθήνα (γιατι τελικά περι αυτου πρόκειται).

Με λίγα λόγια η ακαδημαική αριστερά παλινδρομεί ανάμεσα σε δύο διακριτές αντιλήψεις.Απο την μια ένας άνευρος μεταρρυθμισμός διογκωμένος με τεχνικά στοιχεία ακαδημαικού management ,και απο την άλλη μια αριστεροφανής υπερβολική ρητορία που φλερτάρει με τις μορφές του ακραίου όπως ενας κριτικός κινηματογράφου αναλύει ένα σπλάτερ.Και στις δύο περιπτώσεις η κοινοτοπία ,ο δημοσιογραφικός λόγος του συρμού έχει επικρατήσει.Τεχνικος διευθυντικός λόγος εναντίον demek εξαλοσύνης.

Επι της ουσίας τώρα.

Την αλληλοεμπλοκή φαινομένων βίας ,τρομοκρατίας ,κρατικής καταστολής ,ανισότητας ,αποκλεισμού,ασφυξίας,αδιαφορίας έχουμε διαβάσει αναλυμένη και ξαναματαναλυμένη άπειρες φορές.Ολοι ξέρουμε το πως και γιατί.

Μια διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας εν ψυχρώ (άλλο πράγμα οι διαδηλώσεις στην Ισπανία,δέκα μέρες μετά τα γεγονότα) κινδυνεύει να γίνει σαν την πρωτομαγιά της ΓΣΕΕ.Θα επικρατήσει η χοληστερίνη και θα απουσιάζει η τεστοστερόνη.Οχι τίποτα θα πάμε από «καθήκον» και θα ξανακούσουμε τον Μαρκάτο.

Ας διοργανώσει η Ποσδεπ ένα πανεπιστημιακό συνέδριο για την μητροπολιτική βία,την καταστολή,την τρομοκρατία,για να δώσει και το βήμα να μας αποκαλύψει επι τέλους η «συσπείρωση» τα φοβερά ευρήματα της.Ας κάνουν αυτό που κατ’αρχάς μπορούν να κάνουν,δηλαδή να πυροδοτήσουν ιδέες,διαλόγους,αντιδράσεις.Τα οργανωτικά είναι το τελευταίο.

Στο κάτω κάτω δεκα bloggers να θελήσουν κατεβάζουν στο Σύνταγμα μερικές χιλιάδες κοσμο.Το ότι οι διάφοροι «αγώνες» και «πυρήνες» δεν μας έχουν εκνευρίσει ακόμα,σημαίνει ή ότι άλλα πιο τρελλά μας τσαντίζουν ή οτι οσονούπω θα τα ακούσουν απ’ευθείας από τον κόσμο και όχι απο τους ακαδημαικούς.

Ψυχή Βαθιά:Εντιμο Σινεμά,Ανακόλουθοι Σχολιαστές

Η ταινία του Βούλγαρη προκαλεί μεγάλες συζητήσεις
Συνεχή άρθρα στα ιστολόγια και τις εφημερίδες,στα οποία γενικώς η αριστερά καταλογίζει ιδεολογική υπαναχώρηση,αισθητικές ακαταστασίες,ιστορικές ανακρίβιες.Και όλα αυτά με ένα «γιατί» που απευθύνεται σε ένα σκηνοθέτη που παρέδωσε τα κλασσικά «Πέτρινα Χρόνια» και το επίσης αμφιλεγόμενο “Happy Day”.
Είδα την ταινία και πέρασα δύο ώρες απορροφημένος βλέπωντας ένα πολύ αξιοπρεπές πολεμικό μελόδραμα.
Οπως όλα τα μελοδράματα είχε αδρούς χαρακτήρες χωρίς γωνίες,ανθρώπους καλούς προθέσεων που οι συγκυρίες τσακίζουν,love story,οικογενειακές δυστυχίες,αυστηρούς που κατα βάθος είναι καλοί,και υπερδομές που καταδυναστεύουν τους πολλούς.Και όλα αυτά σε μια πανέμορφη ορεινή Ελλάδα,και πολεμικές σκηνές που δεν έχουμε ξαναδεί στο Ελληνικό σινεμά.Με τα χαρακτηριστικά αυτά η ταινία θα ξεσκίσει τα εισητήρια.
Το πρόβλημα περιπλέκεται γιατί κάποιοι θεωρούν οτι ο Βούλγαρης είναι υποχρεωμένος να γίνει Αγγελόπουλος.Δηλαδή να κάνει ένα κινηματογράφο της ιστορίας, της ανάλυσης,του προβληματισμού.Και προφανώς εισπράτεται μια μαγελειώδης απογοήτευση.
Να πω την καθαρή αλήθεια,ο Βούλγαρης κάνει μια χαρά την δουλειά του.Βρίσκει ένα ερεθιστικό θέμα και το χρησιμοποιεί ως αφορμή για να στήσει το δράμα του.Κι οποιος νομίζει οτι το μελό είναι εύκολο,κάνει μεγάλο λάθος.
Το πρόβλημα είναι αλλού.
Ο εμφύλιος στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά ταμπού,και επειδή κανένας δεν το έχει ξεκαθαρίσει ακριβώς,βρίσκει τον Βούλγαρη να του αναθέσει το καθήκον να ξεμπλέξει το κουβάρι.Σε λίγο θα του ζητήσουμε να κάνει ταινία για το Δημόσιο Χρέος.......
Με την έννοια αυτή η ταινία κάνει την δουλειά της,ακόμη και ως πολιτική.Γιατί πυροδοτεί τον διάλογο.Και το ότι ένα αξιοπρεπές μελόδραμα είναι ικανό να ξεσηκώσει αντιδράσεις αυτό σημαίνει πως οι αναφερόμενοι στον εμφύλιο δεν έχουν καν ταξινομήσει το πρόβλημα.
Η Βαθιά Ψυχή δεν μπορεί να είναι ευθέως πολιτική ταινία,γιατί η αισθητική της είναι κλισέ.Είναι υπέροχη αλλά κλισέ όπως τα αριστουργήματα του Χόλυγουντ.Είναι πολιτική όσο και το Safe Sex.Για αυτό θα κάνει αντίστοιχα εισητήρια.
Αν μπορεί να σταθεί μια ανάλυση είναι μάλλον ψυχαναλυτική και κυνική.
Ο τρόπος που ο Βαν Φλιτ κοιτάει τους Ελληνες Στρατηγούς,μου έκανε για ψιλοκαμάκι Αμερικανού Gay ,τα αδελφάκια ίσως γουστάριζαν την αντάρτισσα ταυτοχρόνως,ο υπολοχαγός καραγουστάρει Γιαννούλα,ο ασπρομάλλης αρχηγός Αντάρτης με το φουλαρισμένο μαλλί «παρακουνιέται» στον χορό ,τι κάνουν οι αντάρτες με τις ανάρτισες,και τι οι φαντάροι μεταξύ τους; κλπ.
Να προσπαθήσεις να πάρεις στην ονομαστική του αξία το μελό,επειδή εσυ δεν έχει λύσεις τα υπαρξιακά σου με τον εμφύλιο είναι σχεδόν συμπλεγματικό.Μου κάνει καποιον που δυσανασχετεί γιατι το Nitro δεν έχει βιβλιοκριτική για τον Badiou.
Ο Βούλγαρης προσφέρει 2 ωρίτσες αυθεντική απόλαυση με όλα τα κλισέ ,με υπέροχη εικόνα ,με καταπληκτική μουσική.Είναι έντιμος ,καθαρός ,και αξίζει το δεκάευρω.
Οι ιδεολογικές ταινίες για τον εμφύλιο περνάνε απαρατήρητες,και αυτό απόγυμώνει τις ενστάσεις για τον Βούλγαρη.
Ο αριστουργηματικός τελευταίος Αγγελόπουλος κρατήθηκε με το ζόρι δύο εβδομάδες,και το ΤΡΟΜΕΡΟ ντοκυμαντέρ του Λαμπρινού για τον «καπετάν Κεμάλ»,είδαμε σε μιά προβολή καμιά πενηνταριά θεατές εκ των οποίων οι μισοί φίλοι του σκηνοθέτη .(Οποιος τρέξει θα το προλάβει σε προσεχή προβολή στην Αγορά της Κυψέλης)
Ο εμφύλιος δεν έχει αξιολογηθεί αναλυθεί ταξινομηθεί από τους άμεσα και έμεσα εμπλεκόμενους.Και αυτό δεν θα γίνει ποτέ,δεν έχουμε το θάρρος να αναμετρηθούμε.

Θησέας σώζει την Ιπποδάμεια

Δεν φτάνει που το Λεκανοπέδιο δεν έχει πράσινο,πάσχει και από έλλειψη αγαλμάτων.Τα δεκάδες αγάλματα που κοσμούν όλες τις δυτικές πόλεις σε εμάς είναι είναι είδος σε ανεπάρκεια.
Κι’όμως μια εξαίρεση κοσμεί μια απο τις μικρές αλλά ιστορικές πλατείες.
Ενα πολύπλοκο φρεσκοσυντηρημένο μεταλλικό σύμπλεγμα με τον εντυπωσιακό τίτλο «Θησεύς σώζει την Ιπποδάμεια» αναπαύεται ναρκισιστικά στην ασφυκτική πόλη.Η φωτογραφία του στην αρχή της ανάρτησης
Να με σχωρνάτε αλλά στην μαθητεία της Λιακοπουλειάδας έχω πάρει μηδέν ,και η μυθολογία του δημοτικού πέρασε ξώφαλτσα,εντυπωσιασμένος από το άγαλμα έψαξα μέσω της κοπιαστικής..... διαδικασίας γκουγκλ και παραθέτω το εύρημα εδώ.
Ο θησέας βρίσκεται στον γάμο του φίλου του,την ώρα που ο τερατώδης Κένταυρος πάει να κλεψει την νύφη Ιπποδάμεια ,και ως γνήσιο βασολόπουλο «καθαρίζει».Το στιγμιότυπο της πάλης αποτυπώνεται στο εντυπωσιακό άγαλμα.
Να με συγχωρεί ο κυρ Θησέας αλλά εγώ είμαι με τον Κένταυρο.
Πρόκειται για υβριδιακή καινοφανή φάτσα που συνδιάζει άλογο και άνθρωπο,και δεν ασπάζομαι την ορθολογική τάχα εξήγηση ότι οι Κενταυροι ήταν εκπαιδευτές αλόγων που η φυσική σκληράδα και ανεξαρτησία μεγένθυνε την εικόνα τους ως τερατάκια.
Μώρε ήταν οι Κένταυροι πραγματικοί,ιστορικοί γιατί με την φύση τους διατάρασσαν την «φυσική» ομαλότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.Ηταν οι freak της αρχαιότητας,οι outsiders που διατάρασσαν την συμβατική ησυχία του κάθε μπούλη βασιλόπουλου,και τις κοσμικές κιτς κυριλε γαμήλιες δεξιώσεις.
Μια συγκυρία έφερε το άγαλμα να αποκτήσει μια συνάφεια με την κοινωνία της πλατείας που διαφεντεύει.
Ο Κένταυρος εποπτεύει την πλατεία Βικτωρίας.
Εκεί που οι σύγχρονοι Κενταυροι οι υβριδιακές πολιτικές μορφές ,της συγχρονης κοινωνίας,εισβάλουν στην χαζοχαρούμενη τελετή μας και μόνο με την πολιτική κοινωνική φύση τους,παραβιάζουν την ρουτίνα.
Αν στην αρχαιότητα ο outsider είναι φυσική, οντότητα,μια τερατογέννηση, σε μας γίνεται μια κοινωνική πολιτική τερατογέννηση,μια βιοπολιτική οντότητα που δεν χωράει στο νομικό και πολιτικό μας οικοδόμημα.
Ο λεγόμενος «παράνομος» μετανάστης.
Αυτός που δεν μπορούμε να κατατάξουμε ως μέλος της κοινωνίας ενώ είναι παρών.Και όπως οι αρχαίοι ότι δεν καταλαβαίνουμε το εξορίζουμε ως «τερατωδία»
Η εικαστική και πολιτική συγχρονία στην Πλ.Βικτωρίας είναι εντυπωσιακή.
Το βασιλόπουλο τα βάζει με τον Freak στο κέντρο της πλατείας ως αναπαράσταση ,και στην επιφάνεια της πλατείας οι σύγχρονοι Κενταυροι υφίστανται την επίθεση του συγχρονου βασιλόπουλου της «έννομης τάξης».
Οι μετανάστες στήνουν και ξεστήνουν σε χρόνο dt ,μια ολόκληρη αγορά,επιδεικνύοντας μια εντυπωσιακή «διάνοια σμήνους»,σε μια διαρκή διαμάχη με την αστυνομία.Η συλλογική ικανότητα που αναφαίνεται είναι εντυπωσιακή.Η συσκευασία,η τοποθέτηση,η χωροθέτηση,η πώληση των μικροαντικειμένων είναι επίτευγμα ταχύτητας ,αυτοοργάνωσης, συλλογικής ικανότητας.
Στην πολιτειολογία του A.Negri αναδεικνύεται και εξετάζεται η θετική συμβολή της κατηγορίας του «πτωχού» αλλά η πολιτική δημιουργική σημασία της «τερατογέννεσης»
Ο Negri διατυπώνει την θεωρία ότι ο παράνομος μετανάστης,ο οιοσδήποτε που ορίζει την ζωή του εκτός των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων,δεν εισβάλει στην κοινωνία ως στερούμενος αλλα ως θετικός παραγωγός ζωής,διάνοιας,γλώσσας,καινοφάνιας.Αν η στέρηση δημιουργεί δυσανεξία,ταυτόχρονα η καινοφανής ζωή που δημιουργείται απο το πλεόνασμα ζωτικότητας των μεταναστών «πτωχών» είναι δημιουργικότητα,επέκταση και πλούτος.
Κάτω από το άγαλμα του Θησέα,δημιουργείται καθημερινά μια νέα συλλογική δομή,με κανόνες,γλώσσες και ήθη που δεν χαρακτηρίζονται από στέρηση αλλά από πλούτο,διανοητικότητα ευρηματικότητα.
Στην πλατεία Βικτωρίας λοιπόν ο Κένταυρος ξαναζεί.
Τι οξύμωρο πεντακόσια μέτρα πιο πέρα,οι γνήσιοι απόγονοι του βασιλια Θησέα ,πλακώνονται στο ξύλο στο προαύλιο της Εμπορικής.
Οι Κενταυροι δημιουργούν καινοφανείς μορφές ζωής,και τα βασιλόπουλα της Αθήνας με τα ακόντια της Πασπ και της ΔΑΠ ,καταναλώνουν την ζωή.Λεπτομέρειες εδώ
Και επειδή το καινούργιο κερδίζει οι Κένταυροι μετανάστες, τα βιοπολιτικά τερατάκια θα κάνουν μια χαψιά τα χαζοχαρούμενα βασιλόπουλα.

Info:
A,Negri ,C.Casarino: In praise of the common 2008

Το τέλος της μαθητείας

Η καταστροφή ενός απο τους πιο δημιουργικούς θεσμούς της συγχρονης οικονομίας ,αυτού της μαθητείας είναι πλέον γεγονός.
Οι νεολιθικοί πολιτικάντηδες της ΝΔ ,βρήκαν ενα δυνητικά παραγωγικό σύστημα και το μετέτρεψαν σε ρουσφέτι,και οι επόμενοι εγκλωβισμένοι από τις πιέσεις το αποκλείουν απο το Δημόσιο.
Ταυτόχρονα η μετακύληση του και στον Ιδιωτικό τομέα γίνεται στην ίδια γενικευμένη δυσπιστία που προεξοφλεί την αποτυχία.
Συμπέρασμα η μαθητεία δεν υφίσταται γιατί δυνητικά μπορεί να γίνει ευέλικτη εργασία (δες αντιρρήσεις εδω) η δε αξιοκρατία τεκμαίρεται από διάφορα πτυχία.
Καλώς ήρθαμε στον τέταρτο κόσμο όπου επικρατούν οι εξής στερεοτυπικές νεάντερταλ αντίληψεις
1.- Η ταύτιση δεξιοτήτας -ικανότητας με τα πτυχία
2.-Η απουσία μαθητείας ως έλεγχος των γνώσεων
3.-Ο απόλυτος διαχωρισμός και εν τέλει η υπεροχή της πνευματικής στην χειρονακτική εργασία
Τελικά το ιεραρχικό σύστημα των κρατικών δομών με τις επετηριδικές εξελίξεις,τις κάθετες δομές,τις σαφείς αρμοδιότητες ,προκρίνεται ως μοντέλο ολόκληρης της οικονομίας απλώς γιατί δεν μπορούμε να οργανώσουμε την μαθητεία,και την οικονομία των δεξιοτήτων.
Στον μικρόκοσμο μας,ταυτίζεται η ακαδημαική επάρκεια με την επαγγελματική.
Κι ομως οι σύγχρονες οικονομίες της γνώσης δεν κτίζονται παρά μόνο με τις δεξιότητες που είναι συνήθως άρρητες,δύσκολα μεταβιβάσιμες και οχι με την αποθησαύριση πτυχίων.Ακόμη οι δεξιότητες είναι αφανείς εκτός οικονομίας.Είναι σύνολο ικανοτήτων χωρίς διαχωρισμό πνευματος σώματος,που αποτυπώνονται στις θαυμάσιες λέξεις του «τεχνίτη» ή «μάστορα».
Οι καινοτομίες που εφαρμόζονται προέρχονται ακριβώς εκεί που η ακαδημαική επάρκεια εκ των υστέρων επιβεβαιώνει τα ευρήματα ,αλλά σπάνια προηγείται.Αλλα και στον κόσμο των ιδεών αν προσέξουμε οι Νίτσε,Μαρξ,Φρουντ (αντιστοίχως οι δικοί μας Κονδύλης,Ελεφάντης) δεν έχουν σχέση με το ακαδημαικό κατεστημένο.
Επειδή είμαστε κρατικοφανής οικονομία,ο πλούσιος κόσμος της άρρητης γνώσης είναι σχεδόν άγνωστος.Κι’όμως κυκλοφορεί και δημιουργείται αενάως ένας τεράστιος πλούτος εργαζομένων που δεν μπορεί να αξιολογηθεί παρά μόνο εντός οικονομίας.
Η λεγόμενη αξιολόγηση με πτυχία ή και εξετάσεις έχει αξία εκεί που πραγματικά λειτουργεί δηλαδή στον ακαδημαικό πανεπιστημιακό χώρο,που αποτελεί παρά μια συνιστώσα της οικονομίας.
Ετσι λοιπόν κάποιος (δεξιός και αριστερός)αναρωτιέται .
-Μα είναι δυνατόν ο τάδε «μάστορας»να βγάζει 100,000 και ο επίκουρος 32,000;
Είναι και παρα είναι και επιβάλλεται.Γιατί η παραδοχή πως η διάνοια ως μοναδική έκφραση ικανοτήτων είναι υπέρτερη πρόκειται για αντιδραστική δοξασία,που ελκύει τους πάσης φύσεως συντηρητικούς.
Στο πλαίσιο αυτό γίνεται και το ολέθριο λάθος.Αφού δεν έχουμε σταθερούς θεσμούς και ελέγχους η μαθητεία δεν υφίσταται.Πάμε στο σχολείο και μαθαίνουμε την οποιαδήποτε δουλεία,και μετά βρίσκουμε μια πλήρη εργασία.
Ευτυχώς που στην κρατικολάγνα κοινωνία μας έχουν εισβάλει οι πιο δυναμικοί εργαζόμενοι.
Οι μετανάστες.
Αυτοί οι τρομεροί Αλβανοί που έρχονται με τα πόδια,μαθαίνουν τις δουλειές στο πόδι και μετά φιάχνουν μαγαζιά,γίνονται εργολάβοι,ασκώντας την διαρκή μαθητεία,αποκτώντας και αναπτύσσοντας δεξιότητες και ταλέντα.
Ευτυχώς που κάποιοι ρισκάρουν να πάρουν την δουλειά των 400 ευρώ,γνωρίζοντας οτι μαθαίνουν για να την κοπανήσουν στα 800 και μετά κάπου αλλού σκεφτομενοι τον πολλαπλασιαστή.
Στην πρόσφατη ιστορία των λιμενεργατών εξασκήθηκε η πιο τραγελαφική διαμάχη.Κάποιοι τους κατηγόρησαν για τις «κατοστάρες» και οι προστάτες τους ενοχοποιημένοι έτρεξαν να μας πουν πως δεν είναι πολλοί και πως είναι υπερωρίες και μάλιστα είναι πρόθυμοι να χάσουν τα μισά αν εγινόντο προσλήψεις.Υποκρισίες ενοχοποιημένων.....
Καλές αμοιβές που προέρχονται από δεξιότητες,ειδικά ταλέντα για την χρήση μηχανημάτων ,απο ικανότητες εμπειρίας ειναι κοινωνικός πλούτος ,και θεμιτή ευπρόσδεκτη πολυμορφία στην αγορά εργασίας.Μήπως όμως επρόκειτο για υπεραμοιβές ενος καρτέλ εξ’ου και η ενοχοποίηση;
Τέλος η μαθητεία λοιπόν στην συνείδηση της κοινωνίας,και είσοδος στον Οργουελικό κόσμο των αξιολογούμενων χαρτιών.Οχι τίποτα τα χαρτιά είναι και αντιοικολογικά.........

Γιατί μια Ελληνική ταινία με θέμα τον εγκλεισμό παίρνει βραβείο στις Κάννες;

Μια εκκεντρική ταινία παίζεται στους κινηματογράφους,ο Κυνόδοντας.
Αναπαριστάται μια οικογένεια που ζει σε συνθήκες ολικού εγκλεισμού,σε ένα κατασκευασμένο νοητικό ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν.Ο πατέρας έχει επιβάλει μια ειδική γλώσσα ,ένα ιδιόμορφο κώδικα συμπεριφοράς τον οποίο ακολουθούν οι υπόλοιποι εκόντες άκοντες.
Ο «κόσμος» αυτός είναι τόσο εκκεντρικός,τόσο «δικός» τους αλλά ταυτόχρονα δεν είναι παρά μια διαστολή ,μια διόγκωση της κάθε κλειστής ομάδας,της κάθε περιοριστικής συλλογικότητας.
Ο Κυνόδοντας είναι μια κυνική ειρωνική ταινία που δημιουργεί το πιο ξυνόπικρο χαμόγελο για τον ανατροφοδοτούμενο εγκλεισμό ,για τον ναρκισευόμενο αυτοπεριορισμό .
Τα νοηματικά μικροσύμπαντα κατασκευάζονται αλλά στο τέλος προσκρούουν στην ίδια την φύση της ζωής που είναι πλεονασματική εκχειλιστική.Η ταινία είναι εκρηκτικά αισιόδοξη,γιατί η ανατροπή πυροδοτείται απο το ανεξέλεγκτο πλεόνασμα της ζωής.Βλέπεις κανείς δεν μπορει να οργανώσει την υπακοή στην εντέλεια.
Το ότι ένας Ελληνας σκηνοθέτης καταγράφει τόσο πετυχημένα τον ιδιόμορφο κόσμο των απομονωμένων ,δεν πρέπει να είναι τυχαίο.
Κάτι ξέρουμε ως ναρκισευόμενοι ιδιόμορφοι,ως «ανάδελφοι»
Εχουμε την δικιά μας ορολογία τις δικές μας συνήθειες που αναπαράγουν τον κόσμο μας,ως αυτοποιητική αμοιβάδα,και αυτό διασπείρεται ως κανόνας.Οι κοινωνικές ομάδες ζουν σε καθεστώς εγκλεισμού.

Εδω ο Γιανναράς ανακάλυψε την απόλυτη ομοιότητα Μεταξά ,Παπανδρέου και προβλέπει την «απόλυση» του Παπούλια.
Εδώ κάποιος ανακάλυψε συνομωσία κατά της Μακεδονίας και υπέρ των ναρκωτικών από το ίδιο κέντρο
Με κάποιο τρόπο ο Κυνόδοντας είναι μια δηκτική χιουμοριστική κριτική του συντεχνιασμού,της μικροομάδας ,που δεν είναι απαραίτητα μικρή.Το πλήθος των εγκλειομένων δεν παίζει ρόλο,αλλα η συνεκτική συμπεριφορά,η αυστηρή εσωτερική δέσμευση.


Κριτικές για την ταινία¨:Δανίκας , Κατσουνάκη , Κουτσογιαννόπουλος , Τερζής ,Μικελίδης

Αριστερά και Logistics:Η περίπτωση ΟΛΠ

Η απεργία στα λιμάνια αναδεικνύει ενα θεμελιώδες προβλήμα για την αριστερά
-Πως εννοεί το δημόσιο συμφέρον σε ένα τομέα που είναι στρατηγικός μόνο όσο είναι οργανικά συνδεδεμένος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Για να το πούμε χοντρά αν μια οικονομική δραστηριότητα φέρνει πλούτο στην οικονομία,επειδή είναι εντός των «καπιταλιστικών» δικτύων,τότε αποδεχόμαστε την κατανομή εργασίας και αναδιανέμουμε τον πλούτο κάνοντας το «κορόιδο» η αδιαφορούμε με επίγνωση την μείωση που θα επέλθει.
Αυτό που γίνεται στον ΟΛΠ είναι ενδεικτικό της σύγχυσης
Θα αναλύσουμε μερικές παραμέτρους του προβλήματος περιδιαβάζοντας τρια βασικά κείμενα
Την έκθεση του ΙΝΑ ΓΣΕΕ για τα λιμάνια: Εδώ
Την έκθεση της Apha Bank για τα λιμάνια:Εδώ
Τους τελευταίους ισολογισμούς του ΟΛΠ:Εδω
Παρ’ότι η ΑΒ και η ΓΣΕΕ αφήνουν να εννοηθεί μια ριζική πολιτική επιλογή,(ναι στην ιδιωτικοποίηση του ΣΕΜΠΟ η ΑΒ,ΟΧΙ η ΓΣΕΕ) ,αν περιδιαβάσεις προσεκτικά τις εκθέσεις είναι φανερό πως «διαβάζουν» η κάθε μία το πρόβλημα από διαφορετική σκοπιά.
Η ΓΣΕΕ ασκεί μια συνολική κρτική στα λμενικά πλέγματα και την δομή όλης της εφοδιαστικής αλυσίδας,ενω η ΑΒ αναλύει την αποδοτικότητα του λιμανιού σχετικά με τους διεθνείς ανταγωνιστές.
Η ΓΣΕΕ και η σχετική κριτική εμπεριέχει καταστατικά ιδεολογικά την αμφισβήτηση της ιδιωτικοποίησης ,ως την αιχμή μιας γενικώτερης εντατικοποίησης ,και δεν προκύπτει από πουθενά ότι είναι είναι δυνατόν να αυξηθεί ο πλούτος του ΟΛΠ χωρίς περαιτέρω ενσωμάτωση του λιμανιού στο σημερινό υφιστάμενο καταμερισμό λιμανιών.
Το κρίσιμο σημείο είναι (όπως προκύπτει απο τους ισολογισμούς του ΟΛΠ) οτι η προοπτική είναι η διαχείριση της μεταφόρτωσης και όχι η εσωτερική αγορά.
Η οποιαδήποτε επένδυση ή στρατηγική που αναφέρεται σε αύξηση της αξίας του ΟΛΠ έχει νόημα μόνο και μόνο αν ο ΟΛΠ αυξάνει την ικανότητα του μεταφόρτωσης ,και είναι πολύ μικρά εως ελάχιστα τα περιθώρεια αύξησης προσδοκώντας στην εσωτερική αγορά.
Η ανάλυση της ΑΒ είναι επίσης σαφής.Προφανώς ο ΟΛΠ ειναι κερδοφόρος (αλοίμονο ενα φυσικό μονοπώλιο να μην είναι) αλλά χάνει διαρκώς και με έντονους ρυθμούς στον σχετικό καταμερισμό εργασίας.
Οποιος διακινεί την «αριστερή» ιδέα του σύγχρονου κερδοφόρου δημόσιου ΟΛΠ ,και την στηρίζει στην έκθεση της ΓΣΕΕ κάνει μια τεράστια παγαποντιά.
Οι σύντροφοι του ΚΚΕ είναι απόλυτα συνεπείς .Αρνούνται οχι μόνο τον εκσυγχρονισμό του ΟΛΠ αλλά και την ίδια την επιχειρησιακή εταιρική του δομή.Η προσδοκία ενός παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας με συγκεντρωτικό προγραμματισμό,από υπηρεσίες και όχι επιχειρήσεις υφίσταται κριτική αλλα είναι συνεκτική.Οποιος γουστάρει μια παγκόσμια ΕΣΣΔ ας σπεύσει.
Η υβριδιακή θέση των Πασοκ,Συν που διακινούν δημόσια την λογική του κερδοφόρου ΟΛΠ με διατήρηση του σημερινού καθεστώτος,και συνεχείς βελτιοποιήσεις είναι ψιλο απάτη και τελείως εκτός της λογικής της έκθεσης της ΓΣΕΕ.
Κερδοφόρος ΟΛΠ σημαίνει περισσότερες μεταφορτώσεις,μεγαλύτερη εμπλοκή με τον σημερινό καπιταλιστικό έως καπιταλιστικότατο καταμερισμό ,και άρα αναζήτηση εδω και τώρα μείωση του κόστους.
Παρατηρώντας τους ισολογισμούς του ΟΛΠ δεν χρειάζεσαι παρά στοιχειώδη μαθηματικά για να αναγνωρισεις πως με κόστος μισθοδοσίας και αποσβέσεων στο 70 % ,ο μόνος τρόπος να αυξήσεις την κερδοφορία είναι να κάνεις εδω και τώρα υπερπενδύσεις.Με ποιους πόρους ποιες προοπτικές αγνοώ,αλλα να με συγχωρουν οι σύντροφοι,αυτός είναι καπιταλισμός αλα Μαρξ,ή τέλος πάντων αλα Τενγκ Τσιαο Πινγκ.
Και αυτό ταυτόχρονα σημαίνει θετική αναγνωριση των παγκόσμιων ροων εμπορευμάτων ,κεφαλαίου κλπ
Υπάρχει ένα ζήτημα με τις αμοιβές των σημερινών εργαζομένων του ΟΛΠ.
Προφανώς όπως κάθε εργαζόμενος κοιτά τις απολαβές του,και δεν θέλει να τις δει μειούμενες.
Το πως αυτές οι αμοιβές έχουν διαμορφωθεί αποτελεί αντιιείμενο του ιστορικού εργατολόγου και αναλυτή.Και δεν έχω να σου τους προσάψω τίποτα.Αυξάνουν τις αμοιβές τους κινητοποιώντας ολους τους μηχανισμούς (πολιτικούς,νομικούς,ρουσφετολογικούς) που βρίσκουν διαθέσιμούς.Δηλαδή αυτά θα τα κάνει μόνο ο Βωβός;
Καλα κάνουν οι λιμενεργάτες αλλά το «φούμαρο» οτι το κάνουν για το δημόσιο συμφέρον είναι πολύ μπαγιάτικο για να το καπνίσουμε.Η επίκληση της αριστεράς και του δημοσίου σε ένα ζήτημα που εχει τόσο περιπλοκές,έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα.
Στο κάτω κάτω ο κόσμος είναι πολύ μικρός,για να παραβλέπουμε πως ο εργοδότης της Κούνεβα,είναι μια φάτσα που διαφεντεύει το δημόσιο λιμάνι και απολαμβάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας.Δεν είδα στον Πειραιά και το λιμάνι και πολλές διαμαρτυρίες γι’αυτό.

KOBLOPOULOS:Γιατί είμαι αριστερός

Με κλικ στον τίτλο απ΄ευθείας στην τελευταία τρομερή ανάρτηση του "Koblopoulos"

"Μικρά Κόμματα".Υπεραντιπροσωπευση -Υποαντιπροσωπευση

Δημοσιευθηκε η έρευνα της VPRC για την κοινωνική και δημογραφική ανάλυση της ψήφου.
Περιδιαβήκαμε τα στοιχεία και βρήκαμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν τους λεγόμενους «μικρούς».
Αναδιατάξαμε τα στοιχεία για να εντοπίσουμε την σχετική και όχι απόλυτη δύναμη των κομμάτων στις διάφορες δημογραφικές ομάδες.
Παραθέτουμε λοιπόν τους πίνακες έχοντας υπολογίσει την διαφορά μεταξύ εκλογικής δύναμης του κόμματος και επίδοσης στην σχετική δημογραφική ομάδα.Δηλαδή ο αριθμός που αναφέρεται δείχνει την σχετική δύναμη που έχει η κάθε δημογραφική ομάδα εντός του κόμματος .
Θετικοί αριθμοί δείχνουν υπεραντιπροσωπευση ,μηδενικοί ισορροπία,αρνητικοί υποαντιπροσωπευση.
ΚΚΕ
ΑΝΔΡΕΣ +0,5
ΓΥΝΑΙΚΕΣ -0,5
18-24 +0,5
25-34 +3,5
35-44 -0,5
45-44 +2,5
55-64 +0,5
>65 -1,5
ΚΑΤ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -1,5
ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -0,5
ΑΝ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ +2,5
ΕΡΔΟΔΟΤΕΣ -3,5
ΑΓΡΟΤΕΣ,ΑΛΙΕΙΕΣ,ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ -1,5
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ -0,5
ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ +0,5
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ -0,5
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ +3,5
ΑΝΕΡΓΟΙ +3,5
ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ -3,5
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΔΗΜ -3,5
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ +1,5
ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ +3,5

ΣΥΡΙΖΑ
ΑΝΔΡΕΣ +0,5
ΓΥΝΑΙΚΕΣ -0,5
18-24 +4,5
25-34 +1,5
35-44 +1,5
45-44 +1,5
55-64 -1,5
>65 -3,5
ΚΑΤ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -3,5
ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -0,5
ΑΝ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ +3,5
ΕΡΔΟΔΟΤΕΣ +1,5
ΑΓΡΟΤΕΣ,ΑΛΙΕΙΕΣ,ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ -1,5
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ +4,5
ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ -0,5
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ +2,5
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ +3,5
ΑΝΕΡΓΟΙ +0,5
ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ -2,5
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΔΗΜ -2,5
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ -2,5
ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ +6,5

ΛΑΟΣ
ΑΝΔΡΕΣ +1,0
ΓΥΝΑΙΚΕΣ -1,0
18-24 +2,0
25-34 +3,0
35-44 +3,0
45-44 0
55-64 -1,0
>65 -2,0
ΚΑΤ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -2,0
ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ +1,0
ΑΝ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ +1,0
ΕΡΔΟΔΟΤΕΣ -1,0
ΑΓΡΟΤΕΣ,ΑΛΙΕΙΕΣ,ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ 0
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ +4,0
ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ +3,0
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ -2,0
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ +3,0
ΑΝΕΡΓΟΙ +2,0
ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ -2,0
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΔΗΜ -2,0
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ -2,0
ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ +1,0

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
ΑΝΔΡΕΣ 0
ΓΥΝΑΙΚΕΣ 0
18-24 +2,0
25-34 +4,0
35-44 +2,0
45-44 +1,0
55-64 -2,0
>65 -3,0
ΚΑΤ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ -2,0
ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 0
ΑΝ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ +1,0
ΕΡΔΟΔΟΤΕΣ +3,0
ΑΓΡΟΤΕΣ,ΑΛΙΕΙΕΣ,ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ -1,0
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ +2,0
ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ 0
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ +1,0
ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ +3,0
ΑΝΕΡΓΟΙ +3,0
ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ -1,0
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΔΗΜ -2,0
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ -2,0
ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ +2,0

Μερικά συμπεράσματα
-Το κόμμα με τα περισσότερα μηδενικά που αντιστοιχούν σε αρμονική αντιπροσώπευση είναι οι Οικολόγοι
-Η ανώτατη εκπαίδευση υπεραντιπροσωπεύεται σε ΟΛΑ τα μικρά κόμματα ανεξαιρέτως.Ο Σύριζα όμως είναι πρώτος
-Οι άνεργοι προτιμουν τα μικρά κόμματα.Ο βαθμός υπεραντιπροσωπευσης είναι μεγάλυτερος κατα σειρά σε ΚΚΕ,ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ,ΛΑΟΣ,ΣΥΡΙΖΑ
-Οι σπουδαστές ,φαντάροι προτιμουν τα μικρά κόμματα.Ο βαθμός υπεραντιπροσώπευσης είναι μεγάλυτερος κατα σειρά σε Συριζα,ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ,ΚΚΕ,ΛΑΟΣ
-Οι καθαρόαιμοι εργοδότες είναι παρόντες σε όλα τα κόμματα.Συριζα και Οικολόγοι τους υπεραντιπροσωπεύουν ενω ΚΚΕ ΛΑΟΣ τους υποαντιπροσωπευουν
-Οι μεγάλες ηλικίες και οι συνταξιούχοι δεν προτιμούν τα μικρά κόμματα,με εξαίρεση το ΚΚΕ στο υπεραντιπροωπεύονται οι ηλικίες 55-64 και οι συνταξιούχοι του Ιδ.τομέα
-Το ΛΑΟΣ δεν παρουσιάζει ούτε ένα δημογραφικό χαρακτηριστικό που να το διαχωρίζει από άλλα μικρά κόμματα.Η λαικιστική ακροδεξιά είναι «λαική» όσο και οι άλλοι.
-Ο Συριζα εμαφνίζει τις μεγαλύτερες αντιφάσεις (με τους μεγαλύτερους και μικρώτερους δείκτες) με πολύ ψηλές επιδόσεις σε φαντάρους σπουδαστές και 18-24 και πολυ χαμηλές σε κατώτερη μόρφωση και ηλικίες ανω των 65.
Εδω όλη η έρευνα της VPRC

Στον πρόναο του τριπλού ιερού της "Malacca"

Η πολη Malacca ευρισκεται σε ενα στρατηγικό σημειο της Απω ανατολης .Δεσπόζει στον δίαυλο ανάμεσα στην Ινδονησία και την χερσόνησο της Μαλαισίας ελέγχοντας τις θαλάσσιες οδούς της ευρύτερης περιοχής.
Οι Πορτογάλοι εξερευνητες ήταν οι πρώτοι που έδωσαν στην περιοχή ενα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.Σήμερα όμως είναι μια συνηθισμενη τουριστικη πολη.
Λόγω όμως της ιστορίας της σήμερα συμβολιζει την θετικη και ισορροπημένη πολυπολιτισμικοτητα αυτης της Μαλαισίας.
Μουσουλμάνοι,Ινδουστες,Βουδιστες και Καθολικοί συνυπαρχουν αρμονική στην κοινωνία και την κυβέρνηση.
Στην Malacca υπαρχει ο πιο ιδιορρυθμος ναος του κοσμου
Προκειται για ενα οικοδομημα που περιλαμβανει τρια διαφορετικα ιερα ( τεμενος, ινδουιστικό ναο , και καθολικη εκκλησια) αλλά με κοινό πρόναο.
Στην ουσια επιτρεπει στους πιστους να συμμεριζονται την ιδια τουλαχιστον πνευματικη προετοιμασια.Ο πρόναος καταλήγει σε τρεις διαφορετικές πύλες που παραμένουν ανοικτές συνεχώς.Αν βρεθεις στον πρόναο δεν καταλαβαίνεις την φύση του χώρου.Κάτι μεταξύ εθνικ μπαρ και μουσείου.
Το εντυπωσιακό ειναι οτι η πλειοψηφια των επισκεπτων ή προσκυνητών παραμενει στον προναο απολαμβανοντας και τις τρεις λειτουργιες αναλογως.
Ενα ιδιοτυπο φαινομενο διστακτικου θρησκευτικου συγκρητισμου.
Προφανως οι αυθεντικοι πιστοι σπανια πανε στον τριπλο ναο.Αυτος ειναι δημοφιλης αναμεσα στους πιο ψαγμενους και τους τουριστες.
Η απόλυτη θρησκευτική ένταξη έχει μια καθαρότητα,που δεν είναι και πολύ βολική σε ένα απροσδιόριστο πρόναο
Ο ΓΑΠ εχει μπει πανυγηρικά στον πρόναο.
Τα πει ολα και δεν εχει δεσμευτεί για τιποτα.Εχει απαγγείλει όλα τα τροπάρια όλων των θρησκειών.
Απολαμβανει την ιστορικη ιδιομορφια του διστακτικου συγκρητισμου,την ισορροπημένη ανεκτικοτητα.
Αργα η γρηγορα όμως θα πρεπει να μας δειξει σε πιο ναο θα εισέλθει και τότε αναγκαστικά κάποιοι θα ακούσουν μουσικές που δεν θα τους είναι γνώριμες.
Γιώργο η Malacca είναι ωραία πόλη,αλλά έχει άλλο νόημα στην τοπική διάλεκτο ........

Καλε κυρια Trier γιατι φορούσες ανάποδα τα μποτάκια του Lars;

Οτι ο Trier ειναι μια kινηματογραφικη ιδιοφυια δεν χωράει αμφιβολία.Στον «Aντιχριστο» όμως δημιουργει μια ιδιοφυη μπαλαφαρα ,ενα διανοητικο ανεκδοτο ,που ειναι τόσο αιωρουμενο τόοσο κωμικοτραγικο πολυ σκεφτεσαι οτι μαλλον ο τύπος σπαει πλακα.
Μιλαμε για χοντρη πλακα με ισχυρες δοσεις εκλεπτισμένου μισογυνισμου.
Οι υποτιθεμενες σκηνες βιας ειναι λιγες και μικρες ,και μαλλον προωθουνται για διαφημηση.
Το στορυ μπαζει απο την αρχη.
Γιαλαντζί ψυχαναλυτής σωζει την γυναικα του απο την φαρμακοθεραπεια,κανοντας της ψυχοθεραπεία.Μα καλά ψυχανάλυση απο κασέτα «ανευ διδασκάλου» είχε μάθει;Ουτε στην Θρασκιά δεν ακουστηκε ψυχαναλυση στην ερωμενη σου.
Ασε που ο βλακας δεν ηξερε πως η δικια του ειχε παρατησει την διατριβή της Τι στο καλο στο σπιτι μονο για λογαριασμούς ΕΥΔΑΠ μιλαγανε;
Τελος παντων αφου προσπερασουμε τα σεναριακα γιατι υποτιθεται η ταινια μπορει να ειναι και συμβολικη κοιταμε και τα βαθυτερα
Ολη η ταινια περιστρεφεται γυρω απο την γυναικα.
Η οποια ομως εχει το κακο της χαλι.
Αφηρημενη μαμα,παπουτσωνει αναποδα τον γιο της, τριπαρει με το θεμα της διατριβής της (που συμπτωματικά ονομαζεται γυναικοκτονία) , αφου τα παιρνει αναποδα, πακτωνει τον Γιαλαντζί ψυχαναλυτη για να σουρνεται,ριχνει και ενα αυτοακροτηριασμό για χώνεψη.
Το κόλπο είναι πως το ταργελαφικό στόρυ μας παρουσιάζεται μέσω της πιο εκλεπτισμένης και ιδιοφυούς κινηματογραφικής γλώσσας.
Δημιουργείται ένα κινηματογραφικό σύμπαν πολλαπλών συμβολισμών ,εικαστικών αριστουργημάτων,για να διακινίσει ενα προβληματισμό επιπέδου ψυχανάλυσης «Μανίνα»
Ας πούμε ότι παίρνεις το καλύτερο μάγειρα του κόσμου,και αυτός με τα καλύτερα υλικά φιάχνει μια σκέτη μακαρονάδα.Κρίμα τα υλικά,το εστιατόριο ,ο χώρος, η ατμόσφαιρα.Ο υπερμάγειρας ασχολείται με κοινοτοπίες.
Ο ταινία αφιερώνεται στον Ταρκόφσκι.
Καλά και εγω αφιερώνω την ανάρτηση στον Παπαδιαμάντη.Τι με αυτό;
Στον Ταρκόφσκι η αφηρημένη διαλυόμενη φύση,η μεταφυσική καταρράκωση αντιστοιχεί σε ενα πνευματικό προβληματισμό.Η φύση και η διάνοια συγχρονίζονται στην απαισιόδοξη μεταφυσική.
Ο Trier όμως δανείζεται το σύμπαν αυτό για να προβληματιστεί για την δαιμονική ταλαίπωρη γυναίκα που όμως είναι ενός άλλου κόσμου.
Η ηρωίδα του παραδέρνει εντός του κόσμου ,των συμβολισμών τύπου «Seven»,και ο Trier την τοποθετεί (προσπαθεί) στο σύμπαν της «Νοσταλγίας»
Και η κακομοίρα ταλαιπωρείται,ταλαιπωρεί και τον «σύζυξ» ,ταλαιπωρεί και τους κριτικούς.
Κάτι απο ανεξόφλήτους λογαριασμούς θυμίζει η σύλληψη της ταινίας.
Η μαμά πυροδοτεί τα πάντα και ο άβουλος μπαμπάς απλως αντιδρά,βυθιζόμενος στην μάνα «φύση».Η ένταση αρσενικού θηλυκού ανεπεξέργαστη,πρωτόγοννη,αταβιστική.Το θηλυκό ως φύση,δαιμονικότητα,απροσδιοριστία και το αρσενικό ως απλός παρατηρητής της δαιμονικής ακαταστασίας.Ο φουκαράς τι τουλαχε να πάθει τς τς....
Μώρε τέτοιος πρωτογονισμός μάλλον αποκαλύπτει οτι κάτι σοβαρό τρέχει με την μαμα Trier.
Ρε μήπως του φορούσε τα μποτάκια στραβά;

Ιδιορρυθμίες

Τα τελευταία αποτελέσματα για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα παρουσιάζουν ένα αδιαμφισβήτο εύρημα.Οι κοινωνίες που παρουσιάζουν τον μεγαλύτερο βαθμό εγγυημένων εισοδημάτων και κοινωνικής μέριμνας διαθέτουν πολύ ανταγωνιστική οικονομία και μέγιστο καταγραφόμενο πλούτο.Οι λεπτομέρειες εδώ

Οι φτωχότερες χώρες έχουν τους χειρώτερους συντελεστές ανισότητας.Αν το ζήτημα των εγγυημένων ειδοδημάτων δεν είναι προεκλογικό τρίκ,τότε η διαχείριση του πρέπει να είναι πολύ δυναμική.Δηλαδή αναζητείται η μέγιστη κοινωνική εξισορρόπηση εντός μιας οικονομίας που αναπτύσσεται,αλλιώς στραβοκοιτάζουμε προς κοινωνίες μιας άλλης δυναμικής.

Τι γίνεται όμως αν ο πλούτος που εισρέει,και άρα έστω εμμέσως συμβάλει στην δυνατότητα διανομής,είναι άυλος δυναμικός και ταλαντευόμενος;

Μια οικονομία σαν την Ελληνική,πως θα συμπεριφερθεί προς τον «εαυτό» της οταν αυτός δεν είναι γειωμένος;

Ας δούμε μια νεοελληνική παραδοξότητα
Η μεγαλύτερη πηγή συναλλάγματος στην χώρα το 2008 ήταν το ναυτιλιακό συνάλλαγμα.Περίπου 18 δις ευρώ.

Ο χώρος της ναυτιλίας είναι όμως κυριολεκτικά αφορολόγητος .Σωστά ο Σύριζα επισημαίνει την ασυλία εφοπλιστικου κεφαλαίου (θεση 11).

Ταυτόχρονα είναι ένας κλάδος με οριακή συνεισφορά στην απασχόληση.Μόλις 36,000 (αλήθεια με συνεχείς αυξήσεις) δηλαδή περίπου το 0,8 % του συνολικού εργατικού.Λεπτομέρειες στην εκθεση ΙΝΑ ΓΣΕΕ (σελίδες 351-361)

Δηλαδή ένας κλάδος που συμμετέχει κατά 0,8 % στην απασχόληση,δεν φορολογείται συμβάλει στο 35 % του συναλλάγματος ,και περίπου στο 5 % του συνολικού ΑΕΠ.

Για να το πούμε λίγο ωμά, αν διανοηθούμε την οικονομία ως «όλο» τότε η κατάσταση μας δεν είναι και τόσο απλή .Μέρος του πλούτου που εισρέει προέρχεται από μια απόλυτα διεθνοποιημένη δραστηριότητα,εκτός οιουδήποτε φορολογικού ελέγχου ,με μικρή συμβολή στην απασχόληση,και παρα ταύτα στηρίζει τοι καχεκτικό ισοζύγιο.

Ο οποιοσδήποτε νουνεχής πολίτης αυτής της χώρας προφανώς δεν θα ήθελε καμιά δεκαπενταρία δις ευρώ να εξαφανίζονται από την οικονομία.Απο την άλλη ο όρος ύπαρξης και ανάπτυξης αυτού του πλούτου είναι ακριβώς η αποκόλληση του από οποιονδήποτε κρατικό εθνικό έλεγχο.

Αυτό είναι και το παράδοξο ιδιόρρυθμο της ελληνικής οικονομίας.

Είναι αρκετά αναπτυγμένη και διεθνοποιημένη έτσι που συμφέρει (για το συμφέρον των εργαζομένων) να παραμένει εντός των ροών του παγκόσμιου καπιταλισμού,αλλα δεν έχει κανενός είδους θεσμική προετοιμασία για να ορίσει αυτήν την ιδιαιτερότητα.

Βρισκόμαστε πραγματικά αμήχανοι,και αυτό φαίνεται στην αφασία των κομμάτων εξουσίας ,και όλων όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

Και όχι τίποτα ψηφίζουμε σε τρεις μέρες......

Rousfeting or Lobbying.

Selâm verdim rüşvet değildir deyü almadılar:
Του είπα καλημέρα,αλλά δεν δέκτηκε γιατί δεν ήταν δωροδοκία.

O Μοχαμεντ Σουλευμάν είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ποιητές της οθωμανικής περιόδου, που παρέμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο Fuduli.

O στίχος αυτός είναι τόσο ονομαστός ώστε παρέμεινε ως τουρκική παροιμία.

Η λέξη κλειδί είναι προφανώς το rüşvet που μεταφράζεται ως δωροδοκία,αλλά έφτασε σε μας παρεφθαρμένο ανάποδα ως δωροαποδοχή.

Στην οθωμανική περίοδο ,ρουσφέτι κάνω εγω για να εξαγοράσω τον ισχυρό,ενω στην Ελλάδα του 2009 ,ρουσφέτι κάνει ο ισχυρός για να εξαγοράσει τον αδύνατο.

Η υποκρισία με την δωροδοκία εμφανίζεται στο γλωσσολογικό επίπεδο.

Η συναλλαγή με τον πολιτικό αν γίνεται από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα αγκυρώνεται σε μια οθωμανική γλωσσική κληρονομιά,ενω όταν γίνεται απο τους οικονομικά ισχυρούς πηγάζει από την Αγγλοσαξωνική κληρονομιά του Lobbying.

Lobby είκαι κυριολεκτικά οι ευρύχωροι διάδρομοι χώροι που οδηγούν στους εσωτερικούς χώρους, και όσοι συνωστίζονται στους διαδρόμους της πολιτικής για να επιρεάσουν τους πολιτικούς δεν κάνουν τίποτα κακό ,αλλα απλώς ασκούνται στο «διαδρομείν» στο Lobbying.

Οι αδύνατοι συναλλάσονται με υπανάπτυκτους οθωμανικόυς τρόπους,και οι ισχυροί με το καθως πρέπει αγγλοσαξωνικό Savoir Vivre.

O φουκαράς των Stage διαλέγεται με το ρουσφέτι,και ο Χριστοφοράκος κάνει “ανάπλαση επιχειρηματικού τοπίου».

Η γλώσσα στην υπηρεσία της ταξικής διαφοράς.

Espresso Politics

Οι τελευταίες ευρωεκλογές κατέγραψαν μια αξιοπρόσεκτη άνοδο των λαικιστικων ακροδεξιών δυνάμεων.
Στην Μ.Βρεττανία η άνοδος ήταν εντυπωσιακή.Ιδίως το ξενοφοβικό British National Party δημιύργησε μια μεγάλη δυναμική.
Μια πρόχειρη μελέτη ανάδειξε μια απόλυτη συσχέτιση μεταξύ Tabloid και Νέα Δεξιάς.Η θεματολογία,οι προτεραιότητες ,και ο λόγος αλληλοσυμπληρώνονται.
Οι ακροδεξιές λαικιστικές δυνάμεις αρδεύονται από τον χώρο της δημοσιότητας που κωδικά θα ονομάζαμε κουτσομπολιό και life style.
Βλέποντας την πρόσφατη Κυκλοφορία της Εσπρέσσο και την Τηλεθέαση των life style εκπομπών,είναι φανερό ότι τελικά η απολίτικη φιλολογία για τους πρόσκαιρους σταρ της δημοσιότητας και η γενικώ τερη ηδονοβλεπτική απόλαυση είναι πολυ ισχυρή.
Ταυτόχρονα οι διάφοροι Ψωμιάδηδες,Αδώνιδες,Πλεύρηδες έχουν κατασκηνώσει εντός του Λούνα Πάρκ της χαλαρής αμπελοφιλοσοφίας.Δηλαδή η αιχμηρή οξεία πολιτική επιπλέει στο πιο ασαφές πολιτιστικό περιβάλλον,σε μια ιδιόμορφη συνύπαρξη.
Η νεά λαικιστική δεξιά, είναι επιθετική για τους ξένους ,αμείλικτη με τους διαφωνούντες ,καταγγελιτική για τους πάντες,αλλά αρέσκεται στον πολιτισμό της χαλάρωσης και της αερολογίας.Λες και επιδιώκεται μια ισορροπία έντασης.Η πολιτική αγριότητα λειένεται με τα αφρόλουτρα της κουτσομπολικής σαπουνάδας.
Ο G.Agaben στο βιβλίο του «Η Κοινωνία που έρχεται» έχει διατυπώσει την άποψη πως τελικά κινούμαστε προς μια κοινωνία με μία μόνο τάξη,την μικροαστική η οποία όμως παρουσιάζει μια ιδιομορφία.
Η παγκόσμια μικροαστική τάξη στερείται οιασδήποτε εσωτερικής ζωής,και απλώς επιπλέει σε μια δηφημιστική ζώνη.
«Η εσωτερική ένδεια της μικρο μπουρζουαζίας διακρίνεται στο γεγονός οτι οι άνθρωποι ψαχνουν στο διαφημιστικό σποτ για το εξαφανισθέν προιόν για το οποίο νιώθουν πως εξαπατήθηκαν ,αναζητώντας απελπισμένα,ενάντια σε κάθε πιθανότητα ,να ιδιοποιηθούν μιας ταυτότητας η οποία έχει καταλήξει να είναι για εκείνους απόλυτα ανάρμοστη και ασήμαντη.Κατα συνέπεια η ντροπή και η αλαζονεία ,ο κονφορμισμός και η ακρότητα παραμένουν οι δύο πόλοι της μεταξύ των οποίων εκφράζονται όλα τα συναισθήματα τους» σελ 109 .
Δηλαδή το παθητικό κοινό των κουτσομπολάδικο,ή καλύτερα η παθητικότητα στην οποία πέφτουμε όλοι όταν τα βλέπουμε (σσς... όλοι τα βλέπουμε κατα λάθος....) δεν είναι και τόσο παθητική.Είναι ακριβώς στην ίδια περιοχή με την αλαζονεία και την ακρότητα.Η θέαση της σαπουνοσαχλαμάρας είναι οξεία,ακραία γιατί αλλιώς δεν λειτουργεί ο μηχανισμός απόκτησης της ταυτότητας,αυτής της κενής ταυτότητας.
Ετσι ο ακροδεξιός λαικιστής «παίζει εντός έδρας» οταν μιλάει στην Λόη και την Λαμπίρη,δεν χαλαρώνει ,δεν κάνει διάλειμα.
Η κριτική ,αντίθετα γενιέται νοηματικά σε ένα περιβάλλον αντιθέσεων,ταξινομήσεων ,επινοήσεων.Γι αυτό και εμπεριέχει το στοιχείο της θετικής εγρήγορσης,μιας πνευματικής επίθεσης.
Οπως έχει γράψει ο Zizek ο λαικισμός είναι μια αρνητική στάση,που αρνείται να ταξινομήσει να διχάσει σε βάθος,και αρκείται στο πρωτόγονο εμείς – εσείς,που παραπέμπει απ’ευθείας στον αταβισμό της φυλής.
Προφανώς δεν τίθεται θέμα προληπτικής λογοκρισίας,απλώς αναδεικνύουμε το φαινόμενο,και με όσα βλέπουμε στην τηλεόραση,η «εδρα» της ακροδεξιάς αυξάνει αλματωδώς
Info
G.Agamben «Η Κοινωνία που έρχεται» 2007 Εκδόσεις Ινδικτος
S.Zizek “In Defence of lost Causes-Why populism is good enough in practice” 2007