Μεγάλα κοινωνικά γεγονότα.Ενα βιβλίο του Μ.Διόγου με πρόσχημα μικρές αθλητικές ιστορίες

Ο Μ.Διόγος αποτελεί μια από τις ειδικές περιπτώσεις δημοσιογράφου.Οσοι τον παρακολουθούμε απο το ραδιόφωνο (κυρίως) και τον τύπο,έχουμε καταλάβει ότι μάλλον χρησιμοποιει τον αθλητισμό ως έναυσμα για την διατύπωση ενός κριτικού κοινωνικού λόγου.Η ακρίβεια και η επάρκεια για τον αθλητισμό,χρησιμοποιείται ως έδαφος για τον πολιτικό στοχασμό.
Ως ακροατής πάντα θυμάμαι τις σαββατιάτικες μεσημεριανές εκπομπες του ,τον καιρό της σύλληψης της 17 Νοέμβρη,όπου νομίζω δημιουργήθηκε με την βοήθεια των ακροατών το πιο ερεθιστικό ραδιοφωνικό κοκταίηλ με υλικά,την συζήτηση για το ποδόσφαιρο,την βία,την αριστερά,την τρομοκρατία,την δημοκρατία.Πραγματικά μοναδικές στιγμές.
Η αθλητική δημοσιογραφία έχει πολλές σχολές
Τον φιλολογίζοντα πλατιασμό του Φ.Κωνσταντουδάκη
Τον αλανιάρικο τσακπινοκυνισμό των Γεωργίου Γαβαθιώτη
Τον πληροφοριακό καταιγισμό των Διακογιάννη,Σωτηρακοπουλο
Το ξενερουά life style των Πανουτσοκαρπετόπουλων
Αλλά στην θετική χρήση του αθλητισμού ως ,οπτική πρισμα της κοινωνικής κριτικής,ο Διόγος είναι πρωτοπόρος.Στο ίδιο μήκος κύματος βέβαια και ο Ελευθεράτος και οι αποσπασματικές αναφορες του Μπογίοπουλου.
Η ισορροπία σε ένα τέτοιο σχοινί είναι προφανώς δύσκολη.
Το ποδόσφαιρο όντας πλέον μια κολοσιαία βιομηχανία entertainment , στην οποία επενδύονται τεράστια κεφάλαια,με μοναδικό προιόν όχι μόνο το θέαμα,αλλά και μια αφοπλιστική σχέση του οπαδού με την φανέλα,που είναι εκ των προτέρων μονόδρομη.Οσοι είμαστε φανατικοί οπαδοί ξέρουμε ότι είμαστε τελικά μόνο για να δίνουμε ,ενέργεια χρηματα,ζωή προς μια φανέλα.Χωρίς την αρχική μη ανταποδωτική σχέση,του αθλητικού οπαδισμού, τα ομαδικά αθληματα δεν έχουν νόημα.
Η δύσκολη ισορροπία υπάρχει καθώς μια μη ανταποδωτική σχέση,εμπλέκεται στο απόλυτο ανταποδωτικό κύκλο του κεφαλαίου.Είναι κάτι περίπου σαν το Βατοπέδιο.
Εχουμε την πίστη μας ,γνωρίζοντας ότι για να παραμένει ζωντανή,κάποιος πρέπει να την εμπορευτεί σωστά.
Εμείς οι οπαδοί,που έχουμε συνείδηση αυτου του τραγέλαφου,το ξέρουμε καλά και γι’αυτό συνενοούμαστε μεταξύ μας ανεξαρτήτως ομάδων.Κάποιοι παίζουν με τον πόνο μας,αλλα γουστάρουμε να παίζουν όλο και πιο πολύ,αλλιώς δεν έχει γούστο.
Είμαστε εντός της σαδομαζοχιστικής jouissance.
Ο Μάκης λοιπόν έχει καταφέρει να ισορροπεί σ’αυτο το σχοινί ως επαγγελματίας δημοσιογράφος και είναι μοναδικός
Ρούφηξα το βιβλίο του
Ενα κοινωνικό ντοκουμέντο,για την αριστερά, την κατοχή,τον τρίτο κόσμο,την προσφυγιά,την αυτοοργανωση,αλλά και για την Βραζιλιά,την Γερμανία,το Κονγκό,την Ουκρανία.Θα μπορούσε να ήταν και ένα κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα με κοινωνικές αναφορές.
Αυτό ήταν για μένα το βιβλίο του Μάκη.
Ο αθλητισμός μου φάνηκε μάλλον ένα καλοστημμένο πανέξυπνο πρόσχημα.

Μ.Διόγος.Μικρες Αθλητικές Ιστορίες .Εναλλακτικές Εκδόσεις 2008.