Αριστερά και Οικονομική κρίση:Λογική και Ευαισθησία

Οι Οικονομικές κρίσεις και η Αριστερά έχουν μια σχέση εξ’ ορισμού θεμελιακή. Η ίδια η υπόσταση της Αριστεράς αρδεύεται από την διαρκή κρίση και ανισότητα που προκαλεί η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας.


Το ερώτημα που τίθεται είναι πως η Ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση σαν την σημερινή.

Ο συντηρητικός συρμός που ανακαλύπτει πίσω από κάθε αγκύλωση αριστερούς δάκτυλους ,οδύρεται για την παραμικρή αντίδραση επικαλούμενος μια φανταστική ηρεμία η οποία θα μπορούσε να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη, παραγνωρίζοντας ότι η κοινωνική αναστάτωση και η οικονομική ανάπτυξη μάλλον συμβαδίζουν παρά αποκλίνουν στην πρόσφατη ιστορία. Εξ’ άλλου η επιβεβλημένη κοινωνική «ηρεμία» του 67-74 θεμελίωσε την κρατικοδίαιτη οικονομία, και η συναινετική ηρεμία του 80-89 θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος των δανεικών.

Παρατηρώντας όμως πιο προσεκτικά η σημερινή κρίση ,οξύνει τα ανακλαστικά ευθύνης και σωφροσύνης ,της Αριστεράς και παρά τον συρμό τα δύο κύρια ρεύματα της με τις αποχρώσεις τους ,είναι πολύ προσεκτικά στην αρχιτεκτονική των αιτημάτων τους. Το ιστορικό βάρος της ανθρωπιστικής καταστροφής του εμφυλίου προκαλεί περίσκεψη και ευθύνη πολύ μεγαλύτερη από όση φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση. Ο χαμένος και σχεδόν τραγελαφικός εμφύλιος είναι κλειδί για την ερμηνεία της Ελληνικής Αριστεράς, όσο ο υπερπληθωρισμός της Γερμανίας του μεσοπολέμου διαμορφώνει τις αντιπληθωριστικές υστερίες της Μέρκελ.

Οι πρωταθλητές του λαϊκισμού και αποπροσανατολισμού είναι περισσότερο οι εργολάβοι των ΜΜΕ που δεν επιδίδονται μόνο σε τρομολαγνεία του χρέους αλλά και στον ισοδύναμο «τηλεοπτικό» αντικαπιταλισμό .Όσοι κατά λάθος βλέπουν και ακούνε μερικές εκπομπές το πρωί, καταλαβαίνουν ότι η βερμπαλιστική αριστερά δεν ευρίσκεται στις διαδηλώσεις με τις απεργίες αλλά στα στούντιο.

Πολλές φορές η κυρίαρχη δημοσιότητα αρνείται να διαχωρίσει μεταξύ μιας αυθόρμητης σχεδόν αυτόματης λαϊκής δυσαρέσκειας που αυτοαναφλέγεται και αναπτύσσεται με τα πρότυπα μιας ευρύτερης νεοελληνικής συμπεριφοράς ανομίας, και την οποία σχεδόν ακούσια η Αριστερά ακολουθεί, και μιας φαντασιακής κατασκευής μιας Αριστεράς των ινστρουκτόρων. Φαινόμενα ακρότητας ,συλλογικού εγκλεισμού στην πολιτική αυτοκατανάλωση κλπ κλπ δεν είναι της Αριστεράς per ce ,είναι της νεοελληνικής δομής.



Θα δούμε λοιπόν ότι στην τρέχουσα συγκυρία η Αριστερά συμπεριφέρεται με «Λογική και Ευαισθησία» .Με βάση δε τον καταστατικό της ρόλο στο θέατρο της πολιτικής είναι μάλλον υποτονική. Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι η Αριστερά είναι θεμελιακά μια δύναμη αυτοργάνωσης, αυτοκίνησης, δηλαδή πρακτικών που προκύπτουν από ανεπτυγμένες κοινωνίες πολιτών, ενώ σε εμάς περισσεύει ο ανομικός ατομικισμός. Η σύγχρονες συλλογικότητες κινούνται περισσότερο στον χώρο των θεωρημάτων της Δημόσιας Επιλογής ,παρά στην πολιτική κληρονομιά μιας κοινωνικής αυτενέργειας. Η Ελληνική κρίση δημιουργεί ανάγκη για περισσότερη παραγωγική συλλογικότητα, από ότι η κοινωνία παράγει, και ουσιαστικά την «νύφη» πληρώνουν οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρητικά εδράζονται σε συλλογική δράση.

Ιστορικό πλέγμα αυτοκαταστροφής και περιρρέουσα δυναμική εγκλειστικού ατομισμού, δημιουργούν ουσιαστικά ένα χώρο μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού, στην οποία οι κορώνες διάφορων (πχ Κανέλη, Λαφαζάνης) παίζουν τον ρόλο κυριολεκτικά «σάλτσας». Όποιος νομίζει πως οι οικουμενικές του 89 ήταν λάθη δεν έχει συλλάβει τις βαθύτερες ροές που διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις .Σε άλλη ανάρτηση έχουμε αναλύσει τα βαθύτερα αίτια αυτού του καλυμμένου αλλά ουσιαστικού στρατηγικού ρεαλισμού.

Που είναι η «έξοδος» του ΚΚΕ;

Όποιος θέλει να καταλάβει το βαθύτερο «σκέπτεσθαι» του μεγάλου κόμματος της Αριστεράς, πρέπει να επικεντρώσει σε αυτά για τα οποία σιωπά ,για όσα αναφέρεται σπάνια και όχι όσα επισημαίνει.

Αν δεν το έχετε πάρει είδηση η έξοδος από την ΕΕ ,δεν υφίσταται πλέον στο καθημερινό ρεπερτόριο. Υπάρχει χαμηλά σε προτεραιότητα σχεδόν ισότιμα με άλλα αιτήματα ,τακτικής ή στρατηγικής φύσεως. Η ΕΕ δεν αντιμετωπίζεται ως απτό σημερινό μόρφωμα που ασκεί πολιτική, αλλά ως περίπου ιστορική κατηγορία, ως εννοιολογικό εργαλείο περιγραφής της κατάστασης.

Και μόνο ενδεικτικά παραθέτω δυο links από σημαντικά κείμενα του ΚΚΕ όπου εν μέσω κρίσης η έξοδος από την ΕΕ ,απλώς υπομιμνήσκεται.

Στην βουλή η Παπαρήγα ξεχνάει τελείως την έξοδο, και θέτει σύμφωνα με το τίτλο του δημοσιεύματος ζήτημα «λαϊκής εξουσίας»!!!Δηλαδή αναφέρεται στο μέγιστο χωρίς να αναφερθεί καθόλου στο τώρα. Το χρονικό άλμα είναι τεράστιο.

Η υπεκφυγή είναι προφανέστατη. Ακόμη αναφέρεται σε μια σειρά πρόσκαιρων μέτρων που δεν παραπέμπουν από πουθενά έξοδος από την ΕΕ.

Οικονομική Στράτευση και αδιέξοδος Κρατισμός

Αν στο ΚΚΕ το στίγμα το δίνει η αποσιώπηση ,στην άλλη αριστερά αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε στους διανοούμενους. Στον χώρο αυτό η πραγματική ιδεοκίνηση γίνεται στα ακαδημαϊκά τεκταινόμενα. Εδώ όμως η αποκρυπτογράφηση πρέπει να γίνει από την ακαδημαϊκή ορθότητα και τεχνική ορολογία ,στην καθομιλουμένη.

Το προηγούμενο Σάββατο δημοσιεύονται δύο σημαντικά κείμενα για τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Στην «Εποχή» ο Σ. Λαπατσιώρας διευκρινίζει την μελέτη του RSF όπου διερευνά δύο από τις επιλογές που διακινούνται στον χώρο αυτό. Οι πολιτικές του «μαλακού Ευρώ» και της «ριζοσπαστικής εξόδου» αναλύονται διεξοδικά. Πίσω από τις άρτιες διατυπώσεις αναπτύσσεται μια επισήμανση ότι οποιαδήποτε αριστερή πολιτική ,δεν κρύβεται κανένας εύκολος περίπατος.

-Ο «ευρωπαϊκός» δρόμος με δημοσιονομική χαλαρότητα (Βεργόπουλος, Δραγασάκης κλπ) οδηγεί αναπόδραστα σε ένα οξύ πολιτικό σχεδόν καταστροφικό αδιέξοδο καθώς το «μαλακό ευρώ» θα γίνει μη «αποθεματικό» ευρώ και τότε θα καταρρεύσει.

-Η έξοδος από το Ευρώ, συνοδεύεται με σοκαριστικά επακόλουθα (πτώση εισοδημάτων κατά 30 %) ,αλλά από μόνο του δεν λέει απολύτως τίποτα χωρίς πολιτικής αύξησης της παραγωγικότητας ,εθνικοποιήσεις τραπεζών κλπ.

Με λίγα λόγια στον αντίποδα μιας «μαγικής» λύσης ο ΣΛ παραθέτει μια σειρά από πολιτικοκοινωνικούς στόχους υψηλής πολιτικής και με την αυστηρή προϋπόθεση μιας εκ των προτέρων πολιτικής ανοχής και υποστήριξης προς μια «αριστερή λιτότητα» και «οικονομική στράτευση». Από μόνη της και μόνο η επίκληση της αύξησης της παραγωγικότητας στις γνωστές συνθήκες του παραγωγικού έμψυχου και άψυχου δυναμικού ,ουσιαστικά μεταφράζεται σε ένα «σταχανοβισμό» του 21ου αιώνα.

Στην «Αυγή» ο X.Μηλιός αναδεικνύει ένα χονδροειδή μαρξισμό που αποπνέουν όλες οι προτάσεις που προκρίνουν την δραστική επανάκαμψη του κράτους. Βέβαια ο ΧΜ κινείται εντός του δικού του ενιαίου πολιτικού project, όπου προφανώς προέχει η συνεκτικότητα ενός ανανεωμένου μαρξισμού, έτσι ώστε να αναρωτιέται κανείς αν τελικά η κοινωνία θα υπακούσει στα θεωρητικά μοντέλα, ή το αντίστροφο. Σε μια σχεδόν καταλυτική κατακλείδα ο XΜ καλεί να προϋπάρξει η θεωρητική αναδιάταξη για τις κρίσεις πριν ακόμα και την πολιτική δράση. Με απλά λόγια ο XΜ έχοντας μέτωπο προς ένα απλοϊκό κρατισμό στον αυτομάτως ρέπει η κοινωνία, μας προειδοποιεί για τον φαύλο κύκλο στον οποίο σχεδόν παθητικά εισέρχεται η αριστερά μέσω ενός αριστερού κευνσιανισμού.

Και στις δύο περιπτώσεις αναδύεται ένας προειδοποιητικός, ένας προβλεπτικός, ρεαλισμός μια αίσθηση συνθετότητας πολύ μακριά από το κλισέ μιας αυτονόητης λύσης.

Συμπέρασμα

Δεν πάνε να φωνάζουνε οι mainstream δημοσιογράφοι η Ελληνική Αριστερά είναι μακράν πιο υποψιασμένη και σκεπτική για την δυσκολία της φάσης. Ρητορικές οξύτητες και κορώνες δεν αποτελούν παρά μόνο μια φυσιολογική λειτουργία της πολιτικής πρόβλημα για την Αριστερά περιμένει:

Με όρους Λένιν το σύμπλεγμα εξουσίας καταρρέει, αλλά η Αριστερά δεν θέλει, δεν διανοείται να το διεκδικήσει. Το ιστορικό συντηρητικό ανακλαστικό ενεργοποιείται και πίσω από την βιτρίνα μιας οξύτητας ,αναδύεται ο ιστορικός ρεαλισμός ο «αριστερός» συντηρητισμός ,που παίρνει την μορφή μιας αποσιώπησης ή ενός ακαδημαϊκού αναστοχασμού.

Λογική και Ευαισθησία

Αναφορές
Ριζοσπάστης 23/3
Εποχή 4/4
Ριζοσπάστης 13/2
Αυγή 4/4

Δημόσια Επανόρθωση:
Στην αρχική μορφή η ανάρτηση  αναφέρθηκε λανθασμένα στον Γ.Μηλιό ως συντακτη του άρθρου της Αυγής.Παρ΄ότι η ουσία δεν αλλάζει οφείλεται μια δημόσια επανόρθωση.