Thursday, June 5, 2008

"Σωτηριολογικός Αντικαπιταλισμός" ΟΧΙ Ευχαριστώ θα πάρω ολίγη από "Οξεία Κριτική"

Ο αδέσποτος ιστολόγος ώρες ώρες δεν καταλαβαίνει

Διαβάζει απόψεις,διάσπαρτες,σημαντικές,από συμπολίτες ευαίσθητους ενημερωμένους "ψαγμένους".
Ανακαλύπτει ότι οι ακόλουθες έννοιες είναι περίπου ταυτόσημες
κλοπή=καπιταλισμός=ελεύθερη οικονομία=αγορα=ληστεία κλπ κλπ
Το κακό δεν είναι ότι τα τσουβαλιάζουμε όλα

Το κακό είναι ότι απέναντι στο απόλυτο πολυσήμαντο συμπαγές κακό του τώρα, αντιπαραθέτουμε αναγκαστικά ένα αιθέριο απομακρυσμένο ονειρικό απώτερο μέλλον

Το αύριο θα είναι κάπως σαν σήμερα ,αλλά κάπου μετά το μεθαύριο υπάρχει εκείνο το ιδεώδες ,το οποίο έχει θρησκευτική υπόσταση της ανάστασης.

Οι άνθρωποι χωρίς ιδανικά χωρίς όνειρα είναι χαμένοι
Τα οράματα και οι ιδέες αποτελούν την "ουσία" της ανθρωπότητας

Αλλά μαζί με τα οράματα υπάρχει και η κρίση, η ανάλυση , ο θυμός , η αντίσταση.Αυτά όμως δεν είναι σωτηριολογία, εσχατολογική ενατένιση ,είναι βασανιστική προσπάθεια κατανόησης του παράδοξου

Γιατί τα λέω γιατί πίσω από την επαναστατική σωτηριολογία,κρύβεται η αποστροφή στο "πραγματικό τραύμα" του σήμερα.

Τραβάμε ένα λίβελο για το ενιαίο ογκώδες αδιατάραχτο σήμερα, και δραπετεύουμε με ταχύτητα στο ονειρικό αντιπαραμεθαύριο

Ο αδέσποτος ιστολόγος,παριστάνει το μεταφραστή και παραθέτει ένα απόσπασμα του Ζίζεκ (ορκίζομαι δεν τα παίρνω από τον τύπο) έτσι για δούμε ένα δειγματάκι του τι σημαίνει οξεία κριτική του παράδοξου και όχι σωτηριολογία.

Το λάθος του Μαρξ(Απόσπασμα από το “The Parallax View” του Slavoj Zizek σελίδα 266)

Το θεμελιώδες λάθος του Μαρξ είναι ήταν ότι συμπέρανε ,πως είναι δυνατή μια ανώτερη ανθρώπινη κατάσταση (Κομμουνισμός) ,η οποία όχι μόνο θα συντηρούσε αλλά θα απελευθέρωνε αποτελεσματικά το δυναμικό του αενάως αυξανόμενου ελατηρίου (spiral) της παραγωγικότητας.

Το ελατήριο αυτό , εξ΄αιτίας των εσωτερικών εμποδίων του καπιταλισμού (αντιφάσεων) συνεχώς περιορίζεται από τις κοινωνικά καταστροφικές κρίσεις.

Εν συντομία αυτό που ο Μαρξ δεν είδε ,είναι (για να το ορίσουμε σε Ντερινταικούς όρους) οτι αυτό το εσωτερικό εμπόδιο (ο εσωτερικός ανταγωνισμός) ,ως «συνθήκη της αδυνατότητας» (condition of impossibility) της πλήρους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ,είναι ταυτόχρονα και η «συνθήκη δυνατότητας» (condition of possibility) του Καπιταλισμού.

Αν απομακρύνουμε τα εμπόδια ,την εσωτερική αντίφαση,του καπιταλισμού, δεν θα έχουμε την πλήρως ανεμποδιστη τάση της παραγωγικότητας απελευθερωμένη από τα όρια της, δηλαδή χάνουμε αυτήν την παραγωγικότητα η οποία ταυτόχρονα γεννάται και αναστέλεται από τοκ καπιταλισμό.Αν αφαιρέσουμε το εμπόδιο ,τότε αυτό το δυναμικό ,που αναστέλεται από το εμπόδιο ,διαλύεται

Μετάφραση “Left Liberal Synthesis”

5 comments:

katerina said...

Περιμενω την συγνωμη σου.....

Left Liberal Synthesis said...

υπαρχει κάτι σχετικό στο katerina0077@gmail.com

katerina said...

Επίσης, υπάρχει η απαντηση μου στο mail σου.
Επιμένω όμως lls.
Δημόσια έγραψες, δημοσια θα ανακαλέσεις.
Noblesse oblige lls....

Elias said...

Πολύ ωραίο post,Καστοριαδικό και σχετικό με την Μηχανική των Επιθυμιών(Ντελέζ) και την Μικροφυσική της Εξουσίας(Φουκώ).
Η παγκόσμια οικονομική - κοινωνιολογική -ιστορική ανάλυση, είναι το κλειδί της κατανόησης για το σκεπτικό του Ζιζεκ( απο τα μακρο-φαινόμενα, κατανοούμε τα μικρο-φαινόμενα)
Προσωπικά θεωρώ οτι το τραπεζικο-χρηματιστικό κύκλωμα, εξέλιξη του βιομηχανικού συμπλέγματος συμφερόντων που ρίζωσε στην αμερικανική κοινωνία πριν το κραχ του 1929, αποτελεί την μήτρα των παγκόσμιων οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων, την αρχή της εντεινόμενης κοινωνικής ανισότητας στον 20 αιώνα .
Οι σημερινοί απόγονοι,βιολογικοί και μή, των Ροκφέλερ, Μοργκαν, Ροθτσιλντ κ.α έχουν πλέον ''θεσμικοποιημένο'' ρόλο, σφραγισμένο και χρηματοδοτούμενο απο τις μάζες πορτοφόλι κερδών, και φυσικά τεράστια διαπλοκή και αλληλεξάρτηση με τους κανόνες των παιγνίων πολέμου, εξουσίας, αγορών.
Το τριπλό αυτό αλυσιδωτό δυναμικό φαινομένο,ενσωματωμένο στην παγκοσμιοποιημένη συλλογική συνείδηση, έχει μια καταληκτική σχέση ,πλοκαμοειδή ,με τον ορισμό του παρασιτικού-χρηματιστικού κέρδους.
Στις χοάνες των κερδοσκοπικών αγορών, στα ρετιρέ των πολυεθνικών και της εξουσίας,παίρνονται αποφάσεις που επηρεάζουν την ζωή και την καθημερινότητα των πλέον ορεινών ή απομακρυσμένων κοινοτήτων του πλανήτη.
Δεν ζούμε στον Καπιταλισμό, ζούμε στον Μανιακό Καπιταλισμό που μεταφράζει καθημερινά τον χρόνο σε μέγεθος αξιακής χρήσης και απο το φετιχισμό του εμπορεύματος (Μαρξ) περάσαμε στον μαζοχισμό του μόχθου.
Η κοσμοθεωρία του καθενός ατόμου, δεν μπορέι να διαφέρει απο την βιοθέωρία της κοινωνικής πραγματικότητας , με αποτέλεσμα το Εγώ να ενσωματώνεται στο Εμείς ως ομογενοποιημένη ετερότητα(είμαστε ο καθείς μόνος του,διαφορετικοί αλλά τόσο όμοιοι...)Επειδή παίζεις με το αντικαπιταλιστικό και το ΄΄οξείας κριτικής΄΄ ύφος σχολιασμού(μου αρέσει ιδιαίτερα)θα σου επισημάνω ξανά οτι υπάρχει μια αυταπάτη που πρέπει να εξαλείψουμε:της ικανότητας οργάνωσης και ορθολογικού σχεδιασμού της κοινωνίας.
Οι σχέσεις εξουσίας και οι οικονομικές σχέσεις είναι ετσι δομημένες ,που δεν μπορούν να υπερβούν η μία την άλλη.Κόμματα και επιχειρήσεις δρουν με ιδιοκτησιακή(κτητική) και αχαλίνωτη θέσμιση,κυταρροποιώντας την δυναμική των όποιων εξωγενών αντιστάσεων: στεγανοποιούνται και ταυτόχρονα αυτομαραζώνουν.
Ζούμε σε εποχή αναρχης ταξικής καθετοποίησης της κοινωνίας: πυρηνική κατάληξη,αποτελεί η μορφοποίηση της μεσαίας τάξης, και η δυνατότητα παρέμβασης των ανοδικοκαθοδικών μελών της (πολίτες σε ταλάντωση) ,στην εξουσιαστική δομή .
Απο τον Πλάτωνα ως τον Μαρξ, η συλλογικότητα δεν υπήρξε ζητούμενο δημοκρατικής σχηματοποίησης,αλλά μάγμα κοινωνικής φαντασίωσης(θρεμμένος με την Διαλεκτική, ο Μαρξ ήξερε γιατί ηταν ανέφικτη η ένωση του προλεταριάτου).
Πχ, τα κόμματα είναι δορυφόροι της αυτοτροφοδοτούμενης κοινωνικοοικονομικής ανισότητας(μια κυβέρνηση θέλει μεν να παρέχει κοινωνική δικαιοσύνη,αλλά συμβάλλει στην ανισοκατανομή ευκαιριών,αφού αποτελέι εξ'ορισμού στεγανοποιημένο φορέα κοινωνικής δράσης)
Στην εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του Νιξον( Α.Χοπκινς) ένας συμβουλος του προέδρου (Ν.Σαδερλαντ) λέει σε μια στιγμή: ''Δυστυχώς για την δημοκρατία, δεν χρειάζεται να πεισθούν πολύ για τις αποφάσεις μας...''
Η φράση αποτυπώνει εξαιρετικά την σημερινή παγκόσμια δημοκρατική version των κοινωνιών.

Greek Rider said...

Elias σε σχέση με τον ορθολογιστικό σχεδιασμό της κοινωνίας έχω να επισημάνω το εξής:

Για το θέμα του Λόγου ο Καστοριάδης λέει ότι η λογική έχει μια αναπότρεπτη τάση για την αναζήτηση βεβαιοτήτων λόγω της ανάγκης των ανθρώπων για σιγουριά. Αυτή η λογική οδήγησε στην θεώρηση ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δράση αν πρώτα δεν υπάρχει μια θεωρία που να μας περιγράφει ακριβώς το πως θα δράσουμε. Αυτό και αν είναι κλειστό σύστημα που ασφαλώς προέρχεται από την συνολοταυτική λογική.

Δηλαδή ο Λόγος (ratio) οδηγεί σε κλειστά συστήματα που οδηγούν στην αποστέρηση της φαντασίας και άρα της αυτονομίας!

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι η συνολοταυτική λογική στις επιστημονικές εφαρμογές της αλλά στον εγκλεισμό που προκαλεί της σκέψης στο Λόγο (κλειστό σύστημα).

Η ρήξη της σκέψης με αυτή τη ρητή και θεσμισμένη από την κοινωνία δομή Λόγου είναι που οδηγεί στην φαντασία και την αυτονομία του ανθρώπου.

Σήμερα για παράδειγμα ο Λόγος έχει εγκλωβιστεί στον ορθολογικό οικονομισμό, όπως ακριβώς αναφέρεις. Δεν μπορείς να δράσεις μέσα στα όρια αυτού του τρέχοντα Λόγου όταν δεν υπάρχει η παραμικρή κοινή συνισταμένη.

Έναντι του τρέχοντα Λόγου αντιτείνω τη δράση: Δημοκρατική Επανάσταση.