Collateral Damages ή Collateral Losses
Είναι οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες»
Η έννοια είναι τόσο προφανής. Κάνουμε ένα βομβαρδισμό και κατά λάθος σκοτώνουμε ένα πιτσιρίκι. Ε ,αυτό δεν είναι παρά μια «παράπλευρη απώλεια»
Όπως όλες οι λέξεις και οι έννοιες, σημασία δεν έχουν αυτές καθ’ εαυτές αλλά το πώς και που χρησιμοποιούνται. Έχουν αξία με τα συμφραζόμενα τους, με τον κυρίαρχο λόγο που τα διαπερνά, με τα συνοδευτικά νοήματα, τις αρθρώσεις σημάνσεων που τις υποστηρίζουν
Οι Νατοϊκές collateral losses έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο ως ορολογία. Υποκλέπτουν την ανθρώπινη απώλεια από την ανθρωπολογική της διάσταση, και την μεταφέρουν στον χώρο της τεχνολογίας, της τεχνικής.
Οι παράπλευρες απώλειες δεν είναι θάνατοι, είναι μετρήσιμοι θάνατοι, είναι ο θάνατος ενταγμένος σε ένα τεχνικό διεκπεραιωτή λόγο.
Αυτό που συμβαίνει με τους νεκρούς της Marfin είναι πολύ ενδιαφέρον
Οι τέσσερεις νεκροί εξέρχονται από την ανθρωπολογική σφαίρα και εισβάλουν στην πολιτική και τηλεοπτική πραγματικότητα ως τεχνικό μέγεθος
Ο τηλεοπτικός πληθωρισμός βρίσκει ένα ακόμη ένα θέμα εύκολης συγκίνησης, μια αφορμή για μερικές μονάδες AGB. Γνωστά πράγματα
Εκεί όμως που φαίνεται η βαθύτερη διαστροφή είναι η αντιμετώπιση τους από αριστερόφωνους πομπούς ιστολογικούς και άλλους.
Εκεί λοιπόν μέσα από μια μυωπική, πολιτική της «τεχνικής», της πολιτικής των αποστάσεων από τα ανθρώπινα, της πολιτικής ως παίγνιο δυνάμεων ,ως υδραυλικό ισοδύναμο αναζήτησης ισορροπιών , οι αριστερολόγοι εντάσσουν τους θανάτους ως «εργατικό ατύχημα» ως «εξωκινηματική» παραδρομή κλπ κλπ.
Είναι ουσιαστικά παρά collateral losses σε ένα παίγνιο τόσο μεγάλο που εμείς καταλαβαίνουμε ,και αν όχι καλό είναι να καταλάβουμε.
-Μπορούμε να διαστείλουμε αυτόν τον θάνατο ,ως κάτι τραυματικό, χωρίς να υποσκάψουμε την πολιτική συγκυρία;
-Η μήπως η ανάδειξη του είναι υποκριτική συνηγορία, μιας απολίτικης συναισθηματολογίας;
Είναι δύσκολο, είναι μάταιο. είναι βασανιστικό.
Πάντως ας προσπαθήσουμε γιατί κινδυνεύουμε όλοι, εκόντες άκοντες, να γίνουμε σαν τον στρατηγό Clark που έλεγε συνήθως
“Yes but these are collateral damages”
Μικρή συμβολή μας η κατάθεση ενός σύγχρονου έργου τέχνης pop τρόμου. Ελπίζω να λειτουργήσει ως ομοιοπαθητικό φάρμακο επαφής μας με την ανθρώπινη μοναδική απώλεια. Οποιαδήποτε άλλη εικαστική συνοδεία μου φαίνεται αφόρητα «ψευδοσυναισθηματική». Οσο απεχθάνομαι τον τεχνικό λόγο ων «απωλειών» σιχαίνομαι και το μελό,
Posts
33 comments:
εγκληματική βλακεία
εγκληματική αμέλεια
εγκληματικά συμφέροντα
δεν ξέρω από ποιο κινδυνεύουμε περισσότερο πια, έχουν κάνει καρτέλ
Γεια στο στόμα σου ρε Γιάννη, γεια στο στόμα σου.
«Εκεί όμως που φαίνεται η βαθύτερη διαστροφή είναι η αντιμετώπιση τους από αριστερόφωνους πομπούς ιστολογικούς και άλλους.
Εκεί λοιπόν μέσα από μια μυωπική, πολιτική της «τεχνικής», της πολιτικής των αποστάσεων από τα ανθρώπινα, της πολιτικής ως παίγνιο δυνάμεων ,ως υδραυλικό ισοδύναμο αναζήτησης ισορροπιών , οι αριστερολόγοι εντάσσουν τους θανάτους ως «εργατικό ατύχημα» ως «εξωκινηματική» παραδρομή κλπ κλπ.
Είναι ουσιαστικά παρά collateral losses σε ένα παίγνιο τόσο μεγάλο που εμείς καταλαβαίνουμε ,και αν όχι καλό είναι να καταλάβουμε.»
«demos»
Φίλε, LLS
Η πρώτη μου αντίδραση στα όσα καταθέτεις ανωτέρω θα ήταν να χαρακτηρίσω το κείμενο σου αισχρό. Θα μπορούσα όμως να αποδώσω τον τρόπο που χρησιμοποιείς ως ρητορικό σχήμα την έννοια του «collateral damage» σε άγνοια εκ μέρους σου. Η χρήση του όρου από τον κυρίαρχο λόγο τής εξουσίας ως εργαλείου μη απόδοσης ευθυνών και δικαιοσύνης εκεί που αρμόζει έχει κατακριθεί με δριμύτητα από κοινωνικούς, πολιτικούς και νομικούς επιστήμονες για τουλάχιστον δυο δεκαετίες. [Δες για παράδειγμα το κείμενο τού Gerry Kearns, Bare Life, Political Violence and the Territorial Structure of Britain and Ireland στη συλλογή Violent Geographies, Fear Terror and Political Violence]. Το να στρέφεις ως όπλο κάτι ήδη κατάπτυστο για να αμαυρώσεις «αριστερές» αντιδράσεις που ζητούν ποινική και εργασιακή ευθύνη και αυστηρή εφαρμογή τής νομοθεσίας για την ασφάλεια του χώρου της εργασίας αποτελεί δείγμα υπονομευτικού και φασίζοντος λόγου. Ελπίζω να ανακαλέσεις ή τουλάχιστον να ανατρέξεις στη σχετική βιβλιογραφία.
Συγγνώμη αν τυχόν δημοσιευθεί εις διπλούν [request could not be etc.]
«Εκεί όμως που φαίνεται η βαθύτερη διαστροφή είναι η αντιμετώπιση τους από αριστερόφωνους πομπούς ιστολογικούς και άλλους.
Εκεί λοιπόν μέσα από μια μυωπική, πολιτική της «τεχνικής», της πολιτικής των αποστάσεων από τα ανθρώπινα, της πολιτικής ως παίγνιο δυνάμεων ,ως υδραυλικό ισοδύναμο αναζήτησης ισορροπιών , οι αριστερολόγοι εντάσσουν τους θανάτους ως «εργατικό ατύχημα» ως «εξωκινηματική» παραδρομή κλπ κλπ.
Είναι ουσιαστικά παρά collateral losses σε ένα παίγνιο τόσο μεγάλο που εμείς καταλαβαίνουμε ,και αν όχι καλό είναι να καταλάβουμε.»
«demos»
Φίλε, LLS
Η πρώτη μου αντίδραση στα όσα καταθέτεις ανωτέρω θα ήταν να χαρακτηρίσω το κείμενο σου αισχρό. Θα μπορούσα όμως να αποδώσω τον τρόπο που χρησιμοποιείς ως ρητορικό σχήμα την έννοια του «collateral damage» σε άγνοια εκ μέρους σου. Η χρήση του όρου από τον κυρίαρχο λόγο τής εξουσίας ως εργαλείου μη απόδοσης ευθυνών και δικαιοσύνης εκεί που αρμόζει έχει κατακριθεί με δριμύτητα από κοινωνικούς, πολιτικούς και νομικούς επιστήμονες για τουλάχιστον δυο δεκαετίες. [Δες για παράδειγμα το κείμενο τού Gerry Kearns, Bare Life, Political Violence and the Territorial Structure of Britain and Ireland στη συλλογή Violent Geographies, Fear Terror and Political Violence]. Το να στρέφεις ως όπλο κάτι ήδη κατάπτυστο για να αμαυρώσεις «αριστερές» αντιδράσεις που ζητούν ποινική και εργασιακή ευθύνη και αυστηρή εφαρμογή τής νομοθεσίας για την ασφάλεια του χώρου της εργασίας αποτελεί δείγμα υπονομευτικού και φασίζοντος λόγου. Ελπίζω να ανακαλέσεις ή τουλάχιστον να ανατρέξεις στη σχετική βιβλιογραφία.
Ο φόβος μπροστά στο πένθος!!
Ο μετανεωτερικός άνθρωπος ξορκίζει,
μασκαρεύει,αποστειρώνει ο,τι πονάει.Γι αυτό και η "επαναστατι-
κοτητα"του εξαντλείται στο βρυχηθμό
του ποντικού. Μην ντρέπεσαι να πενθήσεις LLS!Το
πένθος είναι επαναστατικό...ταιριά
ζει με την επαναστατική σου σκέψη.
Σαββίνα
Aλλο "αριστερος" και άλλο "αριστερολογος".Ακριβέστατος ο LLS και απ ό,τι φαίνεται χτύπησε φλέβα!!
ΣΑΒΒΙΝΑ
Α.Δημητρίου
Χρειαζόμαστε επιγόντως μια αναλόγη δράση αντι καρτελ
Λεο ,καλημέρα
Demos
Μα απλούστατα με επιβεβαιώνεις αγαπητέ.
Τι να πω
Οτι ξέχασες σε μια μέρα τα πραγματικά περισταικά.(Ποιος πως γιατί πεθαίνει)
Δεν σε αφορούν
Σε αφορά μονο η βιβλιογραφία.
Σωστά και στο γκοαυντανάμο τα βασανηστήρια είναι θέμα ορισμού
Να δεις ο Κουγια βιβλιογραφία που κατεβάζει για τον Κορκονέα..
Πάνω στη φούρια σου δεν είδες και το αποριτικό μέρος της ανάρτησης
Το επαναλαμβάνω μπας και καταλάβεις οτι υπάρχουν σύνθετες προσεγγίσεις ,συνθετα ζητήματα
"Μπορούμε να διαστείλουμε αυτόν τον θάνατο ,ως κάτι τραυματικό, χωρίς να υποσκάψουμε την πολιτική συγκυρία;
-Η μήπως η ανάδειξη του είναι υποκριτική συνηγορία, μιας απολίτικης συναισθηματολογίας;
Είναι δύσκολο, είναι μάταιο. είναι βασανιστικό"
Σαβίνα
Πένθος,αριστερά,ιστολόγια.Δύσκολοι συνδιασμοί σε δύσκολους καιρούς
Δήμος
«Σε αφορά μονο η βιβλιογραφία.
Σωστά και στο γκοαυντανάμο τα βασανηστήρια είναι θέμα ορισμού.
Να δεις ο Κουγια βιβλιογραφία που κατεβάζει για τον Κορκονέα..»
Το θράσος σου δεν έχει όρια. Η «επιχειρηματολογία» που χρησιμοποιείς είναι ακριβώς όμοια με εκείνη των ακροδεξιών σε άλλα forums που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους για «ανάληψη ευθύνης». Ποιος σε ανέδειξε σε εισαγγελέα και διωκτική αρχή ή προστάτη των ηθών (αριστερών ή μη);
Νομίζεις ότι η «απορηματική» coda σε απαλλάσσει από την δική σου ευθύνη για τις αιωρούμενες καταγγελίες από τις οποίες το κείμενό σου βρίθει;
@Σαββίνα
Το θεωρώ έπαινο να με χαρακτηρίζεις έλλογο «αριστερό» (αριστερο-λόγο, όπως λες). Φαίνεται ότι είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μεταξύ πένθους (που προϋποθέτει μέτρο και λόγο) και άμετρης θρηνωδίας.
Δήμο
Γιατί μυγιάζεσαι ;
-Υπάρχει καταγγελία για μια κενολογία αριστεροφωνης "τεχνικής" πολιτικής του συρμού
-Υπάρχει καταγγελία για μια ανυποψίαστη αριστερολογία που δεν βλέπει οτι με τα ιδεολογήματα της (Συμβαν,ανυπακοή) βυθιζεται στην ανυποληψία.και εγκλωβιζεται στην μυθλογία του ακραίου
Προφανως σε αφορά ,ε τι να κάνουμε
Επειδή δεν καταλαβαίνεις ή κανεις οτι δεν καταλαβαίνεις δεν θα περιπέσουμε σε κανένα μελό για να καταλάβεις τα αυτονόητα.
-
Δεν χαρακτήρισα κανένα "αριστερολόγο",απλώς χρησιμοποίησα τον όρο από την ανάρτηση του LLS για να απαντήσω έμμεσα στο σχόλιο σου, αν και η μαμά μου μού εχει πει να μη μιλάω με αγνώστους!!ΠΩς είπαμε το ονοματάκι σου,σταλινικό,τεχνοκρατί-σκο της διανόησης??
ΣΑΒΒΙΝΑ
Για να μην παρεξηγηθούμε, ας ξεκαθαρίσω ότι ο "Δήμος" είναι απλά κάποιος συνωνόματός μου.
Θα συμφωνήσουμε επί της ουσίας. Έχουμε φτάσει σε τέτοια εργαλειοποίηση του ανθρώπου, ώστε πλέον οι άνθρωποι έχουν καταντήσει ένας αριθμός. Δυστυχώς, μάλιστα η στατιστική έχει απανθρωποιήσει εντελώς την κοινωνία μας μαζοποιώντας μας.
Οι νεκροί όμως αυτοί ενώ ξεκίνησαν ως αόριστοι αριθμοί, τελικά έγιναν ένα "ανθοκήποιο" από αγανακτησμένους Ανθρώπους. Ευτυχώς, δηλαδή, που κάποιοι θέλησαν να τιμήσουν το βιολογικό τους είδος ως πρωτεύοντα και αρνήθηκαν τη πράξει την αριθμοποίησή τους.
Την Τετάρτη παραλίγο να λιντσαριστώ από μπάχαλους όταν αποπειράθηκα να τους αποτρέψω από το κάψιμο της Νομαρχίας Αθηνών στη Συγγρού.
Την Πέμπτη κυνηγήθηκα από λυσσασμένους μπάτσους από τη Βουλή μέχρι το Μοναστηράκι επειδή είχα το θράσος να συμμετέχω σε μια ειρηνική διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή.
Σήμερα θα πάω στο Αίγιο για την κηδεία της κοπέλας που έτυχε να γνωρίζω ποσωπικά.
Aνήκω σε συλλογικότητα της Αριστεράς που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις.
Αυτό πού με κατατάσσει ρε συ LLS; Στους κυνικούς "αριστερολόγους" των "παράπλευρων απωλειών";
Ειλικρινά, σε παρακολουθώ πολύ καιρό και εκτιμώ ιδιαίτερα τον αιχμηρό και τεκμηριωμένο λόγο σου.
Σήμερα όμως με απογοήτευσες πολύ!
Αλέξης
Υ.Γ. Ναι, γνωρίζω, υποπίπτω στα αμαρτήματα του συναισθηματισμού και της περιπτωσιολογίας, αλλά η φόρτιση από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι αβάσταχτη, γαμώτο!
Αλεξη
Ανιση συζήτηση
Αναφέρεσαι σε κινηματικές καταστάσεις,αναφέρομαι σε "αριστερολογία" ,"αριστεροφωνία"
Μια ευθεία συζήτηση θ αμπορούσε να γίνει εκέι οπου συνήθως συζήτηση εντός αριστεράς.Για λόγους αρχής δεν κάνω ιστολογια "μανίνα της αριστεράς" του στυλ "ήμουνα αυτόπτης μάρτυς".κλπ
Αυτήν την συζητηση την κάνω πάντα στον καταλληλο,χρόνο,χώρο,συνθηκες όπου ευχομαι να τα πούμε.(συνενούμαστε νομίζω)Παντως το ραντεβού δεν θα το κλείσουμε από εδώ.
Αναφέρομαι ξεκάθαρα στον θεωρητικό λόγο που αναπτύσεται .μετά από γεγονότα.
Αυτός ο "λογος" με αφορα στο ιστολόγιο.Στο ιστολόγιο δεν κάνω κίνημα.
Ε λοποόν να στο πω λίγο πιο ωμά.
Η πιο ξενερουα όψιμοι ιδιοτελείς αποσπασματικοί αριστεροί αναπτύσσουν τον πιο ξύλινο,"μαχητικό","αντικαπιταλιστικό" λόγο.
Με αυτόν τον λόγο τα βάζω.
Αυτήν την αντίφασω ζω φίλε.
Πριν την απεργία βάζω ενα Ταρκόφσκι,για μου έρθει στο κεφάλι μια καμμένη έγκυος.Που να μην έσωνα......
Δείμο
Είσαι τοσο χαρακτηρηστικός ως υπογραφή και υφος,που είναι αδύνατο να μην σε ξεχωρίσω.
Εργαλειακότητα φίλε μου.
LLS, απ' τη μεριά του ανθρώπου ο θάνατος είναι το παν. Απ' τη μεριά του θεού, δεν είναι τίποτα απολύτως. Η μεριά που τοποθετείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου καθρεφτίζεται στη μεριά που παίρνεις καθώς τον κοιτάς.
Kyriako
Μου αρέσει το γνωμικό σου,αν και εγώ είμαι σε μια μερική σύγχιση.
Ο μοναδικός θάνατος,και δίπλα η πολυβουη πολυλογία,και παραδίπλα η πολιτική.
Πολλά μαζί για ένα απλό ιστολόγιο.
Το πρωτο μου συναίσθημα .Τρομος!
Καλέ μου LLS εσύ είσαι πάντα στα μεταίχμια ενώ εγώ στις βεβαιότητες. Καθώς περνά ο καιρός όμως τη δική μου καρέκλα αισθάνομαι να κουνιέται...
Και ξέρεις κάτι άλλο, LLS; Γύρω μας διαμορφώνεται μια κοινωνία* μίσους.
lls
γραφεις "Μπορούμε να διαστείλουμε αυτόν τον θάνατο ,ως κάτι τραυματικό, χωρίς να υποσκάψουμε την πολιτική συγκυρία;"
μια φραση αποσπασματικα δεν αποδιδει το νοημα βεβαια οσων γραφεις που λογω της νοηματικης τους αλληλουχιας πρεπει να διαβαστουν απτην αρχη ως το τελος,
αλλα την απομονωσα θελοντας να θιξω κατι ισως ασχετο
με το θεμα που συζητατε
Μπορουμε σημερα να πενθησουμε?
οχι μονο οι Ελληνες,γενικα σαν Δυση?
ειχα διαβασει πριν καιρο ενα κειμενο του Αρανιτση στην Ελευθεροτυπια,που διαπραγματευοταν αυτο το ζητημα,
το οτι δηλαδη ο Δυτικος ανθρωπος απωθει το πενθος,εχει ξεχασει πως να πενθει,δε θελει πια να πενθει
Δε θα αναπαραγω το αρθρο εδω γιατι θα αδικησω τον Αρανιτση,σιγουρα δε θα αναφερω την ουσια των λογων του
Βλεποντας ομως αυτα τα καραγκιοζιλικια στην τηλεοραση,τα κροκοδειλια δακρυα στα προσωπεια των τηλεπερσονων,βλεποντας κ τις εφημεριδες ποσο αγαρμπα κ διχως λεπτοτητα προβαλλουν το θεμα,
Βλεποντας κ καποιους που ξεπερναν τις δολοφονιες σα να μην εγινε κ τιποτα,ενω τον Δεκεμβρη ειχαν ξεσηκωσει τον κοσμο,
Βλεποντας τα λοιπον ολα αυτα κ πανω απο ολα βλεποντας τον εαυτο μου κ τους γυρω μου,αντιλαμβανομαι το εξης,κανεις απο εμας δε πενθει,
ειτε ξεπεφτουμε σε ψευδοσυναισθηματισμους,ειτε μετατρεπουμε κατευθειαν τη θλιψη σε οργη για να μη τη νιωσουμε
ολα γιναν πολιτικη,ολα ιδεολογικοποιηθηκαν,ακομα κ η χαρα,η θλιψη,το πενθος
ολα μετατραπηκαν σε φοβο για το αυριο κ οργη για τους πολιτικους
ολα γιναν ναρκισσισμος,μου φαινεται σα να αδεισαμε απο συναισθηματα κ μιλαμε συνεχως,ακαταπαυστα,οχι για να ακουσουμε τον αλλον αλλα τον εαυτο μας
η παλι ολα αυτα μπορει να τα εχω παθει μονο εγω κ τα προβαλλω σε ολους τους υπολοιπους για να παρηγορηθω
Kyriakos
Τα μεταίχμια εχουν αξία μονο σε ενα κόσμο βεβαιοτήτων.Αρα κράτα σε παρακαλώ.
Δείμος
Είδα την θαυμάσια συμβολή σου για το μίσος
Celin
Δεν είναι ασχετο το σχόλιο σου,είναι ακριβώς στον πυρήνα της ανάρτησης.
Ο μοναδικός θάνατος γίνεται μελό ψευδοσυναισθηατιμσός,αλλά και πολιτική τεχνολογία.
Τελικά εξαφανίζεται
Πέρα από τον τηλεοπτικό θρήνο
Του Σταυρου Λυγερου
Αυτή την φορά, οι κουκουλοφόροι δεν άφησαν πίσω τους μόνο υλικές ζημιές. Αφησαν και τρεις νεκρούς. Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι στην «τηλεοπτική δημοκρατία» μας αυτοί που κάνουν καριέρα δεν είναι οι ειρηνικοί διαδηλωτές, ακόμα κι αν ο όγκος τους θα έπρεπε να δημιουργεί μείζον πολιτικό γεγονός. Κυνηγώντας το θέαμα, τα κανάλια έχουν μετατρέψει τους κουκουλοφόρους σε αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές. Εχουν όλες τις προδιαγραφές: Χωρίς πολιτική πλατφόρμα, χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς, είναι απρόσωποι, dark, ριψοκίνδυνοι, καταστροφείς και με διάθεση να βεβηλώσουν τα «ιερά και τα όσια».
Ολα αυτά συνθέτουν ένα ελκυστικό πρότυπο κυρίως για ατίθασους νέους, που νιώθουν εγκλωβισμένοι σ’ ένα μίζερο παρόν και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον. Η πολιτική με όρους κοινοβουλευτισμού είναι για πολλούς νέους μακρινή και απεχθής. Αντιθέτως, οι μάχες του δρόμου είναι γι’ αυτούς το μεγάλο πάρτι της ασυδοσίας. Η σύγκρουση με τα ΜΑΤ έχει καταντήσει ο μόνος τρόπος για να μπουν, έστω και με κουκούλα, στο προσκήνιο. Η απόσταση που χωρίζει τον ρομαντισμό από τον μηδενισμό είναι πολύ πιο μικρή απ’ όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται.
Πολλοί βολεύονται με τη θεωρία ότι οι κουκουλοφόροι δεν είναι τίποτ’ άλλο από μία ομάδα παρακρατικών και πρακτόρων της αστυνομίας. Η θεωρία αυτή είναι ένας εύκολος τρόπος παράκαμψης του προβλήματος. Πιθανότατα, στους κόλπους των κουκουλοφόρων υπάρχουν και τέτοιοι. Είναι λάθος, όμως, να ερμηνεύεται το φαινόμενο αποκλειστικά με όρους συνωμοσίας.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι με την πάροδο των χρόνων, στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο έχει διαμορφωθεί ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας, που λειτουργούν σαν «πυροκροτητές» για επεισόδια. Ανήσυχοι και εξεγερμένοι νεαροί, που έλκονται από την αισθητική της καταστροφής και βιώνουν τις συγκρούσεις σαν τελετουργία μύησης, συνήθως μεταλλάσσονται σε τεχνικούς της βίας. Τέτοιου τύπου ομάδες κατά κανόνα διολισθαίνουν σε λούμπεν πρακτικές και ενίοτε σε πρακτικές ένοπλης δράσης.
Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι είναι πρακτικά αδύνατον μία μαζική διαδήλωση να αυτοπεριφρουρηθεί αποτελεσματικά. Επειδή δεν μπορεί να απαγορευθεί το δημοκρατικό δικαίωμα της λαϊκής διαμαρτυρίας, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το θλιβερό αυτό πολυετές σήριαλ είναι η αστυνομία να θέσει υπό έλεγχο και να εξουδετερώσει αυτές τις ομάδες κρούσης. Το πολιτικό σύστημα, όμως, έχει αποφύγει να λάβει δραστικά μέτρα, γεγονός που αποτελεί μία ένδειξη ότι βολευόταν ή τουλάχιστον δεν ενοχλείτο σημαντικά από την ύπαρξη του φαινομένου. Ισως, επειδή ορισμένοι θεωρούν ότι οι «κακοί» είναι αναγκαίοι σε κάθε σενάριο, επειδή ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και κατ’ επέκταση διευρύνουν τα περιθώρια κινήσεων της εκάστοτε εξουσίας.
-"Εκεί όμως που φαίνεται η βαθύτερη διαστροφή είναι η αντιμετώπιση τους από αριστερόφωνους πομπούς ιστολογικούς και άλλους.
-"Εκεί λοιπόν μέσα από μια μυωπική, πολιτική της «τεχνικής», της πολιτικής των αποστάσεων από τα ανθρώπινα, της πολιτικής ως παίγνιο δυνάμεων.."
,ως υδραυλικό ισοδύναμο αναζήτησης ισορροπιών , οι αριστερολόγοι εντάσσουν τους θανάτους ως «εργατικό ατύχημα» ως «εξωκινηματική» παραδρομή κλπ κλπ.
-"Η μήπως η ανάδειξη του είναι υποκριτική συνηγορία, μιας απολίτικης συναισθηματολογίας;"
Σπίθας
Παρά πολύ σωστές οι επισημάνσεις σου.
Δίκαιες και χωρίς υπεκφυγές.
Εξαιρετικό, Γιάννη.
Ο τίτλος σου ξέρεις έχει ξαναχρησιμοποιηθεί - υποτίθεται ειρωνικά αλλά κατά την γνώμη μου εννοώντας το στα σοβαρά.
Από εδώ:
Αυτό όμως που λέτε, δεν αποτελεί έμμεση επιδοκιμασία των επεισοδίων και των ακροτήτων;
«Οχι. Οπως λέει η "συγχωρεμένη" Κοντολίζα Ράις, είναι παράπλευρες απώλειες. Παράπλευρες συνέπειες της εξέγερσης. Η οποία δεν θα υπήρχε, αν είχαμε ένα ευνομούμενο κράτος δικαίου.
[---]
Δηλαδή, τα χέρια που έκαψαν τα μαγαζιά, σε ποιον ανήκουν;
«Είναι μια "ετερόκλιτη σύμπραξη". Πιτσιρικάδες που χάσανε τους φίλους τους, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από κούνια με το δικό τους δίκιο κατά τη γνώμη τους, ασφαλίτες κουκουλοφόροι σε διατεταγμένη υπηρεσία και πολίτες αγανακτισμένοι από τα χημικά που τρώνε ενώ διαδηλώνουν ειρηνικά.
Ανωνυμος για Λυγερό
Ευχαριστω για την συμβολή
Η ορολογία του άρθρου είναι διαφορετική αλλα συμφωνώ
Χαίρε Σπίθα
abravanel
Κατ'αρχάς μου αρέσει το μοναδικό σου δίγλωσσο ιστολόγιο.
Δυστυχώς δεν "δουλεύει" το λινκ του "εδώ" και δεν μπορώ να συνθέσω και να καταλάβω το σύνολο του σχολίου σου.
Διόρθωση.
Δεν εννοώ οτι o Σύριζα ή ο Ψαριανός φταίνε. Απλώς καταδεικνύω την έλλειψη συνέπειας που κατά τ' άλλα προσάπτουν, ορθώς, στους αντιπάλους τους. Ειδικά βλέποντας ένα απόσπασμα με τις δηλώσεις στην Βουλή να κυκλοφορεί ευρέως.
Ολοι - όλοι - βλέπουν την βία ως παράπλευρες απώλειες όταν εξυπηρετεί το ψηφοθηρικό τους συμφέρον.
abravanel
Αγαπητέ μου αδυνατώ να συλλάβω πλήρως τον συλλογισμό σου ,προφανώς απο την απώλεια του λινκ.
Ωστόσο δεν έχα παρα να συμφωνήσω με την πάράγραφοΟλοι - όλοι - βλέπουν την βία ως παράπλευρες απώλειες όταν εξυπηρετεί το ψηφοθηρικό τους συμφέρον.
Post a Comment