Τα θαύματα πραγματικά γίνονται;

Το θεμελιώδες μάθημα της μεταμοντέρνας πολιτικής είναι ότι δεν υπάρχει «Συμβάν» ,ότι τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, ότι το «Αληθές Συμβάν» είναι μια διερχόμενη αυταπάτη ,μια ψευδής αναγνώριση η οποία θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα ,από την επαναβεβαίωση της διαφοράς, ή σε καλύτερη περίπτωση από την φευγαλέα υπόσχεση της επερχόμενης Λύτρωσης, στην οποία έχουμε να διατηρήσουμε μια απόσταση για να αποφύγουμε τις καταστροφικές συνέπειες του «ολοκληρωτισμού». Ο Badiou είναι απόλυτα δικαιολογημένος να επιμένει ,για να χρησιμοποιήσω ένα όρο με θεολογικό βάρος  «τα θαύματα πραγματικά γίνονται »


S.Zizek : “The ticklish subject” The politics of truth p 135 (μτφ LLS).

Ο εικονιζόμενος Ιωάννης Πρόδρομος κρατάει το κομμένο κεφάλι του την ώρα που ο ίδιος είναι ακέραιος. Πρόκειται για μια κλασσική εικόνα της ορθοδοξίας ,που συνδυάζει το θεολογικό παράδοξο με την εκφραστική λιτότητα.

Δεν θα θεολογήσουμε ,άλλωστε το κάνει ο Ζιζεκ καλύτερα από εμάς.

Ωστόσο η εικόνα αυτή εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση των εργαζομένων ,μισθωτών ,συνταξιούχων μετά τα μέτρα του ΔΝΤ. Είμαστε αποκεφαλισμένοι αλλά επιβιώνουμε και πρέπει να επιβιώσουμε ως εάν να μην τρέχει τίποτα.

Η Ηρωδιάς IMF ,ζητάει τον αποκεφαλισμό μας ,και ο άβουλος Ηρώδης Αντύπας ΓΑΠ μας τσεκουρώνει ,προκειμένου να απολαύσει την χορογραφία της Σαλώμης αξίας 150 δις.

Ωστόσο με θαυματουργό τρόπο οι πρόδρομοι εργαζόμενοι συνταξιούχοι ,θα ζήσουμε κρατώντας το κεφάλι μας περήφανοι.

Σε αυτήν την ιδιόμορφη λογικά ,αλλά λειτουργική θεολογικά συνθήκη είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε.

Αυτό που γίνεται είναι ίσως μια από τις πιο βίαιες μειώσεις πραγματικών εισοδημάτων που επιχειρήθηκε ποτέ παγκοσμίως . Οι σχεδόν χαμηλότερα αμειβόμενοι στον ανεπτυγμένο κόσμο, καλούνται να ζήσουν κάτω από ένα οριακό επίπεδο ζωής ,σε μια παγκόσμια άσκηση λιτότητας. Αν δεν αντιδράσουμε είμαστε μάλλον κλινικά νεκροί .

Οι εγχώριες ελίτ αφού απόλαυσαν τα αγαθά ενός τριακονταετούς σχεδόν κύκλου ανάπτυξης ,τώρα ενισχυμένες από την αρχιτεκτονική των διεθνών συναλλαγών παίζουν με όλα τα ενδεχόμενα από θέση ισχύος. Ας μη γελιόμαστε το βασικό είναι η πραγματική σχέση κεφαλαίου εργασίας όπως αποτιμάται και όχι αν αυτό θα γίνει μέσα ή έξω από Ευρώ , με αναδιαπραγμάτευση ή όχι του χρέους .Η καπιταλιστική συνθήκη είναι σχέση που αφαιρεί αενάως πόρους από την ζωντανή εργασία και αυτό το κάνει σε κάθε δυνατή κατάσταση.

Το μάθημα της Ελλάδας του 2010 είναι οι διεθνείς παραδοχές είναι εκεί για να διατηρούν το Status ,και για αυτό αλλάζουν αναλόγως. Ποιός φανταζόταν το ΔΝΤ πριν ένα χρόνο; Ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να κόψει όσα κόβει τώρα ο ΓΑΠ;

Αν αφαιρέσουμε από την δημόσια συζήτηση τις συνηθισμένες χιλιαστικές απόψεις πολιτικής καταστροφής που υπάρχουν πάντα , κανένας ,της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, δεν περίμενε τέτοιο κακό. Πριν ένα χρόνο ο πιο έγκυρος οικονομολόγος πολιτικός της Αριστεράς έπεισε τον Τσίπρα να διεκδικήσει 100,000 νέους διορισμούς ως αντίδοτο για την ανεργία, και το συνδικαλιστικό κίνημα είχε εξεγερθεί για τα επιδόματα. Ποιοί διορισμοί ; ποια επιδόματα;

Το ΔΝΤ εισέρχεται την ώρα που στον δημόσιο λόγο κυριαρχούν διάφορες αφηγήσεις

-Η mainstream ,με την τεχνική- τεχνολογική προσέγγιση ,όπου παραδέχεται την παγκόσμια υπερχρέωση είναι συστατικό μιας διεθνούς πραγματικότητας και άρα η εκτροπή μας οφείλεται καθαρά στην επαγγελματική ανεπάρκεια των διαχειριστών και την λαϊκιστική πολιτική. Στην αφήγηση αυτή αναζητούνται οι ένοχοι εντός πολιτικής αλλά και οι πολίτες με την ιδιόμορφη σχέση τους με το κράτος έχουν βάλει το χεράκι τους.(Τηλεοράσεις ,ΔΟΛ ,Καθημερινή).Η πολιτική ανικανότητα είναι η λέξη κλειδί.

- Η λαϊκιστική αντιπολιτική ματιά με ηθικολογικό υπόβαθρο όπου καταγγέλλονται χύδην οι βουλευτές ,οι διεφθαρμένοι , το «σύστημα» και αναζητιέται μια «κάθαρση» μέσω ενός λανθάνοντος κρυμμένου νοσταλγικού ιδεολογικού χουντισμού. Όποιος βλέπει Extra στην τηλεόραση καταλαβαίνει τι λέμε.

-Η αριστερή οπτική όπου η υπερχρέωση μας είναι σχεδόν «φυσική» συνέπεια του παγκόσμιου «νεοφιλελευθερισμού» και τελικά αν η Ελλάδα ή αύριο η Πορτογαλία ή η Ισπανία είναι σχετικά δευτερεύον. Στην αφήγηση αυτή οι Έλληνες εργαζόμενοι εκτός από τα δικά τους ,καλούνται ως παγκόσμια πρωτοπορία να πυροδοτήσουν μια διεθνή εξέγερση κατά του κεφαλαίου.

Στις μεγάλες επιτυχίες και στις μεγάλες αποτυχίες σχεδόν πάντα υπάρχουν συνδυασμοί πολλών παραγόντων .Η γενική δυναμική επιβαρύνεται από ατζαμίδικους χειρισμούς που γίνονται σε περιβάλλον μιας γενικότερης πνευματικής ηθικής αποσάθρωσης.

Η αριστερά έχει δίκιο όταν εντοπίζει την παγκόσμια υπερδιόγκωση των χρηματοοικονομικών προϊόντων ως καρδιά της παγκόσμιας κρίσης , αλλά η τεχνική ανεπάρκεια των δικών μας διαχειριστών την επιταχύνει την ελκύει σε εμάς.

Ταυτόχρονα κάτι έχει γίνει λάθος σε ένα βαθύτερο σχεδόν ατομικό στοχαστικό επίπεδο .Καμία οικονομική κρίση δεν είναι αυστηρά λογιστική, στενά υλική. Η άυλη σφαίρα ,το «εποικοδόμημα», της νεοελληνικής συνθήκης έχει διαστροφικές παραδοχές και ροές που έχουν επιτρέψει αυτό το λογιστικό έκτρωμα. Οι καταπληκτικές συνεντεύξεις του Δημητριάδη στην ΕΤ3 και του Σ. Ράμφου στη ΕΤ1 δημιούργησαν ήδη το έδαφος για μια συζήτηση ενός στοχασμού στο βαθύτερο επίπεδο.

Στην δίνη λοιπόν αυτή οι μοναδικές δυνάμεις που μπορούν να αντιδράσουν είναι οι εργαζόμενοι.

Η επέμβαση του ΔΝΤ καταλήγει όμως σε μια ιδιόμορφη πολιτική σχεδόν ανθρωπολογική συνθήκη.

Πετσοκόβει τους μοναδικούς που έχουν την θέληση, την ικανότητα, και την διάθεση για μια ολική αναστροφή. Τους εργαζόμενους, αυτούς που ζουν και αναπτύσσονται από την καθημερινή πνευματική και σωματική δαπάνη τους, και δεν απολαμβάνουν κοινωνικούς και ατομικούς αυτοματισμούς ασφάλειας. Εντός των εργαζομένων υπάρχουν προφανώς τρομερές διαφορές κοινωνικής απόδοσης τού έργου τους ,αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Αναγκαστικά γίναμε όλοι «Πρόδρομοι» που με το κεφάλι μας στο χέρι είμαστε εντός ζωής, και θα συνεχίσουμε

Είναι τρελό , αλλά τόσο τρελό είναι και αυτό που ο Ζίζεκ αποδίδει στον Badiou

«Τα θαύματα πραγματικά γίνονται»