Η αντισυνταγματικότητα και η σιωπή

Με ενα τεραστιο πρωτοσελιδο και μερικες ωρες τηλεσχολιασμου σε ωρες υψηλης τηλεθέασης , η δημοσιοτητα υποδεχθηκε μια αμφιλεγομη δικαστικη αποφαση.

Η εκτακτη εισφορα για τα εισοδηματα του 2008 εναι παρανομη.

Το ενδιαφέρον ειναι οτι το κράτος (λεγε με Πασοκ) απουσίασε από την διαδικασία ο Ριζοσπάστης αφιέρωσε ενα μικρό σχολιο η δε Αυγη δεν ασχολήθηκε καν οι δε εμπνευστές του μέτρου σφύριξαν αδιάφορα.

Η περιπλοκή ειναι φανερή.

Η έκτακτη εισφορά αφορά οσους αποκτούν εισοδηματα και τα δηλώνουν ενω το φορολογικό πρόβλημα ειναι ότι πολλοί δεν δηλωνουν τίποτα η ελάχιστα.
Αρα υπάρχει μια ισχυρη ηθικη βαση για να προσβληθεί νομικα η έκτακτη φορολογία.

Από την άλλη η σιωπή δεν είναι χρυσός.

Η αφωνία τι σημαίνει;

-Μη εμπλοκή στην δικαστική εκκαθάριση;
-Εκλεκτική συμπάθεια προς τους εντιμους φορολογούμενους;

Στην πρώτη περίπτωση της δικαστικής ουδετερότητας μάλλον έχουμε μια ολική απουσία,ουτε κάν σχολιασμό.Το πιο φυσιολογικό θα ήταν να είχαμε μια καταγγελία της ανεπαρκούς νομικοτεχνικής προεργασίας από τους παρατρεχάμενους του Παπαθανασίου,αλλά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.

Αν η εισφορά ήταν δίκαια,τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις μιας φορολογικής δικαιοσύνης.θα έπρεπε να πολιτικοποιήσουν το θέμα.

Αλλα η σιωπή βασιλεύει μάλλον ως υπόρρητη συμπάθεια προς τους φορολογούμενους χωρίς διέξοδο φοροαποφυγής,ως σιωπηλή αντίστιξη τους προς τους άλλους τους καραμπινάτους φοροφυγάδες.

Γιατί ο συμπολίτης που δηλώνει πάνω από 60,000 ευρώ εισόδημα (άρα πλήρωσε εισφορά) είναι ο διπλανός που συμβολοποιεί τις νεοελληνικές αντιφάσεις.
Εχει ένα εισόδημα που με Ευρωπαικά δεδομένα δεν είναι και μεγάλο,αλλά έχει φορολογηθεί ήδη και έχει αποκτηθεί ίσως με πολλή δουλειά.

Τα περί φορολογίας στην Ελλάδα έχουν εξαντληθεί ,μέσα στο αυτονότο τους.
Οι μισθωτοί και ελάχιστα ελευθερα επαγγέλματα καταβάλουν το 95 % των φόρων,για να χρηματοδοτήσουν μια κυβερνητική δομή που λειτουργεί ως χρηματοικονομική χωματερή.

Αυτό το αυτονόητο δημιουργεί δυο αντίρροπες αντιδράσεις

-Την κλασσική «δεν πληρώνω,δεν πληρώνω» που νομιμοποιεί ιδεολογικά την φοροαποφυγή

-Την επίσης κλασσική δυσανεξία του «κερατά και δαρμένου» που τα σκάει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Και οι δύο στάσεις έχουν μια ερμαφρόσιτη φύση,και λειτουργούν ως περίπου «ψευδοφιλελευθερισμός» και «καταναγκαστική συνέπεια» αντιστοίχως.

Η ιδεολογικοποιημένη φοροαποφυγή αλλά Ελληνικά είναι κολοβή τόσο στην θεωρητική της τεκμηρίωση,όσο στην συνολική λειτουργία της.Οι ιδεατές κοινωνίες λίγων η μικρών φόρων προυποθέτουν ανεπτυγμένες κοινωνίες πολιτών ως εμπλουτισμό του κράτους ,ισχυρές ηθικές και ιδεολογικές σταθερές αλληλεγγύης (Hayek) ,και θεσμοθετημένους οικονομικούς μηχανισμούς στήριξης των αδυνάτων (Friedman).Οι κοινωνίες λίγων φόρων χωρίς αντιστηρίγματα είναι τερατογεννέσεις.

H νεοελληνική φοροαποφυγή είναι τέτοιου τύπου τερατογέννεση.

Είναι στρεβλή κυνική γιατί είναι ιδεολογικοποίηση ενός εγκλειστικού ατομισμού,δεν είναι εφαρμογή έστω ατελής μιας συνολικής ιδεολογικής πολιτικής στάσης.Ο «φοροαποφυγάς» είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τις κρατικές υπηρεσίες ,τις διαφθείρει,τις κανιβαλίζει.Ο φορολογικός «φιλελευθερισμός» του είναι ατελής,ανομικός,και συμβιώνει αρμονικά με το μεγάλο «κούφιο» κράτος.
Ως εκ τούτου η ιδεολογική αυτή στάση είναι διαχυμμένη παντού,είναι άρρητη,και λειτουργεί ως αυτονόητο.Πρόκειται για ιδεολογία στην αλα Ζιζεκ ανάλυση ως «δεν ξέρω τι ξέρω» ως ασυνείδητος αυτοματισμός.

Από την άλλη η «καταναγκαστική συνέπεια» λειτουργεί εντός ενός κλίματος φθόνου,εντός μιας φορολογικής ορθότητας ως ποινή επιτυχίας.Οι «συνεπείς» εποφθαλμιούν τους «φυγάδες» αλλά υφίστανται την σχετική ανέλιξη τους ως βάρος.

Ο μικρός σχετικά αριθμός των δηλωμένων εισοδημάτων δεν αντιπροσωπεύει τόσο πολύ την φοροαποφυγή όσο την καχεξία του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει αξιόλογες θέσεις εργασίας.Οι «καταναγκαστικά συνεπείς» είναι οι ελάχιστοι μιας παραγωγικής δομής που επιβιώνει στο αρχιπέλαγος μιας καθυστερημένης οικονομίας.Γενικεύοντας αυθαίρετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και αυτοί αντιμετωπίζουν την σχετική επιτυχία τους στατικά,κοιτώντας πίσω και όχι δυναμικά.Ο ενοχικός συμπλεγματικός τρόπος που αντιμετώπισαν όλοι την τελευταία «εθελούσια» στον ΟΛΠ είναι χαρακτηριστικός ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αδυνατεί να ορίσει και τα θετικά οικονομικά της υποδείγματα.Οταν ενοχοποιείται και η ικανοποιητικά αμοιβόμενη έμμισθη εργασία,τότε ο «ψευδοφιλελευθερισμός» επικρατεί.

Στην συνθήκη αυτή λοιπόν έρχονται οι πολιτικοί μας και σιωπούν,για την αντισυνταγματικότητα της εισφοράς,ακριβώς γιατί ταυτίζονται με τις συντεταγμές της ιδεολογικής ρουτίνας.

Κι΄’όμως

Η έκτακτη εισφορά αποτελεί μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας.

Με σχετικά χαμηλό κόστος ,και στατιστικά αποδεκτές αδικίες, νοηματοδοτεί την οικονομική κρίση,και την ανάγκη υπέρβασης της.Η εισφορά δεν λύνει οικονομικά ζητήματα αλλά δημιουργεί κλίμα,ατμόσφαιρα,συμπεριφορές που θα επιτρέψουν την έξοδο από την κρίση.Η αναίρεση της δεν πληττει το ταμείο του Παπακωνσταντίνου πλήττει την ικανότητα του Τσίπρα,της Παπαρήγα να πολιτικοποιήσουν την συζήτηση.Να μετατρέψουν την οικονομική αποτίμηση σε πολιτική δηλαδή σε συνείδηση.

Η συνήθης τσαπατσουλιά της ΝΔ κινδυνεύει να διαλύσει ένα σωστό μέτρο,το οποίο όμως στην αμφισβήτηση του δεν στηρίζεται από πουθενά!!!!