Αντικαπιταλιστική Υπευθυνότητα η Υπεύθυνος Αντικαπιταλισμός

Τον Σεπτέμβριο του 2008 είχαμε αναφέρει το «γοητευτικό φιλελευθερισμό» της Άκρας Αριστεράς.


Με αφορμή το βιβλίο του Philippe Raynaud "Το μωσαϊκό της Άκρας Αριστεράς" είχαμε προσπαθήσει να παραθέσουμε μια σειρά ιδεών που κατέληγαν στην παράγραφο

«Με την εξαιρετική ανάλυση αποκαλύπτεται ότι η προγραμματική ανανέωση της αριστεράς δεν τοποθετείται διαμετρικά απέναντι στον φιλελευθερισμό ,αλλά αναζητάει μια υπέρβαση ,με την οικειοποίηση ,ενσωμάτωση των προσταγμάτων του. Η χονδροειδής πόλωση αριστεράς φιλελευθερισμού ,πάει περίπατο»

Η ανάρτηση εδώ
Για να το πω κωδικά αν φιλελευθερισμός είναι ατομική ιδιοκτησία ,ατομικά δικαιώματα ,επιχειρηματικότητα ,ανοικτά εμπορικά σύνορα, τότε αριστερά τον 21 αιώνα δεν είναι κολεκτιβιστική ή κρατική εξουσία ,αλλά «αριστερή» διαπραγμάτευση της ατομικής ιδιοκτησίας και εθελοντικός συνεταιρισμός ,υπεράσπιση και εμβάθυνση των ατομικών δικαιωμάτων, «αριστερή» επιχείρηση και «αριστερή» επιχειρηματικότητα, «αριστερή» παγκοσμιοποίηση.

Δυστυχέστατα μια σχετική οκνηρία της αριστερής διανόησης ,ό χρόνιος οργανικός κρατισμός της ,η απουσία παραστάσεων και εμπειριών από το παραγωγικό γίγνεσθαι , ο εγκλωβισμός στην κενολογία του «αντι νεοφιλελευθερισμού» και η πονηρία των ελληνικών ελίτ να παριστάνουν τους φιλελεύθερους entrepreneurs ,δημιουργεί ένα λαϊκό σύνδρομο απελπισίας που οξύνεται καθώς καταρρέει το υπόδειγμα του οθωμανικο-κρατικού καπιταλισμού μας.

Η κατάρρευση της απασχόλησης ,η δημοσιονομική κατάρρευση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθούν μόνο ως ερέθισμα για να αποδείξουμε την αδικία του καπιταλισμού, γιατί τότε δεν μιλάμε για πολιτική αλλά για χιλιασμό. Όταν η αριστερά ήταν πλειοψηφικό ρεύμα δημιούργησε το σχεδόν δημοτικό τραγούδι «ο ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα» και όχι το ακυκλοφόρητο «η κατοχή μας όξυνε την ταξική συνείδηση» .Τι ακριβώς έγινε με το ΕΑΜ ο Καλύβας δικαιούται να ψάχνει και πιθανόν να αποκαλύψει πολλά και διάφορα, αλλά η αλήθεια ότι το άσμα αναφέρεται σε πείνα και την σωτηρία.

Τα λέμε αυτά γιατί βλέπουμε ότι όταν η αριστερά κινείται με ευθύνη, άσχετα με το τοπολογικό στίγμα της (ρεφορμιστική, συνεπής, αντικαπιταλιστική κλπ ),που είναι κατά την ταπεινή γνώμη μας νυσταλέο κλισέ, αν θέλει να κάνει πολιτική και όχι παραγωγή «αντικαπιταλιστικού» θεάματος ,αν κινείται με πολίτες του 2010 και όχι με «καρτούν» τότε αναγκαστικά γίνεται πιο στοχαστική, ενδοσκοπική και ερευνητική.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν ένα κείμενο του Π.Παπακωνσταντίνου .Ο γνωστός δημοσιογράφος ,προφανώς κινούμενος σε ένα περιβάλλον πολλαπλών παραστάσεων, καταθέτει μια ανάλυση που βασίζεται σε τσιτάτα του Λένιν. Το ενδιαφέρον είναι ότι καθώς το κείμενο είναι ενδοαριστερό ,απευθύνεται προς το εσωτερικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ανασύρει από τον Λένιν εκείνες τις πλευρές του που αναδεικνύουν το πρωτείο του ειρηνικού δρόμου έναντι ενός εξωτερικού εξαναγκασμού του «μη ειρηνικού» ,την απέχθεια προς τον λαϊκισμό παροχών πληθωριστικού χρήματος, την ανάγκη κοινωνικών συμμαχιών και το απόλυτο πρόταγμα μιας «θετικής¨ πολιτικής ,και την καταγγελία μιας «κλειστοφοβίας».

Ο ΠΠ απευθύνεται στον χώρο του και προφανώς είναι υποχρεωμένος να μιλήσει στα συμφραζόμενα που αυτός αποδέχεται .Οι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι έχουν εσωτερικούς κώδικες που πρέπει να χρησιμοποιήσεις .Ωστόσο υποστηρίζω ότι κινείται εντός μιας υπεύθυνης θετικότητας μιας σώφρονος αναζήτησης μιας «επανάστασης» του 21 αιώνα, που αναγκαστικά δεν μπορεί να μην μεριμνά για το σύνολο της κοινωνίας όπως αυτή ρέει πραγματικά για το σύνολο της παραγωγής και της οικονομίας και όχι όπως αυτήν φανταζόμαστε μέσα από τις διάφορες μερικότητες

Το άρθρο του ΠΠ εδώ

Μερικά αποσπάσματα ακολουθούν (υπογραμμίσεις LLS)

Υπό αυτό το πρίσμα, οποιαδήποτε θετική πολιτική θέση μεταφράζεται ως διαχειριστική, όπως η αναφορά στο έθνος θεωρείται εξ ορισμού εθνικισμός, στην παραγωγικότητα παραγωγισμός, στην οικονομία οικονομισμός, στη μεταρρύθμιση ρεφορμισμός και στο κράτος κρατισμός.

Ασφαλώς, ο φόβος της ενσωμάτωσης στα μικροαστικά, ρεφορμιστικά ρεύματα, που αναπτύσσονται στο έδαφος της κρίσης είναι μια κατ’ αρχήν υγιής αντίδραση στους κόλπους της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γίνεται, όμως, αυτοκαταστροφική στο βαθμό που οδηγεί σε πολιτική παράλυση και «επαναστατική» κλειστοφοβία, που εμποδίζει τις πιο μάχιμες δυνάμεις να βγουν από τα λαγούμια τους, στο πεδίο της ανοιχτής, μαζικής δράσης, που σημαίνει αναγκαστικά δράση με εργαζόμενους πολύ διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων.

Στο άρθρο του «Σχετικά με τα συνθήματα», ο Λένιν υπερασπίζεται τη θέση ότι το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», που ήταν σωστό από τη δημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη μέχρι τα αντεπαναστατικά γεγονότα του Ιούλη, «ήταν σύνθημα ειρηνικής εξέλιξης της επανάστασης προς τα εμπρός».

Λίγο νωρίτερα, στο άρθρο του «Για τους συμβιβασμούς», ο Λένιν, αφού υπενθύμισε τη βιτριολική κριτική του Ένγκελς στους «ασυμβίβαστους» οπαδούς του ανόθευτου κομμουνισμού εδώ και τώρα, επανέφερε την πρόταση για ένα συμβιβασμό των μπολσεβίκων με τα μικροαστικά κόμματα των μενσεβίκων και των εσέρων στην εξής βάση: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ, κυβέρνηση από εσέρους και μενσεβίκους υπόλογη απέναντι στα σοβιέτ». «Μόνο στο όνομα της ειρηνικής αυτής εξέλιξης της επανάστασης, δυνατότητας πολύ σπάνιας στην ιστορία και εξαιρετικά πολύτιμης», έγραφε ο Λένιν, είναι δυνατό κάτι τέτοιο

Αφού σημειώσει ότι οι εργάτες πληρώνουν πιο οδυνηρά από όλους τις συνέπειες του πληθωρισμού, ο Λένιν τονίζει: «Η απεριόριστη έκδοση χαρτονομίσματος ενθαρρύνει την κερδοσκοπία, δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να κερδίζουν μ’ αυτήν εκατομμύρια και δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες για την τόσο αναγκαία διεύρυνση της παραγωγής». Αργότερα, την περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, έναν αναγκαστικό συμβιβασμό της εργατικής εξουσίας με το διεθνή καπιταλισμό που παρέμενε κυρίαρχος, ο Λένιν θα υπερασπιζόταν και πάλι την ανάγκη μιας σοσιαλιστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με μέτρα καταπολέμησης του πληθωρισμού και ανόρθωσης του νομίσματος.

Εικόνα από το : random1881.wordpress.com/.../