Χωρίς ένα λεπτό σιγής ή το παραμικρό συμβάν πένθους. Τουλάχιστον στο γήπεδο κάνουμε και κανένα λεπτό σιγής.
Μαζευτήκαμε 300 άτομα απλώς για να μετρήσουμε τους απόντες και να κάνουμε μια μηχανική πορεία ρουτίνας στο Σύνταγμα, την ώρα που άλλοι τόσοι έπιναν καφέ στην Κοραή και ψώνιζαν στον Βασιλόπουλο.
Τελικά το ΔΝΤ είναι εγκατεστημένο στις ψυχές, πολύ πριν τις τσέπες και γι’ αυτό μάλλον εγκαθίσταται τόσο εύκολα.
Ούτε για γέλια ούτε για κλάματα δεν είμαστε
Για τα μπάζα είμαστε άπαντες.
Posts
10 comments:
Όταν έλεγα ότι οι νεκροί θα αποθαρρύνουν κόσμο, αυτό φοβόμουν.
Εκτός από τους νεκρούς είναι και η νοοτροπία μας. Ακόμα φωνάζουμε αλλά δεν έχουμε δει τα πρακτικά αποτελέσματα των μέτρων. Και όταν τα δούμε θα είναι πολύ αργά. Εξάλλου έρχεται και καλοκαίρι. Τα μπάνια είναι σημαντικότερα τώρα. Όλοι περιμένουν να πάρουν κάτι (άμεσα ή έμμεσα) από τον τουρισμό. Όταν πάει χάλια και αυτός, και αν μέχρι τον Σεπτέμβρη δούμε και καμιά απόλυση συμβασιούχου θα αντιδράσουμε. Και φυσικά θα έχουμε ξεχάσει τελείως για τους νεκρούς υπαλλήλους. Αλήθεια, ακόμα και τώρα που είναι πρόσφατο, ξέρει κανείς τα ονόματα τους;
Γενικά τα βλέπω όλα μαύρα. Κάποιες φορές βγαίνω σωστός, κάποιες όχι. Μακάρι να κάνω λάθος.
@Δείμο
@Σφίλτρο
Οι εξηγήσεις είνα προφανείς.Το γεγονός όμως ότι κανείς δεν αισθάνεται να δείξει το ελαχιστο συλλογικό πένθος ,είναι τρομερό.
lls,
πιστευεις οτι υπαρχει συλλογικο πενθος?μπορουμε να το βιωσουμε?
υποθετω οτι αυτο που εννοεις ειναι,πως η παρουσια πολλων ανθρωπων εκει,θα ειχε συμβολικο χαρακτηρα κ οτι θα στελναν ενα μηνυμα κοινωνικοι φορεις/συνδικαλιστικες οργανωσεις κτλ οτι καταδικαζουμε τη βια κ την ιδεολογικη τυφλωση.
Πανω σε αυτη τη βαση,η αγανακτηση σου ειναι δικαιολογημενη.Κ η απουσια ολων αυτων που επρεπε να βρισκονται εκει,αδικαιολογητη.
Παντως,οσον αφορα την εννοια του συλλογικου πενθους,εγω πιστευω οτι δεν υφισταται κατι τετοιο.Το πενθος ειναι προσωπικη υποθεση
Αν υποθεσουμε δηλαδη οτι ο Δυτικος ανθρωπος μπορει ακομα να πενθει,αυτο συμβαινει βουβα,σιωπηλα,ατομικα.Οταν χανεται καποιος που δε γνωριζουμε,πιθανον να οργιστουμε,να στεναχωρηθουμε,να αγανακτησουμε.
Αλλα,οχι να πενθησουμε.
Πενθος θα νιωσω οταν χασω τον πατερα μου η τη μητερα μου.Τη γυναικα μου,η τον αδελφο μου.Η καποιον πολυ κοντινο μου ανθρωπο.
Οταν χαθει καποιος που δε γνωριζουμε,δε νομιζω οτι μπορουμε να βιωσουμε κατι τετοιο.
Δε παω να δικαιολογησω κανεναν.Ετσι κ αλλιως,συμβολικο χαρακτηρα θα ειχε η παρουσια ας πουμε εκατονταδων χιλιαδων ανθρωπων εκει κ μακαρι να περνουσε ενα τοσο ηχηρο μηνυμα,οτι δε βγαινουμε στους δρομους μονο για μισθους κ συνταξεις,βγαινουμε κ για να επιβεβαιωσουμε οτι ειμαστε ακομα ανθρωποι κ οτι δεν εχει χαθει η ανθρωπια μεσα μας,ουτε η αλληλεγγυη,ουτε η συμπονοια.
Γιατι,αν εχουν χαθει ολα αυτα,τοτε ναι,αυτο ειναι μια μορφη συλλογικου πενθους.Ισως πενθουμε λοιπον για την αλληλεγγυη που εχει χαθει,για τους δεσμους που καποτε μας ενωναν με τους αλλους.
Κ ξερεις,αν υπαρχει οντως αυτο το πενθος,ειναι τοσο οδυνηρο κ αβασταχτο,που δε νομιζω να μπορει να χωρεσει αλλης μορφης πενθος μεσα μας.
Γιατι καταπλακωνεται απο εκεινο
Celin
Ετσι και αλλιώς το πένθος είναι "ενέργεια" "θετικότητα" "εργασία".
Το πένθος απαιτεί τελετουργία.
Το πένθος δεν είναι λύπη,δεν είναι θρήνος,δεν είναι αντίδραση.
Είναι σχεδιασμένη αντίδραση για να υπερβούμε την απώλεια.
Γι'αυτό και έχει σε διαφορετικές κοινωνίες ,τόσο σαφεις τελετές
Δυστυχώς αμφιβάλω για το αν υπήρξε λύπη.
Αμφιβάλω αν καταλάβαμε ένα θάνατο ή ακόμα ενα τηλεοπτικό θάνατο αναμεσα σε όλους τους άλλους.
Δεν είναι οτι δεν πενθήσαμε είναι οτι δεν λυπηθήκαμε
Οσο για το συλλογικό πένθος ναι μπορεί να υπάρξει,μπορεί να επινοηθεί,όπως κάθε πενθος.
Τίποτα όμως δεν είναι αυτόματο
Δεν έχεις άδικο. Αλλά τι να περιμένεις από ένα κόσμο που πιστεύει κατά 50% ότι τα (συγκεκριμένα) "μέτρα" ήταν αναγκαία.
Αγαπητέ Αναστάσιε
Επίτρεψε μου να διαφωνήσω καθέτως μαζί σου.
Η ανάρτηση αφορά το άλλο 50 % που δεν θεωρεί αναγκαία τα μέτρα,αφορά τους 200 ,000 διαδηλωτές που κατάλαβαν τι έγινε.
Αφορά τον κάθε υποτιθέμενο "υποψιασμένο"
Δυστυχώς....
H παρουσία χιλιάδων ανθρώπων θα είχε τον χαρακτήρα πολιτικής καταδίκης της βίας. Το πλήθος δεν δίνει και πολλά γι αυτήν.
Το πένθος εμπεδώνει το φθαρτόν του σαρκίου μας, τη ματαιότητα της συσσώρευσης, την ¨"αμαρτία" της απληστίας. Οι σύγχρονες υλιστικές κοινωνίες το συχαίνονται, το απωθούν.
Πόσοι από τις 200.000 κόσμο νιώθουν την πολιτιστική μας κρίση που κάθεται πάνω από την οικονομική;
Λεο
Τελικα το ΔΝΤ είναι μέσα μας πολύ πριν το φέρει ο ΓΑΠ.
Η περίπτωση Μαρφιν είναι σε συμβολικό επίπεδο η βαθύτερη κρίση της αριστεράς
Post a Comment