Ξαφνικά σε δύ σημαντικά ιστολόγια διατυπώνετια μια ένσταση για την αξία μιας αυτόνομης ιδεολογικής κριτικής της διαφθοράς.
Με ένα αυθαίρετο τρόπο ,σχεδόν ενοχικό,ωσάν οι κατηγορίες της διαφθοράς να φορούσαν συγκεκριμμένα πρόσωπα,η ηθικη αξιολόγηση απορρίπτεται ως "νεοφιλελευθερη ηθικολογία" που αποκρύπτει σχεδόν μαγέυει την ύπαρξη ταξικών σχεσων πολώσεων κλπ
Μάλλον άστοχη και τόσο επιφανειακή κριτική.
Ας δούμε όμως ένα απόσπασμα του Ν.Σεβεστάκη (Ελευθεροτυπία 6/2/2010) που δημιουργεί το έδαφος για να καταλάβουμε την ΑΥΤΟΝΟΜΗ αξία μιας αριστερής κριτικής στα θέματα ηθικής και ιδεολογίας.
Η προσκόλληση των φιλελεύθερων και αριστερών δυνάμεων στον νομικό ορθολογισμό και στα θέματα της οικονομίας έχει αφήσει ουσιαστικά ελεύθερο το πεδίο σε έναν δεξιό «γκραμσισμό». Και είναι μάλλον ευεξήγητο το γιατί οι εθνοκεντρικές-πολιτισμικές εμφάσεις μπορεί να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της οικονομικής συμπίεσης.
Η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να πιστεύει ότι στα «οικονομικά» έχει μειωθεί σημαντικά, αν όχι πλήρως, η δυνατότητα ισχυρής πολιτικής βούλησης, ανεξαρτησίας αποφάσεων και εναλλακτικών πολιτικών χειρισμών. Μια χώρα αλυσοδεμένη στα χρέη και υπό διαρκή δημοσιονομική επιτήρηση δεν έχει δυνατότητες πολιτικού ή οικονομικού αυτοκαθορισμού. Αυτό δεν δηλώνουν σε όλους τους τόνους οι ελίτ και οι καθοδηγητές γνώμης; Οτι, με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν περιθώρια ιδεολογικής «πολυτέλειας» στον σκληρό πυρήνα των κρατικών πολιτικών.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο αριστερός ριζοσπαστισμός, αγκιστρωμένος στο κοινωνικό ζήτημα, στα κοινωνικά δικαιώματα και στην πίστη για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος συναντά τεράστιο πρόβλημα.
Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει με τον δεξιό «πολιτισμικό» ριζοσπαστισμό: αυτός έχει κάθε ευχέρεια να εκτρέπει τα αιτήματα αυτοκαθορισμού και τις ίδιες τις αναφορές στη συλλογική αυτονομία και στη λαϊκή κυριαρχία, επικαλούμενος ένα πρόβλημα (εθνικής) ταυτότητας που απειλείται με αλλοίωση και εκφυλισμό.
Αυτα ως ορεκτικό οψόμεθα
Όλο το άρθρο του Σεβαστάκη εδώ.
Cynical H εξουσία ως θύμα
Radical Desire Αντιθεση στην ρητορία της Ανανεωτικής Αριστεράς
Posts
32 comments:
Φίλε LLS, διάβασα το απόσπασμα αλλά δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στην λέξη "διαφθορά". Επίσης, η πρώτη παράγραφος φαίνεται να κριτικάρει τον οικονομισμό και νομικισμό "των φιλελεύθερων και αριστερών δυνάμεων"--θέση η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο βρίσκει σύμφωνους όσους πιστεύουν σε νομικές επιλύσεις και οικονομική τόνωση.
Τέλος, η άποψη ότι μια "χώρα αλυσοδεμένη στα χρέη ...δεν έχει δυνατότητες πολιτικού αυτοκαθορισμού" χρεώνεται από τον Σεβαστάκη στις "ελίτ και τους καθοδηγητές γνώμης"--χαρακτηρισμός που λογικά μάλλον δεν σχετίζεται με την κομμουνιστική αριστερά.
Οπότε το απόσπασμα δεν φαίνεται να στηρίζει τα εισαγωγικά σου σχόλια, μάλλον το αντίθετο.
Θα δω το ολοκληρωμένο κείμενο όταν μπορέσω, αλλά κοίταξε σε παρακαλώ το απόσπασμα που ανάρτησες μια δεύτερη φορά με βάση τις παρατηρήσεις μου να μου πεις τι γίνεται.
O Σεβαστάκης, στο Homo Democraticus, το είχε περιγράψει σχεδόν όπως τώρα που το παραθέτει ο LLS, και είναι πολύ επίκαιρο σχόλιο..
Θα ξαναθυμίσω τί είχα επισημάνει κάποτε....
Υπάρχει μια αυταπάτη που πρέπει να εξαλείψουμε:της ικανότητας οργάνωσης και ορθολογικού σχεδιασμού της κοινωνίας.Οι σχέσεις εξουσίας και οι οικονομικές σχέσεις είναι ετσι δομημένες ,που δεν μπορούν να υπερβούν η μία την άλλη.
Κόμματα και επιχειρήσεις δρουν με ιδιοκτησιακή(κτητική) και αχαλίνωτη θέσμιση,κυταρροποιώντας την δυναμική των όποιων εξωγενών αντιστάσεων: στεγανοποιούνται και ταυτόχρονα αυτομαραζώνουν.
Σήμερα ζούμε σε εποχή αναρχης ταξικής καθετοποίησης της κοινωνίας: πυρηνική κατάληξη,αποτελεί η μορφοποίηση της μεσαίας τάξης, και η δυνατότητα παρέμβασης- μέσω διαπλοκής ή προσβασιμότητας στην Εξουσία και την ισχύ της κρατικής σφραγίδας, των ανοδικοκαθοδικών μελών της (πολίτες σε ταλάντωση) ,στην εξουσιαστική δομή .
Απο τον Πλάτωνα ως τον Μαρξ, η αντιπαλότητα στην διαφθορά δεν υπήρξε ζητούμενο δημοκρατικής σχηματοποίησης,αλλά μάγμα κοινωνικής φαντασίωσης(θρεμμένος με την Διαλεκτική, ο Μαρξ ήξερε γιατί ηταν ανέφικτη η μή ένωση του προλεταριάτου χωρίς την πρόσβαση του στις διεφθαρμλνες δομές εξουσίας).
Κοινώς: κομματικά μορφώματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, εχουν ημερομηνία λήξη πρός την ιστορική τροχιά τους,καθώς είναι δορυφόροι της αυτοτροφοδοτούμενης κοινωνικοοικονομικής ανισότητας( ενα κόμμα Αριστεράς, ιδρύεται μεν για να επαγγέλεται κοινωνική δικαιοσύνη,αλλά συμβάλλει τελικά στην στείρα διαιώνιση της καταγγελίας για ανισοκατανομή ευκαιριών,αφού αποτελέι εξ'ορισμού στεγανοποιημένο φορέα κοινωνικής δράσης.
Μια αποσπασματική διαχείριση της εξουσίας,μέσω κομματικου καθεστωτισμού(σταλινικού ή καστρικού τύπου) μπορεί, υπο προυποθέσεις να απο-ενοχοποιήσει στην κοινωνική συνείδηση την στεγανότητα του συλλογικού φορέα,σε όρια εξώφθαλμα αντιδημοκρατικά και καταστροφικά( ναζισμός).
Η Ελλάδα, έζησε επι δεκαετίας '80, το φαινόμενο της κοινωνικοποίησης ατομικών οραμάτων και της εξατομίκευσης συλλογικών στόχων(η αποτυχία του Ανδρέα να μοιράσει πλούτο δίκαια, μιας και δεν φρόντισε πρώτα να τον αυξήσει και πραγματικά,εκτός απο ονομαστικά).
Δεν μπορούμε να έχουμε λύση πριν θέσουμε το πρόβλημα.Και δεν μπορούμε να έχουμε πρόβλημα, αν δεν υπάρχει πρώτα.Σε αυτή την χώρα,είναι περισσότεροι αυτοί που κατασκευάζουν προβλήματα με τις ατομικές τους συμπεριφορές, απο αυτούς που λύνουν αληθινά προβλήματα,κινητοποιώντας συλλογικές δράσεις ενάντια στην διαφθορά!
Φίλε Elias, μπορείς να με παραπέμψεις στην σχετική συζήτηση της διαφθοράς ως θεωρητικού ζητήματος; Επίσης, τι εννοείς "δεν υπήρξε ζητούμενο κοινωνικής σχηματοποίησης αλλά μάγμα κοινωνικής φαντασίωσης"; Δεν κατανοώ τη φράση.
Ευχαριστώ.
Ουπς, εννοούσα στην σχετική συζήτηση της διαφθοράς ως θερητικού ζητήματος ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ (μιας και αυτός αναφέρεται ως κάποιος που μοιραζόταν τους πολιτειολογικούς προβληματισμούς του Πλάτωνα).
LLS,
γιατι δεν βρηκα κοινα σημεια αναμεσα σε αυτα που εγραψα και στο αρθρο του Σεβαστακη;
Πώς διαχειριζεται ο Σεβαστακης την αρνηση κριτικης της διαφθορας, που μου προσάπτεις;
Πάντως μιας και πιάσαμε τα "ποιος φοβάται", οφείλω να ενημερώσω τον ιστολόγο ότι ο τίτλος --και νομίζω όχι μόνο-- με διασυνδέει με τον σημερινό Μανδραβέλη: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_25/04/2010_398870
Και επειδή στον Μανδραβέλη αποκλείεται να τα βρούμε, μήπως να ξαναθυμόμασταν λίγο τον Νέγκρι για να χουμε και ένα σημείο επαφής; Όσα προβλήματα και αν έχω μαζί του αυτά τα περί κυφήνων που άρχισαν να κυκλοφορούν πλέον δεν τα έχει πει ποτέ. Και κάποιον που ασκεί μεν κριτική στον παραδοσιακό συνδικαλισμό (όπως και ο φίλος ο Μπαντιού) αλλά πάει και φυλακή για ακροαριστερές δράσεις ε, τον σέβομαι διαφορετικά.
Ουπσ, κάπως τα μπερδεύουμε... Η κατά Καστοριάδη έκφραση ''μάγμα κοινωνικής φαντασίωσης'' αναφέρεται στην ευάλωτη πλευρά της υποκειμενικής σχέσης με την εξουσία: ατην ταύτιση με πρότυπα εντολέων( η διαφθορά΄ορίζεται απο πολλούς γάλλους αναλυτές, ως η αμυντική διεργασία του συλλογικού ασυνείδητου απέναντι στις ατομικές νευρώσεις αποτυχίας( Guattari,Deleuze ,k.a)Κοινώς, κάποιοι διαπλέκονται με την εξουσία σε ψυχανγκστικά πλαίσια, σε καταναγκασμό εγγραφής κέρδους στο κοινωνικο οικονομικό ταμπλό...Το ζητούμενο , κατά τον Σεβαστάκη- γιατί καλώς το ψάχνει ο LLS, είναι εάν μπορεί μια αριστερή ρητορική να επανατοποθετήσει την ευτυχία έξω απο την διαπλοκή κράτους-αγοράς( βλ. βιβλίο του Η αλχημεία της Ευτυχίας)
Υπάρχει ομως μια κεντρική μαρξικη έννοια της εκτροπής αιτημάτων αυτοκαθορισμού, όπως τις ορίζει ο Σεβαστάκης... Δεν ιδεολογικοποιεί τις νευρώσεις των κομμάτων που σταδιακά- εδώ και 30 χρόνια- έχουν κάνει μετάσταση σε συνδικάτα, οργανώσεις,θεσμούς διεκδίκησης. Τί θέλω να πώ: εάν ο Πουλαντζάς μας βοήθησε να κατανοήσουμε την αρνητική επίδραση των κρατικών συμπτωμάτων στην αυτονομία, ο Σεβαστάκης σχεδόν απο- μαρξικοποιεί αυτή την επίδραση και τις ξαναδίνει την ετικέτα της ιδεολογικής συνάφειας...Ο διαπλεκόμενος και ο διαφθορέας, είτε απο την πλευρά της γραφειοκρατίας είτε απο την πλευρά της αγοράς, είναι μονίμως ψευδο-αριστερός και κρύβεται κάτω απο μάσκες , που δεν ξέρει οτι τις φοράει, ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού...
Διάφωνώ- έαν τον κατάλαβα σωστά τον Σεβαστάκη- σε αυτό το θέμα...
Η εξουσία, το κέρδος , κατά τον Benjamin, υπερβαίνουν ιδεολογικές χρωματώσεις και πεποιθήσεις, εγκολπώνονται στις τάξεις και στις νοοτροπίες των μαζών...Η κυριαρχία της ηδονής για κέρδος, επισκιάζει την βούληση για αγώνα, έλεγε ο Σαρτρ...
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, φίλε Elias, αλλά κατά βάση ρώτησα γιατί αναφέρεις τον Μαρξ σε αυτό το πλαίσιο. Η πρότασή σου ήταν: "Απο τον Πλάτωνα ως τον Μαρξ, η αντιπαλότητα στην διαφθορά δεν υπήρξε ζητούμενο δημοκρατικής σχηματοποίησης,αλλά μάγμα κοινωνικής φαντασίωσης"
Αυτό που αναφέρεις για τους Deleuze/Guattari έχει, φαντάζομαι, να κάνει με την περίφημη αναφορά τους στον φασισμό που κουβαλάμε μέσα μας (στο Milles Plateaux). Αλλά αυτό μικρή σχέση έχει με τη συζήτηση περί οικονομικής διαφθοράς, μιας και αποτελεί απλή αναφορά στην εσωτερίκευση των καταναγκασμών της εξουσίας. Είναι δύο προβλήματα που αγγίζουν ίσως σε ένα βαθμό το ένα το άλλο, αλλά δεν είναι ταυτόσημα.
Ο Καστοριάδης, από την άλλη, αν δεν λανθάνω, επιδίδεται επίσης σε μια πολιτική κριτική της γραφειοκρατίας και όχι σε μια κριτική της οικονομικής διαφθοράς. Και πάλι, η γραφειοκρατεία μπορεί να παράγει ή να προάγει τη διαφθορά, αλλά τα δύο προβλήματα δεν είναι ταυτόσημα.
Η αναφορά σου στον Benjamin σε ποιο κείμενο είναι; Μου είναι άγνωστη η ρήση αυτή.
Βenjamin στο Χρήμα και Καιρός, κείμενο στο χειρόγραφο Καπιταλισμός και Θρησκεία
Thanks. Έχω το κείμενο (και μάλιστα το έχω ποστάρει και μου κάνει εντύπωση που δεν το θυμάμαι καθόλου). Θα το τσεκάρω.
@Cynical
@Radical
Δεν διανοούμαι οτι δεν βρίσκετε στον Σεβαστάκη την ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ κριτική στον οικονομισμο,και την υποτίμηση της αυτονομίας των ιδεών και των αξιών ως αυταξία.
Τα υπόλειπα περι διαφθοράς είναι τόσο απλά
Η διαφθορά είναι κατακριτέα είτε στον καπιταλισμό ή στον σοσιαλισμό ως θεμέλιο ενος ηθικού προσανατολισμού.
Ο αυτοματισμός καπιταλισμός = διαφθορά αυτομάτως μας κάνει όλους διαφθαρμένους .Ε λοιπόν κάποιοι από εμάς οι περισσότεροι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ και δεν έχουμε ανάγκη το συγχωροχάρτι του καπιταλισμού.
Η ρήση Αντώνη, δεν υπάρχει ετσι ακριβώς( μιλάει για ιδεολογικές τροχιές( είναι δικό μου συμπέρασμα διαβάζοντας τον πρόσφατα
@LLS: Sorry, δεν σε καταλαβαίνω. Στο σχόλιο μου επάνω γράφω: " επίσης, η πρώτη παράγραφος φαίνεται να κριτικάρει τον _οικονομισμό_ και νομικισμό "των φιλελεύθερων και αριστερών δυνάμεων". Μοιάζεις να έχεις ξεχάσει τη φράση μου και να έχεις αφήσει απ'εξω την κριτική αναφορά στον νομικισμό και στον φιλελευεθρισμό.
Τα περί διαφθοράς που εξάγεις δεν είναι καθόλου απλά, λυπάμαι. Το κείμενο δεν έχει καμμία αναφορά στο θέμα. Και δεν γίνεται καθόλου κατανοητό το πώς σχετίζεται με την κουβέντα, ενώ τα συγκεκριμένα εδάφια στα οποία σε παρέπεμψα πηγαίνουν σε κατευθύνσεις που θεωρώ ότι έχουν σαφώς περισσότερη σχέση με τον λόγο που εγώ και η cynical καυτηριάζουμε και σαφώς λιγότερο με τον δικό μας λόγο.
Και για να εξηγούμεθα σε προσωπικό επίπεδο. Είμαι τρομερά ευαίσθητος στην διαφθορά. Δεν την θεωρώ καθόλου ασήμαντο θέμα για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΗΘΙΚΗ. Αλλά δεν την θεωρώ θέμα το οποίο αποτελεί θεμέλιο ριζοσπαστικής πολιτικής, για λόγους που εξήγησα νομίζω ξεκάθαρα και επανειλημμένα.
Φίελ LLS,
Έριξα μια ματιά στο κείμενο Σεβαστάκη. Δεν υπάρχει καμμία χρήση της λέξης διαφθορά ή της φράσης "κριτική της διαφθοράς" ή κάτι παρόμοιο. Το κείμενο ασχολείται με την σημασία των συναισθημάτων για την αριστερή πολιτική (θέμα εξόχου σημασίας για την λακανική αριστερά και για τον φίλο Νοσφεράτο), θέμα όμως που ουδεμία σχέση έχει με αυτό που αποκαλείς "αυτόνομη αξία μιας αριστερής κριτικής σε θέματα ηθικής και ιδεολογίας" (καθώς τα συναισθήματα είναι πέρα από τη σφαίρα της ηθικής).
Ως εκ τούτου αδυνατώ να καταλάβω πώς αυτό το κείμενο αποτελεί κριτική των θέσεων που διατυπώνω εγώ ή η cynical. Προφανώς και θα με ενδιέφερε μια στοιχειοθετημένη κριτική των θέσεών μου, και προφανώς δεν με θίγει σε προσωπικό επίπεδο να υπάρχει κριτική στα γραπτά μου. Αλλά εδώ αδυνατώ να δω ποια είναι η συναφής κριτική.
Σε καληνυχτίζω,
Α.
Φίλε Αντώνη
Μήπως ψαχνουμε για υπεκφυγές;
-Ο Σεβαστάκης ασχολείται με τα συστηματικά ζητήματα πνευματικής και αξιακής αυτονομίας.
-Θα ικανοποιηθεις αν σου φέρω κανένα τσιτάτο που να λέει "δικιο εχει ο LLS";
Το απλό θέμα είναι
-Η ηθική και η στάση δεν όρίζεται μονοσήμαντα από την οικονομία.
Η ρητορική που αναπτύχθηκε είναι συγχωροχάρτι
Δεν πειράζει που είστε λαμόγια ,καπιταλισμό έχουμε.Σιγά τα ωά.
Μη προλαβαινοντας να διαβασω ολα τα σχόλια και τα κειμενα και μιας και βλεπω οτι αναφερηκα απο τον Φιλτατο
ας κανω ενα ..προκαταρτικό σχόλιο
Λοιπόν Τα πραγματα ειναι πολύ δυσκολα:
Και ο λός περι διαφθορας -πολιτικών και λαου- μποει α χειραγωγηθει απο την (ακρα ή μή Δεξια ... Η απο επιδοξους Μπερλουσκονι
(ας μη ξεχναμε τα mani puliti που ειχαν προηγηθει του Μπερλουσκονισμου στην Ιταλια ... εξαλλου ο πολύς λόγος περι Διαφθορας χωρις καποιον εναλλακτικό πολιτικό λόγο δεν καταληγει απλά σε Ηθικολογια αλλά μαλλον στο αντθετο : Στον Κυνισμό ..Ολοι ιδιοι ειναι αρα γιατι να μη διαλεξουμε τους Μαστορες του ειδους;
Αλά και η επικληση ενος ''λαου '' που τον εκμεταλευονται και τον παραπλανουν οι κακοι ειναι κλασσικοτατος πια ΕΘΝΟΛΑΙΚΙΣΜΌΣ ακροδεξιου Ψωμιαδικο καρατζαφερειου τυπου ..
Το χαλι της αριστεράς δεν εχει να κανει με τους κυριαρχους λόγους αλλά με την δική της Θεωρητική ενδεια ..Αφου δεν καθησαν να διαβασουν και κανα Βιβλιο
Προλαβαινουν θα μου πεις ; οΛΗ ΜΕΡΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ιΝΤΡΙΓΚΑ ..
Nosferato
Συμφωνώ και επαυξάνω επι της ΟΥΣΙΑΣ.
@LLS: Δεν νομίζω ότι έχω δώσει ποτέ δείγματα υπεκφυγής. Αν έχω κάποια αδυναμία είναι ότι δεν ξέρω να υπεκφεύγω.
Με αναγκάζεις λοιπόν να σε ξαναρωτήσω: πού, στο κείμενο που παραθέτεις, ασχολείται ο Σεβαστάκης με "Ο Σεβαστάκης ασχολείται με τα συστηματικά ζητήματα πνευματικής και αξιακής αυτονομίας";
Κάθε μία από τις κεντρικές λέξεις που αναφέρεις (τι είναι αυτονομία; τι είναι αξιακή αυτονομία; τι είναι πνευματική αυτονομία; ποια είναι τα συστηματικά ζητήματα) χρειάζεται να την εξηγήσεις απλά και σταράτα. Δεν μπορώ να κάνω διάλογο με κρυφά ή αδήλωτα σημασιολογικά χαρτιά. Όταν γράφω προσπαθώ πάντα να είμαι ξεκάθαρος ορισμικά, διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος μαζί μου δεν με πειράζει. Αλλά περιμένω και ορισμική καθαρότητα όταν μου ασκείται κριτική για να μπορώ και εγώ να τοποθετηθώ ανάλογα. Και αυτές τις φράσεις εγώ --πλην της αυτονομίας-- τις ακούω πρώτη φορά σε σημασιολογικό αστερισμό. Μπορεί να έχω άγνοια, διαφώτισέ με.
Και μετά χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί, έχοντας προβάλλει μια σκέψη που υπερασπίζεται πάνω από όλα την Ιδέα, που απορρίπτει ρητά τον οικονομισμό, που είναι ανοιχτή στην πολιτισμική ανάλυση, συνεχίζω να ακούω για οικονομισμό σε ό,τι αφορά το κείμενο το οποίο λινκάρεις.
Καλέ φίλε Αντώνη
Γράφει ο Σεβαστάκης
"Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο αριστερός ριζοσπαστισμός, αγκιστρωμένος στο κοινωνικό ζήτημα, στα κοινωνικά δικαιώματα και στην πίστη για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος συναντά τεράστιο πρόβλημα"
Να το πούμε πιο απλά
Η Αριστερά πιστεύοντας οτι με ΜΟΝΟ τη αλλαγή οικονομικού παραδείγματιος επιτελεί μια θεμελιακή αλλαγή συναντά τεράστιο πρόβλημα
Αυτή είναι η ουσία
Η επικέντρωση στην οικονομία,η αναγωγή των πάντων στην οικονομία δεν πάει πουθενά
Η διαφθορά δεν είναι απλά οικονομικό παράγωγο.Εχει σχέση με ηθικούς κώδικες και κοινωνικές αξιές αυτόνομες
Ολο το έργο του Σεβαστάκη συνίσταται ακριβώς στην διατύπωση εκείνων των αξιακών θέσεων που σπάνει τον φαύλο ενός οικονομισμού.
Η συζήτηση ξεκίνησε από την διατύπωση οτι η ηθική κριτική είναι ηθικολογία.
Ε τι να κάνουμε δεν είναι
Είναι αυτόνομη κριτική
Η οικονομική κριτική για τους μηχανισμούς του κέρδους είναι θεμελιακή ,αλλά δεν αναιρεί μια παράλληλη κριτική
Αυτό που είδα σε σένα και την Cynical έιναι μια υπαγωγή των πάντων στην οικονομία
Μαι αμείλικτη στάση απέναντι σε κάθε αυτονόμη κριτική της ηθικής
Ο διεφθαρμένος είναι ηθικά κατακριτεός σύμφωνα με τους δικούς μου κώδικες ανεξάρτητα από το οικονομικό περιβάλλον
Σωστά επισήμανε ο Νσφεράτος αν δεχθούμε μονο την οικονομική βάση της διαφθοράς τότε όλοι οι είμαστε κυνικοί και οι κυνικοί δεν θα προτιμήσουν καμία προοπτική κοινωνική αλλαγής.
Επαναλαμβάνω η ηθική κριτική είναι παράλληλη της οικονομικής.
@Elias
Πολλές φορές δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω ακριβώς.
Παντα ευπροσδεκτος.
Έκανα ένα εκτενές σχόλιο και το έφαγε η μαρμάγκα. Κάποια άλλη φορά, αναγκαστικά.
Εν συντομία: αυτονομία της ηθικής=θέση ασύμβατη με τον μαρξισμό, περιλαμβανομένου του μετα-μαρξισμού εν συνόλω (Καστοριάδης, Νέγκρι, Λακλάου) μια και εκεί η αυτονομία αφορά την πολιτική ως σφαίρα αυτόνομης συγκρότησης και δράσης και όχι την ηθική.
Και δεύτερον, άρνηση της αυτονομίας της ηθικής δεν σημαίνει οικονομισμό. Κανείς μεταμαρξιστής από τους προαναφερθέντες πχ δεν δέχεται αυτονομία της ηθικής, χωρίς κανείς τους να είναι οικονομιστής.
Και άλλο ένα παράδειγμα, κοντύτερα στο RD: Περισσότερο αντιοικονομιστής από τον Μπαντιού δεν γίνεται, αλλά ο Μπαντιού είναι επίσης ο νεκροθάφτης της Ηθικής ως υποκατάστατου της πολιτικής.
Πρέπει να επιστρέψεις στον Καντ για να βρεις θεωρητικά/φιλοσοφικά στηρίγματα για την οπτική σου, με λίγα λόγια.
Και σίγουρα το κείμενο Σεβαστάκη που παραθέτεις δεν είναι το καταλληλότερο για αυτό τον σκοπό.
Φίλε Αντώνη
Δεν θα ήθελα να εισέλθω σε μια αυστηρή φιλοσοφική σφαιρα για την οποία είμαι ολίγον αόπλος
Αλλα η φιλοσοφία και οι αναφορές είναι όπλο για τους πολίτες αλλιώς θα τις είχαμε μονο για ακαδημαισμό.
Ε λοιπόν υπάρχει ενα σημείο και μετά από οπου καθώς η οικονομία δεν λεει τίποτα υπαρχει μια άύλη πνευματική ηθική σφαίρα εντος της οποίας κάνουμε επιλογές
Ο Νεγκρι το οποίο καπως διαβάζω λέι οτι το οντολογικό θεμέλιο της αριστεράς είναι η αγάπη
Τι πιο ηθικό!!
Αρα εντός αυτής της σφαίρας νομιμοποιούμαι να κρίνω την διαφθορά τον διαφθορέα τον διαφθαρόμενο
Εινια τόσο απλό!
Δεν προτίθεμαι να οικοδομήσω κανένα Καντιανό οικοδόμημα
Αλλα η τόσο κάθετη απορριψη αυτονομης ηθικής καταδίκης της διαφθοράς ,νομοτελειακά μας οδηγέι στην μη καταδίκη οποιασδήποτε συμπεριφοράς.Και οι βασανιστές της χούντας άνθρωποι ήτανε φτωχοί και αμορφωτοι τους πιπηλησαν το μυαλό ,τους έδωσαν και καμία δραχμή τι να τους κάνουμε τους φουκαράδες!!
Ας μην αδικούμε τους εαυτούς μας
Αρκεί νομίζω η πολιτική συνείδηση ως βάση δράσης απέναντι στον όποιο βασανιστή της χούντας.
Η αγάπη στον Νέγκρι δεν έχει καμμία σχέση με την ηθική, είναι καθαρά πολιτική έννοια.
Την διαφθορά την καταδικάζω έμπρακτα και με προσωπικό ρίσκο όσα χρόνια εργάζομαι. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Δεν ξέρω γιατί δυσκολεύεσαι τόσο να κατανοήσεις ότι δεν επιχειρηματολογούμε υπέρ της εξάλειψης της ηθικής αλλά υπέρ της απελευθέρωσης της πολιτικής από την ρητορική της ηθικής. Με προβληματίζει πολύ αυτό, γιατί και η χούντα την οποία αναφέρεις για ηθική μιλούσε και με βάση την ηθική σάπιζε τους κομμουνιστές και όλους τους αντιφρονούντες στο ξύλο. Και ο πιο διεφθαρμένος πολιτικός για ηθική μιλά, δεν μιλά υπέρ της ανηθικότητας.
Γράφω και ξαναγράφω τα ίδια πράγματα όμως. Αρκετά.
Αντωνη
Τώρα καταλαβάινω
Ορίζεις ως πολιτική μόνο τον πολιτικό ανταγωνισμό
Κινείσαι αυστηρά μονο στο Πολιτικό εντος ενος συμπαντος Σμιτ.
Τότε να συμπεράνω οτι κινήματα που εδράζονται σε μια αυστηρή ηθική στάση πχ ο αντιρρησιας συνείδησης δεν είναι πολιτική;
Τα new ages κινηματα για τα δικαιώματα των ζώων ,οι πιο "φυσιολατρικές" οικολογίες δεν κάνουν πολιτική;
Η ξεχασμένη αριστερή κριτική σε θέματα αισθητικής δεν είναι πολιτική;
Τι προτάγματα έχουν όλοι αυτοί μη πολιτικά ; ατομικά;;
Γράφεις
"Την διαφθορά την καταδικάζω έμπρακτα και με προσωπικό ρίσκο όσα χρόνια εργάζομαι. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτική"
Μα αυτό είναι πολιτική!!
Πολιτική δεν είναι το μανιφέστο
Δηλαδή κινείσαι και κινούμαστε σε μια κοινωνία διαφθοράς και πληρωνουμε το κόστος αλλα δεν μιλαμε γιατι αυτό είναι ηθικολογία;;
Τότε η Αριστερά κακώς πήρε θέση στο θέμα Μεταξοπουλος Παντειος,κια μάλιστα το ανέδειξε.Περιέπεσε σε ηθικολογία υπερασπιζόμενη το μη διαφθαρμένο πανεπιστήμιο ή τελικά αυτά ήταν αθροισμα προσωπικών στάσεων
Ειλικρινά θέλω να το καταλάβω
Η διαφθορά εηταν ανεκαθεν και ειναι κατεξοχήν ΠΟΛΙΤΙΚΗ...
Ηταν και ειναι ανεκαθεν συμπληρωμα μιας δομής εξουσιας που προυποθετει και μια παραεξουσια . Ειναι επισης ο τροπος διασφαλισης της Εθελοδουλειας.
Σμιτ και αυτονομία του πολιτικού: Ναι, είναι μια θεμελιώδης παραδοχή για μένα και για τους περισσότερους μεταμαρξιστές στους οποίους αναφέρεσαι στο ιστολόγιό σου. Είχα την αίσθηση ότι εφόσον διαβάζεις Σμιτ γνωρίζεις την θεμελιακή σημασία της αυτονομίας του πολιτικού από την ηθική (στο Η Έννοια του πολιτικού).
"Τότε να συμπεράνω οτι κινήματα που εδράζονται σε μια αυστηρή ηθική στάση πχ ο αντιρρησιας συνείδησης δεν είναι πολιτική;"
Όχι, δεν είναι πολιτική. Πολιτική ΓΙΝΕΤΑΙ όταν ξεφεύγει από τη σφαίρα της ατομικής ηθικής και δημιουργεί ηγεμονικό πολιτικό συσχετισμό (π.χ Σατιαγκράχα ως αντιαποικιοκρατικό κίνημα vs τι θα γινόταν αν ο Γκάντι δεν έφτανε στις μάζες των αγροτών και κρατούσε την ηθική του για τον εαυτό του).
"Τα new ages κινηματα για τα δικαιώματα των ζώων ,οι πιο "φυσιολατρικές" οικολογίες δεν κάνουν πολιτική;"
Όχι. Ο Ζίζεκ έχει δεκάδες αναφορές σ' αυτό στα πολιτικά ελείμματα της οικολογίας και των new age κινημάτων.
"Η ξεχασμένη αριστερή κριτική σε θέματα αισθητικής δεν είναι πολιτική;"
Εξαρτάται. Μια κριτική της αισθητικής μπορεί να έχει πολιτική βάση και προεκτάσεις (π.χ Benjamin, 'Το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής", ή η πρόσφατη δουλειά του Rancière) ή να υποκαθιστά την πολιτική σκέψη χωρίς να σέβεται τις διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στο πολιτικό και το αισθητικό. Ας πούμε λοιπόν ότι η κριτική της αισθητικής έχει πολιτικές _δυνατότητες_ αν και δε είναι ταυτόσημη με την πολιτική κριτική.
Φίλε Αντώνη
Νομίζω οτι κατάλαβα την προσέγγιση σου την οποία νομίζω θα μπορόυσα να πω "ακαδημαισμό"
Νομίζω οτι αναφέρεσαι στα κινήματα ως αντικείμενα θεωρητικής κριτικής υπο το πρίσμα του εξωτερικού παρατηρητή
Ετσι λοιπόν προσεγγίζοντας τα πάντα ως κειμενική πραγματικότητα ορίζεις ακαδημαικές θεωρητικές σταθερές ετσι που τελικά χάνουμε την ουσία
Δεν υπάρχει κανένας εντός οποιασδήποτε αριστεράς που να ορίζει "εκτος" πολιτικής κανένα κίνημα οποιασδήποτε φύσης
Φεμινισμοί οικολογίες αντιμιλιταρισμοί αντιρρησίες,θεολόγοι της απελευθέρωσης ,τοπικισμοί όλα ανήκουν στην Πολιτική για την οποία μας αφορά
Ο Ζίζεκ ο Νεγκρι πουθενά δεν κάνουν καμία κριτική σε κανένα κίνημα ως εκτός πολιτικής.Ο Ζίζεκ είναι Βιτριολικός κατα της Οικολογίας (της ιδεολογίας των Starbucks) και όχι κατά των οικολογικών κινημάτων.Ο Νέγκρι συνδιαλέγεται με κινήμτατα θεολογίας της απελευθέρωσησ κλπ κλπ
Σε λίγο μόνο η ΓΣΕΕ και ο αγώνας για αυξήσεις θα είναι κίνημα
Πριν μερικούς μήνες αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ενα αυθεντικό ίντερνετικό κίνημα με το σλογκαν "Η διαφθορά είναι φθορά" .Οι βινιέτες του είναι ίσως ακόμα "ζωντανές" .Αυτό δεν είναι πολιτική; Αυτό στην συγκεκριμμένες συνθήκες δεν είναι αριστερή πολιτική;
Ο Σμιτ μας χρειάζεται αλλά η εισαγωγή εννοιών έξω από τα συμφραζόμενα τους στον χώρο της καθημερινής πολιτικής μπορεί να μας τρελλάνει
Ειλικρινά τώρα κατάλαβα τι έγινε με το κείμενο στη Στρουθοκάμηλο.
Το αντιλαμβάνεσαι ως θεωρητικο μανιφέστο,ως κείμενο κρίτικής (στην θαυμάσια εννοιολόγησης που μας παρεδωσες με τον Τερζάκη) ενώ είναι ένα φρέσκο κείμενο αριστερής δράσης.
Κανένας Νέγκρι κανένας Ζιζεκ δεν είναι αντίθετος σε κανένα λαικό κίνημα οποιασδήποτε δυσφορίας.
Είναι αντίθετοι σε θεμελιώδεις αρχές που βασίζουν τα κινήματα
Ο Ζιζεκ τα βάζει με τον Λακλάου τον Νέγκρι δεν τα βάζει με τα κινήματα
Να στο πω και αλλιώς
Εχεις τοσα πολύτιμα να μας δώσεις στο θεωρητικό πεδίο,πίστεψε με!!!
Η εμπλοκή σου πρέπει να γίνει σε αυτό το επίπεδο
Θα σε αναμένω να μου κάνεις κριτική στον Hobsbawm που ισχυρίεζετια πως το μέλλον της αριστεράς είναι η ρύθμιση των μικ΄των οικονομιών και οχι στις σκέψεις πολιτών που αναδεικνύουν μερικά ζητήματα
Ολο το κίνημα του 21 αιώνα θα είναι γεμάτο μερικότητες
Επαναλαμβάνω μας εισαι τόσο χρήσιμος για να αποσπάσαι .
Το ξέρεις η θεωρία έχει μια αυτονομία,και εκεί αναμένουμε από εσένα πολλά.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω την παράγραφο για το πότε ο αντιρρησίας κάνει πολιτική.Θα αδικηθούμε όλοι μας
Με απειρη εκτίμηση
Νοσφεράτο
Σε παρακολούθησα σε όλη την πλοκή σχολίων στην Cynical
Νομίζω οτι θα καταλάβεις μόνο με πεντε λεξεις
Συμφωνούμε Απολύτως επι της Ουσίας
@LLS: Δεν έχει κάποιο νόημα να επιμείνω λέγοντάς σου ότι απολυτοποιείς μια αντίστιξη θεωρίας-πρακτικής που δεν είναι εκεί. Ή ότι με τον κινηματισμό που περιγράφεις ο Ζίζεκ έχει όση σχέση έχω εγώ με την αεροπλοϊα. Έχεις κάθε δικαίωμα να παίρνεις από μένα αυτό που θες και να απορρίπτεις ότι δεν σου κάνει. Το ίδιο βέβαια και εγώ.
Για μένα είναι θετικό που παίρνουν ξεκάθαρες διαστάσεις οι διαφωνίες μας επί της ουσίας θεμάτων, δεν είναι κάτι που με τρομάζει ή με στενοχωρεί. Στο είχα ήδη πει ότι η συγκυρία θα φέρει πράγματα στην επιφάνεια. Και αυτό είναι μια χαρά για μένα.
Καλή συνέχεια και πάντα με εκτίμηση,
Α.
Ερχεται χρεωκοπια απο ωρα σε ωρα
Post a Comment