Ο κουραστικός ιδεολογικός τουρισμός του Ignacio Ramonet

Ο Ignacio Ramonet διευθυντής της «Monde Diplomatique” είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ελλάδα. Η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε το τελευταίο άρθρο του με τίτλο « το τέλος του κύκλου της σοσιαλδημοκρατίας» το οποίο αναπαράγεται.


Πρόκειται για αυτόν τον τυπικό νυσταλέο αναχρονιστικό πολιτικό λόγο ,που αναπαράγουν διάφοροι mainstream σχολιαστές της κεντροαριστεράς ,και ο οποίος όσο υιοθετείται τόσο συσκοτίζει την σχετική συζήτηση. Τώρα αν αυτός που τα λέει είναι και ο διευθυντής της «MD» , η αδράνεια του κύρους του προκαλεί πολλαπλά αποτελέσματα.

Εδώ όλο το άρθρο

Εδώ αναπαράγεται το γνωστό κλισέ το οποίο αρθρώνεται στα εξής σημεία

Α.-Κάποτε υπήρξε η καλή σοσιαλδημοκρατία ,με το ευρύ κοινωνικό κράτος και τις παροχές που λειτουργούσε

Β.-Για κάποιο άγνωστο συνωμοτικό λόγο ένα συμπαγές ιδεολογικό πολιτικό παγκόσμιο ρεύμα ονομαζόμενο «νεοφιλελευθερισμός» αναλαμβάνει την εξουσία ,και παρασέρνει την ανθρωπότητα σε ένα φαύλο κύκλο.

Γ.-Η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αναγεννηθεί «όπως παλιά» ,και το μέλλον μας είναι μια νέα ουτοπία, την οποία μπορούμε να εμπνευστούμε από την Λ.Αμερική.

Το σχήμα είναι απλό, βολικό, κολακεύει τον μέσο κεντροαριστερό αναγνώστη ,και ο IR απολαμβάνει την επιβεβαίωση του.

Αυτά που δεν μας λέει ο IR είναι

1.-Η σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε αφού οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτος ανατράπηκαν, καθώς οι οικονομίες της Δ.Ευρώπης έχασαν ανταγωνιστικότητα από την Ασία

2.-Η σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε γιατί δεν μπόρεσε να υποστηρίξει τις ιδεολογικές και φιλοσοφικές απαιτήσεις των πολιτών που απόλαυσαν την ανάπτυξη μετά τον πόλεμο, οι οποίοι απαιτούσαν μια νέα συνθήκη ατομικής και προσωπικής αυτοπραγμάτωσης πέραν της γενικευμένης κρατικής προστασίας.

3.-Τα κενά αυτά καλύφθηκαν από συντηρητικές κυβερνήσεις

4.-Η έννοια του «νεοφιλελευθερισμού» ως συμπαγούς ρεύματος συσκοτίζει την πραγματικότητα καθώς αποκρύπτει ότι η υιοθέτηση δομών αγοράς, ροής κεφαλαίων ,επιχειρηματικότητας έβγαλε από την φτώχεια 500-600 εκατομμύρια στην Ασία. Ταυτόχρονα υποκρύπτει ότι όλα τα προοδευτικά κινήματα του Γ κόσμου, δεν απαιτούν μια παγκόσμια «σοσιαλδημοκρατική» συνθήκη αλλά μεγαλύτερη παγκοσμιοποίηση, πρόσβαση στις αγορές, στα κεφάλαια ,στην παιδεία.

5.-Ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» στερημένος από οποιοδήποτε σαφές κριτικό περιεχόμενο νοηματοδοτεί το «κακό» της εποχής μας ,και έτσι χρησιμοποιείται σωρηδόν κατά περίπτωση.

6.-Αποτελεί σύμπτωμα μιας κουρασμένης Ευρωπαϊκής διανόησης η αναζήτηση ενός «εξωτικού» οράματος το αναζητά γεωγραφικά ,σαν τον καταναλωτή τουρίστα του συρμού που εντυπωσιάζεται από τα εξωτικά τοπωνύμια. Μπορεί ο IR να πηγαίνει για τουρισμό στην Βενεζουέλα ,αλλά να εμπνευστούμε από τον Τσάβες δηλαδή ένα συνηθισμένο πολιτικό χώρας με πετρέλαια ,δεν μας είναι κολακευτικό.

7.-Καμμία πολιτική δεν προχώρησε με νοσταλγίες ,ούτε με γεωγραφικές ζήλιες. Η Αριστερά καλείται να αναδείξει τα σύγχρονα προτάγματα που αντιστοιχούν στις ανάγκες που είναι και κοινωνική ασφάλεια και προσωπική ατομική εξέλιξη. Η απόδραση της αριστεράς προς ένα «εικαστικό» κολλεκτιβισμό προσπερνώντας την διερεύνηση μιας νέας «αριστερής» υποκειμενικότητας είναι η καλύτερη προσφορά στην συντήρηση. Η επικράτηση των συντηρητικών δυνάμεων (και όχι του ανύπαρκτου νέο φιλελευθερισμού) εδράζεται στην υπαρκτή αναζήτηση λύσεων στο αίτημα για μια νέα «μοναδικότητα» (singularity) ,κάτι για το οποίο η αριστερά καθεύδει.

Το θεωρητικό έργο-αντίδοτο του Α.Negri

Αν ο IR εκφράζει την κουρασμένη, άνευρη κεντροαριστερά που αναπαράγεται βυθισμένη στα κλισέ της, η θεωρητική αναζήτηση ενός διανοητή που «τοπολογικά» , «συμβατικά» κινείται στην Άκρα Αριστερά είναι σημαντική.

Ο ΑΝ κινείται δυναμικά σε ένα νέο πλαίσιο εννοιών και αναζητά τόσο τις νέες πολιτικές συλλογικές δομές όσο και τους νέους τρόπους που δομούνται οι σύγχρονες πολιτικές υποκειμενικότητες.

Ο Negri διακρίνει ανάμεσα στην «μοναδικότητα» (singularity) και την «ατομικότητα» (individuality).

H ατομικότητα είναι η υποκειμενικότητα του πολίτη καταναλωτή, που κινείται εντός υπαρκτών επιλογών, αλλά με κυρίαρχο το στοιχείο της επανάληψης, της επιστροφής, του εγκλεισμού .Η μοναδικότητα είναι η δυναμική υποκειμενικότητα του πολίτη που διαμορφώνεται εντός του κοινωνικού ανταγωνισμού, εντός της κοινωνικής δυναμικής του «πλήθους».

Είναι υποκειμενικά αδύνατο να μεταφερθεί όλος ο πλούτος αυτής της προβληματικής, αλλά εδώ ευρίσκεται το μέλλον της Αριστεράς, στην αναζήτηση ενός «αριστερού» πρωτείου του «ατόμου» και όχι στην αδύνατη οικονομικά ανασύσταση ενός κουρασμένου σοσιαλδημοκρατικού κράτους.

Ο κύριος IR μπορεί να συνεχίζει τον ιδεολογικό τουρισμό στην Λ.Αμερική ,και την κουραστική άνευρη φιλολογία του.